ဗမာျပည္ရဲ့ကံၾကမၼာ

ဗမာျပည္ရဲ့ကံၾကမၼာ

Destiny

၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တာပါ။

(၁)
အဂၤလိပ္လိုထည့္ၿပီးေရးတာက ရွင္းေအာင္လို႔ပါ။ Destiny ကုိ ကံၾကမၼာလို႔ ဘာသာျပန္ရတာ မႀကိဳက္လွပါဘူး။ “ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးေရး”ဆိုတဲ့ ကံၾကမၼာလို႔ပဲ ယူေစလိုပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အနစ္နာခံတိုက္ခဲ့ၾကတာဟာ ဗမာျပည္က ကမၻာ့အလယ္မွာ အလံတလက္၊ ေနရာတခုေလာက္ရဖို႔ထက္ ပိုပါတယ္။ “ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္” ရခ်င္တာပါ။ ၁၉၄၈-မွာ ဖန္တီးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လို
ဖန္တီးခဲ့ၾကသလဲ၊ ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုဖန္တီးၾကမလဲ။ ဒါကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။

( ၂ )
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ ၆ဝ နီးပါး ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဘာေတြ ဖန္တီးၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိတ္လန္႔မိတယ္။ ကိုယ့္ပတ္လည္က တိုင္းျပည္ေတြကိုၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ဝမ္းနည္းတယ္ဆိုတာကို စိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ မေရာလိုက္ပါနဲ႔။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္က်သူေတြက “လြတ္လပ္ေရးယူခဲ့တာ မွားၿပီလား” “ဓနသဟာယထဲမဝင္မိတာ မွားၿပီလား” “လူမ်ိဳးစ႐ိုက္ ကိုက လြတ္လပ္ေရးနဲ႔မတန္တာလား” “အဂၤလိပ္တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီယႏၲရားႀကီးကို ႐ိုက္ခ်ိဳးသလိုလုပ္မိတာ မွားသြားၿပီလား”
ဆိုၿပီး “လား”ေတြ အမ်ားႀကီး ေမးေနတဲ့အထဲ ‘ဗကပ’ မပါပါဘူး။ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ေရွ႔မွာ ဘာလုပ္မလဲ၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဘယ္လို ဖန္တီးမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားပါတယ္။ “အလွမ္းကြာေနၿပီ”“အဟပ္ကြာေနၿပီ”ေလာက္ပဲ အသိေပးတဲ့အေရးအသား ျဖစ္ေစဦး၊ အဲဒီ အေရးအသားမွန္သမၽွကိုေတာ့ ႀကိဳဆိုေနမွာပါ။

(၃)
တ႐ုတ္ျပည္ရဲ့ကံဇာတာ နိမ့္တာကို ၁၉ဝဝ ျပည့္ႏွစ္လို႔ သူတို႔က သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ပီကင္းကို အင္အားႀကီး “၈”ႏိုင္ငံကသိမ္းပိုက္တာ ခံရတဲ့ႏွစ္ကို ေျပာတာပါ။ ဗမာျပည္ကေတာ့ သူတို႔ထက္ေစာပါတယ္။ ၁၈၂၄ ကစၿပီး ကံဇာတာ နိမ့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သတိမျပဳၾကပါဘူး။ ႏွစ္ ‘၆ဝ’လုံးလုံး ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚထဲမွာပဲ က်င္လည္ၾကၿပီး နန္းလုပြဲေတြတၿခိမ္းၿခိမ္း လုပ္ေနၾကတယ္။ ၁၈၈၅- မွာ တျပည္လုံး ကၽြန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တ႐ုတ္နဲ႔ ဗမာျပည္ မတူပါဘူး။ အဆိုးထဲက အေကာင္းလို႔ေျပာရမွာက ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚေတြထဲကေနၿပီး (ပညာတတ္ေတြ)ကၽြတ္လြတ္လာတာပါ။ ရခိုင္နဲ႔ တနသၤာရီက ပညာရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ သူတို႔က ေခတ္မီႏုိင္ငံေရး၊ သိပၸံ-ဝိဇၨာ၊ စီးပြားေရး၊ ဘက္ေပါင္းစုံကို မိတ္ဆက္ေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ပဲ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္လာတတ္တာပါ။ အခုလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ပညာရွင္ေတြက ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း အေတြးအျမင္ေတြ ေရးေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ျပည္ပကို ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္သူေတြကလည္း ျပည္ပမွာ တိုးတက္ေနၾကတာကို အားက်စရာ ေရးၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘဝအေျခအေနကိုျပန္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်သလိုလိုေရးတာေတာ့ မႀကိဳက္လွပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ရတဲ့ ေခတ္ကလို မာန္တင္းသံပဲေပးဖို႔သင့္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကလည္း အိုင္ယာလန္ကို အားက်တုန္းက သူတို႔လိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အေျခအေနက သူတို႔နဲ႔ မတူတာပဲ။ အသုဘမွာ ေပထုပ္ေဖာက္ဖုိ႔ ေပထုပ္ေလာက္ပဲလုပ္တတ္ၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ မာန္မေလၽွာ႔ပါဘူး။
အခုလည္း မာန္ေတာ့ မခ်ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

(၄)
“မ်က္ေမွာက္ေခတ္”ကို တြက္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ စစ္ေအးေခတ္တုန္းက ‘ကမၻာ့အခင္းအက်င္း’မ်ိဳး အခုမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီး
ယား၊ ထိုင္း၊ စကၤာပူရဲ့ “ျဖတ္လမ္းမ်ိဳး”ကို အခုသြားၿပီး စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ ကမၻာ့အခင္းအက်င္းသစ္က အရည္တည္ကာလပါ။
အတည္တက် မဟုတ္ပါဘူး။ ျမက္ျမက္မစားရဘဲ ႏွဲႀကီးနင္းမိႏိုင္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြင္ၿပီး လုပ္ရမွာပါ။ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူၿပီးလည္း လုပ္ဝံ့ရမွာပါ။

သန္းေ႐ႊစစ္အုပ္စု ဘာလိုခ်င္သလဲဆိုတာကို ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူတို႔ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားၿပီး
ကိုယ္က ဘာေတြေလၽွာ႔ေပးရမလဲစဥ္းစားရင္ အနာတျခား ေဆးတျခားျဖစ္ၿပီး “၂ဝ၁ဝ” ခုႏွစ္မွာ ျပည္တြင္းလူထုနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ေတြ “အလွမ္းကြာၾက”“အဟပ္ ကြာၾက”ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္။

သမိုင္းသင္ခန္းစာ ယူစရာ ခပ္နီးနီးမွာပဲရွိပါတယ္။ ၁၉၆ဝ-ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုန္းက ပထစ(သန္႔ရွင္းဖဆပလ)အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရပါ
တယ္။ အာဏာကိုေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အာဏာသိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ေနဝင္းက အျပတ္ျဖတ္ပါတယ္။ ဖဆပလ “၂”ျခမ္း စလုံးကို အျပတ္ေခ်မႈန္းပါတယ္။ သန္းေ႐ႊတို႔လုပ္သလို အမၽွင္မျပတ္ဘဲ ထန္းလ်က္လုံး ေခြးလ်က္သလို မလုပ္ပါဘူး။ ဦးႏုက အက္ဒြပ္ေလာ႐ုံကို ဆရာတင္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္လမ္းစဥ္နဲ႔လုပ္ေတာ့ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ “အိမ္ျပန္”ရပါတယ္။ အိမ္မျပန္တဲ့ ဗိုလ္လက္်ာ ေရတိမ္နစ္ရပါတယ္။

NLD လည္း ၁၉၉ဝ-ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစလိုပဲ အႏိုင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာဏာကို ခဏတျဖဳတ္ေတာင္ မရပါဘူး။ ၂ဝ၁ဝ-ေရာက္ရင္
NLD ဘယ္အေျခေရာက္မလဲဆိုတာကို စိတ္ပူပါတယ္။ “၁၉၉ဝ-ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ပြဲရအလံ”ကို(ျပည္တြင္းမွာ) ဆက္လႊင့္ေနလို႔ ရေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ (ျပည္ပမွာေတာ့ လႊင့္လို႔ရမယ္။)

ဗမာျပည္ရဲ့နာတာရွည္ေရာဂါကို အာဆီယံ ASEANေဆးဆရာပင့္ကုဖုိ႔၊ UNSC (ကလုသမဂၢလုံၿခံဳေရးေကာင္စီ)ေဆးဆရာပင့္ၿပီး ကုဖို႔
စဥ္းစားေနရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ပုံစံတမ်ိဳးနဲ႔အထိုင္က်သြားေတာ့မွာပါ။ အဲဒီလို အေျခအေနေရာက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ အသစ္ တခုေပၚမွာ “ျပည္တြင္းစစ္အသစ္”တခုေပၚလာမွာပါပဲ။ ဗမာျပည္ရဲ့ကံၾကမၼာကလည္း ေတာ္လွန္စစ္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းရဦးမွာပါပဲ။

(၅)
“၂ဝဝ၆”ခုႏွစ္ကို အလွည့္အေျပာင္း ႏွစ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းႏွစ္ ျဖစ္ေစဖို႔ ဝိုင္းဝန္းလုံးပန္းၾကရပါမယ္။ သူတေပါက္ ကိုယ္တေပါက္ လုပ္မေနရေအာင္ ‘ဗကပ’က အတိတ္ကိုအတိတ္မွာထားခဲ့ဖို႔ ေျပာတာပါ။ အတိတ္ကိုေမ့ပစ္ဖို႔ မေျပာပါဘူး။ အတိတ္ဆိုတာ ေမ့စေကာင္းတ့အရာ မဟုတ္လို႔ပါ။ တေလာကပဲ ဆိုရွယ္လစ္ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း သားတေယာက္က ၄၈-ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း၊ သူ႔ အေဖ အေၾကာင္း မေျပာေစခ်င္ဘူးလို႔ ေရးလာပါတယ္။ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က မေျပာဘဲေနခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ေရးကိုပဲ ေဇာင္းေပးခ်င္လို႔ပါ။ အားလုံးနဲ႔ တသေဘာတည္း၊ တစိတ္တဝမ္းတည္း လုံးပန္းခ်င္လို႔ပါ။

၄၈-ျပည္တြင္းစစ္ခရီးမွာ ရန္ဘက္ျဖစ္ခဲ့သူ အားလုံးအေပၚမွာလည္း ဒီလုိပဲ သေဘာထားၿပီး အတိတ္ကို ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သတိျပဳ သင့္တာက သန္းေ႐ႊတို႔ဟာ အတိတ္ရဲ့အာဏာအေမြဆိုးကို ဆက္ခံခဲ့သူေတြပဲဆိုတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ သူတို႔ အစြမ္းအစနဲ႔ အာဏာရေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနဝင္း မရွိခဲ့ရင္ သန္းေ႐ႊ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ကေတာ့ အတိတ္ကို ေျပာေနရမွာပါ။

ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ ဗမာျပည္ရဲ့ ကံၾကမၼာဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဗမာျပည္က ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးက ေပါက္ဖြားတာပါ။ ဒီလို ျပည္တြင္းစစ္မ်ိဳးကုိ ဘယ္တုိင္းျပည္မွ တုိက္ေနတာ မေတြ႔ဖူး ပါဘူး။
ဗမာျပည္ရဲ့ ကံၾကမၼာကို ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔

အဆုံးအျဖတ္ေပးရတာ ထပ္ၿပီး မျဖစ္ရေအာင္ အေျမာ္အျမင္ ရွိၾကေစခ်င္ပါတယ္။

၂၁ စာစဥ္ အမွတ္(၉)
၂ဝဝ၆ ဧၿပီ။ မွာ
(ရဲေဘာ္ထြန္းက)ရဲေဘာ္ညိဳေမာင္ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ေရးခဲ့တာပါ။