၅ဝ ျပည့္မွာ ေျပာျဖစ္တဲ့အလႅာပသလႅာပ (၁) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

၅ဝ ျပည့္မွာ ေျပာျဖစ္တဲ့အလႅာပသလႅာပ (၁) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
အသက္ (၅ဝ)ျပည့္ၿပီ။ ေနခဲ့သည့္ ထို (၅ဝ)၏ ႏွစ္အခ်ိဳ႔သည္ ကာလအသေခၤ်ႏွင့္ နွစ္အခ်ိဳ႔သည္မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္။ ႏွစ္တခ်ိဳ႔ကား လွ်ပ္ျပက္သလိုဖ်တ္ကနဲ။ ထိုကာလတို႔တြင္ တခါတရံဦးေဆာင္၊ တခါတရံေနာက္လိုက္၊ တခါတရံ တကိုယ္ရည္တကာယ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရွိလွ၏။ ဤအေၾကာင္း မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက (အသက္အရြယ္ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အႀကံဳ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြအရ က်ေနာ္တို႔ဟာ သာမန္လႈပ္ရွား တက္ႂကြသူေတြအေနနဲ႔မဟုတ္ေတာ့ပဲ အေတြးအေခၚအရတစံုတရာဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္မယ့္ 

အေနအထားေတြျဖစ္ဖို႔လိုလာၿပီ) ဟု ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ေျပာလာ၏။ ထိုစကားက ဘဝင္ခိုက္ခ်င္စရာျဖစ္သလို၊ လက္ေတြ႔အရ ဟုတ္သင့္သေလာက္လည္း ဟုတ္မည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္ သိတ္မေသခ်ာလွ။

က်ေနာ္က အေတြးအေခၚမွာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ဟန္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဦးေဆာင္/ေနာက္လိုက္ဆိုျခင္း ထက္ ေရာက္သည့္ေနရာမွရသေလာက္လုပ္ေရးသမား။ တခါတရံ အစုအဖြဲ႔သေဘာ။ ထိုသေဘာ၌ ဦးေဆာင္/ေနာက္လိုက္တခုခုျဖစ္မည္။ ဦးေဆာင္သည့္အခါ ေခါင္းေဆာင္ႏွယ္က်င့္ၿပီး ေနာက္လိုက္သည့္ အခါ တသေဝမတိမ္းျဖစ္ေရးအေလးထားခဲ့၏။ ရံခါမ်ား၌ တစ္ေယာက္ခ်င္းသေဘာ။ ထိုအခါ ဦးေဆာင္/ေနာက္လိုက္အျဖစ္အေနမွလြတ္၏။ ကိုယ္ပဲေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္ပဲေနာက္လိုက္မို႔ နာခံရျခင္းႏွင့္ တည့္မတ္ေပးရျခင္းတို႔မရွိ။ ေပ်ာက္ထြက္သြား၏။ ပကတိဘဝကျပ႒ာန္းသည့္အသိအရ သြားရျခင္းမို႔ ေနရာတိုင္းတြင္ စံစည္းတို႔ႏွင့္ခ်ိန္ထိုးလွ်င္အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူႏွင့္က်ေနာ္ သေဘာျခင္းေခ်ာ္ၾက၏။ သူ သတိမထားမိသည္ကား မိမိႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပုဂၢလိကဘဝက ရြက္က်ပင္လို ရွင္သန္ရျခင္းကိုပင္ျဖစ္၏။ ဤႏွယ္ ရွင္သည္ရျခင္းကိုလည္း မိမိကႏွစ္ၿခိဳက္၏။ ရြက္က်ပင္မွာ ဦးေဆာင္ေနာက္လိုက္မရွိ။ ရြက္က်ပင္မွာ တရြက္တပင္ထဲသေဘာ မဟုတ္။ ရြက္က်ပင္မွာ ေရြးခြင့္ျငင္းခြင့္မရွိ။ ရြက္က်ပင္သည္ က်ခ်င္သည့္ေနရာက်မည္။ က်သည့္ေျမမွာ ျပန္ရွင္ဖို႔အဓိက။ က်သည့္ေနရာ ေျမသားမဟုတ္ဆိုလွ်င္ေတာ့မတတ္ႏိုင္။ ေသျခင္းကို လွလွပပလက္ခံတတ္ဖို႔သာလိုမည္။ ခုကေန ဘဝကိုလည္ျပန္ၾကည့္လည္း ရြက္က်ပင္ႏွယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေပါက္ခဲ့ရျခင္းမွ်သာ။ ထို႔ထက္မပို။ မေသမခ်င္းရွင္ေနမည္ဆိုသည့္အသိ တခုတည္းႏွင့္ မိမိက ဘဝကိုခ်ဥ္းကပ္၏။ ရႉျမင္၏။ ျဖတ္သန္း၏။ ေနထိုင္၏။ ရွင္သန္၏။ သို႔ရာ၌ ရံခါ တကိုယ္ရည္။ ရံခါအံုႏွင့္က်င္း။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းတို႔လည္း ႁပြမ္းတီးလွ်က္။

ႏိုင္ငံေရးသည္က ျမင္းတစီးဓါးတလက္ႏွင့္လုပ္မရသည့္ကိစၥဆိုရာ၌ သူႏွင့္က်ေနာ္ သေဘာခ်င္းမွ်၏။ သို႔ေသာ္ လူကိစၥက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တဘာသာျဖစ္ၾကျပန္၏။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးသမားတြင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ တသီးပုဂၢလႏိုင္ငံေရးသမားဆိုကာ၂ မ်ိဳး ၂ စား ခြဲျမင္ထားသူ။ အမ်ိဳးအစားအလိုက္ရွိရမည့္အရည္အေသြးမ်ားလည္း သီးျခားျဖစ္ရမည္ဟုေတြးသူ။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး မူဝါဒ ခ်မွတ္သူႏွင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္သူ(Policy Maker and Decision Maker) ျဖစ္သည္ဆိုေစဦး ပါတီေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ငံေရးသမားက ပါတီကိုအေတြးအေခၚ၊ လုပ္ဟန္၊ လက္ေတြ႔အရဦးေဆာင္ရသူျဖစ္ၿပီး တာဝန္ခံမႈအလြန္ႀကီး၏။ လက္လြတ္စပယ္လံုးလံုးလုပ္မရ။ တသီးပုဂၢလၾကေတာ့ ထိုမွ်တာဝန္ခံမႈမႀကီး။ သူသည္ပင္ ျမင္းတစီးဓါးတလက္လုပ္လို႔ရသည္ပဲထားဦး ဓါးထက္ဖို႔ႏွင့္ခြာမလိပ္ဖို႔လိုေသး၏။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ကမူ ပဲခူး/စစ္ကိုင္း ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္လို႔မရ။ ဆင္သြားရင္လမ္းျဖစ္ျခင္းသည္ ဆင္အတြက္မွန္၏။ လူသည္ ဆင္မဟုတ္။ က်ေနာ့္အေတြးက ဆင္ဟုတ္ျခင္း/မဟုတ္ျခင္းထက္ ႀကံ့မႀကီးခရီးသြားသည့္ႏွယ္မျဖစ္လွ်င္ သာ၍ေကာင္းမည္ေတြး၏။ ေရွ႔ကသြားသည့္ႀကံ့မႀကီးသည္ လမ္းရွင္းသည့္အေနႏွင့္ မ်က္စိေရွ႔ျမင္ရာလမ္းေပၚရွိသစ္တံုးမွန္သမွ်ကို ခ်ိဳျဖင့္ေကာ္ကာေကာ္ကာ ေနာက္သို႔ပစ္ထုတ္ရွင္း၏။ ဤတြင္ ေနာက္ကလိုက္ရသည့္ႀကံ့သားေပါက္ သစ္တံုးမွန္ကာအႏၱရယ္က်ေတာ့၏။ ႀကံ့သားေတြ ဘယ္ေလာက္ေသခဲ့ရၿပီလဲစဥ္းစားဖို႔ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြ ဘဝင္ေခြ႔ဟန္မရွိလွ။ ထိုစကားစ ထိုေနတြင္ျဖတ္ခ်လိုက္၏။

ေနာက္တခုက ႏိုင္ငံေရးသမား (Politician) တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ(Activist) ဆႏၵျပ/သပိတ္ေမွာက္သမား (Demonstrator and Striker) ဆိုကာ ႏိုင္ငံေရးထဲပါဝင္မႈေရခ်ိန္အလိုက္ အဆင့္ေပးၾကသည္မ်ား လည္းၾကားဖူး၏။ ထိုအဆင့္တိုင္းတြင္လည္း ေခါင္းေဆာင္/ေနာက္လိုက္သေဘာမကင္း။ ဆႏၵျပပြဲ ဦးေဆာင္မည့္သူသည္ ဆန္႔က်င္နည္းႏွင့္စည္းရံုးနည္း How to Protest and organize ေလာက္ က်င္လည္လွ်င္ရၿပီ။ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူသည္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္လိုစ ဘယ္လိုတန္႔ When and How to Active and Inactive သေဘာ နားလည္လွ်င္ၿပီးၿပီ။ ခက္သည္က Politician ဆိုသည့္ႏိုင္ငံေရးသမားက ထိုကိစၥေတြမွ်ေလာက္က်င္လည္ရုံျဖင့္မရ။ မၿပီး။ မိမိ ဘာမွန္းသိမွျဖစ္မည္ဆိုရာ၌မူ က်ေနာ္တို႔အျမင္ တူၾက၏။

ေနာက္တခ်က္က လူ၌ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရားသာအခရာကိစၥ။ မေကာင္းမႈ/ေကာင္းမႈ၊ ဓမၼ/အဓမၼစသည္တို႔အား အေတြးအေခၚအရသိျမင္ၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားျဖင့္ေဆာင္ႏိုင္/ေရွာင္ႏိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးဆိုျခင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔သေဘာျခင္းမွ်၏။ သို႔ေသာ္ ထို လူ႔ဆင္ျခင္တံုတရားႏွင့္

ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈက မည္မွ်စိတ္ခ်ရသလဲဟုဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္မူ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ တင္းမာေသာ္လည္း ရင္းရင္းခ်ာခ်ာေျပာျဖစ္ၾက၏။ မိမိက ကမၻာစစ္ႀကီး ၂ ခုႏွင့္ လူ႔ပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္ ရသည့္ပဋိပကၡမ်ားအားေကာက္ကိုင္ၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားႏွင့္ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈကို သံသယျဖစ္သူ။ သူက ထိုျဖစ္စဥ္တို႔တြင္ ကမၻာေျမႏွင့္လူသား၏ကံၾကမၼာတို႔ကိုလည္း ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ရမည့္ Facts and Matters အျခင္းအရာသဖြယ္ဆို၏။

ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈတရားတြင္ အကန္႔အသတ္ရွိ/မရွိနွင့္ ထိုအဆက္အစပ္ကို တေနရာရာမွ ျဖတ္ေတာက္၍ရ/မရတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္သား အံနည္းနည္းေခ်ာ္၏။ သူက ကိစၥတိုင္းအတြက္ အေျဖအသင့္ရွိေၾကာင္းကို သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကိုင္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ၿပံဳးၿပီး ခတ္မဆိတ္ေနရံမွတပါးအျခားမရွိ။ ဤတြင္ က်ေနာ္တို႔ စကားစသတ္ရမည့္ အခ်ိန္ဟုထင္ၾကၿပီးေနာက္ “က်ေနာ့္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရစကားတခုခုေျပာဗ်ာ”ဟုသူ႔အား ေတာင္းခံ၏။ သည္ေတာ့ သူက

“ကံ ကံ၏ အက်ိဳးေပးကို ခင္ဗ်ားမေသခင္မွာ ယံုၾကည္သြားရင္ေကာင္းမယ္ဗ်”ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ္က You must take things as they are ဟုေျပာျဖစ္၏။ သူက “ဗမာလိုဘယ္လိုနားလည္တာ အေကာင္းဆံုးလဲဗ်” ဟုေမး၏။ “ေယာနိေသာမနသီကာရလို႔ေျပာရင္မမွားေလာက္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ပါဠိပါဒ္သားေလးပါမွ ႀကိဳက္သူဆိုေတာ့”ဟု ျပန္ေျဖရင္း ရယ္မိၾက၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆ ရက္ ၂ဝ၁၃)