ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ္ရဲ႔အမွာစာ

(က်ေနာ့္ရဲ့ အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္ စာအုပ္ေလးမွာပါတဲ့ စာ အပုဒ္ ၃ဝ ကို ဒီေန႔ကစၿပီး တေန႔တပုဒ္နႈန္းေလာက္ (တခါတေလလည္း ပိုခ်င္ပိုမွာပါ) ခြဲခြဲတင္ေပးပါ့မယ္။ ဒါက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရဲ့သမီး ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ ခ်ီးျမွင့္တဲ့အမွာစာပါခင္ဗ်ား။
ခင္မင္ရင္းခ်ာစြာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဒါတ္တာလွေက်ာ္ေဇာ၏အမွာစာ
 

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက“ဆရာမေသခင္ ဗမာျပည္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္ခ်င္တယ္”လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဖေဖကလည္း သူ(၉၁)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔(၂ဝ၁ဝ ဒီဇင္ဘာ(၃)ရက္ေန႔)က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ “မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားသို႔
“ပန္ၾကားလႊာ” မွာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ၿပီး က်န္ေတာ္တို႔မ်ိဳးဆက္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကို ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ႀကီးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္မေသခင္ ျပန္လည္ျမင္ေတြ႔ပါရေစ”လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖဟာ ၁၉၇၆ခုႏွစ္(လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္လာခ်ိန္)ကစလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ အခြင့္ရရင္ရသလို သူအင္မတန္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့တပ္မေတာ္သားမ်ားကို သူအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ျပည္သူေတြအေပၚ ရန္သူလိုသေဘာမထားဘဲ “အမိအဖ”လို သေဘာထားဖို႔ တိုက္တြန္းေျပာဆိုႏိႈးေဆာ္လာခဲ့တာပါ။ ဆရာႀကီးမိႈင္းေရာ ေဖေဖေရာ သူတို႔ဆႏၵေတြျပည့္ဝမသြားပါဘူး။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ တာဝန္ေတြအျဖစ္ ထားခဲ့ပါတယ္။

ဗမာျပည္ႀကီး စစ္မွန္တဲ့ ေရရွည္တည္တံ့တဲၿ့ငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုတာ ဒီဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက ျပည္သူဘက္မွရပ္တည္စဥ္းစားတဲ့
ျပည္သူ႔အက်ိဳးကိုဦးထိပ္ပန္တဲ့ “ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္”တရပ္ ျဖစ္မွသာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီအခ်က္ကိုခံယူထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တေတြဟာ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြအၾကား ေပၚေပါက္လာတတ္တဲ့ စစ္တပ္တြင္းကေနၿပီး ျပည္သူလူထုဘက္ ကူးေျပာင္းရပ္တည္လာသူမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားရွိတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့အေတြးအေခၚ ျဖတ္သန္းမႈေတြကိုေလ့လာမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ကိုမ်ိဳးျမင့္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အရမသိကၽြမ္းခင္ကတည္းက သူ႔ေရဒီယို(အာရ္အက္ဖ္ေအ) ေဆာင္းပါးမ်ားက စလို႔ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကြန္ရက္မွာေရးသမွ်ေတြကို လက္လွမ္းမီသမွ်လိုက္ဖတ္မိပါတယ္။ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြ႔ ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြ ဖတ္ရင္းက ကၽြန္မအလြန္စိတ္ဝင္စားတဲ့သူ႔စကားတခု သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့“ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လို႔စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တာ” တဲ့။

ဒီစကားကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၇၄/၇၅/၇၆ခုႏွစ္မ်ားမွာ မဆလစစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ အဆက္မျပတ္ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကို အစိုးရက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၿမိ့ဳေပၚ ေနမရသူေတြ အဖမ္းမခံခ်င္သူေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးပဲ လုပ္စရာက်န္ေတာ့တယ္ဆိုၿပီး ေတာထဲအလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။

ဒီတုန္းက မဆလစစ္အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ “ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ”ရဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ“ပန္ဆန္း”(ယခုအေခၚ ပန္ခန္း)ကို လမ္းအသြယ္သြယ္ကေန ေရာက္ရွိလာတာပါ။ တခ်ိဳ႔က ေျမေအာက္အဆက္အသြယ္ေတြ ရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စမ္းတဝါးဝါး စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီထဲမွာ အေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူစံုပါလာပါတယ္။ ၿမိ့ဳေပၚေန ဓနရွင္ေပါက္စ အလႊာစံုပါလာတာပါ။ အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပညာတတ္ေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒီဓနရွင္ေပါက္စပညာတတ္ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝခံယူရာမွာ အခက္အခဲဆံုးက “မိမိအတၱမာန”ကို တိုက္ခၽြတ္ရာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မိမိမာနနဲ႔မိမိအေတြးအေခၚကို တိုက္ပြဲဆင္ေနရင္း တခါတရံ အခန္႔မသင့္ဘဲ မာနအညႊန္႔အေၫွာက္ကေလးေတြ ျပဴထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္“ငါတို႔ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္တာမဟုတ္ဘူး”ဆိုတဲ့စကားထြက္လာပါတယ္။

ဒီစကားကို ေခ်ဖ်က္ေပးၿပီး ကၽြန္မတို႔တေတြကို ရာသက္ပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြအျဖစ္ခံယူဖို႔ ႏိုင္ငံေရးအရပညာေပးခဲ့သူကေတာ့အေရွ႔ေျမာက္စစ္ေဒသ ဒုႏိုင္ငံေရးမွဴး ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ရဲေဘာ္စိုးသိန္း(ကြယ္လြန္)ပါ။ သူက ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္တာမဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သူမ်ားရဲ့အေတြးအေခၚမ်ိဳး စိုက္ထူရမယ္။ ထမင္းငတ္လို႔ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္သူကသာလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေကာင္းေအာင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မွာ။ သူတို႔ကပဲ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္မခ်င္း ရာသက္ပန္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မွာ။ က်န္သူေတြ ထမင္းမငတ္သူမ်ားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔ခြာေက်ာခိုင္းသြားတတ္ၾကတယ္တဲ့။

ကၽြန္မတို႔အတြက္ တသက္စာမွတ္ေလာက္ သားေလာက္တဲ့စကားပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ရဲ့ “ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တယ္”ဆိုတဲ့စကားကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားမိတာပါ။

ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္မတို႔တေတြ အေရးအေၾကာင္း ႀကံဳတိုင္း(ဝမ္းသာစရာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းနည္းစရာဘဲျဖစ္ျဖစ္) တရိႈက္မက္မက္ဆိုတတ္ေလ့ရွိတဲ့(အသံထြက္မဆိုႏိုင္ေတာင္ ရင္ထဲက တီးတိုးဆိုညည္းတတ္တဲ့)“ႏိုင္ငံတကာ့သီခ်င္း”မွာ “ထေလာ့ အငတ္ေဘးက်ေရာက္သူ တို႔တေတြ”လို႔ အစခ်ီခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဗမာျပည္သူေတြ အငတ္ေဘးက်ေနတာ ၾကာလည္း ၾကာလွေပါ့။ ဘက္လည္း စံုလွေပါ့။ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရးေတြသာမက က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတဲ့နယ္ပယ္စံုမွာ ခၽြတ္ၿခံဳက်မႈကိုအေကာင္းဆံုးေဖာ္ျပေနတာကေတာ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဗမာျပည္ဟာ“ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနိမ့္ဆံုးႏိုင္ငံ”ျဖစ္ေနတာ အႏွစ္(၃ဝ)နီးပါး ရွိေနမႈပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔တေတြအားလံုး အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြလာၾကပါတယ္။ တရားခံကေတာ့ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္” ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တညီတည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ တျပည္လံုး (အုပ္စိုးသူ စစ္အုပ္စုအပါ) ဒီစနစ္ကိုျပဳျပင္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အေပၚယံသ႑ာန္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ျပခ်င္တာသာျဖစ္ၿပီး က်န္သူေတြကေတာ့ အႏွစ္သာရအရပါေျပာင္းလဲခ်င္တာပါ။ ဒီပဋိပကၡကို ေရရွည္ နည္းလမ္းေပါင္းစံုရွာေဖြၿပီး တိုက္ပြဲဆင္ေျဖရွင္းရမွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႔ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ခရီးဟာ ရွည္လည္းရွည္ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းပါတယ္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးမွတပါး အျခားမရွိသူမ်ားအဖို႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေန႔တဓူဝလုပ္ေဆာင္ရမယ့္တာဝန္တရပ္ရွိပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူမ်ားကိုလည္း ကူညီတည္ေဆာက္ေပးဆိုတဲ့တာဝန္ပါ။

ဒီလိုတာဝန္ကို ကိုမ်ိဳးျမင့္ဟာ ဒုကၡိတတန္မဲ့နဲ႔ အလြန္တာဝန္ေက်စြာ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ တမင္းမဝလို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ကိုမ်ိဳးျမင့္ဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေပးလိုက္တဲ့ ေသရာအထိပါသြားမယ့္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ကို သူကိုယ္တိုင္ ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ခါးသည္းစြာ ခံစားရအၿပီးမွာ ဒီတခါေတာ့ သူ႔အတြက္မဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးျပည္သူေတြ ထမင္းဝရာဝေၾကာင္းလမ္းရွာရင္းက သူဘဝေပးအသိနဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ့ ရွစ္ေလးလံုးစစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ သူကေလ့လာေရးေတြ အပတ္တကုတ္လုပ္ၿပီး ရရွိခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ (သူ႔)အေတြးအျမင္သစ္ေတြကို အဆက္မျပတ္ ျဖန္႔ေဝ ေပးေနတာပါ။ သူ႔အေရးအသားေတြကလည္း တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိမိၿပီးနားလည္လြယ္တဲ့ အေရးအသားပါ။

သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကြန္ရက္ကိုဖြင့္ၾကည့္ရင္ သူ႔ရဲ့လံု႔လဝိရိယႀကီးမႈကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တျခား လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ေနတာကိုလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ႕ေစတနာဇြဲလံု႔လ လုပ္ဟန္ေကာင္းေတြကို ေလးစားေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြစိမ့္ဝင္ေဖာ္ျပေနတဲ့ သူ႔ရဲံေဆာင္းပါးေတြကို စုေပါင္းထုတ္ေဝလိုက္တဲ့စာအုပ္အတြက္ ကၽြန္မ ဒီအမွာစာကို ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ေရးသားလိုက္ပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္တေယာက္ က်န္းမာစြာနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးေဆာင္းပါးေတြ အဆက္မျပတ္ေရးႏိုင္ၿပီး ျပည္သူေတြကိုမွ်ေဝႏိုင္ပါေစလို႔ ဆနၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
လွေက်ာ္ေဇာ။
၁၅ ရက္ ၁ လ ၂ဝ၁၅