ကၽြန္မ ဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား(လွေက်ာ္ေဇာ)ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္၊ အတြဲ (၁)ေဆာင္းပါး အမွတ္ (၁၇)
“မုန္း၍မဟူ”မွ ဇာတ္လိုက္မ်ား
ေမေမက အဲဒီဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးနီးလာေတာ့ စစ္ေျပးဖို႔စီစဥ္တဲ့အခါ ေဖေဖက အေရးႀကီးတဲ့ဓာတ္ပံုတို႔၊ စာရြက္စာတမ္းတို႔ (အထူးသျဖင့္ ေမေမဟာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဇနီးဆိုတာသိႏိုင္တဲ့ အေထာက္အထားပစၥည္းမ်ား)အားလံုးကို မီးရိႈ႔ဖ်က္ဆီးခိုင္းပါတယ္။ ေမေမဟာ ေဖေဖရဲ့ ရည္းစားစာေတြအပါအဝင္ ပစၥည္းပစၥယအေတာ္မ်ားမ်ားကို မီးရိႈ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သူအျမတ္ႏိုးဆံုး၊ အႏွေျမာဆံုးပစၥည္းတခု (တကယ္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုတပံု) ပါသြားခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ေမေမလက္ထပ္ၿပီးခါစက ဗိုလ္ရဲထြဋ္က “ခင္ဗ်ားကို လက္ေဆာင္တခုေပးမယ္”ဆိုၿပီး စာအိတ္ေလးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလးတပံု ေပးဖူးသတဲ့။ အဲဒီဓာတ္ပံုကေလးက သူတို႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ေတြ ဂ်ပန္က ဗမာျပည္ကိုျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ရမယ့္ပတ္စပို႔မွာသံုးဖို႔ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ပံုေလးတဲ့။ ေခါင္းတံုးဆံေထာက္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကႏုႏုေလးနဲ႔ ေမေမကအေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးဆိုပဲ။ အဲဒီပံုကေလးကို ေမေမက ကိုယ္နဲ႔မကြာထားခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက အဲဒါေတြအားလံုးကိုမီးရိႈ႔ခိုင္းေတာ့ ေမေမ့မွာ မီးရိႉ႔ရေတာ့တာေပါ့။ မီးရိႉ႔ခါနီး သူက အေတာ္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္မွ ေၾသာ္ သူ႔ပံုက ငါ့ရင္ထဲမွာအၿမဲရွိေနတာပဲေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အားေပးၿပီး မီးရိႉ႔လိုက္ရဆိုပဲ။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ေဖေဖက အလုပ္အလြန္မ်ားလို႔ေမေမ့ကို သံုးဆယ္အိမ္မွာပဲဆက္ထားပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္မကို ေမြးပါတယ္။ ကၽြန္မ ၆ လသမီးေလာက္မွာ ေဖေဖ ေမၿမိ့ဳေျပာင္းၿပီး စစ္တကၲသိုလ္တက္ရမယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။
ပထမဆံုးတေခါက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစုသံုးဦးလံုး ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္း ကလည္း ေမေမ့အေဖႀကီးက မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီး လည္ပင္းပတ္ၿပီး“ဟိုေကာင္က ထားဆိုထားခဲ့မွာ၊ သူကိုယ္က လိုက္ခ်င္ေနတာ”လို႔ဆိုၿပီး ေမေမ့ကို ငိုငိုၿပီးရန္ေတြ႔သတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမေမကျပန္ေျပာျပရင္း “ဟိုေကာင္က ႀကိတ္ႀကိတ္ေခၚေနတာေတာ့ သူက မသိဘဲနဲ႔”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမက အဲသလို ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာျပေတာ့ ေဖေဖက ရွက္ၿပံဳးႀကီး ၿပံဳးေနပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေျပာင္းေရႊ႔တာေတြက်ေတာ့ ကၽြန္မအဘိုးက ကၽြန္မကိုမထည့္ႏိုင္ဘူး။ ထားခဲ့ရမယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ အဘိုးသေဘာကေတာ့ ကၽြန္မကိုဆြဲထားရင္ ေမေမကလိုက္သြားမွာမဟုတ္ဘဲ၊ ကေလးနဲ႔ေနခဲ့မွာလို႔ တြက္ခ်က္ၿပီးဆြဲတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ႏို႔ေတာင္ မျပတ္ေသးတဲ့ သမီးကၽြန္မကိုထားခဲ့ၿပီး ေဖေဖ့ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားပါေတာ့တယ္။
ေမေမက ေဖေဖ့ေနာက္လိုက္လို႔သာ လိုက္တာ။ ေဖေဖက စည္းကမ္းအင္မတန္ႀကီးတာ။ မုန္႔ပဲသေရစာ သူလည္းမစားတတ္၊ စားတာလည္း မႀကိဳက္။ အေပ်ာ္အပါးအလည္အပတ္လည္း ဝါသနာမပါနဲ႔ ေမေမ့ခမ်ာ အေတာ္ေအာင့္အီးသည္းညည္းခံရရွာတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရဲ့ “မုန္း၍မဟူ”ဝတၴဳထြက္လာေတာ့ အဲဒီထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ “ဦးမင္းဟန္နဲ႔ေဝေဝ”တို႔ဟာ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔လိုပဲလို႔ ကၽြန္မအေဒၚ ေဒၚက်င္ျမက ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာျပဖူးပါတယ္။
ေမေမ အဲဒီအေခါက္ ေမၿမိ့ဳမွာေနစဥ္က တေန႔ ေန႔လယ္ ေဖေဖရံုးသြားေနတုန္း လမ္းေလွ်ာက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ႀကီး ေခၚၿပီး မုန္႔လက္ေဆာင္း ဝယ္ေသာက္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေဖေဖကလည္း အဲဒီေန႔မွာပဲ ေန႔ခင္းႀကီး အိမ္ျပန္လာပါတယ္။ ေမေမက မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ႀကီးရဲ့ဗန္းကို ခ်ခိုင္းၿပီး အက်အနကို ထိုင္ေသာက္ေနတာ။ တခါတည္း မိတာပဲ။ ေဖေဖက ဘာမွမေျပာေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးမႀကိဳက္မွန္းသိေနေတာ့ ေမေမက ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မစားေတာ့ဘူးတဲ့။
တခါလည္း ရုပ္ရွင္သိပ္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေမေမက ေဖေဖ့ကို ရုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႔ေျပာတာနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကပါသတဲ့။ ကၽြန္မကို ကေလးထိန္း ကေလးမေလးနဲ႔ထားခဲ့တာ။ ကၽြန္မကလည္း အဲဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္တယ္မသိ၊ မရပ္မနား အရမ္းငိုေတာ့ ကေလးမေလးကလည္း လန္႔လန္႔နဲ႔ ကၽြန္မခ်ီၿပီး အိမ္ေရွ႔က ရုပ္ရွင္ရံုကိုလိုက္လာသတဲ့။ ေမေမက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔သာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ အိမ္မွာကေလးထားခဲ့ရလို႔စိတ္က မေျဖာင့္ဘူးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ကေလးငိုသံခ်ည္းပဲၾကားေနလို႔ ေဖေဖကို မၾကာခဏ လက္တို႔ၿပီး ကေလးငိုသံၾကားတယ္၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ခ်ည္း ေျပာေနမိတာတဲ့။ ေနာက္စိတ္ထဲ မသကၤာလို႔ ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ရံုတံခါးေပါက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဆြယ္တာအက်ႌအနီေလးဝတ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ကၽြန္မကို အထိန္းကေလးမေလး ခ်ီထားတာေတြ႔လိုက္ရဆိုပဲ။
အဲဒီကတည္းကစလို႔ ေမေမလည္း ေဖေဖ့ကို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ မပူဆာရဲေတာ့ဘူးတဲ့။
အဲဒီကာလတုန္းက သင္တန္းတက္ၾကတဲ့ အရာရွိေတြအားလံုးနီးပါးဟာ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ တခ်ိဳ႔အိမ္ေထာင္သည္ေတြကလည္း မိသားစုေတြကို ေခၚမလာၾကပါဘူး။ အိမ္ေထာင္နဲ႔လာသူေတြဟာ အနည္းစုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမက တပ္ထဲလိုက္မေနဘဲ ၿမိ့ဳထဲကအရပ္ထဲမွာ အိမ္ငွားေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔အိမ္ဟာ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီသင္တန္းတက္ၾကရတဲ့ တပ္ထဲမွာပဲစုေနၾကရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ့ စခန္းခ်ရာေနရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီလူေတြ ေဖေဖတို႔အိမ္ေရာက္လာၾကၿပီး စားၾကေသာက္ၾက ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကနဲ႔ တရုန္းရုန္းနဲ႔အလြန္စည္ကား ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း လူမေရြး၊ မ်က္ႏွာမေရြး ဘယ္သူခ်ီခ်ီ ေခၚလို႔ခ်ီလို႔ရလို႔ ကေလးလာခ်ီၾက၊ စၾကနဲ႔ တခ်ိဳ႔လည္း အိမ္အလြမ္းေျပလည္း လာၾကဆိုပဲ။ လူပ်ိဳစစ္ဗိုလ္ေတြကေတာ့ ကၽြန္မကျမင္ရင္ လက္တကမ္းကမ္းနဲ႔ ခ်ီခိုင္းတတ္လြန္းလို႔ ရိႈးေတြမိုးေတြနဲ႔လာရင္ ကၽြန္မမျမင္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဆိုပဲ။
ေဖေဖကသာ မ်က္ႏွာတင္းတင္းေနတတ္ေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ အားလံုးနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေနတတ္ေလေတာ့ သူတို႔တေတြလည္း ေမေမတို႔အိမ္ကို စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို သေဘာထားၾကၿပီးရဲရဲတင္းတင္းပဲ ဝင္ေရာက္စားေသာက္ၾကပါတယ္။ ေမေမက အဲဒီကာလက ေဖေဖ့ဗိုလ္မွဴးလစာ တလ ၇ဝဝ (ခုနစ္ရာ)က်ပ္ဟာ နည္းနည္းမွ မစုႏိုင္ဘူး။ တလဝင္ေငြ တလကုန္တာပဲလို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကာလက အဂၤလိပ္ျပန္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေငြေစၽးလည္း ဂ်ပန္ေခတ္လိုမဟုတ္ဘဲ အေတာ္အသံုးခံတဲ့ေခတ္ပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က ခ်စ္ဒုကၡေရာက္ေနသူႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္တင္ေမာင္ (ေနာင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္ေမာင္၊ စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္)နဲ႔ဗိုလ္လွေဖ (လူထု ေဒၚအမာရဲ့ညီမ ေဒၚတင္တင္ရဲ့ခင္ပြန္း)တို႔ ေမေမကို ပုဏၰတိုင္ထားၿပီး တေန႔တမ်ိဳး မရိုးရေအာင္လာေျပာဆိုၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာက အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေမေမကလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္ၿပီး လက္သည္းကိုက္ၿပီး ငိုင္ၿပီးထိုင္ေနတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ပံုေတြကိုလည္း လုပ္ျပတတ္ပါတယ္။
၂ဝ-၆-၂ဝ၁ဝ
0 comments:
Post a Comment