(မေကာင္းတာတိုင္း မေကာင္းတာေတာ့မဟုတ္ပါ)
တပ္ထဲေနတုန္းက ခမရ ၁ဝ၉ နဲ႔တြဲၿပီး တာမံုးညဲ၊ ေရွာက္ေဟာ္၊ လံုထန္၊ မံုးစီးနားလည္ဂြင္ေတြဘက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၂လ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ တာမံုးညဲဘက္ ရိကၡာထုတ္ေရာက္တုန္း စစ္ေၾကာင္း ၅ ရက္ တပတ္ေလာက္မ်ား အနားေလးရပလားဆို ဘိန္းေလးေျပးေျပးရႉဖူးတယ္။ အိုင္ဆာဂ်င္တပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔ေပါ့။ သူက ႀကိဳက္ကိုႀကိဳက္တာ။ မရႉရမၿမိဳရကို မေနနိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အလြန္အကၽြံရႉ အလြန္အကၽြံၿမိဳတာေတာ့ တခါမွမရွိဘူး။ သူ႔ ဘရိတ္နဲ႔သူ မွန္မွန္လိမ့္ေနတာမ်ိဳး။ အလုပ္လည္း မပ်က္ဘူး။ အေနနီးသူေတြေလာက္ပဲ သူ ဘိန္းရႉမွန္းသိတာ။ တျခားလူေတြဆို က်ိန္ေျပာေတာင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္က ႀကိဳက္မ်ားႀကိဳက္မလားလို႔ စမ္းေနတာ။ စစ္ေၾကာင္းထြက္လာၿပီဆို သူေရာက်ေနာ္ပါ ဘိန္းရႉလို႔ မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က မရႉရေတာ့ မရႉဘူး။ သူကေတာ့ ဘိန္းကို ေက်ာပိုးအိပ္ထဲထည့္သယ္ၿပီး အလံုးေလးေတြ လံုးလံုးၿပီး အၿမဲၿမိဳတယ္။ က်ေနာ္လည္း တခါၿမိဳၾကည့္ဖူးတယ္။ ခါးတဲ့အရသာေရာ အေစးနံ႔ေရာမႀကိဳက္ေတာ့ တခါၿမိဳၿပီး ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ရႉတာကိုေတာ့ သေဘာက်ခ်င္သလိုရွိတယ္။ အခန္းေလးကလည္း ေမွာင္ေမွာင္မွိန္မွိန္ေလး၊ ဘိန္းရႉသူေတြရဲ႔ လႈပ္ရွားသံေတြကလည္း တကယ့္ကို ညင္ညင္သာသာေလး၊ မူးတဲ့အမူးကလည္း ယဥ္ယဥ္ေလး၊ ဆီမီးခြက္မီးေတာက္ေလးေတြကလည္း ႏြဲ႔တယ္ဆိုရံု ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး၊ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔ေလးေတြကလည္း ယဲ့ယဲ့ေလး၊ အဖန္ရည္ ခါးခါးေလးကလည္း မက္မေျပစရာေလး၊ မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ မီးခိုးေတြကလည္း ေငြ႔ေငြ႔ေလး၊ ဘိန္းေျပာင္းခ်စ္သံ နည္းနည္းမ်ား က်ယ္သြားရင္ ကမၻာပ်က္မတတ္စိုးရိမ္စရာေလး၊ ဘာအၿငိဳးအာဃတမွမရွိ ဘာရန္လိုမႈမွမရွိ ဘာမတရားမႈမွမရွိ ဘာရန္ပြဲမွမရွိ ဘာစစ္သံမွမၾကားရ တကယ့္ကို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေမြ႔ေလ်ာ္စရာ ကမၻာငယ္ငယ္ေလး။ အဲ့တုန္းက ဘယ္အထိေတာင္ ေတြးဖူးလဲဆိုေတာ့ တကမၻာလံုးသာ ဘိန္းရႉေနၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္မလဲေပါ့။ စစ္ပြဲေတြမရွိ အမုန္းေတြမရွိ။ ပီဘိေနခ်င္စရာ ကမၻာေျမ ဘာညာေတြအထိပဲ။
ဘိန္းက တေျပာင္းစာ တခါရႉစာ ဘိန္းတစ္လံုးမွ ၅ က်ပ္ေလာက္ပဲေပးရတာ။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ပဲတို႔၊ ႏို႔ဆီတို႔နဲ႔ လဲရႉလည္းရတယ္။ က်ေနာ္က အိုင္ဆာဂ်င္ႀကီးနဲ႔တြဲသြားတာဆိုေတာ့ သူကပဲေပးတာမ်ားေတာ့ အလကားဘိန္းစားဆိုရမလား အခမဲ့ဘိန္းရႉခြင့္ရသူေျပာရမလားမသိ။ ဆရာႀကီးကလည္း က်ေနာ့္ကို အေတာ္ခ်စ္တာခင္တာ။ ေခၚတာေတာင္ ဖိုးသားတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၂ လမွာ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ႀကိမ္ရႉ ၅ ရက္၊ တစ္ရက္ကို ညမနက္ ဘိန္း ဆယ္လံုးေလာက္ႏႈန္းနဲ႔ ရႉလာလိုက္တာ ၿငိတိတိျဖစ္ခ်င္လာတာတယ္။
ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီစစ္ေၾကာင္းလိုက္တဲ့အပတ္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ရိကၡာထုတ္ဖို႔ တာမံုးညဲဝင္ေတာ့ ဘိန္းရႉတာကို ယတိျပတ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ မစြဲေသးေတာ့ ျဖတ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆက္ျဖတ္လိုက္တာျဖစ္လို႔ ျဖတ္လိုက္တယ္လို႔သံုးတာပါ။ ျဖတ္ရတာကလဲ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းလြန္းလို႔ ျဖတ္ရတာပါ။ ေကာင္းလြန္းေတာ့ ႀကိဳက္သြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့ေတြးၿပီး ျဖတ္လိုက္တာပါ။ ဘယ္အရာ ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ သိတ္ေကာင္းလြန္းရင္ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။
အိုင္ဆာဂ်င္ႀကီးက ဖိုးသား ဘာလို႔ အရႉရပ္လိုက္တာလဲလို႔ေမးတယ္။ ေကာင္းလြန္းလို႔ပါဆရာႀကီးဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက မင္းနွယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ..တဲ့။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ေအာက္တိုဘာ ၂၂၊ ၂ဝ၁၈)
0 comments:
Post a Comment