(ေသခ်င္ရဲ႔ မေသခ်င္ရဲ႔)
ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အျမင္ကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္လာစရာရွိနိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူအေတာ္ပီသတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆို မမွားတန္ရာလို႔ထင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသသူမွတပါး လူဟာ ေနက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနခ်င္ေသးတာကိုး။
က်ေနာ္ သတ္ေသဖူးပါတယ္။ မေသခဲ့တာပါ ။ ေသေၾကာင္းလည္း အခါခါ ႀကံဖူးပါတယ္။ သတ္ေသပါရက္နဲ႔ မေသလိုက္ရတဲ့လူတေယာက္ရဲ႔ ေသရာပါမယ့္စိတ္ေဝဒနာလည္း ခုထိခံေနရတုန္းပါ။ မေသသြားပါလားလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့စိတ္ေဝဒနာနဲ႔ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ဘယ္စကားလံုးနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္ ရိႉက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့ပါတယ္။ ခုထိလည္း နိုးေနတဲ့အခ်ိန္ အဲ့ဒီေဝဒနာဝင္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္ထဲမွာမက္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ အလိုလိုဝမ္းနည္းၿပီး အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္သလို အလိုလို ငိုမိတာပါဘဲ။ ခုထိလည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္မေသဘူးလို႔ အာမ မခံနိုင္တဲ့စိတ္အေျခအေနနဲ႔ စိတ္အခံကရွိေနတုန္းပါဘဲ။
က်ေနာ္ဟာ စစ္သားဘဝနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို မ်က္ျမင္ဒိဌ အနီးကပ္ျမင္ခဲ့ရသလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေသေလာက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြရၿပီး ေသျခင္းနဲ႔ လက္တကမ္းကိုေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ခု စကားေျပာေနရင္းတန္းလန္း စားေန ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနရင္း တန္းလန္းကေန ေရွ႔ကို ထြက္သြားၿပီး ေသနတ္မွန္ လက္နက္ႀကီးထိၿပီး ေသသြားတဲ့လူေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ အေလာင္းေတြနဲ႔လည္း အတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒဏ္ရာေတြရလို႔ စီစီဝမ္တာပန္ကုန္းကေန မူဆယ္ေဆးရံုေရာက္၊ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ေမ့ေဆးျပယ္ေတာ့ အရင္ဆံုးဝင္လာတဲ့အသိက “ငါ မေသေသးပါလား“ ဆိုတာပါဘဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္ မေသခဲ့ရတာအတြက္ရလိုက္တဲ့ ခ်မ္းသာသုခဟာလည္း ဘယ္စကားလံုးနဲ႔ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာပါဘူး။
က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး၊ NLD တေယာက္အေနနဲ႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္ပါတယ္။ ၁၅ နွစ္ ၾကာခဲပါ့တယ္။ ေရၾကည္အိုင္နဲ႔ ေလတပ္ေထာက္လွမ္းေရး (၁)တို႔မွာ မခ်ိမဆန္႔အနွိပ္စက္ခံရပါတယ္။ စစ္အုပ္စုအတြက္ ဗကပဟာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးနဲ႔ အမုန္းဆံုးရန္သူပါ။ တရုတ္ကုလား မုန္းတီးဆန္႔က်င္ေရးအေျခခံရွိတဲ့ စစ္အုပ္စုအတြက္ က်ေနာ္ဟာ ကုလားပါ။ မိဘမ်ားက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြပါ။ တအူထံု႔ဆင္း ေမာင္ရင္းနွမေတြထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က စစ္သားလူထြက္ပါ။ သူတို႔အျမင္မွာ “စစ္သားလူထြက္ျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္ကိုျပန္ဆန္႔က်င္တဲ့သစၥာေဖါက္“ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗကပ၊ ကုလား၊ စစ္သားသစၥာေဖါက္ဆိုၿပီး သံုးထပ္ကြမ္း သံုးျပန္သံုးဆ အနွိပ္စက္ခံရပါတယ္။ အေသးစိတ္မေျပာလိုေတာ့ပါ။
က်ေနာ့္မွာ မေသလိုက္ရတဲ့ဝမ္းနည္းစိတ္၊ မေသခဲ့ရတဲ့ဝမ္းသာစိတ္၊ ေသလုေျမာပါးခံခဲ့ရတဲ့ အနွိပ္စက္ဒဏ္ေတြ ခုထိ စြဲထင္ေနတုန္းပါ။ က်ေနာ့္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာေတြကိုု က်ေနာ္မွတပါး အျခားဘယ္သူမွ မသိနိုင္ပါ။ သိဖို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ပါ။ စကားလံုးေတြေဝါဟာရေတြဆိုတာ လူ႔ခံစားမႈကို၊ အသိကို၊ အေတြးကို ျပည့္စံုေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖည့္ဆည္းနိုင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ခု က်ေနာ္ အသက္ရွင္ေနပါတယ္။ ရွင္လည္း ရွင္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တြယ္တာတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ခ်င္စိတ္ရွိေနသမ်ွ ဘဝကို ဖက္တြယ္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ဝမ္းေၾကာင္းမႈနဲ႔ အသက္ရွင္နိုင္ရံု လံုေလာက္ျပည့္စံုမႈနဲ႔ ေနပါတယ္။
ေသခ်င္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတဲ့လူေတြလည္း ပြဲျခင္းၿပီး ေသေစ့ခ်င့္ပါတယ္။ ေသေၾကာင္းႀကံစည္တယ္ဆိုလည္း ထေျမာက္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။ လူတေယာက္ က်ေနာ့္ေရွ႔မွာ လာသတ္ေသလည္း က်ေနာ္ ဆြဲမိမွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
အစာေရစာမဝမလင္ အာဟာရျပတ္ ပိန္းခ်ံဳးၿပီး အရိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနတဲ့ဂ်ဴးေတြကို
ေအာ့ဇဝစ္က အဆိပ္ေငြ႔လႊတ္ထားတဲ့အခန္းႀကီးေတြထဲ ထည့္သတ္ဖို႔ အလံုပိတ္ရထားတြဲေတြအျပည့္အသိပ္တင္ၿပီး
ေမာင္းလာတယ္။ ရထားတြဲထဲမွာတင္ ေသသူေတြေသၾကတယ္။ နာဇီလက္မရြံ႔ေတြက လမ္းက
တခ်ိဳ႔ဘူတာေတြမွာ ရထားရပ္ၿပီး အေလာင္းေတြကို တြဲေပၚကဆြဲခ်တယ္။ ဒီေတာ့ “ခုမွ နည္းနည္းေခ်ာင္ၿပီး အသက္ရႉလို႔ရေတာ့တယ္“လို႔
ေျပာတဲ့လူလည္းရွိတယ္။ သူလည္း ေနာက္ေတာ့ Gas Chamber ႀကီးေတြထဲမွာ
အသက္ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အျမင္ကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္လာစရာရွိနိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူအေတာ္ပီသတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆို မမွားတန္ရာလို႔ထင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသသူမွတပါး လူဟာ ေနက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနခ်င္ေသးတာကိုး။
က်ေနာ္ သတ္ေသဖူးပါတယ္။ မေသခဲ့တာပါ ။ ေသေၾကာင္းလည္း အခါခါ ႀကံဖူးပါတယ္။ သတ္ေသပါရက္နဲ႔ မေသလိုက္ရတဲ့လူတေယာက္ရဲ႔ ေသရာပါမယ့္စိတ္ေဝဒနာလည္း ခုထိခံေနရတုန္းပါ။ မေသသြားပါလားလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့စိတ္ေဝဒနာနဲ႔ မေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ဘယ္စကားလံုးနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္ ရိႉက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့ပါတယ္။ ခုထိလည္း နိုးေနတဲ့အခ်ိန္ အဲ့ဒီေဝဒနာဝင္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္ထဲမွာမက္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ အလိုလိုဝမ္းနည္းၿပီး အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္သလို အလိုလို ငိုမိတာပါဘဲ။ ခုထိလည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္မေသဘူးလို႔ အာမ မခံနိုင္တဲ့စိတ္အေျခအေနနဲ႔ စိတ္အခံကရွိေနတုန္းပါဘဲ။
က်ေနာ္ဟာ စစ္သားဘဝနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို မ်က္ျမင္ဒိဌ အနီးကပ္ျမင္ခဲ့ရသလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေသေလာက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြရၿပီး ေသျခင္းနဲ႔ လက္တကမ္းကိုေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ခု စကားေျပာေနရင္းတန္းလန္း စားေန ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနရင္း တန္းလန္းကေန ေရွ႔ကို ထြက္သြားၿပီး ေသနတ္မွန္ လက္နက္ႀကီးထိၿပီး ေသသြားတဲ့လူေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ အေလာင္းေတြနဲ႔လည္း အတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒဏ္ရာေတြရလို႔ စီစီဝမ္တာပန္ကုန္းကေန မူဆယ္ေဆးရံုေရာက္၊ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ေမ့ေဆးျပယ္ေတာ့ အရင္ဆံုးဝင္လာတဲ့အသိက “ငါ မေသေသးပါလား“ ဆိုတာပါဘဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္ မေသခဲ့ရတာအတြက္ရလိုက္တဲ့ ခ်မ္းသာသုခဟာလည္း ဘယ္စကားလံုးနဲ႔ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာပါဘူး။
က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး၊ NLD တေယာက္အေနနဲ႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္ပါတယ္။ ၁၅ နွစ္ ၾကာခဲပါ့တယ္။ ေရၾကည္အိုင္နဲ႔ ေလတပ္ေထာက္လွမ္းေရး (၁)တို႔မွာ မခ်ိမဆန္႔အနွိပ္စက္ခံရပါတယ္။ စစ္အုပ္စုအတြက္ ဗကပဟာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးနဲ႔ အမုန္းဆံုးရန္သူပါ။ တရုတ္ကုလား မုန္းတီးဆန္႔က်င္ေရးအေျခခံရွိတဲ့ စစ္အုပ္စုအတြက္ က်ေနာ္ဟာ ကုလားပါ။ မိဘမ်ားက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြပါ။ တအူထံု႔ဆင္း ေမာင္ရင္းနွမေတြထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က စစ္သားလူထြက္ပါ။ သူတို႔အျမင္မွာ “စစ္သားလူထြက္ျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္ကိုျပန္ဆန္႔က်င္တဲ့သစၥာေဖါက္“ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗကပ၊ ကုလား၊ စစ္သားသစၥာေဖါက္ဆိုၿပီး သံုးထပ္ကြမ္း သံုးျပန္သံုးဆ အနွိပ္စက္ခံရပါတယ္။ အေသးစိတ္မေျပာလိုေတာ့ပါ။
က်ေနာ့္မွာ မေသလိုက္ရတဲ့ဝမ္းနည္းစိတ္၊ မေသခဲ့ရတဲ့ဝမ္းသာစိတ္၊ ေသလုေျမာပါးခံခဲ့ရတဲ့ အနွိပ္စက္ဒဏ္ေတြ ခုထိ စြဲထင္ေနတုန္းပါ။ က်ေနာ့္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာေတြကိုု က်ေနာ္မွတပါး အျခားဘယ္သူမွ မသိနိုင္ပါ။ သိဖို႔လည္း မျဖစ္နိုင္ပါ။ စကားလံုးေတြေဝါဟာရေတြဆိုတာ လူ႔ခံစားမႈကို၊ အသိကို၊ အေတြးကို ျပည့္စံုေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖည့္ဆည္းနိုင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ခုလည္း ေသျခင္းတရားနဲ႔
နီးနီးကပ္ကပ္ကပ္ရင္ဆိုင္ရာကေနရခဲ့တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက
ေပ်ာက္ထြက္မသြားေသးပါဘူး။ တခါတခါ မေတြးပဲ အလိုလိုဝင္လာတယ္။ တခါတခါ တိုက္ဆိုင္ၿပီး
ဝင္လာတယ္။ တခါတခါ အိပ္မက္အေနနဲ႔ဝင္လာတယ္။ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ေဇာေခၽြးေတြျပန္
ကတုန္ကယင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ လူဒုကၡိတမို႔ ပိုခံရတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲ့သလိုအခါဆို အားလံုးကို ေမ့ပစ္ဖို႔အတြက္ အရက္ထဲေခါင္းနွစ္မိတာေတြလည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အမူးေျပတဲ့အခါ ရွိေနတဲ့ PTSD နဲ႔တြဲၿပီး
စိတ္က်ေဝဒနာက ပိုတိုးပါတယ္။ တိုးေလေသာက္ေလ ေသာက္ေလတိုးေလနဲ႔ အရက္နဲ႔စကၠန္႔မလပ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခု က်ေနာ္ အသက္ရွင္ေနပါတယ္။ ရွင္လည္း ရွင္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တြယ္တာတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ခ်င္စိတ္ရွိေနသမ်ွ ဘဝကို ဖက္တြယ္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့ဝမ္းေၾကာင္းမႈနဲ႔ အသက္ရွင္နိုင္ရံု လံုေလာက္ျပည့္စံုမႈနဲ႔ ေနပါတယ္။
မေသခ်င္တဲ့လူေတြကို
မေသေစခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔အထိ ရွင္ေနေစ့ခ်င္ပါတယ္။ ဆြဲထားလို႔ရရင္
ဆြဲထားေပးခ်င္ပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အဲ့လိုလူေတြ ေသရင္ေတာင္ သက္ေသာင့္သက္သာ
အျဖစ္ဆံုး ေသသြားေစ့ခ်င္တာပါ။
ေသခ်င္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတဲ့လူေတြလည္း ပြဲျခင္းၿပီး ေသေစ့ခ်င့္ပါတယ္။ ေသေၾကာင္းႀကံစည္တယ္ဆိုလည္း ထေျမာက္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။ လူတေယာက္ က်ေနာ့္ေရွ႔မွာ လာသတ္ေသလည္း က်ေနာ္ ဆြဲမိမွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ဟိုးအေပၚမွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ဂ်ဴးအမ်ိဳးသားဟာ
သူ ေသမယ္မွန္းသိေပမယ့္ မေသခင္အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ အျဖစ္နိုင္ဆံုး သက္ေသာင့္သက္သာေလး
ေနသြားခ်င္တာပါ။ သူဟာ မေသခ်င္ေပမယ့္ ေသသြားရတဲ့လူပါ။
က်ေနာ္ဟာ ရွင္ျခင္းကိုေရာ ေသျခင္းကိုပါ
လူ႔စိတ္အလိုအတိုင္းျဖစ္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။ လူတေယာက္ျခင္းစီရဲ႔ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ၾကပါ။ က်ေနာ္ ခုထိ ရွင္ေနတာကိုၾကည့္ရင္ ေသျခင္းဟာ က်ေနာ့္အလိုကို
မလိုုက္ေသးဘူးဆိုတာပါဘဲ
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေမ ၄၊ ၂ဝ၁၉
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေမ ၄၊ ၂ဝ၁၉
0 comments:
Post a Comment