ကိုမင္းကိုနိုင္နဲ႔က်ေနာ့္ကို တၿပိဳင္တည္းဗ်ဴးၿပီး တပုဒ္ထဲမွာေရးထားတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး-၂-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ကိုမင္းကိုနိုင္နဲ႔က်ေနာ့္ကို တၿပိဳင္တည္းဗ်ဴးၿပီးတပုဒ္ထဲမွာေရးထားတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး-၂-(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)ဒီအင္တာဗ်ဴးက ဇန္နဝါရီ ၂၀၀၆ မွာ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္၂၀၁၁ စက္တင္ဘာက်မွ ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါတယ္။

နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြက ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းမႈအေၾကာင္းေဖၚျပ

ေရးသူ အလန္ဆိုက္ပရပ္ႏွင့္ အီလန္နာကာရွီေမး

ေဝၚရွင္တန္ပို႔စ္သတင္းစာ ႏိုင္ငံျခားေရးရာ႒ာန-ဇန္နဝါရီ၃ ရက္ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္(အဂၤါေန႔) အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ မဲေဆာက္မွာပါ။ အီလန္နာကားရွီေမးက ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္(ဗကသ)ကို ဗ်ဴးခ်င္တာပါ။ သူ ျငင္းတာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုညိဳအုန္းျမင့္က စကားျပန္အျဖစ္ကူညီပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကိုေတာ့ အီလန္နာကာရွီေမးရဲ့အေဖၚက ျပည္တြင္းသြားဗ်ဴးၿပီး က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ ေအေအပီပီရံုးထဲမွာဗ်ဴးပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမ်ားေရးတာဗ်ဴးတာေတြကို ျပန္ေျပာလို/ေရးလိုစိတ္သိတ္မရွိလွပါ။ မေလးရွားကသူငယ္ခ်င္းရဲ့တိုက္တြန္းမႈရယ္ မွတ္တမ္းသေဘာျဖစ္ေစ့ခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ျပန္ျဖစ္သြားတာပါ။ သတင္းဘာသာျပန္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳမရွိေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သမွ်အနီးစပ္ဆံုးနဲ႔ဆီေလ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိပ္လိုကို လင့္ခ္ကေနဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီေနရာကေနဖတ္ပါ။

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/01/02/AR2006010201865.html

(အပိုင္း-၂)၁၉၉၁ ခုႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ေထာင္ဝင္စာဖြင့္ေပးလိုက္ေပမယ့္၂ ပတ္တႀကိမ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတြ႔ရၿပီး သူ႔ မိဘနဲ႔ညီမကလြဲလို႔ မိသားစုဝင္မဟုတ္တဲ့ဘယ္သူနဲ႔မွေပးမေတြ႔ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔မယ့္ေနရာအထိ အသြားအျပန္ေခါင္းစြပ္စြပ္ၿပီး လူမျမင္ေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးထုတ္သြားပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကေန မိုင္၃၅ဝ ေလာက္ေဝးတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြေထာင္ကိုေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ မိသားစုေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ဖို႔ မလြယ္သေလာက္ျဖစ္သြားတာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာမွာေထာင္ကလြတ္လာပါတယ္။ လႊတ္မယ္လို႔တရားဝင္မေျပာပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲလြတ္ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

စစ္တပ္ဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အာဏာလက္ဆုပ္ျဖည္ဖို႔မလြယ္ေသးဘူးလို႔ သူကယံုေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လြတ္လာၿပီးကတည္းက သူနဲ႔အတူ အျခားလႈပ္ရွားေနသူေတြကစစ္အစိုးရကိုသူတို႔နဲ႔အတူ အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာလို႔ဆိုပါတယ္။ လူမႈအစီအမံေတြခ်ရာမွာ လူေတြဝင္ေငြျမင့္လာဖို႔၊ အာရွတိုက္ရဲ့အဆိုးဆံုးအေနအထားျဖစ္ေနတဲ့ အိဒ္စ္နဲ႔ငွက္ဖ်ားလိုကူးစက္ေရာဂါေတြ တိုက္ဖ်က္ရာမွာ အတူကူညီလုပ္ၾကဖို႔ ေျပာေနရတာလို႔ဆိုပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ အစိုးရက အဲ့ဒါေတြကိုေခါင္းေရွာင္ေနတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာကိုပဲ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြနဲ႔
ဆက္သြယ္လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူတခ်ိဳ႔ကို အစိုးရကဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာေတြလည္း လုပ္ေနပါတယ္။

ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဆန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္လို႔သူတို႔ေခၚတဲ့ဗမာျပည္မွာ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေလးစားလိုက္နာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ “ျမန္မာျပည္သားေတြလည္း သူမ်ားနိုင္ငံေတြထက္မေလ်ာ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခံစားေနၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ျပည္တြင္းက လူ႔အခြင့္အေရးစံခ်ိန္စံၫႊန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တာဗ်။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ေတာ့ေနရမွာေပါ့။ တိုင္းျပည္ဆူပူေအာင္လုပ္မယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးကို ထိပါးမယ္၊ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အခြင့္အေရးျပန္အရုပ္ခံရမွာပဲ”လို႔ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေျပာသြားပါတယ္။

မ်ိဳးျမင့္ဟာ မင္းကိုနိုင္နဲ႔ လူခ်င္းမသိေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းသိသူျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဟာ ပန္းတိုင္တခုတည္းကိုသြားေနၾကတာလို႔ သိေနပါတယ္။စစ္မႈထမ္းတဦးရဲ႔သား၊ အရပ္ ၆ ေပေလာက္ရွိၿပီး ေယာကၤ်ားပိီသတဲ့မ်ိဳးျမင့္ဟာ အေဖ့ေျခရာနင္းၿပီးစစ္မႈထမ္းခဲ့ ပါတယ္။ ေရွ႔တန္းမွာ ေျမႁမႈတ္မိုင္းေၾကာင့္ဒဏ္ရာရၿပီး ေျခေတြလက္ေတြျပတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒဏ္ရာရၿပီးနာလန္ထ ကာလမွာ ဘဝေနာက္ေၾကာင္းျပန္သံုးသပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ တပ္ထဲေနတုန္းက ေရွ႔တန္းမွာ စစ္သားေတြက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြကိုျပန္ျမင္လာတယ္။ အစိုးရရဲ့မသတီစရာလုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း ျပန္ေတြးျမင္တတ္လာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာ သူနဲ႔ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အပ်ံသင္စ သက္တမ္းနုနု အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႔ ထက္ျမက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္လိုက္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို စၿပီးစည္းရံုးသိမ္းသြင္းေနပါၿပီ။ မ်ိဳးျမင့္လည္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲဝင္ၿပီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ(တကယ္က ဂ်ဴလိုင္လျဖစ္ပါတယ္) ထဲမွာ မ်ိဳးျမင့္ အဖမ္းခံရၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္သြားပါတယ္။

ေနာက္တႏွစ္ၾကာေတာ့ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကသူတို႔ကိုလႊတ္ေပးဖို႔ အစာအငတ္ခံတိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကို အစိုးရက အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့ၿပီးနွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းတာေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကို ေျမႀကီးေပၚအားလ်ားေမွာက္ခိုင္းထားၿပီး က်န္ေသးတဲ့ေျခနဲ႔လက္ကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔နင္းၿပီး ၇ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ နံပတ္တုတ္ေတြနဲ႔ဆက္တိုက္ရိုက္တာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ ေခါင္းကိုအစြပ္စြပ္ထားၿပီး ေျခတဖက္နဲ႔တေန႔ကို ၄ နာရီၾကာေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္ပါတယ္။ စစ္ေခြးတိုက္လို႔ဆိုရင္ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ေမွာင္မဲေနတဲ့တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးပါ။ (ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေျပာတာက စစ္ေခြးတိုက္နဲ႔၆ တိုက္ကိုခြဲၿပီးေျပာေပမယ့္ သတင္းေထာက္က သိတ္သေဘာေပါက္ဟန္ မရွိဘူးထင္ပါတယ္)

ထိုင္းဘက္အျခမ္းက မဲေဆာက္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႔ကေလးမွာလုပ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးမွာ ”သူ႔ကိုစစ္ေခြးတိုက္ေခၚသြားၿပီး တလတိတိတိုက္ပိတ္ထားတဲ့အေၾကာင္း”ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ တိုက္ပိတ္ထားတုန္းမွာ အခန္းထဲကို မလြယ္ေပါက္ကေလးကေန တေန႔ ၂ ႀကိမ္ေထာင္ပံုစံ လံုးတီးထမင္းနဲ႔ ငါးပိပုတ္ လာလာထိုးထည့္ေပးတဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ့လက္ဖ်ားေလးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွကိုမျမင္ရတာလို႔ဆိုပါတယ္။ ေန႔လား ညလားဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ေနာက္တႀကိမ္မွာ သူ႔ကို ကိုယ္လံုးတီးခၽြတ္၊ ေခါင္းစြပ္စြပ္၊ လက္ထိတ္ေနာက္ျပန္ခတ္ၿပီး ၄ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ေခြးေျခခံုေပၚ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ တေယာက္ကသူထိုင္ေနတဲ့ခံုကို ေနာက္ကေနေဆာင့္ကန္ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားခ်ိန္မွာေတာ့တုတ္ေတြနဲ႔ဝိုင္းရိုက္၊ ဝိုင္းၿပီး ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေတာ့တာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။

၃ ႀကိမ္တိုင္အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္သက္၁၅ ႏွစ္နီးပါးကို ဘယ္လို ႀက့ံႀကံ့ခံျဖတ္သန္းခဲ့သလဲဆိုေတာ့ သူက (တေန႔ေန႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တိုက္ပြဲဝင္ေနရတာေတြ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္သြားမွာပါ။ လူေတြဟာ ဘဝေတြကို စေတးေနၾကရတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ေျခလက္အဂၤါေတြ စေတးခဲ့ရသလို မိဘကသားသမီးေတြကို သားသမီးကမိဘေတြကို စြန္႔လႊတ္စေတးေနၾကရတာပဲေလ၊ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းၿပီး ဒီမိုကေရစီအစိုးရတရပ္ရပ္ေအာက္ ေရာက္သြားခ်ိန္က်ရင္ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာကလည္း ဒါပါပဲ) လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ တႀကိမ္ သူေထာင္ကျပန္လြတ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ ဘဝတူႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့တာေတြလုပ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲနဲ႔ေထာင္ျပင္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး သတင္းေတြ အစားအစာေတြ ခိုးသြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ တလေလာက္အတြင္းမွာပဲ အဲဒါအတြက္ ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး စစ္ေၾကာေရးစခန္းနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ကိုအပို႔ခံရျပန္ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ သူ႔ကို အစာေရစာအငတ္ထားၿပီးနွိပ္စက္ရံုတင္မကပဲ စအိုထဲကေနေသြးစိမ့္ထြက္တဲ့အထိ ရိုက္တာႏွက္တာေတြကိုပါ ခံရျပန္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေထာင္ကေနျပန္လြတ္လာပါတယ္။ ေျမေပၚနိုင္ငံေရးလုပ္မရတာနဲ႔
ေျမေအာက္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ဆက္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ၂ ရက္တႀကိမ္ အိမ္လာ ေမးလားျမန္းလားေတြလုပ္ၿပီး သူလက္ရွိလုပ္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ဖို႔၊ မရပ္ရင္ ျပန္ဖမ္းခံမယ္ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ သူ႔ကို စစ္ေၾကာေရးစခန္းေခၚသြားၿပီး တေနကုန္စစ္ေၾကာေရးလုပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွသူက ”ငါထြက္ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ ထြက္လာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြမွာ သူ႔တပ္ထြက္လက္မွတ္ကိုျပျပၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္အထိ ျဖတ္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ သူ မဲေဆာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း(ျမန္မာျပည္) မွာ အလုပ္လုပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအသင္းက ေထာင္ထဲမွာရွိေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့တာ၊ သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းမွတ္တမ္းတင္တာ၊ ထုတ္ျပန္တာေတြ လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့အပတ္ကပဲ အဲဒီအသင္းက မင္းကိုႏိုင္တို႔ မ်ိဳးျမင့္တို႔လို ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတဲ့နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ၂၄ ဦးရဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳျဖစ္ရပ္ေတြကိုစုၿပီး အစီရင္ခံစာတေစာင္ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစီရင္ခံစာမွာ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြၾကားမွာ အေၾကာက္တရားေတြဝင္ေနေအာင္လို႔၊ နိင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနသူေတြရဲ့စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ရည္ရြယ္ၿပီး နွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းမႈကို နိုင္ငံေတာ္မူတခုအေနနဲ႔ကို သံုးေနတာျဖစ္တယ္လို႔ေဖၚျပထားပါတယ္။

အခုဆို ညညေတြမွာ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ တကိုယ္လံုးေခၽြးျပန္ေျခာက္ျခားၿပီး လန္လန္႔ႏိုးတာေတြျဖစ္ေနၿပီလို႔ မ်ိဳးျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔ ရႉးတိုက္တာခံရသလိုမ်ိဳး ေခြးအူသံေတြ ေခြးေဟာင္သံေတြ ေခြးမန္ဖီသံေတြၾကားေနရသလိုပဲလို႔
ဆိုပါတယ္။ဒါေတြဟာ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ေထာင္ထဲက အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတာေတြရဲ့ ပံုရိပ္ေတြျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ (ေထာင္ထဲမွာ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဘယ္လိုခံစားေနရမယ္။ ဘယ္လိုဒုကၡေတြ ခါးစည္းခံေနရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ဗ်ာ။ ေထာင္ထဲမွာ သူတို႔ရွိေနသေရြ႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မသိက်ိဳးက်င္မျပဳရက္ဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အခု က်ေနာ္ သူတို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာေပါ့) လို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

(ဘာသာျပန္သူ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)