“စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား”(အပိုင္း ၇)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

“စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား”(အပိုင္း ၇)အာရ္အက္ဖ္ေအအပတ္စဥ္အလံလႊင့္
အစီအစဥ္ကေန ၄လပိုင္း၂၀ရက္၂ဝ၁၁ေန႔မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့အသံလႊင့္
ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းေတြမွာ ေနာက္ထပ္ဆိုရိုးေလး
တခုလည္း ရွိျပန္ပါေသးတယ္။ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းဆိုတာရြာေတြမွာညအိပ္ နားတတ္သလို ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ျဖစ္သလိုအိပ္ရတတ္တာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။
အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ တနပ္စားၿပီးတာနဲ႔ေနာက္တနပ္စာကို အဆင္သင့္ျပန္ခ်က္ထားရပါတယ္။
အိပ္ရတဲ့အခါမွာလည္း ပတ္လည္ကင္းနဲ႔ေရွ႔ကင္းေနာက္ကင္းေတြအကုန္လံုးက
ကိုယ့္ပစ္က်င္းကိုယ္ႀကိဳတင္တူး၊ ေသနတ္က်ည္ထိုးၿပီး က်င္းထဲမွာအိပ္ရပါတယ္။
လာအတိုက္ခံရတာနဲ႔ က်င္းထဲကေနျပန္လွန္ပစ္ခတ္ႏိုင္ဖို႔ အသင့္အေနအထား
လုပ္ထားရတာပါ။ ရဲေဘာ္ေတြက အဲဒါကို “စားၿပီးျပန္ခ်က္ ညမနက္
၊ေရာက္ရာက်င္းတူး စတင္းဒူး” လို႔ ဘိုလိုနဲ႔ျမန္မာလိုေရာၿပီးေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
တခါမေတာ့ ကိုယ္ပစ္က်င္းကိုယ္တူးတဲ့သူတေယာက္ ကိုယ့္ေသက်င္းကိုယ္တူး
မိသလိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။

လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းထြက္တဲ့အခါ ဘိန္းစားတဲ့ေပၚတာေတြပါလာရင္ စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ ဘိန္းစြဲေနသူဟာ ဘိန္းျပတ္လိုက္တာနဲ႔ ယဥ္းထၿပီး ကတုန္ကယင္နဲ႔ႏံုးေခြေနတတ္ပါတယ္။ ဒါၾကာင့္ သူတို႔ပါလာတာျပတ္လို႔ ျပႆနာေပၚၿပီဆိုရင္ေပးႏိုင္ေအာင္ စစ္ေၾကာင္းမွာ ဘိန္း ေဆာင္ထားရပါတယ္။ သူတို႔လိုသေလာက္ေတာ့ မေပးပါဘူး။ ယဥ္းေျပရံုအာသာေျပရံု စတိသေဘာေပး တာပါ။ သစ္ဆြဲဆင္ေတြကို ဘိန္းေကၽြးခိုင္းသလိုမ်ိဳးနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ ေပးထားတဲ့ေပၚတာက ဗမာစကားတခြန္း စႏွစ္ခြန္းစတတ္ၿပီး ဂတံုးေျပာင္နဲ႔ အသက္ ၅ဝ ေလာက္ရွိမယ့္ လီေရွာႀကီးပါ။ ဘိန္းကေလးမ်ားမ်ိဳေနရရင္ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ဗမာလို မပီကလာပီကလာေတြေျပာၿပီး သူ႔အထမ္းကိုမညည္းမျငဴ ထမ္းရွာပါတယ္။ ဒီတေခါက္လူအလဲမွာ သူပါမယ္၊ ျပန္ရေတာ့မယ္ လို႔ေျပာျပထားလို႔ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ေနမွာပါ။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ျပႆနာစတာပါပဲ။ သူပါလာတဲ့ဘိန္းကုန္ၿပီဆိုတာကို ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔အတြက္တေန႔စာ ဘိန္း ကို လက္ေျဖာင့္တပ္စိတ္မႉးဆီက သြားထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ေျဖာင့္တပ္စိတ္ဆိုတာ တပ္ရင္းမႉးသြားေလရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ လက္တကယ္ ေျဖာင့္/မေျဖာင့္မေျပာတတ္ေပမယ့္ တပ္ခြဲ တပ္စုေတြကေမာင္ေတြထက္ေတာ့ အေနေၾကာ့ၿပီး အခြင့္အေရးလည္း ပိုရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ေလာက္က်ေတာ့ သူက ဘိန္းထပ္ေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္က မနက္ျဖန္မွထပ္ရမယ့္ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ သူက တက်ီက်ီေျပာၿပီး ဘိန္းထည့္တဲ့ဝါး ဘူးေလး ထုတ္ျပသြန္ျပတယ္။ အထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ညအတြက္မခ်န္ပဲ အကုန္မ်ိဳလိုက္တာကိုး။ ယဥ္းလည္းေတာ္ေတာ္ ထေနၿပီ။ အထမ္းကိုလည္းမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း စိတ္ကမခ်မ္းသာဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဟိုလူ႔ဆီ သြားၿပီး မနက္ျဖန္စာကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီညအတြက္ေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေလ။

ေနာက္ေန႔မနက္ စစ္ေၾကာင္းသြားေနတုန္း ၁ဝနာရီေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ သူက ဘိန္းထပ္ေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္က ဒီေန႔ အတြက္ ေဝစုမရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူက ယဥ္းထၿပီး လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ အထမ္းကိုပစ္ခ်လိုက္ျပန္ေကာက္ထမ္းလိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ၊ ေစာင့္ေခၚရင္းနဲ႔ခရီးကမတြင္။ က်ေနာ္
လည္း စိတ္ကသိပ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုလူ႔ဆီသြားၿပီး ဘိန္းထပ္ေတာင္းေတာ့ “ကိုဘီအီး..ခင္ဗ်ား အဲဒီေကာင္ေတြကို အဲဒီေလာက္အလိုမလိုက္နဲ႔ဗ်.. အလကားဘိန္းစားေတြ ကလီကမာလုပ္ေနတာ..ဘယ္ေကာင္လဲေျပာ..က်ေနာ္လုပ္ျပမယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္နဲ႔လိုက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လီေရွာႀကီးက ေျမႀကီးေပၚမွာ ေကြးေကြးေလးေစာင္းၿပီးမွိန္းေနပါတယ္။ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုမ်ိဳးပါ။

တပ္စိတ္မႉးက လီေရွာႀကီးရဲ႕နံၾကားကို သံုးေလးခ်က္ေဆာင့္ကန္ၿပီးထခိုင္း၊ အထမ္းကိုျပန္အထမ္းခိုင္းပါတယ္။ ဟိုလူႀကီးက ဒယီး ဒယိုင္နဲ႔ထၿပီး လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သူတတ္သေရြ႕ဗမာလိုေလးနဲ႔ေျပာရွာပါတယ္။ စိတ္မႉးလည္း သူ႔စိတ္သူ မထိန္းေတာ့ပဲ လီေရွာႀကီးမ်က္ႏွာကို ၄-၅ ခ်က္ ဆင့္ထိုးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ဆြဲေသးတယ္။ မမွီလိုက္ဘူး။ လဲက်သြားတယ္။ လီေရွာႀကီးက နာလို႔ထင္ပါရဲ႔။ လဲေနရာက အတင္းႀကံဳးထေတာ့တာပါပဲ။ လက္ကားယားေျခကားယားနဲ႔။ မ်က္ႏွာႀကီးတခုလံုး လည္း နီရဲေနတာပါပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူဟန္ေနတဲ့ၾကားက ေရွ႔ကိုဟပ္ထိုးျပန္လဲက်ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ဆြဲမိဆြဲရာ စိတ္မႉးရဲ႔အက်ႌစကို ဆြဲမိလိုက္တယ္။ ဒီတင္ စိတ္မႉးကကာဘိုင္ဒင္နဲ႔ သူ႔ဂ်ိဳေစာင္းကို “ဒုက္”ကနဲ ေဆာင့္အခ်၊ အဖိုးႀကီးခမ်ာ ေျမႀကီးေပၚ “ကား” ကနဲ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ျပဳတ္က်သြားေတာ့တာပါပဲ။ ငါးစိမ္းသည္မလက္ကအေလးနဲ႔ ေခါင္းအထုခံလိုက္ရတဲ့ငါးတေကာင္ လို ေျမေပၚမွာထြန္႔ထြန္႔လူးေနရွာတယ္။ ေခါင္းက ကြဲေတာ့ကြဲမသြားဘူး။ အထဲကို ခ်ိဳင့္ဝင္သြားတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကျမန္ လြန္းေတာ့ က်ေနာ္လည္းဘာမွလုပ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ကာဘိုင္ဒင္ဆိုတာ အေႏွာင့္မွာ သံမဏိျပားအထူကပ္ထားတာေလ။

စိတ္မႉးက “ထားလိုက္..ကိုဘီအီး.ေဆးတပ္သား ၾကည့္လုပ္လိမ့္မယ္ အဲဒီအထမ္းကို ဟိုေကာင္ေတြကိုမွ်ေပးလိုက္” လို႔ေျပာ ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔အထမ္းက ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ကို တျခားေပၚတာေတြခြဲေပးၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ဆက္ထြက္လာ ခဲ့တယ္။ လီေရွာႀကီးနဲ႔ ေဆးတပ္သားေတာ့ ဘာေတြျဖစ္က်န္ခဲ့လည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီညေတာ့ ေတာင္ေၾကာတခုေပၚမွာ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုး ညအိပ္နားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စားၿပီးျပန္ခ်က္ ညမနက္၊ ေရာက္ရာက်င္းတူး စတင္းဒူးေပါ့။

စားသူစား၊ ခ်က္သူခ်က္၊ ပစ္က်င္းတူးသူတူးနဲ႔ ေမွာင္လိုက္လာပါၿပီ။ လားေတြျမင္းေတြ၊ ေပၚတာေတြလည္းၿငိမ္ေနပါၿပီ။
ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ မီးဖိုေတြၿငိမ္းသြားတာနဲ႔အတူ ေတာထဲက မွက္ေတြျခင္ေတြလည္း တစခန္းထလာပါၿပီ။ လက္ေျဖာင့္တပ္စိတ္ က ေမာင္ေတြလည္း စစ္ေၾကာင္းမႉးနဲ႔မလွမ္းမကမ္းက ပစ္က်င္းေတြထဲမွာ ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔နားေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ေန႔ လည္ကျမင္ကြင္းကို စိတ္မ်က္ေစ့ထဲက ထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလဲေတာ့မသိပါဘူး။ “ဝုန္း” ကနဲ လက္နက္ႀကီးသံတခ်က္နဲ႔အတူ လန္႔ႏိုးသြားပါ တယ္။ ေျမႀကီးေတာင္ တုန္သြားတယ္မွတ္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေသနတ္သံေတြ။ ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္ေက်ာ္သြားတဲ့ လက္နက္ ႀကီးက်ည္သံ တရႊီရႊီ ၊ ေသနတ္ေျပာင္းက မီးပြင့္ေတြ၊ လားေတြျမင္းေတြလန္႔ၿပီး ဟီသံရုန္းသံေတြ၊ ေပၚတာေတြေၾကာက္လန္႔ တၾကားနဲ႔ေအာ္သံဟစ္သံေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႔ ဆဲသံဆူသံေတြ စစ္ေၾကာင္းမႉးနားက ဆက္သြယ္ေရးစက္က တီတီ..တီတီေတြ အားလံုးရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား
မ်ိဳးျမင့္