အမေရိကကို စာတလုံးမှမတတ်ဘဲ ရောက်လာသူတွေ။ ပညာအခြေခံလေးရှိတဲ့သူတွေ။ သာမန်ဘွဲ့ရတွေအတွက်တော့ ရောက်ပြီးသိတ်မကြာဘူး အထိုင်ကျသွားကြပါတယ်။ သိတ် တောင်တောင်အီအီတွေ ရွေးမနေဘဲ ကိုယ်နဲ့ကိုယ် သင့်တော်ရာအလုပ်ကလေးတွေလုပ်ရင်း မိသားစုဘဝနဲ့ အိုးနဲ့အိမ်နဲ့ နေသားတကျရှိသွားကြပါတယ်။ လူမှုရေး စီးပွားရေးဘဝ အထိုင်ကျသွားကြပါတယ်။ တချို့ဆိုရောက်ပြီး ၃ နှစ်လောက်မှာတင် အိုးပိုင်အိမ်ပိုင်လေးနဲ့ ကားကောင်းကောင်းလေးတွေစီးလို့ ဘဝဟာ အထိုက်အလျှောက် သက်သောင့်သက်သာရှိသွားပါတယ်။ နိုင်ငံရေးအထိုင် ကျ မကျကတော့ တပိုင်းပေါ့လေ။ ဒါလည်း အမေရိက ကနေ လှမ်းလုပ်လို့ရတဲ့နိုင်ငံရေးက ဘာလဲဆိုတာ သိသွားရင် အလောတော်သွားပါတယ်။
ခက်နေတာက ဗမာပြည်က ဆရာဝန်တွေ၊ အင်ဂျင်နီယာတွေ၊ ရှေ့နေတွေ စတဲ့ပညာအဆင့်ရှိတဲ့သူတွေပါ။ သူတို့ဟာ ဒီမှာ ဆရာဝန်ပြန်လုပ်ဖို့ အင်ဂျင်နီယာပြန်လုပ်ဖို့ ရှေ့နေပြန်လုပ်ဖို့ အတော်ကြီးကို ရုန်းရပါတယ်။ ဒီက အဆင့်ကိုမီဖို့ မနည်းလုပ်ယူရပါတယ်။ ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီး ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ စကားပြန်လုပ်နေရသူတွေ၊ အင်ဂျင်နီယာဖြစ်ပြီး Forklift မောင်းနေရသူတွေ၊ ရှေ့နေဖြစ်ပြီး တရားရုံးစကားပြန်လုပ်နေရသူတွေလည်းရှိပါတယ်။ သူတို့ဟာ ဗမာပြည်က သူတို့ရဲ့လူမှုအဆင့်အတန်းကို ပြန်ရဖို့ တော်တော်နဲ့ မမျှော်လင့်နိုင်ပါ။ ဒီကအဆင့်ကို မီသွားရင်တော့ ဒီက လူမှုရေးအဆင့်တွေကို ရကြတာပါပဲ။ အဲ့ဒီ အဆင့်ကို မရခင်စပ်ကြား သင့်တော်မယ့်အလုပ်တခုခုကို လုပ်ကြရပါတယ်။ ဒီအခါ သူတို့စိတ်ထဲ ခံစားမှုတွေ ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ တော်တော်နဲ့ လူမှု/စီးပွားအထိုင်မကျနိုင်ပါ။
နောက်တမျိုးက ဗမာပြည်က ဆယ်လီဆိုတဲ့ Celebrities တွေပါ။ သူတို့လည်း တော်တော်နဲ့အထိုင်မကျကြပါ။ ရရာအလုပ် လုပ်မယ်ဆိုပြန်တော့လည်း ဆယ်လီဆိုတာကြီးက ခံနေပြန်ပါတယ်။ ဆရာဝန်တို့ အင်ဂျင်နီယာတို့ ရှေ့နေတို့လို ပညာတတ်သလား၊ အဲ့ဒီပညာတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်စားသလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ သူတို့တတ်တာ အနုပညာကိစ္စတွေပါ။ ဗမာပြည်ကအနုပညာဟာ ဒီမှာ အလုပ်မဖြစ်ပါဘူး။ ဗမာပြည်က အနုပညာနဲ့ ဒီမှာ အသက်မွေးလို့မရပါဘူး။ ဘာလို့ မရ ရတာလည်းလို့မေးရင် ဖြေရမှာတွေများပေမယ့် တခွန်းတည်းသောအဖြေက ဒါ ဗမာပြည်မဟုတ်လို့ပါဘဲ။
ဒီရောက်ရင် ဒီကလူလိုကျင့်ရပါတယ်။ ရောမ ရောက်သလိုပေါ့လေ။ ဒီရောက်စ စက်ရုံအလုပ်ရုံတွေမှာ မလုပ်ချင်တဲ့အခါ (ငွေတတ်နိုင်ရင်တော့ တမျိုးပေါ့လေ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းတခုခု ထူထောင်လို့ရတာပေါ့) ဆူရှီလိပ်တာတို့ စားသောက်ဆိုင်တွေမှာလုပ်တာတို့ ဒလီဗရီပို့တာတို့ တက္ကစီမောင်းတာတို့ စတာတွေလုပ်ကြရပါတယ်။ ဒီလိုလုပ်လို့ ဒါဟာ ဂုဏ်ငယ်စရာလို့ မြင်သူမြင် ခံစားသူခံစားတွေလည်း ရှိကြပါတယ်။ ခံစားမယ် မြင်မယ်ဆိုလည်း မြင်ချင်ခံစားချင်စရာပါ။ ဗမာပြည်မှာ သူတို့ရခဲ့တဲ့ လူမှုရေးအဆင့်က နည်းမှမနည်းဘဲကိုး။ တချို့ဆို တွေ့ချင်ရင် ရက်ချိန်းယူပြီးမှ တွေ့ရတဲ့လူမျိုးတွေပါ။ ဒီရောက်တဲ့အခါ ခလုပ်အတိုက်ခံရသလို ဖြစ်သွားကြတာကိုး။
ပြန်ကောက်ရရင် သာမန်််််််််် သူလိုကိုယ်လိုလူတွေအတွက် အမေရိကားဟာ လူမှ/စီးပွားဘဝ အထိုင်ကျဖို့ မခက်ခဲပါ။ ဘာမှလည်း သိတ်ခံစားနေစရာမရှိပါ။ ကိုယ်နဲ့ တော်ရာတန်ရာအလုပ်ကလေးလုပ်ပြီး သူလိုကိုယ်လို နေသွားရုံပါပဲ။ ဆရာဝန် ရှေ့နေ အင်ဂျင်နီယာ ဆယ်လီဘရစ်တီးစ်တွေအဖို့တော့ အတော်ခွကျပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့်ထင်ပါတယ် တချို့ အတော် ညည်းကြပါတယ်။ စိတ်ပျက်သလိုတွေ ပြောကြပါတယ်။
ခုလည်း ဆယ်လီဗရစ်တီတယောက် ဆူရှီလိပ်တာကို ဂုဏ်ငယ်သလိုလို ရှက်စရာလိုလို ချိုးချင်နှိမ်ချင်တာလိုလို ရိတာကလိတာလိုလိုတွေ ပြောနေသံကြားရပါတယ်။ တကယ်တော့ အဲ့ဒီ ဆယ်လီဟာ အမေရိကကိုရောက်လာတာပါ။ အမေရိကရောက်တော့ အမေရိကလိုနေရပါတယ်။ ရောမရောက်ရင် ရောမလိုကျင့်ရပါတယ်။
မျိုးမြင့်ချို
ဇန်နဝါရီ ၁၃။ ၂၀၂၃
Opendrive
Monday, January 16, 2023
အခုအခံ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment