(ဆရာမ်ားတာ ေကာင္းတယ္)
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္အပါအဝင္ အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြေပၚလာတာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ လူတိုင္းဟာ မိမိတို႔ အေတြးအျမင္အသိ ခံစားမႈေတြကို ေဖာ္ျပနိုင္လာၾကတယ္။ လူတိုင္း စာေရးသူျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရလာတယ္။ ကိုယ့္စာကို ကိုယ္တိုင္တည္းျဖတ္သုတ္သင္ ျဖန္႔ခ်ိခြင့္လည္း လူတိုင္းအညီအမွ်ရသြားၾကတယ္။ အယ္ဒီတာတို႔ ဆင္ဆာတို႔လည္း ေပ်ာက္ထြက္သြားတယ္မဟုတ္လား။ အမုန္းစကားကို ပါးပါးနပ္နပ္ ပညာသားပါပါေျပာတတ္ရင္ ဇကာဘာ့ဂ္လည္း ဘာမွမတတ္နိုင္ပဲ လြတ္ထြက္လာတာေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အနုပညာဆိုတာ ၾကားခံပစၥည္းမလို၊ ဖန္တီးသူနဲ႔ခံစားသူ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္မႈျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးအျမင္အယူအဆကို ပိုအားေကာင္းလာေစတယ္။ စာေရးဆရာဆိုၿပီး ဆရာဘြဲ႔ကို ကိုယ့္ဘာသာခံယူထားၿပီး သီးသန္႔အလႊာလိုလိုလုပ္ထားတဲ့ အစြဲကိုလည္း ျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကလို စာေပဆိုတာ ပညာဆိုတာ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ နန္းတြင္းအမႉးအမတ္ေတြ ပညာရွိေတြရဲ့အရာလို႔ လူထုနဲ႔စာေပ ျခားထားတဲ့စည္းကလည္း ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ခုထိထူေနတုန္း မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီစည္းကို ဆက္ထူေနေစ့ခ်င္သူေတြက အင္တာနက္ လူမႈကြန္ယက္ေတြရဲ့ေက်းဇူးကို သာဓုအနုေမာဒနာေခၚရမယ့္အစား "လူတိုင္း စာေရးဆရာေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ" ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေနရာေပ်ာက္မွာ စိုးတဲ့ေလသံနဲ႔ အတိအလင္းထြက္ သံကုန္ဟစ္ၾကရၿပီမဟုတ္လား။
ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဆရာဆိုတာနဲ႔ သာေသာညာေသာခြဲမေနေတာ့ပဲ အာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာခ်င္သူက မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာဆိုတာနဲ႔ ေျပာလိုက္မဟဲ့ ေဟာလိုက္မဟဲ့ ဆံုးမေခ်ခၽြတ္လိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့အခြင့္အေရးကို အမိအရယူလိုက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခု ဒီအမူအက်င့္လည္း အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြေၾကာင့္ လံုးပါး ပါးလာတယ္မဟုတ္လား။
အနုပညာကို အတတ္ပညာကို အသိပညာကိုသာ တန္ဖိုးထားတဲ့ လူ႔အစုအစည္းေတြမွာ ဆရာဆိုၿပီး စင္ေပၚတက္ ငါ့စကားႏြားရေျပာတာေတြကို လက္မခံတတ္ၾကေပမယ့္ ဗမာျပည္မေတာ့ စာေပဝမ္းစာရွိရွိ မရွိရွိ၊ စာေပျဖတ္သန္းမႈဘဝရွိရွိ မရွိရွိရွိ၊ စာေပသမၻာရွိရွိ မရွိရွိ စာေလးတပုဒ္တအုပ္ေရးၿပီး(ေရးတဲ့စာ ဖန္တီးတဲ့အနုပညာကလည္း အနုပညာစံအရ တန္းဝင္ဝင္ မဝင္ဝင္) နယ္ပယ္တခုခုကေန(နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးစတာမ်ိဳးေတြ) နံမည္အခံေလး ေျခကုပ္ယူၿပီး စင္ေပၚတက္ ေျပာေနေဟာေနသူေတြ အနမတဂၢျဖစ္ေနလည္း ေအာက္ကေန ရိုရိုေသေသထိုင္ နာတတ္ၾကတာမ်ိဳးရွိတယ္မဟုတ္လား။ မဟုတ္လား။ ပညာရွင္အျဖစ္ ရသ/သုတစာေပေရးသူ အျဖစ္ တကယ္တတ္ပြန္နားလည္သူေတြၾကားဝင္ၿပီး ဆရာတဆူဂူတစ္လံုး လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း အေနအစားမေခ်ာင္ၾကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ တို႔သာ တြင္က်ယ္လိုက္မဟဲ့၊ တို႔သာ စင္ေပၚတက္လိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့ ေထာင္လႊားမႈေတြလည္း တစတစ အရည္ေပ်ာ္ၾကလာတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာအမည္ခံတိုင္း လူေကာင္းလို႔ေျပာလို႔မရဘူးဆိုတဲ့အသိေတြလည္း ပိုသိလာၾကတာမဟုတ္လား။ ဆရာဆိုတာ လူပါပဲဆိုတဲ့အသိလည္း ဝင္လာၾကၿပီမဟုတ္လား။
က်ေနာ္တို႔သိထားဖို႔က လူဟာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အဆင့္အတန္းရထား ရထား သူသိထား ေတြးထားျမင္ထား ဆင္ျခင္ထားတာထက္ပို မေျပာနိုင္ဘူး၊ မေရးနိုင္ဘူး၊ မဖန္တီးနိုင္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ သူ႔စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္ သူ႔အနုပညာေတြခံစားၾကည့္ရင္ သူ႔ဗဟိဒၶသ႑န္ဟာ ေပ်ာက္ထြက္သြားေတာ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ၾကဖို႔သာ လိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ခံအားေကာင္းၾကဖို႔ပါပဲ။
အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြမွာ (စာေရး)ဆရာမ်ားပါတယ္။ ဆရာမ်ားတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေရြးခြင့္ ပိုရၾကပါတယ္။ သားဆိုတာ ဆရာမမ်ားလည္း ေသေလာက္တဲ့အေၾကာင္းရွိ ေသတာပါပဲ။ ဆရာမ်ားတိုင္း သားေသတာမွမဟုတ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔သိၾကဖို႔ပါပဲ။
အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြ ျဖန္႔က်က္လိုက္လို႔ ဆန္႔ထြက္လာတဲ့ေကာင္းက်ိဳးေတြထဲကတစ္ခုကို ခ်ံဳ႔ၿပီးျမင္ၾကည့္တာပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (ေအာက္တိုဘာ ၂၃၊ ၂ဝ၁၈)
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္အပါအဝင္ အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြေပၚလာတာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ လူတိုင္းဟာ မိမိတို႔ အေတြးအျမင္အသိ ခံစားမႈေတြကို ေဖာ္ျပနိုင္လာၾကတယ္။ လူတိုင္း စာေရးသူျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရလာတယ္။ ကိုယ့္စာကို ကိုယ္တိုင္တည္းျဖတ္သုတ္သင္ ျဖန္႔ခ်ိခြင့္လည္း လူတိုင္းအညီအမွ်ရသြားၾကတယ္။ အယ္ဒီတာတို႔ ဆင္ဆာတို႔လည္း ေပ်ာက္ထြက္သြားတယ္မဟုတ္လား။ အမုန္းစကားကို ပါးပါးနပ္နပ္ ပညာသားပါပါေျပာတတ္ရင္ ဇကာဘာ့ဂ္လည္း ဘာမွမတတ္နိုင္ပဲ လြတ္ထြက္လာတာေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အနုပညာဆိုတာ ၾကားခံပစၥည္းမလို၊ ဖန္တီးသူနဲ႔ခံစားသူ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္မႈျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးအျမင္အယူအဆကို ပိုအားေကာင္းလာေစတယ္။ စာေရးဆရာဆိုၿပီး ဆရာဘြဲ႔ကို ကိုယ့္ဘာသာခံယူထားၿပီး သီးသန္႔အလႊာလိုလိုလုပ္ထားတဲ့ အစြဲကိုလည္း ျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကလို စာေပဆိုတာ ပညာဆိုတာ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ နန္းတြင္းအမႉးအမတ္ေတြ ပညာရွိေတြရဲ့အရာလို႔ လူထုနဲ႔စာေပ ျခားထားတဲ့စည္းကလည္း ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ခုထိထူေနတုန္း မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီစည္းကို ဆက္ထူေနေစ့ခ်င္သူေတြက အင္တာနက္ လူမႈကြန္ယက္ေတြရဲ့ေက်းဇူးကို သာဓုအနုေမာဒနာေခၚရမယ့္အစား "လူတိုင္း စာေရးဆရာေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ" ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေနရာေပ်ာက္မွာ စိုးတဲ့ေလသံနဲ႔ အတိအလင္းထြက္ သံကုန္ဟစ္ၾကရၿပီမဟုတ္လား။
ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဆရာဆိုတာနဲ႔ သာေသာညာေသာခြဲမေနေတာ့ပဲ အာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာခ်င္သူက မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာဆိုတာနဲ႔ ေျပာလိုက္မဟဲ့ ေဟာလိုက္မဟဲ့ ဆံုးမေခ်ခၽြတ္လိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့အခြင့္အေရးကို အမိအရယူလိုက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခု ဒီအမူအက်င့္လည္း အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြေၾကာင့္ လံုးပါး ပါးလာတယ္မဟုတ္လား။
အနုပညာကို အတတ္ပညာကို အသိပညာကိုသာ တန္ဖိုးထားတဲ့ လူ႔အစုအစည္းေတြမွာ ဆရာဆိုၿပီး စင္ေပၚတက္ ငါ့စကားႏြားရေျပာတာေတြကို လက္မခံတတ္ၾကေပမယ့္ ဗမာျပည္မေတာ့ စာေပဝမ္းစာရွိရွိ မရွိရွိ၊ စာေပျဖတ္သန္းမႈဘဝရွိရွိ မရွိရွိရွိ၊ စာေပသမၻာရွိရွိ မရွိရွိ စာေလးတပုဒ္တအုပ္ေရးၿပီး(ေရးတဲ့စာ ဖန္တီးတဲ့အနုပညာကလည္း အနုပညာစံအရ တန္းဝင္ဝင္ မဝင္ဝင္) နယ္ပယ္တခုခုကေန(နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးစတာမ်ိဳးေတြ) နံမည္အခံေလး ေျခကုပ္ယူၿပီး စင္ေပၚတက္ ေျပာေနေဟာေနသူေတြ အနမတဂၢျဖစ္ေနလည္း ေအာက္ကေန ရိုရိုေသေသထိုင္ နာတတ္ၾကတာမ်ိဳးရွိတယ္မဟုတ္လား။ မဟုတ္လား။ ပညာရွင္အျဖစ္ ရသ/သုတစာေပေရးသူ အျဖစ္ တကယ္တတ္ပြန္နားလည္သူေတြၾကားဝင္ၿပီး ဆရာတဆူဂူတစ္လံုး လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း အေနအစားမေခ်ာင္ၾကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ တို႔သာ တြင္က်ယ္လိုက္မဟဲ့၊ တို႔သာ စင္ေပၚတက္လိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့ ေထာင္လႊားမႈေတြလည္း တစတစ အရည္ေပ်ာ္ၾကလာတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာအမည္ခံတိုင္း လူေကာင္းလို႔ေျပာလို႔မရဘူးဆိုတဲ့အသိေတြလည္း ပိုသိလာၾကတာမဟုတ္လား။ ဆရာဆိုတာ လူပါပဲဆိုတဲ့အသိလည္း ဝင္လာၾကၿပီမဟုတ္လား။
က်ေနာ္တို႔သိထားဖို႔က လူဟာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အဆင့္အတန္းရထား ရထား သူသိထား ေတြးထားျမင္ထား ဆင္ျခင္ထားတာထက္ပို မေျပာနိုင္ဘူး၊ မေရးနိုင္ဘူး၊ မဖန္တီးနိုင္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ သူ႔စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္ သူ႔အနုပညာေတြခံစားၾကည့္ရင္ သူ႔ဗဟိဒၶသ႑န္ဟာ ေပ်ာက္ထြက္သြားေတာ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ၾကဖို႔သာ လိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ခံအားေကာင္းၾကဖို႔ပါပဲ။
အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြမွာ (စာေရး)ဆရာမ်ားပါတယ္။ ဆရာမ်ားတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေရြးခြင့္ ပိုရၾကပါတယ္။ သားဆိုတာ ဆရာမမ်ားလည္း ေသေလာက္တဲ့အေၾကာင္းရွိ ေသတာပါပဲ။ ဆရာမ်ားတိုင္း သားေသတာမွမဟုတ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔သိၾကဖို႔ပါပဲ။
အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေတြ ျဖန္႔က်က္လိုက္လို႔ ဆန္႔ထြက္လာတဲ့ေကာင္းက်ိဳးေတြထဲကတစ္ခုကို ခ်ံဳ႔ၿပီးျမင္ၾကည့္တာပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (ေအာက္တိုဘာ ၂၃၊ ၂ဝ၁၈)
0 comments:
Post a Comment