အိမ္ေနာက္ကန္ေစာင္းက တေႏြလံုး ေဆာင္းခိုရင္း သားေပါက္ၾကတဲ့ငန္းရိုင္းေတြ အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေရြးၿပီးပ်ံကုန္ၿပီ။ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးေပါ့..ေႏြးေထြးရာအရပ္မွာ ေဆာင္းခိုဖို႔။ အရင္ေဆာင္းကို ဒီမွာခိုရင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ကိုေမြးဖြားခဲ့ၾကၿပီ။ ခုေဆာင္းကို ဟိုမွာခိုရင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ကိုေမြးဖြားဦးေပါ့။ ဒီမွာေပါက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက အေတာင္စံုၿပီမို႔ မ်ိဳးဆက္ ၂ ဆက္အတူ ပ်ံသန္းၾကေတာ့မွာ။ ေနာက္ႏွစ္ေႏြမွာျပန္လာတဲ့အခါ အခုျပန္သြားတဲ့ေကာင္ေတြထဲက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ျပန္ပါလာေလမလဲေတာ့ မေျပာတတ္။
အင္း..ႏွင္းေတြလာေတာ့မယ္။ ႏွင္းေတြ လာရင္လား။ ႏွင္းေတြလာရင္ရွိသမွ်သစ္ပင္ေတြအရြက္အေခၽြခံရမွာပဲ။ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြလည္း မသီးႏိုင္မပြင့္ႏိုင္နဲ႔။ (ဒီေလာက္ႏွင္းေတြထူေနမွေတာ့ ပဲပင္ေလးေတြအေၫွာင့္ထြက္ႏိုင္ပါဦးမလား) အဲ့ကဗ်ာတပိုင္းစတလည္းေခါင္းထဲဝင္လာတယ္။ မထြက္ႏိုင္ပါဘူး ဘယ္ပဲပင္ေလးေတြမွ အေၫွာင့္ မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏွင္းဖိလို႔ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြပါႏွင္းပိၿပီး ေသဆံုးၾကရဦးေတာ့မွာ။
ႏွင္းခဲႏွင္းဖတ္ႏွင္းပြင့္ေတြက
မေခၽြႏိုင္တာဆိုလို႔ Evergreen လို႔အေမရိကန္ေတြေခၚတဲ႔
ထင္းရႉးပင္တမ်ိဳးရဲ႔အရြက္ေတြပဲရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာလဲ
Evergreen လို အပင္ေတြဆက္ရွင္သန္ၾကပါေစ။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ
ပဲပင္ေလးေတြ အေၫွာင့္ေပါက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ
ငန္းရိုင္းေတြ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေပါက္ဖြားၾကပါေစ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းၾကပါေစ။ ႏွင္းေတြမက်ပါနဲ႔ေတာ့..
ႏွင္းေတြမက်ပါေစနဲ႔ေတာ့.. ႏွင္းေတြေနာက္ထပ္မက်ပါေစနဲ႔ေတာ့။
က်ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွင္းေတြလည္း အရည္ေပ်ာ္သြားပါေစ။ ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္
ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့။
0 comments:
Post a Comment