ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁၇) တတိယပိုင္း

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁၇)

တတိယပိုင္း

က်ေနာ့္ဒဏ္ရာမွာ မျပင္းထန္လွပါ။ အသားပဲရွပ္ထိတာျဖစ္၍ ေပါင္တြင္တထြာခန္႔ ၿပဲသြားရံုသာ ရွိပါသည္။ ေတာင္ငူျပန္ေရာက္ၿပီး အနာကို ေဆးထည့္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးတာႏွင့္ က်ေနာ္စစ္ဆင္ေရးလက္စသိမ္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရပါသည္။ တပတ္ခန္႔လုပ္ေဆာင္ၿပီးမွ မဂၤလာဒံုသို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းတြင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းအေတာ္မ်ားမ်ား လာေရာက္ႀကိဳဆို ေနၾကပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မႈးႀကီး ေအာင္ႀကီး (ေနာင္ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္)ႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွ ေဒါက္တာဘသန္း(ေနာင္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ ပါေမကၡခ်ဳပ္)တို႔ ပါဝင္ၾကပါသည္။

က်ေနာ့္ဒဏ္ရာမွာ အေတာ္က်က္စျပဳေနၿပီျဖစ္၍ ေဆးရံုသို႔မေခၚသြားေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္မဂၤလာဒံုအိမ္သို႔ပဲ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘသန္းမွာ က်ေနာ့္အိမ္အထိလိုက္လာၿပီး အိမ္တြင္ဒဏ္ရာကို ဖြင့္ၾကည့္ပါသည္။ ဒဏ္ရာခ်ဳပ္ထားတာကိုၾကည့္ၿပီး “ဒါ ေမာင္ေမာင္သန္း လက္ရာပဲ”ဟု ဆိုပါသည္။ တကယ္လည္း က်ေနာ့္ဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္ေပးလိုက္သူမွာ ေတာင္ငူၿမိ့ဳတြင္ စခန္းခ်ထာေသာ ေဆးတပ္မွ တပ္မႈးဗိုလ္မႈးေမာင္ေမာင္သန္း (ေနာင္ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံု ေဆးရံုအုပ္ႀကီး)ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၎မွာ ေဒါက္တာဘသန္း၏ တပည့္ရင္းလည္းျဖစ္၍ ဆရာျဖစ္သူက တပည့္၏လက္ရာကိုမွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ဗိုလ္မႈးေမာင္ေမာင္သန္းမွာ ႏႈတ္နည္းလွေသာ လူေအးတဦးျဖစ္ေသာ္လည္း တာဝန္ကိုမူ အလြန္သိၿပီး  ေက်ႁပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္တတ္သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ က်ေနာ္ တရုတ္ျဖဴ စစ္ဆင္ေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ေသာအခါ၌လည္း ေရွ႔တန္းေဆးမႈးအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ့္ဒဏ္ရာမွ ခ်ဳပ္ရိုးျုဖတ္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ေျခေထာ့က်ိဳးျဖင့္ လမ္းစေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ရံုးျပန္တက္ကာ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ၿပီး နယ္ေျမမ်ား တည္တန္႔တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ရပါသည္။ က်ေနာ့္မွာ ထိုစဥ္ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမႈးတာဝန္သာမက ပဲခူးတိုင္း တိုင္းမင္းႀကီးရာထူးကိုလည္း တြဲဖက္ကိုင္တြယ္ၿပီး နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ေနရပါသည္။

တိုင္းျပည္အေျခအေန အေတာ္တည္ၿငိမ္ေကာင္းမြန္လာသည့္အခါ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာသျဖင့္ ေဆးခြင့္ (၆)လယူၿပီး မိတၴီလာတြင္ သြား၍ အနားယူေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္သားသမီး သံုးေယာက္ရွိေနပါသည္။ အင္းစိန္တိုက္ပြဲကာလမ်ားအတြင္း ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ က်ေနာ့္သားႀကီး ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ (ကိုျမေမာင္) ကို မဂၤလာဒံုမွာ ေမြးဖြားပါသည္။

က်ေနာ္သည္ မိသားစုႏွင့္အတူမိတၴီလာမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္ရာ ၁၉၅၁ ခု ေဖဖာ္ဝါရီလတြင္ မိတၴီလာတြင္ ရွိေနစဥ္မွာပင္ဒုတိယသား ေက်ာ္ေဇာဦး (ကိုခိုင္ေအာင္)ကို ေမြးဖြားပါသည္။ သူ႔ေမြးၿပီး လသားအရြယ္မွာပင္ က်ေနာ္မဂၤလာဒံုသို႔ ခြင့္ရက္ေစ့၍ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ခြင့္သြားေနစဥ္ က်ေနာ့္ေနရာကို ဗိုလ္မႈးႀကီးလွေအာင္ (ေနာင္ ေတာင္တက္အသင္း ဥကၠဌ)က ယာယီဝင္ယူပါသည္။

က်ေနာ္မဂၤလာဒံုျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကေခၚ၍ တာဝန္တခုေပးပါသည္။ က်ေနာ္ ၄၉ ခုႏွစ္ ေကအင္ဒီအိုတိုက္ရန္ ေတာင္ပိုင္းတာဝန္လႊဲေျပာင္းယူရစဥ္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႈးျဖစ္သြားေသာ ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေမာင္(ေနာင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္)သည္ စစ္စခန္းမ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေနစဥ္ မိတၴီလာ၌ ေကအင္ဒီအိုတို႔၏အဖမ္းခံသြားရသည္။ သူႏွင့္အတူ အရာရွိအခ်ိဳ႔လည္းပါသြားပါသည္။ ထို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ကသူတို႔အား ေကအင္ဒီအိုတို႔၏ ကရင္ျပည္နယ္ ေရသိုးႀကီးရြာတြင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လအတြင္း ကြန္မင္ဒိုတပ္ဖြဲ႔ေလးတဖြဲ႔ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ကယ္တင္ရာ ေအာင္ျမင္စြာကယ္တင္ႏိုင္ၿပီးမွ အင္အားႀကီးမားစြာႏွင့္လိုက္တိုက္သျဖင့္ ျပန္လည္ဖမ္းမိသြားပါသည္။

သြားကယ္သည့္အဖြဲ႔ကလူအခ်ိဳ႔လည္း က်ဆံုးက်န္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္သူတို႔တေတြ ပိုမိုေခ်ာင္က်ေသာ ေဘာဂလိသို႔ေရႊ႔ေျပာင္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားလိုက္ပါသည္။ ထိုအေျခအေနမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပၿပီး ကာနယ္ေမာင္ေမာင္တို႔ကိုေတာ့ သူတို႔သတ္ပစ္ၾက ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာနယ္ေမာင္ေမာင္ကယ္တင္ေရးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေခါင္းေဆာင္ကြပ္ကဲၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးပါရန္ ေျပာၾကားလာ ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ရန္ကုန္ဘေဆြအားေခၚယူၿပီး အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေမးျမန္းေလ့လာပါသည္။ ေျမပံုကိုခ်ၿပီးေတာ့လည္း အေသးစိတ္ေလ့လာၾကည့္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေမာင္ႏွင့္အဖြဲ႔ကယ္တင္ေရးစစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို ခ်မွတ္ ပါသည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ထိုစီမံကိန္း၏အတိုခ်ဳပ္မွာ ကယ္တင္ေရးလုပ္ငန္းကိုတိုက္ရိုက္မလုပ္ဘဲ သြယ္ဝိုက္ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ နည္းျဖင့္သာ ကယ္တင္ရန္စီစဥ္ပါသည္။

ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔ကယ္တင္ေရးစစ္ လႈပ္ရွားမႈမစမီ သူတို႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားေသာေနရာ၏ အေနာက္ဘက္(ေျမပံုအရ အေရွဘက္) မိုင္ ၄ - ၅ ဆယ္ အကြာတြင္ တပ္စခန္းစြဲထားေသာ ေကအင္ဒီအိုတို႔၏ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္စခန္းႀကီးကို မိမိတို႔တပ္မေတာ္မွ စစ္ဆင္ေရးအႀကီးစားလုပ္ၿပီး ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္မည့္ “ဟန္ျပစစ္ဆင္ေရး”ႀကီး လုပ္ေနစဥ္ကာလတြင္မွ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔ဦးစီးေသာ ကယ္တင္ေရးေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔က ဗိုလ္မႈးေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားေသာစခန္းကို ဝင္ၿပီးတိုက္ခိုက္ထိုးသုတ္ ကယ္တင္ရန္ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔စီစဥ္ၿပီးေနာက္ ကယ္တင္ေရး စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို စတင္ပါေတာ့သည္။ ထိုစစ္ဆင္ေရးကို ေတာင္ငူေဒသရွိ ဗမာ့တပ္မေတာ္အမွတ္(၂) ေျချမန္တပ္မဟာမွ တပ္မဟာမႈးဗိုလ္မႈးႀကီးေစာျမင့္က ေနာက္တန္းမွေန၍ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္စီမံပါသည္။ ပါဝင္ေသာတပ္မ်ားမွာ ေျခလ်င္တပ္ခြဲ ၄ ခြဲပါရွိေသာ အမွတ္(၃) ဗမာ့ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း (၎တပ္ရင္းမွာ ၁၉၄၅ - ၄၆ က ဘီအိုင္ေအတပ္သားေဟာင္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ စတင္ ဖြဲ႔စည္းကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာတပ္ရင္း)ႏွင့္ ရန္ကုန္ဘေဆြေခါင္းေဆာင္ေသာ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔ တို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အားလံုးကို က်ေနာ္က ၿခံဳၿပီး ဦးစီးပါသည္။

စစ္ဆင္ေရးတြင္ ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔ တိုက္ရိုက္ကယ္တင္ေရးကို ဗိုလ္မႈးႀကီးေစာျမင့္ႏွင့္ ေရွ႔တန္းရွိ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔ကို တိုက္ရိုက္ ကြပ္ကဲေစၿပီး က်ေနာ္က ေကအင္ဒီအိုဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီးကို တိုက္ရိုက္တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ေရး “ဟန္ျပတိုက္ခိုက္ေရး”ကို ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေလတပ္ဆြယ္ႏွင့္ေပါင္း၍ လုပ္ေဆာင္ပါသည္။

က်ေနာ္သည္ သံေတာင္ႏွင့္ ေဘာဂလိႀကီးကိုလည္း ဟန္ျပတိုက္ခိုက္ေရးလုပ္ခဲ့ေသးသည္ ထင္ပါသည္။ (တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က်မွ စစ္ဆင္ေရးႀကီးတရပ္ဆင္ႏႊဲၿပီး သိမ္းပိုက္ႏိုင္ပါသည္) တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေကအင္ဒီအိုတို႔၏ ဗဟိုစစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းႀကီးကို ဦးတည္ၿပီး ၎ ဗဟိုစခန္းႀကီးရွိရာ ေဘာဂလိေဒသ၏ ေကအင္ဒီအိုတို႔၏ အျပင္ကာကြယ္ေရးစခန္းမ်ားကို စတင္တိုက္ခိုက္ရန္ျပင္ဆင္ၿပီး ၎စခန္းႀကီးကို လည္း ေလတပ္မွ ေလယာဥ္ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွဝဲၿပီး ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေလေၾကာင္းဓာတ္ပံုရိုက္ေစပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ပထမ ဦးတည္တိုက္ခိုက္မည့္ ရန္သူဗဟိုစခန္းႀကီးကိုကာကြယ္ထာေသာ စခန္းငယ္မ်ားကိုပါ ေလေၾကာင္းမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ကူးေစပါသည္။ ၎လုပ္နည္းမွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ တိုက္ပြဲႀကီးမ်ားတြင္ စစ္ဆင္ေရးႀကီးမ်ား မစမီ စီမံကိန္းဆြဲရန္အတြက္ တိုက္မည့္ရန္သူ႔ေဒသ စခန္းေနရာမ်ားကို ေကာင္းကင္မွဓာတ္ပံုရိုက္ယူ ေထာက္လွမ္းၾကည့္ရႈရာတြင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာ လုပ္နည္းျဖစ္ပါသည္။

ထိုတိုက္မည့္ရန္သူ႔စခန္းႏွင့္ ဝန္းက်င္ေဒသမ်ားအေပၚသို႔လည္း ေလတပ္ေလယာဥ္ျဖင့္ ေၾကာ္ညာစာရြက္မ်ားကို ႀကဲခ်ပါေသးသည္။ ထိုေၾကာ္ညာမွာ - မိမိတို႔တပ္မေတာ္က သင္တို႔ကိုတိုက္ခိုက္ေတာ့မည္။ သင္တို႔အေသခံၿပီး ခုခံတိုက္ခိုက္မေနဘဲ မိမိတို႔တပ္မေတာ္သို႔ လက္နက္မ်ားခ်ၾကရန္ႏွင့္ လက္နက္ခ်သူမ်ားကို ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္မည္ စသည္မ်ား ေရးသားထားပါသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိသည့္အတိုင္း ရန္သူ႔စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ၿခိမ္းေျခာက္ထားေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ ရန္သူ႔ဗဟို ကာကြယ္ေရးစခန္းကိုလည္း စၿပီးတိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကရင္သူပုန္မ်ားသည္ တျခားဘာကိစၥမွ မစဥ္းစား၊ မကာကြယ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ဗဟိုစခန္းကာကြယ္ေရးကိုသာ အဓိကအာရံုထား လံုးပန္းလာၾကပါသည္။

ထိုတခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဗိုလ္မႈးႀကီးေစာျမင့္ႏွင့္ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔တပ္ဖြဲ႔က ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကယ္တင္ေရး တိုက္ပြဲကို စတင္ တိုက္ခိုက္ရာ ေကာင္းစြာေအာင္ျမင္ထေျမာက္ၿပီး ထိုအဖြဲ႔မွာ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန့တြင္ လြတ္ေျမာက္လာပါေတာ့သည္။

ထိုေနာက္ က်ေနာ္လည္း ရန္သူ႔ဗဟိုစခန္းကို ဟန္ျပတိုက္ခိုက္ေနမႈကိုရပ္စဲလိုက္ၿပီး စစ္ဆင္ေရးကို ေခတၲရပ္ဆိုင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။