ကတီၱပါ ကန္႔လန္႔ကာ (ေအာင္ၿဖိဳးေက်ာ္၊ ပခုကၠဴ)

ပြဲဦးကရန္ ခုနစ္သံခ်ီကိုဆြယ္... ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို အမယ္ႀကီး  ေကာင္းေကာင္း ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

အသက္ ၇ဝ မေက်ာ္ခင္ အပ်ဳိေပါက္ဘဝကတည္းက ၾကားခဲ့ဖူးတာ။ ေရွးတုန္းကေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ပြဲမထြက္ခင္ ည ၉ နာရီထိုးခါနီးမွာ ဇာတ္စင္က ေလာ္စပီကာႀကီးေတြဆီကေန ၾကားရတာရယ္။ ေခတ္နဲ႔တြက္ရင္ လွည္းေခတ္ေပါ့။ ခုလို တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေခတ္၊ ဂြင္ေဒါင္း ေထာ္လာဂ်ီေခတ္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရြာကိုယ့္ရြာ ဘုရားပြဲေတြမွာထည့္တဲ့ဇာတ္ေတြကို လွည္းတန္းႀကီးေတြနဲ႔သြားၾကည့္ၾကရတာ။ ရြာအနီးအေဝး ဇာတ္အေကာင္းအညံ့ခ်ိန္ၿပီး ေနမဝင္ခင္ကသြားၾကသလို ေနဝင္ၿပီးမွသြားၾကရတာလည္းရွိတယ္။ လည္ပင္းသိမ္ ဖင္ပိုင္းႀကီး ေျမအိုး ေရဘူးႀကီးေတြထဲ ေသာက္ေရထည့္၊ ထမင္းဟင္းေတြ ဒန္အိုးႀကီးေတြထဲ ခူးခပ္ထည့္ၿပီးေတာ့ကို သြားၾကည့္ခဲ့ၾကရတာ။
လွည္းဝိုင္းႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ၊ ေစာေစာေရာက္မွ လွည္းထိုးရတာဇာတ္ခံုနဲ႔နီးတယ္။ ဇာတ္စင္ေရွ့တည့္တည့္ေျမႀကီးမွာ ဖ်ာစုတ္၊ ပုတ္စုတ္ေတြခင္းထားတဲ့ေျမဝိုင္း၊ ၿပီးမွ တစ္ထြာေလာက္ျမင့္တဲ့ ဝါးကြပ္ပ်စ္ဝိုင္း၊ အဲဒီေနာက္ကမွ အနိမ့္အျမင့္အလိုက္ ခုတင္ေတြ၊ အဲဒီ ခုတင္ေတြေနာက္ကမွ လွည္းဝိုင္းက ကပ္ထိုးရတာ။ ေနာက္မ်ားက်လို႔ကေတာ့ ဇာတ္ခံုေပၚက မင္းသမီးမင္းသားေတြကို မႈန္မႈန္ပဲျမင္ၾက ရတယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပခုကၠဴၿမိဳ့ခံဇာတ္ေတြထဲက  ေရႊမန္းေအာင္ဝင္းပဲ ခဏခဏၾကည့္ရတာ။ တျခားရြာႀကီးေတြကထည့္တဲ့ ေရႊနန္းတင္တို႔လို မံုရြာဇာတ္၊ မႏၲေလးဇာတ္ႀကီးေတြကိုေတာ့ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားမွ ၾကည့္ၾကရတာေပါ့။ ဇာတ္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ အိမ္ေျခမ်ားတဲ့ရြာႀကီးေတြမွ ထည့္ႏိုင္တာကလား၊ အဲဒီဇာတ္ေတြမ်ားပါလို႔ကေတာ့ ေနမဝင္ခင္ ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ရင္ သြား၊ မသြားႏိုင္လို႔ကေတာ့ လွည္းဝိုင္း ေနာက္ၿမီးကေန ဇာတ္သမီးဇာတ္သားကို ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလာက္ပဲျမင္ရတယ္။

တခ်ဳိ႔လည္း လွည္းေပၚက ဆင္း၊ ရြာခံလူေတြခင္းထားတဲ့ေျမဝိုင္းထဲဝင္ ရြာခံအသိေတြနဲ႔တုိးေဝွ႔ၾကည့္ရတယ္။ အသိမရွိရင္ေတာ့ လက္လႈပ္ ေျခလႈပ္ကိုပဲအားျပဳ၊ ရေသ့စိတ္ေျဖပြဲဆိုတာကိုေက်နပ္လိုက္ရတယ္။ ပြဲေဟ့ဆိုရင္ မက္ေရစက္ေရ ရြာတိုင္းရွိတယ္။ ရွိဆို ခုေခတ္လို ဗီဒီယို ဆိုတာ ေဝး၊ တီဗီြလည္း မေပၚေသး။ ေရဒီယိုေတာင္ အိမ္တိုင္းမရွိေသးတဲ့ေခတ္ကိုး။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ဆိုမွဇာတ္၊ ပြဲဆိုမွ ပြဲေပါ့။
ဆိုေတာ့ကာ ဘုရားပြဲရဲ့အသက္က ဇာတ္ပဲ။ ဘုရားပြဲ လူစည္မစည္ ထည့္တဲ့ဇာတ္ေပၚမွာ တည္တယ္။ မုံရြာဇာတ္ေဟ့ မႏၲေလးဇာတ္ေဟ့လို႔ အသံၾကားတာနဲ႔ မေရာက္ခင္ တစ္လကိုးသီတင္းက အားခဲထားၾကတာဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္ ဇာတ္ပြဲအခင္းအက်င္းက ခုေခတ္ ပြဲခင္းဆိုတာ ေတြနဲ႔ ဆီနဲ႔ေရလုိကြာတယ္။
တစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္တဲ့ ၿမိ့ဳေပၚက သီဟိုဠ္ရွင္ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ေတာ့ ႐ံုလာသြင္းတဲ့ ထိတ္ထိတ္ႀကဲဇာတ္ေတြကို တစ္ႏွစ္တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးရေလေအာင္ အမယ္ႀကီး ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေရႊမန္းသဘင္ဆိုရင္ တင္ေမာင္ ကေန သားစဥ္ေျမးဆက္၊ ပန္တ်ာၾကည္လင္၊ စိန္မာဒင္၊ ပုလင္းစိန္၊ ဖန္ခြက္စိန္၊ ၿမိ့ဳေတာ္သိန္းေအာင္၊ ေမာင္ယဥ္ေအာင္ကေန ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္... ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ အမယ္ႀကီး ပြဲၾကည့္သက္က သက္တမ္းရဲ့တစ္ဝက္ကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးေက်ာ္တယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဇာတ္ေတာ့ ဇာတ္လုိ႔ ဘယ္ထင္မတုံး။ ပြဲရည္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဝေနတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက အမယ္ႀကီးတို႔ရြာေလးက ၿမိ့ဳနဲ႔ ၅ မိုင္ေလာက္ေဝးၿပီး ေပတစ္ရာလမ္းေဘးကပ္ေနတာမို႔ ေတာမေခါင္ေပမယ့္ အိမ္ေျခ ၅ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ရြာပိန္၊ ရြာသိမ္ေလးဆိုေတာ့ ၿမိ့ဳဇာတ္ေတာင္ တစ္ခါတေလမွ အႏိုင္ႏိုင္ ကပ္ႏိုင္တာရယ္။
မိုးေခါင္ ေလေခါင္ ႏွစ္ဝါမ်ားထပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ၿမိ့ဳက မင္းသမီးႏွစ္လက္ ငွား၊ ရြာခံ တစ္ျခမ္းပဲ့ စိန္က်ားပ်ံဆိုင္းေလး၊ ရြာလူရႊင္ေတာ္ေလးနဲ႔ ဖ်စ္ဖ်စ္ညႇစ္ညႇစ္ ရယ္ရတဲ့ႏွစ္ေတြလည္းရွိတယ္။ ဇာတ္ႀကီးေတြကိုေတာ့ အိမ္ေျခ သုံးေလးရာရွိတဲ့ရြာေတြမွ ထည့္ႏိုင္တာကလား။ ထမင္း ထုပ္နဲ႔ လွည္းအုပ္နဲ႔ အိမ္ပစ္ယာပစ္ ရြာလံုးကၽြတ္ၾကည့္တာ။ လွည္းဝိုင္းေရာက္လို႔ ေဗြဆိုးဆိုး ႏြားစိမ္းခ်င္းေတြ႔ ဝုန္းခနဲ ထေခြ႔ရင္ သူ႔ႏြား ကိုယ့္ႏြား ဆြဲ၊ လွည္းၿပိဳ ေရဘူးကြဲေတာ့တာ။
ဆိုေတာ့ကာ ပြဲဦးကရန္ ခုနစ္သံခ်ီကိုဆြယ္...ဆုိတာ  အမယ္ႀကီးနဲ႔မစိမ္းတဲ့အျပင္ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါ တရင္းတႏွီးႀကီးကို ရွိခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဇာတ္လာလာ အဲဒီအသံက ပြဲထြက္ခါနီး ၉ နာရီတီးေလာက္မွ ၾကားရတာ။ တခ်ိဳ႔ပြဲက ၉ နာရီေက်ာ္မွထြက္တာလည္းရွိတယ္။ ဇာတ္ေၾကာဆြဲတာေပါ့။ အဲ မဟုတ္ေသးဘူး၊  အဲဒီလိုေျပာရင္ ေရာကုန္မယ္။ ေခတ္လူေတြနားလည္ေအာင္ ပြဲေၾကာဆြဲတယ္လို႔ေျပာရမယ္။
အမယ္ႀကီး အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ေတာ့ အဲဒီ ခုနစ္သံခ်ီက ေနမဝင္ခင္က ဆြယ္တယ္။
ဇာတ္ေကာင္းလို႔လား၊ ပြဲခင္းလူစည္လို႔လားဆိုေတာ့ ခုကာလ ေခတ္ပြဲခင္းဆိုတာကို အမယ္ႀကီးက ရယ္ခ်င္တယ္။ တကယ္။ ေရွးေခတ္က အိမ္ေျခ ၅ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အမယ္ႀကီးတို႔ရြာေလးက အိမ္ေျခ ၃ဝဝ နားကပ္လာသလို ရြာေဘးက ေပတစ္ရာလမ္းကလည္း ေရစႀကိဳအနီးဆံုး မႏၲေလးတင္ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ဆားလင္းႀကီးဘက္က ပတ္ ဂန္႔ေဂါကေန ခ်င္းျပည္ထိေပါက္တယ္။

အင္း ခုနင္က ခုနစ္သံ ခ်ီ ဘယ္ေရာက္ သြားပတံုး။
အဲ ဟုတ္ၿပီ ေနမဝင္ခင္က ဆြယ္တယ္။
အမယ္ႀကီးတို႔အိမ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ဝင္းနံရံပဲျခားတယ္။ ဇာတ္ခံုဆိုတာကလည္း ေရွးေခတ္တုန္းကလို ဝါးနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မေဆာက္ ၾကေတာ့ဘူး။ လူတစ္ရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ အုတ္ခံုနဲ႔ သြပ္ေတြ အက်အနမိုးထားတဲ့ ေခတ္ကာလ ဇာတ္ခံုႀကီးက အမယ္ႀကီးတို႔အိမ္နဲ႔ တည့္တည့္ႀကီး၊ ဟည္းေနတယ္။ ေနာက္ေဖးဝင္းနံရံကို ေျခဖ်ားေထာက္တာနဲ႔ ဇာတ္စင္နဲ႔ပြဲခင္းကို အကုန္ျမင္ရတယ္။ မလြယ္ေပါက္ကေန ေျခေလး ငါးလွမ္း လွမ္းလိုက္တာနဲ႔ ပြဲခင္းထဲ ဗ်င္းခနဲေရာက္ေအာင္ကို နီးတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ေနမဝင္ခင္က ခုနစ္သံခ်ီဆြယ္ေနတာကို အမယ္ႀကီး ၾကားေနရ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္ကို ျမင္ေနရတာ။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ထမင္းစားေတာ့မယ္”
စကားအဆံုးမွာ အဘိုးႀကီးက ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚကေန ထတဲ့ၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္ သုတ္ခနဲထြက္တယ္။ ဟိုတုန္းက အဲဒီလိုေျပာသံၾကားတာနဲ႔ အမယ္ႀကီးက အဘိုးႀကီးအရင္ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသား။ အခုေတာ့ အေတြးလြန္ေနတာေရာ ေရာင္ၿပီး တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ေနတဲ့ဒူးႏွစ္လံုးေၾကာင့္ေရာ အမယ္ႀကီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အရင္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငုတ္တုတ္ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဒူးႏွစ္လံုး လက္နဲ႔ဖိ၊ ကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သံေပး၊ ခပ္ကုန္းကုန္းထၿပီးမွ လိုက္ဝင္ရတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ စားပြဲေပၚက ဧည့္ႂကြင္းဧည့္က်န္ေတြနဲ႔ စားႏွင့္ေနၿပီ။ ဟိုတုန္းကအတိုင္း အဘိုးႀကီးက ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဗီ႐ိုပုေလးထဲက ဦးခ်ဖယ္ထားတဲ့ဟင္းခြက္ေတြ စားပြဲေပၚခ်ေပးရင္း “အဘိုးႀကီးႏွယ္ ေတာ့္မလဲ ငယ္က်င့္က မေပ်ာက္ပါလား၊ စားမယ္ဆိုရင္ တစ္ပန္းကန္ေလာက္က ကုန္ေနၿပီ၊ ဗီ႐ိုေလးဘာေလး  ဖြင့္ျပဳၾကည့္ပါဦးေတာ့လား။ မရွိတဲ့သြားနဲ႔ အ႐ိုးအရင္းေတြ ေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္ဝါးမတံုး”လို႔ ျမည္တယ္၊ တြန္တယ္။
အမယ္ႀကီး ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံကို အဘိုးႀကီးက မတံု႔ျပန္ဘူး။ ပါးေစာင္ထဲက ဟင္းတံုးကို သြားဖံုးနဲ႔ ဖိဝါးေနရလို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
“ဘြားႏုေရ...ခ႐ုမ ေရ ...”
အိမ္ေရွ႔က ေခၚသံေပၚလာေတာ့ အမယ္ႀကီး၊ အဘိုးႀကီးကို တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မီးဖိုထဲကေန အိမ္ေရွ႔ျပန္ထြက္ရ ျပန္တယ္။ ရြာပိုင္မီးစက္ကေပးထားတဲ့ အိမ္ထဲက  ႏွစ္ေပေခ်ာင္းနဲ႔ လမ္းမီးႏွစ္ေပေခ်ာင္းက ထင္းထင္းႀကီးဝင္းေနေပမယ့္ ညေရာက္တာနဲ႔ အမယ္ႀကီး လူလံုးမကြဲတာ ၾကာၿပီ။
“ဟဲ့ ဘယ္သူ ေတြတံုး”လို႔ အမယ္ႀကီး အသံေပးေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ ဘြားႏု၊ ေရႊစင္ဝင္းနဲ႔ ဇာနည္ပါ”လို႔ ေျဖသံၾကားမွ ေနာက္တိုးသမီးနဲ႔ ဇီးကြက္သမီးလို႔ စိတ္ကသိတယ္။ မ်က္လံုးက မသိလိုက္ဘူး။
“ထြက္သြားပါပေကာ ဟဲ့။ G.T.C က ဆရာမေတြေရာ၊ တစ္အုပ္ႀကီး မီးလွည့္ ၾကည့္ၾကမတဲ့”
စကားဆံုးေတာ့ ကေလးမေတြက အိမ္ထဲမဝင္ဘဲ လွည့္ထြက္တယ္။ အလိုေတာ္ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြနဲ႔ပါလား။ သူတို႔ျမင္မွ အိမ္က ေျမးမ ဘာဝတ္သြားပါလိမ့္လို႔ အမယ္ႀကီး ပူပူပင္ပင္ေတြးမိျပန္တယ္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခုနစ္ သံခ်ီက အဲဒီလို အဲဒီလိုဆြယ္တယ္။
ညေန သံုးနာရီေလာက္ကတည္းက ဘုရားႀကီးအာ႐ံုခံတန္ေဆာင္းထိပ္ ေဂါပကအသံခ်ဲ႔စက္က “ဂီြဂီြ ဂစ္တစ္ ဂစ္တစ္ အလွဴခံဌာန စတင္ဖြင့္လွစ္ပါၿပီ”ဆိုၿပီး တစ္သံခ်ီ စဆြယ္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသံခ်ဲ႔စက္ကေန “မီးစက္ေမာင္းတဲ့ ကိုေအာင္ျမင့္သန္း၊ ဘုရားနဲ႔ေက်ာင္းက အသစ္ထြန္းမယ့္မီးေတြစမ္းရေအာင္ စက္ခန္းေသာ့ယူၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ”ဆိုၿပီး ႏွစ္သံခ်ီ ဆြယ္တယ္။
ခဏေနေတာ့ ဇာတ္စင္က “ပြဲငွားေကာ္မတီလူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ာ ဇာတ္စင္မွာသံုးဖုိ႔ ဖ်ာနဲ႔ကုလားထိုင္မ်ားလိုအပ္ေနပါတယ္”ဆိုၿပီး သံုးသံခ်ီ ဆြယ္တယ္။ အဲဒီဟာ မဆံုးေသးခင္ ဓမၼာ႐ံုအသံခ်ဲ႔စက္က “ဓမၼစၾကာဝတ္အသင္းသူအားလံုး ဓမၼာ႐ံုထဲကို အျမန္ဆံုးလာခဲ့ၾကပါရွင္”ဆိုၿပီး ေလးသံခ်ီ ဆြယ္တယ္။ အသံမဆံုးတဆံုးမွာ ဥကၠ႒အိမ္ကေန “ဒီေန႔ည ကင္းတြဲမ်ားကိုေၾကညာပါမယ္။ ေမာင္ဘယ္သူနဲ႔ ေမာင္ဘယ္ဝါ၊ ဘယ္ႏွနာရီ”ဆိုၿပီး ငါးသံခ်ီဆြယ္ျပန္တယ္။ ငါးသံခ်ီမဆံုးခင္ ဒိုးပတ္အဖြဲ႔က ပတံု ပတံုဆိုတဲ့ဒိုးသံနဲ႔ “ဦးေရႊ႐ိုး ေဒၚမိုးကမယ့္ ကၽြဲႀကီးနဲ႔သခြားသီး၊ ဒိုးပတ္အဖြဲ႔ေတြစံုေနၿပီ အျမန္ဆံုးလာခဲ့ပါ”ဆိုၿပီး ေျခာက္သံခ်ီဆြယ္တယ္။
ဆိုေတာ့ကာ ေနမဝင္ခင္ကတည္းက ရြာထဲမွာေရာ ပြဲခင္းမွာပါ ခုနစ္သံခ်ီ႐ံုတင္မကေတာ့ဘူး။ ပြဲဦးကရန္က ဆယ့္ေလးငါးသံခ်ီကို ခ်ီမယ္ ဆြယ္မယ္လို႔ အမယ္ႀကီးထင္တယ္။
စိတ္က ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္နဲ႔ မီးဖိုထဲကအဘိုးႀကီးကို အမယ္ႀကီး ခဏေမ့သြားတယ္။ သတိရေတာ့ အဘိုးႀကီးက သြားၾကားထိုး တံကိုင္ ထြက္လာၿပီ။ ဒီႏွစ္ အဘိုးႀကီးခမ်ာ ေတာ္ေတာ္က်သြားရွာတယ္။ ေသလုေမ်ာပါးတစ္ခါျဖစ္ေတာ့ ပစ္လိုက္ရၿပီကို ေအာက္ေမ့တာ။ ပြဲနားနီးေတာ့ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ သားေတြ ျပန္လာတတ္တာေတြးၿပီး စိတ္ေဆာင္သြားတာျဖစ္မယ္လို႔ အမယ္ႀကီး ထင္မိျပန္တယ္။
ေက်ာင္းဆရာအဘိုးအိုနဲ႔ လယ္သူမအေမအို သင္ေပးလိုက္တဲ့အတန္းပညာေတြနဲ႔ သားေျခာက္ေယာက္လံုး ၿမိ့ဳျပဘဝမွာ လက္ပစ္ကူးလိုက္၊ ပိုးလိုးပက္လက္ေမ်ာလိုက္ ေနေနၾကေလရဲ့။ ရြာမွာက်န္ခဲ့တဲ့သားႀကီးက သမီးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက အမယ္ႀကီးတို႔လက္အပ္ထားခဲ့တာ ခု လမ္းဗိုလ္ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္ထိပဲ။
ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူတန္းတူေတြလည္း ရြာထဲမွာ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေဘးရြာေတြမွာလည္း အမွည့္တဝင္းဝင္း အကင္းတျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆိုတာလို မွည့္႐ံုတင္မကေတာ့ဘူး။ ဝင္းအိေနၾကၿပီ။ ဆိုေတာ့ အမယ္ႀကီးတို႔အိမ္မွာ ဧည့္က ပါးတယ္။
“အဘိုး ႀကီး ေဆးေသာက္ဖို႔ ေမ့ေနဦးမယ္”
“အင္းပါ အမယ္ႀကီးရဲ့ က်ဳပ္ခ်ည္းေျပာမေနနဲ႔။ အမယ္ႀကီးလည္း ဒူးနာေပ်ာက္ေဆးေသာက္ရဦးမယ္ေလ”လို႔ျပန္ေျပာမွ ဟုတ္ပါကလားလို႔ ေဆးကို ျပန္အမွတ္ရတယ္။ ေရႏွစ္ခြက္ကုိ ေသာက္ေရအိုးထဲက ခပ္၊ အဖံုးပန္းကန္ျပားေပၚတင္ေပးေတာ့ အဘိုးႀကီးက တစ္ခြက္ယူၿပီး အက်ႌေဘးအိတ္ေထာင္ထဲက ေဆးတစ္တြဲထုတ္ ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္ ေရနဲ႔ေမာ့လိုက္တာ ကြတ္ခနဲ။
အမယ္ႀကီးကေတာ့ အဲလိုမေသာက္ႏိုင္ဘူး။ ခပ္နီနီအလံုး ႏွစ္လံုးနဲ႔ ခပ္ဝါဝါအျပား ႏွစ္ျပားကို တစ္ေတာင့္ခ်င္း တစ္လံုးခ်င္း ေရနဲ႔ေရာမ်ဳိ ရတယ္။ စိတ္ကေတာ့ မီးလွည့္တန္းဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ပြဲခင္းထဲက လူသံ၊ ဆိုင္ကယ္သံ၊ ကားသံေတြကလည္း ႂကြက္ႂကြက္ညံေနၿပီ။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ထိုင္မိတာနဲ႔ ကုလားထိုင္ေက်ာမီွေတာ့တာပဲ။
“ေတာ့္ေျမးေနာက္ က်ဳပ္လိုက္ဦးမယ္”လို႔ေျပာေတာ့ “သူတို႔ဆရာမေတြပါေနတာပဲ အမယ္ႀကီးရယ္၊ ေအးေအးေနစမ္းပါ”လို႔ တားေပသိ အမယ္ႀကီးကိုက သြားခ်င္ေနတာ။
“ခဏပါေတာ္၊ ဓမၼာ႐ံုနားတင္ပါ”လို႔ေျပာရင္း စကားျပန္ေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အမယ္ႀကီး အိမ္ထဲက ထြက္တယ္။ ပြဲဆီ စိတ္ေရာက္တာနဲ႔ ဒူးနာကလည္း ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္ရယ္၊ နတ္ေတာ္လျပည့္ည လ က ထိန္ထိန္သာေနသလို မီးေရာင္ေတြနဲ႔လမ္းဝါဝါႀကီးက အမယ္ႀကီးေရွ႔မွာ တန္းတန္းႀကီး။
ေက်ာင္းဆီ ပရမ္းပတာေမာင္းလာတဲ့ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဝန္းထရံနားကပ္ကပ္ၿပီး ေရွာင္ေပးရေသးတာ၊ ဓမၼာ႐ံုနားေရာက္ေတာ့ “ဘြားေရာ ပြဲလာၾကည့္တာလား၊ ခ႐ုမ က ဟိုမွာ”လို႔ အိမ္လာတဲ့ဆရာမေလးက ႏႈတ္ဆက္ရင္းျပတယ္။
ဘုရား ဘုရား မေရႊေခ်ာက ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ပါလား။ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲဝင္ၿပီး ခါးဖက္ ရပ္ေနတာမ်ား သူငယ္ခ်င္းေတြက်လို႔၊ အိမ္က ေက်ာင္းဆရာအိုႀကီးကို ျမင္စမ္းေစခ်င္တယ္။ မီးလွည့္ ေရွ႔ေျပးဒိုးပတ္အဖြဲ႔ဆီက ဒိုးသံ ပုေလြသံထက္ တဒုန္းဒုန္းေထာ္လာဂ်ီသံက ေရွ႔က ဦးေအာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဒီေလာက္အသံက်ယ္ရင္ ကံႀကီးေမာင္ ေထာ္လာဂ်ီျဖစ္ရမယ္။ လူတန္းက တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ အမယ္ႀကီးတို႔နား နီးလာတယ္။ ဒိုးပတ္အဖြဲ႔က ကားေပၚ အခံ့သား ထိုင္တီးေနတာပါကလား။ ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးအက ကလည္း အဟုတ္သားပါလား။ ဆရာမေလးေတြဆီက ခစ္ခနဲရယ္သံၾကားေတာ့ အမယ္ႀကီးပါ ေရာေယာင္ၿပံဳးျဖစ္တယ္။
မီးလွည့္လူတန္းကလည္း မ်ားလွပါလား။ မွန္း ဒါ ဘယ္သူ႔သမီးလဲ။ ဓမၼာ႐ံုေထာင့္ကထြန္းထားတဲ့ ႏွစ္ေပဖန္ေခ်ာင္းနဲ႔ မီးျခာထဲက ဖေယာင္းတိုင္မီးဝါဝါကို လက္နဲ႔ကာၿပီး အမယ္ႀကီး ၾကည့္တယ္။ အလိုေတာ္ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြနဲ႔ပါလား။ ဟင္ ေနာက္ကဟာေတြကလည္း စကတ္ေတြနဲ႔၊ ဒါ ဒါ ရြာဘုရားပြဲ မီးလွည့္တဲ့လား၊ ဘုရား ဘုရား။
အမယ္ႀကီး အျမင္မွားသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။  အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ မႈန္တိမႈန္ဝါးဆိုေပမယ့္ ထဘီနဲ႔စကတ္၊ စကတ္နဲ႔ေဘာင္းဘီကိုေတာ့ မျမင္သာေအာင္ မ်က္လံုးကမမြဲေသးပါဘူး။ ဒိုးပတ္အဖြဲ႔က ေက်ာင္းမုခ္ဝ ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ကက်န္ခဲ့တဲ့ အက ကားကို ေစာင့္ရဦးမတဲ့။ မွန္မွန္သြားေနတဲ့လူတန္းက ရပ္သြားျပန္ေရာ။
ေလာကမွန္ကင္းဘုရားႀကီးကေတာ့ သူ႔ဆီ မီးလာလွဴတဲ့ ေဘာင္းဘီတလႊားလႊား၊ စကတ္တကားကားနဲ႔ ေခတ္ကာလသားသမီးေတြကို က႐ုဏာေတာ္ေရွ႔ထား ၿပံဳးၾကည့္ေနမလားလို႔ အမယ္ႀကီးေတြးမိေတာ့ ဘုရားရွင္ကုိ သည္းခံေတာ္ မူပါဘုရား၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါဘုရားလို႔ စိတ္ထဲက အႀကိမ္ႀကိမ္လက္အုပ္ခ်ီမိတယ္။
ခုနစ္ သံခ်ီက အဲဒီလို အဲဒီလိုဆြယ္တယ္။ ပြဲဦး ကရန္ ေပါ့။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ရြာေတာင္ဖ်ား က်န္ေနခဲ့တဲ့ အကကား ေရာက္တဲ့အထိေစာင့္ေနမွာဆိုေတာ့ ရြာပတ္လာတဲ့ မေရႊေခ်ာေတြ ေညာင္းလို႔ထင္ရဲ့၊ မီးျခာေတြကိုင္ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ၾကတယ္။ လက္က ေမ့ၿပီး ေစာင္းမိရင္ ပူေနတဲ့မိႈင္းခံစကၠဴက ဟုန္းခနဲ မီးထေတာက္တာဆိုေတာ့ မီးေတာက္ တဲ့ေနရာက လန္႔ေအာ္သံ၊ ရယ္သံေတြၾကားထဲ အမယ္ႀကီးစိတ္ေတြ ျပန္ၿပီးႏုပ်ဳိလာျပန္ေရာ။
ထိုင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား ဒူးေလးေတြက်ဳံ႔လို႔၊ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေျခသလံုးသားေဖြးေဖြးက အထင္းသား၊ စကတ္တိုနံ႔နံ႔ကို ဆြဲဆြဲဖံုးေန ၾကေပမယ့္ အမယ္ႀကီး ၾကက္သီးေတြတျဖန္းျဖန္း ထသြားတယ္။ ရာသီကလည္း ေအးတဲ့ရာသီကိုး။ ဒီထဲမွာ ကိုယ့္ေသြးကိုယ့္သားက ဘယ္ႏွေယာက္ပါမတံုးလို႔ေတြးမိေတာ့ အေတြးက မလံုမၿခံဳျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
“ဘြားႏု အလွည့္လာၾကည့္တာလား”ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အနားလာရပ္တဲ့တစ္ေယာက္ကို မီးေရာင္ လက္နဲ႔ကာၿပီး  မနည္းၾကည့္ယူရတယ္။ ဆံပင္ေတြေျဖာင့္ထားလိုက္တာမ်ား စင္းလို႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ထဘီေတြျပန္ေတြ႔လို႔။ “ေအးဟဲ့ ညည္းကဘယ္သူတံုး”လို႔ ေမးယူရတယ္။ “ဘြားႏုကလည္း ကိုေရႊေမာင္းသမီး ေဆြၾကည္မေလ။ ကိုယ့္ေျမးကို မမွတ္မိဘူးလား”တဲ့။
“ဟဲ့ နင္က ဆံပင္ေတြ ေျပာင္းဖူးေမြးေရာင္ဆိုးထားတာကိုး”လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးမေတြရယ္သံက အုန္းအုန္းထလို႔။ ကိုယ့္ေသြးသားေတြ ထဘီနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ အမယ္ႀကီး စိတ္တစ္ျခမ္းေလာက္ သက္သာသြားတယ္။
“ခ႐ုမ ငါ့မီးျခာ ကိုင္ေပးစမ္း၊ ထဘီျပင္ဝတ္မလို႔”ဆိုေတာ့ အမယ္ႀကီးေရွ႔နားက ဆရာမေလးကၿပံဳးရင္း လွမ္းကူယူတယ္။ ဟင္း ထဘီကလည္း ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔။ “ဟဲ့ အဂၤလိပ္မရဲ့ နင့္ထဘီက အထက္ဆင့္လည္း မပါပါလား”လို႔ အမယ္ႀကီးစပ္စုေတာ့ “ဘြားႏုကလည္း ဒါက ထဘီစကတ္” တဲ့။ ေျခသလံုးနားကအကြဲႀကီးက ဒူးနားထိေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အမယ္ႀကီး ဘုရား တစ္ခါတမိျပန္တယ္။
အကကား ေရွ႔ေရာက္လာေတာ့ မီးတန္းက ေက်ာင္းထဲ တေရြ႔ေရြ႔ဝင္သြားၾကၿပီ။ အက ကား ေနာက္ၿမီႇးဖ်ားက ေဆာင္းေဘာက္စ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ အမယ္ႀကီးရပ္ေနတဲ့ေနရာက တန္းတန္းႀကီး၊ ၾကည့္ရေတာ့မယ္၊ တစ္ပင္တိုင္လား၊ ယိမ္းလားလို႔ေတြးေနတုန္း (မဂၤလာပါ)ဆိုတဲ့ နက္ေၾကာေၾကာ စူးရွရွေအာ္သံႀကီးက  အမယ္ႀကီးရဲ့ပိန္ပါးပါးကိုယ္လံုးေလးကို ပစ္ေဆာင့္လိုက္တာ ေနာက္လန္က်သြားမတတ္ဘဲ။

နားတစ္ ဖက္ေဖာက္၊ နားဆြဲတန္းလန္းနဲ႔ ဘုမသားက ကုန္းကုန္းႀကီးေအာ္ေနတာ။ ေနာက္က ငါးေယာက္တန္းရပ္ေနတဲ့ မေရႊေခ်ာေတြက ေပါင္လယ္ေလာက္စကတ္ေတြနဲ႔။ ေအာက္က ပရိသတ္ကေမာ့ၾကည့္ေနရတာဆိုေတာ့ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိတဲ့ဘုရားကို အမယ္ႀကီး တမိျပန္တယ္။
အနားကလွည့္ထြက္ေတာ့ “ဘြား ျပန္ေတာ့မလား၊ သမီးတို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္”လို႔ေျပာတဲ့ ဆရာမေလးေတြကို “ရပါတယ္ေျမးတို႔ရဲ့၊ ၾကည့္ၾက ၾကည့္ၾက”လုိ႔ေျပာၿပီး ေျခလွမ္းစ႐ံုရွိေသးတယ္။ ပြစိပြစိ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ရန္ျဖစ္သလိုထြက္လာတဲ့သီခ်င္းသံကို အမယ္ႀကီး ဒူးနာေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔လြတ္ေအာင္မေျပးႏိုင္ မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
တည့္တည့္ႀကီးလာမွန္တာဆိုေတာ့ အမယ္ႀကီး ကတုန္ကယင္ေတြကိုျဖစ္ေရာ။
ပြဲဦး ကရန္ ခုနစ္ သံခ်ီက အဲဒီလို...အဲဒီလို...ဆြယ္ တယ္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ငုတ္တုတ္ပဲ။ ရင္တုန္ေျပေအာင္ ေရတစ္ခြက္ကို အမယ္ႀကီး အျမန္ခပ္ေသာက လိုက္ ရတယ္။
“မီးလွည့္က စည္ရဲ့လားအမယ္ႀကီးရဲ့”တဲ့။
“စည္ပါ့ေတာ္ စည္ပါ့၊ ဒူးေအာက္ စကတ္ေတြေရာ၊ ေဘာင္းဘီတိုရွည္ေတြေရာ၊ ထဘီ မျမင္ရေအာင္ကို စည္တယ္”လို႔ေျဖေတာ့ အဘိုးႀကီး ဆီကရယ္သံထြက္လာတယ္။
“ရယ္မေနနဲ႔၊ ေတာ့္ေျမးေတြလည္းပါတယ္။ ေတာ့္တပည့္ေတြေမြးထားတဲ့ဟာေတြခ်ည္းပဲ”လို႔ အေငၚတူးသံနဲ႔ေျပာေတာ့ ၈ဝ နားနီး ေက်ာင္းဆရာအိုႀကီးဆီက“ေဟ” ခနဲ ထြက္လာတဲ့အသံကအက်ယ္ႀကီး၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမယ္ႀကီးမလန္႔ေတာ့ဘူး။
အဘိုးႀကီးခမ်ာ ဘာသံမွ ဆက္မထြက္ႏိုင္ဘဲ ငူငူႀကီးေငးေနတယ္။ အမယ္ႀကီးစကားနဲ႔ျမင္ကြင္းကို တိုတိုေလးေတြးေနတာျဖစ္ႏိုင္သလို ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးက ေျမးေတြအတြက္ ပူပူပင္ပင္အေတြးေတြ ရွည္ထြက္ေနတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဘိုးႀကီးက အဲဒီလို တႏုံ႔ႏံု႔ေတြးပူတတ္တယ္။ ပညာတတ္ေတြဆိုေတာ့ ေခါင္းတင္ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကိုယ္လံုးပါပူတတ္တာ အမယ္ႀကီးက သိေနတယ္။ ေျပာၿပီးမွ မွားျပန္ပေကာရယ္လို႔ ေနာင္တ ရမလိုရွိေသး “ဒီႏွစ္ နင့္သားနင့္ေျမးေတြ တစ္ေယာက္မွေပၚမလာဘူးေနာ္ အမယ္ႀကီး”တဲ့။
စလာၿပီ၊ စလာၿပီ။ သူနဲ႔မဆိုင္သလိုဘဲ။ နင့္သားနင့္ေျမးတဲ့။ ခါတိုင္းလို သားေတြတစ္ေယာက္မွေပၚမလာတာကို အဘိုးႀကီး စကားဦး သန္းေတာ့ အမယ္ႀကီးပါၿငိမ္က်သြားတယ္။
ပြဲခင္းထဲကအသံမ်ဳိးစံုကိုေက်ာ္ၿပီး အမယ္ႀကီး အေတြးေတြက အတိတ္ငယ္ဘဝေတြဆီ ရိပ္ရိပ္ေလးျပန္ေျပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အမယ္ႀကီတို႔မ်ဳိး႐ိုးက သီေပါမင္းနဲ႔တိုက္႐ိုက္မပတ္သက္ေပမယ့္ အဲဒီေခတ္က မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ့ အႏြယ္ေတာ္ေတြဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ ငယ္ဘဝက ဘႀကီးေျပာသံၾကားဖူးတယ္။ အမယ္ႀကီးတို႔ဘႀကီးက အဂၤလိပ္လက္ထက္က ဆိုးေပ့ဆိုတဲ့ရြာ ခုနစ္ရြာကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ႏွစ္လံုးျပဴးဆုရသူႀကီး ဦးဘေအးဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ေျမးေတြေရွ႔မေျပာရဲဘူး။ ရွက္သတဲ့။
ဘႀကီးကို ျမင္လည္းျမင္ဖူးလိုက္တယ္။ ေသွ်ာင္တေစာင္းနဲ႔၊ ေပါင္မွာလည္း ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ေတြ မည္းခဲေနတယ္။ ပဒိုင္းၿခံဳရြာကေန ျမင္းညိဳႀကီးစီးစီးၿပီး သူ႔သမီးရွိရာ အမယ္ႀကီးတို႔ရြာကို လာတတ္တယ္။
အမယ္ႀကီးတို႔အေဖက ေပါင္ေလာင္ကန္ဆိုတဲ့ ဒီဘက္ရြာက ေျမယာေတြ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲတဲ့ေျမပိုင္ရွင္သား၊ ခုနစ္ရြာပိုင္ ႏွစ္လံုးျပဴးကိုင္သူႀကီးသမီးနဲ႔ ဒီဘက္ရြာက ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တလႊားလႊား အမယ္ႀကီးတို႔အေဖနဲ႔ညားၿပီး အမယ္ႀကီးကိုေမြးခဲ့တာ။
ေတာသူေဌးေတြေပါ့။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါ မင္းေပါက္စိုးေပါက္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ အမယ္ႀကီးတို႔က ရြာေနရပ္ထိုင္ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ အဘိုးႀကီးဇာတိက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေဝးတာ။ ခုနစ္တန္းေအာင္ရင္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္တဲ့ေခတ္မွာ လခ ၁ဝဝ မေက်ာ္တဲ့ေက်ာင္းဆရာေပါက္စနဘဝနဲ႔ ရြာေက်ာင္းေရာက္လာရာကေန အမယ္ႀကီးနဲ႔ နဖူးစာေက်ာင္းလည္ခဲ့တာ။
အမယ္ႀကီးက ေတာသူ အညာသူဆိုေပမယ့္ အသားက ျဖဴႏုေနတာ။ အရပ္ကလည္း ခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြဆိုတာေလာက္ေတာ့ ပ်င္းတယ္။ ေခတ္ပညာမတတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ဆိုေပမယ့္ အမယ္ႀကီးစတိုင္လ္က ေက်ာင္းဆရာေလးအသည္းကို သင္ပုန္းႀကီးမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ထင္ေအာင္ျခစ္သလို ခ်စ္ႏိုင္တယ္။
အဘိုးႀကီးခမ်ာ အစက ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ရယ္၊ တစ္ရာမေက်ာ္တဲ့သူ႔လစာက ေတာသူေဌးအိမ္က စာရင္းငွားလစာေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ အမယ္ႀကီးနား ေတာ္ေတာ္နဲ႔မကပ္ရဲရွာဘူး။ တံေကာက္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔အမယ္ႀကီးကို ေဘးရြာက သူႀကီးသားေတြ ဝိုင္းေနတာလည္း သီဟတင္စိုး ေတာ္လွန္ေရးကားထဲက အတိုင္းေပါ့။
အေျမာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ အမယ္ႀကီးတို႔အေဖက သူ႔ေျမးျမစ္ေတြ ပညာတတ္ေတြျဖစ္၊ လယ္ေတာယာေတာပစ္ေအာင္ အဘိုးႀကီးကို ဆြဲထား လိုက္တာ။ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က အေဖႀကီးက ေျပာင္ေျပာင္ပဲ။
“ေက်ာင္းဆရာေပါက္စရဲ့၊ မင္းလခက မက္ေလာက္စက္ေလာက္ေတာ့ မရွိေပဘူး။ ဒါေပသိ ငါ့မ်ဳိးဆက္ကို ေျပာင္းပစ္ခ်င္လို႔ ငါ့သမီးကို မင္းလက္အပ္သယ္။ ငါ့ေျမးေတြကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပေတာ့” လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီတုန္းက အဘိုးႀကီးခမ်ာ ေခါင္းႀကီးတြင္တြင္ ငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး ရဲပေတာင္းခတ္ေနတာေပါ့။
ေတြးရင္းနဲ႔ အမယ္ႀကီး ရင္ေတြခုန္ၿပီး အဘိုးႀကီးကို မလံုမလဲေမာ့ၾကည့္တယ္။ ဇာတ္ကေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္းနဲ႔ စထြက္ေနၿပီ။
“အမယ္ႀကီး”
တစ္ခ်ိန္လံုးၿငိမ္ေနတဲ့အဘိုးႀကီးေခၚသံၾကားမွ အမယ္ႀကီးအေတြးေတြ ရပ္သြားတယ္။ မီးေရာင္က ဝါ ေနေပမယ့္ အဘိုးႀကီးမ်က္ဝန္းေတြ ေဝ့သီၾကည္ေနတယ္လို႔လည္း ထင္လိုက္မိတယ္။
“အမယ္ႀကီး၊ ဒီညေရာ ပြဲၾကည့္ဦးမွာလား”
အလိုေတာ္၊ အထူးအဆန္းပါကလား၊ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့စကား။
“ၾကည့္လည္း ရတယ္။ မၾကည့္လည္း ရတာေပါ့ေတာ္။ အိမ္ကထြက္ ဇာတ္စင္ေရာက္တဲ့ဟာ” လို႔ေျပာေတာ့ “က်ဳပ္လည္း ၾကည့္ခ်င္တယ္ အမယ္ႀကီးရယ္”တဲ့။ က်ားသားမိုးႀကိဳး နားရွိလို႔သာၾကားရတယ္။ တစ္သက္လံုး အိမ္ေစာင့္ၾကက္ႏွင္ေနခဲ့သူက အခုမွ ပြဲၾကည့္ခ်င္ျပန္သတဲ့။ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးတဲ့စကားကို ဆိုပါေရာလား။
“အခု မဟုတ္ပါဘူးအမယ္ႀကီးရဲ့ ႏွစ္ပါးသြားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွပါ။ အမယ္ႀကီးနဲ႔ တစ္ခါမွပြဲမၾကည့္ဖူးေတာ့ ၾကည့္ဖူးတယ္ရွိေအာင္လို႔”
စကားဆံုးေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေက်ာျပန္မွီတယ္။ တစ္ဘဝစာ နားခိုခဲ့တဲ့ရင္ခြင္႐ိုး႐ိုးႀကီး၊ ကြမ္းေဆးအရက္ ေလာင္းကစား မဖက္ဘဲ ေရေႏြးေတာင္ ဖ်ားမွနာမွ ေသာက္တယ္။ ရမယ့္ရေတာ့ အဆုတ္ေရာဂါတဲ့။ ဆရာဝန္ေတာင္ မ်က္စိလည္တယ္။ “ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ”လို႔ ဆရာဝန္ေမးေတာ့ “ေက်ာင္းဆရာ”လို႔ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားေျဖရွာတယ္။ တစ္ဘဝစာ ေရးခဲ့ဖ်က္ခဲ့တဲ့ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြေလ။   ေၾကာက္သလားဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေရာက္မွာ အမယ္ႀကီးေၾကာက္တယ္။ အဘိုးႀကီးကို မၾကည့္ရက္လို႔။
ပြဲၾကည့္ခ်င္ျပန္ သတဲ့။ “ပြဲက ခုမွ စထြက္တာပါေတာ္ ႏွစ္ပါးသြားေနာက္ပိုင္းဆိုတာ မိုးလင္းပိုင္းမွ။ အိပ္ခ်င္ အိပ္လိုက္ဦး၊ ျပဇာတ္ၿပီးမွ ႏိႈးမယ္” ဆိုေတာ့ ယဲ့ယဲ့ေလးၿပံဳးတယ္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဇာတ္က ေခ်ာက္ဇာတ္၊ ၿမိ့ဳခံမဟုတ္ဘဲ ဇာတ္စိမ္းဆိုေတာ့ ေဘးရြာေတြနဲ႔ စက္မႈဇုန္ပရိသတ္က ၿပံဳက်လာတယ္။ အမယ္ႀကီးခမ်ာ လူၾကားသူၾကား နင္းကန္တိုးေနတာေတာင္ အလွဴခံရွိတဲ့ ဘုရားတန္ေဆာင္းထဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေရာက္ႏိုင္ဘူး။
ပြဲခင္းတစ္ခုလံုးလည္း ရြစိရြစိ အသက္ဝင္ေနၿပီ။ အေၾကာ္ဆိုင္ကေညႇာ္နံ႔ေတြကလည္း အမယ္ႀကီးကိုဆီးတယ္၊ ႀကိဳတယ္။ (စကတ္ေလးေတြ ေဘာင္းဘီေလးေတြအတြက္) ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ၿပီးမွ ဦးခ်တယ္။
စိတ္က အဘိုးႀကီးဆီ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။
ေခၽြးခံအက်ႌအနားစထဲက ကုတ္ကတ္ခ်န္ထားတဲ့ ၅ဝဝဝ တန္တစ္ရြက္ကိုထုတ္ ျဖတ္ပိုင္းေရးတဲ့စားပြဲေပၚ ခ်ေပးေတာ့ တစ္ဝမ္းကြဲေျမးက ေရးရင္းနဲ႔ “အဘျမ ေနေကာင္းပလား ဘြားႏု”တဲ့။ ေမးေဖာ္ရေသးတယ္။
“ေအး...ေကာင္းပ ဟဲ့”လို႔ေျဖရင္း ဘုရားထဲကထြက္ေတာ့ ပိန္ပါးပါးအမယ္ႀကီးကိုယ္လံုးေလး လူေတြၾကား ျပားခ်ပ္သြားျပန္ေရာ။ ေျမးေတြထိုင္တဲ့ခုတင္နားေရာက္ေတာ့ “ဘြား”ဆိုၿပီး ခ႐ုမက အသံေပးတယ္။ “ဘြား လာလာထိုင္”ဆိုၿပီး ဆရာမေလးေတြက ခရီးဦးႀကိဳေတာ့ စိတ္ႏွယ္ ဘယ္ေနလိမ့္မတံုး။ အဘိုးႀကီးဆီ ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔ အဘိုးႀကီးနဲ႔ပြဲ မဲခြဲေနတုန္း “ယခုတစ္ဖန္ လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားတဲ့ ကုသိုလ္ရွင္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေဟာင္းႀကီးဦးျမခ်စ္နဲ႔ ဘြားေလးတင္ႏုမိသားစုမွလာေရာက္ၿပီးသကာလ အလွဴေတာ္ေငြ ၅ဝဝဝ က်ပ္ပါဘုရား”ဆိုတဲ့ေအာ္သံဆံုးေတာ့ ေဘးက ေျမးမက ဖ်တ္ခနဲ အမယ္ႀကီးကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
မုန္႔ဖိုးေပးဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာေတာ့ ျမန္မာသံစတိတ္ခ်္႐ိႈး စထြက္ေနၿပီ။
ဒီေလာက္ဆို မဆိုးေသးဘူး။ ျမန္မာဝတ္စုံနဲ႔။ သီခ်င္းေတြက အမယ္ႀကီးနဲ႔မရင္းႏွီးေပမယ့္ ျမန္မာသီခ်င္းမွန္းေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ နားေထာင္ရတာ လိပ္ပတ္လည္ေသးတယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက လူနံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထမေနျပန္ဘူး။ ဗလာဇာတ္မို႔ ဘုရားပြဲအနံ႔အသက္က တစ္ခါတည္း နတ္ျပည္မ်ား တက္ေလေရာ့လားလို႔ အမယ္ႀကီး ဉာဏ္မိသလိုေတြးေသးတယ္။
ေအာင္မယ္...ဒီတစ္ခါ ျပဇာတ္မင္းသမီး အလွည့္တဲ့။ အမယ္ႀကီးအၾကည့္ေတြ ဇာတ္စင္က မခြာေတာ့ဘူး။ လူမျမင္ရေသးဘူး။ အသံက အရင္ ၾကားေနရတာ။ ဘာတဲ့...။
xxx ညိဳျပာျပာxxx လတာျပင္ေျခရင္းxxx လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္xxx လိႈင္း သက္ရာဆင္းxxxတဲ့။ အမယ္ႀကီး လည္ပင္း လက္တဆစ္ေလာက္ ရွည္သြားတယ္။ ဒါ အဘိုးႀကီးႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းပါလား။
မင္းသမီးအသံကၾကည္ျမေနသလို ေအာက္ကပရိသတ္လည္း ၿငိမ္ၾကသြားတယ္။ ျမန္မာသံကို ဘာခံႏိုင္လိမ့္မတံုး။ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ၾကဘူး။ စင္း လို႔၊ ဘယ္သူမွမလႈပ္ေပမယ့္ အမယ္ႀကီးလႈပ္လာတယ္။  အစက ေရာက္သခိုက္ ေအာ္ပရာေလးၿပီးမွျပန္မဟဲ့ စိတ္ကူးတာ။ အဘိုးႀကီးႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းသံၾကားေတာ့ အမယ္ႀကီးလည္း မခံႏိုင္ဘူး။ အိမ္ဘက္ ျပန္ကူးလိုက္ရတယ္။
အဘိုးႀကီးကေတာ့ ကုလားထိုင္မွာပက္လက္ပါပဲ။ ေဆးရွိန္နဲ႔ မွိန္းေနသလား။ ေစာင္တစ္ထည္ယူၿပီးၿခံဳေပးေတာ့ ေျခေတြလက္ေတြက အျပင္ထြက္ေနျပန္ေရာ။ တစ္သက္စာေျမျဖဴကိုင္ခဲ့တဲ့လက္ေတြက ခုေတာ့ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထၿပီး လက္ခံုမွာေသြးေၾကာဖုဖုေတြ ထင္းေနတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေစာင္ထဲ အသာသြင္းေပးၿပီးေတာ့ အဘိုးႀကီးကို အမယ္ႀကီး တစိမ့္စိမ့္ေငးေနမိျပန္ေရာ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ရြာသမိုင္းတေလွ်ာက္ ဆရာျမ၊ ဆရာခ်စ္နဲ႔ပီတိကိုသာ စားခဲ့ရွာတဲ့အဘိုးႀကီး၊ အလံနီ၊ အလံျဖဴေခတ္ေတြကိုျဖတ္၊ အုပ္စုဥကၠ႒၊ သမဥကၠ႒ တာဝန္ေတြနဲ႔ ရပ္ရြာအက်ဳိးသယ္ပိုးခဲ့ရွာသူႀကီးခမ်ာ ခုေတာ့ ကုလားထိုင္မွာပက္လက္။
ပါတီမွာလည္း တင္းျပည့္ျပန္သတဲ့။ အဲဒီေန႔က“အဘိုးႀကီးႏွယ္ ႏြားႀကိဳးမကိုင္တတ္၊ ထယ္မထိုး တတ္၊ ထြန္မလွည့္တတ္တဲ့ ေတာ္က ဘယ့္ႏွယ္ တင္းျပည့္သတံုး။ က်ဳပ္သာဆို ပုတ္ပါျပည့္မယ္ထင္တယ္”လို႔ အမယ္ႀကီးေျပာေတာ့ အဘိုးႀကီးရယ္တာ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ထြက္ကေရာ။
“ဟုတ္တာေပါ့၊ အမယ္ႀကီးရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အဲသဟာမ်ဳိးစဥ္းစားမိဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့”ဆိုၿပီး ထပ္ရယ္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရပ္ဘူး။ အဘိုးႀကီးႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ ရယ္ေနသတံုးလို႔ အမယ္ႀကီးေတြးတယ္။ ဉာဏ္က မမီျပန္ဘူး။ အေရးမႀကီးတဲ့ဟာ ေနပစီဆိုၿပီး အသာထားလိုက္ရ တာေပါ့။
စာေရးေလာက္ေတာင္ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတစ္ေျပာင္ျဖစ္တဲ့ေခတ္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ႀကီးကို တာဝန္ေက်တဲ့တင္းျပည့္ႀကီးခမ်ာ သစ္သားေရဒီယိုတစ္လံုးပဲ စီးပြားျဖစ္တယ္။ အဲသဟာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ရြာရပ္က ငံုထားမတတ္ခ်စ္တယ္။ တုန္ေနေအာင္ ႐ိုေသတယ္။
“ေရႊနန္းေတာ္ရဲ့ ျမဴးႂကြႂကြစတိတ္ခ်္႐ိႈးအစီအစဥ္ စတင္ပါၿပီ”ဆိုတဲ့အသံအဆံုး တအုန္းအုန္းအသံႀကီးေတြက ေလးေထာင့္ဗီ႐ိုေလာက္ ဟာႀကီးေတြထဲကေန ကဆုန္စိုင္းၿပီး အမယ္ႀကီး အေတြးေတြကို တက္နင္းေလမွ ဖုတ္ဖက္ခါျပန္ထရတယ္။ ေအာ္ဟံ ဟစ္သံ (ပရိသတ္ႀကီး ...မဂၤလာပါ)ဆိုတဲ့ အသံထိတ္တံုးက  အမယ္ႀကီးအေတြးေတြကို ေသာ့ခတ္ပစ္တယ္။ ခုေတာ့ ခုနစ္သံခ်ီေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
“ပြက္ ပြက္ညံေနပါပေကာ အမယ္ႀကီးရဲ့”
အဘိုးႀကီးဆီက အသံထြက္လာမွ သူ႔ခမ်ာလန္႔ႏိုးပါပေကာရယ္လို႔ သတိထားျဖစ္တယ္။
“အဲသဟာေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ အဘိုးႀကီးရဲ့။ ခုေနသြားရင္ လူနင္းခံရမွာက်ိန္းေသတယ္။ ႏွစ္ပါးသြား စမွ သြားရေအာင္”ဆိုေတာ့ “ေအး ေအး”ဆိုၿပီး ေက်ာျပန္မွီျပန္ေရာ။
ေစာင္ထဲကထြက္ေနတဲ့ေျခေထာက္ကို အမယ္ႀကီးက ေျခအိတ္စြပ္ေပးေတာ့ အဘိုးႀကီးက ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီးၿပံဳးတယ္။ မ်က္ႏွာတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ရင္ဘတ္ႀကီးပါ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ၿပံဳးတယ္။ အမယ္ႀကီးအေတြးေတြက သားခုနစ္ေယာက္ဆီ ခုနစ္သံခ်ီၿပီးေျပးျပန္ေရာ။ အေတြးေတြက မြားတားတားကေန ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ေက်ာင္းဆရာႀကီး အသက္ႀကီးမွ အမႈေတြႀကီးရတဲ့ေနရာမွာရပ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာဖ်ဥ္းခနဲ။
(အ႐ုဏ္ဦးက ၾကယ္နီျပာကဗ်ာ သင္လို႔တဲ့)
တစ္ပတ္ ၁ဝ ရက္ ေလာက္ စစ္လားေဆးလား အလုပ္ခံရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေျပေျပလည္လည္၊ တခ်ိဳ႔က ေငါက္လားငမ္းလားကို ေမးၾကတာ။ ဘယ္လိုေမးေမး အဘိုးႀကီးက တစ္ခုတည္း ထပ္ကာထပ္ကာေျဖတယ္။ “ဒီကဗ်ာကို ငါ ေက်ာင္းဆရာေပါက္စန ဘဝကတည္းက သင္ခဲ့တာ။ ဒီ ကဗ်ာသင္ၿပီး အရာရွိႀကီးေတြျဖစ္ကုန္တဲ့ငါ့တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”တဲ့။
ေန႔လား၊ ညလား၊ ၉ ႏွစ္လား၊ ၁ဝ ႏွစ္လားေတြေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။
ဘုရားမ သလား၊ သား မသလား မသိဘူး။ အလတ္ေကာင္ အိမ္ဝင္လာတုန္း စစ္လားေဆးလားေတြနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ “ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မသိဘူးလား”ဆိုတာေလးနဲ႔တင္ ၉ ႏွစ္ ၁ဝ ႏွစ္ ေရာဂါေတြက  အံုဖြဆိုမန္းလိုက္သလို ေပ်ာက္ကုန္တယ္။
တစ္ပူေအးလို႔ ၿပီးပလားမွတ္တယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ သားႀကီးအိမ္လာေတာ့ အလတ္ေကာင္က “အစ္ကို မင္းအရင္အလုပ္ေတြ လုပ္တုန္းလား” တဲ့။ အႀကီးလူက ခပ္ေအးေအးေျဖတယ္။ “ေအး”တစ္လံုးတည္း။ “မင္း မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြ မသနားဘူးလား”တဲ့။ “ငါ လူေတြအကုန္လံုးကုိ သနားတယ္”လို႔ အႀကီးလူကျပန္ေျပာေတာ့ အမယ္ႀကီးနားမလည္တဲ့စကားေတြေျပာၿပီး ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စကားေတြမ်ား နပန္း ထလံုးတယ္။ ႏွစ္လံုးျပဴးဆုရ သူႀကီးဘေအးရဲ့ေျမးမပဲ။ ဘယ္ေန မတုံး။ အမယ္ႀကီး ငယ္ဇေတြ ျပတဲ့ၿပီး ေလးဆယ္ေက်ာ္ ၅ဝ နားနီး သားေတြကို ထတဲ့တီးလိုက္တာ ဝါးျခမ္းျပားက်ဳိးမွ ရပ္တယ္။ ဘာေျပာတယ္မွတ္တံုး၊ “အရသာရွိလိုက္တာ အစ္မရာ၊ အစ္မ႐ိုက္တာမခံရတာ ၾကာၿပီဗ်”တဲ့။
ကေလးဘဝတုန္းက ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲမွာအဲဒီလိုျဖစ္လို႔ ႏြားကန္က်ဳိးေအာင္ တစ္ခါ႐ိုက္ဖူးတယ္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တစ္သင္းတည္း မက်ဘူး။ တစ္ေယာက္က အစိမ္းအသင္း ေခါင္းေဆာင္၊ တစ္ေယာက္က အနီအသင္း ေခါင္းေဆာင္။ ေဘာလံုးကြင္းထဲတင္ သတ္ကုန္ၾကေတာ့ ဖေအေက်ာင္းဆရာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ အမယ္ႀကီးက ႏွစ္ေကာင္လံုးဆြဲေခၚၿပီး အိမ္က်မွ စိတ္ႀကိဳက္တြယ္တာ။
“မွတ္ပလား၊ ငါ့ေရွ႕မွာ  ဟိုဟာေတြဒီဟာေတြ လာမလုပ္နဲ႔။ အစိမ္းေတြ၊ အနီေတြ လာမလုပ္နဲ႔။ ဒီေျမဒီေရမွာ ဒီဗိုက္ကေမြးမွေတာ့ ေသြးေပါ့ သားေပါ့။ အဲသဟာထက္အေရးႀကီးတာ ဘာရွိသတံုး။ ပညာေတြတတ္ပါရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မတြက္တတ္မခ်က္တတ္ဘူးလား။ ဦးေသာဘိတေက်ာင္းထြက္ ေအဘီစီဒီမတတ္တဲ့ ငါအေမအိုေတာင္ တြက္တတ္ခ်က္တတ္တယ္”ဆိုၿပီးေတာ့ တြယ္တာ။ အလတ္ေကာင္က “အေဖကမွာထားလို႔ပါ အစ္မရဲ့။ ကိုယ့္အသင္းကို ႏိုင္ေအာင္ကန္ရ မတဲ့ဗ်”ဆိုၿပီး ငိုရင္း ဆင္ေျခလဲေသးတာ။ အမယ္ႀကီးေဒါသက အဘိုးႀကီးဘက္ လွည့္ကန္တယ္။
“နင္တို႔ ဖေအပညာရွိႀကီးက ႏိုင္ေအာင္ကန္ဖို႔ပဲ သင္တာ။ ညီအစ္ကိုဆိုတာ မသင္ဘူးမို႔လား။ ဟဲ့ အေကာင္ေတြရဲ့၊ ဒါ နင့္အေဖေက်ာင္း မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ေက်ာင္း၊ ဆရာျမေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဆရာျမ စာအံ၊ မယ္ႏုေက်ာင္းေရာက္ရင္ မယ္ႏုစာအံ”ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္တာ...။
အဲဒီစကားက ခုခ်ိန္ထိ ရြာမွာ (ဆရာျမေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဆရာျမ စာအံ၊ မယ္ႏုေက်ာင္းေရာက္ရင္ မယ္ႏု စာအံ)ဆိုၿပီး ရြာလက္သံုးစကား အျဖစ္ကို တြင္က်န္ရစ္တာ။ အမယ္ႀကီးက အဲဒီလို ခုနစ္သံခ်ီတတ္တယ္။
ညေရာက္ေတာ့ “စာမတတ္ေပမတတ္လူေတြမ်ား တယ္လဲေျပာရဆိုရ လက္ေပါက္ကတ္တတ္တယ္”ဆိုၿပီး အဘိုးႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ စတယ္။ အမယ္ႀကီးကလည္း ႀကိဳက္တာေျပာ၊ စာမတတ္ေပမတတ္လို႔ေျပာရင္ ဆတ္ဆတ္တုန္တတ္မွန္းသိရက္နဲ႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ တမင္ေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္းမိန္းမေတြလို (နင့္လစာေလး ဘယ္ေလာက္၊ ငါ့ေျမေတြယာေတြေၾကာင့္)ဆိုၿပီး ဂုဏ္မေမာက္ဘူး။ အဘိုးႀကီးကို ေငြဂုဏ္နဲ႔ တစ္ခါမွ အႏိုင္မယူဘူး။ “က်ဳပ္လည္း ဦးေသာဘိတေက်ာင္းထြက္ပါ ေက်ာင္းဆရာရယ္။ ေတာ့္လို ခုနစ္တန္း မေအာင္သာဘဲရွိတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမို႔သာေပါ့။ ၿမိ့ဳအုပ္တို႔၊ အေရးပိုင္တို႔သာဆို မခက္လား။ ေတာ့္ေက်ာင္းေလာက္ေတာ့ ဆရာမ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္”လို႔ ႏႈတ္လွန္ထိုးတယ္။ ငိုသံကေတာ့ ပါေနၿပီ။
အဘိုးႀကီးက မရပ္ဘူး။  “လာေခ်ေသး မယ္ႏုရယ္၊ ငါ့ေက်ာင္းမ်ား ဆရာမ လုပ္ဦးမတဲ့။ ဆရာမအသာထား (မယ္ႏုစိတ္တိုေနသည္)လို႔ တစ္ေၾကာင္းေျဖာင့္ေအာင္ေရးခဲ့”ဆိုၿပီး စာရြက္နဲ႔ ခဲတံခ်ေပးေတာ့ အမယ္ႀကီးက ဆတ္ခနဲထယူတဲ့ၿပီး ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ စာက်က္ေနတဲ့ အ႐ိုက္ခံထားရတဲ့ေကာင္ေတြနား သြားထိုင္တယ္။ ဘုန္းႀကီးအသံဝါဝါႀကီးသာ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ စာေတြကေပၚမလာျပန္ဘူး။ ခဲတံကို တံေတြး ဆြတ္ဆြတ္ေနတာနဲ႔တင္ ကြမ္းတစ္ယာညက္ေလာက္ၾကာတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ေရးၿပီးေတာ့မွ “ဟဲ့ ႏွစ္ေကာင္ ၾကည့္ၾကစမ္း”လို႔ တိုးတိုးျပေပသိ ႏြားကန္က်ဳိးေအာင္အ႐ိုက္ခံထားရေတာ့ မလႈပ္ၾကဘူး။
ေနဟာ...ဆိုၿပီး စာရြက္နဲ႔ခဲတံ အဘိုးႀကီးျပန္ေပးေတာ့ စာရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး အဘိုးႀကီးၿပံဳးေနတာမ်ား ဝင္းလို႔မြတ္လို႔။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔အစ္မေရးထားတာ လာဖတ္ျပစမ္း”လို႔ အဘိုးႀကီးေခၚေတာ့ ဆတ္ခနဲထၿပီး စာရြက္ကိုင္ ျပဴးၿပဲၾကည့္ေနတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ဆီက ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အသံထြက္လာ တယ္။ (မဲႏု ဆိတ္ တိုးေန သီ) တဲ့။ အဘိုးႀကီးရယ္သံနဲ႔ သားႏွစ္ေကာင္ရယ္သံ အုန္းအုန္းထသြားတာ မီးခြက္ေတာင္ လန္႔ၿပီး ၿငိမ္းမတတ္ရယ္။ အမယ္ႀကီးက အဘိုးႀကီးကို ဥပုသ္ႏွစ္ခါေစာင့္ေလာက္ စကားမေျပာဘူး။ ရွက္လို႔။
အေတြးေတြနဲ႔တင္ အတိတ္ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြက အမယ္ႀကီးစိတ္ထဲ စြတ္စြတ္စိုလာသလို ပါးေပၚမွာပါ ရႊဲရႊဲေတာက္လာေတာ့တာ။ ဒီႏွစ္ တစ္ေယာက္မွ ေပၚမလာၾကဘူးေတာ္...လို႔ အသံထြက္မတတ္ျဖစ္သြားရာက အဘိုးႀကီးကိုသတိရၿပီး ပါးစပ္ကိုလက္ဝါးဘရိတ္နဲ႔ ဒံုးပိတ္ ပစ္ရတယ္။
“ပြဲခင္းမွာ လံုၿခံဳေရးတာဝန္က်သူမ်ားအားလံုး မင္းခုတင္မွာ စု႐ံုးၾကဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမွေခၚေနပါတယ္” ေလာ္စပီကာကအသံအဆံုးမွာ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေအာ္သံဟစ္သံေတြထြက္လာသလို တီးမႈတ္ကခုန္ေတြ တိခနဲရပ္ၿပီး လူသံ ၾသၾသေတြက စည္း႐ိုးသာျခားတဲ့အိမ္ဘက္ လြင့္တက္လာေတာ့ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ အမယ္ႀကီး ဆတ္ခနဲထတယ္။ ပြဲၾကည့္သက္က ဆိတ္မရေအာင္ ရင့္ေထာ္ေနတာဆိုေတာ့။
ေသခ်ာၿပီ။ ဒါ ပြဲလန္႔တာ၊ ရန္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ တုတ္နဲ႔႐ိုက္သလား၊ ဓားနဲ႔ထိုးသလား။ သူ႔လူ ခံရသလား၊ ကိုယ့္ရြာ ခံရတာလား။ ထင္းပံုထဲက ထင္းတစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီး ပြဲခင္းထဲ အမယ္ႀကီးလွစ္ခနဲ ေျပးတယ္။
ဇာတ္ခုံေထာင့္မွာ ဖုန္ေတြအလိပ္လိုက္ထေနသလို ထိတ္တံုးထားတဲ့ေနရာမွာ လူေတြက အံုလို႔၊ ဝိုင္းေနတဲ့လူေတြကို ဦးဇင္းေလးေတြနဲ႔ ရြာကာလသားေတြက တုတ္တယမ္းယမ္းနဲ႔ လူစုခြဲပစ္ေနတယ္။ အရက္ေစာ္က ဟိုကနံဒီကနံဆိုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ အမယ္ႀကီး လူအုပ္ကို တိုးမရဘူး။ သတင္းေတာ့ နီးရာကရတယ္။
ဇာတ္ခံုေထာင့္မွာ မူးၾကကၾကရင္းရန္ျဖစ္ၾကေတာ့  ႏွစ္ေယာက္လံုး ဓားဆြဲအထုတ္မွာ အရိပ္အျခည္ၾကည့္ေနတဲ့လံုၿခံဳေရးက တုတ္နဲ႔႐ိုက္ေတာ့ လက္က်ဳိးသြားလို႔ ေဆး႐ံုပို႔ရမတဲ့။ ရြာက ညီလို႔သာေပါ့။ စတိတ္ခ်္႐ိႈးေတာ့ ျပန္မထြက္ရေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္လည္း ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းခ်လာတယ္။
အမယ္ႀကီးေျမးေတြရွိရာ ခုတင္နားေရာက္ေတာ့ “အယ္...ဘြား တုတ္ႀကီးနဲ႔”ဆိုၿပီး ဆရာမေလးေတြခမ်ာ အမယ္ႀကီးသတိၱကို မ်က္လံုးေလးေတြျပဴးလို႔။ အဘိုးႀကီးကိုအမွတ္ရေနေပမယ့္ အမယ္ႀကီးေျမးေတြကို စိတ္မခ်ႏိုင္ေတာ့ တုတ္ကို ခုတင္တိုင္ေထာင္ၿပီး ေစြ႔ခနဲ ဝင္ထုိင္ေတာ့ ျပဇာတ္ပထမဆံုးအခန္းက ေသနတ္သံေတြနဲ႔စတယ္။
“ခုေခတ္ ဇာတ္ပြဲေသနတ္သံကလည္း ဝါးျခမ္းျပားက်ဳိးသေလာက္ ျမည္သကိုး”လို႔ အမယ္ႀကီးေျပာေတာ့ ဆရာမေလးေတြဆီက ရယ္သံေတြ ထြက္လာတယ္။ “ေအးေပါ့ေအ...ေခတ္ကလည္း ယမ္းမီးျခစ္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဂတ္ဆီမီးျခစ္ေခတ္ကိုး”လို႔ထပ္ေျပာေတာ့ ေဘးခုတင္က ရယ္သံေတြအုန္းအုန္းထလို႔။
ေသနတ္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ဟန္ပါပါထြက္လာတဲ့လူၾကမ္းခမ်ာ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့အရွိန္နဲ႔လန္႔ၿပီး သူ႔ဇာတ္ကြက္ေတြေမ့၊ အမယ္ႀကီးတို႔ ခုတင္ဆီ ျပဴးၿပဲၾကည့္ေနေတာ့ တစ္ခါရယ္ၾကျပန္တယ္။
နတ္ေတာ္လျပည့္ညဆိုေတာ့ ႏွင္းေတြက မီးေခ်ာင္းေတြဆီမွာ အံုက်င္းဖြဲ႔ခ်င္ေနၾကၿပီ။
ျပဇာတ္မၿပီးခင္ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အဘိုးႀကီးဆီျပန္ဖို႔ အမယ္ႀကီးစိတ္ကူးရွိေသးတယ္။ ျပဇာတ္လည္းထြက္ေရာ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတယ္။ ျပဇာတ္မင္းသမီးနဲ႔ မင္းသမီးႀကီးက အျပင္မွာ သားအမိတဲ့။ ေရႊတံဆိပ္ကလည္း ေလးငါးခုရထားတာဆိုေတာ့ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ ပရိသတ္ခမ်ာ မ်က္ရည္ေလးေတြစမ္းစမ္းစမ္းစမ္း နဲ႔။ အမယ္ႀကီးခမ်ာလည္း ေရႊတံဆိပ္ဆုရွင္မင္းသမီးႏွစ္လက္ က်ျပတဲ့မ်က္ရည္ထဲ ပိုးလိုးပက္လက္ေမ်ာသြားလိုက္တာ။ ကတီၱပါကန္႔လန္႔ကာအနီႀကီးက်လာမွ အိမ္ဘက္ မနည္းျပန္ကူးရတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ပြဲ ခင္းထဲမွာ လူေငြ႔နဲ႔ေႏြးေနေပမယ့္ အျပင္မွာ လျပည့္ညက ႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႔စိမ့္စိမ့္တုန္ေနၿပီ။ အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္း ေရာင္ေအာက္မွာ အဘိုးႀကီးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေက်ာမီွလ်က္ပဲ။
ၿခံဳေပးထားတဲ့ေစာင္က ေအာက္ေရာက္ေနတယ္။ ဘယ့္ႏွာတံုးလို႔ အမယ္ႀကီးေတြးရင္း စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဘိုးႀကီးေပါင္ေပၚမွာ ဓာတ္ပံုေတြ ထည့္ထားတဲ့ဘုတ္အုပ္ႀကီးက ပြင့္လို႔ လန္လို႔။ အဲသဟာႀကီးထယူရင္း ေစာင္မၿခံဳမိဘဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာျဖစ္မယ္။
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ မဆိုဖူးတဲ့စကား၊ အမယ္ႀကီးနဲ႔မ်ား ပြဲေတာင္ၾကည့္ဦးမတဲ့။ ၾကည့္ရေခ်ေသးလို႔ စိတ္ထဲကေျပာၿပီး ဘုတ္အုပ္ႀကီးကို အမယ္ႀကီးေကာက္သိမ္းတယ္။
ဒီဘုတ္အုပ္ႀကီးထဲမွာ သားေတြေျမးေတြ လွဴတုန္းက႐ိုက္ထားတဲ့ အျဖဴအမည္းဓာတ္ပံုေတြရွိတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ပံုေတြ၊ ဘြဲ႔ယူတုန္းကပံုေတြ ရွိတယ္။ ဆုရတဲ့တပည့္ေတြကို ဆုေပးေနတဲ့ပံုေတြရွိတယ္။ အဘိုးႀကီးက သူ႔သားေျမးေတြ၊ တပည့္ေတြကိုအမွတ္ရတိုင္း ဘုတ္အုပ္ႀကီးနဲ႔ တိုင္တည္တတ္တယ္။ လြမ္းတိုင္း လွန္တယ္။
“အဘိုးႀကီး ထ၊ ျပဇာတ္ ၿပီးၿပီ။ ႏွစ္ပါးသြားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စ ေတာ့မယ္”လို႔ ႏိႈးလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးက မလႈပ္ဘူးရယ္။ ေၾသာ္...ခက္ျပန္ ပေကာ ဒီအဘိုးႀကီးႏွယ္လို႔ စိတ္ထဲကညည္းတယ္။
“ေတာ့္ ေက်ာင္းဆရာ ထ၊ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္ စံုတြဲ ပြဲၾကည့္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ၾကည့္ခ်င္လို႔သာရယ္၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ေျမးေတြၾကား က်ဳပ္ကေတာ့ ရွက္တတ္တတ္ပဲ”လို႔ အမယ္ႀကီး ရယ္ျမဴးသံနဲ႔ေျပာတာကို အဘိိုးႀကီးကမၾကားဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ။
အမယ္ႀကီး စိတ္မရွည္သလို အဘိုးႀကီးေခါင္းကို မ ႏိႈးေတာ့ အဘိုးႀကီးက ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးပါလာတယ္။ ဟင္...၊ ဘုရား... ဘုရား...။ အဘိုးႀကီး... အဘိုးႀကီးလို႔ အသံမထြက္ဘဲေရရြတ္ရင္း ကုလားထိုင္ေပၚ ျပန္ခ်တယ္။ အမယ္ႀကီး အသက္႐ွဴရပ္မတတ္မြန္းက်ပ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြျပာလာတယ္။
ေတြေတြႀကီး ရပ္ေငးၾကည့္ေနရင္း ကုလားထိုင္ေရွ႔မွာ အမယ္ႀကီး ဒူးေတြၫႊတ္ေခြက်သြားတယ္။ အဘိုးႀကီးရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးအပ္ေတာ့ ခါတိုင္းၾကားေနက် ရင္ခုန္သံက တိတ္လို႔ဆိတ္လုိ႔။ တျဖည္းျဖည္းက်လာတဲ့ကတီၱပါကန္႔လန္႔ကာႀကီးကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေတာ့ အဘိုးႀကီးရင္ခြင္ထဲက အမယ္ႀကီးပိန္ပိန္ပါးပါးကိုယ္လံုးေလးက ဆတ္ခနဲ စ တုန္သြားတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ပြဲခင္းထဲမွာ ျပဇာတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကဖုိ႔ မင္းသားမင္းသမီးေတြ အဝတ္လဲေနသလို၊ ပရိသတ္ကလည္း အေၾကာ္ဆိုင္ေတြထဲ ဝင္ၾကထြက္ၾက နဲ႔။ ဇာတ္ပြဲထံုးစံအတိုင္း ခဏနားသခိုက္မွာ ဇာတ္စင္က သီခ်င္းေတြ စဖြင့္ေပးတယ္။ ပြဲဦးတုန္းက ျပဇာတ္မင္းသမီး ဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းက အုံ႔ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏွင္းထုကိုျဖတ္ အမယ္ႀကီးတို႔ကိုပြတ္သပ္ၿပီးမွ ရြာဘက္ကိုထြက္သြားတယ္။

xxxညိဳျပာျပာxxx လ တာျပင္ေျခရင္းxxx လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္xxx လိႈင္း သက္ရာ ဆင္းxxx တဲ့။
အမယ္ႀကီးဆီက အင့္ခနဲ႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္ စ ထြက္လာတယ္။ သီခ်င္းက ျပန္ေက်ာ့လာျပန္ၿပီ။
xxxညိဳျပာျပာxxx လ တာျပင္ေျခရင္းxxx လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္xxx လိႈင္း သက္ရာ ဆင္းxxx တဲ့။
အမယ္ႀကီး႐ိႈက္သံနဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ကုိယ္လံုးက စည္းခ်က္မွန္လာတယ္။
xxx ေနာက္တစ္ခ်ီ xxx ဒီတစ္လံုးကxxx ဖံုးလိုက္ျပန္ရာxxx ျမဳပ္ေလ ေပါ့xxx ေပၚမလာxxx
မျဖစ္ဘူးလို႔ စိတ္ကသိေနေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တခါ ရြာဘုရားပြဲကို စည္စည္ကားကားၿပီးေစဆံုးေစရမယ္လို႔ အမယ္ႀကီး သည္းအူျပတ္မတတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ သီခ်င္းသံက ေအးစိမ့္စိမ့္ႏွင္းထုထဲ လြင့္ေနတုန္းပဲ။
xxxေခ်ာင္းအဆြယ္ xxx ေျမာင္းသြယ္ထဲကxxx ဘဲထြက္လို႔လာxxx ဘဲအုပ္က တစ္ရာႏွစ္ရာxxx မေဗဒါက တစ္ပင္တည္းxxx
လယ္သူမအိုႀကီးရဲ့႐ိႈက္ငိုသံက ေက်ာင္းဆရာအိုႀကီးရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲကေန ကြဲအက္အက္ႀကီးထြက္လာသလို အားကိုးရာမဲ့ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ေနတဲ့အမယ္ႀကီးလက္က အဘိုးႀကီးလက္ထဲက စာရြက္တစ္ပိုင္းတစ္စကို စမ္းမိတယ္။
စာရြက္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး အဘုိးႀကီးရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ျဖန္႔တယ္။ ဝါၾကင္ၾကင္စာရြက္ေဟာင္းထဲက ခဲတံရာေတြ အိုေဟာင္းေနေပမယ့္ အမယ္ႀကီး မွတ္မိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့ စာ။ (မဲႏု ဆိတ္တိုး ေနသီ) တဲ့။
အမယ္ႀကီးတစ္ကိုယ္လံုး အဘိုးႀကီးရင္ခြင္ထဲ ပံုက်သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ႐ိႈက္ငိုသံေတာင္ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ အမယ္ႀကီးကိုယ္လံုးေလးလည္း ၿငိမ္က်သြားတယ္။
ျမဴးႂကြတဲ့ ေရွ႔ပိုင္းနဲ႔ ငိုခ်င္းခ်တဲ့ေနာက္ပိုင္းကိုခြဲျခားထားတဲ့ ကတီၱပါကားလိပ္ႀကီးကေတာ့ ဇာတ္စင္ေပၚက မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဖိတ္ဖိတ္လက္လို႔။
အ႐ုဏ္ဦး တံုးေမာင္းေခါက္သံက ႏွင္းေတြကို လႈပ္ခါခ်ေနသလိုပဲ။ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ေႂကြက်လာတယ္။

ေအာင္ၿဖိဳးေက်ာ္၊ ပခုကၠဴ၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေမလ ၂ဝ၁၃)

ယူတာက ဒီေနရာကပါခင္ဗ်ား။ http://phopa-dwm.blogspot.com/2013/05/blog-post.html#more