ဂ်ပန္ေခတ္က မဟဝွါ

http://juniorwin-english.blogspot.com/2011/09/book-review-3-years-under-japs-khin-myo.html

မဟဝွါကို ဂ်ပန္႔ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရစက ဗုန္း က်င္းထဲေမြးခဲ့သည္။ လူေတြဟာေျမ ၾကြက္ေတြလိုပဲ က်င္းထဲကကိုမတက္ရ ဘူးဟု သူ႔အေမႀကီး မေသခင္က ေျပာေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ေနျပည္ေတာ္မွာ လြတ္လပ္ေရးပြဲခံခ်ိန္တြင္ ေတာနယ္ေက်းလက္ကလူမ်ား ပလိပ္ေျပး ဓျမေျပး ဗုံးေျပးေျပးေနရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးဆိုဒါ သိမွသိၾကပါစ။ ေခတ္ဆိုးႀကီးမွာ အစစရွားပါးရသည့္အထဲ ဂ်ပန္က ကားသိမ္း ပစၥည္းသိမ္း သမီးဆြဲ အိမ္သိမ္းေတြရန္က လြတ္ေအာင္ေရွာင္ရတာက ပိုခက္ေသးသည္။ မဟဝွါ အေဖႀကီး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေရဒီယိုဖြက္ထားတာကို ကလိတာလူသိမွျဖင့္ ကင္ေပတိုင္လက္မေရာက္ပါလား။ ဒီၾကားထဲ ေလနတ္သားတဲ့ သတင္းစာေတြ ေလယာဥ္ေပၚကႀကဲတာ ခိုးဖတ္ရ၊ မဟာမိတ္ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ၾကရ။ ရွိသည့္ ဗမာတပ္ကလဲ ဂ်ပန္တပ္ေအာက္မွာေနရင္း ဂ်ပန္က်င့္အကုန္ယူကာ လူေတြကိုအာဏာျပတတ္ေသး သည္။ အဲသဟာႏွင့္ မဟဝွါ မတ္တတ္မေျပးမီတြင္ အဂၤလိပ္ေတြျပန္လာသည္။ ဂ်ပန္ေအာက္က ဗမာတပ္က ႀကိဳဇယားညွိထားသည့္အတိုင္း ၿခံခုန္သြားၿပီး အဂၤလိပ္တပ္ႏွင့့္ေပါင္းကာတပ္သစ္ဖြဲ႔သည္။ ဂ်ပန္တေခတ္လုံး ဂ်ပန္ကိုေရစိမ္တိုက္လာေသာ ကရင္၊ ရခိုင္ႏွင့္ျပည္သူ႔ေျပာက္ ၾကားတပ္ေတြ သူပုန္လိုလို၊ တရားမဝင္တပ္လိုလိုျဖစ္ကုန္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က အဓိပတိႀကီးနားဝိုင္းေနသည့္ ရန္ကုန္မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားလဲ ေနာက္လာသည့္ ဗမာအစိုးရအဆက္ဆက္ကို သမီးေပးသမက္ယူနည္းႏွင့္ ဝင္လုံးသည္။ အဂၤလိပ္ကိုပုန္ကန္ခဲ့သည့္ ဗမာစစ္ဗိုလ္ေတြ အဂၤလန္စစ္ပညာသင္သြားသည့္ေခတ္တြင္ အရင္ေခတ္မ်က္ႏွာႀကီးေတြ အိတ္ထဲဖိတ္ကုန္ၾကသည္။ ဒါေတြကို ခင္ႏွင္းယုက အတက္ႏွင့္အဆင္း၊ ခံပြင့္စသည့္ဝတၳဳမ်ားႏွင့္ စာစီသည္။

ထားေတာ့ မဟဝွါ ေက်ာင္းထားခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ားလက္ထက္က ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက မေကာင္းေတာ့ပါဘူးဆိုပီး လြတ္လပ္သည့္ျမန္မာျပည္ ႀကီးတြင္ ဘိုေက်ာင္းပို႔သည္။ ေက်ာင္းတက္စမွာ စစ္ေတြျဖစ္ျပန္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလိုပဲ လူေတြ ဟိုေျပးဒီေျပး မဟဝွါတို႔ပင္ ကံသီ၍ အစိုးရတပ္လက္က လြတ္သြားသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလိုပါပဲ လက္ႀကဲႀကီးကိုး။ အစုစု လူသိန္းခ်ီေသ၊ က်ပ္ကုေဋခ်ီဆုံးပီး ႏိုင္ငံျခားက လက္နက္ေတြမွာရ၍ စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့ခ်ိန္တြင္ ယိုေပါက္ခိုးေပါက္ေတြက အာဏာရသူရဲေကာင္းႀကီးေတြ ခိုးၾကလုၾကရာက အေဝမမွ်၍ ကြဲၿပဲကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေသနတ္အၿမဲတမ္းကိုင္ထားသည့္သူရဲႀကီးေတြက ဂ်ပန္႔ေခတ္ကေသနတ္ကိုင္ဖူးသည့္သူရဲ ေဟာင္းေတြဆီက အာဏာကိုကယ္တင္သည္ဟုဆို၏။ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံ တကယ္တည္မည္ဆို၏။ တိုင္းျပည္ကို လက္နက္ႏွင့္ ထင္တိုင္းႀကဲ တာကေတာ့ ဂ်ပန္႔လက္က်ေတြပါပဲ။ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ကလဲ တပည့္သစ္ေတြကို တယ္ခ်စ္၍ အမ်ိဳးစုံၾကည့္ရႈပါသည္။ တရုတ္ႀကီးေအာက္ ေရာက္သြားသည့္သူပုန္ေတြကို ကာထားမည့္ ဒိုမီႏိုျပားတျပားစာေပးရတာပဲ သဒၶါပါရဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မဟဝွါ အပ်ိဳျဖစ္လို႔ ဘုန္းႏိုင္ဝတၳဳဖတ္၊ မာမာေအးသီခ်င္းနားေထာင္သည့္အရြယ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ စာေတြသီခ်င္းေတြကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ကထက္ အမ်ားႀကီးပိုထြက္လာပါသည္။ တကယ္တမ္း အရည္အခ်င္းပီပီျမည္ျမည္ရွိရဲ့လားဆိုတာကိုေတာ့ ထြန္းဦးထြန္းေဖ၊ ေအာင္လင္း၊ ေမာင္ၾကည္ရွင္စသည့္ ျမန္မာမႈဂိုဏ္းမ်ားက သေဘာက်ေထာက္ခံမည္မဟုတ္၊ ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္းလာတဲ့ အေျခခံမခိုင္တာေတြလို႔ပဲ ေျပာၾကမည္၊ သက္ေဝေပၚလာသည့္ေနာက္ ဗမာသီခ်င္းက တန္းကုန္ေလၿပီဟု ဦးထြန္းေဖက ေရးျပလိမ့္မည္။ ဂ်ပန္ဝင္ခါနီးနဲ႔ဂ်ပန္႔လက္ထက္ကလဲ ဂ်ပန္အသြားနဲ႔ေတးဆန္းေတြ စစ္သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ခဲ့တာပဲ။ ေခတ္ဆိုတာ ေပၚပင္လိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ခက္သည္က မဟဝွါ ေကာလိပ္အေရာက္တြင္ ျပည္ပႏွင့္အဆက္အသြယ္ေတြျပတ္ကုန္၍ သူ႔ေရွ႔က အမေတြလို အေမရိကန္ ဖင္လန္ဆိုတာ ေတြမသြားရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေခြ်းမ စစ္ဗိုလ္အမ်ိဳးေတြ ခိုင္းဖတ္ေတြမဟုတ္လွ်င္ မသြားရ၊ ဒါနဲ႔ မဟဝွါ ရုံးမန္ေနဂ်ာႀကီးျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ဖင္ဂြ်တ္တက္ေအာင္လုပ္၍ ရာထူးေတာ့တဆင့္ခ်င္းတက္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားရဘို႔ကေတာ့ တမ်ိဳးခက္ျပန္သည္။ မဟဝွါေမာင္ေတြအကိုေတြက ျပည္ေျပးေတြ သူပုန္ေတြျဖစ္ေနသည္။ မဟဝွါအေၾကာင္းကို ရုံးထဲကပဲ ျပန္အစီရင္ခံ ေနသူေတြလဲရွိ၏။ မဟဝွါငယ္စဥ္ကလဲ မိဘေတြက အာေဘာင္နီေတြဆိုပီး မိဘမႏိုင္လွ်င္ သားသမီးကိုအေခ်ာင္ေဆာ္တတ္သည့္ အက်င့္ေလးေတြႀကံဳခဲ့ရသည္။ မဟဝွါအကို တႏိုင္ငံလုံးအဆင့္ဝင္ေက်ာင္းသားကို အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေပးမဝင္ေစသည့္ အလိုေတာ္ရိဆရာမ်ိဳးေတြ၊ ေနာက္ မဟဝွါသူငယ္ခ်င္းအေဆာင္ စာသြားက်က္လွ်င္ ညအအိပ္မခံဘဲ ျပန္ခိုင္းသည့္အေဆာင္မွဴးေတြရွိ၏။ လြတ္လပ္သည့္ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံႀကီးမွာ လြတ္လဲမလြတ္လပ္ေတာ့၊ ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုအျမစ္ၿဖိဳပီးကထဲက ျပည္ေထာင္စုလဲ မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္ေပၚေတြမွာလဲ စစ္ေတြကအခိုးတလူလူ၊ စစ္ကားရိုက္သည့္ရုပ္ရွင္ေတြလဲ အကယ္ဒမီေတြရဆဲ။ စစ္သားကို လူတတန္းစားလိုျဖစ္ေအာင္ ပညာေရးနဲ႔လူထုဘဝထဲမွာလဲ မႈိင္းေတြကတိုက္ဆဲ။ သုိ႔ႏွင့္ အေရးအခင္းတဲ့ ျဖစ္ျပန္ပါပီ။ မဟဝွါလဲ နယ္က ၿမိဳ့တက္ေျပးရသည္။ သူပုန္႔အိမ္လိုျမင္ေနၾကေသာ မဟဝွါတို႔အိမ္ အရွာခံရသည္။ မဟဝွါအမ်ိဳးေတြ ေတာခိုၾက၊ ေထာင္က်ၾကႏွင့္ မဟဝွါလဲ ဆံပင္အေတာ္ျဖဴလာပီ။ လူေတြလဲ ဂ်ပန္႔ေခတ္ထက္ေတာင္ ပါးရွားရွာတယ္ေအ၊ မဆလေခတ္က်ပ္လွပီမွတ္တာ ဒီေခတ္က ပိုဆိုးပါကလားလို႔ မဟဝွါအေမႀကီးမေသခင္က ညည္းညည္းသြားတာကို မဟဝွါ ျပန္ၾကားေနတတ္သည္။

ေကာင္းတာေတြလဲ ရွိပါတယ္အေမ၊ ဂ်ပန္႔ေခတ္ကလိုေတာ့ ၿမိဳ့ကလူေတြ စစ္မေျပးရေတာ့ဘူးေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားပဲထြက္ခ်င္ေနၾကတာ၊ ပတ္စပို႔ရုံး မွာလဲ လူေတြစီလို႔။ ခုေခတ္မွာ က်မတို႔ေခတ္ထက္သာတဲ့ ေဒၚလာစားဆိုတဲ့အလုပ္ေတြ ေပၚေနပါပီ။ အန္ဂ်ီအိုဆိုတဲ့အလုပ္ကလဲ ေခြးေလွးပ်ားေတာ လူဆင္းရဲရွိတိုင္း ေထာင္ေနၾကတယ္ အေမ။ အေမ့ကို ေခါင္းတင္ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့အန္ဂ်ီအိုမွာေတာင္ ေထာင္တဲ့ဘုန္းႀကီးက စိတ္ေဖာက္ပီးေငြစာရင္းမရွင္းႏိုင္လို႔ ဇာတ္ေတြရႈပ္ေနတယ္ဆိုပါလား စသည့္စကားေတြက မဟဝွါ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း သူ႔အေမကိုတပီး ေျပာတတ္သည့္စကားမ်ားျဖစ္သည္။

ဒါနဲ႔ အေမ၊ က်မတို႔ငယ္ငယ္ကလို ပါတီေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ပီ။ ဒီတခါ ဦးႏုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ေဒၚစုတဲ့ အေမတို႔ ေခၚေနက်ေကာင္မေလးက ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးျဖစ္ေနပီ။ ဗမာစကားကို ဘိုသံႀကီးနဲ႔ေျပာေပမယ့္ ဗမာစိတ္ေတာ့မ်ားပုံရတယ္ အေမရဲ့။ ဗမာလိုနားလည္တဲ့ပရိသတ္ကို သူ႔ေလာက္မွမတတ္မသိလို႔ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ဆိုဆုံးမေနတာ အားပါးတရပဲ။ ရြာက အသက္ ၈ဝ ၉ဝ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပဲ။

ဆရာေတာ္ဆိုလို႔ တေလာက အေမတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ေရႊက်င္တိုက္အုပ္ႀကီးက က်မကိုေမးတယ္.. ဟဲ့ မိဟဝွါ အခု ဘာေခတ္တုံးေဟတဲ့။ က်မလဲ သူဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိတာေရာ သူ႔ကို စခ်င္တာနဲ႔ေရာ မသိပါဗရား၊ ဂ်ပန္႔ေခတ္ မွတ္တာပဲဗရားလို႔ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအးဟဲ့ ဟုတ္ပုံရတယ္၊ တေလာက ငါဗယာေၾကာ္ ဘုဥ္းေပးခ်င္လို႔ ကေလးေတြ ကပၸိခိုင္းတာ တကြင္းကို ၅ဝ တဲ့ဟ.. နင့္အေမတဲ့မွပဲ.. ဂ်ပန္ေခတ္ပဲ ေနရမယ္။ ငါ့ေက်ာင္းလဲ ဘာလမ္းေဖာက္မလို႔ဆိုလား သိမ္းမယ္ပဲ လာလာေျပာေနတယ္။ ငါ ေတာင္ေျခဇရပ္သြားေနရမွာလား .. ဒီဂ်ပန္႔သားေတြ တယ္လဲအရွိန္အေစာ္ျပင္းသဟဲ့လို႔ မိန္႔တယ္။ လြတ္လပ္ေရးေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူးအေမရယ္၊ အေမေျပာတဲ့အဂၤလိပ္ေခတ္ကမွ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔အသက္ရွဴေခ်ာင္လိမ့္အုံးမယ္။ အဂၤလိပ္လဲ အခု ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။ ဘဏ္ဖြင့္မယ္ဆိုလား၊ ဘိလပ္ေရေရာင္းမယ္ဆိုလားပဲ အေမေရ့။

မဟဝွါေျပာခ်င္ေသးသည္ကေတာ့ ဟဝွါေဒးလီးထြက္မွပဲ ဖတ္ေတာ့ေနာ။

ဘိုဘိုလန္းစင္

ယူတာက http://bobolansin.wordpress.com