”ဗိုလ္ခ်ဳပ္” (နွင့္) ဝင္စားသူ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။

”ဗိုလ္ခ်ဳပ္” (နွင့္) ဝင္စားသူ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။

ျဖစ္ခဲ့တာက ၁၉၈၅ တုန္းကပါ။ ေနရာက ခု စာဖတ္ေနသူႀကီးရဲ့ဇာတိ ေက်ာက္ဆည္မွာ။ ေက်ာက္ဆည္ကေန မႏၱေလးဘက္အထြက္ လမ္းညာဘက္မွာ ေတာင္ေနာက္ဆိုတဲ့ရြာ ရွိတယ္။ (ေတာင္လႊဲရြာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ အမွတ္သိတ္မေကာင္းေတာ့ပါ) အဲ့အခ်ိန္က ေက်ာက္ဆည္မွာေနတဲ့က်ေနာ့္ဆီ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔က ”မင္းတို႔ၿမိ့ဳမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လူဝင္စားတေယာက္ ေပၚေနတယ္ ၾကားတယ္၊ အဲ့ဒါ ငါတို႔လာၾကည့္မလို႔၊ နည္းနည္း စံုစမ္းထားေပးစမ္းပါ” ဆိုၿပီး လွမ္းေျပာေတာ့မွ ဟိုေမးဒီေမး ေမးရတာပါ။ သတင္းအခ်က္ေတြကို အဓိကဒိုင္ခံျဖန္႔ေနတာက ျမင္းလွည္းနဲ႔ဆိုက္ကားဆရာေတြဆိုေတာ့ ျမင္းလွည္းဂိတ္ ဆိုက္ကားဂိတ္ေတြဘက္ ေျပးေမးေတာ့မွ ဆရာသမားေတြအေျဖက ရႊမ္းရႊမ္းကို ေဝေရာ။ ေကာင္ေလးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ခၽြပ္စြပ္တူတဲ့အေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္လိုေတြ၊ ဂ်ပန္လိုေတြလည္း ေျပာေျပာတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးသံေပမယ့္ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔အျဖတ္အေတာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတိုင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ စကားေျပာရင္”ဟတ္လား...ဟတ္လား”ပါ ပါေၾကာင္း၊ မနက္စာကို ရြာက ဒီ့ျပင္ကေလးေတြလို ထမင္းၾကမ္းမစားပဲ ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားစားေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဌာနခ်ဳပ္တည္ခဲ့တဲ့ေနရာေျပာၿပီး ဂ်ပန္ဓါးရွည္ႀကီးကို ဘယ္လိုကိုင္ ဘယ္လိုခုတ္ရတယ္ဆိုၿပီး လူေတြကိုျပေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေတြ ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။

ေနာက္ၿပီး ”ဟိုေန႔ကပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္၊ ေအာင္ဆန္းဦးနဲ႔ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ လာသြားေၾကာင္း၊ မႏၱေလးတိုင္းေကာင္စီ ဥကၠဌအျပင္ ေဒသပါတီေကာ္မတီက လူႀကီးေတြလည္းပါလာၾကေၾကာင္း၊ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဒၚခင္ၾကည္ ေမးခြန္းသံုးေလးခြန္းေမးၿပီး အေျဖျပန္ၾကားေတာ့ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘာပစၥည္းေလးေတြလည္းမသိဘူး ထုတ္ျပၿပီး ေရြးခိုင္းေတာ့ေကာင္ေလးက အားလံုးကို တခုျခင္းေရြးျပခြဲျပရံုတင္မကပဲ ”ဒါ သူဘယ္တုန္းကသံုးခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကဝယ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္သူေပးတာ” ဘာညာေတြပါေျပာၿပီး ”မခင္ၾကည္ ဒါေတြခုခ်ိန္ထိ ေသခ်ာသိမ္းထားေသးတယ္ေနာ္”လို႔ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးလည္းေျပာေရာ ေဒၚခင္ၾကည္ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုတာမွ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတို႔၊ ခနေနေတာ့ ေဒၚခင္ၾကည္က နွစ္ေယာက္တည္း ေမးစရာရွိတယ္ဆိုၿပီး အခန္းတခန္းထဲမွာ သီးသန္႔ေတြ႔ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အခန္းကျပန္လည္းထြက္လာေရာ သားနဲ႔သမီးကိုေခၚၿပီး ”ဟဲ့ ဒါ နင္တို႔အေဖအစစ္ပဲ ကန္ေတာ့ၾကကန္ေတာ့ၾကဆိုလို႔ ကေလး ၂ ေယာက္ ကလည္း ကန္ေတာ့ရင္း အေဖအေဖဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မျပန္ခင္မွာ ပိုက္ဆံေတြ တထပ္ႀကီး၊ အစားအေသာက္ အဝတ္အထည္ေတြအျပင္ ရန္ကုန္လာရင္ တည္းခိုဖို႔လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပတ္နဲ႔ လူႀကီးေတြနံမည္ေတြပါ ေပးသြားေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။

ဒါနဲ႔ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြေတြေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ျမင္းလွည္းဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ဂိတ္မွာ လူအေတာ္ စည္ေနတယ္။ ျမင္းလွည္းသမားေတြတေန႔ ျမင္း ၂ ေကာင္ ၃ ေကာင္ျပန္လဲၿပီးကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ဆြဲေနၾကရတာကလား။ ဆိုက္ကားဆရာေတြလည္း ဘာထူးလဲ၊ အံုနာခ ေန႔ေၾကးညေၾကးေပးၿပီးေတာ့ကို နင္းေနၾကရတာ။ စီးတဲ့လူေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ၿမိ့ဳခံေတြမဟုတ္ပဲ ဝန္စည္စလွယ္နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ တရပ္တေက်းက လာၾကသူေတြမ်ားတယ္။ တဂိတ္လံုးလည္း”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္) ဆိုတာေတြခ်ည္းပဲ။ လူေခၚတာေတာင္မွ ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ”ဆိုပဲ။ စီးခက  ၂ ဆခြဲ ေလာက္ျဖစ္သြားတာေတာင္ ဘယ္သူမွေစ်းမဆစ္ပဲ အလုအယက္ျဖစ္ေနလိုက္ၾကတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ ျမင္းလွည္း/ဆိုက္ကားဆရာေတြပါးစပ္ကလည္း ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္က”ဆိုတာ မခ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ”ေရာက္သြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခုေတာ့ ရြာထဲက အိမ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးမွာေရာက္ေနၿပီ။ ရြာခံလူတခ်ိဳ႔က ေရႊ႔ေပးထားတာလို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔အိမ္မွာဆို မတင့္တယ္လို႔တဲ့။ သူ႔နဂိုအိမ္က ရြာ့အစြန္မက်တက်မွာ။ အိမ္သာဆိုတယ္ အညာက ထန္းတဲသာသာ၊ ေလးတိုင္စိုက္တဲကေလးဆိုပါေတာ့။ ခုေတာ့ ရြာလည္က အိမ္ႀကီးရခိုင္မွာ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္”က ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ျဖစ္လို႔။ လာတဲ့သူေတြကလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရိုရိုေသေသအမူအယာနဲ႔ ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ့လား”ေတြ ဘာေတြလုပ္၊ ပါလာတဲ့မုန္႔ပဲသြားရည္စာနဲ႔ အဝတ္အစားေလးေတြ ေပးၾက၊ ေမးၾကျမန္းၾကနဲ႔ပါ။ လူအေတာ့္ကို စည္ပါတယ္။ ထေနာင္းပင္ေအာက္က သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚထိုင္ေနတဲ့ေကာင္ေလး ၾကည့္ရတာေတာ့ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔၊အသက္ကေတာ့ ၉  နွစ္ ၁ဝ နွစ္သားေလာက္ ထင္ရတယ္။ ေခါင္းကေတာ့ ထိပ္ခၽြန္တြန္တြန္နဲ႔။ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ဆံပင္ကၽြတ္ေနတဲ့ရုပ္မ်ိဳးနဲ႔။ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔၊ ေပးတဲ့မုန္႔ေတြပဲစားရမွာလိုလို၊ ထပဲေျပးရမွာလိုလို အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္နွာနဲ႔။ ဘာေမးလည္း အင္းအင္း အဲအဲနဲ႔။ လက္ထဲမလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါတဲ့ေငြစကၠဴေတြက တစ္ထပ္ႀကီးဆုပ္လို႔။ ပိုက္ဆံေပၚက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြကို လူေတြက ထိုးထိုးျပၿပီး ”ဒါ ဘယ္သူလဲ ဒါဘယ္သူလဲ” နဲ႔ေမးေတာ့ ”ငါ”တဲ့။ ဒါပဲအေျဖက။ ဒီ့ထက္ ဘာမွ မပိုဘူး။ ေဘးနားမွာလည္း ပစၥည္းေတြမုန္႔ေတြအျပင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အထုတ္ေလးေတြလည္း တစ္ပံုႀကီး။ ခနေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကလာၿပီး အဲ့ဒါေတြ အိမ္အေပၚထပ္ယူသြားတာေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေကာင္ေလးၾကည့္လိုက္ လူေတြၾကည့္လိုက္နဲ႔ ရီခ်င္ေပမယ့္ မရီရဲဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ေဘးနားက လူေတြလည္းဘက္လည္း တခ်က္တခ်က္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာကိုး။ အဲ့လူေတြၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႔လည္း လက္ထဲမွာ ဓါးလြတ္ဓါးရွည္ေတြနဲ႔၊ ေလာက္ေလးခြနဲ႔ ဂ်င္ဂလိလိုဟာနဲ႔။ ရုပ္ေတြၾကည့္ေတာ့လည္း စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ရုပ္ေတြ။ လာၾကသူေတြကို ေျပာေသးတယ္ ”က်ေနာ္တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြပါ။ ေျပာလို႔မရဘူးေလ ရန္ေတြဘာေတြျပဳလာခဲ့ရင္ဆိုၿပီး အဆင္သင့္ေနေပးရတာ။ သူဆို အပါးေတာ္ၿမဲသေဘာ အိပ္ဖန္ေစာင့္ပါလုပ္ေပးရတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တျခားသူေတြကိုမယံုလို႔နဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မို႔ ၾကည္ညိဳလို႔သာ လုပ္ေနရတာဗ်ာ မေခ်ာင္ပါဘူး၊ လူလည္းအမုန္းခံရေသး အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ဗ်ာ၊ ဘာတစ္ျပားမွလည္းရတာ မဟုတ္ဘူး“ ဘာညာေတြေျပာတာေတြလည္း မွတ္မိေနတယ္။ တေယာက္က ”ဒို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတာ့ လာမထိနဲ႔။ အသက္ခ်င္းလဲပစ္မယ္။ မဟုတ္တမ္းတရားေတြ ေကာလဟလေတြလည္း လာမေျပာနဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိလို႔ကေတာ့ တစ္ရြာလံုးမခံဘူး” ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားေတာ့ လမ္းမွာ ျမင္းလွည္းဆရာေျပာတာ ျပန္အမွတ္ရတယ္ ”သြားေတာ့ၾကည့္ ဆရာတို႔ေရ၊ ေမးခ်င္တာရွိလည္းေမးလို႔ရတယ္၊ ေစာ္ကားေမာ္ကားေတာ့ သြားမေျပာလိုက္နဲ႔ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္”ဆိုပဲ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။

အျပန္ေတာ့ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက လူဝင္စားတို႔ဘာတို႔ ေနာက္ဘဝတို႔ ေရွးဘဝတို႔ ၃၁ ဘံုစတဲ့ကိစၥေတြမွာ အယံုလြယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလြဲလို႔ က်န္သူေတြအဖို႔ ရီစရာလိုျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူနဲ႔ ျမင္းလွည္းဆရာ အျပန္အလွန္ အတိုင္အေဖါက္ညီေနၾကတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ရီခ်င္ေပမယ့္ ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးရက္ၾကဘူး။

ေနာက္ေတာ့ သိတ္မၾကာဘူး ေကာင္ေလးကို ၿမိ့ဳနယ္က်န္းမာဦးစီးကလာေခၚၿပီး တိုင္းက်န္းမာေရးစိတ္ေရာဂါကုဌာနကို ပို႔လိုက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ သတင္းအစအနေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘာဆက္ျဖစ္တယ္ မၾကားရေတာ့ပါ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ အဲ့ရြာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာဘာညာနဲ႔ လူေတြ နႈတ္နည္းနည္းက်ိဳးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း နဂိုနံမည္ျပန္ေခၚၾကေတာ့တာပါ။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ေနာက္မွ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ေခတ္ေနာက္ခံနဲ႔ ဘဝအမြန္းအက်ပ္ေတြၾကားမွာလူေတြ ဘယ့္ေလာက္မ်ား ေခါင္းေဆာင္ငတ္ေနသလဲ ဆိုတာရဲ့ျပယုဂ္ပါလားလို႔ ျမင္တတ္လာတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကလူေတြရဲ့ Superstition လို႔ဆိုတဲ့ တလြဲအယံုလြယ္မႈနဲ႔ အဲ့ဒီ Superstition ကိုသံုးၿပီး လုပ္စားကိုင္စားတတ္သူေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိတ္မၾကာဘူး ပိုက္ဆံေတြတရားမဝင္ေၾကညာ၊ ေက်ာင္းသားေတြထဆူ၊ ေက်ာင္းေတြပိတ္ စတာေတြကေနစလိုက္တာ ရွစ္ေလးလံုးအံုၾကြမႈႀကီးျဖစ္ မဆလျပဳတ္က်စတာေတြက အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ မေျပာေတာ့ပါ။

ေျပာခ်င္တာက အဲ့သလိုအေျခအေနေတြၾကားမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုရလိုက္တာပါ။ ေဒၚစုကိုရလိုက္လို႔ လူထုရဲ့ေခါင္းေဆာင္အငတ္ ေျပၿပီလား မေျပေသးလားေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးယူျမင္ယူေစခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္အငတ္ေျပ/မေျပဆိုတာထက္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ ႔ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာကို ခုထက္ပိုေစာေၾကာဖို႔လိုမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ခုတေလာ က်ေနာ္ ဘာျဖစ္တယ္မေျပာတတ္ပါဘူး..”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝင္စား”ျဖစ္စဥ္မွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကသူေတြရယ္၊ ျမင္းလွည္းဆရာ၊ ဆိုက္ကားဆရာေတြရယ္၊ ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္”သက္ေတာ္ေစာင့္ ဓါးလြတ္ကိုင္ေတြရယ္၊ အထုတ္ေတြ အိမ္ေပၚသယ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္၊  အယံုလြယ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ေငြစကၠဴေတြလက္ထဲဆုပ္ထားၿပီး”ငါ”တစ္ခြန္းသာေျပာတဲ့ ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္”ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ”လို႔ ခနတြင္ခဲ့တဲ့ရြာကေလးရယ္ကိုပဲ ျပန္သတိရရေနတယ္။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၂၄။ ၂၀၁၃