ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း-၃၇ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဇန္နဝါရီ ၁၇ ရက္ ၂ဝ၁၃ ေန႔က အာရ္အက္္ေအမွထုတ္လႊင့္ၿပီး။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား.

တတိယပံုစံလို႔ဆိုခဲ့တဲ့ပိုေနၿမဲက်ားေနၿမဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ ႏိုင္ငံေရးစကားကိုဘယ္အခ်ိန္မွာ စေျပာၾကမယ္ဆိုတာမပါသလို ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားမယ္ဆိုတာလည္း မပါပါဘူး။ စစ္အစိုးရေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးေတြဟာ  “ေနာက္အစိုးရတက္မွေျပာၾကတာေပါ့”ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ကတိအေျခခံေပၚမွာလုပ္ခဲ့တာလို႔ အတိအလင္းေျပာလို႔ရပါတယ္။ လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက စစ္အစိုးရမွာတင္မဟုတ္ပါဘူး တဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးစစ္ေရးအက်ပ္အတည္းေတြ အထင္အရွားရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္က်ေတာ့မွသာ လူတခ်ိဳ႔က တဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ စစ္အစိုးရရဲ့မေရမရာႏႈတ္ကတိေလးေပၚအားျပဳၿပီးလုပ္ခဲ့ရေကာင္းလားလို႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ၾကရတာပါ။ တကယ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္က တဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ဘယ္ပံုစံ ဘယ္ကတိနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အပစ္ရပ္ေရးက အပူတျပင္းလိုအပ္ေနတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ သူတို႔အဖို႔ ေလာေလာဆယ္မွာ အပစ္ရပ္ထားဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ဒါကိုဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေနာင္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအရအေျမာ္အျမင္ရွိရွိ တြက္ခ်က္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာဟာအေျခခံမူလို႔ဆိုေပမယ့္ သူတို႔လည္း သူတို႔လက္ေတြ႔အက်ပ္အတည္းကေန ယာယီထြက္ေပါက္ရွာတဲ့သေဘာ ပါပါတယ္။ 

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဗကပဟာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ၿပီးရင္ ဒုတိယအင္အားအႀကီးဆံုး အစုအဖြဲ႔ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္၊ ရိကၡာတင္မကပဲ အေတြးအေခၚနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအရပါ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ႔က အားထားခဲ့ရတာလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုးကန္႔နဲ႔ဝေတြခြဲထြက္သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗကပဟာ အေတြးအေခၚအရ ၾသဇာက်ဆင္းသြားသလို အဖြဲ႔အစည္းသေဘာအရလည္းခ်ိနည့္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ခြဲထြက္အဖြဲ႔ေတြၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မခြဲထြက္ခင္က လမ္းစဥ္၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔အေတြးအေခၚအရ ဗကပဦးေဆာင္မႈအတိုင္းသြားေနခဲ့ရာကေန ခြဲထြက္လာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြင္ရေတာ့မွာ ျဖစ္လာပါတယ္။  ဒီအခါ မိမိတို႔ရွိေနတဲ့နယ္ေျမေတြမွာ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ဆက္ရပ္တည္လႈပ္ရွားၾကမလဲ၊ တပ္ေတြကို ဘယ္လိုဆက္ထိမ္းထားမလဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေရးနဲ႔သြားမွာလဲ စတာေတြအျပင္ စားနပ္ရိကၡာ၊ လက္နက္၊ ေငြေၾကးစတဲ့နယ္ပယ္စံုမွာလည္း အက်ပ္အတည္းေတြ အမွန္တကယ္ရွိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တခါ ဒီအထဲမွာ ထပ္ၿပီးအေရးအႀကီးဆံုးလို႔ဆိုရမယ့္အပိုင္းက ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ၾကားထဲက အာဏာလုပြဲေတြနဲ႔စီးပြားၿပိဳင္မႈေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

အဖြဲ႔အစည္းအခက္အခဲကို အထိုက္အေလွ်ာက္ေျဖရွင္းႏိုင္ဦးေတာင္ ေရရွည္မွာဘယ္သူက တပ္ကိုကိုင္မွာလဲဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ထိပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေရးထက္ ေသနတ္နဲ႔တပ္ကိုအေျခခံၿပီးတည္ေဆာက္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ ေသနတ္ေျပာင္းကိုတိုက္ရိုက္အမိန္႔ေပးႏိုင္သူသာ အာဏာပိုင္စိုးၿပီးအဆံုးအျဖတ္ေနရာကိုရပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ တပ္ကိုကိုင္ႏိုင္ဖို႔လိုလာပါတယ္။ တပ္ကိုကိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တပ္မႉးေတြကိုမိမိကိုလူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူရပါတယ္။ မိမိလူျဖစ္ဖို႔ တပ္ထဲမွာစနစ္တက် လူေမြးရပါတယ္။ ေမြးတဲ့ေနရာမွာ ေငြေၾကးနဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္မပါပဲ သိမ္းသြင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒီအခါမွာ ေငြဟာ အခရာက်လာပါတယ္။ ေငြရေရးအတြက္ စီးပြားေရးဟာအဓိကျဖစ္လာပါတယ္။ ဟိုဘက္ေခတ္ စီးပြားရွာခြင့္ကေနရခဲ့တဲ့  လက္ဝယ္ရွိေငြေတြကလည္း ေငြမည္းေတြဆိုေတာ့ ခဝါခ်ဖို႔အပူတျပင္းလိုလာပါတယ္။ တခါ ေငြခဝါခ်ၿပီးေတာင္ အဲ့ဒီေငြက ကာလတခုေလာက္ပဲထိမ္းထားႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ေနာင္အတြက္က်ေတာ့ ေရရွည္ဝင္ေငြရွိဖို႔လိုလာျပန္ပါတယ္။ ဒီတင္ ေငြမည္းေတြျဖဴသြားဖို႔နဲ႔ ေရရွည္ဝင္ေငြရွိေရးေဇာင္းေပးေတြးၿပီး စီးပြားေရးေတြလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အဲ့သလိုလုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ႏွစ္ပိုင္းထပ္ခြြဲထားတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ တပိုင္းက အဖြဲ႔အစည္းနံမည္နဲ႔စီးပြားေရးလုပ္တာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တပိုင္းက ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး ထူေထာင္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းအမည္ခံစီးပြားေရးကေန ပုဂၢလိကခံစားခြင့္တခ်ိဳ႔ကို ကိုယ္တိုင္လည္းယူ တပ္မႉးေတြလည္းေပးရံုတင္မကေတာ့ပဲ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚနည္းနဲ႔ ေဝစုခြဲေပးရတာလည္းရွိပါတယ္။ ေငြရွိမွတပ္ကိုင္ႏိုင္မယ္။ တပ္ကိုင္ႏိုင္မွ အာဏာတည္ေဆာက္လို႔ရမယ္။ အာဏာတည္ေဆာက္လို႔ရမွ ေငြရွာႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ လက္နက္၊ အာဏာနဲ႔ေငြဆိုတဲ့ အဆိုးသံသရာထဲ ဝင္သြားၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ လူေရြးပြဲေတြနဲ႔ဆရာတပည့္ေမြးပြဲေတြ အေတာမသတ္ျဖစ္လာရပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား…ေငြရွာၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အဲ့ဒီအဖြဲ႔ေတြအတြက္ သမာအာဇီဝနဲ႔ရွာတဲ့လမ္းထက္ ျဖတ္လမ္းနည္းေတြက ေငြရပိုျမန္ပိုလြယ္ၿပီး အခ်ီႀကီးေတြလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဒသအတြင္းက သစ္ေတာနဲ႔သယံဇာတေတြထုတ္ေရာင္းမွာ၊ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးကေန အခြန္ေကာက္မွာ၊ ဘိန္းနဲ႔တျခားမူးယစ္ေဆးဝါးေတြ လက္သိပ္ထိုးလုပ္မွာ စတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးအေျခခံအေဆာက္အဦေတြလည္းမရွိ၊ နည္းပညာလည္းမရွိတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာျဖစ္သလိုမ်ိဳး အဲ့ဒီေဒသေတြမွာလည္း တေထရာထဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အပိုင္စားနယ္ေျမမွာတဗိုလ္တမင္းလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ထက္အားႀကီးလို႔တျပည္လံုးမွာဘုရင္လုပ္ေနသူနဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာ အေပးအယူလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဘုရင္ကို အခ်ိန္တန္ရင္ပဏၰာဆက္ထား စစ္လာမျပဳဖို႔က်ိဳ႔ထားၿပီး ကိုယ့္ေဒသမွာ စီးပြားေရးအခိုင္အၿဖီးနဲ႔ စစ္မင္းႀကီးေတြလုပ္ဖို႔အေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါက အပစ္အခတ္မရပ္ခင္မွာ တဘက္အဖြဲ႔အစည္းတခ်ိဳ႔ထဲက ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေနအထားေတြပါ။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..အဲ့သလိုအဖြဲ႔အခ်ိဳ႔က ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔ဟာ ေရရွည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကိုလုပ္ခဲ့တာလို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမွန္တပိုင္းပါတဲ့မုသားလို႔ပဲ မွတ္ယူခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့အပစ္အခတ္ရပ္ေရးဟာ အရပ္ထဲကလူေတြေျပာသလို ေျပာရရင္ “အပစ္ရပ္ေရးဗိုက္နာ” ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ပဲ စစ္အစိုးရေတြဟာ အပစ္ရပ္ေရးကို “ေဈးေပါင္က်ိဳးနဲ႔ရခဲ့တာ”လို႔ ေျပာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ “သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ေလြ႔ေပါင္းဖက္ေတြ႔”လို႔ေျပာၾကတာလည္း မမွားပါဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က တဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြနည္းတူ စစ္အစိုးမွာလည္း ပံုတူဆင္ကြဲျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ အာဏာရယူထားတဲ့အစိုးရျဖစ္ေနလို႔သာ ကယိမ္းကယိုင္သိတ္မျဖစ္ သိတ္မသိသာလွေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းအာဏာလုၾက စားမာန္ခုတ္ၾကတာေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က စစ္အစိုးရဟာ အဲ့သေလာက္အက်ပ္အတည္းေတြရွိရက္နဲ႔ေတာင္ တပ္ကိုကိုင္တြယ္တာေတာ့ သူမတူေအာင္က်င္လည္ပါးနပ္တယ္လို႔ ေထာမနာျပဳၾကတာရွိပါတယ္။ အမွန္တကယ္က တပ္ကိုင္က်င္လည္ပါးနပ္တယ္ဆိုတာဟာ တပ္အတြက္ေငြဘယ္ေလာက္သံုးႏိုင္သလဲ တပ္မႉးႀကီး/ငယ္ေတြကို ဘာနဲ႔သိမ္းသြင္းယူထားသလဲဆိုတာအေပၚမွာ အဓိကက်တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ တဘက္အင္အားစုေတြထက္ ပိုပါးနပ္က်င္လည္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ဆိုတာဟာ ေငြကိုပိုသံုးႏိုင္တာလို႔ဆိုရင္လည္းမမွားပါဘူး။

ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။