ဦးပိုင္လူမ်ား မျမင္ခ်င္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေအး)

လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီတူးေဖာ္ေရး စီမံကိန္းဆန္႔က်င္ဆႏၵျပေနတဲ့ေဒသ ခံေတြရဲ့သပိတ္စခန္းေတြကို ဗိုလ္သိန္းစိန္ရဲ့စစ္တပိုင္း အစိုးရကအၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲ တဲ့သတင္း ဒီေန႔ပဲ ဖတ္ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္သူပညာရွင္ေတြ၊ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးစစ္တမ္းထုတ္ ေကာင္းေကာင္းေဝဖန္ေထာက္ျပသင့္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းမွား လံုးလံုးလြန္မသြားခင္ လမ္းေၾကာင္းမွန္အေပၚျပန္ တက္လာေအာင္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာရမယ့္ကာလျဖစ္တယ္။ ဒီစာစုမွာေတာ့ ပညာရွင္၊ ကၽြမ္းက်င္သူတေယာက္ရဲ့အျမင္မဟုတ္ဘဲ သာမန္ျပည္သူလူထုထဲက တိုင္းျပည္ အေရးစိတ္ဝင္စားတဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ စာေရးသူရဲ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေပၚသံုး သပ္ခ်က္အျမင္အက်ဥ္းကို တင္ျပခ်င္တယ္။ 
ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံရဲ့ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးရပ္သင့္ၿပီ

ႏိုင္ငံတကာမွာ အစိုးရသစ္ေတြတက္လာရင္ သူတို႔ရဲ့ေျခလွမ္း၊ မူဝါဒနဲ႔ေရြးေကာက္ပြဲကတိ (ဝါ) ျပည္သူအေပၚေပးထားခဲ့တဲ့ ကတိေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မႈစတဲ့ အစိုးရသစ္ရဲ့လုပ္ေဆာင္ပံုေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာအကဲျဖတ္ၾကတဲ့ ကနဦးပ်ားရည္ဆမ္းကာလ (Honeymoon Period) ဆိုတာရွိေလ့ရွိတယ္။ ဒီကာလတိုေလးအတြင္းမွာ အစိုးရ၊ အတိုက္အခံ၊ ျပည္သူစတဲ့တိုင္းျပည္ရဲ႔ႏိုင္ငံေရးမွာအေရးပါတဲ့အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း အမ်ားအားျဖင့္ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ဒီကာလေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အစိုးရသစ္ရဲ့အမွား၊ အားနည္းခ်က္၊ ေပ်ာ့ကြက္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးအုပ္စု အသီးသီးနဲ႔ေလ့လာသူပညာရွင္ေတြက ဝိုင္းဝန္းေထာက္ျပၾကတယ္။ အစိုးရသစ္ကိုယ္တိုင္လည္း မိမိရဲ့မူဝါဒ၊ လမ္းစဥ္ေတြ တိုင္းျပည္အေပၚအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ျပန္လည္ေဝဖန္ဆန္းစစ္ၾကရတယ္။

၂၀၀၈ စစ္ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ သံမဏိႀကိဳးခတ္တုန္႔ေႏွာင္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္၏အသြင္ေျပာင္း၊ အေရခြံလဲ၊ စစ္အုပ္စုအက်ိဳးစီးပြား၊ လံုၿခံဳမႈအတြက္သက္သက္ စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ထင္တိုင္းႀကဲလုပ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအပါအဝင္လက္ရွိျဖစ္ေပၚေန တဲ့ ႏိုင္ငံေရးတိုးတက္မႈလို႔ဆိုၾကတဲ့ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမွာ အစကတည္းက ပ်ားရည္ဆမ္းကာလဆိုတာမရွိသင့္ဘူး။ အခု ဗိုလ္သိန္းစိန္အစိုးရကို ျပည္တြင္း/ျပည္ပကေထာက္ခံေပးမႈေတြဟာ ထိုက္တန္တာထက္ေတာင္ပိုေနပါၿပီ။ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ “ေန႔ခ်င္း၊ ညခ်င္းမျဖစ္ဘူး..၊ အခ်ိန္ယူရတယ္”ဆိုတာမ်ိဳးကို နားလည္သည္းခံေစာင့္ၾကည့္ေပးရတာက မွန္ကန္တဲ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလမ္းေၾကာင္းကိုသြားေနတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာသာျဖစ္သင့္တယ္။ တိုင္းျပည္ေရွ႔လားရာအုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့အေျခခံဥပေဒကကို အေျခမခိုင္မူမမွန္ဘဲ စစ္အုပ္စုအလိုက်သက္သက္ တျခားႏိုင္ငံေရးအုပ္စုအသီးသီးနဲ႔ျပည္သူက အလိုေတာ္ျဖည့္၊ အသံုးခ်ခံသက္သက္ျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးကို ခုအခ်ိန္မွာ ရပ္တန္းကရပ္ဖို႔နည္းလမ္းသစ္ရွာသင့္ၿပီ။ ေထာက္ေျခာက္ေတြအျပည့္နဲ႔ဆူးခင္းလမ္းကို ပန္းေမြ႔ယာ၊ ေရႊေကာ္ေဇာ္ခင္းအလား အရာရာအေကာင္းျမင္စိတ္ကူးယဥ္ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္၊ မစားရဝခမန္းေျပာေန၊ ေတြးေနလုပ္ေနရတဲ့ ဓားမိုးကာ ေရစီးၾကမ္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီအတုအိမ္မက္ကေန ႏိုးထဖို႔သင့္ၿပီ။ ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံရဲ့ခ်စ္ၾကည္မဝ၊ အျပစ္မျမင္၊ ႏွစ္ကိုယ္တူခ်စ္သမွ်ဇာတ္လမ္းခင္း၊ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္ေနတာကို ခုအခ်ိန္မွာရပ္ၿပီး ျပည္သူ႔ေသြး၊ ေခၽြး၊ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ညွီစို႔စို႔၊ ခါးသက္သက္အမွန္တရားကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳ၊ တိုင္းျပည္ရဲ့ပကတိျဖစ္ရပ္မွန္အေပၚ အေျခတည္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ေရွးရႈသင့္ပါၿပီ။

ေနာက္ျပန္လွည့္မွာ မေၾကာက္နဲ႔

လက္ရွိဗမာ့ႏိုင္ငံေရးမွာေခတ္အစားဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ “ေနာက္ျပန္လွည့္မွာစိုးလို႔သတိႀကီးစြာထားလုပ္ေနရပါတယ္/လုပ္ေနရတာပါ” ဆိုတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့အေတြးအေခၚကို ဖုတ္ၾကည္းသၿဂႌဳိဟ္ေျမႁမႈပ္သင့္ၿပီ။ စစ္အုပ္စုသြားရာလမ္းဟာ အစကတည္းက ေရွ႔တက္မယ့္ေျခလွမ္း လွမ္း၊ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္အေရာက္ ေရွးရႈသြားေနတာမဟုတ္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္းနည္း ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒႏွမ္းျဖဴး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေန မဆလအမည္ေျပာင္း၊ စစ္ေဘာင္းဘီခၽြတ္၊ ခါးၾကားကေသနတ္ကို ေတာင္ရွည္ၾကားဖြက္၊ လိုရင္ထုတ္သံုးတဲ့လမ္းစဥ္အတိုင္း တေသြမတိမ္းေလွ်ာက္မယ့္ အခု ဗိုလ္သိန္းစိန္အစိုးရရဲ့ဒီမိုကေရစီ သကာရည္က်ဲက်ဲေလာင္း စစ္အာဏာရွင္အပင္းထိုးေကၽြးၿပီး ေဘာင္းဘီခၽြတ္-ေတာင္ရွည္ေျပာင္းဝတ္တဲ့ လူထုေအာ္ေက်ာလန္ဒီမိုကေရစီလမ္းဟာ အစကတည္းက ေရွ႔ကိုသြားေနတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ခုလည္း ေနာက္ျပည္လွည့္သြားမွာေၾကာက္စရာမလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးေဇာင္းေပးေနသူမ်ား စစ္လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ လူထူအက်ိဳးျပဳႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္နဲ႔အလုပ္ေတြကိုလည္း အခုထက္ပိုမိုအေလးေပးဖို႔မျဖစ္မေန လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ အသံဝင္၊ ကိုယ္ခံအားနည္း၊ ဒူးေခါင္းေတြယိမ္းယိုင္၊ နားအူၿပီးဆြံ႔အနားမၾကား၊ မ်က္စိတိမ္သလႅာဖံုး (၉၆)ပါးေရာဂါစံုတဲ့ ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေရးေရာဂါဆိုးကပ္ႀကီးသင့္မႈ အျမန္ဆံုးကုစားဖို႔ စတင္ႀကိဳးစားသင့္ပါၿပီ။

မိေအး အခါခါနာရတဲ့အျဖစ္

ဂ်ာမန္အေတြးေခၚပညာရွင္ ေဟဂယ္ (၁၇၇၀-၁၈၃၁) က  “ကမၻာ့ရာဇဝင္မွာ သမိုင္းဝင္အျဖစ္အပ်က္ႀကီးေတြနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ ေပၚေပါက္ေလ့ရွိတယ္” လို႔ေျပာဖူးခဲ့တယ္။ ဒါကို သူ႔ေနာက္မွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အျခား ဂ်ာမန္အေတြးအေခၚပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကား(လ)မာ့က္ (၁၈၁၈-၁၈၈၃) က “ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ေၾကကြဲစရာေပါ့.. ဒုတိယအႀကိမ္အတြက္ေတာ့ လက္သင့္မခံႏိုင္၊ မျဖစ္သင့္တဲ့အဓိပၸာယ္မဲ့အေျခအေနပဲျဖစ္တယ္” လို႔ ထပ္ျဖည့္ေျပာခဲ့တယ္။

ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ စစ္အာဏာရွင္လွည့္ကြက္၊ မ်က္လွည့္ျပပြဲ၊ ဗမာ့သမိုင္းဝင္အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ေပၚခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ တခါအျပင္ ႏွစ္ခါအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေတြရွာေတြ႔ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါအျဖစ္ခံ၊ အလွည့္စားခံေနရတာကေတာ့ လွည့္စားသူအာဏာရွင္အျပစ္ရယ္လို႔ေတာင္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဗိုလ္ေနဝင္းက “ဆိုရွယ္လစ္” ဆိုင္းသံေလးတီးေပးေတာ့ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ “ေဂြး”တက္ေအာင္ ကခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြလည္း ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ “ဆင္ဟဝါေခြးေမွ်ာ္”တဲ့ ဇာတ္လမ္းခင္းခဲ့ၾကရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအစိုးရခင္းတဲ့ ဗမာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို “ေခြးကတက္”ကေနပဲလိုက္ရ.. လိုက္ရဆိုတဲ့ သူေတာင္းစားႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ ေခတ္ထခဲ့ၿပီး အေတြ႔ႀကံဳရင့္၊ သိကၡာရွိ၊ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတခ်ိဳ႔ ႏိုင္ငံေရးေသ၊ ေခြးလံုးလံုး ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ခုလည္း ဗိုလ္သိန္းစိန္က “ဒီမိုကေရစီ” ေဗ်ာသံေပးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ကေနၾကတယ္။ မေဟာသဓ သားတရားစီရင္ခန္းလို မိခင္ရင္းမလို႔၊ ဘီလူးမနဲ႔ယွဥ္ ျပည္သူဆိုတဲ့ “သား”ကို အနာခံၿပီးမလုခ်င္လို႔ အေျခအေနအခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ အလိုက္သင့္ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနရတာတခ်ိဳ႔အတြက္ နားလည္ႏိုင္ေပမယ့္ “ေဂြး” တက္ေအာင္အထိေတာ့လိုက္မကၾကဘို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူမ်ားနဲ႔ျပည္သူလူထု အလုပ္အေကၽြးျပဳ၊ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား ဒီမိုကေရစီတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ ႏိုင္ငံေရးသမားအေပါင္းကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။

အာဏာရွင္ဆိုတာ

ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ဘယ္အာဏာရွင္မ်ိဳးမွ အာဏာကိုလြယ္လင့္တကူစြန္႔လႊတ္တယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ မင္းစည္းစိမ္ဆိုတာ ေလာကီစည္းစိမ္ထဲမွာ အႀကီးတကာ့အႀကီးဆံုးစည္းစိမ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တည္ျမဲႏိုင္ဖို႔အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲဆိုတာကို ပေဒသရာဇ္နဲ႔အာဏာရွင္ သမိုင္းအဆက္ဆက္ကသက္ေသျပဳတယ္။ ဒီလိုအေနအထားမွာ အင္အားႀကီးတဲ့စစ္တပ္လို အုပ္စုႀကီးတခုလံုးရဲ့အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ေပးတဲ့စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔အင္မတန္ခက္ခဲလွပါတယ္။ တိုင္းျပည္အက်ိဳးအတြက္ စစ္အုပ္စုဟာ “သိကၡာရွိရွိေနာက္ ဆုတ္ေပးေနပါၿပီ (Graceful Retreat)” ဆိုတဲ့အယူအဆဟာ စိတ္ကူးယဥ္၊ ရူးသြပ္မႈသက္သက္ထက္ မပိုပါ။ ခုအခ်ိန္မွာ ဒီအခ်က္ကို အေလးအနက္ထားစဥ္းစားသင့္ပါၿပီ။

အာဏာရွင္နဲ႔တရားဝင္မႈ

ေခတ္သစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝန္းနဲ႔ မျဖစ္မေနဆက္ဆံလာရေတာ့ တရားဝင္ရပ္တည္ႏိုင္မႈ Legitimacy အတြက္ မျဖစ္မေနျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ျပရေလ့ရွိပါတယ္။ Legitimacy လံုးလံုးမရွိဘဲ အာဏာရွင္အစိုးရေတြဟာ ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲလွတယ္။ ဒီလိုအေနအထားမွာ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဘီလူးဆိုင္းခင္း၊ ၾကမ္းၾကဳပ္ရက္စက္၊ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းခဲ့တဲ့စစ္အစိုးရရဲ့ (အစကတည္းကလည္းမရွိခဲ့တဲ့) Legitimacy ဟာ သုညအမွတ္ေအာက္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေရရွည္တည္ျမဲႏိုင္ဖို႔နဲ႔စစ္အုပ္စုလံုျခံဳေရး၊ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အခုျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလို႔ဆိုၾကတဲ့ ၂၀၀၈ စစ္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ ေရြးေကာက္ပြဲ (အတု)၊ အရပ္သား (အမည္ခံတဲ့)အစိုးရသစ္ဆိုတာေတြေပၚလာခဲ့တယ္။ ဒီလို အတုအေယာင္အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔အသြင္ေျပာင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ကမၻာမွာလည္းျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တရားဝင္ (တယ္လို႔ဆိုႏိုင္တဲ့) အာဏာရွင္အစိုးရေတြ ေပၚလာေလ့ရွိၾကတယ္။

Liberalization ႏွင့္ Democratization မတူ

ႏိုင္ငံေရးသေဘာ၊ သီအိုရီေတြမွာ မတရားတဲ့ဥပေဒေတြေျဖေလွ်ာ့ေပးတာ၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကိုေလွ်ာ့ခ်တာ၊ ျပင္းထန္တဲ့ဖိႏွိပ္မႈေတြ ေျဖေလ်ာ့သြားတာ စတဲ့ ပိုမိုလြတ္လပ္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးဖန္တီးေပးတဲ့ Liberalization ျဖစ္စဥ္နဲ႔ဒီမိုကေရစီစနစ္ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္မႈ Democratization ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ သေဘာထား၊ လကၡဏာနဲ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြ လံုးလံုးမတူညီပါဘူး။ လက္ရွိဗမာ့ႏိုင္ငံေရးထင္ေယာင္မွားမႈ (Political Illusion) တခုက ဒီ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ေရာေထြးျမင္၊ လိုသလိုေကာက္ခ်က္ခ် အေကာင္းျမင္လြန္ေနျခင္းျဖစ္တယ္။ Liberalization ဟာ အာဏာရွင္အစိုးရေတြ အထက္မွာဆိုခဲ့တဲ့ ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္မယ့္တရားဝင္အာဏာရွင္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဖိႏွိပ္မႈေတြေလွ်ာ့ခ်၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတခ်ိဳ႔လုပ္ျခင္းသက္သက္သာျဖစ္ၿပီး အာဏာလံုးလံုးလႊတ္ကာ တိုင္းျပည္မွာ  ဒီမိုကေရစီ အေဆာက္အအံုအေျခတည္ေစၿပီး ျပည္သူ႔အာဏာဗဟိုျပဳ၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵသေဘာလံုးလံုးျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုသြားေနျခင္း မဟုတ္ပါ။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနမႈဆိုတာကို အေျခခံသေဘာအားျဖင့္ အာဏာရွင္အစိုးရ လံုးလံုး ျပဳတ္က်မွသာေတြ႔ႏိုင္ပါမယ္။ “A Transition to Democracy = A Chang of Regime” ကသာ တကယ့္ ျပည္သူလူထုအမ်ားစု အက်ိဳးရွိမယ့္ ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အာဏာရွင္သက္ဆိုးရွည္ေရးသက္သက္ ဟန္ျပ (Window Dressing) ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ၊ တနည္းအားျဖင့္ “ငါ့အာဏာ၊ ငါ့အက်ိဳးစီးပြားကိုေတာ့ မထိနဲ႔၊ အထိုက္အေလ်ာက္လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔အခြင့္အေရးကို လူေရြးၿပီးေတာ့ေပးမယ္”ဆိုတဲ့ “ဒီမိုကေရစီကြက္ၾကားမိုး” ရြာေနျခင္းဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုအမ်ားစုကို ပိုၿပီးထိခိုက္နစ္နာေစပါတယ္။ ဒီလို အေပၚယံအေျပာင္းအလဲမ်ိဳးကို အာဏာရွင္တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ ၾသဇာရွိ၊ ပညာတတ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ေရေပၚဆီ လူ႔မလိုင္အသိုင္းအဝန္း အလိ(elite)  ေတြက အားတက္သေရာေထာက္ခံေလ့ရွိၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့အမ်ားစု နင္းျပား ျပည္သူလူထုကေတာ့ ဒံုရင္း.. ဒံုရင္းဆိုတာထက္ပိုဆိုးတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေတြကို ခံစားရတယ္။ ဒီအခ်က္ကို လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ပညာတတ္လူလတ္တန္းစားေတြ သိျမင္ခံစားေပးႏိုင္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

လူမႈတရားမွ်တမႈ (Social Justice) မရွိရင္ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္

ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ့ အဓိကအက်ဆံုးအခ်က္က တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးအတြက္ တူညီတဲ့အခြင့္အရး၊ ရပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ တဦး၊ တေယာက္၊ တစု၊ တဖြဲ႔၊ လူတန္းစားတရပ္အတြက္ အခြင့္အေရးေတြ ဖန္တီး၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ေနရင္ Liberalization လို႔ဆိုေကာင္း၊ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ Democratisation ေတာ့မဟုတ္ပါ။

ဆိုေတာ့ “လူတစု ေကာင္းစားေရး” သာ ၾကံစည္၊ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ လက္ရွိဗမာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ “လူအမ်ား ေကာင္းစားေရး” အတြက္ Democratization စစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔တိုင္းျပည္ရဲ့အုပ္စုအသီးသီးက မျဖစ္မေန တြန္းအား (Forces) ေတြေပးဖို႔လိုေနပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးသမား ႏိုင္ငံေရး အလုပ္လုပ္
ဒီလို ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူေတြက ႏိုင္ငံေရးအလုပ္စစ္စစ္ကိုလုပ္ဖို႔႔႔ လုိတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့ ပင္မေရာဂါ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကိုမေျဖရွင္းဘဲ အဆြယ္အပြားေရာဂါနဲ႔ သူရဲ့လကၡဏာေတြကိုသာေျဖရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားေနရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့အေျဖမွန္ ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္မွာ ဆင္းရဲတာ၊ စာမတတ္တာ၊ ေရာဂါဘယထူေျပာတာ စတဲ့ လူမႈ၊ က်န္းမာ၊ စီးပြား ျပႆနာအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ေရေသာက္ျမစ္ ပႆနာႀကီး အျမစ္ျပတ္မေျဖရွင္းႏိုင္သေရြ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပေပ်ာက္မွာမဟုတ္ပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရ စီးပြားေရးပညာရွင္ မိုဟာမက္ယူႏြတ္စ္ရဲ့ လူမႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္း (Social Business) သီအိုရီမွာ “charity dollar has one life; a social business dollar has endless lives!” ဆုိတဲ့ “လူမႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာသံုးတဲ့ ပိုက္ဆံဟာ တခါသံုးမဟုတ္၊ ရာသက္ပန္အက်ိဳးရွိခံစားရေစတယ္” ဆိုတဲ့သေဘာတခု ရွိတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဆင္းရဲသား တေယာက္ကို ပိုက္ဆံတက်ပ္ေပးလိုက္ရင္ သူတက်ပ္ပဲ ရမယ္..၊ အဲ့ပိုက္ဆံတက်ပ္ကို လူမႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာအသံုးျပဳၿပီး ဆင္းရဲသားကို အက်ိဳးခံစားခြင့္ေပးရင္ သူ႔အေနနဲ႔ ေရရွည္အက်ိဳးခံစားခြင့္ရသြားေစတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔႔  ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့လူတန္းစားေတြ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္အကိုင္နဲ႔အမွီအခိုကင္းကင္း ရပ္တည္လာႏိုင္ၾကတယ္။

“ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္” ဆိုတာလည္း ဒီသေဘာပဲျဖစ္တယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့ျပႆနာတိုင္းအတြက္၊ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ အတိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လူအမ်ားစုအတြက္ တခါသံုးအကူအညီေတြေပး၊ ေျဖရွင္းမႈေတြလုပ္မယ့္အစား လူအမ်ားစု ေရရွည္ အျမဲတမ္းအက်ိဳးစီးပြားျဖစ္၊ အမွီအခိုကင္းရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တိုင္းျပည္မွာ စနစ္ေကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္း၊ ဥပေဒေကာင္းေတြေပၚဖို႔ စနစ္အဖြဲ႔အစည္းဆိုးႀကီးကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔“ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ” လုပ္ရျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီသေဘာမွာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ အဓိက၏အလုပ္ဟာ အေရးေပၚရင္ကူညီေပးရတာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမဟုတ္ဘဲ စနစ္ကို ေတာ္လွန္ (သို႔) ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ျဖစ္တယ္။

ဆိုေတာ့ကာ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အဖြဲ႔႔႔ အစည္းေတြ လူမႈ၊ စီးပြား၊က်န္မားေရး တခဏတာေျဖရွင္းေပးတဲ့ ေဆးၿမီးတို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မေနဘဲ တိုင္းျပည္ရဲ့ပင္မေရေသာက္ျမစ္ေရာဂါ ဒီမိုကေရစီေခါင္းပါးမႈ၊ တနည္းအားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆက္လက္သက္ဆိုးရွည္ေနမႈကို အားစိုက္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္၊ မူဝါဒ ရွာႀကံခ်မွတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ေတြ အခုထက္ပိုမိုလုပ္ဖို႔အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ဖို႔ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနပါၿပီ။ ခု ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုအမ်ားစုေလွ်ာက္လမ္းေနတဲ့ စစ္လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးတခုတည္းနဲ႔ေတာ့ သိပ္အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ့မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့၊ ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔လမ္းစရွာမရျဖစ္ေနေသးတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ့ျပႆနာေတြက သက္ေသျပဳေနပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ ရမယ္
Democratization စစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိူသူမ်ား၊ လူထုကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက လူထုေရွ႔က မားမားရပ္၊ အေျပာနဲ႔မဟုတ္ လက္ေတြ႔ဦးေဆာင္ျပဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲတခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ ယုံထင္၊ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ အေတြးအေခၚေဝဝါးေနတဲ့ျပည္သူလူထုကို မ်က္စိဖြင့္၊ တာဝန္ယူ၊ တာဝန္ခံ၊ အမွန္ကို ခ်ျပ၊ ေရွ႔ကေခၚေဆာင္လမ္းျပၿပီး ယခုထက္ပို ဦးေဆာင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ျပည္သူေတြ အာဏာရွင္ကႏွိပ္စက္လို႔႔ အတိဒုကၡေရာက္မွ ဝင္ေရာက္ေျဖရွင္းေစ့စပ္ရတဲ့အလုပ္ဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိူသူမ်ားနဲ႔ လူထုကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူရပ္တည္ၿပီး ျပည္သူ႔ျပႆနာေတြကို ေရွ႔က ထုတ္ေဖာ္ဟစ္ေၾကြး၊ မတရားမႈမွန္သမွ်ကို တာဝန္ယူမႈရွိရွိ ဦးေဆာင္ဆန္႔က်င္ျပမွသာ လူထုေခါင္းေဆာင္း၊ လူထုကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါမယ္။

လူထုက လူထု အလုပ္ လုပ္

ကမၻာ့သမိုင္းရဲ့ Democratisation ျဖစ္စဥ္တိုင္းမွာ လူထုအလုပ္မပါဘဲ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈမျဖစ္ဘဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ ဆံုးခန္းတိုင္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာမရွိပါ။ လူထုဟာ မိမိတို႔ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ဘာသာပဲ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္သြားရတာပါ။ ဗမာ့လူထုအေနနဲ႔လည္း ဒီလို လူထုလူပ္ရွားမႈတာဝန္ေတြကို စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ အဆက္ဆက္ဘယ္တုန္းကမွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနမွာလည္း လူထုအတန္းစားအသီးသီးရဲ့ အာဏာရွင္ရဲ့မတရားဖိႏွိပ္မႈေတြကို ျပန္လည္တြန္းလွန္တုန္႔ျပန္အံတုတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ သပိတ္ေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ ႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားမွာ ျဖစ္ေပၚလ်က္ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းတာဝန္ေက်တဲ့လူထုကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ၊ “ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ထူမွသာ ငါတို႔ထႏိုင္မွာပဲ” ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လူထုလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔ပါပဲ။

စာနယ္ဇင္း မီဒီယာ ရဲ႕ အလုပ္

ဗြီ. အုိင္. လီနင္ (၁၈၇၀-၁၉၂၄) က “ေမာ္စကိုအံုၾကြမႈ၏သင္ခန္းစာမ်ား” စာအုပ္မွာ “ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ဖို႔႔ အတြက္ ေခတ္နည္းပညာကိုအသံုးခ်ၿပီး အလုပ္သမားတပ္ဖြဲ႔ေတြကို ေခတ္မီလက္နက္၊ ဗံုး၊ ေသနတ္ေတြ တပ္ဆင္ေပးရမယ္” လို႔ဆိုခဲ့တယ္။ အခု (၂၁) ရာစု ေခတ္သစ္အာဏာရွင္ဖိႏွိပ္မႈ ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာလည္း ေခတ္နည္းပညာ၊ ဆက္သြယ္ေရး တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြကိုအသံုးခ်ၿပီး အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုရဲ့လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို အားျဖည့္ေပးရပါမယ္။ ဒီေနရာမွာ စာနယ္ဇင္း မီဒီယာရဲ့က႑ က အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ေခတ္မီလက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔႔ အာဏာရွင္ေဒါက္တိုင္ အင္အားႀကီးစစ္တပ္နဲ႔လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကို လက္နက္နဲ႔ျပန္လည္တိုက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ အရာမေရာက္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူထုၾကား လႈပ္ရွားမႈေတြပန္႔႔ ပြားေအာင္၊ အာဏာရွင္ရဲ့လုပ္ရပ္ဆိုးေတြ တိုင္းသိ၊ ျပည္သိ၊ ကမၻာသိေအာင္ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာရပ္ေတြကိုအသံုးခ်ၿပီး လႈံ႔ေဆာ္၊ ျဖန္႔ေဝတင္ျပတဲ့ မီဒီယာဆိုတဲ့လက္နက္နဲ႔႔တိုက္မွသာ အာဏာရွင္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ့လက္ပါးေစ “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ” ရင္ၿပီးေရာ လူတန္းစား စီးပြားေသာင္းက်မ္း၊ ရမ္းကားတဲ့လက္တဆုပ္စာခရိုနီေတြ အထိနာမွာျဖစ္တယ္။ လူထုသပိတ္တိုက္ပြဲ သတင္းေတြတင္မကဘဲ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔႔ အေပါင္းအပါေတြရဲ့အက်င့္ပ်က္၊ ျခစား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာ ထင္ရာဆိုင္းေနတဲ့အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စံုစမ္း၊တူးေဖာ္၊ရွာေဖြ၊တင္ျပတဲ့ “investigative journalism” စာနယ္ဇင္းအလုပ္ေတြလည္း အမ်ားအျပား လုပ္ႏိုင္လာဖို႔လိုပါတယ္။

ဦးပိုင္လူ မျဖစ္ေစနဲ႔႔ 

အထက္မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္လူထု၊ လူတန္းစားအသီးသီးျဖစ္တဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္၊ လူထု အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း၊ သာမန္ျပည္သူနဲ႔ သတင္းမီဒီယာေတြ ကိုယ့္တာဝန္၊ ကိုယ္ေက်၊ တက္ညီလက္ညီ ဝိုင္းဝန္းဖိအားေပး (Force) လုပ္ႏိုင္မွသာ တိုင္းျပည္မွာဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္အျမစ္တြယ္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ့အဓိကျပႆနာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အလံုးစံုပ်က္သုဥ္းၿပီး ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ေတြ လူအမ်ားစုအားလံုးတန္းတူ ခံစားႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ လူမႈတရားမွ်တမႈအေျချပဳ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ တိုင္းျပည္မွာရွင္သန္ေစဖို႔အတြက္ အထက္မွာဆိုခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ့အစုအဖြဲ႔အသီးသီးမွာ အာဏာရွင္လက္ေဝခံ၊ အာဏာရွင္စစ္အုပ္စုအက်ိဳးျပဳ “ဦးပိုင္လူမ်ား” မျမင္ခ်င္ပါ။ “ဦးပိုင္လူမ်ား” အျမန္ဆံုးက်ဆံုးပါေစ။

လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ လူထုကို ဦးညြတ္၊ အေလးျပဳလ်က္

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

၂၉ ၊ ႏိုဝင္ဘာ ၊ ၂၀၁၂

(လစဥ္ထုတ္ ေခတ္ေမာင္း အြန္လိုင္း စာေစာင္ ၊ အတြဲ (၁) ၊ အမွတ္ (၇) မွ)

(ဘေလာ့မ်ား၊ ဖိုရမ္မ်ားတြင္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုပါက "ေခတ္ေမာင္း စာေစာင္ ၊ အတြဲ (၁) ၊ အမွတ္ (၇) မွ"

(ယူတာက) http://www.facebook.com/nyeinchanaye81