ဓာတ္ကုလားထိုင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(ဓာတ္ကုလားထိုင္)

က်ေနာ္ ေဝၚရွင္တန္ဒီစီက Newseum ကို ဝင္ၾကည့္ေတာ့ လူေတြကိုေသဒဏ္ေပးတဲ့ လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ႀကီးေတြ႔တယ္။ ဟိုတုန္းက တကယ္သံုးခဲ့တဲ့ဟာႀကီး။ အခု ဒီပံုမွာပါတဲ့ဟာႀကီးနဲ႔ဆင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာႀကီးက အေဟာင္းႀကီး။ လူကိုခံုနဲ႔ကပ္တုတ္တဲ့သားေရႀကိဳးေတြေတာင္ ခတ္ေဆြးေဆြးျဖစ္ေနပံုႀကီး။

က်ေနာ္ အဲ့ဒါႀကီးၾကည့္ရင္း ဦးေရျပား မီးကၽြမ္းတဲ့ေညွာ္နံ႔ေတြရလာသလိုလို၊ အုတ္ခြံကြဲထြက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေတြေပါက္ထြက္လာတာ ျမင္ရသလိုလို၊ လူလည္း ဒြန္႔ဒြန္႔ ဒြန္႔ဒြန္႔နဲ႔ ဓာတ္လိုက္သလိုလို ခံစားရၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြ ထလာတယ္။ ေက်ာထဲစိမ့္တက္လာတယ္။ အဲ့ဒါႀကီးအေပၚ ငယ္ထိပ္ကဆံပင္ေတြကြက္ရိပ္ထားၿပီး၊ ငယ္ထိပ္မွာ ေရစိုအဝတ္ဖတ္ကပ္ထားတဲ့လူတေယာက္ကို ျမင္လာတယ္။ အဲ့လူမ်က္နွာက ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိတာလိုလို၊ ေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္ေနတာလိုလို၊ တခုခုကိုေၾကာက္ၿပီး ခ်က္ျခင္းႀကီးဆြံ႔အသြားတာလိုလို၊ မ်က္နွာႂကြက္သားေတြအကုန္လံုး ေသေနတာလိုလို၊ ႏႈပ္ခမ္းေတြ ဆတ္ဆတ္ဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး မေသခင္ေလး တခုခုေျပာဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလိုလိုေတြ ျမင္လာတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ထိတ္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

အဲ့ဒါႀကီးၾကည့္ရင္း ဒါႀကီးေပၚထိုင္ၿပီး လူဘယ္ႏွေယာက္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါလိမ့္၊ တကယ္အျပစ္က်ဴးလြန္လို႔ အကြပ္မ်က္ခံရတာက ဘယ္နွေယာက္ အလုပ္ႀကံခံရတာက ဘယ္ႏွေယာက္ စတာေတြေတြးမိတယ္။ လူဟာ အသတ္ခံရကာနီးမွာ စိတ္ထဲဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာလည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အင္းစိန္ေထာင္ႀကိဳးတိုက္မွာ ေသဒဏ္အခ်ခံထားရတဲ့ ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ ကာလတခု အတူေနဖူးတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။

အဲ့ဒါႀကီးေရွ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ေနရင္းကေန စိတ္က အဲ့ဒါႀကီးေပၚ တက္ထိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္ကဘယ္လို ခ်ိဳင္းေထာက္ေတြ ေဘးခ်ၿပီး အဲ့ဒါႀကီးနား ကပ္သြားမိတယ္မသိပါဘူး။ ကပ္ေတာ့ ကပ္သြားတယ္။ လက္နဲ႔ ထိလို႔မရေအာင္ ရံတားထာေပမယ့္ အတင္းဖ်စ္ညွစ္တိုးရင္ေတာ့ အဲ့ဒါႀကီးဆီေရာက္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္က ဒုကၡိတဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္လည္း မလႈပ္ရွားႏိုင္ဘူး။ ေရွ႔ကခ်ထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းအရံအတားေလးပဲ ေက်ာ္ရေသးတယ္ ျပခန္းေစာင့္က ေပါက္ခ်လာၿပီး ျပန္ဆုတ္ဖို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတိဝင္လာၿပီး ဟ ငါ ဘာလုပ္မိတာပါလိမ့္ျဖစ္သြားတယ္။ လူကလည္း သံမံတလင္းေပၚ ေလးဘက္ေထာက္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကို႔ရို႔ကားယားနဲ႔။ ရုတ္တရက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ဘူး။ ခ်က္ျခင္းျပန္လွည့္ရ ခက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပခန္းေစာင့္က ဆဲြထူၿပီး အျပင္မထုတ္ေပးတယ္။

ၿပီးေတာ့ ျပခန္းမန္ေနဂ်ာရံုးခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ ဟိုက်ေတာ့ ေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ က်ေနာ့္ကို တခုခုမသကၤာသလိုပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း သူတို႔ေမးတာေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္ေျဖပါတယ္။ အိုင္ဒီျပဆိုလို႔လည္း ျပပါတယ္။ မင္းဘာလို႔ အဲ့ထဲဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္က အဲ့အေပၚမွာ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါလို႔ေျဖတယ္။ ဘာလို႔ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ရတာလဲလို႔ ဆက္ေမးေတာ့ ျပႆနာကတက္ေရာ။ က်ေနာ္ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ရံုသက္သက္ပါ၊ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးလို႔ျပန္ေျဖတယ္။ သူက ဘာလို႔ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ရတာလဲဆိုၿပီး ဒီေမးခြန္းပဲထပ္ေမးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပဲျပန္ေျဖတယ္။ သူ သိတ္ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး က်ေနာ့္အေျဖကို။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ကို အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း Yes, i won't do again. လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူး။

ခုလည္း အခြင့္သာရလို႔ကေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ရံုးခန္းကထြက္ၿပီး ျပတိုက္တခုလံုး တခန္းၿပီးတခန္း လိုက္ၾကည့္တယ္။ အခန္းကူးတိုင္းမွာ အဲ့ဒီကူးလိုက္တဲ့အခန္းကအေစာင့္က ေနာက္ကေန ကပ္လိုက္လိုက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္နည္းနည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တာနဲ႔ ျပတိုက္ႀကီးတခုလံုးေတာင္ လိုက္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး အဲ့အေခါက္က။ ေနာက္တေခါက္ၾကေတာ့မွ တေနကုန္ ေရစိမ္ၿပီးၾကည့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါႀကီးေရွ႔ေရာက္ အေစာင့္လစ္မလစ္ကိုေတာ့ မ်က္ေစ့ကစားၾကည့္ေသးတယ္။ တက္ထိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကေဖ်ာက္မရဘူး။ ခုလည္း မေပ်ာက္ေသးဘူး။ (ဒီပံုက ကိုခ်မ္းမိႈင္းဆီက ယူခ်လာတာပါ)

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈)