(မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ေဈးစကားေျပာပါတယ္)
Nike တို႔ Adidas တို႔ဆိုတာက တကမၻာလံုးသိတဲ့ ဖိနပ္နဲ႔ အားကစားပစၥည္း အားကစားဝတ္စံုေတြထုတ္တဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြပါ။ တျမန္ေန႔က အဲ့ဒီကုမၸဏီႀကီး၂ခုအပါဝင္ အျခား အလားတူကုမၸဏီေပါင္း ၁၇ဝ က သမၼတထရမ့္ဆီ စာေရးၿပီး သတိေပးစကားဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ တရုတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ကုန္သြယ္စစ္ေၾကာင့္ သြင္းကုန္ခြန္ေတြျမင့္လာရင္ လုပ္ငန္းေတြထိခိုက္လာႏိုင္တယ္၊ အေမရိကန္ေဈးကြက္မွာ ကေမာက္ကမ ေတြျဖစ္လာမယ္၊ စီးပြားေရးႀကီးတခုလံုးပါ အနည္းနဲ႔အမ်ား သြားထိခိုက္မယ္ဆိုတာေတြ ပလူပ်ံေနေအာင္ေရးထားတာပါ။ အဲ့ဒီစာမွာ သူတို႔ အဓိကအက်ဆံုးေထာက္ျပတာက တကယ္တမ္း နစ္နာစရာရွိတာက ဝယ္ယူသူေတြ(စားသံုးသူ)ေတြဘဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ကုန္သြယ္ခြန္တိုးေကာက္လည္း ေပးရမွာမွန္ေပမယ့္ အဲ့ဒီေငြေတြကို ပစၥည္းတန္ဘိုးေပၚ တင္ယူလိုက္ရံုပါဘဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဈးႏႈန္းတက္တဲ့ ဒဏ္ကို ျပည္သူေတြဘဲခံရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုးေဖာ္ျပထားတာပါ။ တျခားဟာေတြလည္း ပါ ပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲ့ဒါေတြေျပာမွာ မဟုတ္လို႔ ခ်န္ခဲ့ပါရေစ။
ဇနီးက သူ႔ဘက္ကေတာ္တဲ့ ကေလးတေယာက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အတြက္ ေတာစီးဖိနပ္လိုဟာေလးတရံ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ရွာေနတာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူလိုခ်င္တဲ့ဟာ မရေသးပါ။ ညကေတာ့ သူတေယာက္တည္း အြန္လိုင္းမွာတကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနပံုပါဘဲ။ ဒီမနက္ ေကာ္ဖီစားပြဲထိုင္ေတာ့မွ သူလိုခ်င္တဲ့ဖိနပ္ကို Amazon ကေနေတြ႔လို႔ ဝယ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး စိတ္ေအးသြားဟန္နဲ႔ သက္မခ်ပါတယ္။
က်ေနာ္က ဘာတံဆိပ္လဲဆိုေတာ့ Made in China of America ေပါ့၊ ေဈးလည္းေတာ္တယ္၊ ပို႔ခလည္း အခမဲ့၊ နံမည္ႀကီး (Brand Names) ေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က နိုက္ေကးတို႔ အဒီးဒတ္စ္တို႔ သတင္းၾကားၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ ၾကားသားပဲ အလကားဟာေတြ၊ Crocodile Tears ေတြပါတဲ့။ အဂၤလိပ္မွာလည္း မိေက်ာင္းမ်က္ရည္ဟာ မိေက်ာင္းမ်က္ရည္ပါဘဲ။
က်ေနာ္က ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႔ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြ ဒီမွာထုတ္တုန္းကလည္း ဒီေဈးပဲ၊ ဟိုသြားၿပီး(တရုတ္) ထုတ္ေတာ့လည္း ဒီေဈးဘဲ၊ အဒီးဒတ္စ္ေဘာင္းဘီဆို တထည္ကို ေလး ငါး ေျခာက္ဆယ္မေပးဘဲ မရဘူး၊ ဒီမွာအလုပ္သမားတေယာက္ ေပးရတဲ့လုပ္ခနဲ႔ ဟိုမွာ အလုပ္သမား ၄ ေယာက္ေလာက္ ငွားလို႔ရေနတာ လူတိုင္းသိတာဘဲ၊ ဟိုသြားထုတ္ေတာ့ေရာ ပစၥည္းေဈးေတြက ဘယ္မွာလာ သံုးေလးဆ က်သြားလို႔တုန္း အတူတူပဲ၊ ကုမၸဏီေတြသာ ခ်မ္းသာသြားတာ၊ CEOsေတြသာ ကိုယ္ပိုင္ဂ်က္ေလယဥ္တဝီဝီနဲ႔ လခေတြ နင္းကန္ရသြားၾကတာ ငါတို႔အတြက္က ဘာထူးလို႔တုန္း၊ ဒီမွာ လုပ္တာကမွ အေမရိကန္ေတြ အလုပ္ေလးဘာေလးရေသးတယ္၊ ဟိုသြားလုပ္ေတာ့ ဟိုတိုင္းျပည္ဝင္ေငြရ ဟိုကအလုပ္သမားေတြ အလုပ္ရတာဘဲအဖတ္တင္တာေပါ့၊ ဟိုသြားၿပီး လုပ္ေကၽြးေနတာနဲ႔ ဘာထူးလို႔တုန္းတဲ့။ ဒီျပန္လာတာမွ ေတာ္ေသးတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔က်ေနာ္က အခု ကုန္သြယ္ေရးစစ္ေတြ သြင္းကုန္ခြန္တိုးေကာက္တာေတြဘာေတြ မရွိဘူး၊ အရင္အတိုင္းပဲလို႔ သေဘာထားၾကည့္၊ အဲ့ဒီ အေနအထားမွာ နိုက္ေကးဖိနပ္ကို ဟိုမွာဘဲသြားထုတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာထုတ္တဲ့ေဈးထက္ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့ၿပီးေရာင္းမယ္ကြာ၊ မင္းေျပာသလို ၃ ဆေလာက္ သက္သာမယ္ဆိုရင္ေရာဆိုေတာ့၊ တရုတ္မွမဟုတ္ဘူး ဘယ္ႏိုင္ငံ သြားထုတ္ထုတ္၊ Same Brand and Same Quality ဒီတံဆိပ္ဘဲ ဒီအရည္အေသြးဘဲဆို သံုးဆမဟုတ္ဘူး သံုးပံုတပံုသက္သာေတာင္ အဲ့ဒီနိုင္ငံေတြမွာ သြားထုတ္တာေကာင္းတာေပါ့၊ ငါတို႔အကုန္အက် သက္သာတာေပါ့၊ ခုဟာက ကိုယ့္အလုပ္သမားလည္း အလုပ္မရ၊ အစိုးရလည္း အျမတ္မရ၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ သူေဌးႀကီး ေတြ၊ စီအီးအိုႀကီးေတြဘဲ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာကုန္ၾကတာေလတဲ့။ က်ေနာ္က အေမရိကန္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ပစၥည္းအရည္အေသြးတူရင္ ကုန္ေဈးနႈန္းအေျခခံ ခ်စ္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့ေလဆိုေတာ့၊ သူ ဆတ္ကနဲ႔တခ်က္ျဖစ္သြား ေလသံခတ္ေဘာက္ေဘာက္နဲ႔ ေသခ်ာတာေပါ့ ကိုယ္က စားသံုးသူေလ စားသံုးသူေနရာကဘဲေတြးရမွာေပါ့၊ တေဒၚလာတန္တဲ့ ဘာဂါကို အေမရိကန္ဆိုင္မို႔လို႔ ၂ ေဒၚလာတင္ေရာင္း ဘယ္သူမွ မ်ိဳးခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႔ဆိုၿပီး သြားမစားဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က ဆက္မလို႔လုပ္ေတာ့ သူ႔ဖုန္းဝင္လာတာနဲ႔ ရပ္လိုက္ရတယ္။ ေကာ္ဖီလည္း လက္စသတ္ပါတယ္။
ေျပာျဖစ္တာက အဲ့ဒါေလးပါ။ က်ေနာ့္မိန္းမက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္အေမရိကန္မွာေနတဲ့၊ အိုင္းယာလန္သူပုန္အႏြယ္၊ လူမ်ိဳးစံုေသြးေႏွာထားတဲ့ အေမရိကန္ လူျဖဴမ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္နံမည္မသိၾကတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားဒုကၡသည္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ “အဂၤလိပ္မေယာက္်ား” လို႔ေခၚပါတယ္။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ေဈးစကားေျပာပါတယ္။ ဦးနာေအာက္ႀကီး သေဘၤာျပဳတ္ပါတယ္။ မနွင္းဆီရထားေလး ဘူထာထဲမွာ ေက်ာ္ခ်သြားပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
Nike တို႔ Adidas တို႔ဆိုတာက တကမၻာလံုးသိတဲ့ ဖိနပ္နဲ႔ အားကစားပစၥည္း အားကစားဝတ္စံုေတြထုတ္တဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြပါ။ တျမန္ေန႔က အဲ့ဒီကုမၸဏီႀကီး၂ခုအပါဝင္ အျခား အလားတူကုမၸဏီေပါင္း ၁၇ဝ က သမၼတထရမ့္ဆီ စာေရးၿပီး သတိေပးစကားဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ တရုတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ကုန္သြယ္စစ္ေၾကာင့္ သြင္းကုန္ခြန္ေတြျမင့္လာရင္ လုပ္ငန္းေတြထိခိုက္လာႏိုင္တယ္၊ အေမရိကန္ေဈးကြက္မွာ ကေမာက္ကမ ေတြျဖစ္လာမယ္၊ စီးပြားေရးႀကီးတခုလံုးပါ အနည္းနဲ႔အမ်ား သြားထိခိုက္မယ္ဆိုတာေတြ ပလူပ်ံေနေအာင္ေရးထားတာပါ။ အဲ့ဒီစာမွာ သူတို႔ အဓိကအက်ဆံုးေထာက္ျပတာက တကယ္တမ္း နစ္နာစရာရွိတာက ဝယ္ယူသူေတြ(စားသံုးသူ)ေတြဘဲျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ကုန္သြယ္ခြန္တိုးေကာက္လည္း ေပးရမွာမွန္ေပမယ့္ အဲ့ဒီေငြေတြကို ပစၥည္းတန္ဘိုးေပၚ တင္ယူလိုက္ရံုပါဘဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဈးႏႈန္းတက္တဲ့ ဒဏ္ကို ျပည္သူေတြဘဲခံရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုးေဖာ္ျပထားတာပါ။ တျခားဟာေတြလည္း ပါ ပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲ့ဒါေတြေျပာမွာ မဟုတ္လို႔ ခ်န္ခဲ့ပါရေစ။
ဇနီးက သူ႔ဘက္ကေတာ္တဲ့ ကေလးတေယာက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အတြက္ ေတာစီးဖိနပ္လိုဟာေလးတရံ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ရွာေနတာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူလိုခ်င္တဲ့ဟာ မရေသးပါ။ ညကေတာ့ သူတေယာက္တည္း အြန္လိုင္းမွာတကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနပံုပါဘဲ။ ဒီမနက္ ေကာ္ဖီစားပြဲထိုင္ေတာ့မွ သူလိုခ်င္တဲ့ဖိနပ္ကို Amazon ကေနေတြ႔လို႔ ဝယ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး စိတ္ေအးသြားဟန္နဲ႔ သက္မခ်ပါတယ္။
က်ေနာ္က ဘာတံဆိပ္လဲဆိုေတာ့ Made in China of America ေပါ့၊ ေဈးလည္းေတာ္တယ္၊ ပို႔ခလည္း အခမဲ့၊ နံမည္ႀကီး (Brand Names) ေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က နိုက္ေကးတို႔ အဒီးဒတ္စ္တို႔ သတင္းၾကားၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ ၾကားသားပဲ အလကားဟာေတြ၊ Crocodile Tears ေတြပါတဲ့။ အဂၤလိပ္မွာလည္း မိေက်ာင္းမ်က္ရည္ဟာ မိေက်ာင္းမ်က္ရည္ပါဘဲ။
က်ေနာ္က ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႔ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြ ဒီမွာထုတ္တုန္းကလည္း ဒီေဈးပဲ၊ ဟိုသြားၿပီး(တရုတ္) ထုတ္ေတာ့လည္း ဒီေဈးဘဲ၊ အဒီးဒတ္စ္ေဘာင္းဘီဆို တထည္ကို ေလး ငါး ေျခာက္ဆယ္မေပးဘဲ မရဘူး၊ ဒီမွာအလုပ္သမားတေယာက္ ေပးရတဲ့လုပ္ခနဲ႔ ဟိုမွာ အလုပ္သမား ၄ ေယာက္ေလာက္ ငွားလို႔ရေနတာ လူတိုင္းသိတာဘဲ၊ ဟိုသြားထုတ္ေတာ့ေရာ ပစၥည္းေဈးေတြက ဘယ္မွာလာ သံုးေလးဆ က်သြားလို႔တုန္း အတူတူပဲ၊ ကုမၸဏီေတြသာ ခ်မ္းသာသြားတာ၊ CEOsေတြသာ ကိုယ္ပိုင္ဂ်က္ေလယဥ္တဝီဝီနဲ႔ လခေတြ နင္းကန္ရသြားၾကတာ ငါတို႔အတြက္က ဘာထူးလို႔တုန္း၊ ဒီမွာ လုပ္တာကမွ အေမရိကန္ေတြ အလုပ္ေလးဘာေလးရေသးတယ္၊ ဟိုသြားလုပ္ေတာ့ ဟိုတိုင္းျပည္ဝင္ေငြရ ဟိုကအလုပ္သမားေတြ အလုပ္ရတာဘဲအဖတ္တင္တာေပါ့၊ ဟိုသြားၿပီး လုပ္ေကၽြးေနတာနဲ႔ ဘာထူးလို႔တုန္းတဲ့။ ဒီျပန္လာတာမွ ေတာ္ေသးတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔က်ေနာ္က အခု ကုန္သြယ္ေရးစစ္ေတြ သြင္းကုန္ခြန္တိုးေကာက္တာေတြဘာေတြ မရွိဘူး၊ အရင္အတိုင္းပဲလို႔ သေဘာထားၾကည့္၊ အဲ့ဒီ အေနအထားမွာ နိုက္ေကးဖိနပ္ကို ဟိုမွာဘဲသြားထုတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာထုတ္တဲ့ေဈးထက္ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့ၿပီးေရာင္းမယ္ကြာ၊ မင္းေျပာသလို ၃ ဆေလာက္ သက္သာမယ္ဆိုရင္ေရာဆိုေတာ့၊ တရုတ္မွမဟုတ္ဘူး ဘယ္ႏိုင္ငံ သြားထုတ္ထုတ္၊ Same Brand and Same Quality ဒီတံဆိပ္ဘဲ ဒီအရည္အေသြးဘဲဆို သံုးဆမဟုတ္ဘူး သံုးပံုတပံုသက္သာေတာင္ အဲ့ဒီနိုင္ငံေတြမွာ သြားထုတ္တာေကာင္းတာေပါ့၊ ငါတို႔အကုန္အက် သက္သာတာေပါ့၊ ခုဟာက ကိုယ့္အလုပ္သမားလည္း အလုပ္မရ၊ အစိုးရလည္း အျမတ္မရ၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ သူေဌးႀကီး ေတြ၊ စီအီးအိုႀကီးေတြဘဲ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာကုန္ၾကတာေလတဲ့။ က်ေနာ္က အေမရိကန္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ပစၥည္းအရည္အေသြးတူရင္ ကုန္ေဈးနႈန္းအေျခခံ ခ်စ္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့ေလဆိုေတာ့၊ သူ ဆတ္ကနဲ႔တခ်က္ျဖစ္သြား ေလသံခတ္ေဘာက္ေဘာက္နဲ႔ ေသခ်ာတာေပါ့ ကိုယ္က စားသံုးသူေလ စားသံုးသူေနရာကဘဲေတြးရမွာေပါ့၊ တေဒၚလာတန္တဲ့ ဘာဂါကို အေမရိကန္ဆိုင္မို႔လို႔ ၂ ေဒၚလာတင္ေရာင္း ဘယ္သူမွ မ်ိဳးခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႔ဆိုၿပီး သြားမစားဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က ဆက္မလို႔လုပ္ေတာ့ သူ႔ဖုန္းဝင္လာတာနဲ႔ ရပ္လိုက္ရတယ္။ ေကာ္ဖီလည္း လက္စသတ္ပါတယ္။
ေျပာျဖစ္တာက အဲ့ဒါေလးပါ။ က်ေနာ့္မိန္းမက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္အေမရိကန္မွာေနတဲ့၊ အိုင္းယာလန္သူပုန္အႏြယ္၊ လူမ်ိဳးစံုေသြးေႏွာထားတဲ့ အေမရိကန္ လူျဖဴမ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္နံမည္မသိၾကတဲ့ ဗမာျပည္ဖြားဒုကၡသည္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ “အဂၤလိပ္မေယာက္်ား” လို႔ေခၚပါတယ္။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟာ ေဈးစကားေျပာပါတယ္။ ဦးနာေအာက္ႀကီး သေဘၤာျပဳတ္ပါတယ္။ မနွင္းဆီရထားေလး ဘူထာထဲမွာ ေက်ာ္ခ်သြားပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
0 comments:
Post a Comment