Sunday, December 24, 2006
က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းက…ဗ်ာ
လူရည္ခြၽန္ႏို႔မႈန္႔ဗူးနဲ႔ စခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြေပါ့
က်ေနာ့္ပါးစပ္က စေၫႇာ္တာဗ်
အဲဒီလုိလည္း မဆိုလုိပါဘူး
စႀကၤာဝဠာထိပ္မွာ
စႀကၤာတံဆိပ္ အလံေတာ္က
ေၫႇာ္တယ္
ခံတြင္းပ်က္ရင္း မုိးစင္စင္လင္းခဲ့
ကိုယ့္က်င္းကိုယ္တူးၿပီး
မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့
ပါရီ မီးေလာင္ၿပီလား…
မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကေတာ့
ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ထြက္လုိ႔
အေခါင္းထဲမွာ အေလာင္းမရွိေတာ့
ညတာရွည္တယ္
နာတာရွည္တယ္
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းကို ဘာသိဘာသာဆုိမိတယ္
႐ုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထိေအာင္ ေလာင္ရဲ႕
ေဆာင္းၾကမ္းမႊန္းတဲ့ဓားခ်က္ေတြေအာက္မွာ
အေဖ့လက္နဲ႔ေမႊးတဲ့ ေဆာင္းမီးပုံေလး
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အေမ့ပုခက္ထဲက သားေခ်ာ့ေတးေတြ
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အျဖဴအစိမ္းဝတ္စုံနဲ႔
ကေမၻာဇ လြယ္အိတ္ကေလးကိုလည္း
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
ကဲကြယ္..
ဘာဆုိဘာမွ ျပန္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ့
ေဟာဟုိ႔ ေတာင္စြယ္မွာ
တို႔အမုန္းန႔ဲ႔ ေနလုံး လုံးလုံး ကြယ္ရမယ္ ။ ။
သစ္ေကာင္းအိမ္
(၂၄၊ ၁၂၊ ၂၀၀၆)
0 comments:
Post a Comment