ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစုေနထိုင္သည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ရဟန္းဦးေရမွာလည္း သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိသည္။ ဘုရားေစတီ ပုထိုးေက်ာင္းကန္မ်ားမွာလည္း လက္ၫိႈးထိုးမလြဲေအာင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ အျခားဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားနည္းတူ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ရာတြင္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္ ကိုင္း႐ိႉင္းလွေပသည္။ လႉေရးတန္းေရးကိစၥမ်ား ဆိုလွ်င္လည္း တမူးရလို့ တပဲလႉဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ထဲကလိုပင္။ ထိုသို႔ေသာႏိုင္ငံတြင္ ရဟန္းႏွင့္ဒကာ တနည္းဆိုေသာ္ သံဃာႏွင့္ျပည္သူတို႔၏ အျပန္ အလွန္ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ အျပန္အလွန္အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ေပးမႈတို႔ရွိရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ရလိမ့္မည္။
ႏိုင္ငံ၏အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို စစ္တပ္မွမတရားသိမ္းပိုက္၍ လက္နက္ျဖင့္ဗိုလ္က်စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလ်င္ အႏွစ္ေလးဆယ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အေျခအျမစ္မရွိ၊ မဟုတ္မွန္သည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ကလိန္ေစ့ျငမ္းဆင္ကာ အာဏာ တည္ၿမဲေရးတခုတည္းအတြက္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့ျခင္း၏ရလဒ္ကား ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းသြတ္သြင္းခံယူ လိုက္ရျခင္း ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျပည္သူတို႔ဘဝမ်ား ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္နက္လာေနခ်ိန္၀ယ္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔ႏွင့္နီးစပ္ သည့္အဝန္းဝိုင္းမ်ားမွပုဂၢဳိလ္မ်ားကား တိုင္းျပည္ဘ႑ာမ်ား သယံဇာတမ်ားကို ထုတ္ငင္သံုးစြဲရင္း ထားစရာမရွိေအာင္ပင္ က်ိက်ိ တက္ခ်မ္းသာေနၾကသည္မွာ လူတိုင္းအသိပင္ျဖစ္သည္။
ျပည္သူျပည္သားတို႔စီးပြားဥစၥာေခ်ာင္လည္လ်င္ ရဟန္းသံဃာတို႔ ဆြမ္းကြမ္းဖူလံု႐ံုမွ်မက မရွိဆင္းရဲသားတို႔ကိုပင္ ျပန္လည္ေပး ကမ္းစြန္႔ႀကဲတတ္ၾကသည္မွာလည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္အစဥ္အလာတရပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားေအးခ်မ္းစြာ တရားဓမၼ ရွာေဖြက်င့္ႀကံ အားထုတ္ႏိုင္သျဖင့္လည္း ဘာသာသာသနာအတြက္ႀကီးစြာေသာ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားရရွိၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလာၿပီဆိုပါမူ လႉခ်င္တန္းခ်င္ပါလ်က္က စိတ္ရွိသေလာက္ မလႉႏိုင္မတန္းႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔မွာႀကီးစြာေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳးႏွင့္ႀကံဳရေတာ့သည္။ ရဟန္းသံဃာတို႔လည္း ဆြမ္းကြမ္းပါးရွားႏြမ္းပါး ရေတာ့သည္။ ရသမွ်ေလးျဖင့္ ၿခိဳးၿခံေနရေတာ့သည္။ ရဟန္းသံဃာတို႔လည္း ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ဘဝကိုၾကည့္ကာ ႏွလံုး စိတ္ဝမ္းမခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ေတာ့။ သာသနာေတာ္အတြက္မေကာင္းလွ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ျပည္သူတို႔၏အေရးသည္ ရဟန္းတို႔အေရး၊ သံဃာ့အေရး၊ သာသနာ့အေရးျဖစ္လာေတာ့သည္။
အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူတို႔က ရဟန္းတို႔အား ႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားတြင္ ပါဝင္ပတ္သက္ျခင္းမရွိေစရန္ မည္သို႔ပင္တားျမစ္ကန္႔ သတ္ေစကာမူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္သူတို႔၏အေရးအရာကိစၥရပ္မ်ား၌ ရဟန္းေတာ္တို႔ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ယခုတႀကိမ္သည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္မဟုတ္ပါေခ်။ သမဏိ ရွည္လ်ားလွသည့္ သမိုင္းေၾကာင္းေနာက္ခံမ်ား အထင္အရွားရွိပါသည္။ တတိယ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲအၿပီး စလင္းနယ္မွ ဦးဥတၱမဆိုသည့္ ရဟန္းလူထြက္တဦးက လူ(၃ဝဝဝ) ခန္႔ စုေဆာင္းၿပီး နယ္ခ်ဲ႔တို႔ အား ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရန္ မႏၱေလးသို႔ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုန္ကန္မႈမွာအေရးနိမ့္ခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္ဥတၱမလည္း ႀကိဳးေပးကြပ္ မ်က္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ရဟန္းေတာ္တို႔တြင္ သူ႔အသက္မသတ္ရဟူသည့္(ပါဏာတိပါတာ) ကံကို ေစာင့္ထိန္းရသည့္အတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မည္ဆိုလွ်င္ လူဝတ္လဲၿပီးမွသာ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႔သမားတို႔ လက္ေအာက္တြင္ရွိစဥ္ ၿဗိတိသွ်တို႔အား ျမန္မာတို႔အေလးအျမတ္ျပဳရာအရပ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဘုရားေစတီ၊ ေက်ာင္းကန္မ်ားသို႔ ဝင္ေရာက္သည့္အခါ ဖိနပ္မခၽြတ္ဘဲတက္ေရာက္ျခင္းကို ကန္႔ကြက္ဆန္႔က်င္မႈမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႔ဘုရားေပၚသို႔ ဖိနပ္မခၽြတ္ဘဲတက္လာၾကသည့္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးအခ်ဳိ႔အား ရဟန္းေတာ္တို႔ က ေမာင္းႏွင္ထုတ္ရန္ႀကိဳးစားရာမွ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈတခုျဖစ္ခဲ့၏။ ထို သံဃာစု၏ေခါင္းေဆာင္မွာ ေနာင္တြင္ အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ဦးဝိစာရအျဖစ္ တိုင္းျပည္ကအသိအမွတ္ျပဳရမည့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္အား ၿဗိတိသွ်တို႔ကဖမ္းဆီးၿပီးေနာက္ လူသတ္ရန္ ႀကံစည္သည္ဟုဆိုကာ ေထာင္ဒဏ္တသက္တကၽြန္းခ်ပစ္လိုက္၏။ ထိုျဖစ္ရပ္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ျမန္မာျပည္တဝွမ္း လူထုစည္းေဝးပြဲႀကီးမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကိုႏိႈးဆြေပးလိုက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္သြားေစ၏။ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံ လိုက္ရသည့္ ဆရာေတာ္အား ေထာင္တြင္း၌သကၤန္းဝတ္ခြင့္မျပဳ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ သကၤန္းဝတ္ခြင့္ရေရးအတြက္ (၁၁၆) ရက္ၾကာ တဦးတည္း အစာငတ္ခံဆႏၵျပခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္တြင္ အာဇာနည္ပီသစြာ သက္ေတာ္ကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့ သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အာဇာနည္ဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေႏွာင္းလူတို႔သတိရေစရန္ ရည္႐ြယ္၍ ေက်ာက္ တိုင္ေပၚတြင္ ႐ုပ္တုကိုထြင္းထုကာ ထိုေက်ာက္တိုင္ရွိရာလမ္းကိုလည္း ဦးဝိစာရလမ္းဟု ေခၚတြင္ေစခဲ့၏။ အလားတူပင္ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ လူအမ်ားၾကည္ညိဳကိုးကြယ္သည့္ ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာရွိသည့္ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ကိုယ္ေတာ္မွာ လည္း သူ၏ ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေရး ရဲရဲေတာက္မိန္႔ခြန္းမ်ားေၾကာင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္က ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံ ဆာရက္ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္အား “ဆာရက္ဂ်ီနယ္ကရက္ေဒါက္ျပန္သြား”ဟု မိန္႔ခြန္းေျပာကာ ဘုရင္ခံအား ေမာင္းထုတ္ဝံ့ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ၊ ဦးဥတၱမစသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ အျခားေသာ ရဟန္းေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔ က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲအဆက္ဆက္တြင္ ျပည္သူတို႔ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုရဟန္းေတာ္တို႔ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အေသးစိတ္ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး၊ ဒီမို ကေရစီေရး လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးတြင္လည္း ရဟန္းေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္ သည္။ ေသြးေျမက် သက္ေတာ္စြန္႔ခဲ့ရသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာလည္း မ်ားလွသည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈထဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ ယခုတိုင္ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံေနရဆဲ သံဃာေတာ္ဦးေရမွာ မနည္းလွေခ်။
ေလာကဓာတ္ေက်ာင္း (အစိုးရစာသင္ေက်ာင္း) မ်ားမေပၚခင္ကတည္းကပင္ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ ျမန္မာတို႔ အတြက္ ေလာကီေလာကုတၱရာ စာေပပရိယတၱိ ေလ့လာဆည္းပူးရာေနရာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ေျပာစရာပင္လိုမည္မထင္ပါ။ စစ္အစိုးရက ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည့္အမိန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးကာ အခ်ဳိ႔အခ်ဳိ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းတို႔အား ဥပေဒေဘာင္တြင္းမွ လြင့္စဥ္ထြက္သြားေအာင္လုပ္ပစ္ခဲ့သည္။ ဥပေဒေဘာင္တြင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္မရၾကရွာသည့္ အဖြဲ႔အစည္းတို႔သည္ မလႊဲ မေရွာင္သာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ႏိုင္ငံေရး (ေျမေအာက္လုပ္ငန္း) အသြင္ေျပာင္းလိုက္ၾကရေတာ့သည္။ ထိုေရာအခါ သက္ဆိုင္ရာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအခ်ဳိ႔မွာ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးတို႔ အတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္လႈပ္ရွားသူမ်ားအဖို႔ လံုၿခံဳစြာယာယီပုန္းခိုရာေနရာမ်ားလည္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေက်းဇူးႀကီးလွ၏။
ယခု မ်ားမၾကာမီက သံဃာေတာ္မ်ားဦေဆာင္ကာ ေမတၱာသုတ္ ေမာရသုတ္မ်ားရြတ္ဆိုလ်က္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲ မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူထုသိန္းႏွင့္ခ်ီကာ ေထာက္ခံပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ သမိုင္းတြင္မည့္ထူးျခားခ်က္တရပ္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရေပလိမ့္မည္မွာမလြဲေပ။ စစ္အစိုးက အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့ေသာ္လည္း ထိုလႈပ္ရွားမႈကား အကင္းေသသြားမည့္အနာ မဟုတ္။ ျပည္သူတို႔ရင္ထဲမွအနာကား သည္းသထက္သည္းသြားေလၿပီ။ တိုင္းတပါးသား ဘာသာျခားတို႔အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကပင္ ယခုေလာက္ၾကမ္း ၾကဳတ္ရက္စက္စြာမျပဳမူခဲ့။ ရဟန္းကို၊ သံဃာကို၊ သာသနာကိုေစာ္ကားလိုက္ျခင္း။ လူထု၏ဆင္းရဲဒုကၡကိုမ်က္ကြယ္ျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႉမေနႏိုင္အားသည့္ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ေက်းဇူးကား အတိုင္းအဆမရွိႀကီးလွ၏။
ဗုဒၶဘုရားသခင္သည္ သူ႔အားရန္မက္ျပဳတိုက္ခိုက္လာသူအေပါင္းအား အနႏၲေမတၱာတရားျဖင့္ ႏွိမ္နင္းေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့၏။ ထိုေမတၱာရွင္ဗုဒၶက လူသားအားလံုးအက်ဳိးအလို႔ငွာထားရစ္ခဲ့ေသာ ဓမၼႏွင့္ သာသနာေတာ္တည္တ့ံျပန္႔ပြားၿပီး ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေစရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏အစုအစည္းအျဖစ္ သံဃာကိုထူေထာင္ခဲ့၏။ သံဃာ့အစည္းအရံုးဝင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ထိုဓမၼႏွင့္ သာသနာကို အစဥ္အဆက္ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းေနၾက၏။ ယခုကား သာသနာကိုေစာ္ကား၊ သံဃာကိုသင္းခြဲသည့္ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ အဓမၼဓားသြားေအာက္တြင္ ဓမၼသည္၊ သံဃာသည္၊ ရဟန္းသည္ ေသြးစြန္းပြက္အံႏွိမ္နင္းခံရေလၿပီ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေမတၱာတရားသည္ အမုန္းတရားအားေအာင္ပြဲခံရ ေပလိမ့္မည္။ ဓမၼသည္ အဓမၼအား ေအာင္ပြဲခံရေပလိမ့္မည္။
ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး၊ ဘဝ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကေသာ ေပးဆပ္ေနၾကဆဲျဖစ္ေသာ သံဃာေတာ္အေပါင္းအား ဦးၫႊတ္ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။
သံဃံသရဏံ ဂစၧာမိပါဘုရား။
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
0 comments:
Post a Comment