(ဇာတိစိတ္နဲ႔ ပဝတၱိ)
ေျပာရရင္ အေမရိကန္ဟာ က်ေနာ္ေနတဲ့ျပည္ပါ။ ႏိုင္ငံသားလည္း ခံယူထားၿပီးျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံလို႔ေျပာရမွာပါ။ တျခားနိုင္ငံေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္လို႔ ဝင္တိုက္ခ်င္စိတ္ရွိရင္တိုက္လို႔ရၿပီး မတိုက္ခ်င္ရင္ ေထာင္အက်ခံၿပီးေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္းေန ကိုယ့္ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ေနတဲ့ျပည္ကို ေအးခ်မ္းေစခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေစခ်င္ တန္းတူညီမွ်ရွိေစခ်င္တာပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေကာင္းရာမြန္ရာမွန္သမွ်ရေစ့ခ်င္တာပါ။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္နိုင္ငံျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ့္နိုင္ငံရရင္ က်ေနာ္ရတာပါဘဲ။ ဒီနိုင္ငံေကာင္းရင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိရင္ က်ေနာ္ရွိတာပါ။ ဒီနိုင္ငံကပါ့စ္ပို႔တ္ကို လူသူကေလးစားတယ္ဆို က်ေနာ္လည္း အေလးစားခံရတဲ့သေဘာပါ။ ဒီနိုင္ငံသားေတြ ေခ်ာင္လည္တယ္ေျပလည္တယ္ဆို က်ေနာ္လည္း ေခ်ာင္လည္ေျပလည္တာပါဘဲ။
ေျပာရရင္ အေမရိကန္ဟာ က်ေနာ္ေနတဲ့ျပည္ပါ။ ႏိုင္ငံသားလည္း ခံယူထားၿပီးျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံလို႔ေျပာရမွာပါ။ တျခားနိုင္ငံေတြနဲ႔စစ္ျဖစ္လို႔ ဝင္တိုက္ခ်င္စိတ္ရွိရင္တိုက္လို႔ရၿပီး မတိုက္ခ်င္ရင္ ေထာင္အက်ခံၿပီးေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္းေန ကိုယ့္ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ေနတဲ့ျပည္ကို ေအးခ်မ္းေစခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေစခ်င္ တန္းတူညီမွ်ရွိေစခ်င္တာပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေကာင္းရာမြန္ရာမွန္သမွ်ရေစ့ခ်င္တာပါ။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္နိုင္ငံျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ့္နိုင္ငံရရင္ က်ေနာ္ရတာပါဘဲ။ ဒီနိုင္ငံေကာင္းရင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိရင္ က်ေနာ္ရွိတာပါ။ ဒီနိုင္ငံကပါ့စ္ပို႔တ္ကို လူသူကေလးစားတယ္ဆို က်ေနာ္လည္း အေလးစားခံရတဲ့သေဘာပါ။ ဒီနိုင္ငံသားေတြ ေခ်ာင္လည္တယ္ေျပလည္တယ္ဆို က်ေနာ္လည္း ေခ်ာင္လည္ေျပလည္တာပါဘဲ။
ဒီနိုင္ငံကလူေတြ ေျပလည္ေစခ်င္တယ္ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္း သာယာေစခ်င္တယ္။
ဂုဏ္သိကၡာရွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခု က်ေနာ္အပါအဝင္ အေမရိကန္ေတြစိတ္ထဲမယ္
ျပည္တြင္းမွာ နိစၥဓူဝနားမခ်မ္းသာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြက မ်ားမ်ားလာတယ္လို႔
လက္ေတြ႔အရ သိျမင္လာၾကတယ္။ အေမရိကန္နႈန္းစံတန္ဖိုးေတြ အတိုက္စားခံလာရတယ္။
ျပည္ပမွာက်ေတာ့လည္း အေမရိကန္႔နိုင္ငံေရးနဲ႔ သံတမန္ေရး
အရွိန္အေစာ္နဲ႔ၾသဇာက်ဆင္းလာတယ္လို႔ သိျမင္သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
ကမၻာႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေတာ့လည္း အေမရိကန္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျခားနိုင္ငံေတြနဲ႔မက ကမၻာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔ပါ ကင္းကြာလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကင္းကြာမႈေတြဟာ က်န္နိုင္ငံေတြက လက္ၫွိဳးထိုးျပစ္တင္ရႈတ္ခ်စရာ နွာေခါင္းရံႉ႔စရာအထိျဖစ္လာတယ္။ အေမရိကန္ဟာ ျပည္တင္မက အေမရိကန္နိုင္ငံသားေတြပါ အထီးက်န္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ခံစားေနၾကတာေတြရွိပါတယ္။
ဒီမနက္ ကိစၥေလးတခုနဲ႔ေဆးရံုဘက္သြားရင္း နားေနခန္းမွာ ဂ်ာမန္ေသြးျဖစ္ပံုရတဲ့ အသက္ ၇ဝ ရြယ္ေလာက္လူျဖဴႀကီးတေယာက္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္မိပါတယ္။ သူကသတင္းစာလွမ္းဆြဲတာ မမီတာနဲ႔က်ေနာ္ကကူေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို စစ္မႈထမ္းေဟာင္းလားလို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ ဂ်ာကင္ေအာက္က ခံဝတ္လာတာက အေမရိကန္ၾကည္းတပ္ဂ်ာစီျဖစ္ေနတာကိုး။ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဗမာစစ္တပ္ကစစ္သားလူထြက္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ မင္းတို႔တိုင္းျပည္က နံမည္ေျပာင္းသြားၿပီကြလို႔ေျပာရင္း ငါ ၃ ႀကိမ္ရွိၿပီ အလည္သြားတာ၊ စစ္ျဖစ္တဲ့ေနရာေတြမ်ားလာလို႔ လည္ဖို႔ပတ္ဖို႔ ရွားရွားလာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္က ရခိုင္ဘက္ကိုေျပာတာလား ဆိုေတာ့ အင္း...တျခားေနရာေတြလည္းပါ ပါတယ္၊ လုတာယက္တာေတြလည္း မနည္းဘူး၊ ၿမိဳ့ႀကီးေတြမွာပါ လူေတြက မလံုၿခံဳသလိုပဲ၊ ရဲလည္း မေလးစားၾကသလိုပဲ၊ ဥပေဒလည္း မရွိသလိုပဲ၊ အစိုးရကိုလည္း သိတ္အားကိုးၾကပံုမရဘူး၊ အရင္တုန္းကမွ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားလို႔ရတဲ့ေနရာဆို သြားသာသြား၊ ဘာမွမပူရဘူး၊ ခု စိတ္ခ်လက္ခ် သြားလို႔ရတဲ့ေနရာမွာေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီက လာလုမလဲေတြးၿပီး လန္႔ေနရတာ၊ လူဆိုးသူခိုးေတြ အရင္ကထက္ မ်ားလာလို႔လားမသိဘူးတဲ့။
က်ေနာ္ ဆက္ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကားနိုင္အား နားေထာင္နိုင္အား မရွိေတာ့သလိုျဖစ္ၿပီး စိတ္ဟာ တင္းက်ပ္လာတယ္။ တခုခု ျပန္ေျပာမိေတာ့မလို ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ဟာ... ငါ သြားရေတာ့မယ္၊ ခ်ိန္းထားတာေလးရွိေနလို႔ ဘာညာေျပာၿပီး နႈတ္ဆက္ရင္းထထြက္ခဲ့တယ္။
ကားေပၚေရာက္မွ ဒီျပည္မွာ ငါဟာ ပဝတၱိပါလားေတြးရင္း ဇာတိေျမအတြက္ စိတ္လည္းထိခိုက္ ရင္ထုမနာလည္းျဖစ္မိတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ဧၿပီ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၉
ကမၻာႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေတာ့လည္း အေမရိကန္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျခားနိုင္ငံေတြနဲ႔မက ကမၻာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔ပါ ကင္းကြာလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကင္းကြာမႈေတြဟာ က်န္နိုင္ငံေတြက လက္ၫွိဳးထိုးျပစ္တင္ရႈတ္ခ်စရာ နွာေခါင္းရံႉ႔စရာအထိျဖစ္လာတယ္။ အေမရိကန္ဟာ ျပည္တင္မက အေမရိကန္နိုင္ငံသားေတြပါ အထီးက်န္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ခံစားေနၾကတာေတြရွိပါတယ္။
ဒီမနက္ ကိစၥေလးတခုနဲ႔ေဆးရံုဘက္သြားရင္း နားေနခန္းမွာ ဂ်ာမန္ေသြးျဖစ္ပံုရတဲ့ အသက္ ၇ဝ ရြယ္ေလာက္လူျဖဴႀကီးတေယာက္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္မိပါတယ္။ သူကသတင္းစာလွမ္းဆြဲတာ မမီတာနဲ႔က်ေနာ္ကကူေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို စစ္မႈထမ္းေဟာင္းလားလို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ ဂ်ာကင္ေအာက္က ခံဝတ္လာတာက အေမရိကန္ၾကည္းတပ္ဂ်ာစီျဖစ္ေနတာကိုး။ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဗမာစစ္တပ္ကစစ္သားလူထြက္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ မင္းတို႔တိုင္းျပည္က နံမည္ေျပာင္းသြားၿပီကြလို႔ေျပာရင္း ငါ ၃ ႀကိမ္ရွိၿပီ အလည္သြားတာ၊ စစ္ျဖစ္တဲ့ေနရာေတြမ်ားလာလို႔ လည္ဖို႔ပတ္ဖို႔ ရွားရွားလာတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္က ရခိုင္ဘက္ကိုေျပာတာလား ဆိုေတာ့ အင္း...တျခားေနရာေတြလည္းပါ ပါတယ္၊ လုတာယက္တာေတြလည္း မနည္းဘူး၊ ၿမိဳ့ႀကီးေတြမွာပါ လူေတြက မလံုၿခံဳသလိုပဲ၊ ရဲလည္း မေလးစားၾကသလိုပဲ၊ ဥပေဒလည္း မရွိသလိုပဲ၊ အစိုးရကိုလည္း သိတ္အားကိုးၾကပံုမရဘူး၊ အရင္တုန္းကမွ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားလို႔ရတဲ့ေနရာဆို သြားသာသြား၊ ဘာမွမပူရဘူး၊ ခု စိတ္ခ်လက္ခ် သြားလို႔ရတဲ့ေနရာမွာေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီက လာလုမလဲေတြးၿပီး လန္႔ေနရတာ၊ လူဆိုးသူခိုးေတြ အရင္ကထက္ မ်ားလာလို႔လားမသိဘူးတဲ့။
က်ေနာ္ ဆက္ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကားနိုင္အား နားေထာင္နိုင္အား မရွိေတာ့သလိုျဖစ္ၿပီး စိတ္ဟာ တင္းက်ပ္လာတယ္။ တခုခု ျပန္ေျပာမိေတာ့မလို ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ဟာ... ငါ သြားရေတာ့မယ္၊ ခ်ိန္းထားတာေလးရွိေနလို႔ ဘာညာေျပာၿပီး နႈတ္ဆက္ရင္းထထြက္ခဲ့တယ္။
ကားေပၚေရာက္မွ ဒီျပည္မွာ ငါဟာ ပဝတၱိပါလားေတြးရင္း ဇာတိေျမအတြက္ စိတ္လည္းထိခိုက္ ရင္ထုမနာလည္းျဖစ္မိတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ဧၿပီ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၉
0 comments:
Post a Comment