ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ စတုတၳတြဲ၊ အခန္း(၅)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ စတုတၳတြဲ၊ အခန္း(၅)

ထိုအမ်ိဳးသမီးေျပာျပသည္မွာ က်မ တရားပြဲက ဆူဆူညံညံသံေတြၾကားရလို႔ က်မအိမ္ျပတင္းေပါက္ကထြက္ၾကည့္ေတာ့ တရားပြဲအဝင္ဝ လမ္းေပၚမွာ အလံနီကေလး တလက္လက္လႈပ္ရွားေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အလံနီကေလးဟာ တထြာေလာက္ပဲရွိမယ္။ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေအာင္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ အလံနီကေလးရဲ့ေအာက္မွာ ကားမဲမဲႀကီးတစီး ေတြ႔ရတာ။ ဒါဟာသံခ်ပ္ကာ-ကားႀကီးဆိုတာ က်မသိပါတယ္လို႔ ထြက္ဆိုသြားပါသည္။

က်ေနာ္က ထိုအမ်ိဳးသမီးထြက္ဆိုခ်က္ မည္မွ် လက္ေတြ႔မွာမွန္ကန္ႏိုင္ေၾကာင္းသိရွိဖို႔အတြက္ တပ္မွသံခ်ပ္ကာကားတစီး ေမာင္းယူလာေစၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီး အလံနီကေလးျမင္ရေသာေနရာတြင္ ရပ္ထားေစပါသည္။ ထိုသံခ်ပ္ကာကားႀကီးရပ္ထားရာ လူသြားလမ္းကေလးမွာလည္း အုတ္နီခဲမ်ားခင္းထားရာ အုတ္နီခဲတခ်ိဳ႔က်ိဳးပဲ့ေနတာကိုျမင္ရသျဖင့္ ယခင္သံခ်ပ္ကာကားႀကီးရပ္စဥ္က တိုက္မိခို္က္မိခဲ့ပံုရပါသည္။

ေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေျပာေသာ သူ႔အိမ္ထဲမွ ထိုေနရာကိုၾကည့္ရႈရာတြင္၊ သူေျပာသလိုပင္ အလံနီကေလးကိုေတြ႔ရပါသည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ သံခ်ပ္ကာကားမ်ားတြင္ ကားထိပ္ညာဘက္ေစာင္းတြင္ (၆)လက္မနီးပါးရွိ ၾကက္လွ်ာအလံနီအဝတ္စေလးတခုကို သံေခ်ာင္းမွာခ်ည္ၿပီးစိုက္ထားၿမဲျဖစ္ရာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ထြက္ဆိုခ်က္မ်ားမွန္ကန္ေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။ ဗိုလ္သန္းစိန္လည္း ဝင္ၾကည့္ ပါသည္။

၎၏သေဘာမွာ ဝင္ရိုက္သူတို႔မွာအနည္းစုသာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔ခ်ည္း မရိုက္ရဲဘဲ၊ လူထုတရားပြဲႀကီးကို သံခ်ပ္ကာကားႀကီးျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားၿပီးမွ ဝင္ရိုက္ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါသည္။ သံခ်ပ္ကာကားႀကီးမ်ားတြင္ က်ေနာ္သိသေလာက္ (၃.၇) လက္မ စက္အေျမာက္တလက္ႏွင့္ စက္ေသနတ္ႀကီးတလက္ တပ္ဆင္ထားတတ္ပါသည္။ ေကာင္းစြာ ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ပါသည္။

ဤအမ်ိဳးသမီးကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔၏စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမွာ ျပည့္စံုလံုေလာက္သြားပါသည္။ တပ္မေတာ္သားရဲေဘာ္မ်ားက တရားပြဲ ဝင္ရိုက္သည္မွာ မွန္ကန္ေၾကာင္းထင္ရွားလာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔၏စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

က်ေနာ္က မင္းလွတရားပြဲကို က်ေနာ္တို႔ တပ္မေတာ္သားမ်ားကဝင္ရိုက္ႏွက္ၿပီး တရားပြဲကိုၿဖိဳခြဲေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔စစ္ေဆးခ်က္အရ မွန္ကန္သည္ဟုယူဆေၾကာင္းကို သက္ေသခံထြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ပူးတြဲၿပီး စစ္ရံုးခ်ဳပ္ကို စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔အစီရင္ခံစာ တင္ေတာ့မည္။ အကယ္၍ ဗိုလ္မႉးႀကီးသန္းစိန္ကသေဘာမတူလွ်င္ သီးျခားအစီရင္ခံစာတင္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈကို ရပ္လိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးသန္းစိန္ကလည္း သီးျခားတင္စရာမရွိေတာ့ဟု သေဘာတူလာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အထက္ပါ အစီရင္ခံစာကိုတင္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သက္ဆိုင္ရာတို႔က ထိုအစီရင္ခံစာအရ ဘာမွဆက္မလုပ္ပါ။ လူထုကလည္း ၿငိမ္သက္သြားပါသည္။

ဤသည္မွာ ထိုေခတ္ထိုကာလက တပ္တြင္းဆိုရွယ္လစ္မ်ား၏ ျပည္သူတို႔၏ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားကို စတင္ ပိတ္ဆို႔လာမႈမ်ား၏ တကြက္တကြင္းအေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ မရဲတရဲ ေသြးတိုးစမ္းလာမႈလည္း ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္အေနာက္ႏိုင္ငံေလ့လာေရးခရီးမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္တြင္ တိုင္းျပည္တြင္ တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈအႏၲရာယ္ႀကီးမားလာသျဖင့္ ထိုက်ဴးေက်ာ္မႈကိုႏွိမ္နင္းရန္ တာဝန္ေပးအပ္ျခင္းခံရၿပီး ၁၉၅၃ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လတြင္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႉးအျဖစ္ခန္႔အပ္လိုက္ပါသည္။

(တရုတ္ျဖဴ သို႔မဟုတ္ ကူမင္တန္မ်ား၏က်ဴးေက်ာ္မႈ သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္)

တရုတ္ျပည္ႀကီးတြင္ ခ်န္ေကရွိတ္ဦးေဆာင္သည့္ ကူမင္တန္အစိုးရႏွင့္ ေမာ္စီတုန္းဦးေဆာင္သည့္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ ၂ ဘက္ ႏွစ္ရွည္ၾကာမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ဆင္ႏႊဲရာမွ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက တျပည္လံုးတြင္ ေအာင္ပြဲခံသြားပါေတာ့သည္။ ခ်န္ေကရွိတ္ အပါအဝင္ထိပ္သီးကူမင္တန္မ်ား ထိုင္ဝမ္သို႔ထြက္ေျပးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံႏွင့္ နယ္ခ်င္းဆက္ေနသည့္ ယူနန္ျပည္နယ္မွ စစ္ရံႈးကူမင္တန္တပ္ပ်က္အခ်ိဳ႔မွာ  က်ေနာ္တို႔၏ အေရွ႔ဘက္နယ္နိမိတ္မ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္၊ က်ိဳင္းတံုခရိုင္ထဲသို႔ စတင္ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာပါသည္။

ဝင္လာစက အင္အားမွာ (၈ဝဝ)ေလာက္သာဟု ယူဆရပါသည္။ ေနာင္မွ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၅ဝ ဇန္နဝါရီလတြင္ တရုတ္ျဖဴမ်ားက က်ိဳင္းတံုေျမာက္ဘက္ရွိ မိုင္းယန္းၿမိ့ဳကို သိမ္းပိုက္တပ္စြဲလိုက္ပါသည္။ မတ္လထဲတြင္ က်ိဳင္းတံုအေရွ႔ပိုင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းအိမ္ေထာင္သည္မ်ားပါ လိုက္လာပါသည္။

က်ိဳင္းတံုအေရွ႔ေတာင္ဘက္ (ေမာင္းလင္း)မွာအေျခခ်ၿပီး အေရွ႔ဘက္ မဲေခါင္ျမစ္(လာအို-ျမန္မာနယ္စပ္)အေနာက္ဘက္ က်ိဳင္းတံု -တာခ်ီလိတ္လမ္းေတာင္ဘက္၊ ယိုးဒယား-ျမန္မာနယ္စပ္၊ ႀတိဂံနယ္ေျမတြင္ တပ္ျဖန္႔ၿပီးတပ္စြဲေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

၎တို႔သည္ ယူနန္ျပည္နယ္၊ ေကအမ္တီအမွတ္(၈)တပ္မေတာ္ႏွင့္ အမွတ္(၂၆)တပ္မေတာ္တို႔မွ တပ္ႂကြင္းတပ္က်န္မ်ားျဖစ္ၿပီး အမွတ္(၈) တပ္မေတာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီဦးေဆာင္ၿပီး၊ အမွတ္(၂၆)ကိုမူ ဒု-ဗိုလ္ခ်ဳပ္လူကိုခ်န္းက ဦးေဆာင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႔ တပ္သားမ်ားမွာ က်ိဳင္းတံုၿမိ့ဳ တြင္းသို႔ပင္ တျဖည္းျဖည္း ရုပ္ဖ်က္ၿပီးစိမ့္ဝင္လာေနပါသည္။

ဗမာ့တပ္မေတာ္က ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္းတြင္ လက္နက္ခ်ရန္သို႔မဟုတ္ တိုင္းျပည္နယ္ေျမမွထြက္သြားရန္ တရုတ္ျဖဴမ်ားကို ရာဇသံ ေပးလိုက္ပါသည္။ တရုတ္ျဖဴမ်ားက သူတို႔ကိုတိုက္လွ်င္ သူတို႔ကျပန္တိုက္ဖို႔အသင့္ရွိေၾကာင္း တင္းတင္းမာမာျပန္ၾကားသည့္အျပင္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ယိုးဒယား-ျမန္မာနယ္စပ္ႏွင့္ တာခ်ီလိတ္ၿမိ့ဳကေလးပါ တာခ်ီလိတ္လမ္း-မိုင္တိုင္(၈၁)မွစ၍ ၎တို႔က တိုးခ်ဲ႔သိမ္းပိုက္ လိုက္ပါသည္။

ဗမာ့တပ္မေတာ္ (ထိုစဥ္က ျပည္ေထာင္စုတပ္မ်ားဟု ေခၚပါသည္)က က်ိဳင္းတံုၿမိ့ဳထဲ ရုပ္ဖ်က္ဝင္ေရာက္ေနသည့္ တရုတ္ျဖဴ(၂ဝဝ)ေလာက္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး မိတၴီလာ၊ မႏၲေလးသို႔ပို႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ပါသည္။ တာခ်ီလိတ္ကိုလည္း ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ တရုတ္ျဖဴမ်ားသည္ ထိုင္ဝမ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရသြားကာ သူတို႔၏က်ဴးေက်ာ္ေရးစီမံကိန္းကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ လႈပ္ရွားလာပါေတာ့သည္။ အေမရိကန္မ်ားကလည္း ဝင္ေရာက္ကိုင္တြယ္ေနၾကသည္။

၁၉၅၁ ခုႏွစ္ႏွစ္ဦးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီဦးေဆာင္သည့္ တရုတ္ျဖဴအင္အား(၁ဝဝဝ-၁၅ဝဝ)မွ်သည္ က်ိဳင္းတံုခရိုင္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း မိုင္းဆတ္ၿမိ့ဳကေလးမွာ မိုင္းဆတ္လြင္ျပင္ကိုအေျချပဳၿပီး အေျခခံစခန္းသစ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ၾကပါသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုစခန္းမွာ ဗမာျပည္ တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈဌာနခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ က်ိဳင္းတံုေျမာက္ဘက္ မိုင္(၅ဝ)ကြာရွိ မိုင္းယန္းၿမိ့ဳကေလးႏွင့္ က်ိဳင္းတံုအေရွ႔ေတာင္ (၆၅)မိုင္ကြာရွိ မိုင္းေယာင္းၿမိ့ဳကေလးမ်ားတြင္လည္း တရုတ္ျဖဴစစ္သားစုေဆာင္းေရးႏွင့္ စစ္ေလ့က်င့္ေရးစခန္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခဲ့ ပါသည္။ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ စစ္သားမ်ားလည္း စုေဆာင္းၾကပါသည္။ ထိုင္ဝမ္(ေဖာ္မိုဆာ)မွ ေလ့က်င့္ေရးမႉးမ်ားလည္းေရာက္ရွိလာၿပီး စစ္သင္တန္းမ်ားေပးကာ တပ္သစ္မ်ားဖြဲ႔စည္းၾကပါသည္။ ထိုင္းက ထိုေလ့က်င့္ေရးမႉးမ်ားႏွင့္ စစ္ပစၥည္းလက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ဗမာျပည္ နယ္စပ္ ပြန္ပါက်င္သို႔ ကားႏွင့္ပို႔ေပးသည္။ တခ်ိဳ႔ကို ေလထီးႏွင့္ခ်ေပးသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ တရုတ္ျဖဴ၏က်ဴးေက်ာ္မႈမွာ သံလြင္ျမစ္အေရွ႔ဘက္တျခမ္းလံုးပ်ံ႔ႏွံ႔သြားၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ခ်ဲ႔ရာ ‘ဝ-နယ္-ကိုးကန္႔နယ္’ သိႏၷီနယ္မ်ားအထိတိုးခ်ဲ႔သြားၿပီး၊ အင္အားမွာလည္း (၄ဝဝဝ)ခန္႔ ရွိလာပါသည္။ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ၿမိ့ဳကေလးမ်ားတြင္လည္း အေျခခံ စခန္းမ်ားေဆာက္ၿပီး အခိုင္အမာေနထိုင္လာၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းဝင္ရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကမ္းသို႔ကူးလာကာ ဗမာျပည္ေတာင္ပိုင္း ကယားျပည္နယ္စပ္၊ ကဒူးႀကီး ဧရိယာအတြင္းထိပင္ ဝင္လာၿပီးတပ္စြဲလိုက္ပါသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲတြင္ ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ေမလထဲတြင္ လီမီသည္ ဝနယ္မွေနၿပီး တရုတ္ျပည္မႀကီးကို ေကာ္လံ(၂)ခု ခြဲၿပီးဝင္တို္က္ပါသည္။ အေမရိကန္မ်ားက ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ရိကၡာမ်ားလိုက္ခ်ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ တရုတ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကတိုက္ထုတ္၍ ျပည္မအတြင္း မိုင္ အနည္းငယ္သာဝင္ႏိုင္ၿပီး (၂)ပတ္အတြင္း အက်အဆံုးမ်ားစြာႏွင့္ ဆုတ္ခြာလာရပါသည္။

ဤမျဖစ္စေလာက္ အင္အားကေလးႏွင့္ ျပည္မႀကီးကိုဝင္တိုက္သည္မွာထူးဆန္းသျဖင့္ က်ေနာ္က သူတို႔၏ရည္ရြယ္ခ်က္ကို စဥ္းစား ၾကည့္ရာတြင္ စစ္ေရးထက္ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။ တရုတ္ျပည္တြင္း မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနသည့္သေဘာ၊ တရုတ္အစိုးရ တရားဝင္အစိုးရမျဖစ္ႏိုင္သည့္သေဘာ ေပၚလြင္ေစခ်င္ဟန္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကိုးရီးယားစစ္ပြဲလည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပည္မႀကီးအတြင္းက်န္ခဲ့သည့္ ကူမင္တန္လူေဟာင္းမ်ားအားတက္ၿပီး ပုန္ကန္ထႂကြေစလိုဟန္လည္း ရွိသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဝင္တိုက္တာ ကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္တိုက္ေနသလို ဝါဒလည္းျဖန္႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ယူဆစရာအခ်က္တရပ္မွာ အေမရိကန္ျပည္သူမ်ားက ခ်န္ေကရွိတ္ကိုဆက္ၿပီး ေဒၚလာေတြ၊ အကူအညီေတြေထာက္ပံ့ဖို႔ အက်ိဳးခံစားရမည့္အေမရိကန္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ ခ်ိန္ေကရွိတ္တို႔ ပူးေပါင္းႀကံရြယ္ ခ်က္လည္း ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။

           

သို႔ေသာ္ တရုတ္အစိုးရတပ္မ်ားက တိုက္ထုတ္လိုက္လို႔၊ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းကိုသာ ရည္ရြယ္လာပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္အကုန္တြင္ တရုတ္ျဖဴအင္အား (၆ဝဝဝ)ေျခာက္ေထာင္ ေက်ာ္လာပါသည္။ လီမီလည္း ေလ့က်င့္ေရးလူ (၇ဝဝ)ေခၚကာ ထိုင္းမွ တဆင့္ ထိုင္ဝမ္သို႔ေခတၲျပန္သြားပါသည္။

၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တရုတ္ျဖဴအင္အား အျမင့္မားဆံုးအထိတိုးခ်ဲ႔ၿပီး အလံုးအရင္းႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေျမာက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဗန္းေမာ္၊ ျမစ္ႀကီးနားမွစ၍ ေတာင္ဘက္ မြန္ျပည္နယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ ထိုးေဖာက္က်ဴးေက်ာ္သည့္ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းေရးတြင္လည္း ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္းရွိ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားသာမက၊ ယိုးဒယားျပည္ တြင္းက တရုတ္မ်ားကိုပါ စုေဆာင္းပါသည္။ ေနာက္ အင္အားတေသာင္းရွိလာေသာအခါ ဒီဝီဇံတပ္မ (၃)တပ္ အသစ္ဖြဲ႔ၿပီး ဤတပ္မ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္ကူး၍ ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းကိုဝင္ေရာက္သည့္အဓိကတပ္မ်ား ျဖစ္လာသည္။

ေျပာက္က်ား တပ္ခြဲကေလးမ်ားကိုလည္း သီးသန္႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကေသးသည္။ ထိုတပ္မ်ားကေတာ့ သံလြင္ျမစ္အေရွပိုင္း၌သာ ထားခဲ့သည္။ တရုတ္ျဖဴတပ္အားလံုး၏ စစ္ေသနာပတိကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီကိုထားၿပီး၊ တပ္ဖြဲ႔မ်ားကိုေတာ့ “ယူနန္နယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး-ျပည္သူ႔ ကယ္တင္ေရးတပ္မေတာ္”ဟူေသာအမည္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။

၁၉၅၂ ခုႏွစ္ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ မိုင္းဆတ္ေလယာဥ္ကြင္းကို တရုတ္ျဖဴမ်ားက ျပင္ဆင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ အေရးႀကီးသည့္ စစ္လက္နက္၊ လူ(အရာရွိမ်ား)၊ ပစၥည္းအကူအညီမ်ား ေဖာ္မိုဆာ(ထိုင္ဝမ္)မွ တိုက္ရိုက္လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းမွတဆင့္လည္းေကာင္း သယ္ယူပို႔ေဆာင္လာႏိုင္ၾကသည္။ ထိုင္ဝမ္သို႔ေခတၲျပန္သြားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီမီလည္း နည္းျပဆရာမ်ားအပါအဝင္ သင္တန္းဆင္း လူအင္အား(၇ဝဝ)ႏွင့္အတူ ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ထိုမိုင္းဆတ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တပ္အင္အားမ်ား စနစ္တက်တိုးခ်ဲ႔ၿပီး သင္တန္းမ်ားဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။

ထိုသို႔ အင္အားတိုးခ်ဲ႔ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၂ခုႏွစ္ တႏွစ္လံုး ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းသို႔ဝင္ေရာက္ေရးကို လ်င္ျမန္စြာတိုးခ်ဲ႔ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ ဗမာျပည္တြင္းမွ ပုန္ကန္ထႂကြေနသည့္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုလည္း ေသြးေဆာင္စည္းရံုးႏိုင္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားမွတဆင့္ အတြင္းပိုင္းသို႔ စိမ့္ဝင္လာရာ ကရင္သူပုန္မ်ားရွိရာ ေမာ္ခ်ီမိုင္းေဒသ၊ ကယားျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္စပ္ရွိ ကဒူးႀကီးေဒသမ်ားအထိ၊ ဝင္ေရာက္ အေျခခ် လာႏို္င္ပါေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ အခ်က္အခ်ာက်လွေသာ မႏၲေလးလမ္းမႀကီးကို စစ္ေတာင္းအေရွ႔ဘက္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွေန၍ စတင္ၿခိမ္းေျခာက္ရန္ ေျခကုတ္ယူေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ တရုတ္ျဖဴဒီဝီဇံတပ္တတပ္သည္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေမာ္ခ်ီးမွ ဖာပြန္ကိုျဖတ္ကာ ေမာ္လၿမိဳင္၊ က်ိဳကၡမီခရိုင္အတြင္းဝင္ေရာက္ကာ မြန္ေဒသ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မ်ား (ကရုပၸိ၊ ပင၊ ေကာ့ဒြက္)အထိ ခ်ီတက္တပ္စြဲခဲ့ၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ ေတာင္ဘက္စစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေရေၾကာင္းျဖင့္ အကူအညီမ်ားတိုးခ်ဲ႔ေပးပို႔ႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။

အလယ္ပိုင္းစစ္ေၾကာင္းမွာ ဝ-နယ္၊ ပန္ယန္းတြင္အေျချပဳၿပီး သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းကူးကာ လာရိႈးအေရွ႔ေတာင္ဘက္ရွိ မိုင္းရွဴး ေဒသတြင္းသို႔ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္တပ္စြဲလာသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိ့ဳ၏အေရွ႔ေတာင္ဘက္ မိုးနဲၿမိ့ဳအနီးေဒသမ်ားကိုလည္း ဝင္ေရာက္လာ ၾကသည္။ က်ိဳင္းတံုခရိုင္အတြင္းရွိ မိုင္းပူေအာင္လြင္ျပင္ကို ခ်ီတက္တပ္စြဲၾကသည္။ က်ိဳင္းတံု-ေတာင္ႀကီးလမ္းမႀကီးကို ႀကီးက်ယ္စြာ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ တႏွစ္လံုး ဗမာျပည္အတြင္းပိုင္းေရာက္ေအာင္ တိုးခ်ဲ႔ဝင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္မူ က်ေနာ္တို႔၏တပ္မ်ားကို ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ စတင္တိုက္ခိုက္ပါေတာ့သည္။ တဖက္မွာ ဤကဲ့သို႔စတင္တိုက္ခိုက္ၿပီး တဖက္မွလည္း သူတို႔၏အင္အားကို တနသၤာရီ ပင္လယ္ဘက္က ေဖာ္မိုဆာ(ထိုင္ဝမ္)ႏွင့္ တိုက္ရိုက္သေဘၤာလမ္းဖြင့္ၿပီး တိုးခ်ဲ႔ဖို႔ႀကီးက်ယ္သည့္စီမံကိန္းႏွင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။

၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဆန္းလွ်င္ဆန္းခ်င္း ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ အခ်က္အခ်ာျဖစ္ေသာ မိုင္းရွဴးႏွင့္မံုးေအာ့ကို စတင္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ လိုက္ၾကသည္။ ဒုတိယ လြိဳင္ေကာ္ၿမိ့ဳကိုတိုက္ေသာ္လည္း အက်အဆံုးမ်ားစြာႏွင့္ဆုတ္သြားရသည္။ မိုင္းပန္ၿမိ့ဳကိုေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ သိမ္းပိုက္ရရွိသြားသည္။ တရုတ္ျဖဴမ်ား (၃)ရက္ၾကာသိမ္းထားခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာလိုပင္ ဗမာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ဝင္ေရာက္ေနသည့္ တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားသည္ တရုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိ့ဳမ်ားျဖစ္သည့္ မူဆယ္၊ ၾကဴကုတ္၊ မိုင္းယုၿမိ့ဳမ်ားကို တၿပိဳင္နက္တည္း ဝိုင္းတိုက္ၾကသည္။

မိုင္ (၂၈ဝ)ေက်ာ္ရွိေသာ ေတာင္ႀကီး-က်ိဳင္းတံုလမ္းမႀကီးေပၚတြင္လည္း တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ား အေတာ္လႈပ္ရွားကာ၊ တပ္စခန္းမ်ားကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။

ဤကဲ့သို႔ တရုတ္ျဖဴမ်ား ဗမာျပည္တြင္းက်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာမႈအေပၚ ဗမာျပည္သူမ်ားက အံုႂကြဆန္႔က်င္လာပါသည္။ ၁၉၅၂-၅၃ ခုႏွစ္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ သတင္းစာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္မ်ားလည္း အသင့္အတင့္ရွိေသးသျဖင့္ တိုးတက္သည့္အယူအဆရွိသည့္ စာေစာင္မ်ား၊ လက္ဝဲစာေစာင္မ်ားလည္းထုတ္ေဝလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ျပည္သူမ်ားႏိုးၾကားေနၿပီး ထိုအႏၲရာယ္ကိုေျဖရွင္းရန္ အစိုးရအား တိုးတက္ေတာင္းဆိုေနၾကပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဖဆပလအစိုးရအေနႏွင့္ တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈကိုတိုက္ထုတ္ရန္ စီစဥ္စိုင္းျပင္းရပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္မွ ေနရာအႏွံ႔အျပားကို အျပင္းအထန္ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူရပါသည္။ တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားကို သံလြင္ျမစ္အေရွ႔ဘက္ကမ္းအထိ ျပန္လည္ ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ေတာင္ပိုင္းစစ္ဆင္ေရးတြင္လည္း သံေတာင္-ေမာ္ခ်ီလမ္းကို ဗမာ့တပ္မေတာ္က ျပန္သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။ ေတာင္ငူနယ္ရွိ ကရင္ သူပုန္မ်ားက တရုတ္ျဖဴမ်ားကိုလက္မခံသျဖင့္ အေတာ္သက္သာသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ငူသာ ရန္သူ႔လက္က်သြားပါက ဗမာျပည္ ထက္ပိုင္းက်ိဳးသလို ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

ေနာက္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ဒုတိယအေရးႀကီးသည့္စစ္ဆင္ေရးမွာ ကရုပၸိ-ပင ပင္လယ္စပ္တြင္တပ္စြဲထားေသာတရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားကို ပင္လယ္ေၾကာင္းမွေရာ၊ ကုန္းေၾကာင္းမွပါတိုက္ခိုက္ေမာင္းထုတ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ တရုတ္ျဖဴမ်ားတပ္စြဲရသည့္အေၾကာင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အလြန္ႀကီးမားသည့္စီမံကိန္းရွိေနေၾကာင္း ေနာက္ပို္င္းက်မွသိလာရပါသည္။ ၎တို႔၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဗမာျပည္တြင္း တရုတ္ျဖဴတပ္မ်ားအတြက္ တပ္သစ္မ်ားတည္ေဆာက္ဖို႔ လက္နက္ပစၥည္းတန္ေပါင္းမ်ားစြာလိုအပ္ရံုမက တပ္မႉးတပ္သားအပါအဝင္ လူအင္အားလည္း အမ်ားအျပားလိုအပ္လ်က္ရွိရာ ထိုလိုသမွ်ပစၥည္းမ်ားကို သေဘၤာျဖင့္ပို႔ရန္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္လိုအပ္ပါသည္။

ထိုမြန္ျပည္နယ္ ကမ္းစပ္ေဒသမ်ားသည္ ေရ (၆)ေပ မွ (၉)ေပေက်ာ္အထိနက္သျဖင့္ သေဘၤာမ်ား အလြယ္တကူကပ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဒသမွတရုတ္ျဖဴမ်ားကို ေမာင္းထုတ္လို္က္ႏိုင္သျဖင့္ တရုတ္ျဖဴ၏ တပ္ေနာက္ထပ္တိုးခ်ဲ႔ေရးအစီအစဥ္ကို အေတာ္ပင္ အားနည္းသြားေစခဲ့ ပါသည္။ ထိုေဒသကို က်ေနာ္တို႔တပ္မ်ားတိုက္ေနစဥ္မွာပင္ ေဖာ္မိုဆာ(ထိုင္ဝမ္)မွ ပထမအသုတ္သေဘၤာမ်ားသည္ တပ္မႉးမ်ား၊ လက္နက္ ပစၥည္းမ်ားသယ္ေဆာင္ကာ ၿမိတ္ကြ်န္းစုသို႔ဆိုက္ေရာက္လာေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းသိရပါ သည္။ တရုတ္ျဖဴမ်ားအေနႏွင့္ ၎တို႔ တပ္စြဲထားေသာပင္လယ္ကမ္းစပ္မ်ားမွ ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးေနရသည့္အတြက္ ထိုသေဘၤာစုႏွင့္ ဝိုင္ယာလက္အဆက္အသြယ္ျပတ္ကာ ဆက္လက္ဝင္မလာႏို္င္ေတာ့ဘဲ ဆုတ္ခြာသြားၾကရပါေတာ့သည္။

၁၉၅၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ တရုတ္ျဖဴမ်ား အခိုင္အမာစြဲထားသည့္ မိုင္းတံုႏွင့္မိုင္းဆတ္လြင္ျပင္ကို သိမ္းပိုက္ရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ အထူး စစ္ဆင္ေရးႀကီးတရပ္ျပဳလုပ္ရန္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ျပင္ဆင္ပါသည္။ ထိုစစ္ဆင္ေရးမွာ “နဂါးႏိုင္စစ္ဆင္ေရး”ပင္ ျဖစ္သည္။