၂ဝ၁၄ ဒီဇင္ဘာ တတိယပတ္ထဲ ေရးျဖစ္တဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ၁-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

၂ဝ၁၄ ဒီဇင္ဘာ တတိယပတ္ထဲ ေရးျဖစ္တဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ၁-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(သေဘာက္စိတ္နဲ႔ ဒုကၡသည္)

အေမရိကန္ကို တိတ္တိတ္ပုန္းေျပးဝင္ခိုလႈံလာတဲ့ ဒုကၡသည္ကို မယားငယ္လိုခံခဲ့သူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေရၿခံဳ ေၾကာင္သူေတာ္တေယာက္က“ရိုဟင္ဂ်ာဆိုတာ ဘဂၤါလီတဲ့၊ ဘဂၤါလီဆို ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ျပန္” တဲ့။ ေျပာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ တခါတုန္းက သူ႔ရန္သူျဖစ္ခဲ့ဖူးဟန္ရွိသူဆီက ေထာပနာေလးမ်ား လိုခ်င္ပံုပဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ သူတပါးကိုခ်စ္ေစ့ခ်င္သူ ျပန္ပါလား ဗမာျပည္ကို။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ယံုၾကည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာကိုစြန္႔ခြာလာၿပီး အေမရိကန္မွာ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးျဖစ္ေနသူက လူ႔အနွိမ္ခံေတြကိုထပ္နွိမ္ေနတာ သေဘာက္စိတ္ဓာတ္ မွတ္တာပဲ။

သာသနာ့ဝန္ေဆာင္မ်ားပီပီ ဝိနည္းေတာ္မ်ားနွင့္အညီ ေနထိုင္က်င့္ႀကံက

ကိုရင္ေလးကအစ ဦးပဥၨင္းတို႔အလယ္ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးတို႔အဆံုး ဘယ္တပါးကိုမွ လူဝတ္ေၾကာင္တို႔က မ်က္ေမႊးေထာ္ေမာ္လို႔ပင္မၾကည့္ဝံ့ၾက။ ကာယကံ ဝစီကံမဆိုနွင့္ စိတ္မေနာနွင့္ပင္ မျပစ္မွားၾက။ ေျပာသမွ်စကားနွင့္ ေဟာသမွ်တရားတို႔၌ လူတို႔ တည္ၾက ေဆာက္ၾက ပူေဇာ္ၾက လိုက္နာက်င့္သံုးၾက။ စားဦးစားဖ်ားမွအစ လႉလႉအပ္ရာတို႔အားလည္း ေစတနာသဒၶါထက္သန္စြာျဖင့္ ထည့္ဝင္ၾက။

ယခုကား လူဝတ္ေၾကာင္တို႔အလုပ္ လူဝတ္ေၾကာင္တို႔ကိစၥမ်ားတြင္ လူဝတ္ေၾကာင္တို႔ထက္ပင္ ပိုရက္စက္ယုတ္ညံ့ေသာ သကၤန္းၿခံဳအၾကမ္းဖက္ရဟန္းဆိုး ရဟန္းမိုက္တို႔နွင့္ ထိုထိုေသာ အသင္းအပင္းတို႔အားဦးေဆာင္ေသာ ပညာတတ္ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးတို႔ကိုပင္ ေျပာဝံ့ဆိုဝံ့ေဝဘန္ဝံ့ ဆဲဆိုဝံ့ၾကေလၿပီ။ မိမိစိတ္အလိုအရ သံဃာစင္ေပၚမွခုန္ဆင္းကာ အိမ္ယာတည္ေထာင္ ရြာသူတို႔အေလ့၌ေပ်ာ္ေမြ႔လိုသူတိုင္း မလြဲမေသြႀကံဳရမည့္နိယာမေပတည္း။

(ေျပာရမယ့္အေျပာ)

ေျပာေပါ့ဗ်ာ။ အေျပာလည္း ခံေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္းေျပာ သူလည္းေျပာေပါ့။ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ အျပဳသေဘာေရာ အပ်က္သေဘာေရာပါဖို႔ပဲလိုတာပါ။ ေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆတာေတြ႔ရင္ အျပဳသေဘာ အေကာင္းသေဘာေျပာၿပီး၊ မေကာင္းဘူးလို႔ ကိုယ္ျမင္တာၾကေတာ့ ဖ်က္ပစ္ရမယ့္သေဘာ အပ်က္သေဘာေျပာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႔လည္း အဲ့သေလာက္ရွင္းေနတာကို “အျပဳသေဘာေဝဘန္ေရးဟာႀကိဳဆိုအပ္ၿပီး အပ်က္သေဘာေဝဘန္ေရးအား လက္မခံပါ”တို႔ဘာတို႔နဲ႔ ရႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ေနၾကသလားလို႔ျမင္တာပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့ကိစၥကို အပ်က္သေဘာ ေျပာကိုေျပာရမွာပါ။ ေျပာရံုတင္မက အေတြးအေခၚအရပါ တိုက္ခိုက္ဆန္႔က်င္ပစ္ရမွာ မဟုတ္လား။

အဲ့လိုေျပာတတ္ဆိုတတ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တတ္ခ်င္လို႔မွ လြတ္လပ္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သူတို႔ေတြ ဘဝထဲကအခ်ိန္ေတြ အပြန္းပဲ့အတိုက္စားခံၿပီးလုပ္ေနၾက ေျပာေနၾကတာ လြတ္လပ္မႈဆိုတဲ့အာသီသ တခုတည္းအတြက္ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။ နို႔မို႔ဆို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဒူးနွံ႔ေနရံုပဲ မဟုတ္လား။ လူတိုင္းဟာ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ထိုက္တန္ရံုမက လြတ္လပ္မႈဆိုတာ လူ႔ေမြးရာ ပိုင္တဲ့အရာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အရယူေနၾကတာမဟုတ္လား။ အဲ့သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဝံ့ဆိုဝံ့ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တတ္ဖို႔ အေလ့အက်င့္ေတြ လက္ေတြ႔ေတြ က်ေနာ္တို႔ လိုေနတာမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သူ လူအျဖစ္နဲ႔ ရွိကိုရွိရမယ့္အရာေတြထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ ေဝဘန္ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခြင့္ ပါတယ္မဟုတ္လား။

တခုပဲသတိထားဖို႔က ကိုယ္ေကာင္းတယ္လို႔ျမင္တဲ့ ယူဆတဲ့ လက္ခံတဲ့ကိစၥတခုခုဟာ လူတိုင္းအတြက္ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းေပမေပါ့ဗ်ာ။ မေကာင္းဘူးျမင္တဲ့သူက ကိုယ့္ကိုဆန္႔က်င္ေပမေပါ့။ ဆန္႔က်င္ပါေစ၊ ကိုယ့္အယူအဆကိုေခ်ဖ်က္ပါေစ။ အပ်က္သေဘာေျပာပါေစ။

က်ေနာ္တို႔လိုေနတာ အျပဳသေဘာေရာ အပ်က္သေဘာပါ ပါတဲ့ ေဝဘန္ေရးပဲမဟုတ္လား။

(လူ-အယူ အတိုးေလ်ာ့)

ဘယ္ ဘာသာဝင္ေတြ တိုးတက္လာတယ္တို႔ ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္တို႔ စသျဖင့္ အခ်က္အလက္ ကိန္းဂဏန္း စာရင္းဇယား အခိုင္အမာေကာက္ယူထားတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ဘာသာဝင္စစ္တမ္း စတာမ်ိဳးေတြကိုးကားၿပီး ေျပာၾက ဆိုၾကျငင္းၾကခုန္ၾကေတြက နိစၥဓူဝလိုလည္းျဖစ္ သက္ဆိုင္ရာဘာသာအယူ တူသူေတြလည္း စိတ္ဝင္တစားရွိၾကတာမို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။

ကိုယ္နဲ႔ လူ တူတူ/မတူတူ ကိုယ့္အယူဘက္လူမ်ားေလေလ ဝမ္းသာအားရရွိေလေလ ကလည္း လူတခ်ိဳ႔ရဲ့ ဗီဇစိတၱဇနာ မဟုတ္လား။ နဂိုကတည္းက လူလည္းမတူ အယူလည္းမတူသူမ်ား ကိုယ့္အယူဘက္ ကူေျပာင္းလာပလားဆို အရူးအမူးျဖစ္တတ္ၾကတာလည္း ဥမၼတကေဝဒနာ တမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ့္လူ သူ႔ဘက္ေျပာင္းသြားတဲ့အခါၾကေတာ့လည္း နာလိုက္ရတဲ့ အနာအက်င္မွ ေသခန္းရွင္ခန္းျဖတ္ေတြက အစ၊ သတ္မႈျဖတ္မႈေတြအလယ္ စစ္ပြဲေတြအဆံုး မဟုတ္လား။

သူတို႔အၿမဲအာရံုျပဳ ဂရုတမ ထားတာက “ငါ့လူ ဘယ္ေလာက္တိုးပြားနဲ႔ဆုတ္ယုတ္” မဟုတ္လား။ တိုးပြားရင္ဝမ္းေျမာက္ၿပီး ဆုတ္ယုတ္ရင္အားငယ္ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ တခါ ဆုတ္ယုတ္မွာမွ “ဘက္ေျပာင္း”သြားတဲ့ အဆုတ္အယုတ္ဟာ အားငယ္ရံုမက နာက်င္ေၾကကြဲပါခံစားရတယ္ မဟုတ္လား။

အဲ့သလိုေတြသာ လူ၊ လူမ်ိဳးနဲ႔ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာအယူအသီးသီးေထာင့္ကေန အတိုးအေလ်ာ့ကိုၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ စိတၱဇနာေဝဒနာေတြျဖစ္ၾက၊ ဆန္႔က်င္ဖက္ၿပိဳင္ၾက၊ သတ္ၾကျဖတ္ၾက စစ္ေတြဖန္တီးၾကေပမယ့္ သူတို႔အားလံုးမွာ “ဘံု”မႀကိဳက္တဲ့၊ “ဘံု”ဆန္႔က်င္တဲ့၊ “ဘံု”မသိခ်င္ေယာင္ျပဳထားတဲ့၊ “ဘံု” ဝိုင္းတိုက္ေနၾကတဲ့၊ “ဘံု”သေဘာတူညီခ်က္တခု အထင္အရွာ ရွိေနတာပဲ။

အဲ့ဒီ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ သူတို႔ရဲ့ဘံုရန္သူကေတာ့

“လူမွာ ဘာသာအယူကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈမလိုဆိုတဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ အဲ့ဒီအေတြးအေခၚကိုင္စြဲသူေတြ” ပဲျဖစ္တယ္။

တၿပိဳင္တည္းမွာ သူတို႔ သိရက္နဲ႔ မျမင္ဟန္ျပဳတဲ့၊ ဝန္မခံဝံ့တဲ့အခ်က္ကေတာ့ “ေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွ ဘာသာကိုးကြယ္မႈ စြန္႔လႊတ္သူေတြ တစထက္တစတိုးပြား” လာေနတာကိုပဲ။ ဘာမွ မတတ္နိုင္လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ၾကည့္ေနၾကရတာ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘာသာေျပာင္းသူေတြအေပၚ နာက်ည္းတာထက္ပိုနာက်ည္း ပိုေခ်မႈန္းပစ္ခ်င္တာပါ။

ဘာသာအယူမလိုသူေတြ မ်ားလာေလေလ သူတို႔အာဏာ၊ သူတို႔ဓန၊ သူတို႔အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ဖာသာ ျမွင့္တင္ထားတဲ့စင္ ေပ်ာက္ၿပီေပါ့၊ ဝိုင္းဝန္းေခ်မႈန္းၾကၿပီေပါ့။

ဘာသာကိုးကြယ္မႈ စြန္႔လႊတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အပိုင္းကိုေတာ့ သီးသန္႔အေျခအေန အခ်က္အလက္ တရားကိုယ္သေဘာေတြနဲ႔ သပ္သပ္ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ယေန႔ကမၻာမွာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈစြန္႔လႊတ္သူေတြ တေန႔တျခား မ်ားမ်ားလာတယ္ဆိုတာပါပဲ။

(ဗမာျပည္ပါ ပါသြားတဲ့ ေရဒီယိုဒီဘိတ္ေလး)

ဒီမနက္ ေရဒီယိုဒီဘိတ္က အရွည္ႀကီးပဲ။ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္မွတ္တာပဲ။

အေၾကာင္းအရာက က်ဴးဘားနဲ႔ျပန္အဆက္အသြယ္လုပ္ေတာ့မယ့္ အိုဘားမားအစိုးရရဲ့ နိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီအေျပာင္းအလဲကိစၥ။ ကိစၥကလည္းနိုင္ငံေရး၊ ေျပာတဲ့ေဝါဟာရေတြလည္း ကိုယ္နဲ႔ သိတ္မစိမ္း၊ ေလယူေလသိမ္းကလည္း ေတာင္မက်ေျမာက္မက် စင္ထရယ္လ္ေဒသသားေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ မဆိုးဘူး အေတာ္ေလး နားလည္လိုက္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

သူတို႔ေျပာတာကလည္း အရွည္ႀကီး။ လူက ၃ ေယာက္တည္း။ တေယာက္ျခင္းစီ တခါေျပာရင္ကို အနည္းဆံုး ၅ မိနစ္စာေလာက္ၾကာတယ္။ လွည့္ေျပာၾကတာ။ တခါတေလးလည္း ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း ေလသံေတြျပင္း အသံေတြက်ယ္ကုန္တာလည္းရွိတယ္။ ေကာင္းတယ္ က်ေနာ္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္။ သမၼတေလာင္းေတြ စကားစစ္ထိုးၾကတာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဟိုဟာက ႀကီးက်ယ္တာမွန္တယ္။ တျပည္လံုး(ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ တကမၻာလံုး)နဲ႔ ဆိုင္တာမွန္ေပမယ့္ လူႀကီးေယာင္ ေဆာင္လြန္းတယ္ထင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လည္း တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြ အလွမ္းမမီ ညာဏ္မမီဘူး။

ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ဒီမနက္ေျပာတဲ့ ၃ ေယာက္မွာ တေယာက္က ဒီမိုကရက္ယိမ္းသူ၊ တေယာက္က ရီပတ္ဘလီကင္န္တိမ္းသူ၊ ေနာက္တေယာက္က ဘယ္မွ အယူမတိမ္းတဲ့နတ္စိမ္းပဲထားပါေတာ့။

ဒီမိုကရက္ဆရာကလည္း အိုဘားမားနဲ႔ သူ႔ပါတီအေျမာ္အျမင္ႀကီးပံုကို ဟိမဝႏၱာဖြင့္။

ရီပတ္ဘလီကင္န္သမားကလည္း ဒီမိုုကရက္ေတြ ညာဏ္တိမ္မိုက္လံုးႀကီးပံုကို နွိပ္နွိပ္နင္းနင္း။

နတ္စိမ္းဆရာက ၂ ဘက္လံုးက သူႀကိဳက္တာေလးေတြ ေလေအးေအးနဲ႔ေျပေျပေလး တေလ်ွာက္လံုးေျပာေနရာက ပြဲၿပီးခါနီးၾကေတာ့မွ အေျမာက္နဲ႔ထုသလို ထထုေတာ့တာပဲ။

သူ႔နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်က္ကေလးကေတာ့ မွတ္ေလာက္တယ္ထင္လို႔ ေဖါက္သည္ျပန္ခ်ပါရေစ။

”ရီပတ္ဘလီကင္န္ေတြအာဏာရရင္ ရန္လိုတဲ့စစ္ဝါဒေခါင္းေထာင္ထၿပီး ရစရာမရွိေအာင္ သတ္လိုက္ျဖတ္လိုက္ တိုက္လိုက္ခိုက္လိုက္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ကန္ဆားဗတစ္ေတြက လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ အေမရိကန္တန္ဖိုးတို႔ကို ထိန္းသိမ္းရာမွာေတာ့ ဒီမိုကရက္ေတြထက္သာတယ္။ ကမၻာ့အရင္းရွင္စနစ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို ကာကြယ္ရာမွာလည္း စံျပဳထိုက္တယ္။

ဒီမိုကရက္ေတြအာဏာရတဲ့အခါ အေျခခံလူထုဘဝေလး နည္းနည္းေကာင္းေယာင္ရွိေပမယ့္ သိတ္အဟုတ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကမၻာႀကီးနဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း စီးပြားေရးအခင္းအက်င္းေတြမွာ တိုင္းျပည္မ်က္နွာပန္းလွတာမွန္ေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္လိုက္ လက္ဆြဲနႈတ္ဆက္လိုက္လုပ္ၿပီး “အေမရိကန္႔တန္ဖိုး”က်ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီမိုကေရစီမရွိ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ခံရသူေတြမ်က္နွာကို မေထာက္မညွာလုပ္ၾကတာပဲ...တဲ့။

သူဥပမာထုတ္ျပတဲ့နိုင္ငံေတြထဲမယ္ ေရႊျပည္ႀကီးေတာင္ပါေသး။ သူက One of the countries I preferred to mention is Burma, known as Myanmar.....တဲ့ဗ်