သခင္ႏုႏွင့္ စာေရးဆရာအသင္း (ဒဂုန္တာရာ)

သခင္ႏုႏွင့္ စာေရးဆရာအသင္း (ဒဂုန္တာရာ)
'နာမည္ ဘယ္သူလဲ'
'စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠဌ ဒဂုန္တာရာပါ'
ေသနတ္ကိုင္စစ္သားက လက္ျပကာခြင့္ျပဳလိုက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားကို သံဆူးႀကိဳးဝိုင္းထဲသို႔ ေမာင္းဝင္ရေလသည္။
'ေဟာ ဝင္ႏိုင္ၿပီ တဲ့' ဟု ဒဂုန္နတ္သွ်င္က ဆိုသည္။ ေဇာ္ဂ်ီကမူကား မရန္းပင္မ်ားျဖင့္မိႈင္းညိႇဳ႔ေသာ ဝင္ဒါမီယာဘက္သို႔ေငးကာ 'ေဟာ ဟိုမွာ သခင္ႏုပုတီးစိပ္တဲ့ ေနရာ' ဟု ျပေလသည္။ မုေလး႐ံု ေတာစ၊ ေဒါနလမ္း ေျမညီ။

အိမ္ဝင္းထဲတြင္ ကားမ်ားရပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကက္ဘိနက္အစည္းအေဝး႐ွိသျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရသည္။
ဧည့္ခန္းမွာ ႐ိုး႐ိုးကေလးျဖစ္သည္။ အဆန္းအျပားမ႐ွိ။ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ ဓါတ္ပံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ဓာတ္ပံုမွာ ပံုႀကီးျဖစ္၍ ေပၚထင္သည္။ အျခား ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွကားမ်ား။ တေထာင့္တြင္ ျမန္မာမႈလက္ရာ စဥ့္အတတ္ပညာျဖင့္လုပ္ထားေသာ ပန္းစိုက္အိုးႀကိီး။
အတန္ၾကာေသာအခါ ေကာ္ဖီလာခ်သည္။ သာမန္အိမ္မ်ားတြင္ေတြ႔ေနက် သာမန္လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္အျပာ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးမူကား သၾကားပါသျဖင့္ မေသာက္ေပ။

ေလတိုက္သျဖင့္ ပန္းပြင့္ခန္းဆီးသည္ ေဖာင္းကာ ႐ြက္တိုက္ေနသည္။ မၾကာမီ အပါးေတာ္ၿမဲက 'အေပၚထပ္ကို ႂကြပါတဲ့' ဟု လာေျပာသည္။ ဒါႏွင့္ အေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။

သခင္ႏုက 'အစည္းအဝးေတြက ဆက္ေနတာ။ ေတာ္ေေတာ္မ်ား ေစာင့္ေနရသလား' ဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
သခင္ႏု၏ ႏႈတ္ဆက္ေသာအၾကည့္ကိုတုန္႔ျပန္ခံယူ၍မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္အတြက္မူ လိႈက္ဖိုျခင္းမျဖစ္မိ။ သခင္ႏုကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကုန္ေလာက္က တာရာမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးေတာင္းစဥ္က ျမန္မာ့အလင္းသတင္းတိုက္တြင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့၏။ 'ကၽြန္ေတာ္တို႔က စာေပဝါသနာပါတယ္ဆိုေပမယ့္ မီးေလာင္ေနတာေတြ႔ေတာ့ မီးကိုဝင္ၿငိမ္းရေသးတယ္' ဟု သူက ေျပာခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ တခါမွ် သူႏွင့္မေတြ႔။ ေတြ႔စရာလည္းအေၾကာင္းမ႐ွိ။ ယခု ေတြ႔ရေသာအခါ မ်ားစြာေျပာင္းလဲေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ ယခင္ကမူ တဦးစီကို တဦးစီကို ႏႈတ္ဆက္ေသာအၾကည့္႐ွိ၏။ ထိုအၾကည့္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ယခုမူ အားလံုးကို ေမွးကာ ၾကည့္၏။ အေသးစိပ္ ျမင္ဟန္မ႐ွိ။ အားလံုးကို တခါတည္းၿခံဳ၍ ၾကည့္၏။ ထိုအၾကည့္မွ သဘင္ဆန္ေနေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ေမွးေသာအၾကည့္ကိုခံယူရာ၌ ဖိုလိႈက္ျခင္း မျဖစ္မိ။ စြဲလမ္းေသာကေခ်သည္တဦးက ဇာတ္ခံုေပၚမွ ပရိသတ္ကိုၾကည့္ေသာ အၾကည့္ကိုခံယူရသည့္ အခါမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အကယ္၍သာ အိမ္တအိမ္၌ ထိုစြဲလမ္းေသာကေျခသည္ကို ဆံုေတြ႔ရေခ်က ဖိုလိႈက္မိေပမည္။ ရင္ခုန္မိေပမည္။ ဤ ဖိုလိႈက္ျခင္းရင္ခုန္ျခင္းက ၾကည္ႏူးစရာ။

ထိုသို႔ ေျပာင္းလည္းလာသည္ကို နားလည္ႏိုင္ပါ၏။ သခင္ႏုသည္ ၄ ႏွစ္အတြင္း မုန္တိုင္းထဲကသစ္႐ြက္လို လြင့္ေမ်ာေန႐ွာသည္။ စဥ္မက်သြားေအာင္ တြယ္ကပ္ထားရ၏။ ပရိသတ္မ်ားကို တိုးေဝွ႔ကာ႐ွင္းရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္အားလံုးကို ဇာတ္ခံုေပၚမွၾကည့္ေသာ ေမွးေၾကာင္ေၾကာင္အၾကည့္ကို ရ႐ွိလာဟန္တူ၏။ ထိုသို႔ ေမွးေၾကာင္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ စကားေျပာေနသျဖင့္ ေဇာ္ဂ်ီက ကၽြန္ေတာ့္ကို သခင္ႏု မမွတ္မိဘူးထင္ကာ 'ဒဂုန္တာရာကိုသိတယ္ မဟုတ္လား'ဟု ေျပာရ၏။ 'ဘယ္ႏွယ့္ မသိဘဲ ႐ွိပါ့မလဲ။ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့' ဟု ၿပံဳးကာ ျပန္ေျဖသည္။ ထိုအျပံဳးႏွင့္အၾကည့္မွ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္ျပက္လိုက္ျခင္းမွ်သာ။

သံဆူးႀကိဳးထဲမွ မီးခိုးမိႈင္း
သခင္ႏု၏ အၾကည့္သာ မဟုတ္။ ေျပာသည့္စကားဝါစာ၊ လက္ဟန္အမူအရာတို႔မွာ ဇာတ္သဘင္ ဆန္ေနေလၿပီ။ စင္ျမင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားဟန္ ပါေနေလၿပီ။ ဤ ဟန္ပန္ျဖင့္ ကရဖန္ မ်ားလာသျဖင့္ အမူအရာမွာ စက္ယႏၱရားလိုလည္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ၁၉၃၆ သပိတ္က သိဖူးသည့္ 'ကိုႀကီးႏု' သ႑ာန္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီက စတင္၍လားမသိ။ စာဆိုေတာ္ပြဲေန႔ကိုတက္ေရာက္ဖြင့္ရန္ ေျပာသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကလဲ ထပ္ေျပာ၏။ 'မတက္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္။ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔ကစၿပီး မႏၱေလးက သင္းေဘာနဲ႔ထြက္လာမွာ။ စာဆိုေတာ္ေန႔မွာက လမ္းမွာ႐ွိလိမ့္မယ္။ တိုင္း ကြန္ဖရင့္ အတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႔ၿမိဳ႔ေတြမွာ သူပုန္က လြတ္စ႐ွိေသးတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ေတြရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္တင္အားေပးရမယ္'
သူ၏ လကၤာဝါစာမွာ ေျပျပစ္လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဇြတ္ေျပာၾကရေသာ္လည္း သူ၏အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔မွာ ခိုင္လံုသည္။ ဒါႏွင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ သခင္ႏုက 'အေျခအေနကိုက ဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ' ဟု ဆိုသည္။ တရာတန္ လက္မွတ္ ၅ဝ ေရာင္းေပးရန္ အလြယ္တကူ တာဝန္ယူလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး သခင္ႏုက စာဆိုေတာ္ေန႔တြင္ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ားလို လာေရာက္ မဖြင့္လွစ္ႏိုင္ျခင္းကိုအားနာသြားသျဖင့္ 'ကဲ အၾကံတခုရတယ္။ ဒီလို လုပ္ပါ။ မႏၱေလးကိုလာလည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္လိုက္မယ္။ ဟိုမွာ႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ပို႔ေပးမယ္။ ဟိုက်ေတာ့ တည္းဖို႔ေနဖို႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ၾကည့္စီစဥ္ၾကေပါ့။ မႏၱေလးမွာ ၃ ရက္ေလာက္ ေနၾကေပါ့'

ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားေထာင္ေနၾကသည္။
'ေလယာဥ္ပ်ံတစီးစာဆိုရင္ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ လိုက္ႏိုင္မယ္။ အဲ စာေရးဆရာအသင္းအမႈေဆာင္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္႐ွိသလဲ'
'ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္' သခင္ႏုက ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို ေငးေနၿပီးမွ 'သတင္းစာဆရာအသင္းလဲ ေခၚပါအုံးေလ။ အဲဒါ ဒဂုန္တာရာကပဲ တာဝန္ယူပါ။ သတင္းစာဆရာအသင္းကို ေမးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကအျပန္ စေနေန႔ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါ'

ထိုအခိုက္ ေအာက္ထပ္မီးဖိုမွ မီးခိုးမ်ား အေပၚသို႔တက္လာကာ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည္။ သခင္ႏုလည္း မီးခိုးသျဖင့္ လက္ႏွင့္ယပ္ေနရာက ထၿပီး ေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္ကာ 'ကိုၾကဴစိန္ေရ'ဟု အပါးေတာ္ၿမဲကို လွမ္းေခၚသည္။
'မီးခိုးေတြ လုပ္ပါအုန္း။ အေပၚတက္ေနတယ္။ မီးမခိုးေအာင္ လုပ္ေပးပါ'
ေဇာ္ဂ်ီက ၿပံဳးရယ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မီးခိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံသို႔ မေရာက္ေပ။

'ရန္ကုန္က သံအမတ္ေတြလည္း ဖိတ္မယ္။ မႏၱေလးမွာလဲ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ျပရမွာပဲ။ အိုင္ေဆး ေနာက္ ဒိျပင္ ဘယ္သူေတြကိုေခၚရေကာင္းမလဲ။ အႀကံေပးပါအုံး' ကၽြန္ေတာ္က 'ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ဂီတဆရာေတြေကာ' ဟု အႀကံေပးသည္။ သခင္ႏုကား ၿငိမ္သက္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ သခင္ႏုက မႏၱေလးသို႔သြားေရာက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ 'လူထုေအာင္သံ' ျပဇာတ္အေၾကာင္းလည္း ညႇပ္ကာ ေျပာသည္။ ႐ွိတ္စပီးယား၏ျပဇာတ္ကို ျမန္မာလိုျပန္၍ ကရန္လည္း ေျပာေသးသည္။

ေနာက္တေန႔တြင္ သတင္းစာဆရာအသင္း အတြင္းေရးမွဴး ကိုတက္တိုးႏွင့္ေတြ႔ကာ ေျပာရာ လိုက္ပါမည္ဟုေျပာ၍ သခင္ႏုသို႔ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားလိုက္သည္။ ႏွစ္ဆယ္လိုက္မည္ဆိုကာ ဆယ္ဦးစီလိုက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က အႀကံေပးသည္။
၁၄-၁၁- ၅ဝ ေန႔တြင္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေယာထံမွ မႏၱေလးလိုက္ရန္ စာေရးဆရာအသင္းမွ႐ွစ္ဦး နာမည္စာရင္းေပးသြင္းရန္ စာရ႐ွိသည္။ ေနာက္ သတင္းေထာက္အသင္းပါ ပါသည္ဟုသိရသည္။ ေနာက္ အစီအစဥ္မ်ားကို ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ လုပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ မသိရေတာ့ေပ။

မဂၤလာဒံုမွ ခ်မ္းျမသာစည္သို႔
၁၇-၁၁-၅ဝ။
တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြ႔၍ေနေသာ ေငြမ်ဥ္းေၾကာင္းမွာ ျမစ္မ်ားပင္။ လယ္ကြင္းတို႔ကား ကတၱီပါေကာေဇာ။ သစ္ေတာႀကီးကား မိႈင္းညိဳ႔၍ ေနေလသည္။ ႐ိုးမေတာင္ေပၚမွ ျမဴမင္းလြင္တို႔သည္ ယွက္သန္းလ်က္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ဝယ္ အင္းအိုင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းတို႔သည္ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနၾကသည္မွာ ခမ္းနားလွသည္။ တိမ္တိုက္တို႔သည္ေ႐ြ႔႐ွားကာ မွန္ေပါက္ကိုလာတိုးေနၾကကုန္သည္။
မိႈင္းညိဳ႔ေသာ ေတာအုပ္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ျဖတ္လာရေလၿပီ။ ညိဳေမွာင္ေသာအရိပ္မ်ားကား သန္းလ်က္။ ေအာက္သို႔ ေငးၾကည့္ေနေသာ ညိဳျမအား ကၽြန္ေတာ္က လွမ္း၍ 'လင္းယုန္ စခန္းေရာက္ရင္ေျပာပါ' ဟု ေနာက္သည္။

စကားလွမ္းေျပာလိုက္ၾက၊ ေသာလံုးထုတ္လိုက္ၾက၊ လိေမၼာ္သီး ႏႊာစားလိုက္ၾကႏွင့္ပင္ မႏၱေလးသို႔ေရာက္ေလၿပီ။ ဘုရားပုထိုး ျဖဴျဖဴ လိႈင္ဂူမုခ္ဝတို႔ျဖင့္ဆင္ယင္ေသာ မႏၱေလးသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။

ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းတြင္ ႀကိဳဆိုၾကေသာ ကေလာင္မိတ္ေဆြလူအုပ္ႀကီးထဲမွ လူထုကိုလွ၊ ျမမ်ိဳးလြင္ စေသာသူမ်ားကို လွမ္းျမင္ရသည္။
ဟာသဝတၳဳမ်ားကိုေရးေလ့႐ွိေသာ စာေရးဆရာမ မာလာ မွာ ကုတ္အက်ႌတိမ္မီးခိုေရာင္ႏွင့္ ဂ်စ္ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာလာႀကိဳသည္။
ဖံုလြင့္ေသာလမ္းမတေလွ်ာက္မွ ၿမိဳ႔ထဲသို႔သြားၾကသည္။ က်ံဳးေဘးသို႔ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႔႐ိုးေ႐ွ႔႐ွိမ႑ပ္ႀကီးမ်ား စီရရီကိုေတြ႔ရသည္။
ကားေမာင္းသူက 'မေန႔ကပဲ သခင္ႏု ကထိန္ပြဲ ၿပီးသြားတယ္။ သိပ္စည္တာပဲ။ နိဗၺာန္ေစ်းဆိုတာလည္း တိုးမေပါက္ဘူး' ဟု ေျပာျပသည္။
က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပေဒသာပင္အခြံမ်ားကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကထိန္ပြဲမွာ မည္မွ်ႀကီးက်ယ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ သခင္ႏုမွာ သာသနာ့ ဒါယကာဘြဲ႔ကိုခံယူရန္ ႀကိဳးစားေနပံုရသည္။

က်ံဳးကိုျဖတ္ေသာတံတားအသစ္ ျဖဴျဖဴကို ေတြ႔ရသည္။
'ဒီတံတားက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လာမယ္ဆိုလို႔ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရတာ'
'ေၾသာ္ ေၾသာ္'
စိမ္းညိဳ႔ေသာက်ံဳးလယ္၌ ေရာင္ျပားတို႔ျဖင့္လက္ေနေသာ ကရဝိတ္ေဖာင္ႀကီးကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
'ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေရသဘင္ခံတာ'
'ေၾသာ္ ေၾသာ္'
ထိုကရဝိတ္ေဖာင္၌ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းေတးကို နားေထာင္သည္။ ထီးေခတ္နန္းေခတ္ကမူ ပေဒသရာဇ္မင္းကို ေျဖေဖ်ာ္ယုယခဲ့ၾက၏။ ယခုမူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ယုယၾကသည္။ မႏၱေလးကား ပေဒသရာဇ္မင္း၏ ၿမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္းေပကား။
မႏၱေလးကေလာင္ေပါင္းခ်ဳပ္အဖြဲ႔၏စီစဥ္ခ်က္အရ ေစ်းခ်ိဳေတာ္အနီး ငပိတန္း လက္ၾကားအရပ္႐ွိ တိုက္တြင္ တည္းခိုရေလသည္။

အေမရိကန္ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး
နံနက္စာကို ဝင္းလိုက္႐ုပ္႐ွင္႐ံုတြင္ စားရသည္။
ေထာပတ္ထမင္း စားၿပီးေသာအခါ သီေပါလိေမၼာ္သီး၊ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာနွင့္ ကာဖီကိုေသာက္ရင္း ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရသည္။ လိေမၼာနံ႔သင္းသင္းႏွင့္ ႐ုပ္႐ွင္ပိတ္ကားေပၚမွ ကိုးရီးယားစစ္သတင္းကို ႐ႈျမင္ရသည္။
ကုလသမဂၢတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ အေမရိကန္ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံက ဗံုးေတြဘယ္ေလာက္ႀကဲခ်လိုက္သလဲဆိုတာကို ျမင္ရသည္။ ရက္ရက္စက္စက္ ႀကဲခ်သည္။ ကိုးရီးယားလူထုမွာ မည္မွ်ပ်က္စီးဆံုးပါးမည္နည္း။ မည္မွ် ေသေၾက ၾကမည္နည္း။
ကိုးရီးယားတြင္ အေမရိကန္က မည္မွ်ရက္စက္စြာ ဗံုးႀကဲခ်သည္ကိုျပၿပီးေနာက္ သူတို႔အရင္း႐ွင္ႏိုင္ငံ႐ွိ ယုဝတီ အလွၿပိဳင္ပြဲသတင္းကို ၾကည့္ရျပန္သည္။

ကိုးရီးယားလူထုတြင္ ႏိုင္ငံျခားစစ္တပ္တို႔၏ ရက္စက္စြာဗံုးႀကဲျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ျခင္းကိုခံေနရစဥ္ ဖင္ကေလးေကာ့ကာ တင္ကေလးေမာ့ကာ ေၾကာ့ေနေသာ အေမရိကန္အလွၿပိဳင္ပြဲသတင္းကားကို ၾကည့္ရရာ ရင္ထဲက မသက္သာလွ။ ဒါႏွင့္ လိေမၼာ္သီးကိုသာ ႏႊာစားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကမေနႏိုင္၍ ညိဳျမအား 'ဘယ္ႏွယ္လဲဗ်။ မႏၱေလးေရာက္လာလဲ ဒီအေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကိုပဲ ေတြ႔ေနရတာပါပဲလား။ လြတ္ကို မလြတ္ဘူးေနာ္' ဟု ေျပာမိသည္။ ညိဳျမက ထံုးစံအတိုင္း မတုန္မလႈပ္ႏွင့္ 'အင္း ဟင္' ဟု ဆိုသည္။

ဝင္းလိုက္၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ မႏၱေလးအေျခအေနကို အကဲခတ္မိသည္။ မႏၱေလးတြင္ ဤမွ် အေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔ခ်ိခြင့္ရေနသည္။
ရန္ကုန္တြင္ကား အေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္႐ွိသည္။ သံ႐ံုးမွထုတ္ေသာ သတင္းလႊာ၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားအျပင္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ႐ုပ္႐ွင္တို႔ပါ ပါသည္။ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မ်ားထဲတြင္ ဒိုင္ဂ်က္(စ္)၊ လိုက္(ဖ္)မ်ားမွာ အဆိုး႐ြားဆံုးပင္။ ႐ုပ္႐ွင္မွ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးမ်ားကို တြင္တြင္လုပ္ႀကံကာ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေနၾက၏။ ဟိုးလီးဝုဒ္ကားတို႔ကား အရင္း႐ွင္ဘဝကိုအျပစ္မျမင္ေအာင္ ဖံုးဖိကာ 'ႏိုင္လြန္ကန္႔လန္႔ကာ' ျဖင့္ ကြယ္ထားၾကသည္။ ကိုးရီးယားတြင္ အေမရိကန္က ဘယ္ေလာက္ ဗံုးႀကဲနိုင္သည္ကို ျပ၏။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ လူမိုက္ဝါဒကိုသာ ျမင္ေနသည္။ မႏၱေလးတြင္ ဤဝါဒျဖန္႔ကားေတြက တင္းက်မ္းပါတကား။ မႏၱေလးသတင္းစာဆရာအသင္းမွတဆင့္ သခင္ႏု၏ ႏိုင္ငံျခားသံမ်ားဧည့္ခံပြဲသို႔ တက္ေရာက္ရန္ဖိတ္စာရသည္။ သို႔ေသာ္ တက္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ၍ မတက္ေတာ့ေပ။

ေယာ အတြင္းဝန္၏႐ုပ္ထု
ထိုေနာက္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားသို႔ သြားၾက၏။ ဘုရားႀကီးေစ်းမွာ စည္ကားလွသည္။ ျမန္မာမႈပန္းပုလက္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ကြာျခားလွသည္။ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ျမန္မာမႈကိုသာျမင္ရသည္။ ဖိုးဝ႐ုပ္ကအစ ဘုရား တံကဲကေလးမ်ားႏွင့္ ဆရာျမ၏ပန္းခ်ီကားအထိ ျမန္မာမႈလက္ရာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ပန္းတြန္႔တိုင္း ျမန္မာဆန္ဆန္တြန္႔႐ွက္သည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ဘုရားကပ္ရန္ ႏွင္းပန္းမ်ားလိုက္ေပးသည္။ မဟာျမတ္မုနိကား ေ႐ႊျဖင့္အိလြန္းေနသည္။ မႏၱေလးသားအခ်ိဳ႔က 'စစ္အတြင္းက ဘုရားႀကီးကိုအသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ လူကလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တယ္။ ဘယ္သူလာလာ ဒီအထဲကေနၿပီး ခ်မွာပဲ' ဟု ေျပာျပေနသည္။

ျပတိုက္ထဲတြင္ ေယာအတြင္းဝန္ႏွင့္ အျခားမႉးမတ္မ်ား၏႐ုပ္ထုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ဒဂုန္နတ္႐ွင္က 'ေတာ္ေတာ္တူတယ္' ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်သည္။
ဤကဲ့သို႔ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္း ျမန္မာမႈမ်ားကိုထိန္းသိမ္းရာတြင္ ယခုထက္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသင့္သည္။
ေ႐ွးျမန္မာမႈမ်ားကို စနစ္တက်ထိန္းသိမ္းထားရမည္။ သို႔မွသာ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈအေဟာင္းမွ ထက္သန္ေသာယဥ္ေက်းမႈသစ္သည္ ေပၚထြန္းႏိုင္ေပမည္။ ယခုမူ ၿပီးစလြယ္သာထိမ္းထားဟန္ တူသည္။ အကယ္၍ အမ်ိဳးသားျပတိုက္မ်ိဳး က်က်နနဖြင့္လွစ္ထား႐ွိလွ်င္ ထိန္းသိမ္းမႈ၌ စနစ္႐ွိေပမည္။ အမ်ိဳးသားမႈ၌သန္စြမ္းျခင္း႐ွိမွလည္း ႏိုင္ငံျခားလႊမ္းမိုးမႈကို ခံႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပမည္။
မဟာျမတ္မုနိမွထြက္ေသာအခါ ညိဳျမ ႏွင့္ ကိုလွတို႔က 'သံအမတ္ဧည့္ခံပြဲ ေန႔လည္စာစားပြဲ လိုက္အုံးမလား' ဟု ေခၚသည္။
'မလိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မႏၱေလးေတာင္ပဲ သြားမယ္'

ဘုရားနီ
မႏၱေလးေတာင္ေျခတြင္ ဦးခႏၱီရေသ့အေလာင္းကို ဘုရားဖူးမ်ားက ပူေဇာ္သည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ေ႐ႊခ်မွန္ေခါင္းႀကီးထဲ၌ ရေသ့ႀကီး၏ အေလာင္းကို ေတြ႔ရသည္။ ေဆးထိုးကာစီရင္ထားသျဖင့္ ပံုမပ်က္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကိုေ႐ႊခ်ထားသည္မွာ အၾကည့္ရ ဆိုးလွသည္။
ဘုရားဖူးလာေသာကေလးမ်ား၊ မိန္းမမ်ားသည္ မွန္စီေ႐ႊခ်မွန္ေခါင္းထဲ႐ွိအေလာင္းႀကီးကို ဝတ္ခ်ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း အထူးအဆန္းအျဖစ္ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။

မႏၱေလးေတာင္သို႔တက္ေသာ သံေစာင္းတန္း၊ သံတန္ေဆာင္းႀကီးမ်ားမွာ ခမ္းနားလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျခားအရင္း႐ွင္ သံကုမၸဏီမ်ား၊ အဂၤေတကုမၸဏီမ်ားသည္ အေတာ္ေငြရလိုက္ၾကေပသည္။ ဟိုေခတ္က မီးရထားကုမၸဏီႏွင့္သံကုမၸဏီမ်ားက ဦးခႏၱီကို အေတာ္အေရးတယူ ႐ွိၾကသည္ကို သြားအမွတ္ရသည္။

၏သံတံေဆာင္းလိႈင္ဂူမ်ား၌ အလႉ႔႐ွင္၏အမည္စာရင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ျမမ်ိဳးလြင္က ဤ အၿမိဳ႔ၿမိဳ႔အ႐ြာ႐ြာမွ စာရင္းအမည္မ်ားကိုျပကာ 'ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းက ဇာတ္တည္သူေတြဟာ ဒီကရတာေပါ့' ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာေနသည္။ ျမမ်ိဳးလြင္ဝတၳဳမ်ားကိုစြဲခဲ့ေသာ ငယ္စဥ္အခါက သူ႔ဝတၳဳထဲ႐ွိနာမည္မ်ားကိုပင္ တသသ စြဲလန္းနွစ္သက္သည္ကို သတိရမိသည္။

မႏၱေလးေတာင္ကိုတက္ရသည္မွာ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ ေမာလွသည္။ အဆင့္ဆင့္တို႔တြင္ နားစရတန္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေစတီပုထိုး။ ေတာင္ေပၚမွ ဆီး၍ျမင္ရေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႔႐ႈခင္းကား လွပသည္။ ျမဴေတြၾကားဝယ္ ရန္ကင္းေတာင္ကို ျမင္ရသည္။ သံလက္ရမ္းကိုမွီကာ မိႈင္းညိဳ႔ေသာေတာင္တန္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတဦးက 'သူပုန္ေတြ ဒီေတာထဲမွာ႐ွိတာပဲ' ဟု ျပသည္။ 'ဟာ ကပ္လို႔ပါလား' ဟု ကၽြန္ေတာ္က အ့ံၾသရသည္။

ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းတက္ၾကရင္း ေတာင္ထိပ္႐ွိ တန္ေဆာင္းသို႔ေရာက္ၾကသည္။ ဒဂုန္နတ္႐ွင္ကား ေမာသည္ဆို၍ အေပၚထိပင္ မလိုက္။ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။
ေတာင္ထိပ္ ႐ုပ္ပြါးေတာ္ဘုရားမ်ားနီေနသည္ကိုေတြ႔ရ၍ ေမးၾကည့္ရသည္။
'ေ႐ႊမခ်ရေသးလို႔ နီေနတာပါ။ စစ္ေစးက နီေနတာ'
'ဒီေနရာက တေလာကပဲ စစ္ဘက္က ျပန္ရတာ၊ အရင္ကဆိုရင္ စစ္တပ္လက္ထဲမွာ၊ ေတာင္ေပၚ ဘယ္သူမွ မတက္ရဘူး' ဟု မႏၱေလးက ကေလာင္တဦးက ႐ွင္းျပသည္။ အေျခအေနအရ ႐ုပ္ပြါးေတာ္မ်ားပင္ နီေနၾကေလၿပီ။ ဘုရားဖူးမ်ားသည္ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္က ေ႐ႊေတြဝင္းေနေအာင္ ေ႐ႊခ်ခ်င္ၾကေပမည္။ ယခုမူကား အေျခအေနအရ ေ႐ႊျပားမခတ္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ားမွာ စစ္ေစးေရာင္ျဖင့္ နီေနၾကေပသည္တကား။

မွန္စီ႐ုပ္ ယြင္းပ်က္ေလၿပီ
မႏၱေလးေတာင္ကအျပန္တြင္ နန္းေတာ္ထဲသို႔ ခန္႔ခန္႔ႀကီးဓါတ္ပံုတိုက္႐ွင္ မခင္မႀကီး(ပတၱျမားခင္)က ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းကာ လိုက္ပို႔ ေပးသည္။ ၿမိဳ႔႐ိုးနန္းေတာ္တြင္းသို႔ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္႐ွိမွ ဝင္ရသည္။ သူမထံတြင္ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္႐ွိ၍ အလြယ္တကူဝင္ခြင့္ရေပသည္။
နန္းေတာ္ထဲတြင္ သခင္ႏု တည္းေနေပသည္။ အေျမာက္တပ္၊ ေျခလ်င္တပ္ စေသာ စစ္တပ္ႀကီးမ်ားလည္း နန္းေတာ္ထဲတြင္ ႐ွိသည္။ စစ္သားမ်ားတင္ေဆာင္ထားေသာထရပ္ကားႀကီးမ်ား ျဖတ္သြားလ်က္။

၁၉၃၉ ခုက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္အတူ နန္းေတာ္ကို ၾကည့္ဖူးသည္။ ယခု လံုးဝ မ႐ွိေတာ့။ အုတ္ခံုသာက်န္ေတာ့သည္။ မခင္မႀကီးက 'ေဟာဒါက ဗုတ္တလုပ္ေရကန္၊ ဒါက ပြဲၾကည့္ေဆာင္၊ ဒါက နန္းျမင္၊့ ဒါက ၿဗဲတိုက္' စသည္ျဖင့္ ျမက္႐ိုင္းတို႔ျဖင့္ထူထပ္ေသာေနရာမ်ားကို ျပသည္။
စိတ္ထဲကမူ သိပ္မထိခိုက္လွ။ ေၾသာ္ အရင္က တို႔ဗမာ႐ွင္ဘုရင္မ်ားေနခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ပဲဟုသာ သိရေပသည္။ ဘားနဒ္ေ႐ွာ၏ 'ဆီဇာႏွင့္ ကလီယိုပါထရာျပဇာတ္' ၌ စာၾကည့္တိုက္ႀကီး မီးဟုန္းဟုန္းေလာင္ကာေနေသာအခါ ပညာ႐ွိ သီ႐ိုဒိုးတပ္စ္က 'ဘယ္ႏွယ္လဲဆီဇာ၊ အေဟာင္းေတြ မီးေလာင္ေစမလို႔လား' လို႔ ညည္းသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆီဇာက 'အတိတ္ကေန အနာဂတ္ထြက္လာမွာေပါ့။ အေဟာင္း ျပာပံုထဲက အသစ္တည္ေဆာက္မွာေပါ့' ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ယခုမူကား သခင္ႏုသည္ နန္းေတာ္အပ်က္အစီးေဘး႐ွိဗိုလ္အိမ္မ်ား၌ ေနသည္။ ေရာင္ျပားကပ္ကရဝိတ္ေဖာင္ျဖင့္ ေရသဘင္ခံသည္။ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္တို႔ကို က်ဳံးေဘးမ႑ပ္၌ ဧည့္ခံသည္။ ကထိန္ပြဲႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္က်င္းပသည္။ နန္းေတာ္ပံုသ႑န္ကေလးမ်ားသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းကို ျပတိုက္ထဲ၌သာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
မခင္မႀကီးက 'မိဖုရားေဆာင္ေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ' ဟု ၿပံဳးကာ ေျပာသည္။

မယ္ဇယ္ပင္ ေအာက္ဝယ္
မယ္ဇယ္ပင္ကိုင္းမ်ားမွာယွက္ကာ ေအာက္သို႔ ညြတ္ေကြးက်ေနရာ အရိပ္အာဝါသေကာင္းလွသည္။ မယ္ဇယ္႐ြက္တို႔မွာ စိမ္း၍ ေနသည္။ တဖက္တြင္ လယ္ကြင္း႐ွိသည္။ ေရစပ္မွာ ႏြားမ်ား ေခြးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

စစ္ကိုင္းတံတားမွာအျပန္ အမရပူရ႐ွိ ေတာင္သမန္ဦးပိန္တံတားဦး မယ္ဇယ္ပင္မ်ားေအာက္ဝယ္ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ခင္းကာ ထမင္းစားၾကသည္မွာ ၿမိန္႐ွက္လွသည္။ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔က ဦးပိန္တံတားအေၾကာင္း အဘိုးႀကီးတဦးအား ေမးေနသည္။ စစ္ကိုင္းတံတားေလာက္ပင္ ႐ွည္လ်ားသည္။ သစ္သားလံုးႀကီးမ်ားကိုတိုင္ထူကာ ျမန္မာ့ဗိသုကာအတတ္ျဖင့္ေဆာက္ထားေသာ တံတားႀကီးပင္။ ျမန္မာမင္းလက္ထက္က ထိုတံတားႀကီးမ်ားကို ေဆာက္ခဲ့သည္။ ယခုကား သစ္လံုးတိုင္ေလာက္သာ လွလွပပျမင္ရေတာ့သည္။ အထူးအဆန္း လာေရာက္ၾကည့္ၾကေသာသူမ်ားသည္ တံတားေပၚေလွ်ာက္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ အမယ္အိုမ်ားလည္း တံတားေပၚမွ တဖက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ရသည္။

'ဟိုဘက္ တံတားအဆံုးအထိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္' ဟု ကၽြန္ေတာ္က အေဖာ္လိုက္ညႇိသည္။ မႏၱေလးက သတင္းစာဆရာတဦးက 'မျဖစ္ဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူးဗ်။ သူပုန္နယ္နဲ႔ ကပ္ေနတယ္' ဟု ပုခုန္းတြန္႔ကာ ဆိုသည္။ အျပန္တြင္ အမရပူရ ပိုး ရကၠန္းစင္မ်ားသို႔ ဝင္ၾကည့္ၾကေသးသည္။ ရကၠန္းစင္တို႔တြင္ ျမန္မာခ်ိတ္ဆင္ တို႔သည္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ အေရာင္အေသြးတို႔သည္ လိႈင္းထေနသည္။

ေစ်းခ်ိုၿမိဳ႔ေတာ္
မႏၱေလးၿမိဳ႔၏ေစ်းခ်ိဳကား ထင္႐ွားေက်ာ္ေစာသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႔သည္ ကုန္သည္ ၿမိဳ႔ေတာ္ပင္။ ႐ွမ္းျပည္ဘက္မွ ကုန္သြယ္ရာ လမ္းဆံုလည္း ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္မွလည္း ကုန္မ်ားလာသည္။ ေအာက္အေၾကဘက္မွကုန္မ်ားလည္း ေရာက္သည္။ တ႐ုတ္ ကုလားစေသာ ကုန္သည္တိုက္မ်ား တင္းက်မ္း႐ွိသည္။ အညာအေၾက ကုန္အေရာင္းအဝယ္အခ်က္အခ်ာျဖစ္ေသာ ကုန္သည္ၿမိဳ႔ေတာ္။ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးေနေသာေနရာမ်ားတြင္ ပြဲ႐ံုတိုက္တာမ်ား အစားေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သြားသြား အေရာင္းအဝယ္ကိုသာ ျမင္ရေပသည္။

မႏၱေလး စာေပႏွင့္အႏုပညာ
ေ႐ွးျမန္မာစာေပအတၳဳပၸတၱိတြင္ မႏၱေလးေခတ္စာေပဟူ၍ ႐ွိသည္။ ယခုကား သီးျခားဟန္ပန္ႏွင့္ မ႐ွိေပ။ အေမ၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ေခါင္းေလာင္း စေသာ ဘာသာျပန္ဝတၳဳမ်ားကိုေရးေသာ ခ်စ္ညိဳ ကို ေတြ႔သည္။ ေရာက္သည့္ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခိုေသာ ငပိတန္း လက္ၾကားသို႔ လာကာေစာင့္ေနသျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ တာရာတြင္ ဝတၳဳေဆာင္းပါးမ်ားေရးသူျဖစ္၍ စာခ်င္းသိေနသူ ျဖစ္သည္။
'အခု ဘာေတြေရးေနသလဲ' ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
'မအားပါဘူးဗ်ာ။ သတင္းစာနဲ႔ တေန႔လံုးအခ်ိန္ကုန္တာပါပဲ။ ညက်ေတာ့လဲ ေမာလို႔မေရးႏိုင္ပါဘူး' ဟု ခ်စ္ညိဳက ညည္းသည္။ သူသည္ လူထုသတင္းစာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ ျဖစ္သည္။
'သတင္းစာလုပ္တာ ကၽြန္ေတာ့္စာေပလုပ္ငန္းကို လက္လႊတ္ရတာပါပဲ'
သူ၏အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ စာေပဆန္းသစ္မႈမ်ားဖန္တီးလိုလွ်င္ အခ်ိန္အားရမွ ျဖစ္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ရန္ အႀကံေပးသည္။ ေဂၚကီ၊ လူ႐ႊန္း စေသာ ျပည္သူ႔စာေရးဆရာမ်ား၏ဝတၳဳတို႔ကို ဘာသာျပန္ရန္လည္း တိုက္တြန္းခဲ့သည္။
အျခား မႏၱေလးမွ စာေရးသူမ်ားျဖစ္ေသာ ႏွင္းဦး၊ ၾကည္ျမ စသူမ်ားကို ေတြ႔ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိတ္ဆက္ပြဲအစီအစဥ္မွာ ရင္းႏွီးနီးကပ္စြာ ေတြ႔ဆံုေျပာဆိုခြင့္မရ၍ လက္ပြန္းတတီး မဆံုျဖစ္ခဲ့ရေပ။ အခ်ိန္ကလည္း မရေပ။

စစ္ကိုင္းတံတားေပၚတြင္ 'မမအုန္း၊ အမ္ေအ' ႏွင့္ ေတြ႔သည္။
'ဒဂုန္တာရာဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ မအံုးက ေမးေနတယ္' ဟု မအမာက ရယ္ေမာကာေျပာသည္။ မမအံုးမွာ ပြင့္႐ိုက္လည္စည္းကို ေခါင္းစည္းထားသည္။ ျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

မႏၱေလးဟန္ႏွင့္ဝတၳဳေရးသူကား ျမမ်ိဳးလြင္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဝတၳဳထဲမွာလိုပင္ စကားကို ေဝေဝဆာဆာႏွင့္ မန္းဆန္ဆန္ ေျပာသည္။
စာေပအေၾကာင္း စကားစပ္မိေလတိုင္း 'ေလႏုေအးသည္ ေနာ့ေနသည္' ဟူ၍႐ြတ္ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေနာက္သည္။ ခ်မ္းျမသာစည္ ထမင္းစားပြဲတြင္လည္း သတင္းေထာက္တဦးက 'အျပံဳး၏လုလင္' ဟူ၍ ေနာက္သည္ကို ျမမ်ိဳးလြင္က 'အဲဒီ အဓိပၸါယ္ကို ေဝါဟာရသစ္ေတြ ထြင္ေနတဲ့ တာရာကို ေမးပါ' ဟု လွမ္းတိုင္ လိုက္ေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူ၏ 'တခုလပ္' ဝတၳဳထဲမွ 'အေမွာင္တို႔သည္ သန္းေနၾကေလသည္။ ေတာင္တို႔သည္ တန္းေနၾကေလ၏' ဟူေသာ အပိုဒ္ကို ႐ြတ္ဆိုျပသည္။ ငယ္စဥ္က ျမမ်ိဳးလြင္၏ဝတၳဳမ်ားကို အေတာ္စြဲခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က သူ၏ဟန္ကိုလိုက္တုသူမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိ၏။

ေမၿမိဳ႔ကအျပန္ တလမ္းလံုး သူတို႔ေခတ္က စာေပေလာကအေၾကာင္းေျပာသည္မွာ နားေထာင္၍ မၿငီး။ ျမမ်ိဳးလြင္ကို ဧည့္ခန္းေဆာင္က အပ်ိဳမကေလးမ်ားက စြဲလန္းစဥ္၊ ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေပဝါသနာပါစ ခ်ာတိတ္ ျဖစ္ေပ၏။

ဇဝန၊ ပန္းခ်ီ ကိုအုန္းလြင္၊ ေ႐ႊလင္းယုန္၊ ပီမိုးနင္း စေသာသူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။ ေသာ္တာေဆြမွာ မ်က္လံုးႀကီးနီကာ ေဂၚရခါးသီးကို အစိမ္းဝါးစားရင္း အိပ္မက္ထဲမွာလို နားေထာင္ေန၏။

ျမမ်ိဳးလြင္၏စကားသံမ်ားကို ၾကားရေသာအခါ သူ၏ဝတၳဳမ်ားကို သြားအမွတ္ရ၏။ ယခုကား မန္းဆန္ဆန္ေရးေလ့႐ွိေသာ ျမမ်ိဳးလြင္သည္ စာေပကိုပစ္ကာ ဟံသာဝတီကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္က နတ္႐ွင္ေနာင္၊ ပ်ိဳ႔မွာတမ္း သီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္သူ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းအေၾကာင္း ေမးၾကည့္သည္။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းမွာ ဆန္းသစ္ေသာ အသံမ်ားႏွင္