အမိန္႔ရဆႏၵအေပၚ အိုဗာဗ်ဴး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အမိန္႔ရဆႏၵအေပၚ အိုဗာဗ်ဴး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဒီဇင္ဘာ ၃၁။ ၂ဝ၁၃ 
ေသနတ္ခါးထိုးၿပီး ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔နွင့္ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္အခါ လက္နက္ကိုင္ ခုခံျခင္းျဖင့္ေတာ္လွန္ၾကသည္။ ဤကိစၥ တရားပါသည္။ ေသနတ္ေနာက္ေက်ာဝွက္ၿပီး အာဏာကဲ့သို႔တင္းက်ပ္ေသာ ဥပေဒျဖင့္ ဖိစီးႀကီးစိုးသည့္အခါ ဥပေဒတြင္းမွဆန္႔က်င္ တိုက္ပြဲဝင္ရသည္။ ဤကိစၥလည္း တရားပါသည္။ (နိုင္တာ မနိုင္ေသးတာခနထား)ေတာ္တည့္ မွန္ကန္၍ ”တရား”ရွိသျဖင့္”ကူ”သူလည္းမ်ားပါ သည္။ မည္သူမ်ွ မရယ္ေမာမေလွာင္ေျပာင္ေလွာင္ဝံ့ပါ။ ယခုက ကူသူနည္းေနသည့္အျဖစ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနၾကသည္လားပင္ မေျပာတတ္ပါ။

၂ဝ၁ဝ ေနာက္ပိုင္း ေရႊျပည္ႀကီး၏နိုင္ငံေရးသည္ အေငၚတူးခ်င္စရာျဖစ္ေနသည္ထင္ပါသည္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ေလးစားလိုက္နာ ပါမည္ဟု တရားဝင္က်မ္းက်ိန္ကတိျပဳၿပီးေနာက္ ထိုဥပေဒစိုးမိုးေရးအား ကူပံ့ရင္း ျပင္မည္ဟုေျပာျခင္းမွာ အေတာ္အၿမီးအေမာက္မတည့္သည့္ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ထိုဥပေဒက ျပင္သာေျပာင္းသာမို႔ဆိုလ်ွင္လည္း ႀကံဖန္ေျဖရေသးသည္။ ခုက ထိုသို႔မဟုတ္။ မဟုတ္သျဖင့္ ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္၊ ပဒိုင္းသီးဇာတ္လမ္းနွင့္ က်မ္းစူးေလသလားဟု ထင္ခ်င္စရာျဖစ္လာပါသည္။

အတိုက္အခံနိုင္ငံေရးပါတီႀကီးက လႊတ္ေတာ္ထဲဝင္တာအတိုက္အခံလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဟုေျပာသလို လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီးကလည္း လႊတ္ေတာ္ထဲလာၿပီး နိုင္ငံေရးစကားေတြမေျပာပါနွင့္ဟုဆိုသည္။ လက္နက္ခ်လ်ွင္အရိုးအရင္းနွင့္စားၾကြင္းစားက်န္တခ်ိဳ႔ရၿပီး၊ ကားပါမစ္နဲ႔လဲဖို႔ လက္နက္လက္က်န္မ်ားလည္း အလွ်ိဳအလွ်ိဳေခါင္းျပဴလာသည္။ ဤတြင္ အလဲအထပ္နွင့္အတူ အေျပာင္းအလဲမ်ားလည္း ျမန္လာပါသည္။ ထို အလဲအထပ္နွင့္အေျပာင္းအလဲစီးေၾကာင္းထဲမဝင္ဆန္႔သူမ်ားမွာ ေဘးထိုင္ဘိုင္က် ဘုေျပာေနသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ေလာေလာဆယ္မွာကိုပင္ ေငါ့ခ်င္စရာကို႔ရို႔ကားယားအျဖစ္နွင့္ ေတြးခ်င္စရာအဆီအေငၚမတည့္မႈတစ္ခုကို ထပ္ျမင္ရပါသည္။ ရွစ္ပူး-ၿငိမ္း/ပြင့္တို႔က အမိန္႔မရပဲဆႏၵျပလွ်င္ဖမ္းသည့္ ပုုဒ္မ ၁၈ အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံနွင့္မကိုက္ညီသည့္ဥပေဒမ်ားကိုဖ်က္သိမ္းေစ့ခ်င္၍ ဆႏၵျပခြင့္အမိန္႔သြားေတာင္းခံသည့္ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ်ားမရွိေစလိုျခင္းအား နားလည္ေသာ္လည္း ဆႏၵကို”အမိန္႔ရျပခ်င္”သည့္ ယင္းတို႔၏ နိုင္ငံေရးအျပဳအမူကိုမူနားလည္ဖို႔ ခက္သြားပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔သည္ လြတ္လပ္စြာဘယာစီယာမဝတ္ဆင္ေရးအဖြဲ႔မဟုတ္သလို ကိုယ္လံုးတီးေနရေရးေတာင္းဆိုျခင္းလည္းမဟုတ္သည့္အတြက္ျဖစ္ပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲကို ဉာဏ္မီသေရြ႔ေတြးၾကည့္ေသာ္ ဆႏၵျပသူေတြတရုန္းရုန္းနွင့္ ထိန္းမနိုင္သိမ္းမရလူအုပ္ႀကီးျဖစ္ကာ ဗရမ္းဗတာေတြျဖစ္ကုန္မွာစိုးတာလည္း ပါနိုင္သည္။ မလိုသူေတြဝင္ေႏွာင့္ မွာေၾကာက္တာလည္း ပါနိုင္သည္။ အဖမ္းခံရမွာစိုးတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။ ဥပေဒေလးစားလိုက္နာသည့္ နိုင္ငံႀကီးသားမ်ားျဖစ္ခ်င္ တာလည္း ပါခ်င္ပါမည္။ ဒါမွမဟုတ္ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္လိုက္နာက်ိဳးႏြံသလို နိုင္ငံသားတိုင္းအား တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးေအာက္တြင္ ၿငိမ္ဝပ္စြာေနေစလိုသည့္ ”ေစတနာနွင့္စံနမူနာ”ျပလို ၍လည္း ျဖစ္နိုင္ပါaေသးသည္။

ထိုေစတနာနွင့္စံနမူနာ အရာမထင္ခင္မွာပင္ သမၼတအမိန္႔ျဖင့္ ထိုဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနသူ၊ အမႈရင္ဆိုင္ေနရသူမ်ားအားလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုဥပေဒမ်ားဖ်က္ေပးျခင္းမဟုတ္မွန္း လူတိုင္း ကြဲျပားၾကပါသည္။ ေထာင္ထဲရွိ နိုင္/က်ဥ္းလက္က်န္မ်ား“ရံုခါ”သည့္ သေဘာျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လာၾကသည့္အတြက္ ေကာင္းပါသည္။ ၄ဝ၁/၁ “ေျခမန္းကြင္းစြပ္လႊတ္”တာ ဟုတ္/ဟုတ္ မေျပာတတ္ပါ။ ေျခမန္းကြင္းမပါလည္း ထိုဥပေဒပုဒ္မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြးျပန္ဖမ္းနိုင္သျဖင့္ စိတ္ေအးစရာအေၾကာင္းမရွိဟုထင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ဒါကို စစ္အုပ္စုက ရွစ္ပူးတို႔အေပၚ အေက်ာျဖင့္နိုင္ငံေရးလက္ဦးမႈယူလိုက္သည္ဟုဆိုၿပီး တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ပုဒ္မ ၁၈ အပါအဝင္ ပုဒ္မတခ်ိဳ႔ဖ်က္ေရးမွ ျပင္ေရးဘက္ လည္သြားရန္(သို႔)တည္သြားရန္ပင္းႀကံျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ(ေလာေလာဆယ္ေတာ့)ထိုပုဒ္မေတြ“အဖ်က္မခံနိုင္” ဆိုသည္ကို အတိအလင္းခ်ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါဆို ရွစ္ပူးတို႔ ဘယ္ေျခလွမ္းၾကမည္နည္းဆိုသည္က “ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာအဆီအေငၚမတည့္မႈ” ျဖစ္လာပါသည္။

နိုင္/က်ဥ္း ရံုမခါမီက ပုဒ္မ ၁၈ ကို တနည္းနည္းျဖင့္ဖ်က္သိမ္းေပးမည္ဟူသည့္အသံ တစ္သံ ႀကိတ္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္မို႔ လူတခ်ိဳ႔ နားစြန္နားဖ်ားပင္မၾကားလိုက္ၾကဟုထင္ပါသည္။ လူတခ်ိဳ႔ကမူ ဤသတင္းဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ရွစ္ပူးေတြနဲ႔စစ္အုပ္စု နိုင္ငံေရးလက္သိပ္ထိုး၊ နိုင္ငံေရးလက္ဝါးရိုက္၊ ႀကိတ္ဝိုင္းနိုင္ငံေရးမသမာမႈျဖစ္မည္ဟုထင္ေၾကးေပးသလို  သကၤာမကင္းမွန္းဆၾကသည္လည္းရွိခဲ့ပါသည္။ အမွန္က ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေရးတြင္ ႀကိတ္ဝိုင္းယဥ္ေက်းမႈနွင့္နိုင္ငံေရးေျခပုန္းခတ္ျခင္းဆိုသည္မွာ စကားလုပ္ပင္ေျပာေနရမည့္အရာမဟုတ္ပါ။  ခု ထို ပုဒ္မေတြမဖ်က္ဘူးဆိုေတာ့ အရင္ထင္ေၾကးနွင့္ မွန္းဆခ်က္မ်ား ထိုက္သေလာက္ရွင္းသြားၿပီဟုဆိုရမည္ထင္ပါသည္။ ရွစ္ပူးတို႔လည္း သကၤာထြက္ရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ႀကိတ္ဝိုင္းေလးနွင့္ ၫွိၾကည့္သည္ဆိုေစဦး သဲထဲေရသြန္သည့္ကိစၥျဖစ္သြားၿပီဟုဆိုရပါမည္။ 

ျပန္ေကာက္ၾကည့္ပါမည္။ ထို ပုဒ္မေတြ မဖ်က္ဘူး အဖ်က္မခံနိုင္ဘူးဆိုလွ်င္ အမိန္႔ရဆႏၵျပခ်င္သူတို႔ အဖို႔ ျပင္ေပးပါဟုေမတၱာရပ္ခံဖို႔ လမ္းတလမ္း လက္က်န္ေတာ့ရွိေသးသည္ထင္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အစိုးရလည္းနွစ္သက္ပါလိမ့္မည္။ “ဘာမွလုပ္မရတဲ့အတူတူ”တို႔ “ရသေလာက္ယူထား”တို႔ “ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းျခင္းသြားတာေပါ့”တို႔ “ဒီမိုကေရစီေသြးနုသားနု”တို႔ “ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ ရေလေအာင္”တို႔ စသည္ျဖင့္စကားလံုးေပါင္းစံုျဖင့္ မိႈင္းအဝတိုက္ခံ၊ တေစၦအေျခာက္ခံထားရသည့္ လူထုကိုလည္း ေခၽြးသိပ္ေပးရာေရာက္လိမ့္မည္ထင္သည္။ ဆိုေတာ့ ထီးလိုမင္းလိုျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္း ေပၚလာပါေတာ့သည္။

ေကာင္းပါၿပီ။ ျပင္ဆိုလွ်င္ ဘာေတြျပင္ၾကမည္နည္း။ ဘယ္ပံုျပင္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံမည္နည္း။ ဘာေတြျပင္မလဲ အရင္ေတြးၾကည့္ပါမည္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုနည္းတူ အေျခခံမူေတြအထိခံမွာမဟုတ္ပါ။ “၏”မွ”သည္”ေလာက္ ျပင္လည္း အျမင္မေတာ္ပါ။ ဒါဆို ဘာေတြျပင္မလဲ အရင္က ဆႏၵျပခြင့္ကို ဘယ္ႏွရက္ႀကိဳတင္ေတာင္းခံရသည့္ေနရာမွာ ခု ဘယ္ႏွရက္တိုးေပးပါ။ ဥပမာ-အရင္က ခြင့္ျပဳမိန္႔ကို ၁ဝ ရက္ႀကိဳ ေတာင္းရသည္ကို ခု ၂ ရက္ေလာက္နဲ႔ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးပါ။ အရင္က ခြင့္ျပဳမိန္႔ကို ဘယ္အဆင့္အာဏာပိုင္အထိတင္ရတာကို ခု ဘယ္အဆင့္ အာဏာပိုင္ေလာက္နဲ႔တင္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါ။ အရင္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမို႔ခြင့္မျပဳတာကို ခုေတာ့ ဘယ္ေန႔ႀကီး ရက္ႀကီးေတြေလာက္ေတာ့ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ခြင့္ျပဳဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အရင္က လူဘယ္နွေယာက္ျပမယ္ဆိုတာ ႀကိဳေျပာရမွာကို ခု ျပမယ့္လူစာရင္းမတင္ရေအာင္လုပ္ေပးပါ စသည္တို႔အျပင္ အရင္က ေထာင္ တစ္လ ခ်လွ်င္ ခု ေထာင္ (၁၅)ရက္ေလာက္ထားပါ။ အရင္က ေငြ တစ္ေထာင္ဒဏ္တပ္ရင္ ခု ေငြ ငါးရာေလာက္ထားပါ။ အရင္က ေထာင္ဒဏ္ေငြဒဏ္နွစ္ရပ္လံုးဆို ခု တရပ္ေလာက္ေတာ့ထားပါ စသည္မ်ား ျဖစ္လာနိုင္ပါသည္။

ေနာက္တခ်က္က ဘယ္ပံုျပင္ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ (မလႊဲမေရွာင္သာအေျခအေနနွင့္ ေဘးၾကပ္ နံၾကပ္ျဖစ္ေနေစဦး)ျပင္စရာရွိသည့္အခါတိုင္း၊ နံမည္ေကာင္းယူစရာရွိသည့္အခါတိုင္း အျခားသူမ်ားေၾကာင့္လုပ္ရျခင္းမဟုတ္ပဲ မိမိတို႔စိတ္ေစတနာအေလွ်ာက္လုပ္ေပးရသည္ဟူေသာ စစ္အုပ္စု၏ဉာဥ္ကို ဤေနရာတြင္မျဖစ္မေနထည့္စဥ္းစားရမည္ထင္ပါသည္။ ဤအေပၚတြင္ ျပင္နည္းလာပါလိမ့္မည္။ “အျပင္က မျပင္နဲ႔၊ ျပင္ခ်င္ရင္ လႊတ္ေတာ္ထဲကတဆင့္သြား၊ လႊတ္ေတာ္ျပန္အစမွာ သက္ဆိုင္ရာကတဆင့္တင္၊ ေကာ္မတီဖြဲ႔ေပးမယ္။ သံုးသပ္ၿပီးတဲ့အခါ ျပင္ၾကတာေပါ့”အခ်ိဳးပဲ ခ်ိဳးသြားလိမ့္မည္ေတြးမိပါသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ထိုဥပေဒပုဒ္မမ်ားအား ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ျပင္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးဦးမွ အဆိုတင္ခ်င္တင္လာပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း “ျပင္ေရးအဆိုတင္ၾကပါ”ဟု လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီးက "ဟ"ေပးၿပီး ႀကံ့ဖြံ႔အမတ္တဦးဦးကတင္ပါလိမ့္မည္။ ဤလမ္းအတိုင္းသြားမည္ဆိုလွ်င္ ရွစ္ပူးတို႔ တင္းတိမ္ေလမည္လား။ သို႔မဟုတ္ ရွစ္ပူးတို႔ကိုယ္တိုင္ကပင္ ဤလမ္းအတိုင္းသြားေပးဖို႔ ေၾကာင္းလမ္းေလမည္လား။ သို႔မဟုတ္ (ေျပာေနၾက ကာလေပၚစကားအတိုင္း ျပည္သူမနာေအာင္ အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္လုပ္ေဆာင္သြားမည္)ဟူသည့္ ဓါတ္ျပားေဟာင္းကို ပူးေပါင္းဖြင့္ျပၾကဦးမည္လားေတာ့ ယတိျပတ္ေတာ့မေျပာနိုင္ေသးပါ။ လမ္းကေတာ့ ပြင့္ေနပါသည္။

နိုင္ငံေရးသေဘာတြင္ အေပးအယူအေလွ်ာ့အတင္း ရွိရပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေပး၍ ဘယ္ေလာက္ယူဆိုသည္မွာ အင္အားက ဆံုးျဖတ္ပါသည္။ အင္အားမွာ လူထုျဖစ္ပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေလွ်ာ့ရသည္ဆိုေစဦး ”မူ” ေတာ့ ရွိပါသည္။ ေျပလည္ခ်င္ေဇာႀကီး၍ (သို႔) အားနည္း၍ ”မူ”ဖ်က္ၿပီး ေအာက္ေစ်းနွင့္လိုက္လွ်င္ နိုင္ငံေရးေအာက္ေၾကးနွင့္တင္းတိမ္ရတတ္ပါသည္။ 

read more

ပုဒ္မ ၅၉(စ)အပါအဝင္ မျပင္ဆင္လိုေသာပုဒ္မ ၇ ခု ကိစၥ (တူေမာင္ညိဳ)

ပုဒ္မ ၅၉(စ)အပါအဝင္ မျပင္ဆင္လိုေသာ ပုဒ္မ ၇ ခု ကိစၥ(တူေမာင္ညိဳ)(၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္) လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ားျဖစ္သည့္ ဗုိလ္ေရႊမန္းႏွင့္ဗိုလ္ခင္ေအာင္ျမင့္တုိ႔သည္ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒၏ “စိန္ေခၚသံ”မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ မတုန္႔ျပန္ဘဲ (ဗိုလ္)ေအာင္သိန္းလင္းကို တာဝန္ေပးၿပီး ေျပာခုိင္းလိုက္တာျဖစ္မည္ ယူဆသည္။

မဇၩိမသတင္းစာ၌ (ဗိုလ္)ေအာင္သိန္းလင္းပါးစပ္မွ တဆင့္ “ပုဒ္မ ၅၉(စ)အပါအဝင္ မျပင္ဆင္လိုေသာပုဒ္မ ၇ ခု” ရွိေၾကာင္း  ေလသံပစ္လာသည္။ “မျပင္ဆင္လိုေသာပုဒ္မ ၇ ခု”ဆုိသည္ကလည္း “၂ဝဝ၈အေျခခံ”၏ အခ်က္အခ်ာပုဒ္မေတြျဖစ္ေနသည္။

(ဗိုလ္)ေအာင္သိန္းလင္းသည္ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ၏ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္မ်ားအနက္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ႀကံ့ဖြံပါတီအမတ္လည္း ျဖစ္သည္။ ႀကံ့ဖြံပါတီအမတ္၊ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ (ဗိုလ္)ေအာင္သိန္းလင္း၏သေဘာထားသည္ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ၏သေဘာထားပင္ ျဖစ္မည္။

ထုိ႔အျပင္ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ၏မျပင္လိုေသာေလသံသည္ “ေနာက္ဆက္တြဲဇယားေတြပဲ ျပင္၊ အေျခခံမူေတြမထိနဲ႔ မျပင္နဲ႔”ဆိုသည့္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔၊ အစုိးရပုိင္သတင္းစာမ်ားတြင္ေဖာ္ျပထားသည့္ေဆာင္းပါးအာေဘာ္” နွင့္လည္း ထပ္တူထပ္မွ်ေနျဖစ္သည္။

“၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”ျပင္ဆင္ေရးဆုိသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာျဖစ္သည္။

“၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”သည္ လက္ရွိစစ္အုပ္စု(ဝါ)ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၏အာဏာအုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ “၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”၏ အႏွစ္သာရဆုိသည္မွာ စစ္အုပ္စု(ဝါ)ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၏အာဏာႏွင့္ဘ႑ာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားမႈကို ေရရွည္တည္ၿမဲေရး၊ ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ကာကြယ္တိုးခဲ်႔ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအႏွစ္သာရကိုေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ အသြင္သ႑ာန္အားျဖင့္ အခန္း ၁၅ ခန္း၊ ပုဒ္မေပါင္း (၄၅၇) ခုျဖင့္ေရးသားထားသည့္  “၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ” ျဖင့္ စုစည္းေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္အုပ္စု(ဝါ)ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရသည္ “၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”ျဖင့္ ၄င္းတုိ႔၏ အတိတ္၊  ပစၥဳပၸန္ ၊ အနာဂတ္ကာလသံုးပါးစလံုးကို ကာကြယ္ေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ “၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး” ဆုိသည္မွာ ထုိအႏွစ္သာရကို ျပင္ဆင္ရန္ႏွင့္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္သာျဖစ္ရမည္။

ယေန႔ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံအစုိးရကေျပာေနသည့္ “အေျပာင္းအလဲ”ဆုိသည္မွာ စစ္အုပ္စုအာဏာ၏ အေပၚယံအသြင္သ႑ာန္ေျပာင္းလဲမႈကို ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရမွာမူ လံုးဝမေျပာင္းလဲေခ်။  

“တပ္မေတာ္ကိုႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္ဘူး” ဟူေသာ ေျပာစကားကို ၾကားရသည္။

တပ္မေတာ္သည္ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ညစ္ႏြမ္းေနရျခင္း လံုးဝမဟုတ္ပါ။ စစ္အုပ္စုက တပ္မေတာ္ကိုဂုတ္ခြစီးထားၿပီးအာဏာႏွင့္ ဘ႑ာတည္ၿမဲ/ တိုးပြားေရးအတြက္ ခုတုံးလုပ္အသံုးခ်ျခင္းကိုခံေနရေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ ညစ္ႏြမ္းေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထုိသုိ႔ စစ္အုပ္စု၏တစ္လက္ကုိင္တပ္၊ ခါးပုိက္ေဆာင္တပ္သဖြယ္အသံုးခ်ခံေနရသည့္ဘဝဆုိးမွ တပ္မေတာ္တစ္ရပ္လံုး လြတ္ေျမာက္သြားဖုိ႔ အေရးတႀကီးလိုအပ္ပါသည္။ ဤအခ်က္သည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ဒီမိုကေရစီေရွ႔ေရးအတြက္ ေရရွည္အာမခံခ်က္လည္းျဖစ္သည္။

တုိင္းျပည္တြင္ သန္႔ရွင္းေသာအစုိးရတစ္ရပ္လိုအပ္သလုိ၊ သန္႔ရွင္းေသာတပ္မေတာ္တစ္ရပ္ရွိဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါသည္။

တဖန္ “အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”ဆိုသည္မွာ အရင္းစစ္လုိက္လွ်င္ အာဏာခြဲေဝေရးပင္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိအာဏာရထားသူ၊ အာဏာသိမ္းယူထားသူမ်ားက အာဏာခြဲေဝမေပးႏုိင္သျဖင့္ မသင့္ျမတ္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ပါ၍ “အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”သည္ လက္ရွိအုပ္စုိးသူမ်ားအေပၚ တည္မွီေနပါသည္။ သူတုိ႔သိမ္းယူထားသည့္ အာဏာလက္ဆုပ္မေျဖသမွ် “အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး”သည္ ေပၚေပါက္ျဖစ္ထြန္းလာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

“၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”အရ အာဏာခြဲေပးထားသည္ဆုိျခင္းမွာ အာဏာအေမြဆုိင္မ်ားျဖစ္ေသာဗိုလ္သန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တုိ႔အၾကား ခြဲေဝေပးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။

အရပ္ဝတ္ေျပာင္းဝတ္လာသည့္စစ္အုပ္စုထိပ္သီးမ်ားအၾကား အာဏာခြဲေဝေပးထားျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ခြဲေဝထားေသာ္လည္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကမူ စစ္အုပ္စုထက္ထဲတြင္သာ ရွိပါသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္(ကာလံု)သည္ ျမင္သာေသာအာဏာကုိင္အဖြဲ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ (ကာလံု)အား ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွ ဗိုလ္သန္းေရႊက စီမံ၊ ႀကိဳးကိုင္၊ ထိန္းခ်ဳပ္၊ အမိန္႔ေပး၊ ၫြန္ၾကားေနျခင္းျဖစ္သည္။

စစ္အုပ္စု(ဝါ)ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရသည္ တရားသည္/မတရားသည္ဆုိသည္ကို လံုးဝမစဥ္းစား၊“သိကၡာေတြ၊ လိပ္ျပာေတြညစ္ျခင္း/မညစ္ျခင္း”ကိုလည္း အမႈမထား၊ မက္ခီယာဗယ္လီသမားတုိ႔ထံုးစံအတုိင္း အာဏာတည္ၿမဲေနေရးသာအဓိကထားပါသည္။

ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက “မျပင္ဆင္လုိေသာပုဒ္မ ၇ ခု” မွာေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။

“ပုဒ္မ ၆(စ)၊ ပုဒ္မ ၄၂(ခ)၊ ပုဒ္မ ၅၉(စ)၊ ပုဒ္မ ၃၃၇၊ ပုဒ္မ ၃၃၈၊ ပုဒ္မ ၄၃၆၊ ပုဒ္မ ၄၄၆ တို႔ျဖစ္သည္။

ေဖာ္ျပပါ ပုဒ္မ ၇ ခုကို “၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”ပါအတုိင္းကိုးကား၍ လိုအပ္သေလာက္သာ ရွင္းလင္းတင္ျပပါမည္။

ပုဒ္မ ၆(စ)

ပုဒ္မ ၆(စ)  ႏုိင္ငံေတာ္၏အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေရးတုိ႔ကို အစဥ္တစုိက္ ဦးတည္သည္။

ဤပုဒ္မသည္၊ အခန္း(၁) ႏုိင္ငံေတာ္အေျခခံမူမ်ားအခန္းမွ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ပါ၍ အေျခခံမူျဖစ္ေသာဤအခ်က္ကို ျပင္မေပးႏုိင္ဟုေျပာသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္အခန္းတုိ႔တြင္ အဆိုပါအေျခခံမူကိုအေျခခံ၍ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းထားခ်က္အားလံုးကို ျပင္မေပးႏုိင္ဟု ေျပာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဥပမာအားျဖင့္ - ပုဒ္မ ၆ (စ)ကို ျပင္မေပးလွ်င္ စစ္တပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပုဒ္မ ၁၄၊ ပုဒ္မ ၁၇ (ခ)၊ ပုဒ္မ ၂ဝ (က) မွ (စ)၊ ပုဒ္မ ၄ဝ (ခ) ပုဒ္မ ၇၄ (က) (ခ)၊ ပုဒ္မ ၁ဝ၉ (က) (ခ) ၊ ပုဒ္မ ၁၄၁ (ခ)တို႔ကို ျပင္ဆင္ေပးရန္မလိုေတာ့ေခ်။

ပုဒ္မ ၄၂(ခ)

ပုဒ္မ ၄၂(ခ) ႏုိင္ငံေတာ္အတြင္း မည္သည့္ႏုိင္ငံျခားတပ္ဖြဲ႔ကိုမွ် တပ္ခ်ခြင့္မျပဳ။

ဤျပ႒ာန္းမွာ “၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ”တည္ၿမဲေနသမွ် တရုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏုိင္ငံသုိ႔ေပးအပ္ထားသည့္ ကတိအာမခံခ်က္ျဖစ္သည္။

ပုဒ္မ ၅၉(စ)

ပုဒ္မ ၅၉(စ) မိမိကိုယ္တုိင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ မိဘတစ္ပါးပါးေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ဇနီးသို႔မဟုတ္ ခင္ပြန္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ တရားဝင္သားသမီးတစ္ဦးဦးေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထုိတရားဝင္သားသမီးတစ္ဦးဦး၏ ဇနီးသုိ႔မဟုတ္ ခင္ပြန္းေသာ္လည္းေကာင္း ႏုိင္ငံျခားအစုိးရ၏ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကုိ ခံယူေစာင့္ေရွာက္ရိုေသသူ သုိ႔မဟုတ္ ႏုိင္ငံျခားအစုိးရ၏လက္ေအာက္ခံျဖစ္သူ သို႔မဟုတ္ တုိင္းတစ္ပါး၏ႏုိင္ငံသားျဖစ္သူမ်ား မျဖစ္ေစရ၊ ထုိသူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားအစုိးရ၏လက္ေအာက္ခံျဖစ္သူေသာ္လည္းေကာင္း ခံစားရေသာ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ေက်းဇူးခံစားခြင့္မ်ားကို ခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိသူမ်ားမျဖစ္ေစရ။

အားလံုးသိရွိၿပီးျဖစ္၍ အက်ယ္မရွင္းေတာ့ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္မလာေစရန္တားဆီးထားသည့္ ပုဒ္မပင္ျဖစ္သည္။

ပုဒ္မ ၃၃၇ ႏွင့္ ပုဒ္မ ၃၃၈

ပုဒ္မ ၃၃၇ တပ္မေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးအတြက္ အဓိကအက်ဆုံးေသာလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည္။

ပုဒ္မ ၃၃၈ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းရွိလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးသည္ တပ္မေတာ္၏ကြပ္ကဲမႈေအာက္တြင္ရွိရမည္။

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ဖြဲ႔စည္းေရးလက္မခံဟု ေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။

ဤျပ႒ာန္းခ်က္မွာ လက္နက္ကုိင္တုိင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားကို ရည္ရြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္တပ္သည္တစ္ခုတည္းရွိရမည္။ မည္သည့္တပ္မဆုိ တပ္မေတာ္၏အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈကို နာခံရမည္ဆုိသည္ပင္။

ပုဒ္မ ၄၃၆

ပုဒ္မ ၄၃၆ (က) ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏ အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၁ မွ ၄၈ ထိ၊ အခန္း(၂) ပုဒ္မ ၄၉ မွ ၅၆ ထိ၊ အခန္း(၃) ပုဒ္မ ၅၉၊ ၆ဝ၊ အခန္း(၄) ပုဒ္မ ၇၄၊ ၁ဝ၉၊ ၁၄၁၊ ၁၆၁၊ အခန္း(၅) ပုဒ္မ ၂ဝဝ၊ ၂ဝ၁၊ ၂၄၈၊ ၂၇၆၊ အခန္း(၆) ပုဒ္မ ၂၉၃၊ ၂၉၄၊ ၃ဝ၅၊ ၃၁၄၊ ၃၂ဝ၊ အခန္း(၁၁) ပုဒ္မ ၄၁ဝ မွ ၄၃၂ ထိ၊ အခန္း(၁၂) ပုဒ္မ ၄၃၆ တို႔ရွိျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကိုျပင္ဆင္လုိလွ်င္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အားလံုး၏ ၇၅ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္က ျပင္ဆင္ရန္သေဘာတူလက္ခံၿပီးေနာက္၊ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပ၍ ဆႏၵမဲေပးပုိင္ခြင့္ရွိသူအားလံုး၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ဆႏၵမဲျဖင့္သာ ျပင္ဆင္ရမည္။

(ခ) ပုဒ္မခြဲ(က)တြင္ေဖာ္ျပထားသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားမွအပ အျခားျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အားလံုး၏ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ ေထာက္ခံဆႏၵမဲျဖင့္သာျပင္ဆင္ရမည္။

           

ဤျပ႒ာန္းခ်က္သည္ အခန္း (၁၂) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ျခင္းအခန္းမွ အခရာက်ေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤအခန္း ရွိ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို မျပင္ဆင္လုိဟုေျပာျခင္းသည္ “၂ဝဝ၈အေျခခံဥပေဒ”ကို လံုးဝျပင္ဆင္လိုျခင္းမရွိဟုေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၁ မွ ၄၈ ထိ ဆုိသည္မွာ “ႏုိင္ငံေတာ္အေျခခံမူမ်ားအခန္း” တစ္ခုလံုးျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံမူမ်ားအားလံုးကိုမျပင္ဆင္လိုဟု ေျပာျခင္းမွာ အေျခခံဥပေဒတစ္ခုလံုးအားမျပင္ဆင္လိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ပုဒ္မ ၄၄၆

ပုဒ္မ ၄၄၆ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ပယ္ဖ်က္ျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျခင္းမျပဳေသးမီ ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ မဆန္႔က်င္သမွ် အတည္ျဖစ္သည္။

ပုဒ္ ၁ဝ (က) (ခ) ၊ ပုဒ္မ ၁၇ (၁) (၂) ၊ မတရားသင္းအက္ဥပေဒတို႔အပါအဝင္  အျခားေသာဒီမိုကေရစီႏွင့္လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား သည့္ တည္ဆဲဥပေဒပုဒ္မဆိုးမ်ားအားလံုးကို ဖ်က္သိမ္းမေပးဟုေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သုိ႔ပါ၍ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီက(ဗိုလ္္)ေအာင္သိန္းလင္းပါးစပ္မွတဆင့္ေျပာလာသည့္ “မျပင္ဆင္လိုေသာပုဒ္မ ၇ ခု” ဆုိသည္ကို စိစစ္ၾကည့္ လုိက္ေသာအခါ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ၏သေဘာထားအေျခခံမွာ အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ဒီခ်ဳပ္အပါအဝင္ အတုိက္အခံပါတီမ်ားက လိုလားေတာင္းဆိုေနၾကသည့္ “ျပင္ဆင္ေရး”ကို လက္မခံ/ျပင္မေပးႏုိင္ဟု ေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။

- ညြန္း

- ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂ဝဝ၈)

- မဇၩိမသတင္းစာ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ (၅၅)  ၾကာသာပေတးေန႔၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ရက္၊ ၂ဝ၁၃
- ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ ၂။ အမွတ္ (၅ဝ) တနလၤာေန႔၊ ၂၃- ၁၂ -၂ဝ၁၃

read more

ျပင္ျပင္/မျပင္ျပင္ဝင္မွာဆိုတဲ့ ေျခမ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၃

ျပင္ျပင္/မျပင္ျပင္ဝင္မွာဆိုတဲ့ ေျခမ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၃

ဇာတ္ေတာ္မွာ အဇာတသတ္အမည္နဲ႔ မင္းျဖစ္လာမယ့္အေကာင္ ငယ္ငယ္က လက္မွာခူနာေပါက္ေတာ့ အေဖျဖစ္တဲ့ ဗိမၼိသာရဘုရင္က အနာသက္သာေအာင္ သူ႔လက္ကေလး ပါးစပ္ထဲငံုကာေခ်ာ့သိပ္သတဲ့။ အနာျပည္ေပါက္ေတာ့ ေထြးထုတ္ဖို႔ပါးစပ္ဟလိုက္ရင္ အာေငြ႔ေလးပ်ယ္ကာသားေလးနိုးသြားမစိုးလို႔ ျပည္ပုတ္ေတြႀကိတ္ မွိတ္ကာၿမိဳခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့အျဖစ္ဟာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ေမတၱာကိုေဖာ္က်ဴးရာမွာ အလြန္တာသြားၿပီး ထိမိလွတယ္။ ဒီမွာ မရွင္းတာက(အမွန္ေတာ့ သူ႔တိုင္းသာထား ဘာမွအေရးမပါလွဘူး၊ ဇာတ္ကိုလည္း ပိုမနာေစသလို ပိုလည္း ဆိုးမသြား/ေကာင္းမသြားေစဘူး) လက္ေတာ့လက္ပဲ၊ လက္ေခ်ာင္းလည္း လက္ေခ်ာင္းပဲ၊ ခူနာဆိုတာကလည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာသာေပါက္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေခ်ာင္းက ဘယ္လက္ေခ်ာင္းလဲ၊ တခ်ိဳ႔က လက္ၫိႈးမွာလို႔ဆိုၿပီး၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လက္မမွာလို႔ ေျပာတယ္။ ေျခမမွာေပါက္တာလို႔ ဘယ္သူမွမေျပာပါဘူး။ ဒီအတိုင္းထားရင္ သူ႔ဟာသူ လက္ၫိႈးေပါက္ေပါက္ လက္မေပါက္ေပါက္ပါ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကိစၥက ဘယ္မွာရွိလာသလဲဆိုေတာ့ ေျခမမေကာင္း ေျခမ၊ လက္မမေကာင္း လက္မဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ေတြးတာမွာရွိလာတာပဲ။ ေျခမ မေကာင္းလို႔ လက္မျဖတ္ဆိုတဲ့ စကားမရွိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျခမ မေကာင္းဘူး။ ခြဲစိတ္ခံထားရတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာပဲ တိုက္ဆိုင္စြာနဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေန႔ဒီရက္ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီအစည္းအေဝးလုပ္ကိုလုပ္မယ္လို႔ နဂိုကတည္းက အတည္ျပဳၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔လား။ ဒီ မူလ အတည္ျပဳခ်က္က ျပင္လို႔ ေျပာင္းလို႔ ရက္ေရႊ႔လို႔ မရလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အေရးေပၚလို႔မဆိုေပမယ့္ လိုအပ္လို႔ေကာက္ကာငင္ကာ လုပ္ရတာလား၊ ပံုမွန္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းေဝးလုပ္ခ်ိန္မို႔လို႔လား၊ ဘာအေၾကာင္းမ်ားလဲဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ ထုတ္မေျပာရင္ ဘယ္သူမွသိနိုင္မယ့္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစု တၾသဇာနဲ႔ထူေထာင္ထားတဲ့။ သူ႔နႈတ္ထြက္စကားကို ပယ္ရွားမစြမ္းတဲ့အန္င္အယ္လ္ဒီဟာ ေဒၚစုမပါတဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝး လုပ္ေတာ့ လူတိုင္းလိုလို ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရတာအမွန္ပဲ။ ဘာလို႔လဲ သို႔ေလာ သို႔ေလာေတြျဖစ္လာတယ္။

ခုဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးဟာ အေရးအပါဆံုးအစည္းအေဝးလို႔မဆိုနိုင္ရင္ေတာင္ အေရးေတာ့ႀကီးတာ အမွန္ပဲ။ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဖို႔ လူထုသေဘာထားေမးတာတို႔၊ ႀကီး(၄)ႀကီးေတြ႔ပါရေစတို႔ဆိုတဲ့အသံေတြ ထုတ္ထားတာမဟုတ္လား။ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ၂ဝ၁၅ မတိုင္ခင္မွာ မျပင္နိုင္ရင္၊ ႀကီး(၄)ႀကီးေတြ႔ပါရေစဆိုတာ မေတြ႔ရရင္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုခုခ်ၿပီး လူထုနဲ႔နိုင္ငံတကာကိုအသိေပးရမယ့္သေဘာ ရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ နိုင္ငံတကာကလည္း ေညာင္ေရေလာင္းသမွ် ဘယ့္ေလာက္အရာထင္/မထင္ သိခ်င္စိတ္နဲ႔အကဲဆတ္ေနခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ ဒီအစည္းအေဝးဟာ အေရးႀကီးတာအမွန္ပဲ။ ၂ဝဝ၈ စစ္ႀကီးစိုးေရးဖြဲ႔စည္းပံုကို ၂ဝ၁၅ မတိုင္ခင္ ျပင္မေပးရင္ အင္န္အယ္လ္ဒီဘာလုပ္မလဲ၊ အင္န္အယ္လ္ဒီ လုပ္လာလွမ္းလာတဲ့ေျခလွမ္းေတြၾကည့္ၿပီး စစ္အုပ္စုကေရာ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္လာမလဲဆိုတာေတြက ဒီအစည္းအေပၚတည္ေနတယ္လို႔ျမင္တယ္။

အစည္းအေဝးႀကီးကေတာ့ ပဲ့ကိုင္မပါပဲ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ျပင္/မျပင္ျပင္ဝင္မွာပဲလို႔ ေျပာခြင့္ရအတြင္းေရးမႉးေရွ႔ေနႀကီးဦးဉာဏ္ဝင္းက
ေအာင္ျမင္သူေလသံမ်ိဳးနဲ႔ အတိအလင္းဆိုတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ဒီ ဝင္မယ္ဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ဒီအစည္းအေဝးက်မွခ်တာမဟုတ္ပဲ နဂိုကတည္းကရွိထားၿပီးသားဆိုတာပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဒီအစည္းအေဝးနဲ႔ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္က ဘာမွမပတ္သက္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။ ဒီအစည္းအေဝးမရွိ/ရွိရွိ၊ ေဒၚစုမတက္/တက္တက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ နဂိုတည္းက ေဒၚစုအပါအဝင္အားလံုးမွာ ဒီအတိုင္းသေဘာထားရွိၿပီးသားလိုမ်ိဳး၊ ခု ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝး အၿပီးမွာ သူကအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္နဲ႔ တရားဝင္ေျပာရတဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ ေဒၚစုပါခဲ့ေပမယ့္ စီစီေတြကိုယ္စား သူ႔ႏႈတ္က ခုမွ ထုတ္ဟရတဲ့သေဘာမ်ိဳးေတြေကာက္ယူလို႔ရေစတယ္။ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ေတြအေနနဲ႔ ေခါင္းဝင္ေရာင္းတာ မဟုတ္သလို ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓါးထိုးခံတာလည္းမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာမ်ားလားလည္း ေတြးစရာေတြ ထြက္လာပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဆံုးျဖတ္ တရားဝင္ထြက္လာေတာ့ ဒူးႏွံ႔သူ ႏွံ႔။ အၿမီးႏွံ႔သူ ႏွံ႔။ သက္မခ်သူ ခ်။ သက္ျပင္းခ်သူ ခ်။ နဖူးရိုက္သူ ရိုက္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သူ ျဖစ္။ ပခံုးတြန္႔သူ တြန္႔။ ေက်ာသပ္ေပးမယ့္သူ သပ္။ ေညာင္ေရေလာင္းတဲ့သူ ေလာင္းနဲ႔။ သားတရား စီရင္ခန္းဥပမာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေၾကာ့ကာေၾကာ့ကာ ဝင္လာျပန္တယ္။ ဒါေတြၿပီးသြားလို႔ အကုန္ၿပီးသြားၿပီလို႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွေျပာမရေသး။

က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မတက္ေရာက္နိုင္တဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးႀကီးကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခံစစ္အတားအဆီးေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာခ်က္ေဘးခ်ၿပီး ပါတီျပန္မွတ္ပံုတင္မယ္ဆိုတုန္းကတစ္ခါ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္မယ္ဆိုၿပီး ဝင္/ျပင္နဲ႔ ျပင္/ဝင္သေဘာထားၿငိၾကတုန္းကတစ္ခါ၊ သမၼတႀကီးကိုယံုတယ္ဆိုတုန္းကတစ္ခါ အခါေပါင္းမ်ားစြာ မွာ အင္န္အယ္လ္ဒီဟာ နိုင္ငံေရးအနာေပါင္းမ်ားစြာနာခဲ့တယ္။ ခု ျပင္ျပင္/မျပင္ျပင္ဝင္မွာပဲဆိုတာကေရာ ေနာက္အနာတစ္ခုမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုနိုင္မလား။ တကယ္လို႔ အနာဆိုရင္ေရာ အဲ့ဒီအနာက ခူနာလား။ ခူနာဆိုရင္ေရာ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည္အေပါက္ခံ မလား။ ျပည္ေသြးပုတ္ေတြ ေထြးထုတ္မလား။ လက္မေပါက္တာလား ေျခမမွာေပါက္တာလား။ ေျခမ မေကာင္း ေျခမ၊ လက္မ မေကာင္း လက္မက ဗမာ့နိုင္ငံေရးနယ္ထဲခ်သံုးရင္ေရာ။ ေျခမ မေကာင္းလို႔ လက္မေတာ့ ဘယ္သူမွျဖတ္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။

read more

တမာႏုခ်ိန္ စစ္တမ္း (ျမသန္းတင့္)

အညာသားျဖစ္၍လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏြဆန္လွ်င္ အညာကိုလြမ္းတတ္ေလသည္။ အညာကိုအလြမ္းဆုံးအခ်ိန္မွာ တပို႔တြဲလဆန္းမွ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ တေပါင္းဆုိလွ်င္ အညာရာသီဥတုသည္ ပူလြန္းသည္။ ရႈခင္းက ေျခာက္ေသြ႔ လြန္းသည္။ တံလွ်ပ္ေတြ စူးရဲလြန္းသည္။ တပုိ႔တြဲလဆန္းမွာမူ သိပ္မပူ၊ သိပ္လည္းမခ်မ္း။ "ေဆာင္းကၽြတ္လုၿပီ။ ေႏြရာသီလည္း၊ မပီတတ္ေသး၊ ဝုိးဝါးေထြးလ်က္"ေနေသာ စပ္ကူးမပ္ကူးအခ်ိန္ကေလး။ 

ထုိအခ်ိန္သည္ ေႏြနတ္သမီးက ျမဴဇာပဝါပါးကို ေနလွမ္းခ်ိန္။ ေက်းငွက္ကုိယ္စားလွယ္ အဆင့္ဆင့္တုိ႔၏ ႏွစ္ပတ္လည္ကြန္ဖရင့္။ ဂီတမိခင္က ဥၾသငွက္ကို ဒုိေရမီဖာစ၍ သင္ေပးခါစ။ ဆက္ရက္က ထန္းရည္မူးၿပီး ေပါက္ပင္ေပၚတြင္ က်ဴးေက်ာ္တဲေဆာက္ေနဆဲ။ ထန္းေဆာ္ေလက ထန္းပင္မ်ားၾကားတြင္ လက္ညိဳညိဳမ်ားကိုေရွာင္တိမ္းကာ ယာခရိုးတြင္ တူတူပုန္းလ်က္။ ႐ုကၡေဗဒက ကေလးတို႔ကို ဇီးသီးေဝခ်ိန္။ သဇင္ႂကြင္းက ဖန္ခြက္ထဲမွေနာက္ဆုံးႏွင္းစက္ကို အငမ္းမရ ေမာ့ေနဆဲ။ ေက်းဖုိက ေက်းမ၏မီးေနခန္းနားတြင္ တရစ္သီသီ။ ႏွစ္ပတ္လည္ေလွၿပိဳင္ပြဲဝင္မည့္ ေယာက္မက ထမနဲအုိးထဲတြင္ ေလွာ္တက္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းစ။ အင္ၾကင္းနီအပ်ိဳေပါက္က ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆးကို မဆုိးတတ္ဆုိးတတ္ ဆုိးလ်က္။ အျပင္ခန္းသို႔ ထြက္သြားေသာ ေနလူပ်ိဳသုိးသည္ အတြင္းခန္းသို႔ဝင္ရန္ အီေကြတာခါးပန္းကို ေက်ာ္ေနဆဲ။ ေကာင္ေလးမ်ားက ထ႐ိုက္ဇာဆြယ္တာပါးပါး လွလွကေလးမ်ားကိုေခါက္သိမ္း၍ ပ႐ုတ္လုံးထည့္လ်က္။ ပက္ၾကားအက္ေနေသာ အပ်ိဳမေလး၏ပါးျပင္တြင္ ဂလစ္ဆရင္းအလွဆီျပယ္ကာစ။ တစ္ႏွစ္လုံးအေလလုိက္ေနေသာ မာဃၾကယ္သည္ အခ်စ္ဦးစႏၵာကုိ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ ျပန္ကပ္ခ်ိန္။ ေကာက္လိႈင္းစည္းက သူ႔စင္ေပၚတက္ေခြၿပီး သူ႔တလင္းကိုလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးၾကည့္လ်က္။ ေက်ာင္းေျပးက မွတ္စုစာအုပ္ငွားၿပီး စိႏၱိတကထာ(၄၇)ကို ပုံဆြဲတုန္း။ ညားကာစဇနီးေမာင္ႏွံ စိတ္ေကာက္ၿပီးသူတို႔ခုတင္ေပၚမွဆင္းသြားေသာအခ်မ္းဓာတ္ကို အိပ္ခန္းထဲတြင္လုိက္ရွာေနစဥ္။ ျပကၡဒိန္ေဟာင္းက ေဘာ္တယ္ကုလား၏ဂုန္နီအိတ္ထဲတြင္လုိက္သြားၿပီး တစ္ရြက္လွန္ထားေသာျပကၡဒိန္သစ္က နံရံေပၚတြင္ အၿပံဳးလဲ့လဲ့။ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ့မွ ဆင္းလာကာစ စထေရာ္ဘယ္ရီသီးက ထင္း႐ႈးေသတၱာၾကားထဲမွေနၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲကႏုိ႔စိမ္းဘူးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ။ တမာပင္က ဝစ္လစ္စလစ္ခၽြတ္ခ်လုိက္ၿပီး မလုံ႔တလုံ႐ြက္ႏုကို ၿခံဳေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပုိ႔တြဲအကုန္ တေပါင္းအကူးအညာကို လြမ္းေနသည္။

ေႏြဆန္းလွ်င္ သည္လုိပင္ အညာကုိ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းတတ္ပါသည္။ စိတ္ကုသမားေတာ္တို႔က ေႏြလြမ္းေဝဒနာဟု ေရာဂါစစ္တမ္းေပးလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အညာသားက အညာကိုလြမ္းျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္လြမ္းေဝဒနာဟုလည္းေခၚႏုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါ၏။ ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္သည့္အတြက္ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္အဖုိ႔မူ တမာႏုခ်ိန္သည္ အညာေႏြဦး၏ နိမိတ္ပုံ။ အညာေႏြ၏အလကၤာ။ တစ္ႏွစ္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏြဦးေပါက္ခါစ တပို႔တြဲလဆန္းတြင္ အညာသို႔ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ခ်မ္းျမညႏွင့္ ပူအုိက္ေန႔ကို တစ္လွည့္စီႀကံဳရသည္။ သို႔ရာတြင္ တပို႔တြဲညမ်ားသည္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္လည္း မခ်မ္းေတာ့။ တပို႔တြဲေနမ်ားသည္လည္း ပူေလာင္ေလာင္မျဖစ္ေသး။ ေနလို႔ေကာင္း႐ံု၊ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေကာင္း႐ံု၊ အိပ္လို႔ေကာင္း႐ံု၊ စားလို႔ေကာင္း႐ံုသာျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနစဥ္ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္ေသာ အညာဟင္းတစ္ခြက္ကို ခ်က္ေကၽြးသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ။ အမဲေျခာက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏုိင္ႏုိင္ င႐ုတ္သီးႏုိင္ႏုိင္ထည့္၍ ဆီးသီးျဖင့္ခ်က္ေသာ စပ္ခ်ဥ္ဟင္းျဖစ္ပါသည္။ အေမသည္ ထုိဟင္းႏွင့္လြန္စြာလုိက္ဖက္ေသာ အတို႔တစ္မ်ိဳးကိုလည္း ျပင္ဆင္ပါသည္။ ထုိအတို႔မွာ တမာ႐ြက္ျဖစ္ပါသည္။ တမာခ်ဥ္ဟု ရန္ကုန္ကေခၚေသာ ကုလားတမာ႐ြက္ၾကမ္းမ်ားကို မန္က်ည္းသီးျဖင့္ျပဳတ္ထားသည့္ အရာမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမန္မာတမာ၊ ေတာတမာဟုေခၚၾကေသာ တမာ႐ြက္ႏုႏုကေလးမ်ားကို အခါးေပါ့ေအာင္ ေရေႏြးျဖင့္ေဖ်ာထားသည့္တမာ႐ြက္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ တမာေတြ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေရတမာ၊ ကုလားတမာ၊ ေတာင္တမာ၊ သေဘၤာတမာ၊ ေတာတမာ၊ ျမန္မာတမာ စသျဖင့္အမိ်ဳးမ်ိဳးေခၚၾကပါသည္။ အညာတြင္မူ တမာ႐ြက္တို႔စားလွ်င္ ျမန္မာတမာေခၚ ေတာတမာကိုသာ တို႔စားတတ္ၾကသည္။ အျခားတမာမ်ားကိုမူ တို႔စားျခင္းမရွိပါ။ ရန္ကုန္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေအာက္အရပ္တြင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေလရာရာတြင္ တမာပင္ကုိလုိက္ရွာတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆယ္ပင္လွ်င္ တစ္ပင္မွ်ပင္ တမာကို မေတြ႔ရပါ။ တမာသည္ အပူပုိင္းတြင္သာေပါက္သည့္အပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင္း ရွားပါးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အညာတြင္မူ တမာပင္ကို ေရွာင္၍မလြတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့အဝင္တြင္ အဂၤလိပ္လက္ထက္ကစုိက္ထားခဲ့ေသာ တမာတန္းရွိပါသည္။ ပခုကၠဴသို႔အထြက္ ေပတစ္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တမာပင္ေတြကိုခ်ည္း တန္းစီစုိက္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မဆုံးႏုိင္။ ႏွစ္မုိင္သုံးမုိင္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေက်ာင္းေျပးလွ်င္လည္း တမာတန္းကိုေျပးၾကသည္။ တမာသီးေတြလိႈင္လိႈင္ေပါသည့္ ကဆုန္နယုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ တမာပင္ေတြေပၚတက္ၿပီး တမာသီးေတြကိုခူးကာ စစ္တုိက္တမ္းကစားၾကသည္။ တမာသီးကလည္း ေပါသလားမေမးႏွင့္။ တစ္ပင္တစ္ပင္ကို တင္းေပါင္းဆယ္ရာခ်ီ၍ရသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္းသာဖြံ႔ၿဖိဳးလွ်င္ အညာကတမာပင္မ်ားသည္ အလြန္အဖုိးတန္ေသာ ဓာတုေဗဒကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းမ်ားျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ သႀကၤန္က်ခါနီးသည္ႏွင့္ တမာပန္းေတြပြင့္ၾကေလၿပီ။ တမာရနံ႔သည္ နည္းနည္းေတာ့ရုိင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ နံေစာ္ေသာပန္းဟူ၍ ေလာကတြင္မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တမာပန္းရနံ႔သည္လည္း ရုိင္းသည့္တုိင္ ေမႊးၿမဲေတာ့ေမႊးပါသည္။

အတာအုိးထုိးလွ်င္ အေမက တမာခူးခုိင္းေလ့ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့က တမာတန္းေဘးတြင္ ခံပင္၊ ခံစပ္ပင္ေတြေပါက္ေနသည့္ေတာင္ကုန္းကေလးေတြရွိသည္။ ထုိေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား ေပၚက ခံစပ္ခ်ဳံေလးမ်ားတြင္ ေစြးတို႔၊ ဗြတ္ဖင္နီတို႔၊ ဗြတ္ကလုံတို႔ စသည့္ငွက္ကေလးေတြ ေနတတ္ၾကသည္။ ထုိငွက္ကေလးမ်ားသည္ အပင္ျမင့္ႀကီးမ်ားတြင္အသုိက္မလုပ္ဘဲ ပင္နိမ့္ကေလးမ်ားတြင္အသုိက္လုပ္တတ္ၾကပါသည္။ တမာတန္းက တမာပင္ေတြမွာ စစ္တုိက္တမ္း ကစားၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခံစပ္ကုန္းသို႔သြား၍ ဗြတ္ဖင္နီကေလးမ်ား၊ ဗြတ္ကလုံကေလးမ်ားကိုဖမ္းတတ္ၾကသည္။ ဗြတ္ကလုံ ဗြတ္ဖင္နီတို႔ဥခ်ိန္မွာလည္း တပို႔တြဲလ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခါတြင္ ဗြတ္ကလုံတစ္ေကာင္ကိုမိလာခဲ့ပါသည္။ အသုိက္ထဲတြင္ ဥဥေနစဥ္ ဖမ္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗြတ္ကလုံသည္ ေတးဆုိေသာငွက္မ်ိဳးျဖစ္၍ အဂၤလိပ္လုိက BulBul ဟု ေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္  ဖမ္းလာသည့္ ဗြတ္ကလုံငွက္မကေလးမွာ အိမ္ေရာက္၍ ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားလုိက္ေသာအခါတြင္ ေတးဆုိျခင္းမျပဳေတာ့ပါ။ မၾကာမီ ေသသြားပါသည္။ သစ္သီးဝလံ စသည္တို႔ကို ေကၽြးေသာ္လည္း ေကာင္းစြာမစားေတာ့ပါ။ လြတ္လပ္မႈကိုဆုံး႐ံႈးၿပီး သဘာဝမက်စြာျဖင့္ ေနရသျဖင့္ စိတ္ညစ္ၿပီးေသသြားဟန္တူပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့အဝင္က တမာတန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္တြင္သတိရစရာေတြ ရွိပါေသးသည္။ ၿမိဳင္က အဓိကရ ဘုရားပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္သည့္ ေရႊျမင္တင္ဘုရားပြဲသည္ ကဆုန္လဆန္း (၈)ရက္ေန႔ေလာက္စၿပီး ကဆုန္လျပည့္အထိ က်င္းပတတ္သည္။ ေရႊျမင္တင္ ဘုရားေစ်းပြဲႀကီးသည္ ထုိ္တမာတန္းတြင္ပင္ ခင္းက်င္းတတ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သုိက္သည္ တမာတန္းကို ေန႔တုိင္းေရာက္ေနၾကသည္။ ဘုရားပြဲေစ်းမစခင္ကတည္းက ေတာကလာသည့္ေစ်းသည္ေတြ ျပည့္ေနေလၿပီ။ ထုိေစ်းလွည္းမ်ားတြင္ ထြန္တုံး၊ ခြတ္သန္၊ ဝါး၊ ဖ်ာ၊ မန္က်ည္း၊ ထန္းလ်က္၊ ပဲ၊ ေျပာင္းဆန္၊ ႀကိမ္ စသည့္ လယ္ယာႏွင့္သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းေတြ ပါလာတတ္သည္။ ၿမိဳ့ကလာသည့္ ေစ်းလွည္းမ်ားမွာ အထည္အလိပ္၊ အလွကုန္ပစၥည္း၊ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ အိမ္တြင္းျဖစ္အလွကုန္ပစၥည္း၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ စသည့္ ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းမ်ားပါလာတတ္သည္။ ေတာဘုရားပြဲသည္ ၿမိဳ့ႏွင့္ ေတာတို႔၏ ေပါင္းဆုံရာေနရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္း အေသးစားႏွင့္လယ္ယာတို႔ ေစ်းကြက္ၿပိဳင္ရာလည္းျဖစ္သည္။

ေနာက္သတိရေနေသးသည့္႐ႈခင္းမွာ တမာတန္းနားက တမာပင္တစ္ပင္ေပၚတြင္ မိ္န္းကေလးတစ္ဦး ႀကိဳးဆြဲခ်၍ေသေနသည့္႐ုပ္ပုံျဖစ္သည္။ ထုိမိန္းကေလး၏အမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္၊ မိန္းကေလးက အသက္(၁၈)ႏွစ္၊(၁၉)ႏွစ္ အရြယ္။ မိန္းကေလးသည္ အရွက္ထက္ အသက္ကိုမငဲ့ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသသြားခဲ့သည္။ သူ႔အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းပုံမွာ အံ့ၾသေလာက္ ပါသည္။ မိန္းကေလးသည္ ေသၿပီးသည္၏အျခားမဲ့မွာပင္ သူ႔အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းလုိသည့္ႏွယ္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခါးကထဘီကို ေသေသသပ္သပ္စည္းသြားခဲ့သည္။ ေလာကတြင္ လူအမိ်ဳးရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႔သည္ အသက္ရွင္ေနၾကေသာ္လည္း အရွက္မရွိၾကပါ။ အခ်ိဳ႔မွာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိစဥ္တြင္သာအရွက္ရွိၿပီး ေသသည္ႏွင့္ အရွက္ကိုပါခြာခ်ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားသည္ ပထမအမ်ိဳးအစားထက္ ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ီးက်ဴးစရာအေကာင္းဆုံးမွာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိစဥ္မွာေရာ ေသသည္၏အျခားမဲ့မွာေရာ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ မိမိ၏အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းသြားၾကေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ တမာတန္းတြင္ ႀကိဳးဆြဲခ်၍ေသသြားေသာ အမည္မသိသည့္ မိန္းမပ်ိဳသည္ အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲအထဲက ေနာက္ေခ်းခံထားသူ လူႀကီးလူေကာင္းအမည္ခံတို႔ထက္ ခ်ီးက်ဴးေလးစားထုိက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

တမာတန္းကို လြမ္းစရာ က်န္းေသသည္။ ငယ္ငယ္(၇)ႏွစ္သားေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အိမ္မွ ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးပါသည္။ အိမ္ ထြက္ေျပးျခင္းမွာ ဘာအေၾကာင္းမွ် မရွိပါ။ တမာတန္းသို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ငွက္ဥသြားႏႈိက္ၾကရင္း မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ထြက္ေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔က မုိးဖြဲကေလးေတြ က်ေနပါသည္။ တမာပန္းႏုေတြကလည္း သင္းေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တမာတန္းကို အဆုံးအထိမေရာက္ဖူးေသးပါ။ သုံးေလးမုိင္ေဝးသျဖင့္ မေရာက္ဖူးေသးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တမာတန္းကို အဆုံးအထိသြားၾကည့္ခ်င္လာပါသည္။ တမာပန္းႏုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းေနသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္တြင္ ပခုကၠဴေရာက္သည္အထိ တမာပင္ေတြကို တန္းစီေပါက္လိမ့္မည္ဟုထင္ေနပါသည္။ ထုိတမာတန္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ခ်င္ေနပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တုိင္ပင္ၿပီး တမာတန္း ေပတစ္ရာအတုိင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ လမ္းတြင္ ခြျဖင့္ ငွက္ပစ္လုိက္၊ ေရအုိင္ေတြ႔လွ်င္ ဝင္ေဆာ့လုိက္ျဖင့္။ သို႔ရာတြင္ ေလးမုိင္ေလာက္ေလွ်ာက္မိသည့္အခါ တမာတန္းသည္ ဆုံးသြားပါသည္။ ေရွ႔တြင္ တမာပင္ေတြ မရွိေတာ့ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သည္လုိတမာတန္းမ်ား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ရွိရဦးမည္ဟုေတြးကာ တမာတန္းရွာပုံေတာ္ ဆက္လက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ေရာက္သည္အထိ တမာတန္းကို မေတြ႔ေတာ့ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လာၿပီး အားငယ္လာၾကပါသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လွည္းႏွစ္စီးေပၚလာၿပီး လွည္းေပၚမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါသည္။ ထုိလူႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္း လက္ဖက္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၇)ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လူသြားလူလာျပတ္သည့္ ေပတစ္ရာႀကီးေပၚတြင္ ၿမိဳ့မွ ဆယ့္ငါးမုိင္ခရီးအကြာ၌ ေတြ႔ရသည့္အခါ အံ့အားသင့္ေနပါသည္။ သူက အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေမးသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏုိင္ပါ။ ဤတြင္ သူရိပ္မိလုိက္ပါၿပီ။ သူသည္ လမ္းေဘး နဘူးခ်ဳံမွ ႀကိမ္တစ္ေခ်ာင္းကိုခ်ိဳး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်က္စီရုိက္ၿပီး လွည္းေပၚသို႔အတက္ခုိင္းပါသည္။ သည္အ႐ြယ္မွာ အိမ္ေျပးရသေလာဟုဆုိကာ ေတာ္ေတာ္လည္းစိတ္ဆုိးေနဟန္တူပါသည္။ ညေနပုိင္း အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္သည့္အခါတြင္ တစ္ၿမိဳ့လုံးလုိက္ရွာၿပီး မေတြ႔သျဖင့္ လူေပ်ာက္မႈျဖင့္ဂါတ္တုိင္ထားပါသည္။ လက္ဖက္ကုန္သည္က အိမ္သို႔သြားအပ္သည့္အခါတြင္ အေဖသည္ စိတ္ဆုိးလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိင္တြင္ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ရုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ႀကီးျပင္းလာေသာအခါတြင္ အိမ္မွ ႏွစ္ခါေလာက္ထြက္ေျပးဖူးပါေသးသည္။ တမာတန္းကေပၚခဲ့ေသာ အိမ္ေျပးစိတ္သည္ ႀကီးသည္အထိ ပါလာသလားမဆုိႏုိင္ပါ။

တမာတန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္တစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ သတိရစရာက်န္ေသးသည္။ ယင္းမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက ဂ်ပန္တို႔ အသတ္ခံသြားရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ကိုတင္ဦး၏သခ်ႋဳင္းရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကုိတင္ဦးသည္ ၿမိဳ့ႏွင့္ ဆယ္မုိင္ခန္႔ေဝးေသာ႐ြာတစ္႐ြာတြင္ ဂ်ပန္မိသြားၿပီး ကုိယ့္က်င္းကိုယ္တူးခုိင္းကာ က်င္းဝတြင္ဒူးေထာက္ခုိင္းၿပီး ဓားျဖင့္ခုတ္သတ္လုိက္ ပါသည္။ သူ႔အေလာင္းကို ထုိ႐ြာအနီးကက်င္းထဲတြင္ ဂ်ပန္က ျမွဳပ္ပစ္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးသြား၍ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ေသာ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုတင္ဦး၏အရိုးကိုသြား၍ေဖာ္ကာ မီးသၿဂိဳဟ္ၿပီး တမာတန္းေဘးက ခံစပ္ကုန္း ေတာင္ကမူကေလးေပၚတြင္ အုတ္ဂူကေလးတစ္ခု လုပ္ၾကပါသည္။ ထုိစဥ္က ၿမိဳ့ပုိင္ႏွင့္ အဂၤလိပ္အလုိေတာ္ရိလူႀကီးမင္းမ်ားက ၿမိဳ့ထိပ္တြင္ သခ်ႋဳင္းဂူလုပ္ရမည္ေလာဟု ဆုိကာ ကန္႔ကြက္တားျမစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္မ်ားသည္ သူတို႔တားျမစ္ခ်က္ကိုဖီဆန္ကာ ကိုတင္ဦး၏အ႐ိုးျပာမ်ား ကို ထုိေတာင္ကမူကေလးေပၚတြင္ ဂူသြင္းၾကပါသည္။

* ထုိတစ္ေခါက္ အညာသို႔ေရာက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္အမဲေျခာက္ဖုတ္ကို စာအုပ္ႏွင့္တြဲဖက္ျမည္းရင္း အိမ္ေနာက္က တမာပင္ကေလးကို ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အေမက အမဲေျခာက္စပ္ခ်ဥ္ဟင္း၊ တမာ႐ြက္တို႔ျဖင့္ေကၽြးသျဖင့္ တမာတန္းကိုသတိရကာ တမာပင္ကေလးကို ေမာ့ၾကည့္မိလုိက္ျဖင္းျဖစ္ပါသည္။ တမာ႐ြက္ေတြေၾကြေနသည္မွာ သုံးေလးရက္ရွိပါၿပီ။ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနေသာ တမာပင္ကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြလြမ္းေဝဒနာဝင္လာပါသည္။ သည္ေန႔ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ခန္႔ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း ျဖစ္ေနေသာ တမာပင္ကေလးတြင္ ႐ြက္ႏုေတြထြက္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနပါသည္။ ျပကၡဒိန္ကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၂၄)ရက္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ထယူကာ အိမ္ေနာက္ေဖးက တမာပင္ကေလး ႐ြက္ႏုေတြစထြက္တဲ့ေန႔ဟု မွတ္ထား လုိက္ပါသည္။ အျခားေသာတမာပင္မ်ားကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ႐ြက္ႏုေတြဆင္စျပဳေနပါသည္။ တမာပင္တို႔သည္ တပို႔တြဲလ ျပည့္ကာနီးႏွင့္ လျပည့္ေက်ာ္တို႔တြင္ ႐ြက္ႏုဆင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရပါသည္။

ေရွးစာဆုိတို႔က တမာကို မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ ဥပမာတင္စား၍သုံးခဲ့ၾကပါသည္။ တမာလုိ မခါးနဲ႔၊ ပ်ားလုိခ်ိဳဟု ေျပာၾကပါသည္။ တမာေရာယွက္၊ စုိက္ေရာဖက္က၊ သရက္ပင္မင္း၊ သီးခ်ိဳကင္း၏ဟု ဆုိၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းမွာ တစ္ဖက္သက္က်ေသာ နိဂုံးခ်ဳပ္နည္းဟုထင္ပါသည္။ တမာသည္ အဆင္းမလွေသာ္လည္း အရိပ္ကိုေပးပါသည္။ တမာပန္းရနံ႔သည္ ႐ိုင္းေသာ္လည္း ေမႊးၿမဲ ေမႊးပါသည္။ တမာ႐ြက္သည္ အေၾကြျမန္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ႐ြက္ႏုထြက္ပါသည္။ တမာသည္ ခါးသည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ခံတြင္းၿမိန္ေစပါသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ ကဗ်ာဆရာတို႔က တမာပန္းကို ဖြဲ႔လာၾကပါသည္။ တမာသည္ အညာ၏ပုံရိပ္ျဖစ္လာပါသည္။ ခ်ိဳၿပံဳးက "တမာေတာမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတဲ့ ေမာင္ေရ ေမာင္ေရ"ဟု တမာကို လြမ္းတစြာညည္းပါသည္။

တမာႏုခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏ ေရာဂါလကၡဏာခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လြမ္းေဝဒနာ၏ ျပဒါးတုိင္လည္းျဖစ္ပါသည္။

(စာၿပီးႏွစ္ ၁၉၈၉) ျမသန္းတင့္

read more