မျိုးမြင့်ချို: ျမမဥၨဴ ႐ုပ္ပံု ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

ျမမဥၨဴ ႐ုပ္ပံု
ေရးသူ-ဒဂုန္တာရာ

[၁၃၆၂ ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ၊ ၂ဝဝဝ ႏိုဝင္ဘာလ မာယာမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပ ပါတယ္။]

ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ျမမဥၨဴအျဖစ္ စတင္သိ႐ွိျခင္းမဟုတ္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ မအမာ အျဖစ္သာ စတင္ျမင္ဖူးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ နယ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာညီလာခံသို႔တက္ေရာက္စဥ္က သူမကို စတင္ျမင္ဖူးသည္။ ဂ်ဴဗလီေဟာတြင္ က်င္းပသည္။
ယင္းညီလာခံႀကီးမွ ပထမဦးဆံုးေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။ ယင္းညီလာခံတြင္ အဆိုတင္သြင္းေသာ အင္းလ်ားေဆာင္သူ မအမာကို ေတြ႔ရသည္။ စကားေျပာေကာင္းသည္ဟု ခံစားလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္႐ွိသြားစဥ္ 'ေဒါသ' ဟူေသာ ဝတၳဳတိုကေလးကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္ မဂၢဇင္းတြင္လားမသိ ဖတ္လိုက္မိသည္။ ေရးသူက ျမမဥၨဴ၊ ဂ်ာမန္ဝတၳဳ၊ ဝတၳဳေရးဆရာ ဟာမိ၏ Fury ဝတၳဳကို ဘာသာျပန္ထားေသာဝတၳဳ။ ကၽြန္ေတာ္ 'ေဒါသ'ကို ႀကိဳက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမမဥၨဴ ဝတၳဳမ်ားကို မဖတ္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ မဖတ္မိသလား၊ ျမမဥၨဴပဲ ဆက္မေရးသလား မသိေတာ့။

ထို႔ေနာက္ စစ္မျဖစ္မီကာလက ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္မွ 'ေမာရစ္ေကာလစ္' ၏ 'အမႈအခင္းမ်ား' စာအုပ္ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္ၿပီးစတြင္ 'ဝါဆီလုစကား' ၏ 'သက္တန္႔ေရာင္' ဝတၳဳဘာသာျပန္ကို ဖတ္ရသည္။ ယင္း သက္တန္႔ေရာင္ ဝတၳဳအမွာေရးသူက 'သခင္သန္းထြန္း' ။ သူကလည္း စာအေရးေကာင္း၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေကာင္း။

၁၉၅ဝ ဒီဇင္ဘာလက မႏၱေလးသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စာေရးဆရာ မိတ္ဆက္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုက အထက္ျမန္မာျပည္ စာေရးဆရာႏွင့္ ေအာက္ျမန္မာျပည္စာေရးဆရာ မိတ္ဆက္ပြဲလုပ္ေပးသည္။ ထိုအခါက ေဒၚအမာကို ေတြ႔ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၃ဝ အ႐ြယ္၊ ေဒၚအမာက ကၽြန္ေတာ္ထက္ ၄ ႏွစ္ခန္႔ ႀကီးသည္။ မိတ္ဆက္ပြဲျဖစ္သျဖင့္ ဟိုဧည့္ခံပြဲသြားရ၊ သည္ဧည့္ခံပြဲသြားရသျဖင့္၊ ေဒၚအမာႏွင့္ ေကာင္းစြာပင္ စကား မေျပာျဖစ္။

၁၉၃၉ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္စဥ္ ကိုဗဟိန္းက ေဒၚအမာဆီ ေခၚမသြား။ မေတြ႔လိုက္။ ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္ထံသို႔ ကိုဗဟိန္းက ေခၚသြားသည္။ ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္ႏွင့္အတူ ဦးထင္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္မွ ဦးထင္သည္ ေဒၚအမာ၏ဖခင္မွန္း သိရသည္။ ေ႐ႊျပည္ဦးဘတင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ွမ္းျပည္သြားမည္ဆို၍ ႐ွမ္းျပည္တြင္ ေရကို အထူးဂ႐ုစိုက္ေသာက္ရန္ မွာၾကားေနသည္။ ဦးဘတင္မွာ ယခု ရသဒါ႐ိုက္တာ ကိုဝင္းေဖ၏ဖခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးေရာက္လွ်င္ ဦးလွအိမ္မွာ တည္းခိုသည္။ သတင္းစာဖက္တြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ထိုအခါ ေဒၚအမာသည္ လူထုေဒၚအမာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

(ခ)
စာေပဘဝ ဆိုသည္က ေျပာရအခက္သား။ အကဲျဖတ္ရခက္သည္။ မိမိတို႔၏ပုဂၢလိကဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ကိုလွႏွင့္ အေၾကာင္းပါေသာအခါ သတင္းစာဆရာမ ျဖစ္သြားဟန္တူသည္။ ကိုလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက သိကၽြမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အေတာ္လည္းႀကီးသည္။ စစ္ျဖစ္ခါနီးက ကိုလွ တာဝန္ယူထုတ္ေနေသာ ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းတိုက္သို႔ ဝတၳဳတိုကေလးတပုဒ္ ေရးေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္ က်ိဳက္လတ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။

ဝတၳဳေရးဆရာ ေမာပါဆြန္း၏ 'မြန္းလိုက္' အမည္႐ွိ ဝတၳဳတိုကေလးကို မွီးကာေရးလိုက္သည္။ 'အလွဂုဏ္' ဟု အမည္တပ္သည္။ ႀကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းမွာ ထိုဝတၳဳပါလာသည္။ ကိုလွက ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရန္ စာအုပ္မ်ားစြာပို႔လိုက္သည္။ ၁၉၄၆ က ကၽြန္ေတာ္ တာရာထုတ္ေဝေသာအခါ ေဒၚအမာထံက စာေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တာရာမဂၢဇင္းအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က လူထုတိုက္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္မေပးျဖစ္ပဲ အျခားတိုက္သို႔ေပးျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အားနာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လုပ္ငန္း ေကာင္းစြာမလုပ္တတ္၍ အရင္လာ၍ေျပာသူကို ေပးလိုက္ဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးအေရာက္နည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚအမာႏွင့္ အထိအေတြ႔နည္းသည္။ မႏၱေလးေရာက္လွ်င္လည္း လူထုတိုက္တြင္ ကိုလွႏွင့္သာ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ကိုလွႏွင့္ စကားေကာင္းေနစဥ္ ေဒၚအမာက ဝင္ေျပာတတ္သည္။

ေဒၚအမာေရးေသာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္ စာအုပ္မ်ား ထြက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ပို႔တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရသည္။ ေဒၚအမာက အစုအေဆာင္းေကာင္း။ မႏၱေလးမွ အႏုပညာ႐ွင္ ဇာတ္ဆရာမ်ားအေၾကာင္း၊ ေစ့ေစ့ငွငွေရးသည္ကို ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဇာတ္သဘင္ဝါသနာပါသျဖင့္ ဖတ္ျဖစ္သည္။ ေဒၚအမာသည္ ဇာတ္သဘင္ေလာက၊ ဂီတေလာကႏွင့္ အကၽြမ္းဝင္နားလည္သည္။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းစာအုပ္ဆိုလွ်င္ အထူႀကီး။ က်က်နနေလ့လာကာ အတၳဳပၸတၱိကိုေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရသစာေပကို ေဒၚအမာထံမွ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ျမမဥၨဴ၏ စာေပအေရးအသားအဖြဲ႔အႏြဲ႔ကိုသိေနသျဖင့္ ျမမဥၨဴကဲ့သို႔ ဝတၳဳမ်ားကို ဘာသာျပန္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္သည္ကို မေတြ႔ရ။ ျမမဥၨဴက ျပန္လည္႐ွင္သန္ထေျမာက္ျခင္း မ႐ွိ။ လူထုေဒၚအမာဟူေသာ သတင္းစာဆရာ၊ အတၳဳပၸတၱိဆရာ သေဘာမ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔ေနရသည္။ စိတ္ထဲက သိတ္မေက်နပ္။

(ဂ)
သတင္းစာဆရာႏွင့္ စာေရးဆရာ(ဝါ)ရသစာေရးဆရာကေတာ့ သိပ္မတူ။ သတင္းစာဆရာဆိုသည္ကေတာ့ သတင္းကိုအေျချပဳ၍ ေရးဖြဲ႔ရသည္။ သတင္းဆိုသည္ကေတာ့ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အရာတို႔ကို မွတ္တမ္းတင္ရသည္။ ရသ စာေရးဆရာကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကိုအေျချပဳကာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္တို႔ျဖင့္ ျခယ္သရသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ျမမဥၨဴ ျဖစ္ေစလိုသည္။ သူမ၏ အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ဆိုလွ်င္ သူမ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ၊ သူမ ျဖတ္သန္းေနေသာ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ဆိုလွ်င္၊ ျမမဥၨဴအဖြဲ႔အႏြဲ႔ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဝတၳဳ႐ွည္ေရးဖြဲ႔ႏိုင္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းစာဆရာ အခန္းကလည္း သူ႔အခန္းႏွင့္သူ ႐ွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ ယခုလည္း မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ သူမ၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကိုအေျခခံကာ ေဝဖန္အကဲျဖတ္ေသာစာမ်ားကိုလည္း ဖတ္ေနရ၍ ျမမဥၨဴကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း လူထုေဒၚအမာအျဖစ္ ေတြ႔ေနရ၍ တမ်ိဳးေက်နပ္ေနရသည္။

မႏွစ္က အမရပူရ ဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္အနီး ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတိုက္အသြား မႏၱေလးဘူတာမွဆင္းလ်င္ ေဒၚအမာ့အိမ္သို႔ ဝင္ရသည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ဆီေဆးကားခ်ပ္ႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဧည့္ခံသည္။ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ စကားေျပာသည္။ မႏၱေလးက ကဗ်ာဆရာႏွင့္စာေရးဆရာမ်ားလည္းေခၚထား၍ စံုစံုလင္လင္။ ျမမဥၨဴအေၾကာင္းေျပာရင္း ျမမဥၨဴနာမည္ႏွင့္ေရးေသာ ဝတၳဳမ်ား စုထုတ္မည္ဟုၾကားရ၍ ဝမ္းသာမိသည္။ စကားေျပာၾကရင္း တာရာနာမည္ႏွင့္စပ္ထားေသာ အဆိုေတာ္စာေရးဆရာအေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ 'မိန္းကေလးလား၊ ေယာက်္ားေလးလား မသိဘူး'ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေျပာလိုက္ရာ ေဒၚအမာက ၿပံဳး၍ '႐ွင္က မိန္းကေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာလား'ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို စလိုက္သည္။

(ဃ)
ျမမဥၨဴ၏ ဝတၳဳ၊ ဘာသာျပန္စေသာစာမ်ားကို မဖတ္ရေသာ္လည္း ယေန႔ထြက္ေနေသာမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဒၚအမာ၏ေဆာင္ပါးမ်ားကို ဖတ္ေနရသည္။ ပထမမ်ိဳးဆက္၊ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္မ်ားကိုျဖတ္သန္းသြားၿပီး တတိယမ်ိဳးဆက္ကိုျဖတ္သန္းေနဆဲ။ ယေန႔ ေခတ္ေပၚ အေျခအေနကို သူမ ခံစားသည့္အတိုင္းေရးသားထားသည္။ စစ္မျဖစ္မီေခတ္ႏွင့္ ယေန႔ေခတ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္၍ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ အသိတိုးရသည္။ အသိဆိုသည္မွာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္မ်ားျဖင့္သာ မွန္ကန္ေသာအသိကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ခ်ိဳသည္ဟု အရသာကိုခံလွ်င္ သာမန္ထက္ မခ်ိဳေသာရသခံစားခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္။ သာမန္ထက္ခ်ိဳလွ်င္ ယခုအခ်ိဳသည္ ေပါ့သြားေပမည္။

သူမ၏ အယူအဆမ်ား၊ သူမ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို ယေန႔ တတိယမ်ိဳးဆက္မ်ား ပို၍ ဖတ္သင့္သည္။ သို႔မွသာလွ်င္ သူတို႔၏အျမင္ သူတို႔၏လႈပ္႐ွားမႈ မည္သည့္ေနရာေရာက္႐ွိေနၿပီကို ပို၍ သိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က အမ်ိဳးသားေန႔ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ျခင္းျဖစ္၍ သူမ၏အယူအဆ၊ သူမ၏ခံစားခ်က္ကို ဖတ္ခ်င္ေနမိသည္။

၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္မွ စတင္ေတြ႔ထိခဲ့ရေသာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ မအမာကို ယေန႔ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရးစနစ္ဟုေခၚေသာ ေခတ္တေခတ္တြင္လည္း စူး႐ွထက္ျမက္စြာ၊ ႐ႊင္လန္းစြာ၊ ေဝဖန္စြာ ျဖတ္သန္းေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။

ဒဂုန္တာရာ
၁၉၉၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ဝ။
စာေပဂ်ာနယ္ အတြဲ (၃)၊ အမွတ္၃၊ ၁၉၉၅ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။