ငါးတစ္ေကာင္ရဲ႔ ေႏြေတး (ေအတီအမ္)

က်ေနာ္ကလမ္းေတြကိုခ်စ္တယ္၊ ေႏြရာသီဖုန္လမ္းေတြဆိုပိုလို႔ခ်စ္တယ္၊ က်ေနာ္ခရီးတခုကျပန္လာတိုင္းက်ေနာ္တို႔ျမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြကိုတခုတ္တရ ၾကည့္ျမဲ၊ လမ္းဆံုး။ လမ္းအမႊား၊ လမ္းအသြယ္။ လမ္းေထာင့္။ လမ္းၾကား၊ အခုလိုဧျပီ။ ေမဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႔ လမ္းေတြဖုန္အလိမ္းလိမ္း..။ ငယ္စဥ္ဖတ္စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ၾကယ္စံုတဲ့ေႏြရာသီဖုန္လမ္းေတြကိုေတာ့ အလြတ္ရေန မိတယ္၊

လေရာင္ေအာက္မွာ လူတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္ဘ၀ မွာ လ (၇) ေႏြကြယ္ခဲ့ဘူးတယ္၊ လမ္း(၇) ေႏြငတ္ခဲ့ဘူးတယ္၊ လငတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ သံတိုင္ၾကားကေနျပီး လေရာင္ကိုေရခြက္နဲ႔ ကဲ့ ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီလမထြက္တဲ့အရပ္ ေဒသကေန က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႔ေလးဆီတံတားၾကီးတစင္းေဆာက္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ တံတားေပၚမွာ“ေလ” နီးပါးေလာက္ပဲသြားလို႔ရတယ္၊ ည….ည….. အေမ့အိမ္ တံခါးကိုသြားသြား တိုးတဲ့ေႏြေလဟာ က်ေနာ္မ်ားလားလို႔အေမေတြးေနေလာက္တယ္၊

ႏွစ္ခ်ိဳ႔ အေမွာင္ထုၾကီးထဲမွာ ျခင္ေထာင္တလံုးက်ေနာ္ စိတ္နဲ႔ ေထာင္အိပ္ခဲ့တယ္၊ ျခင္ေထာင္ၾကိဳးတေခ်ာင္းကို ၾကိဳးတိုက္ဘက္နံရံမွာခ်ည္ျပီး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အေမ့အိမ္ဘက္နံရံမွာခ်ည္ခဲ့တယ္၊ က်န္တဲ့ေနာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ကံၾကမၼာနဲ႔ပဲပူးခ်ည္ ထားလိုက္တယ္၊ အေမ့အိမ္ဘက္ကၾကိဳး မၾကာမၾကာျပတ္တတ္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဖ်ံတစ္ ေခ်ာင္းဟာ ျခင္ေထာင္ၾကိဳးခ်ည္ဖို႔တိုင္ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလက္နဲ႔အေ၀းက လေရာင္ကို ရင္အုပ္ထဲ လွမ္းကဲ့ျပီၤးရင္ဘက္ထဲအထိ ၀င္ကိုက္တဲ ့ျခင္ေတြကိုလည္း အဲဒီလက္နဲ႔ပဲ ရိုက္ေမာင္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ က်ေနာ္ ကဗ်ာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္၊

အဲဒီလက္ဖ်ံရိုးကိုပဲ ဂစ္တာလုပ္ျပီး   ႏွစ္ကာလေတြကိုတီးခတ္ခ့ဲတယ္၊   ျမင္ခြင့္မရတဲ့ေလာကကို "အီးယားရင္း" နဲ႔  တီးတာဘယ္ေလာက္သပ္ရပ္သလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ လင္းႏို႔ေတြလိုပဲ အေမွာင္ကိုသီခ်င္းလုပ္ ဆိုခဲ့ၾကတယ္၊

စည္ကားတဲ့ အသုဘတစ္ခုလို ပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ကာလတိုေသဆံုးရာကြ်န္း။  အျဖဴေရာင္နဲ႔ မိုးလင္းျပီးအျဖဴေရာင္နဲ႔ မိုးခ်ဳပ္တဲ့ ပန္းကေလးမ်ားရဲ့ လက္ေပၚမွာၾကီးျပင္းတဲ့ က်ေနာ့္ကဗ်ာဟာ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ိဳးကိုေသာက္စို႔ခဲ့သနည္း၊ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို မီးပင္လယ္ ေအာက္ကရတဲ့ ပုလဲတို႔ျဖင့္သ္ိထားသေလာ၊

က်ေနာ့္ပင္လယ္မွာ အေမ မလာတဲ့ေန႔ေတြ ဆိုမုန္တိုင္းက်တယ္၊ ေလာကအလယ္မွာ သမုဒၵရာ (၇) စင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ အေမ့ကုန္းပတ္ၾကီးလည္း ဘယ္လိုေနမ လဲ….. မုန္တိုင္းေတြကို အသာက်စီးနင္းဖို႔ ဖိနပ္ခဏခဏ ျပတ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ငါးတေကာင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္၊ ဖိနပ္လည္းမလို ကုန္းပတ္လည္းမလိုတဲ့ငါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ ခ်င္ခဲ့တယ္၊

က်ေနာ့္အိမ္ျခံ၀င္းတံခါးေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ညက အခုခ်ိန္ထိရင္ထဲ တဟူးဟူး..၊ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းျပီးတံခါးဆင္းဖြင့္ေပးတဲ့အေမဟာ က်ေနာ့္ကို အေနာက္ေတာင္မုတ္သံုတခုနဲ႔ အိမ္ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူး၊ ျပန္ေတြးတိုင္း က်ေနာ့္တံခါးရြက္ေတြတဖ်တ္ ဖ်တ္၊ (၇) ႏွစ္လံုးငံုထားခဲ့တဲ့  သူ႔လေရာင္ေတြကို  ေရႊလင္ဗန္းၾကီးထဲ အန္ေကြ်းခဲ့တဲ့  ညေပါ့ အေမ၊ 

ေနာက္ေတာ့ရဟန္းတပါးအျဖစ္   ငယ္စဥ္ေတာင္ရိုးဆီ  အတက္ေတာလမ္း...၊ 

ေက်ာက္တံုး။ ၀ါးေတာေတြဘာမွမေျပာင္းလဲ၊ ေက်ာက္တံုးတတံုးေပၚထိုင္ျပီး ငယ္ငယ္တုန္း ကလိုပဲက်ေနာ္အေငးကို ေက်ာက္တံုးတတံုးလို ေတာင္ေအာက္ဘက္ ပစ္လႊင့္ လိုက္မိတယ္၊ ဟိုးအေ၀းမွာ  မီးခုိးတ္ိုင္သံုးခုနဲ႔စက္ရံု၊  လယ္ကြင္းမ်ား။  ရြာငယ္ေလးမ်ားလွမ္းျမင္ေနရျပီ၊ ခပ္ပ်ပ်ပင္လယ္ဘက္မွာ က်ေနာ့္အေငးပ်က္က်သြားတယ္……. ပင္လယ္မွာ အစာရွာတဲ့ ငွက္တအုပ္ဟာဟိုးအေ၀းဆီမွာ မိုးေတြညိဳ႔လာတိုင္း ပင္လယ္ကို ေက်ာခိုင္းတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊  

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းေတြၾကားမွာ အသစ္၊ သူတို႔က အစာသစ္ေတြ က်ေနာ့္ကိုေကြ်းျပီး က်ေနာ္က အန္ဖတ္ေဟာင္းေတြခ်ေကြ်းခဲ့ေပါ့၊

လူေတြၾကည့္ရတာလည္း   ေႏြရာသီထဲျဖတ္ပ်ံတဲ့   ငွက္ေတြလိုပဲ  ေမာေနလိုက္ၾကတာ၊ အိမ္မွာ က်ေနာ္က   သစ္လြင္ေနဆဲလို႔ထင္နတဲ့ဟိုတုန္းက က်ေနာ့္စာအုပ္  ေတြက၀ါ        က်င္က်င္၊ လူေတြလည္း အိုသြားလိုက္ၾကတာ၊ ခေလးေတြက်ေတာ့ ၾကီးလာလိုက္ၾကတာ၊ စာသင္ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေလးၾကားေတာ့ တကိုယ္လံုးစိမ္းသစ္သြားသလုိ၊ တအိမ္ လံုးေက်ာင္းသြားၾကလို႔ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေဟာင္း။ ဓာက္ပံု ေဟာင္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ္စိမ္းလိုက္ ၀ါလိုက္၊

အရင္ကက်ေနာ္လဲေလ်ာင္းေနက်ေနရာက ျပတင္းေပါက္မွာလြယ္အိတ္ မခ်ိတ္ျဖစ္ေတာ့၊ ေရဒီယ္ိုေလးပဲခ်ိတ္ထားျဖစ္ေတာ့တယ္၊

လေရာင္ဖိတ္က်ေနတဲ့ အုန္းလက္ေတြေအာက္မွာ ရပ္ကြက္ဟာေရေအာက္ရူ႔ခင္းလို ရွိေနျပီ က်ေနာ္က ေရဘ၀ဲတစ္ေကာင္လိုအိမ္ဘက္ဆီျပန္ခဲ့တယ္၊

က်ေနာ္စာက်က္ေနတုန္း။ က်ေနာ္လမ္းေပၚမွာဂစ္တာတီးေနတုန္း။ က်ေနာ္သံတိုင္ၾကားမွာ ညတိုင္းေငးေနတုန္း က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ ၾကယ္ေတြၾကား ေလယာဥ္မွိတ္တုတ္ေတြက ဟိုးတုန္းကအ တိုင္း...၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေလယာဥ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူတို႔ က်ေနာ္႔ကိုမွတ္မိဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးမိသည္၊

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမမအိပ္ေသးဘူး၊ မ်က္လံုးမွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ႏွင့္က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္၊ မိဘႏွင့္ေ၀းတဲ့အရပ္မွာေနလွ်င္ က်မၼာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ မွာတယ္၊ အေမ့က်မၼာေရး။ က်ေနာ့္က်မၼာေရး။ တိုင္းျပည္က်မၼေရး အားလံုးေကာင္းလ်ွင္ ျပန္ဆံုမည္လို႔ေတြးခဲ့မိသည္၊

ေကာင္းကင္မွာ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္တစင္းရဲ့ အသံကို ၾကား မိသည္၊ သူတို႔ေတြအိမ္ျပန္ၾကတာျဖစ္မည္၊ က်ေနာ္ကမိုးလင္းလွ်င္ အိမ္ကထြက္မည္၊ လျပည့္ညေတြေရာ။ လကြယ္ညေတြေရာ။ မေတြ႔ရေတာ့မယ့္ မ်က္ႏွာေတြေရာ။ မေတြ႔ရေတာ့ မယ့္ လယ္ကြင္းေတြေရာ က်ေနာ္ေအာက္က ကတၱရာလမ္းထဲေမ်ာပါသြားတယ္၊ လသာတဲ့ ေႏြညေတြဆီအေရာက္သူတို႔စီဆင္းၾကလိမ့္မယ္၊

ေအတီအမ္

၂၇.၄.၂၀၀၇

(ေတြ႔တာ ယူတာက) https://www.facebook.com/nyi.sawlwin