ဦးၾကည္ေမာင္၊ ႏူးရင္ဘာ့ခ္ႏွင့္ဥပေဒစိုးမိုးေရး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

မေန႔က (ဆရာ)ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၏ “က်ေနာ္သေဘာမတူပါ”ကိုဖတ္ေနရင္း ၂ဝ၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစအခ်ိန္ကို စိတ္ ျပန္ေရာက္၏။ ထိုၾကားျဖတ္ေရြးပြဲၿပီးစက မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ေမးေျပာေျပာသည့္စကားကိုလည္း ျပန္ေတြးမိ၏။ ထိုမိတ္ေဆြက ခုမွ ေကာက္ကာငင္ကာ “အေမစု” ျဖစ္သူမဟုတ္ပဲ “အန္တီစု”ေခတ္က စကာ ႏိုင္ငံေရးကို ခရီးသြားဟန္လႊဲစိတ္ဝင္စားသူခဲ့ျဖစ္၏။ ေထာင္တန္းအက်ခံၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြကိုက်ေတာ့“ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားလို႔၊ ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါလို႔” လုပ္ေနသူေတြအျဖစ္မွ်သာ သေဘာထားသူျဖစ္၏။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခု ျပန္ဆံုေတာ့ အႏွစ္ (၂ဝ) ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏိုင္ငံေရးသက္က သူ႔ လူ႔အသက္အေရြ႔ကို ေမ့ေနဟန္တူ၏။ ခုေတာ့ သူလည္း “အေမစု”။ သူ႔ဘာသာ “အေမ”ျဖစ္ျဖစ္ “အန္တီ”ျဖစ္ျဖစ္က အေရးမႀကီး။ အေရးႀကီးသည္က သူ႔ စကားမ်ား။ စကားဆိုသည္က ေနာက္ကြယ္တြင္ တရားရွိ၏။ ယခု ေျပာခ်င္သည္က ထို တရား။

(၉ဝ)ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အင္န္အယ္လ္ဒီထံ အာဏာမလႊဲခဲ့သည့္အေပၚ သူႏွင့္မိမိ အတိုင္းအတာတခုအထိအျမင္တူခဲ့ဖူး၏။ ((၂ဝ၁၂) ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲလည္းၿပီးေရာ “အဲ့ဒီတုန္းက ဦးၾကည္ေမာင္က ဦးခင္ၫြန္႔ကို ႏူးရင္ဘာ့ခ္ခံုရံုးတင္မယ္ သြားေျပာတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့… အာဏာကလည္းမက္ေသး”ဟု ျဖစ္ကာ ေလသံေျပာင္းသြား၏။ ဒါက တစ္ခု။

“အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးေျပာေနၿပီး အရင္အစိုးရလုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ရမယ္ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နားလည္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ျဖစ္ေနတာက မေဟာသဓာနဲ႔ေကးဝဋ္ပုဏၰားလို …….”ဟုစကားခံကာ “ေခ် (၂) ေခ်”တရား ေဟာ၏။ ဒါက ေနာက္တစ္ခု။

“ေခတ္က ေျပာင္းေနၿပီဗ်၊ ခ်မဟဲ့ေဆာ္မဟဲ့ လုပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ တိုင္းျပည္ကို ဆႏၵျပပြဲနဲ႔ေသနတ္နဲ႔တည္ေဆာက္လို႔မရဘူးဗ်” ဆိုကာ ပညာေခတ္အေၾကာင္း ပညာေပး၏။ ဒါကလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ခု။

ထိုမိတ္ေဆြ၏ “အာဏာမက္ႏွင့္ႏူးရင္ဘာ့ခ္” ကို က်ေနာ္က “ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္အာဏာျပႆနာ”အျဖစ္ျမင္ထား၏။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ “အာဏာႏွင့္ဥပေဒစိုးမိုးေရး”ကို တစ္ခုတည္းအျဖစ္တြဲျမင္သူဟု က်ေနာ္က အမွတ္ျပဳယံုၾကည္သူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥသက္သက္ကြက္၍ ဤေနရာ၌ေျပာခ်င္လာ၏။ က်န္ကိစၥမ်ားကိုေတာ့ ေနာင္တြင္ေျပာမည္ေတြး၏။

အရင္ဆံုး(၉ဝ)ေရြးေကာက္ပြဲကို ေျပာခ်င္၏။ ေနာက္ခံမ်ားသိၾကၿပီးသားမို႔ ေျပာေရးမခ်ဲ႔လိုေတာ့။ (၉ဝ) ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲကို အင္န္အယ္လ္ဒီဝင္ခဲ့သည္က အာဏာ(၃)ရပ္လံုးလြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ရႏိုင္ေျခရွိမႈေအာက္က ဝင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ တနည္းေျပာရလွ်င္ အစိုးရဖြဲ႔၊ လႊတ္ေတာ္ေခၚ၊ ဥပေဒျပဳဖို႔(ဖြဲ႔စည္းပံုဆြဲ)ျဖစ္၏။ အလြန္ရွင္း၏။ ေထြျပားစရာ ဘာမွမရွိ။ သို႔ေသာ္ ေဝဝါးခဲ့ၾကသည္ထင္၏။ ထိုအခ်ိန္က ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ ျပႆနာ၏အရင္းတရားကို “ဘာမွန္း”ေသခ်ာသိျမင္သူမ်ားေလာက္သာ ဗူးလံုးနားထြင္းခဲ့ၾက၏။ အခ်ိဳ႔က “အာဏာမမက္”တို႔၊ “အာဏာလိုခ်င္လို႔မဟုတ္”တို႔၊ “အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး”တို႔ဟုဆိုကာ အေမာင္ေတာင္ေျမာက္မကြဲ။ တကယ္တမ္းအရင္းခံက “အာဏာျပႆနာ”။ ထို႔ေၾကာင့္ “အာဏာလႊဲေပး”ဟု တင္းတင္းရင္းရင္းေျပာဝံ့သူတို႔ေျပာခဲ့ၾက၏။ မဝံ့သူတို႔က တံုဏွိေဘာ။ သို႔တိုင္ မိမိဘက္က တခ်က္ကေလးေတြေဝလိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဘက္ကလက္ဦးမႈယူကာ တစ္သက္စာနာလံမထူေအာင္ ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္၏။ ထိုတြင္ အာဏာရယူေရးေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ေဝးသြားေတာ့၏။ ဗမာ့လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရး၏လက္သည္မွာ အာဏာျပႆနာမွန္း ဦးၾကည္ေမာင္လိုေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔က အလြန္အေလးအနက္ထားခဲ့၊ သိခဲ့ၾက၏။ ထိုသူတို႔ ထိုသို႔သိမွန္း စစ္ဗိုလ္ေတြကလည္းသိထား၏။ ဤတြင္ ယိုးမယ္ဖြဲ႔ဖို႔ရမယ္ရွာေတာ့ ဦးၾကည္ေမာင္ကိုေတြ႔၏။ အမွန္က ဤကိစၥသည္ ဦးၾကည္ေမာင္ႏွင့္မဆိုင္၊ အာဏာႏွင့္သာဆိုင္၏။ ဦးၾကည္ေမာင္ကိစၥမဟုတ္။ “အာဏာကိစၥ”။ ဤမွ် သိသိႏွင့္မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ကာ ထို(၉ဝ) ရလဒ္ကို ႏိုင္ငံ့သမိုင္းထဲမွာပဲ ထားထား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ျပန္တမ္းထဲမွာ ထားထား၊ ထားလို႔ရ၏။ ထားသူတို႔ ထားခဲ့လိုက္ၾကၿပီျဖစ္၏။ ထားခဲ့ၿပီမို႔ ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ဟုဆိုလွ်င္ မဟုတ္ေသး။ ခုေတာင္ ေျပာရၿပီမဟုတ္လား။

(၂ဝ၁၂)ၾကားျဖတ္ဝင္တာက်ေတာ့ အာဏာယူဖို႔မဟုတ္ေတာ့။ ယူခ်င္လို႔မရေတာ့။ အာဏာရႏိုင္ေျခရွိမႈေအာက္ကဝင္ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့။ ရွိေနသည့္အစိုးရကိုအသိအမွတ္ျပဳ၊ ဆြဲၿပီးသားဖြဲ႔စည္းပံုကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္္၊ ဖြဲ႔ၿပီးသားလႊတ္ေတာ္ထဲ အိမ္ျဖည့္သေဘာဝင္ထိုင္ေပးဖို႔။ မိမိဘက္က ဤမွ်သာ။ (“ဒီ့ထက္မက”ဆိုသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါ၏) သူ႔ဘက္ကၾကေတာ့ ခိုင္၏။ ခ်ည္ၿပီးသားတုတ္ၿပီးသား။ “ေလးစားလိုက္နာျဖစ္ျဖစ္၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျဖစ္”အေရးမႀကီး။ ဒါေတာင္ ေနာက္ဆံုး “ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္”ႏွင့္ အႏိုင္ပိုင္းခံလိုက္ရသည္မဟုတ္လား။ ဒီ့မတိုင္ခင္ကလည္း တင္ေရး/မတင္ေရးအစေတြ ပလူပ်ံေအာင္ထြက္လာ၏။ ေနာက္ဆံုး တင္ေရးက ေပါက္ေကာင္ပြင့္ခဲ့၏။ တခါ မွတ္ပံုတင္ၿပီး ၾကားျဖတ္ဝင္မယ္ဆိုေတာ့ မဝင္ခင္မွာ ဝင္-ျပင္ ႏွင့္ ျပင္-ဝင္ အႀကိတ္အနယ္။ ေနာက္ဆံုး ဝင္-ျပင္လိုင္းက်၏။ အမွန္က ဝင္-ျပင္ႏွင့္ ျပင္-ဝင္ေတြတို႔သည္ တင္/မတင္ကာလကပင္ အစပ်ိဳးၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ေရး၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးေႂကြးေၾကာ္သံႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ထဲဝင္သြား၏။ ျပည္တြင္းစစ္မီးလည္းေတာက္ဆဲ၊ ၂ဝဝ၈ ဥပေဒလည္းစိုးမိုးဆဲ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုလည္း ပံုမပ်က္။

ဆိုေတာ့ ၾကားျဖတ္ဝင္ျခင္းသည္ အာဏာကိစၥလို႔တိတိပပေျပာဖို႔ခက္၏။ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္တည္ေဆာက္ၿပီး၊ အထိုင္ခ်ထားသည့္အာဏာကို ၿဖိဳခ်ဖို႔အသာထား ထိပါးလို႔ပင္မရေသး။ သည္အေနအထားမွာ “အာဏာစကား”ေျပာလို႔မျဖစ္။ “အာဏာလႊဲေပး”ေျပာလို႔မရ။ ဒီေတာ့ “စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔တည့္ေအာင္ေပါင္း”ပဲ ေျပာရေတာ့မည္။ ခု “သမၼတျဖစ္ခ်င္သည္၊ အာဏာလိုအပ္သည္”ဟုေျပာင္းလာ၏။ ေကာင္း၏။ ႀကိဳဆို၏။ ထိုစကားက အႏွစ္ႏွဆယ္ေက်ာ္အၾကာကပင္ ၾကားခ်င္သည့္စကား။ စိတၱဇနာမ္ျဖစ္ေသာ၊ စစ္တပ္ဝါဒျဖန္႔စကားလံုးျဖစ္သည့္ “အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး” ဆိုသည္ကိုလႊတ္ခ်ၿပီး “အစိုးရျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အာဏာလိုအပ္တယ္” ကို အတိအလင္းထုတ္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ရွင္းသြားၿပီဟု ယူဆ၏။ အစိုးရျဖစ္ခ်င္ျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကိစၥသည္“မက္”စရာမဟုတ္။ “လိုအပ္ခ်က္” သာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထို လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ျဖစ္ခ်င္သည့္သမၼတအတြက္ ေက်ာ္နင္းရမည့္ကန္သင္းတို႔ကား ထူထူေျပာေျပာ။ 

ဥပေဒျပဳေရးဘက္ကၾကည့္လွ်င္လည္း (၉ဝ)တုန္းကလို “ဥပေဒျပဳေရး”ေျပာမရ။ “ဥပေဒစိုးမိုးေရး” ေျပာင္းရ၏။ မေျပာင္းလို႔မရ။ ကိုယ့္ေရြးလမ္းႏွင့္ကိုယ္ ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးလဲ။ ဘယ္ပံုစိုးမိုးေအာင္ လုပ္မလဲဆိုသည္ကေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲမရွိလွ။ “တရား”ဥပေဒစိုးမိုးဖို႔ဆိုလွ်င္ “စိုးမိုးမည့္” ဥပေဒသည္ “တရားမွ”ျဖစ္မည္။ ဥပေဒစိုးမိုးသည့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ေကာင္းမွန္း လူတိုင္းသိသလို၊ ေကာင္းသည့္(တရားသည့္) ဥပေဒစိုးမိုးမွ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း လူတိုင္းသိၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးတြင္ တိက်ရွင္းလင္းသည့္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္လို၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ “ဘယ္သူျပဳသည့္ ဘာဥပေဒ၊ ဘယ္သူေတြအေပၚစိုးမိုးမွာလဲ” ဆိုသည့္ အေမးတို႔ႏွင့္သာ လံုးလည္ေနလိမ့္မည္ထင္၏။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ဆိုင္သည့္ (ဦး) ေအာင္ထူး(ေရွ႔ေန)ေရးသည့္စာကို ဤေနရာတြင္ ေကာက္ႏႈတ္ကိုးကားခ်င္၏။ သူက …. ဥပေဒစိုးမိုးေရး၏အေျခခံမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို အဓိကထားသည္။ တရားမွ်တမႈ၏အေျခခံမွာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခံရသူအား အဓိကထားသည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးကို တကယ္တန္းလိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးကို ေပးရပါမည္။ ေရွာင္လႊဲ၍မရပါ။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအား အျပစ္ေပးေရးမူကိုက်င့္သံုးျခင္းမွာ ထိုသူအား အာဃာတထားလို၍မဟုတ္။ အျပစ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကိုယ္တိုင္ ေနာင္တရသြား ေစခ်င္သည့္အျပင္ အျခားသူမ်ားကလည္း သင္ခန္းစာယူ၍ ေနာင္ကိုအလားတူျပစ္မႈမ်ားထပ္မံမက်ဴးလြန္ေစရန္ ဟန္႔တားလို၍ျဖစ္သည္။ 

ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိစၥတို႔သည္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္အာဏာျပႆနာ။ ဦးၾကည္ေမာင္က ထိုႏွစ္ခုကို တစ္ခုတည္းျဖစ္မွန္း ေသခ်ာထားသူ။ (၉ဝ)ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး အာဏာ မအပ္ရတာက“ႏူးရင္ဘာ့ခ္”ေၾကာင့္ဟု ဦးၾကည္ေမာင္အားလက္ၫိႈးထိုးယိုးစြပ္သည့္ “အာဏာမက္”သူတို႔၏ႏႈတ္ထြက္စကားကို တရားလုပ္ေျပာလာေသာက်ေနာ့္မိတ္ေဆြအား ေသခ်ာဃဏ ျဖစ္ေစခ်င္လွ၏။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (ဇန္နဝါရီ ၂ ရက္ ၂ဝ၁၃)

လႊတ္ေတာ္ထဲ (ဝင္)တာကအရင္၊ ဖြဲ႔စည္းပံု(ျပင္)တာကေနာက္(ဝင္-ျပင္)။

ဖြဲ႔စည္းပံု(ျပင္)တာကအရင္၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ(ဝင္)တာကေနာက္(ျပင္-ဝင္)။

စာကိုး- (ဦး)ေအာင္ထူး- https://www.facebook.com/ahtoo1