စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
(ဟိုေန႔က အေမ့ကိုသြားေတြ႔ရင္း မရင္နွစ္ထူး မိနီကေလးကဗ်ာ ရြတ္သံၾကားရပါသည္။ ကဗ်ာအဆံုးတြင္ စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔ မိနီကေလးလိမၼာဖို႔ဟု ပါပါသည္။ မိနီစာဖတ္ျခင္းသည္ လိမၼာေရးျခားရွိဖို႔

မွန္ေသာ္လည္း မရင္နွစ္၏ဘႀကီးျဖစ္ေသာ က်ေနာ္ စာေရးစာဖတ္ျခင္း၌မူ လိမၼာဖို႔မလိမၼာဖို႔ပါသလား မပါသလားေတြးမိ၍ ဤစာေရးမိသြားပါသည္)

အမ်ားျမင္သာမည့္ေနရာမွာ တခုခုေရးၿပီဆိုကတည္းက အမ်ားသိေစခ်င္၍ျဖစ္မွန္း ေတြးေနစရာမလိုဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ဂူနံရံမ်ားမွအစ ပံုႏိွပ္စာမ်က္နွာမ်ားအလယ္ အင္တာနက္အဆံုး လူတို႔ ေရးခဲ့/ဖတ္ခဲ့၊ ေရးေန/ဖတ္ေန၊ ေရးလိမ့္/ဖတ္လိမ့္ဦးမွာလည္း
ေသခ်ာပါသည္။ စာ ဘာ့ေၾကာင့္ဖတ္နွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ေရးသနည္းအေျဖမွာ ဉာဏ္ပညာ၊ အသိေရခ်ိန္၊ ေတြးေထာင့္နွင့္ဘဝျပဌာန္းခ်က္မ်ားအလိုက္ အတိမ္အနက္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါလိမ့္မည္။ ဘဝျပဌာန္းခ်က္နွင့္အသိေရခ်ိန္က အေျဖကြဲမ်ား၏အေျဖ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ေျပာသည့္"စာ" ဆိုသည္မွာ ရသစာ၊ သုတစာ ခြဲျခားေျပာျခင္းမဟုတ္ပဲ စာအေၾကာင္းသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥတြင္ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာတက္ၿပီးေရေလာင္းပါမွ ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာအမိန္႔အထိ ပါပါသည္။

က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ မေရးရမေနနိုင္၍ေရးျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ မေရးရေနနိုင္သည့္အခါ မေရးပဲေနပါသည္။ အေပ်ာ္ေရးျခင္းမဟုတ္သလို အပ်င္းေျပေရးျခင္းမဟုတ္မွန္းလည္း မိမိဘာသာသိပါသည္။ စာေရးျခင္းျဖင့္အသက္ေမြးေလာက္ေအာင္ ကေလာင္အားနွင့္ပရိသတ္ရွိလွ်င္ စာေရးစားလိုစိတ္ မၾကာမၾကာျဖစ္မိေၾကာင္းဝန္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတြင္ ဤမွ်စြမ္းသည့္အရည္အေသြးနွင့္ လံု႔လစိုက္ထုတ္မႈမရွိမွန္းလည္းသိပါသည္။ စာေရးျခင္းသည္လည္း အျခားအလုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လိုအပ္ခ်က္နွင့္ ျပည့္မီရမည့္အရည္အခ်င္းမ်ားရွိပါသည္။ စာေရးျခင္းနွင့္ ဗိုက္ဝမ္းစာျဖည့္သူမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္ျခင္းမွာ ဉာဏ္ဝမ္းစာျဖည့္တင္းျခင္းမည္ပါမည္။ စာျဖင့္ဗိုက္ဝမ္းစာျဖည့္သူအဖို႔ စာနွင့္ဉာဏ္ဝမ္းစာလည္း မျပတ္ျဖည့္တင္းရပါသည္။ က်ေနာ္ ဤမွ် မျဖည့္၊ မျပည့္။ စာေရးမပ်င္းေသာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနွင့္စာထိုင္မေရးပါ။

စာကိုလည္း မဖတ္ရမေနနိုင္၍ဖတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မဖတ္ရမေနနိုင္မွာလည္း အၿမဲျဖစ္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မဖတ္ပဲေနနိုင္သည့္အခါ လခ်ီၿပီး ဘာမွ မဖတ္ပဲေနပါသည္။ တခါတခါ ၂၄ နာရီတြင္ ၁၄ နာရီေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဖတ္ခ်င္လည္းဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါ ဘာအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး တကူးတကန္႔ မရအရရွာေဖြဖတ္သည္ရွိသလို
တခါတခါ ဘာမည္မည္ရရမွ်မဟုတ္ပဲ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္၍ ေကာက္ဖတ္လိုက္တာမ်ိဳးလည္းရွိပါသည္။ တခါတခါ စကားနိုင္လုလို၍၊ တခါတခါ သိေၾကာင္းျပလို၍၊ တခါတခါ ဝင့္ဝါလို၍ စသည့္ အေၾကာင္းမ်ားစြာျဖင့္ဖတ္ျဖစ္သည့္အခါမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ စာဖတ္မပ်င္းေသာ္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္းသည့္စာေတြေတာ့ မဖတ္ပါ။ ဤေနရာတြင္ "စာပ်င္း"သတ္မွတ္ခ်က္ တေယာက္နွင့္တေယာက္ မတူနိုင္ပါ။

ဘာစာေရးေရး ေရးမည္ဆိုလွ်င္ အေတြးပါရပါသည္။ ေတြးစရာပါရပါသည္။ အေတြးမပါသည့္စာ ေတြးစရာမပါသည့္စာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ကုန္ဖတ္မည္ မထင္ပါ။ ေရေလာင္းအိမ္သာတြင္"အိမ္သာသြားၿပီးေရဆြဲခ်ပါ" ဟုေရးမည္ေလာ "ေရေလာင္းခ်ပါ"ဟုေရးမည္ေလာမွာ အေတြးျဖစ္ပါသည္။ မသြားခင္ ေရေလာင္းခ်(သို႔မဟုတ္)

ေရဆြဲခ်စရာ လို/မလိုမွာ ေရွ႔ကသြားနွင့္ခဲ့သူ မည္သို႔ထားထြက္သြားသနည္းနွင့္ဆိုင္ေၾကာင္း အိမ္သာတက္သူတိုင္း ေတြးမိၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာအမိန္႔တြင္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ျဖစ္သလို ရွိတ္စပီးယားျပဇာတ္မ်ား၊ ျမနႏၵာေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးမွသည္ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ားမိန္႔ခြန္း ေရးေပးျခင္းအထိအႀကံဳးဝင္ပါသည္။

စာေရးတိုင္း စာေရးဆရာျဖစ္/မျဖစ္လည္းရွိပါေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စာေရးဆရာဟုေခၚၾကည့္တိုင္း ရွက္အမ္းအမ္းျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေတြကေခၚလွ်င္ ရြံ႔တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူဟုေျပာင္းေခၚၾကည့္ေတာ့ မဆိုးဘူးဟု ခံစားရပါသည္။ စာေရးၿပီးအသက္ေမြးေမြး/မေမြးေမြး စာေရးဆရာအျဖစ္အေနသေဘာကို ျမတ္နိုးေထြးေပြ႔သူေတြရွိသည့္နည္းတူ ပညာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္စာတမ္းေတြျပဳစုေရးသားေသာ္လည္း စာေရးဆရာအေခၚ

မခံလိုသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားထဲမွတစ္ေယာက္မွာ ျမန္မာပညာေက်ာ္ သမိုင္းဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းျဖစ္ပါသည္။ ဘာစာမွ်မေရးပဲ စာေရးဆရာဟုေခၚလွ်င္ေပ်ာ္သည္ ့စာေရးဆရာစိတၱဇေဝဒနာသည္အစစ္တစ္ေယာက္
ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ဘုရင္ရူး၊ စစ္ဗိုလ္ရူး ရူးေနသည့္ အရူးအစစ္မ်ားအား မကဲ့ရဲ့ေကာင္းသလို ထိုသူအားလည္း ေလွာင္ဖို႔မသင့္ပါ။

ကမၻာေက်ာ္စာတစ္အုပ္ေရးၿပီး ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာတန္းဝင္သူမ်ားရွိသလို စာအုပ္ရာခ်ီေရးခဲ့ေသာ္လည္း ကမၻာမေျပာနွင့္ ျမန္မာပင္ မေက်ာ္ပင္သည့္ စာေရးသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္လည္း ကမၻာေက်ာ္/မေက်ာ္ကို ကမၻာသံုးဘာသာစကားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေရးနိုင္ျခင္း/မနိုင္ျခင္းမွာစကားေျပာၾၿပီး၊ မေရးနိုင္ေသာ္လည္း ဘာသာေပါင္းမ်ားစြာသို႔ျပန္ဆိုခံရသျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ကမၻာသံုးဘာသာစကား တတ္လို႔/မတတ္လို႔ပါကြာဟူသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ဟု ေက်ာ္ျခင္း/မေက်ာ္ျခင္းကို
ေလွနံဓါးထစ္မွတ္ဖို႔မသင့္ပါ။

နယ္ပယ္တခုခုတြင္ နံမည္အေျခတည္မိၿပီး စာေရးျခင္းဝိဉာဥ္ပူးယူသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ယာယီေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ လက္မွန္ေပၚကာ ငုတ္သြားသူမ်ားရွိသလို အခ်ိဳ႔မွာ အေျခက်ေအာင္ျမင္သြားပါသည္။ အျခားနယ္ပယ္တခုခုကို အျပတ္ျဖတ္ကာ စာေရးျခင္းဘဝထဲေျခစံုပစ္ဝင္လာသူေတြရွိသလို နံမည္ရၿပီးကာမွ
ေျခစံုကန္ထြက္သြားသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ေျခစံုပစ္ပစ္ ေျခစံုကန္ကန္
သိတ္အေရးမႀကီးပါ။ ဘယ္နယ္မွာမွ အေျခမက်ပဲ ေျခေရာလက္ပါ
ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလိုလြတ္လွ်င္ေတာ့ ေကာင္းနိုင္မည္မထင္ပါ။

စာတစ္ခါေရးဖူးရံုနွင့္ တစ္သက္လံုး စာေရးဆရာအေခၚခံထိုက္/မထိုက္ကလည္း ရွိပါေသးသည္။ ယခုေျပာသည့္ စာေရး စာဖတ္ စာေရးဆရာ စသည့္ကိစၥသည္ ခ်ဲ႔လွ်င္ခ်ဲ႔သေလာက္ ဗာရာဏသီျမည္နိုင္ပါမည္။ ခ်ံဳ႔လွ်င္ခ်ံဳ႔သေလာက္ တစ္ေၾကာင္းစာသာရွိပါလိမ့္မည္။

အတိုဆံုးခ်ဳပ္ၿပီး တစ္ေၾကာင္းတည္းေျပာၾကည့္ပါမည္။ စာေရး စာဖတ္ျခင္းသည္ စာေရးစာဖတ္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) မတ္ခ်္ ၂ဝ၁၄