မဆံုးမရမည့္သူႏွင့္ ဆံုးမ မရမည့္အက်ိဳးစီးပြား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ကေနဒါႏိုင္ငံ၊ တိုရြန္တိုးၿမိဳ့က ကိုသာေအးထြန္းအိမ္တြင္ရွိေနခိုက္ ဆံုခဲ့သည့္မိတ္ေဆြသစ္မ်ားအနက္ ေဒါက္တာတိုးတိုးလြင္ႏွင့္ ေဒါက္တာမိုးဝင္းသာတို႔ ဆရာဝန္ဇနီးေမာင္ႏွံလည္းပါ၏။ တဦးႏွင့္တဦးမိတ္ဆက္ၾက ပဋိသႏၶာရစကား ဆိုၾကၿပီးေနာက္ စကားဦးက (၁၃၅ဝ) ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးဆီတည္မိ၏။ ထိုစဥ္က သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုးရွိေဆးရံုတခုတြင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္မ်ား။ ထိုကာလ သူတို႔ႀကံဳခဲ့ရသည့္ထိတ္စရာၾကားက ရယ္စရာအျဖစ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပရင္းရယ္ရယ္ေမာေမာ။ ခုေတာ့…ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။

ထို႔ေနာက္ စကားအေရြ႔က ဒီမိုကေရစီေရးဘက္လွည့္လာ၏။ ေဒါက္တာ တိုးတိုးလြင္က ဒီဘက္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတခ်ိဳ႔ကစံတခ်ိဳ႔အား ေခါင္းေခါက္ေရြး ဥပမာေလးေတြႏွင့္ခ်ျပေဆြးေႏြး၏။ ဒီမိုကေရစီဆန္မႈ၊ သေဘာထားႀကီးျခင္းႏွင့္လူႀကီး လူေကာင္းအျပဳအမူတို႔အေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ သူက  (အိုဘားမားပထမသက္တမ္းအတြက္ ပါတီတြင္းသမၼတေလာင္းၿပိဳင္ခ်ိန္၊ ဟီလာရီႏွင့္ဆိုင္မိၿပီး ကက္ကက္မလန္႔တလန္ အျပန္အလွန္ခတ္ၾကပံုမ်ား၊ သည့္ေနာက္ ဟီလာရီကဆုတ္ေပးလိုက္မွ အိုဘားမားသမၼတျဖစ္လာၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္အျဖစ္ ၾကည္ျဖဴစြာေပးသည္တြင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ယူကာ ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပံု၊ ဒါကို “ဒီမိုကရက္ခ်င္းမို႔ ဤသို႔ရင္းၾကတာပါ”ဟုဆိုလွ်င္ ခု အိုဘားမား ဒုတိယသက္တမ္းကပိုလွသည့္ ဥပမာလိုျဖစ္ပံု၊ မဲဆြယ္ပြဲေတြမွာ မစ္ရြမ္းနီႏွင့္အိုဘားမား အႀကီးအက်ယ္ခ်ဲခဲ့ၾကသလို စကားစစ္ထိုးပြဲေတြမွာလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ စကားစစ္ထိုးပြဲေတြအၿပီးမွာေတာ့ မစ္ရြမ္းနီတမိသားစုလံုး စင္ျမင့္ေပၚတက္လာၿပီး တန္းခဲ့သည့္ထိုလက္မ်ားႏွင့္ပင္ ဖက္လွဲတကင္းရင္းရင္းႏွီးႏွီး၊ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ “ရီပတ္ဘလီကင္န္မရွိ၊ ဒီမိုကရက္မရွိ”) ဆိုကာ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေဆြးေႏြးလာ၏။ ဤသည္ပင္ ဒီမိုကေရစီဆန္မႈဟု သူဆိုခ်င္သလားေတာ့ က်ေနာ္မေျပာတတ္။

ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၫွိႏိႉင္းအေျဖရွာတတ္မႈ။ ၫွိႏိႈင္းမႈအတတ္(သို႔မဟုတ္)ေဆြးေႏြးပြဲယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ သူက (က်ေနာ္တို႔သည္-သူ႔အဆိုအရဒီမိုကေရစီ-ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာေရာက္ရွိ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးသားတို႔၏ ျပႆနာေျဖရွင္းပံုမ်ားအားေလ့လာရင္း က်င့္သံုးမွျဖစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္သားေတြအၾကား ကိစၥႀကီးငယ္ရွိတိုင္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္၊ သေဘာထားႀကီး၊ စိတ္ရွည္သီးခံအေျဖရွာၿပီး အမ်ားစုသေဘာအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည့္ အေလ့အက်င့္မ်ိဳးရွိၿပီး၊ အေလ့အထျဖစ္သည္အထိ ပ်ိဳးေထာင္ယူႏိုင္ကေကာင္းမည္)ဟု သူျမင္ေၾကာင္းဆို၏။ ဤသည္ကို ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈဟု သူ ဆိုခ်င္ပံုေပၚ၏။ တိတိက်က်ေတာ့မေျပာခဲ့။ ခ်ဳပ္၍ဆိုေသာ္ “ဒီမိုကေရစီဆန္မႈႏွင့္ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ”ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။  ထို(၂)ခုလံုး က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္သည့္အရာမ်ားျဖစ္သလို ထိုအရာေတြအတြက္လည္း ခုထက္တိုင္ တိုးေနတိုက္ေနရဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဝဘန္ေခ်ဖ်က္စရာ အေၾကာင္းဘာမွ်မရွိေသာ္လည္း ေတြးစရာႏွင့္ေျပာစရာတခ်ိဳ႔ကား ေပၚလာ၏။ သို႔ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ၾက၏။

က်ေနာ္တို႔ဆီတြင္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ဆီကဲ့သိုလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား တိုင္းျပည္မ်ားတြင္မူ အထက္ကဆိုခဲ့သည့္ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ)မ်ား မရွိသေလာက္နည္းသည္ဟုဆိုသည္ကို ျငင္းစရာမရွိ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဤသည္မ်ား မထြန္းကားႏိုင္ရသနည္းဆိုသည္ကို ေစာေၾကာၾကည့္ရာတြင္ တဦးႏွင့္တဦးကြဲလြဲခ်င္ကြဲလြဲလိမ့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမ်ားမည္ထင္၏။  က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ထိုသို႔ေစာေၾကာရလွ်င္ အေမရိကန္ကိုပဲ စံ ထားခ်င္၏။ “ဘာ့ေၾကာင့္”ဆို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအခ်ိဳ႔ႏွင့္အေမရိကန္ကိုယ္၌က သူ႔ကိုယ္သူ ဒီမိုကေရစီေခါင္းကိုင္ဖခင္ As the God Father of Liberal Democracy သဖြယ္စံျပဳမႈရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္ေပတံျဖင့္တိုင္းရပါမည္။ ထိုေပတံႏွင့္တိုင္းမည္ဆိုက အေမရိကန္၏ႏႈန္းစံတန္ဖိုးကိုသိမွတ္စရာ လိုပါလိမ့္မည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ႏႈန္းစံတန္ဖိုးဆိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားျဖစ္၏။ ထိုတန္ဖိုးကို ထိပါးျခင္းသည္ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကိုထိပါးျခင္းမည္၏။ ထိုကိစၥသည္ အကဲဆတ္သေလာက္ အေရးလည္းႀကီး၏။ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ၊ ကမၻာႏွင့္ခ်ီ ျဖစ္ၾကသည့္ပဋိပကၡတိုင္းသည္ ထိုေနရာမွေပါက္ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ အေမရိကန္၏ႏႈန္းစံတန္ဖိုး(ဝါ)အက်ိဳးစီးပြားကို ေစ့ငု ၾကည့္ပါမည္။ အေမရိကန္၏ႏႈန္းစံတန္ဖိုးက  အရင္းရွင္(သို႔)ေဈးကြက္စီးပြားေရးစနစ္၊ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တသီးပုဂၢလဆန္မႈတို႔ျဖစ္သည္ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆိုႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ဤသည္တို႔ကိုပင္ အေမရိကန္အက်ိဳးစီးပြားဟု ေယဘုယ်သေဘာပိုက္ၿပီး ဆက္ေတြးၾကည့္ပါမည္။

မွန္၏။ ယခုအေမရိကန္တို႔ ယခုအေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ အထက္ကဆိုခဲ့သည့္ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ)တို႔ကို ပါတီတြင္းႏွင့္ ပါတီခ်င္း၊ ျပည္တြင္းႏွင့္ျပည္ပတို႔တြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္တိုးခ်ဲ႔ယူ၍ က်င့္သံုးေနႏိုင္သည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ဤသို႔ေနႏိုင္ရသနည္း၊ ေနႏိုင္ၾကသနည္းဆိုရေသာ္ အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ဟုသာ အေျဖထြက္မည္ထင္၏။ အက်ိဳးစီးပြားဆိုရာ၌လည္း တူျခင္း/မတူျခင္းအျပင္၊ တူသည့္တိုင္ေအာင္ ႀကီးျခင္း/ေသးျခင္းလည္း ထပ္မံရွိရဦးမည္။ ထိုအက်ိဳးစီးပြားတို႔တူျခင္း/မတူျခင္း၊ ႀကီးျခင္း/ေသးျခင္းအေပၚလိုက္ကာ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ) တို႔၏ ေရခ်ိန္အတက္အက်ႏွင့္အနိမ့္အျမင့္ျဖစ္ရ၏။ အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ထြက္လာသည့္အေျဖ ႏွစ္ခုသာရွိ၏။ ထို႔အတူ အက်ိဳးစီးပြားတြင္ ေရြးလမ္းလည္း (၂)လမ္းသာရွိ၏။ တခုက စစ္ပြဲ(ဝါ)ပဋိပကၡ။ ေနာက္တခုက လက္တြဲၿပီးနန္းသိမ္းျခင္း။ အက်ိဳးစီးပြားႀကီးလည္းႀကီး၊ တူလည္းတူလွ်င္ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ)ပိုကိုပိုရေပမည္။ မပိုလို႔မရ။ မပိုလွ်င္ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး လုယက္မႈေတြျဖစ္ကာ ထခ်ၾကလိမ့္မည္။ ယခု အေမရိကန္တို႔ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားတူၾက၏။ ႀကီးလည္းအလြန္ႀကီး၏။ အခ်င္းခ်င္းျပန္ခ်လို႔မျဖစ္။ ထိပ္တိုက္ျပန္တိုးလို႔မရ။ ဥသွ်စ္သီး (၂)လံုး ကိုင္ရိုက္လွ်င္ ဘာျဖစ္တတ္သည္ကို သူတို႔ ေကာင္းစြာနားလည္၏။ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္လို႔ရ၏။ ရန္သူျဖစ္လို႔မရဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္၏။ ႏိုင္ငံ့သမၼတဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ဂရက္စ္တြင္ ဘယ္သူအမ်ားစုေနရာရရ တူေသာအက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမည္သာျဖစ္၏။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီဆန္လာရ၊ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈျဖစ္လာရ၏။ သို႔ႏွင့္တိုင္ အစဥ္ ဆန္ေနယဥ္ေက်းေနသည္ဟုဆိုလို႔မရ။ တခ်က္တခ်က္ အက်ိဳးစီးပြားခတ္ေသးေသးေတြ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး မဆန္ႏိုင္ မယဥ္မေက်းႏိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားရွိ၏။အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး၊ ေအဗရာဟင္မ္လင္ကြန္းႏွင့္ကေနဒီတို႔ႀကံဳခဲ့သည့္ႏိုင္ငံေရးလုပ္ႀကံမႈမ်ားက ထို တခ်က္တခ်က္တို႔အတြက္ သက္ေသျဖစ္၏။

ကမၻာႀကီးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္လည္း အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့သည့္စစ္ႀကီး (၂) ခု အထင္အရွားရွိခဲ့၏။ တိုက္ရာပါေတြေဝစုခြဲရာက အေဝမတည့္လုယက္ရင္း ထိပ္တိုက္တိုးကာ(ဆန္မႈယဥ္ေက်းမႈ)မ်က္ႏွာဖံုးကၽြတ္ၾကျခင္းပင္။

ေနာက္တမ်ိဳးက တူေတာ့တူ၏ သို႔ေသာ္ေသး၏။ ဆိုရလွ်င္ ထိုအေသးစားတို႔ေၾကာင့္ ေဒသတြင္း၊ အုပ္စုခ်င္း၊ ႏိုင္ငံျခင္းပဋိပကၡတို႔ ျဖစ္ထြန္းရ၏။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔၏ ေဒသတြင္းအကန္႔အသတ္စစ္ပြဲမ်ားကို သာဓကျပဳႏိုင္မည္ထင္၏။ ထိုသို႔ ေဒသတြင္းအကန္႔အသတ္စစ္ပြဲတို႔ကား ထုတ္ျပစရာမလိုေအာင္ပင္မ်ားလွ၏။ ထားေတာ့။

ေနာက္ဆံုးတခုက တူလည္းတူ၏။ ေသးလည္းေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကမၻာခ်ီ၊ ေဒသခ်ီျပႆနာထိေရာက္မလာပဲ ျပည္တြင္း၌သာ ထိပ္တိုက္တိုးမိမႈ။ ထိုအမ်ိဳးအစားက “အတန္းအစားအုပ္စုလိုက္အက်ိဳးစီးပြား”ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ တိုင္းျပည္တခုျခင္းစီအတြင္း၌ အဓိကအေျခတည္၏။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကိုကိုင္ထားႏိုင္ၿပီး ထိုအာဏာအားကိုးျဖင့္ သူ႔အုပ္စုအက်ိဳးစီးပြားကိုတည္ေဆာက္ကာကြယ္သူႏွင့္ ထို အေဆာက္အဦအားၿဖိဳခ်တြန္းလွန္သည့္အင္အားစုၾကားက ပဋိပကၡျဖစ္၏။ အေပၚယံရွပ္ၾကည့္လွ်င္(သို႔)ကမၻာႏွင့္ခ်ီၾကည့္လွ်င္ စာမဖြဲ႔ေလာက္ဟုဆိုရေသာ္လည္း တိုင္းျပည္တခုအတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြက္ေတာ့ အလြန္ႀကီး၏။ သည္းသန္ျပင္းထန္၏။ အာဏာကိုင္ထားသူကလည္း အာဏာလက္လြတ္လွ်င္ အက်ိဳးစီးပြားအကုန္လက္လႊတ္ရမည္မို႔ က်ားကုပ္က်ားခဲကာကြယ္၏။ လူဘယ္ေလာက္ သတ္ရသတ္ရ သတ္မည္။ လူဘယ္ေလာက္ဖမ္းရဖမ္းရ ဖမ္းမည္။ တြန္းလွန္ၿဖိဳခ်သူကလည္း ထိုအာဏာကိုၿဖိဳခ်ႏိုင္မွ ေနာက္အာဏာတခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္မို႔ ဘယ္ေလာက္စြန္႔ရစြန္႔ရ စြန္႔မည္။ ဘာမွမက်န္သည္အထိပင္ စြန္႔လိမ့္မည္။ ဤတြင္ အာဏာျပႆနာ၊ အက်ိဳးစီးပြားျပႆနာႏွင့္ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာ၏။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီမဆန္ႏိုင္ေတာ့။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေတာ့။ ဤတြင္ ေစ့စပ္ၫွိႏိႈင္းသည့္အေလ့အထ ေနာက္တန္းေရာက္ရေတာ့၏။ က်ေနာ္တို႔ဆီတြင္ျဖစ္ေနသည့္ျပႆနာက ထို ျပႆနာ။ ထို ကိစၥ။

ျပန္ေတြးရန္လိုသည္က ဤသို႔ မဆန္ခ်င္မဆန္သူ မည္သူနည္း။ မည္သူ႔ဘက္က စ မဆန္ရ စ မယဥ္ေက်းရ၍ ျပႆနာတို႔ျဖစ္လာရသနည္း။ ဆန္ျခင္းဆန္ ယဥ္ေက်းျခင္းယဥ္ေက်းလွ်င္ မည္သူက စ ဆန္ရ စ ယဥ္ေက်းရမည္နည္း။ မည္သူ႔ဘက္က စ ရန္လိုသနည္း။ မည္သူ႔က အဓိနည္း။ ႏွစ္ဘက္လံုး မဆန္လို႔ မယဥ္ေက်းလို႔ဟုဆိုလွ်င္ပင္ေတာင္ အေတာ္လြဲေနၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ထက္ဆိုးသည့္အလြဲကား စ ဆန္ရမည့္ စ ယဥ္ေက်းရမည့္အာဏာပိုင္သူအား မသိက်ိဳးက်င္ျပဳကာ၊ ဆန္ခြင့္ယဥ္ေက်းခြင့္မရွိသူတို႔အား၊ ဆန္ပါရေစယဥ္ေက်းပါရေစဟုေတာင္းခံသူတို႔အား “မဆန္ရေကာင္းလား မယဥ္ေက်းရေကာင္းလား”ဆိုကာ လူမ်ိဳးႏွင့္ခ်ီၿပီးသိမ္းႀကံဳးဆံုးမေနသူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ဤဆန္မႈ ဤယဥ္ေက်းမႈတို႔ ရၾကပါၿပီလား။ စဥ္းစားစရာေကာင္း၏။

ဤသို႔ ဒီမိုကေရစီဆန္ျခင္း/မဆန္ျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈရွိျခင္း/မရွိျခင္း၊ ဤအေလ့အထမ်ားထြန္းကားျခင္း/မထြန္းကားျခင္း၊ အားေကာင္းျခင္း/မေကာင္းျခင္းတို႔သည္ လူမ်ိဳးႏွင့္မဆိုင္။ လူႏွင့္မဆိုင္။ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္သာဆိုင္၏။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ၂ဝ၁၂

read more

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဦးေဆာင္မႈအား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအေျခခံမ်ားမွ ေ၀ဘန္သံုးသပ္ျခင္း။ အပိုင္း(၂- အကန္႔ ၂) ေအာင္ထူး-ေရွ႔ေန

အစိုးရႏွင့္ေကအိုင္အုိအၾကား စစ္ပြဲမ်ားျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာျပီးေနာက္တြင္ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေျမအမ်ားစုကို ေကအိုင္အိုက ျပန္လည္ထိမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ကုမၸဏီတခုလွ်င္ အေစာင့္သေဘာ ငါးဦးမွဆယ္ဦးအၾကားတြင္သာ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္ေပးျပီး က်န္သူအားလံုးကို ဖားကန္႔မွထြက္ခြာခိုင္း၊ တူးေဖၚေရးလုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးကို ရပ္ဆိုင္းခိုင္းထားလိုက္သည္။ ပုဂၢလိကပိုင္ကုမၸဏီဟူ၍ အမည္ခံလုပ္ေဆာင္ေနၾကသျဖင့္ ၄င္းတို႔၏ပစၥည္းမ်ားအား ေကအိုင္အိုက ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးျခင္းမျပဳ။ စင္စစ္အားျဖင့္မူ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖၚခြင့္ရ ထားသည့္ကုမၸဏီၾကီးမ်ားတြင္ အစုရွယ္ယာပါသူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းသစ္မ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ ခရိုနီမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္းၾကားရသည္။ ခ်ဳပ္၍တင္ျပရလွ်င္ ေက်ာက္စိမ္းတူးကုမၸဏီမ်ား၏ဂိုေဒါင္ၾကီးမ်ားတြင္ေအာင္းေနေသာ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား အျမန္ဆံုးထုတ္ယူကာ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္း (မတ္လ ျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။) တြင္ ခင္းက်င္းျပသမည့္ ရတနာျပပြဲတြင္ေရာင္းခ်ရန္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုကို စစ္ေရးအရဖိအားေပးအပစ္ရပ္ခိုင္းျပီး ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေဒသကို ထင္သလိုအျမတ္ထုတ္ရန္မွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရႏွင့္ ကာလံု၏ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေနသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲ၏အနွစ္သာရကို သံုးသပ္ျခင္း။

ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္နိုင္ေရးအတြက္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က တပ္ရင္းေပါင္း ၄၀ ခန္႔တပ္စြဲထားရေၾကာင္း၊ ေကအိုင္အိုႏွင့္စစ္ပြဲမ်ားျပန္ျဖစ္လာျပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းမွ ေနာက္ထပ္တပ္ရင္းေပါင္း ၄၀ ခန္႔အားထပ္မံေခၚယူကာ ေကအိုင္အိုအားထိုးစစ္ဆင္လွ်ကရွိေၾကာင္း စစ္ေရးကြ်မ္းက်င္သူမ်ားကခန္႔မွန္းၾကသည္။ တပ္ရင္း (၈၀) ခန္႔အတြက္ ေန႔စဥ္ကုုန္က်စားရိတ္မ်ား မည္မွ်မ်ားျပားမည္ကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ရံုႏွင့္သိႏုိင္သည္။ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ လူထုၾကီးတရပ္လံုး၏ ပညာေရး၊ က်မၼာေရး၊ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးတို႔အတြက္သံုးရမည့္ေငြမ်ားအား စစ္တပ္တခုတည္းက အလဟသျဖဳန္းတီးလွ်က္ရွိသည္။ ၄င္းတို႔ ဘာအတြက္စစ္တိုက္ေနၾကသနည္း။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေလ့လာေရးခရီးအျဖစ္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းသို႔သြားေရာက္ခဲ့သည္ကို တန္ဘိုးထားရပါမည္။ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးရေစလိုေသာ ၄င္း၏ေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳရပါမည္။ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ လက္နက္ၾကီးႏွင့္ပစ္ခတ္မႈမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရျပီးေနာက္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က “တဘက္ႏွင့္တဘက္ က်ည္ဆန္တလံုးကို က်ပ္သိန္းသံုးဆယ္ေလာက္တန္တဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႔ပစ္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ အဲသည္ေငြေတြကို လူထုပညာေရး၊ က်မၼာေရးအတြက္သံုးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ” ဟု ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္းၾကားရသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္မူ တဘကနွင့္တဘက္ လက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ပစ္ခတ္ေနၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ အေျချပဳလႈပ္ရွားလွ်က္ရွိေသာေကအိုင္ေအတပ္မ်ားတြင္ ၁၂၀ မီလီမီတာ၊ ၁၀၅ မီလီမီတာ အစရွိေသာလက္နက္ၾကီးမ်ား လံုး၀မရွိေၾကာင္း ေဒသခံလူထုမ်ားကေျပာၾကပါသည္။ ကိုမင္းကိုနိုင္တို႔ကခ်င္ျပည္ခရီးထြက္ေနစဥ္ လက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ပစ္ခတ္သူမွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏တပ္မ်ားဖက္ကသာျဖစ္သည္။ လူထုေငြမ်ား မျဖဳန္းတည္းေရးကိစၥကိုေျပာဆိုကန္႔ကြက္ရမည္မွာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကိုျဖစ္သည္။ ကာလံုကိုသာ ျဖစ္သည္။

ပို၍ထင္ရွားသည္မွာ ျပီးခဲသည့္ရက္သတၱသံုးပတ္အတြင္းက ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာစစ္ပြဲမ်ားတြင္ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာကို ဒီဇဘၤာလ ၁၄ ရက္ေန႔ တေန႔တည္း ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့သည့္အတြက္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏စစ္ပြဲကုန္က်စားရိတ္မွာ က်ပ္သိန္းေပါင္း သိန္းတေသာင္းခန္႔ရွိမည္ဟုခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ၾကသည္။ ယင္းေငြမ်ားအား လူထု၏ပညာေရး၊ က်မၼာေရး၊ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးတို႔အတြက္သာသံုးစြဲသင့္ေၾကာင္း ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို ျဖစ္ေစ၊ ကာလံုကို ျဖစ္ေစ၊ မည္သူကမွ် ထိထိေရာက္ေရာက္ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုသံမၾကားရပါ။  တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုလူထုၾကီးတရပ္လံုးသည္ မည္သို႔လွ်င္ ဆင္းရဲတြင္းမွထြက္ႏုိင္ပါအံနည္း။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ စစ္ေရးအသံုးစားရိတ္သည္ ဤမွ်နွင့္ မရပ္ေသးပါ။

ခရစ္စမတ္ေန႔မ်ားတ၀ိုက္မွာဘဲ စားရိတ္ၾကီးလွေသာလက္နက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ပစ္ခတ္ျပီး ဆက္လက္ကုန္က်ခံကာ ထိုးစစ္ဆင္ရန္တာစူေနျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္ဇာကို စစ္ေရးအရတဖက္ကဖိထားျပီး ဖားကန္႔ကိုျပန္သိမ္းႏိုင္လွ်င္ ေငြေၾကးအရ ယခုကုန္က်ထားသည္ထက္အဆမ်ားစြာအက်ိဳးအျမတ္ရ မည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ေကအိုင္အိုကိုဆင္ႏႊဲေနေသာစစ္၏အနွစ္သာရမွာ တိုင္းျပည္ျငိမ္းခ်မ္းမႈတည္ျငိမ္မႈအတြက္ မဟုတ္။ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္သာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လူထုစီးပြားေရးတိုးတက္ေစေရးအတြက္ လက္ရွိကခ်င္စစ္ပြဲကိုသာဓကျပဳလွ်က္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးျပသနာအား အေျဖရွာရန္ လူတိုင္းတြင္တာ၀န္ရွိလာသည္။ ကခ်င္စစ္ပြဲသည္ ကခ်င္မ်ားႏွင့္သာသက္ဆိုင္သလိုမ်ိဳးစဥ္းစားေနၾကလွ်င္မူ ေဖ်ာက္သင့္ပါျပီ။

တိုင္းျပည္အတြင္းရွိ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားအား ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု                   

လူထုၾကီးတရပ္လံုးခံစားခြင့္ရေရးအတြက္ ဥပေဒရွဳေဒါင့္မွဘယ္လိုေဆာင္ရြက္သင့္သလဲ။

(က) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ “ႏုိင္ငံေတာ္”ဟူသည္ကို ကိုယ္စားျပဳကာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအမည္ခံဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ျပည္နယ္မ်ား၏ေျမယာမ်ားအေပၚ ထင္သလိုစီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုက ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားႏွင့္စပ္လွ်ဥ္း၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္အားလံုးကိုရယူထားျပီး ေက်ာက္စိမ္းတကယ္ထြက္ရွိသည့္ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္မူ ေက်ာက္ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ ေသြးျခင္းဆိုင္ရာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွ်ေလာက္သာ ေပးထားေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ အျခားျပဌာန္းခ်က္မ်ားလည္း ေျမာက္မ်ားလွစြာရွိေနပါေသးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္တို႔အား ႏိုင္ငံေရးအရအာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မည့္ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ လုိအပ္ေနပါသည္။

(ခ) လက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈမွကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ  

ကုမၸဏီတခု အဖြဲ႔အစည္းတခုက ေစ်းကြက္ကိုလက္၀ါးၾကီးမအုပ္ႏိုင္ရန္ လက္၀ါးၾကီးအုပ္မႈမွကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ   ( Anti- Trust Law ) တခုကို ျပဌာန္းရပါမည္။ ဂ်ပန္နိုင္ငံအပါအ၀င္ ေစ်းကြက္ကိုအဓိကထားျပီး စီးပြားေရးတိုးတက္မႈရေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ားတြင္ အလားတူဥပေဒမ်ား ျပဌာန္းက်င့္သံုးလွ်က္ရွိၾကသည္။ ဖါးကန္႔ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖၚေရးလုပ္ငန္းတခုတည္းမွာပင္ ကုမၸဏီေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္အနက္ ကုမၸဏီတခ်ိဳ႔ကသာ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားေၾကာင္းႏွင့္ ေဒသခံကခ်င္လူမ်ိဳးပိုင္သည့္ကုမၸဏီမွာႏွစ္ခုသာရွိေၾကာင္း ေလ့လာရသည္။

(ဂ) သတင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးမ်ားအပါအ၀င္ တုိင္းျပည္မွာျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို လူထုမ်ားသိခြင့္[ix] ရွိေစရန္ သတင္းဆိုင္ရာဥပေဒ [x] တခုကို ျပဌာန္းရပါမည္။ အိမ္နီးျခင္းႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ အိႏၵိယႏွင့္ထုိင္းႏိုင္ငံမွာပင္ ယင္း ဥပေဒကိုျပဌာန္းက်င့္သံုးလွ်က္ရွိေၾကာင္း ေလ့လာႏိုင္သည္။ သတင္းဆိုင္ရာဥပေဒ၏သေဘာမွာ တိုင္းျပည္၏ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာကိစၥရပ္တခ်ိဳ႔မွလြဲ၍ အစိုးရ၏လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈအ၀၀အားလံုးအား လူထုတြင္ ေမးျမန္းခြင့္ရွိေၾကာင္းႏွင့္သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္မ်ားက ေျဖၾကားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဌာန္းထားရသည္။

သာဓကအားျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွထြက္ရွိသည့္ သဘာ၀သယံဇာတေက်ာက္စိမ္းမွ ႏွစ္စဥ္ေငြေၾကးမည္မွ် တိုင္းျပည္က ရရွိေနသနည္း။ မည္သူမွ် အတိအက်မသိရပါ။ ယင္းေငြေၾကးမ်ားအနက္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ အျခားျပည္နယ္မ်ားအတြက္သံုးလိုက္သည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ျပည္နယ္၊ မည္သည့္လုပ္ငန္းအတြက္ မည္မွ်သံုးလိုက္ေၾကာင္း မသရပါ။ မူရင္းခံစားခြင့္ရွိသည့္ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ မသံုးတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေ၀းေ၀းမၾကည့္ပါႏွင့္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမစ္ၾကီးနားမွဖားကန္႔သို႔
သြားသည့္ကားလမ္းမွာ ေျမလမ္းသာသာအဆင့္သာရွိေသးသည္။ အစိုးရႏွင့္ေကအိုင္အိုအၾကားလြန္ခဲ့ေသာတႏွစ္ခြဲက စစ္ပြဲျပန္ျဖစ္ျပီးေနာက္ ေကအိုင္အိုကခ်ိဳးလိုက္သည့္တံတားမ်ားအနက္အမ်ားစုၾကီးမွာ ေကအိုင္အိုကပင္ေဆာက္ေပး ထားခဲ့ေသာတံတားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း လူထုကေျပာၾကသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကထြက္သည့္သဘာ၀သယံဇာတမ်ားကိုအသံုးျပဳ၍ ကခ်င္လူထုဘ၀တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ စစ္အစိုးရမ်ားအဆက္ဆက္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ပါသနည္း။ တခုမွ် ရွာမေတ႔ပါ။ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖၚေရးလုပ္ငန္းတြင္ ကုမၸဏီေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္အား ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက လိုင္စင္မ်ားခ်ေပးသည္ဆိုရာတြင္ ယင္းကုမၸဏီမ်ား၌ အစုရွယ္ယာ၀င္မ်ားမွာ မည္သူေတြနည္း။ တဦးလွ်င္ မည္မွ်အထိ အစုရွယ္ယာထည့္၀င္ထားၾကသနည္း။ ၄င္းတို႔ ထည့္၀င္ထားၾကသည့္အစုရွယ္ယာမ်ားအတြက္ တိုင္းျပည္ကို တရား၀င္အခြန္ေဆာင္ထားျပီးျပီလား။ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖၚခြင့္ရရန္ မည္သည့္ကုမၸဏီက မည္မွ်အခြန္ေဆာင္ထားသနည္း။ အခြန္ေငြစုစုေပါင္းမွာ တႏွစ္လွ်င္မည္မွ်ရွိသနည္း။ ျပည္သူလူထုတြင္ သိခြင့္ရွိပါသည္။ သတင္းဆိုင္ရာဥပေဒေပၚထြက္လာလွ်င္ လူထုသိႏုိင္မည့္လမ္းေၾကာင္းပြင့္သြားႏိုင္ပါသည္။ လူထုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားကိုအသံုးခ်ရန္ အၾကံေပးခြင့္၊ ၾကီးၾကပ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္မ်ားရလာႏိုင္သည္။

ဘယ္ဟာက မတရားတဲ့က်ဴးေက်ာ္စစ္လဲ။ ဘယ္ဟာက တရားတဲ့ခုခံစစ္လဲ။

တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ားမွထြက္ရွိသည့္သဘာ၀သယံဇာတမ်ားမွ၀င္ေငြမ်ားကိုအသံုးျပဳ၍ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္၏ ထိပ္သီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား၊ ၄င္းတို႔၏ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ ခရိုနီမ်ားသာႀကီးပြားခ်မ္းသာေနၾကသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဗဟုိခ်က္မအေနျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ၾကီးကို ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုလူထုၾကီးမွာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သည္ထက္ နက္လာသည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ အသက္ေပးတိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကရေသာ ေအာက္ေျခတပ္မႈးမ်ားနွင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းတြင္ မတရားေသာက်ဴးေက်ာ္စစ္ကိုဆင္ႏႊဲေနၾကရသည္။ ဤသည္ကို ရပ္တန္းကရပ္သင့္ျပီ။ ရဲေဘာ္ထု၏အသက္မ်ား မဆံုးရွံဳးေစသင့္ေတာ့။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အရ ကခ်င္ျပည္နယ္ရသင့္ရထိုက္သည့္ နယ္တြင္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အသိအမွတ္ျပဳပါက စစ္အစိုးရ၏တပ္မ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ထြက္ခြာသြားရံုသာရွိသည္။ အပစ္ရပ္သြားပါမည္။ ေကအိုင္အိုအေနျဖင့္ အပစ္ရပ္စာခ်ုဳပ္လက္မွတ္ထိုးရန္ပင္ မလိုပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေကအိုင္အိုသည္ ေျမျပန္႔ေဒသကိုဆင္းလာျပီး ထိုးစစ္ဆင္မည္မဟုတ္၊ ေနျပည္ေတာ္ကိုလည္း စစ္ေရးအရၿခိမ္းေျခာက္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္အိုသည္ ကခ်င္လူထုကိုဖိနွိပ္ဆန္႔က်င္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္လွ်င္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ငါးေသာင္းေက်ာ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုထိမ္းခ်ဳပ္ထားရာနယ္ေျမမွာ သြားေရာက္ခုိလွံဳေနၾကသနည္း။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးပ်က္ၿပီး ေကအိုင္အိုက စစ္အစိုးရအားျပန္လည္တိုက္ပြဲဆင္ခဲ့သည့္ လြန္ခဲ့ေသာတႏွစ္ခြဲကစျပီး ေကအိုင္အိုအေပၚ ကခ်င္လူထု ၉၀% ေက်ာ္က ေထာက္ခံလွ်က္ရွိေနေၾကာင္း ေလ့လာရသည္။

နွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ပါ။ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္သာေျပာင္းသြားသည္။ မိုးဦးက်တြင္ေပါက္သည့္မိႈမ်ားကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေရ အေရအတြက္အေျမာက္အမ်ားေပၚလာသည္။ မည္သည့္တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းၾကီးတခုတေလကိုမွ် စစ္ေရးနည္းလမ္းသက္သက္အရ အျမစ္ျပဳတ္တိုက္နိုင္ခဲ့သည္ မရွိပါ။ ယခုလည္း ေငြေၾကးေျမာက္မ်ားစြာ၊ လူအင္အားေျမာက္မ်ားစြာသံုးနိုင္လွ်င္ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္လိုင္ဇာကိုသိမ္း၍ ရခ်င္ရမည္။ သည္မွာသိမ္းလွ်င္ ဟုိမွာေနာက္တခုေပၚလာ ပါဦးမည္။ စစ္ေရးသက္သက္တခုတည္းႏွင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေကအိုင္အိုကို အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းနိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း စာေရးသူ ရာနံဳးျပည့္အာမခံေျပာနိုင္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ 
ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မ်ားစြာစြမ္းေဆာင္နိုင္လိမ့္ဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ စြမ္းေဆာင္ေစလိုသည့္သေဘာႏွင့္လည္းတင္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ၏အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ ျပည္တြင္းလူထုအမ်ားစု၏ေထာက္ခံမႈ ရွိေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ ယင္းကို ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ေစခ်င္ပါသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥပကၡာျပဳမထားသင့္ေတာ့ပါ။ တျပည္လံုး ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ အခြင့္အလမ္းအေနျဖင့္မွတ္ယူျပီး အျမန္ဆံုးအေရးယူေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥကၠဌတာ၀န္ယူထားေသာဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီကိုအသံုးခ်ေဆာင္ရြက္ရန္ ၾကိဳးပမ္းနိုင္လွ်င္သင့္ေလ်ာ္ပါမည္။ ဘယ္အလုပ္ကိုလုပ္ပါဟု သမတဦးသိန္းစိန္ကတာ၀န္ေပးမွ  ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီအေနျဖင့္ အလုပ္လုပ္၍ရႏိုင္မည္ဟူလွ်င္မူ ဥကၠဌေနရာမွ အျမန္ဆံုးထြက္သင့္ပါသည္။ လူထုကအားကိုးေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဗယ္ဆုရွင္ၾကီးသည္ အစိုးရ၏ခုိင္းဖတ္မျဖစ္သင္႔ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္၏လြတ္လပ္ေသာဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကမကထျပဳေဖၚေဆာင္ျခင္းသည္သာ အသင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ပါမည္။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ သမတျဖစ္ႏုိင္ပါမည္ဟူ၍ မက္လံုးခ်ေပးထားသည္ကို ဟုတ္ေယာင္ႏိုးႏွင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမႏွစ္သက္မွာစိုးရိမ္သျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုအတြက္ လက္ေတြ႔ႏွင့္အျမန္ဆံုးလုိအပ္ေနေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမ်ားအားလက္ေရွာင္တာမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ မသင့္ေတာ္ပါ။

ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေလ့လာစံုစမ္းရန္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္မည္ဆိုလွ်င္ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္လိုင္ဇာမွ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ေကအိုင္အိုထိမ္းခ်ဳပ္ထားရာနယ္ေျမအတြင္းရွိ ကခ်င္ဒုကၡသည္ေပါင္း ငါးေသာင္းေက်ာ္သည္လည္းေကာင္း၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႀကိဳဆိုၾကလိမ့္မည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္သည္။

စာဖတ္သူမ်ားသို႔

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဦးေဆာင္မႈအားေ၀ဘန္လွ်င္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားက်ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု  မူလကထဲက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ အေရအတြက္အရမမ်ားလွေသာ္လည္း ထင္သည့္အတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူတခ်ိဳ႔မွာ စာေရးသူတင္ျပသည့္အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္ မသံုးသပ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရထိုးႏွက္မႈမ်ား လုပ္လာပါသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ေ၀ဘန္မခံရသည့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဟူ၍မရွိပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ေ၀ဘန္ေရးကိုၾကိဳဆိုမည့္
ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္မည္ဟု စာေရးသူေမွ်ာ္လင့္သည္။

ေ၀ဘန္ရံုမွ်ႏွင့္ “ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေ၀ဘန္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ” ဟု ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခုိက္လာသူမ်ားကိုမူ ရိုးသားစြာျပန္ၾကားပါမည္။ မွန္ပါသည္။ စာေရးသူလည္းမ်ားမ်ားမလုပ္ႏုိင္ပါ။ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာလုပ္ႏုိင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလူထုတိုက္ပြဲသမိုင္း၌ မိမိလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သမွ်အနည္းအက်ဥ္းကေလးသည္ပင္ “ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ” ဟု မိမိကိုစိမ္ေခၚသည့္ပုဂၢိဳလ္ေအာက္၊ နိမ့္က်ေလ်ာ့နည္းမည္မဟုတ္ဟူသည္ကိုမူ ေျပာလိုပါသည္။ မည္သို႔မွ် သေဘာထားမည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ စာေရးသူတင္ျပသည့္အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္ မတူသည့္အျမင္ျဖင့္ တုန္႔ျပန္ၾကသူမ်ား၊ မိမိ၏တင္ျပခ်က္ကိုလက္ခံ၍ တဆင့္ျဖန္႔ေ၀ၾကသူမ်ား၊ မိမိကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စာေရးသားၾကသူမ်ားအားလံုးကို အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာလိုပါသည္။

အပိုင္း (၃) ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္                                                                                          

ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)

ဒီဇဘၤာလ (၂၇) ရက္ ၂၀၁၂ ခုနွစ္

 ရည္ညႊန္းခ်က္မ်ား

[1] Legal problems

[1] Society

[1] Intimate relationship

[1] Sociology

[1] Law

[1] Socio-political aspects

[1] Conscious and unconscious phenomena of society

[1] Constituent unit

[1] The right to know

[1] Information Act

read more

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဦးေဆာင္မႈအား ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအေျခခံမ်ားမွ ေ၀ဘန္သံုးသပ္ျခင္း။ အပိုင္း(၂- အကန္႔ ၁) ေအာင္ထူး-ေရွ႔ေန

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္နိုင္သူအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳကာ ႏိုဗယ္ဆုရထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီဥကၠဌလည္း ျဖစ္သည္။ ဥပေဒစိုးမိုးေရးမရွိလွ်င္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏိုင္ေၾကာင္း သူမအသိဆံုးပင္။ သို႔ပါလွ်က္သိန္းႏွင့္ခ်ီသည့္ကခ်င္လူထုမ်ား စစ္ေျပးဒုကၡသည္ျဖစ္ေနသည္အထိ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည့္ကခ်င္ျပည္တြင္းစစ္ကို ဥပေဒစိုးမိုးေရးရွဳေဒါင့္မွေန၍ ခ်ဥ္းကပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းမရွိေသးသည္မွာ ၀မ္းနည္းဘြယ္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ ကခ်င္ျပည္တြင္းစစ္ကိုအေရးယူေဆာင္ရြက္ရင္း တျပည္လံုးျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေဖၚေဆာင္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းရွိေနပါလွ်က္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးၽႊႏိုဗယ္ဆုရွင္လူထုေခါင္းေဆာင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ လံုး၀ပင္ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို နားမလည္ပါ။ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးျပသနာအား ဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ဆက္စပ္ေဆြးေႏြးပါမည္။ ဥပေဒ၏သေဘာအေျခခံမွစတင္ တင္ျပပါမည္။

လူ႔႔အဖြဲ႔အစည္း၊ လူမႈေဗဒႏွင့္ဥပေဒ

ဥပေဒသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းရွိအရာကိစၥတိုင္းကို မလႊမ္းျခံဳပါ။ ေနရာတကာတြင္ ဥပေဒႏွင့္ေျဖရွင္း၍မရ၊ ေျဖလည္း မေျဖရွင္းသင့္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဥပေဒအားလူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဥပေဒျပသနာမ်ား[i] အား စဥ္းစားသံုးသပ္ရာတြင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း[ii]နွင့္ ကင္းကြာ၍မရပါ။ ဥပေဒသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏အစိပ္အပိုင္းတရပ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဥပေဒကိုလႊမ္းမိုးသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ဥပေဒအေပၚမွီလည္း မွီခိုရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ဥပေဒသည္ နီးကပ္သည့္ဆက္ဆံေရး[iii] ရွိသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းကိုေလ့လာသည့္ လူမႈေဗဒပညာ[iv] နွင့္ ဥပေဒ[v] သည္ ဆက္စပ္လွ်က္ရွိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ယင္းနွစ္ခုသည္ သီးျခားစီလည္းျဖစ္သည္။ လူမႈေဗဒပညာကက်ယ္ျပန္႔၍ ေယ်ဘုယ်ဆန္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးကို  ေလ့လာသည္။ ဥပေဒက က်ဥ္းေျမာင္း၍တိက်သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏လူမႈႏိုင္ငံေရးရွဳေဒါင့္မ်ား[vi] မွသာ ေလ့လာသည္။ ဥပေဒက အခိုင္အမာအခ်က္အလက္ရွိေသျဖစ္ရပ္မ်ားကိုသာ စူးစိုက္သည္။ အခိုင္အမာအခ်က္အလက္မရွိသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို မစူးစိုက္။ လူမႈေဗဒပညာက နွစ္ခုလံုး[vii]ကို စူးစိုက္သည္။

ျမန္မာနိုင္ငံ၏တိုင္းရင္းသားအေရးကို လူမႈေဗဒႏွင့္ ဥပေဒအေျခခံမ်ားမွ မည္သို႔ခ်ည္းကပ္မည္နည္း။

ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္း၊ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ရာမွာ ပါ၀င္ျခင္း၊ ညီညြတ္ျခင္း၊ ျပိဳကြဲျခင္း၊ ေပါင္းစည္းလုိစိတ္ရွိျခင္း၊ ခြဲထြက္လိုစိတ္ရွိျခင္း စသည္တို႔အား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးတည္ရွိေနသည့္အေနအထားမ်ားအေပၚတြင္ အေျချပဳ၍ လူမႈေဗဒပညာကေလ့လာသည္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ဦးေဆာင္စည္းရံုးမႈအရ လူမ်ားစုျဖစ္သည့္ျမန္မာမ်ားႏွင့္အတူတကြ လြတ္လပ္ေရးအရယူရန္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းစသည့္တိုင္းရင္းသားမ်ားက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေျခအေနၾကီးတရပ္လံုးမွာ လူမႈေဗဒႏွင့္ဆိုင္သည္။ ဥပေဒႏွင့္ အၾကံဳးမ၀င္ေသးပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထိုးလုိက္ၾကေသာအခါ ယင္းစာခ်ဳပ္သည္ လူမႈေဗဒအရ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏အဆင့္အျမင့္ဆံုးသေဘာတူညီခ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဤအဆင့္အထိလည္း ဥပေဒ၏အခန္းက႑ မပါေသးပါ။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္ေတြ႔အရမည္သို႔အေကာင္အထည္ေဖၚမည္နည္းဟူရာတြင္မူ ဥပေဒကိစၥျဖစ္လာသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အဆင့္အျမင့္ဆံုးသေဘာတူညီခ်က္ကို စနစ္တက်ေဖၚေဆာင္ေရးအတြက္ ဥပေဒ၏အခန္းက႑လိုအပ္လာသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကိုေဖၚေဆာင္နိုင္ရန္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတရပ္ႏွင့္ အျခားလုိအပ္ေသာဥပေဒတစံုလံုးကို အတည္ျပဳက်င့္သံုးရပါမည္။ ယင္းသို႔ အတည္ျပဳျပီးေသာဥပေဒမ်ားကို ျပန္လည္မွီခိုကာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လံုးလည္ပတ္ေစရ ပါမည္။ ဤသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလက္ေတြ႔အရ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ဥပေဒဆက္စပ္လည္ပတ္မႈျဖစ္သည္။ လူမႈေဗဒသေဘာအရ ျပည္ေထာင္စုတခုလံုးတည္ေဆာက္မႈ၏အေျခခံသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖၚရမည့္ဥပေဒမ်ားသည္ ယင္းစာခ်ဳပ္၏အေျခခံကိုဆန္႔က်င္၍ မရပါ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဘက္နွစ္ဘက္မွ ရွဳျမင္ဖို႔လိုသည္။ တဘက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ပါ၀င္သည့္ျပည္နယ္မ်ား၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ပါ၀င္ရန္သေဘာတူလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္သည့္သီးျခားႏိုင္ငံတည္ေထာင္ခြင့္ကိုလက္လႊတ္လိုက္ရသည္။ အျခားတဘက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ား၏အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ စာခ်ဳပ္အရ ျပည္နယ္တခုစီအတြင္းတြင္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးႏွင့္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ ေပးရသည္။ ဤနွစ္ခုလံုးကိုတျပိဳင္နက္ထိမ္းသိမ္းႏိုင္မွသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖၚေဆာင္ျခင္းျဖစ္ပါမည္။

လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမွ် လြတ္လပ္သည့္သီးျခာႏိုင္ငံတည္ေထာင္ရန္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္းမရွိပါ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ဘက္တဘက္ကို လုိက္နာေနျပီးျဖစ္သည္။ ျပသနာမွာ တန္းတူေရးအေပၚအေျခခံသည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမ်ားအား တိုင္းရင္းသားမ်ား မရရွိေသးျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ယင္းအခြင့္အေရးမ်ားမရမျခင္း ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ျငိမ္းႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးရရွိေရးႏွင့္ အပစ္ရပ္ေရး ဘယ္ဟာ အေရးၾကီးသလဲ။      

အပစ္ရပ္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး ရမည္လား။

လူထုအမ်ားစု၏နားလည္မႈမွာ အပစ္ရပ္လွ်င္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးရမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ “အပစ္အခတ္ ခ်က္ျခင္းရပ္” ဟူသည့္ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုမႈအခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ တိုက္ပြဲမ်ားမျဖစ္ေစလိုသည့္အတြက္ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ေတာင္းဆိုသူ လူထုမ်ား၏ဆႏၵကိုေလးစားရပါမည္။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားေတာင္းဆိုေနေသာ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးကို ပထမဦးစြာေပးအပ္ဖို႔လိုသည္။ အပစ္ရပ္ေရးမွာ ဒုတိယဦးစားေပးသာျဖစ္သင့္သည္။

ကခ်င္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔(ေကအုိင္အို) သည္ ၁၇ ႏွစ္တာ အပစ္ရပ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမွ် မရခဲ့ပါ။ ၂၀၁၁ ခုနွစ္ ဇြန္လတြင္ တုိက္ပြဲမ်ားျပန္ျဖစ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ေကအိုင္အိုအေနျဖင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကိုကိုးကားလွ်က္ ကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားရသင့္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမ်ားရရွိေရးအတြက္အဓိကေဆြးေႏြးရန္ ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။ စာေရးသူသည္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမဟုတ္၊ ျမန္မာတဦးသာ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္မူ ေကအိုင္အို၏ေတာင္းဆိုခ်က္ လမ္းမွန္သည္ဟုယူဆသည္။ တႏွစ္ခြဲၾကာသြားခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးသိန္းစိန္ဦးေဆာင္သည့္အစိုးရသည္ ေကအိုင္အိုကေတာင္းဆိုသည့္ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈကို တိတိက်က် မလုပ္၊ တရား၀င္ မလုပ္။ ဟုိလိုလိုသည္လိုလုိႏွင့္ အခ်ိန္ဆြဲလာခဲ့သည္။

အျခားတိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးမႈမ်ားမွာလည္း အလားတူပင္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ၾကီးဦးေအာင္မင္း က အလြတ္သေဘာေတြ႔ဆံုမႈမ်ားျဖင့္သာ ေခြ်းသိပ္ထားခဲ့သည္။ မည္သည့္အဖြဲ႔၏ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလက္ခံျပီး ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္းကာ ဥပေဒပါအခြင့္အေရးအျဖစ္ျပဌာန္းေပးလိုက္သည္ဟူ၍ တၾကိမ္တခါမွ် မရွိ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုမထိမခိုက္ထားရွိျပီး ယင္းေအာက္ကိုသာ တနည္းမဟုတ္တနည္းႏွင့္ဆြဲသြင္းရန္ အစိုးရက တဘက္ကၾကိဳးစားလာခဲ့သည္။ အျခားတဘက္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကိုသာဖိအားေပးခဲ့သည္။ ေကအိုင္အိုကိုတိုက္ေနေသာစစ္တြင္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏နည္းဗ်ဴဟာရည္မွန္းခ်က္မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလက္မွတ္ထိုးေရးအတြက္ စစ္ေရးအရဖိအားေပးရန္ျဖစ္သည္။ မဟာဗ်ဴဟာရည္မွန္းခ်က္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိေျမယာကို ထင္သလိုစီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရရန္၊ အဓိကအားျဖင့္ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေျမကို ျပန္လည္ထိမ္းခ်ဳပ္အျမတ္ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲ

ဒီဇဘၤာလ (၁၄) ရက္ေန႔ကပင္ ၁၂၀ ႏွင့္ ၁၀၅ မီလီမီတာလက္နက္ၾကီးမ်ား၊ စစ္ရဟတ္ယာဥ္မ်ားကိုသံုးကာ အစိုးရစစ္တပ္က လိုင္ဇာကို ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ ခရစ္စမတ္ကာလအတြင္းမွာပင္ အေျမွာက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနေၾကာင္းသိရသည္။ အင္အားၾကီးသူက အင္အားငယ္သူကိုအႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ မတရားမႈျပဳေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ႏိုဗယ္ဆုရထားေသာလူထုေခါင္းေဆာင္သည္ ဤစစ္ပြဲမွာ သူမႏွင့္မည္သို႔မွ်ပတ္သက္ျခင္းမရွိဟုမ်ား သေဘာထားေနေလေရာ့သလားဟု မေျပာရက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ေျပာရမလိုျဖစ္ေနသည္။ ျငိမ္သက္လြန္းလွသည္။

ကခ်င္စစ္ပြဲသည္ “အင္အားၾကီးသူက အင္အားငယ္သူကိုအႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ မတရားမႈျပဳျခင္း” ထက္ ပိုေသာအဓိပၸါယ္ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေပၚအေျချပဳ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းသို႔ပါ၀င္လာခဲ့သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ တရား၀င္ခိုင္က်ည္မႈကို ယေန႔အထိ မည္သူမွ်မျငင္းနိုင္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အရ ကခ်င္တို႔သည္ မိမိတို႔ျပည္နယ္ကို မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတို႔ျပည္နယ္အစိုးရကို မိမိတို႔ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတို႔ေျမယာကို မိမိတို႔စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရွိသည္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအေနျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းမွ ေျမေပၚေျမေအာက္သယံဇာတမ်ားကို တူးေဖၚထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လိုသည္ဆိုလွ်င္ ကခ်င္လူထုထံမွသေဘာတူညီခ်က္ယူရမည္။ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညွိရမည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္အပါအ၀င္တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာျခင္းမွာ မိမိတို႔ျပည္နယ္အတြင္းရွိေျမယာမ်ားအား ျပည္ေထာင္စုအစိုးရကထင္သလိုစီမံခန္႔ခြဲပါဟု ၀ကြက္အပ္ႏွံလိုက္ျခင္း မဟုတ္။ မိမိတို႔ျပည္နယ္အား မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အေျခခံမ်ားကိုမပ်က္ေစဘဲ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းသို႔၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသေဘာတရားသည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ားအားလံုးကို လႊမ္းျခံဳသည္။ မည္သည့္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရတြင္မွ် ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ားအတြင္းရွိေျမယာအေပၚ ထင္သလိုစီမံခန္႔ခြဲခြင့္မရွိပါ။ ယခုလက္ရွိဦးသိန္းစိန္ဦးေဆာင္သည့္ စစ္အစိုးရသစ္တြင္ ပို၍ပင္မရွိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရစစ္စစ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေျမယာအေပၚစီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကို လက္ပံေတာင္းေတာင္ႏွင့္ ဖားကန္႔ႏိုင္းယွဥ္ျခင္း

လက္ပံေတာင္းေတာင္သည္ စစ္ကိုင္းတိုင္းတြင္ ရွိသည္။ ဖားကန္႔သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ရွိသည္။ ၄င္းေဒသႏွစ္ခု၏ တူညီခ်က္ႏွင့္ကြာျခားခ်က္တို႔ကိုႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ရွိလယ္သမားမ်ားတြင္ လယ္ေျမကို တဦးခ်င္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္ (လယ္လုပ္သူလယ္ပိုင္ခြင့္) နွင့္ ၄င္းတို႔အေျခစိုက္ေနထိုင္လွ်က္ရွိေသာ ေက်းရြာ၀န္းက်င္ရွိေျမယာမ်ားအား စုေပါင္းအသံုးခ်ခြင့္ရွိသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လက္ပံေတာင္းေဒသခံလူထုတြင္ တဦးခ်င္းအခြင့္အေရးႏွင့္စုေပါင္းအခြင့္အေရးမ်ား ဟူ၍ အခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ဖားကန္႔ေဒသခံ ကခ်င္လူထုတြင္လည္း အလားတူအခြင့္အေရးႏွစ္ရပ္ရွိသည္။ ကြာျခားခ်က္သည္ အဘယ္နည္း။

စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ျပည္နယ္မဟုတ္ပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းႏွင့္ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ အဆင့္အတန္းျခင္း မတူပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေျခခံတြင္ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းရာမွာပါ၀င္လာေသာအဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ၾကီး[viii] တခု ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ ယင္းသို႔မဟုတ္ပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းသည္ စာေရးသူကဲ့သို႔ေသာျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုေနထိုင္ရာေဒသၾကီး တနည္းအားျဖင့္ (ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ၾကီး) ၏အစိပ္အပိုင္းတရပ္သာ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းတခုတည္းက ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းရာမွာပါ၀င္သည့္အဖြဲ႔၀င္ယူနစ္ၾကီးတခု မဟုတ္ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ျပည္နယ္ဟုမေခၚဘဲ တိုင္းဟုသာေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။

ျပည္နယ္အတြင္းေနထိုင္ေသာလူထုက တိုင္းအတြင္းေနထိုင္ေသာလူထုထက္သာလြန္သည့္ အခြင့္အေရးတရပ္ရွိသည္။ ယင္းမွာ ေျမယာအေပၚ ျပည္နယ္မ်ားအလုိက္စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ျဖစ္သည္။ တိုင္းမ်ားသည္လည္း ယင္းအခြင့္အေရးကိုလိုခ်င္လွ်င္ တိုင္းမ်ားအားလံုးကိုစုေပါင္း၍ ျပည္နယ္တခုအျဖစ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရပါမည္။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ယူနစ္တခုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရပါမည္။

ေျမယာအေပၚစီမံခန္႔ခြဲခြင့္သည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ား၏ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေပၚအေျခခံသည့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာအတြင္းတြင္ပါ၀င္သည္။ ဤသည္ကို “ႏိုင္ငံေတာ္”ဟူေသာ စကား၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ဆက္စပ္လွ်က္ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၉ တြင္ ေအာက္ပါရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ ေလ့လာႏိုင္သည္။

“နိုင္ငံေတာ္”ဟူေသာစကားမွာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ၏ သို႔တည္းမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈအခြင့္အာဏာကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒျပဳမႈအခြင့္အာဏာကိုေသာ္လည္းေကာင္းဆိုလိုသည္။

၄င္းအရ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဟူေသာစကားလံုးကို ျပည္ေထာင္စုတခုတည္းက ကိုယ္စားျပဳသံုးစြဲခြင့္ရွိသည္မဟုတ္။ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ားလည္းက်င့္သံုးခြင့္ရွိသည္။ လက္ေတြ႔အရ ေျမယာအေပၚစီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကို ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ျပည္နယ္ ပူးတြဲ၍က်င့္သံုးခြင့္ရွိသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ ယင္းမွာ ျပည္ေထာင္စု၏ပူးေပါင္းစုစည္းမႈသေဘာကိုလည္းျပ၊ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္တခုျခင္းစီ၏ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳရာေရာက္သည္။ အဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္တခု၏ဓနခ်မ္းသာအားလိုအပ္ပါက ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္မွ်ေ၀ခံစားခြင့္ရၾကေစရန္ ဦးတည္သည္။ ဤသည္မွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏အေျခခံႏွင္႔ကိုက္ညီေၾကာင္းေတြ႔ရပါမည္။

ျပည္ေထာင္စုတခုလံုး၌ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာျပသနာမွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုကိုးကားလွ်က္ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဟူသည္ကို ဦးသိန္းစိန္အစိုးရတခုတည္းကကိုယ္စားျပဳသံုးစြဲကာ ကခ်င္ျပည္နယ္အပါအ၀င္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ျပည္နယ္မ်ားအတြင္းရွိ ေျမယာမ်ားအေပၚ အစိုးရအေနျဖင့္ထင္သလိုစီမံခန္႔ခြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္တိုင္းနီးပါး၌ ေဒသခံျပည္နယ္လူထု၏ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ႏွင့္အက်ိဳးစီးပြားမွာ ေပ်ာက္ဆံုးလွ်က္ရွိေနသည္။

ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေျမကို စီမံခန္႔ခြဲမႈျပႆနာ

ဦးသိန္းစိန္အစိုးရသည္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ကခ်င္လူထုရသင့္သည့္ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးမေပးဘဲ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလက္မွတ္ထိုးရန္သာ ေကအိုင္အိုအားဖိအားေပးကာ ထိုးစစ္မ်ားဆင္ႏႊဲလွွ်က္ေနသည္။  “သမတဦးသိန္းစိန္က အပစ္ရပ္ဖို႔ သူ႔တပ္ကိုအမိန္႔ေပးထားတယ္လို႔ တဘက္ကေျပာေနေပမယ့္ အျခားတဘက္ကေတာ့ လက္နက္ၾကီးေတြ စစ္ရဟတ္ယဥ္ေတြပါသံုးျပီး ေကအိုင္အိုကို ထိုးစစ္ဆင္ေနတယ္” ဟု ေထာက္ျပသူမ်ားရွိလာသည္။ လက္ေတြ႔အရ ယင္းေထာက္ျပခ်က္မ်ားမွန္ကန္ေၾကာင္း မည္သူမွ်မျငင္းနိုင္ပါ။

“စစ္တပ္က သမတအမိန္႔ကိုမနာခံလို႔ဘဲ” ဟု ေ၀ဘန္သူမ်ားရွိလာသည္။ ယင္းေ၀ဘန္ခ်က္ႏွင့္စပ္လွ်ဥ္း၍မူ လက္ခံသည့္အပိုင္းရွိသလို ျဖည့္စြက္ခ်င္သည့္အပိုင္းလည္းရွိသည္။ လက္ခံရျခင္းမွာ သမတအေနျဖင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ားၾကီးစိုးထားသည့္ အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္လံုျခံဳေရးေကာင္စီ (ကာလံု)ကို အမိန္႔မေပးနုိင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကာလံုကေပးလိုက္သည့္ညႊန္ၾကားခ်က္ကိုသာ ဦးသိန္းစိန္က လိုက္နာေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းျဖစ္ေသာဦးသိန္းစိန္သည္ စစ္ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ားျဖစ္သည့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးႏိုင္သူမဟုတ္၍ျဖစ္သည္။

ဤသည္မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု၏လက္ေတြ႔ျဖစ္သည့္အျပင္ ဤဖြဲ႔စည္းပံုတည္ရွိေနသမွ် လူထုတရပ္လံုးရင္ဆိုင္ရမည့္ျပသနာၾကီးလည္းျဖစ္သည္။ ျဖည့္စြက္ခ်င္သည့္အပိုင္းမွာ ေကအိုင္အိုကို ထိုးစစ္မ်ားျပန္လည္ဆင္ႏႊဲေနျခင္းမွာ သမတႏွင့္စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကားတြင္ သေဘာထားကြဲလြဲ၍ မဟုတ္ပါ။ သေဘာထားကြဲခ်င္ေယာင္ျပဳ၍ ထိုးစစ္ဆင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေဒသကို ျပန္လည္လႊမ္းမိုးအျမတ္ထုတ္လိုျခင္းႏွင့္ ေကအုိင္အိုက လိုင္ဇာမွတဆင့္ထိမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တရုတ္ႏွင့္ကုုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စိုးမိုးလိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဖားကန္႔ေဒသ၏အေျခအေနကို အၾကမ္းဖ်င္းေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဖားကန္႔ေဒသမွထြက္ေသာေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား ကမာၻ့ေစ်းကြက္သို႔တင္ပို႔ေရာင္းခ်ျပီး ႏွစ္စဥ္ပင္ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က အေမရိကန္ေဒၚလာသန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရေနေၾကာင္း အားလံုးအသိျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရတြင္ ဘ႑ာေရးအရအၾကပ္အတည္းႏွင့္ လက္ရွိရင္ဆိုင္ရလွ်က္ရွိသည္။ ေကအိုင္အိုႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ားျပန္လည္ျဖစ္ပြားလာျပီးေနာက္တြင္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖၚခြင့္လိုင္စင္ခ်ေပးထားသည့္ကုမၸဏီၾကီးငယ္ေပါင္း ၃၇၀ ေက်ာ္မွာ လုပ္ငန္းမ်ားရပ္ဆိုင္း ထားရသည္။ ၄င္းတို႔ရွာေဖြထားသည့္ ေက်ာက္စိမ္းအေျမာက္အမ်ားမွာ ဖားကန္႔ေဒသမွအျပင္သို႔မထုတ္ႏိုင္ေသးဘဲ ဂိုေဒါင္မ်ားအတြင္း ယခုတိုင္ေအာင္းလွ်က္ရွိေနသည္။

read more

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း-၃၄ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ ၂ဝ၁၂ ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအမွ ထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား… စစ္အစိုးရေျပာေျပာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ (၁၇)ဖြဲ႔လို႔ဆိုတဲ့အထဲက ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ (၉၇)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၂၇)ရက္ေန႔မွာ စစ္အစိုးရဆီ အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ရခိုင္အဖြဲ႔)ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရခိုင္ျပည္နယ္ပါတီခြဲအျဖစ္နဲ႔လည္း သိၾကပါတယ္။ လက္နက္ခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ဦးေစာထြန္းျဖစ္ပါ တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တင္ျပလာခဲ့တဲ့ ဒီ(၁၇)ဖြဲ႔ဟာ (၁၉၈၉)ကေန(၉၇)အထိအပစ္ရပ္ခဲ့တဲ့အဖြဲ႔ေတြပါ။ (၉၇)အထိ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္မရပ္ၾကေသးဘဲ ဆက္တိုက္ေနခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်မွ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့တဲ့အဖြဲ႔ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး(ေကအင္န္ယူ)၊ ကရင္နီအမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီ (ေကအင္န္ပီပီ)၊ ရွမ္းျပည္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေပါင္းစု တပ္မေတာ္(အက္စ္ယူအာရ္ေအ)၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားတပ္ဦး(စီအင္န္အက္ဖ္)နဲ႔ ရခိုင္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ(ေအအယ္လ္ပီ)တို႔လို အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..ခု က်ေနာ့္တင္ျပခ်က္ေတြဟာ (၁၉၉၇)အထိသာဆစ္ပိုင္းေနတာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းအပစ္ရပ္ၾက၊ ျပန္က်ိဳးေပါက္ ၾက၊ ေတာထဲျပန္ဝင္သြားၾက၊ လက္နက္ခ်ၾက၊ ျပည္သူ႔စစ္ျဖစ္ၾက၊ နယ္ျခားေစာင့္ျဖစ္ၾက စတဲ့ျဖစ္ထြန္းမႈေတြကိုေတာ့ ခု ယာယီသေဘာခ်န္ထားခဲ့ ပါတယ္။ တစ္ခါ အပစ္မရပ္ရေသးတဲ့ မိခင္အဖြဲ႔ႀကီးဆီကေန အင္အားတခ်ိဳ႔ခြဲထြက္လာၿပီး အစိုးရနဲ႔အပစ္ရပ္လိုက္တာ၊ လက္နက္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မိခင္အဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔အတူအပစ္ရပ္ၿပီးကာမွ ျပန္ပဲ့ထြက္ၿပီး ေတာထဲျပန္သြားတာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ (၉၇)ခု ေနာက္ပိုင္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအေၾကာင္းေတြတင္ျပတဲ့အခါ အဲ့ဒါေတြကိုၿခံဳငံုမိေအာင္ ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ခုေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ဘယ္ပံုလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ လက္လွမ္းမီသေလာက္ စုစည္းတင္ျပပါ့ေပးမယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..လက္နက္ကိုင္တိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြ အပစ္ခတ္ရပ္စဲၾကတယ္ဆိုတာဟာ ကိစၥေကာင္းတခုလို႔ ေယဘုယ်သေဘာဆိုၾကရေပမဲ့၊ အပစ္ရပ္ၾကတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အပစ္ရပ္ၿပီးေနာက္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြပါေကာင္းမွ တစံုလံုးေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္တာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ အစပ်ိဳးေျခလွမ္းဟုတ္ မဟုတ္ဆိုတာနဲ႔ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ၿပီး၊ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ အဲ့သလိုမဟုတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ခု က်ေနာ္တိုင္းျပည္မွာ ေျပာစရာေတြျဖစ္ေနတာလို႔ျမင္ပါတယ္။ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ လူမ်ိဳးစုအေရးနဲ႔တန္းတိုးမိၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လို႔ (လူမ်ိဳးစုျပႆနာကိုနားမလည္ရင္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးနားလည္သူလို႔ေျပာဖို႔ခက္တယ္)လို႔ ဆိုၾကတာေနမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီအေရးဟာ ရႈပ္ေထြးမႈရွိတန္သေလာက္ရွိတာမွန္ေပမယ့္ ရွင္းမရေအာင္ခက္တဲ့ကိစၥႀကီးေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ပါဝင္ေျဖရွင္းၾကသူေတြရဲ့အေျမာ္အျမင္၊ စိတ္ရွည္သီးခံမႈနဲ႔ေစတနာအေပၚမွာပဲတည္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာဟာ အျပန္အလွန္အေပးအယူလုပ္ၾကရတာပါ။ ဒီအခါမယ္ စကားလံုးေဝါဟာရနဲ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြဟာအေရးပါလာတာမို႔၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲျခင္းနဲ႔လက္နက္ခ်ျခင္းဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ (၂) ခုၾကားကျခားနားမႈကို အက်ဥ္းသေဘာတင္ျပပါရေစ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကိုေရာ လက္နက္ခ်အဖြဲ႔ေတြကိုပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြဆိုၿပီးေရာေထြးသံုးစြဲေနေတာ့ လူထုနဲ႔တပ္ထဲမွာပါ အျမင္ရႈပ္ေထြးမႈေတြျဖစ္လာေနလို႔ပါပဲ။။ အမွန္ကေတာ့ လက္နက္ခ်ခ်ျခင္းနဲ႔အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ျခင္း (၂)ခုစလံုးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ျခင္းနဲ႔တျခားစီပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီအခ်က္ေတြအေပၚမကြဲျပားသူတခ်ိဳ႔ဆီက  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုၿပီး ဘာလို႔လက္နက္ကိုင္ထားၾကတာလဲ၊ ဘာလို႔ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြ မရၾကတာလဲ စတဲ့အေမးေတြထြက္လာတတ္တာျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား…လက္နက္ခ်ကိစၥေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေျပာစရာေတြရွိပါလိမ့္ဦးမယ္။ အစုအဖြဲ႔သေဘာအရ ရွိသမွ်ေသနတ္အကုန္ အပ္၊ တပ္ဖ်က္တဲ့အျပင္၊ အဖြဲ႔အစည္းပါဖ်က္ၿပီးအရံႉးေပးသြားတာမ်ိဳးကို အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်လို႔ဆိုၿပီး အဲ့ဒီသူေတြဟာ ခုေရာ ေနာင္ပါ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြ မရတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ေငြေၾကးေတြကိုေတာ့ လူသိမခံတဲ့သေဘာတူညီမႈနဲ႔ ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ေသနတ္အကုန္အပ္၊ တပ္လည္းဖ်က္၊ အဖြဲ႔အစည္းကိုေတာ့မဖ်က္ဘဲ ပါတီေထာင္၊ ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ရွိေနတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးကိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်လို႔ ဆိုေလ့မရွိပါဘူး။ ဒီ့ (၂) ခုျပင္ တျခားအသြင္သ႑န္ေတြလည္း ရွိေနႏိုင္ပါေသးတယ္။ တဦးခ်င္းလက္နက္ခ်လို႔ဆိုရာမွာလည္း အလားတူအကန္႔အသတ္နဲ႔ႁခြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေျပာစရာရွိတာက အရင့္အရင္ေခတ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ေတာ့ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႔အျမင္မွာ လက္ႏွစ္ဘက္မိုးေပၚေႁမွာက္ ေသနတ္ႀကီးေရွ႔ခ် ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံေနတာေတြေတြ႔မွ လက္နက္ခ်သရုပ္ ေပၚေကာင္းေပၚႏိုင္ေပမဲ့ ဒီဘက္ေခတ္က်ေတာ့ လက္နက္ခ်သရုပ္သကန္က တမ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ လက္နက္ခ်ပြဲေတြမွာ လက္နက္ခ်ေတြနဲ႔အစိုးရဘက္သားေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ပခံုးဖက္ခါးဖက္နဲ႔ဓာတ္ပံုေတြအရိုက္ခံၾက၊ အရက္ခြက္ေတြကိုယ္စီေႁမွာက္ၿပီး ေသာက္ၾကစားၾကနဲ႔မို႔ လက္နက္ခ်ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္စရာႀကီးလို႔ ထင္သူကထင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ လက္နက္ခ်လာသူေတြထဲမွာ ခြန္ဆာလိုေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ဟာ ဘိန္းနဲ႔ရလာတဲ့ ေငြမည္းေတြ ေငြျဖဴသြားရံုတင္မကပဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြ စက္ရံုပိုင္ရွင္ႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး  အလုပ္သမားေတြရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေနရာကေတာင္ တက္ထိုင္ေနၾကတာေတြ႔ရမွာပါ။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..လူတဦးခ်င္းဆိုင္ရာလက္နက္ခ်ကိစၥကိုျပန္ေကာက္ရရင္ လူမွာ အေျခအေနအရလက္နက္ခ်နဲ႔ အေတြးအေခၚအရ လက္နက္ခ်ဆိုၿပီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထားတာ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ပြဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအေျခအေနတခုခုမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္လူေတြ လက္ထဲေရာက္သြားလို႔၊ ခုခံႏိုင္တဲ့အေနအထားမရွိေတာ့လို႔အရံႉးေပးလိုက္ရသူကို အေျခအေနအရလက္နက္ခ်သူလို႔ဆိုၾကပါတယ္။ သူက အေျခအေနအရသာ အရံႉးေပးလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔ယံုၾကည္တဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအယူအဆကိုဆက္လက္စြဲၿမဲေနသူလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ မိမိယံုၾကည္တဲ့အယူအဆအေတြးအေခၚနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္ေတြကို လံုးလံုးစြန္႔လႊတ္သြားၿပီး မိမိဆန္႔က်င္ခဲ့ဖူး တာမွာ ေျပာင္းလဲစြဲၿမဲသြားသူကိုေတာ့ အေတြးအေခၚအရလက္နက္ခ်လို႔ဆိုၾကတာကို မွတ္သားမိဖူးပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..အပစ္အခတ္ရပ္စဲတာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္တာၾကားကျခားနားခ်က္ေတြကို ေနာက္တပတ္မွာ ဆက္လက္တင္ျပပါရေစ။

က်ေနာ္ မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။

read more