အညာသားျဖစ္၍လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏြဆန္လွ်င္ အညာကိုလြမ္းတတ္ေလသည္။
အညာကိုအလြမ္းဆုံးအခ်ိန္မွာ တပို႔တြဲလဆန္းမွ တပို႔တြဲလျပည့္ေက်ာ္ေလာက္အထိ
အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ တေပါင္းဆုိလွ်င္ အညာရာသီဥတုသည္ ပူလြန္းသည္။ ရႈခင္းက ေျခာက္ေသြ႔ လြန္းသည္။
တံလွ်ပ္ေတြ စူးရဲလြန္းသည္။ တပုိ႔တြဲလဆန္းမွာမူ သိပ္မပူ၊ သိပ္လည္းမခ်မ္း။
"ေဆာင္းကၽြတ္လုၿပီ။ ေႏြရာသီလည္း၊ မပီတတ္ေသး၊ ဝုိးဝါးေထြးလ်က္"ေနေသာ စပ္ကူးမပ္ကူးအခ်ိန္ကေလး။ ထုိအခ်ိန္သည္ ေႏြနတ္သမီးက ျမဴဇာပဝါပါးကို ေနလွမ္းခ်ိန္။ ေက်းငွက္ကုိယ္စားလွယ္ အဆင့္ဆင့္တုိ႔၏ ႏွစ္ပတ္လည္ကြန္ဖရင့္။ ဂီတမိခင္က ဥၾသငွက္ကို ဒုိေရမီဖာစ၍ သင္ေပးခါစ။ ဆက္ရက္က ထန္းရည္မူးၿပီး ေပါက္ပင္ေပၚတြင္ က်ဴးေက်ာ္တဲေဆာက္ေနဆဲ။ ထန္းေဆာ္ေလက ထန္းပင္မ်ားၾကားတြင္ လက္ညိဳညိဳမ်ားကိုေရွာင္တိမ္းကာ ယာခရိုးတြင္ တူတူပုန္းလ်က္။ ႐ုကၡေဗဒက ကေလးတို႔ကို ဇီးသီးေဝခ်ိန္။ သဇင္ႂကြင္းက ဖန္ခြက္ထဲမွေနာက္ဆုံးႏွင္းစက္ကို အငမ္းမရ ေမာ့ေနဆဲ။ ေက်းဖုိက ေက်းမ၏မီးေနခန္းနားတြင္ တရစ္သီသီ။ ႏွစ္ပတ္လည္ေလွၿပိဳင္ပြဲဝင္မည့္ ေယာက္မက ထမနဲအုိးထဲတြင္ ေလွာ္တက္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းစ။ အင္ၾကင္းနီအပ်ိဳေပါက္က ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆးကို မဆုိးတတ္ဆုိးတတ္ ဆုိးလ်က္။ အျပင္ခန္းသို႔ ထြက္သြားေသာ ေနလူပ်ိဳသုိးသည္ အတြင္းခန္းသို႔ဝင္ရန္ အီေကြတာခါးပန္းကို ေက်ာ္ေနဆဲ။ ေကာင္ေလးမ်ားက ထ႐ိုက္ဇာဆြယ္တာပါးပါး လွလွကေလးမ်ားကိုေခါက္သိမ္း၍ ပ႐ုတ္လုံးထည့္လ်က္။ ပက္ၾကားအက္ေနေသာ အပ်ိဳမေလး၏ပါးျပင္တြင္ ဂလစ္ဆရင္းအလွဆီျပယ္ကာစ။ တစ္ႏွစ္လုံးအေလလုိက္ေနေသာ မာဃၾကယ္သည္ အခ်စ္ဦးစႏၵာကုိ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ ျပန္ကပ္ခ်ိန္။ ေကာက္လိႈင္းစည္းက သူ႔စင္ေပၚတက္ေခြၿပီး သူ႔တလင္းကိုလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးၾကည့္လ်က္။ ေက်ာင္းေျပးက မွတ္စုစာအုပ္ငွားၿပီး စိႏၱိတကထာ(၄၇)ကို ပုံဆြဲတုန္း။ ညားကာစဇနီးေမာင္ႏွံ စိတ္ေကာက္ၿပီးသူတို႔ခုတင္ေပၚမွဆင္းသြားေသာအခ်မ္းဓာတ္ကို အိပ္ခန္းထဲတြင္လုိက္ရွာေနစဥ္။ ျပကၡဒိန္ေဟာင္းက ေဘာ္တယ္ကုလား၏ဂုန္နီအိတ္ထဲတြင္လုိက္သြားၿပီး တစ္ရြက္လွန္ထားေသာျပကၡဒိန္သစ္က နံရံေပၚတြင္ အၿပံဳးလဲ့လဲ့။ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ့မွ ဆင္းလာကာစ စထေရာ္ဘယ္ရီသီးက ထင္း႐ႈးေသတၱာၾကားထဲမွေနၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲကႏုိ႔စိမ္းဘူးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ။ တမာပင္က ဝစ္လစ္စလစ္ခၽြတ္ခ်လုိက္ၿပီး မလုံ႔တလုံ႐ြက္ႏုကို ၿခံဳေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပုိ႔တြဲအကုန္ တေပါင္းအကူးအညာကို လြမ္းေနသည္။
ေႏြဆန္းလွ်င္ သည္လုိပင္ အညာကုိ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းတတ္ပါသည္။
စိတ္ကုသမားေတာ္တို႔က ေႏြလြမ္းေဝဒနာဟု ေရာဂါစစ္တမ္းေပးလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အညာသားက
အညာကိုလြမ္းျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္လြမ္းေဝဒနာဟုလည္းေခၚႏုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါ၏။
ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္သည့္အတြက္ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္။
ကၽြန္ေတာ္အဖုိ႔မူ တမာႏုခ်ိန္သည္ အညာေႏြဦး၏ နိမိတ္ပုံ။ အညာေႏြ၏အလကၤာ။ တစ္ႏွစ္၌
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေႏြဦးေပါက္ခါစ တပို႔တြဲလဆန္းတြင္ အညာသို႔ျပန္ေရာက္သြားသည္။
ခ်မ္းျမညႏွင့္ ပူအုိက္ေန႔ကို တစ္လွည့္စီႀကံဳရသည္။ သို႔ရာတြင္ တပို႔တြဲညမ်ားသည္
ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္လည္း မခ်မ္းေတာ့။ တပို႔တြဲေနမ်ားသည္လည္း ပူေလာင္ေလာင္မျဖစ္ေသး။
ေနလို႔ေကာင္း႐ံု၊ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေကာင္း႐ံု၊ အိပ္လို႔ေကာင္း႐ံု၊ စားလို႔ေကာင္း႐ံုသာျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနစဥ္ အေမသည္
ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္ေသာ အညာဟင္းတစ္ခြက္ကို ခ်က္ေကၽြးသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ။
အမဲေျခာက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏုိင္ႏုိင္ င႐ုတ္သီးႏုိင္ႏုိင္ထည့္၍ ဆီးသီးျဖင့္ခ်က္ေသာ
စပ္ခ်ဥ္ဟင္းျဖစ္ပါသည္။ အေမသည္ ထုိဟင္းႏွင့္လြန္စြာလုိက္ဖက္ေသာ အတို႔တစ္မ်ိဳးကိုလည္း
ျပင္ဆင္ပါသည္။ ထုိအတို႔မွာ တမာ႐ြက္ျဖစ္ပါသည္။ တမာခ်ဥ္ဟု ရန္ကုန္ကေခၚေသာ ကုလားတမာ႐ြက္ၾကမ္းမ်ားကို
မန္က်ည္းသီးျဖင့္ျပဳတ္ထားသည့္ အရာမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမန္မာတမာ၊ ေတာတမာဟုေခၚၾကေသာ
တမာ႐ြက္ႏုႏုကေလးမ်ားကို အခါးေပါ့ေအာင္ ေရေႏြးျဖင့္ေဖ်ာထားသည့္တမာ႐ြက္တို႔
ျဖစ္ပါသည္။ တမာေတြ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေရတမာ၊ ကုလားတမာ၊
ေတာင္တမာ၊ သေဘၤာတမာ၊ ေတာတမာ၊ ျမန္မာတမာ စသျဖင့္အမိ်ဳးမ်ိဳးေခၚၾကပါသည္။ အညာတြင္မူ
တမာ႐ြက္တို႔စားလွ်င္ ျမန္မာတမာေခၚ ေတာတမာကိုသာ တို႔စားတတ္ၾကသည္။ အျခားတမာမ်ားကိုမူ
တို႔စားျခင္းမရွိပါ။ ရန္ကုန္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေအာက္အရပ္တြင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္
ေရာက္ေလရာရာတြင္ တမာပင္ကုိလုိက္ရွာတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆယ္ပင္လွ်င္ တစ္ပင္မွ်ပင္
တမာကို မေတြ႔ရပါ။ တမာသည္ အပူပုိင္းတြင္သာေပါက္သည့္အပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင္း
ရွားပါးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အညာတြင္မူ တမာပင္ကို ေရွာင္၍မလြတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့အဝင္တြင္ အဂၤလိပ္လက္ထက္ကစုိက္ထားခဲ့ေသာ တမာတန္းရွိပါသည္။ ပခုကၠဴသို႔အထြက္
ေပတစ္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တမာပင္ေတြကိုခ်ည္း တန္းစီစုိက္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မဆုံးႏုိင္။
ႏွစ္မုိင္သုံးမုိင္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေက်ာင္းေျပးလွ်င္လည္း
တမာတန္းကိုေျပးၾကသည္။ တမာသီးေတြလိႈင္လိႈင္ေပါသည့္ ကဆုန္နယုန္သို႔ေရာက္လွ်င္
တမာပင္ေတြေပၚတက္ၿပီး တမာသီးေတြကိုခူးကာ စစ္တုိက္တမ္းကစားၾကသည္။ တမာသီးကလည္း
ေပါသလားမေမးႏွင့္။ တစ္ပင္တစ္ပင္ကို တင္းေပါင္းဆယ္ရာခ်ီ၍ရသည္။
စက္မႈလုပ္ငန္းသာဖြံ႔ၿဖိဳးလွ်င္ အညာကတမာပင္မ်ားသည္ အလြန္အဖုိးတန္ေသာ
ဓာတုေဗဒကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းမ်ားျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ သႀကၤန္က်ခါနီးသည္ႏွင့္
တမာပန္းေတြပြင့္ၾကေလၿပီ။ တမာရနံ႔သည္ နည္းနည္းေတာ့ရုိင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္
နံေစာ္ေသာပန္းဟူ၍ ေလာကတြင္မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တမာပန္းရနံ႔သည္လည္း ရုိင္းသည့္တုိင္
ေမႊးၿမဲေတာ့ေမႊးပါသည္။
အတာအုိးထုိးလွ်င္ အေမက တမာခူးခုိင္းေလ့ရွိသည္ကို
ကၽြန္ေတာ္သတိရမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့က တမာတန္းေဘးတြင္
ခံပင္၊ ခံစပ္ပင္ေတြေပါက္ေနသည့္ေတာင္ကုန္းကေလးေတြရွိသည္။ ထုိေတာင္ကုန္းကေလးမ်ား ေပၚက
ခံစပ္ခ်ဳံေလးမ်ားတြင္ ေစြးတို႔၊ ဗြတ္ဖင္နီတို႔၊ ဗြတ္ကလုံတို႔ စသည့္ငွက္ကေလးေတြ
ေနတတ္ၾကသည္။ ထုိငွက္ကေလးမ်ားသည္ အပင္ျမင့္ႀကီးမ်ားတြင္အသုိက္မလုပ္ဘဲ
ပင္နိမ့္ကေလးမ်ားတြင္အသုိက္လုပ္တတ္ၾကပါသည္။ တမာတန္းက တမာပင္ေတြမွာ စစ္တုိက္တမ္း ကစားၿပီးသည္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခံစပ္ကုန္းသို႔သြား၍ ဗြတ္ဖင္နီကေလးမ်ား၊ ဗြတ္ကလုံကေလးမ်ားကိုဖမ္းတတ္ၾကသည္။
ဗြတ္ကလုံ ဗြတ္ဖင္နီတို႔ဥခ်ိန္မွာလည္း တပို႔တြဲလ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခါတြင္
ဗြတ္ကလုံတစ္ေကာင္ကိုမိလာခဲ့ပါသည္။ အသုိက္ထဲတြင္ ဥဥေနစဥ္ ဖမ္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗြတ္ကလုံသည္ ေတးဆုိေသာငွက္မ်ိဳးျဖစ္၍ အဂၤလိပ္လုိက BulBul ဟု ေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းလာသည့္ ဗြတ္ကလုံငွက္မကေလးမွာ အိမ္ေရာက္၍
ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားလုိက္ေသာအခါတြင္ ေတးဆုိျခင္းမျပဳေတာ့ပါ။ မၾကာမီ ေသသြားပါသည္။
သစ္သီးဝလံ စသည္တို႔ကို ေကၽြးေသာ္လည္း ေကာင္းစြာမစားေတာ့ပါ။ လြတ္လပ္မႈကိုဆုံး႐ံႈးၿပီး
သဘာဝမက်စြာျဖင့္ ေနရသျဖင့္ စိတ္ညစ္ၿပီးေသသြားဟန္တူပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့အဝင္က တမာတန္းႏွင့္ပတ္သက္၍
ကၽြန္ေတာ့္တြင္သတိရစရာေတြ ရွိပါေသးသည္။ ၿမိဳင္က အဓိကရ ဘုရားပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္သည့္
ေရႊျမင္တင္ဘုရားပြဲသည္ ကဆုန္လဆန္း (၈)ရက္ေန႔ေလာက္စၿပီး ကဆုန္လျပည့္အထိ
က်င္းပတတ္သည္။ ေရႊျမင္တင္ ဘုရားေစ်းပြဲႀကီးသည္ ထုိ္တမာတန္းတြင္ပင္ ခင္းက်င္းတတ္ရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သုိက္သည္ တမာတန္းကို ေန႔တုိင္းေရာက္ေနၾကသည္။
ဘုရားပြဲေစ်းမစခင္ကတည္းက ေတာကလာသည့္ေစ်းသည္ေတြ ျပည့္ေနေလၿပီ။ ထုိေစ်းလွည္းမ်ားတြင္
ထြန္တုံး၊ ခြတ္သန္၊ ဝါး၊ ဖ်ာ၊ မန္က်ည္း၊ ထန္းလ်က္၊ ပဲ၊ ေျပာင္းဆန္၊ ႀကိမ္ စသည့္
လယ္ယာႏွင့္သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းေတြ ပါလာတတ္သည္။ ၿမိဳ့ကလာသည့္ ေစ်းလွည္းမ်ားမွာ
အထည္အလိပ္၊ အလွကုန္ပစၥည္း၊ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ အိမ္တြင္းျဖစ္အလွကုန္ပစၥည္း၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္
စသည့္ ကုန္ေျခာက္ပစၥည္းမ်ားပါလာတတ္သည္။ ေတာဘုရားပြဲသည္ ၿမိဳ့ႏွင့္ ေတာတို႔၏
ေပါင္းဆုံရာေနရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္း အေသးစားႏွင့္လယ္ယာတို႔
ေစ်းကြက္ၿပိဳင္ရာလည္းျဖစ္သည္။
ေနာက္သတိရေနေသးသည့္႐ႈခင္းမွာ တမာတန္းနားက
တမာပင္တစ္ပင္ေပၚတြင္ မိ္န္းကေလးတစ္ဦး ႀကိဳးဆြဲခ်၍ေသေနသည့္႐ုပ္ပုံျဖစ္သည္။
ထုိမိန္းကေလး၏အမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္၊ မိန္းကေလးက
အသက္(၁၈)ႏွစ္၊(၁၉)ႏွစ္ အရြယ္။ မိန္းကေလးသည္ အရွက္ထက္ အသက္ကိုမငဲ့ႏုိင္ေတာ့ဘဲ
ႀကိဳးဆြဲခ်ေသသြားခဲ့သည္။ သူ႔အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းပုံမွာ အံ့ၾသေလာက္ ပါသည္။
မိန္းကေလးသည္ ေသၿပီးသည္၏အျခားမဲ့မွာပင္ သူ႔အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းလုိသည့္ႏွယ္
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခါးကထဘီကို ေသေသသပ္သပ္စည္းသြားခဲ့သည္။ ေလာကတြင္
လူအမိ်ဳးရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႔သည္ အသက္ရွင္ေနၾကေသာ္လည္း အရွက္မရွိၾကပါ။ အခ်ိဳ႔မွာ
အသက္ရွင္လ်က္ရွိစဥ္တြင္သာအရွက္ရွိၿပီး ေသသည္ႏွင့္ အရွက္ကိုပါခြာခ်ခဲ့ၾကပါသည္။
ဒုတိယအမ်ိဳးအစားသည္ ပထမအမ်ိဳးအစားထက္ ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္
ခ်ီးက်ဴးစရာအေကာင္းဆုံးမွာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိစဥ္မွာေရာ ေသသည္၏အျခားမဲ့မွာေရာ မိမိ၏
ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ မိမိ၏အရွက္ကိုထိန္းသိမ္းသြားၾကေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ တမာတန္းတြင္
ႀကိဳးဆြဲခ်၍ေသသြားေသာ အမည္မသိသည့္ မိန္းမပ်ိဳသည္ အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲအထဲက ေနာက္ေခ်းခံထားသူ
လူႀကီးလူေကာင္းအမည္ခံတို႔ထက္ ခ်ီးက်ဴးေလးစားထုိက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
တမာတန္းကို လြမ္းစရာ က်န္းေသသည္။ ငယ္ငယ္(၇)ႏွစ္သားေလာက္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အိမ္မွ ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးပါသည္။ အိမ္
ထြက္ေျပးျခင္းမွာ ဘာအေၾကာင္းမွ် မရွိပါ။ တမာတန္းသို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ငွက္ဥသြားႏႈိက္ၾကရင္း
မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ထြက္ေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔က မုိးဖြဲကေလးေတြ က်ေနပါသည္။
တမာပန္းႏုေတြကလည္း သင္းေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တမာတန္းကို အဆုံးအထိမေရာက္ဖူးေသးပါ။
သုံးေလးမုိင္ေဝးသျဖင့္ မေရာက္ဖူးေသးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တမာတန္းကို
အဆုံးအထိသြားၾကည့္ခ်င္လာပါသည္။ တမာပန္းႏုက ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းေနသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္တြင္ ပခုကၠဴေရာက္သည္အထိ
တမာပင္ေတြကို တန္းစီေပါက္လိမ့္မည္ဟုထင္ေနပါသည္။ ထုိတမာတန္းတစ္ေလွ်ာက္ကို
ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ခ်င္ေနပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တုိင္ပင္ၿပီး
တမာတန္း ေပတစ္ရာအတုိင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ လမ္းတြင္ ခြျဖင့္ ငွက္ပစ္လုိက္၊
ေရအုိင္ေတြ႔လွ်င္ ဝင္ေဆာ့လုိက္ျဖင့္။ သို႔ရာတြင္ ေလးမုိင္ေလာက္ေလွ်ာက္မိသည့္အခါ
တမာတန္းသည္ ဆုံးသြားပါသည္။ ေရွ႔တြင္ တမာပင္ေတြ မရွိေတာ့ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သည္လုိတမာတန္းမ်ား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ရွိရဦးမည္ဟုေတြးကာ
တမာတန္းရွာပုံေတာ္ ဆက္လက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ေရာက္သည္အထိ
တမာတန္းကို မေတြ႔ေတာ့ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လာၿပီး အားငယ္လာၾကပါသည္။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လွည္းႏွစ္စီးေပၚလာၿပီး လွည္းေပၚမွ
လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာပါသည္။ ထုိလူႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္း
လက္ဖက္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၇)ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို
လူသြားလူလာျပတ္သည့္ ေပတစ္ရာႀကီးေပၚတြင္ ၿမိဳ့မွ ဆယ့္ငါးမုိင္ခရီးအကြာ၌ ေတြ႔ရသည့္အခါ
အံ့အားသင့္ေနပါသည္။ သူက အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေမးသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏုိင္ပါ။
ဤတြင္ သူရိပ္မိလုိက္ပါၿပီ။ သူသည္ လမ္းေဘး နဘူးခ်ဳံမွ ႀကိမ္တစ္ေခ်ာင္းကိုခ်ိဳး၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်က္စီရုိက္ၿပီး လွည္းေပၚသို႔အတက္ခုိင္းပါသည္။
သည္အ႐ြယ္မွာ အိမ္ေျပးရသေလာဟုဆုိကာ ေတာ္ေတာ္လည္းစိတ္ဆုိးေနဟန္တူပါသည္။ ညေနပုိင္း
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္သည့္အခါတြင္ တစ္ၿမိဳ့လုံးလုိက္ရွာၿပီး မေတြ႔သျဖင့္
လူေပ်ာက္မႈျဖင့္ဂါတ္တုိင္ထားပါသည္။ လက္ဖက္ကုန္သည္က အိမ္သို႔သြားအပ္သည့္အခါတြင္
အေဖသည္ စိတ္ဆုိးလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိင္တြင္ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ရုိက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ႀကီးျပင္းလာေသာအခါတြင္ အိမ္မွ ႏွစ္ခါေလာက္ထြက္ေျပးဖူးပါေသးသည္။
တမာတန္းကေပၚခဲ့ေသာ အိမ္ေျပးစိတ္သည္ ႀကီးသည္အထိ ပါလာသလားမဆုိႏုိင္ပါ။
တမာတန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္တစ္ခ်က္
ကၽြန္ေတာ္ သတိရစရာက်န္ေသးသည္။ ယင္းမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက ဂ်ပန္တို႔
အသတ္ခံသြားရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ကိုတင္ဦး၏သခ်ႋဳင္းရွိေသာေၾကာင့္
ျဖစ္ပါသည္။ ကုိတင္ဦးသည္ ၿမိဳ့ႏွင့္ ဆယ္မုိင္ခန္႔ေဝးေသာ႐ြာတစ္႐ြာတြင္
ဂ်ပန္မိသြားၿပီး ကုိယ့္က်င္းကိုယ္တူးခုိင္းကာ က်င္းဝတြင္ဒူးေထာက္ခုိင္းၿပီး
ဓားျဖင့္ခုတ္သတ္လုိက္ ပါသည္။ သူ႔အေလာင္းကို ထုိ႐ြာအနီးကက်င္းထဲတြင္ ဂ်ပန္က
ျမွဳပ္ပစ္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးသြား၍ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ေသာ အခါတြင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုတင္ဦး၏အရိုးကိုသြား၍ေဖာ္ကာ မီးသၿဂိဳဟ္ၿပီး တမာတန္းေဘးက
ခံစပ္ကုန္း ေတာင္ကမူကေလးေပၚတြင္ အုတ္ဂူကေလးတစ္ခု လုပ္ၾကပါသည္။ ထုိစဥ္က
ၿမိဳ့ပုိင္ႏွင့္ အဂၤလိပ္အလုိေတာ္ရိလူႀကီးမင္းမ်ားက ၿမိဳ့ထိပ္တြင္
သခ်ႋဳင္းဂူလုပ္ရမည္ေလာဟု ဆုိကာ ကန္႔ကြက္တားျမစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္မ်ားသည္
သူတို႔တားျမစ္ခ်က္ကိုဖီဆန္ကာ ကိုတင္ဦး၏အ႐ိုးျပာမ်ား ကို ထုိေတာင္ကမူကေလးေပၚတြင္
ဂူသြင္းၾကပါသည္။
* ထုိတစ္ေခါက္ အညာသို႔ေရာက္စဥ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္အမဲေျခာက္ဖုတ္ကို စာအုပ္ႏွင့္တြဲဖက္ျမည္းရင္း
အိမ္ေနာက္က တမာပင္ကေလးကို ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အေမက အမဲေျခာက္စပ္ခ်ဥ္ဟင္း၊ တမာ႐ြက္တို႔ျဖင့္ေကၽြးသျဖင့္
တမာတန္းကိုသတိရကာ တမာပင္ကေလးကို ေမာ့ၾကည့္မိလုိက္ျဖင္းျဖစ္ပါသည္။
တမာ႐ြက္ေတြေၾကြေနသည္မွာ သုံးေလးရက္ရွိပါၿပီ။ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနေသာ
တမာပင္ကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြလြမ္းေဝဒနာဝင္လာပါသည္။ သည္ေန႔ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ႏွစ္ရက္သုံးရက္ခန္႔ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း ျဖစ္ေနေသာ တမာပင္ကေလးတြင္ ႐ြက္ႏုေတြထြက္ေနသည္ကို
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနပါသည္။ ျပကၡဒိန္ကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၂၄)ရက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ထယူကာ အိမ္ေနာက္ေဖးက တမာပင္ကေလး
႐ြက္ႏုေတြစထြက္တဲ့ေန႔ဟု မွတ္ထား လုိက္ပါသည္။ အျခားေသာတမာပင္မ်ားကို
ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ႐ြက္ႏုေတြဆင္စျပဳေနပါသည္။ တမာပင္တို႔သည္ တပို႔တြဲလ ျပည့္ကာနီးႏွင့္
လျပည့္ေက်ာ္တို႔တြင္ ႐ြက္ႏုဆင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရပါသည္။
ေရွးစာဆုိတို႔က တမာကို မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္
ဥပမာတင္စား၍သုံးခဲ့ၾကပါသည္။ တမာလုိ မခါးနဲ႔၊ ပ်ားလုိခ်ိဳဟု ေျပာၾကပါသည္။
တမာေရာယွက္၊ စုိက္ေရာဖက္က၊ သရက္ပင္မင္း၊ သီးခ်ိဳကင္း၏ဟု ဆုိၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္
ယင္းမွာ တစ္ဖက္သက္က်ေသာ နိဂုံးခ်ဳပ္နည္းဟုထင္ပါသည္။ တမာသည္ အဆင္းမလွေသာ္လည္း
အရိပ္ကိုေပးပါသည္။ တမာပန္းရနံ႔သည္ ႐ိုင္းေသာ္လည္း ေမႊးၿမဲ ေမႊးပါသည္။ တမာ႐ြက္သည္
အေၾကြျမန္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ႐ြက္ႏုထြက္ပါသည္။ တမာသည္ ခါးသည္ဟုဆုိေသာ္လည္း
ခံတြင္းၿမိန္ေစပါသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ ကဗ်ာဆရာတို႔က တမာပန္းကို ဖြဲ႔လာၾကပါသည္။
တမာသည္ အညာ၏ပုံရိပ္ျဖစ္လာပါသည္။ ခ်ိဳၿပံဳးက "တမာေတာမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတဲ့ ေမာင္ေရ
ေမာင္ေရ"ဟု တမာကို လြမ္းတစြာညည္းပါသည္။
တမာႏုခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏
ေရာဂါလကၡဏာခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လြမ္းေဝဒနာ၏ ျပဒါးတုိင္လည္းျဖစ္ပါသည္။
(စာၿပီးႏွစ္ ၁၉၈၉) ျမသန္းတင့္
တမာ ရနံ႕ေလးေတြကိုေတာ့ သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ..