အဲ့ဒါဗ်ာ ေခတ္က မဆလေခတ္။ ေတာ္ၾကာေန လုပ္အားေပး၊ ေတာ္ၾကာေန မီးကင္း၊ ေတာ္ၾကာေန ေျမာင္းေဖာ္၊ ေတာ္ၾကာေန သန္႔ရွင္းေရး၊ ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္း ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ အတင္းခၽြန္ခိုင္းတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ကိုေအာင္လွၿမိဳင္ခမ်ာလည္း စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ပြဲတိုင္းပါရတာပါပဲ။ သူက ရပ္ကြက္ရံုးစာေရးကိုး။
တခါတေလၾကေတာ့လည္း အဲ့ဒီ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးေတြ လုပ္အားေပးေတြကို ေစာက္ျမင္ကပ္တဲ့လူငယ္ေတြ နိုင္ငံေရးအခံရွိတဲ့လူလတ္ပိုင္းေတြ မဆလဆန္႔က်င္ေရးသမား လူႀကီးေတြနဲ႔ သူနဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္တဲ့အခါလည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ သူက တာဝန္ရွိသူဆိုေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျပာျပရွင္းျပေတာ့ ရွာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ကလူေတြက သူ႔ထက္တတ္တဲ့ အတတ္ေတြမို႔လား။ ဘယ္လာ သူခံေျပာနိုင္ပါ့မလဲ။ ဘယ္လာ သူနိုင္ေအာင္ေျပာနိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးဆို သူကလည္း စာေရးဆိုတဲ့အစြယ္ေလးနဲ႔ အာဏာျပသေဘာပါတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခါ ကိစၥေသးေသးေလးကေန ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ေတြအထိ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ လူငယ္ေတြ(က်ေနာ္တို႔အရြယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ ႀကီးေကာင္ဝင္ေတြ)က သူ႔ကို သိတ္ၾကည့္မရတာပဲ။ အဲ့ဒီအထဲ က်ေနာ္လည္း ပါသေပါ့။ အခြင့္သာရင္ ျပန္ႀကံဳးလိုက္မဟဲ့ဆိုၿပီး ေနေသးသပခ်ံဳထဲက ခ်ိဳေသြးတျမျမနဲ႔ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔သား ရပ္ကြက္ပါတီစိတ္မႉးက လာမယ့္အပတ္ၾကရင္ ၿမိ့ဳနယ္အားကစားကြင္းမွာ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသပါတီေကာ္မကီကေန ဘာေန႔ဆိုလား ေန႔ႀကီးတေန႔ေအာင္ပြဲက်င္းပ မယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ တအိမ္တေယာက္ မတက္မေနရတက္ရမယ္တဲ့။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ဆိုလား တေယာက္တထုတ္ေဝမယ္တဲ့ဆိုၿပီး ေကာင္စီကေနတဆင့္ ေျပာခိုင္းတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေနတက္မွာက က်ေနာ္ပဲ။
အဲ့ဒါနဲ႔ အဲ့ေန႔မနက္ကတည္းကထ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး လမ္းဆံုမွာ တန္းစီထိုးထားတဲ့ ေခ်ာကားေတြေပၚတက္ အတိုင္အေဖါက္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေရးထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြရယ္ နိုင္ငံေတာ္အလံေလးေတြရယ္ေဝတာကိုယူၿပီး ေနာက္ဆံုး ေနပူပူကြင္းႀကီးထဲ ေရာက္ၾကေရာေပါ့။
ကြင္းထဲမေရာက္ခင္ က်ေနာ့္ေဘးမွာထိုင္တဲ့ ေအာင္ျမတ္စံဆိုတဲ့အေကာင္က စာရြက္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း ”ဂြင္ပဲ”လို႔ေျပာတာနဲ႔ ဘာလဲကြဆိုေတာ့ ”ဒီမွာေလ ကုလားႀကီးရ”ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံေအာက္ဆံုးတန္းက “ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္း အေရးေတာ္ပံု....”ဆိုတဲ့စာသားကိုေထာက္ျပတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီ တရုတ္အူေၾကာင္ၾကား ဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနမွန္းမသိပါဘူးဆိုၿပီး ထားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ခုနေျပာတဲ့ ေနပူခံကြင္းႀကီးထဲေရာက္ ဖိနပ္ေလးေတြဖင္ခုၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးေတြထိုင္ၾကရတာေပါ့။
ေျပာလိုက္တာဗ်ာ လူႀကီးေတြမွ မနည္းဘူး။ ေလာ္စပီကာႀကီးေတြနဲ႔ နားကြဲမတတ္ပဲ။ ၂ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ၿပီးပါၿပီလို႔ အခမ္းအနားမႉးကေၾကညာတယ္။ အခမ္းအနားကို ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ရုပ္သိမ္းပါမယ္ သူ စင္ေပၚကေနတိုင္ေပးတာကို စာရြက္ေတြၾကည့္ၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံအတိုင္း ပရိသတ္က လိုက္ေအာ္ေပးၾကပါရန္ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း မတ္တပ္ေတြရပ္ စာရြက္ေလးေတြထုတ္ ျဖန္႔ျဖက္ၿပီး ေအာ္ဖို႔ျပင္တာေပါ့။
အဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္လွၿမိဳင္က လူေတြကို လိုက္သတိေပးတာ နႈိးေဆာ္တာေတြ လုပ္ရတာေပါ့။ စင္ေပၚကေၾကြးေၾကာ္သံ စလည္းတိုင္လိုက္ေရာ သူက က်ေနာ္နဲ႔ တရုတ္ႀကီးေအာင္ျမတ္စံတို႔နားေလးေရာက္ၿပီး ရပ္လိုက္တယ္။ တရုတ္ႀကီးက ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကိုလက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ဒီနားၾကရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ဒီလိုေအာ္မယ္ဆိုၿပီး ကိုေအာင္လွၿမိဳင္ကို ေမးထိုးျပတယ္။ က်ေနာ္က အဲ့အခ်ိန္ထိ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။
ဒါနဲ႔ အေပၚကလည္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူက တိုင္လိုက္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အသံကုန္ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးေအာ္လိုက္နဲ႔ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေၾကြးေၾကာ္သံအတိုင္က ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းအေရးေတာ္ပံု... ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔က ”ေအာင္ရမည္ ေအာင္ရမည္”ေအာ္ရမွာ။ အဲ့တိုင္သံလည္းဆံုးေရာ တရုတ္ႀကီးက “ေအာင္လွၿမိဳင္ ေအာင္လွၿမိဳင္”ဆိုၿပီး အသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ အသားကုန္ ထေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ေဘးက က်ေနာ္တို႔ေဘာ္ဒါေတြလည္း ရုတ္တရက္ အားလံုးေၾကာင္ကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းသေဘာေပါက္သြားၾကၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္စပ်စ္ လက္ကုတ္ ေခါင္းညိတ္ ေမးဆတ္ေတြနဲ႔ အခ်က္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ျမန္မွ့ျမန္ပဲ။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းအေရးေတာ္ပံုလည္းဆိုေရာ က်ေနာ္တို႔လည္း တရုတ္ႀကီးဖက္လွည့္ၿပီး ေအာင္လွၿမိဳင္ ေအာင္လွၿမိဳင္ဆိုၿပီး အသံကုန္ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ တကြင္းလံုးကို က်ေနာ္တို႔တသိုက္ရဲ့အသံ မလႊမ္းနိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္အစုထဲေတာ့ ညံထြက္သြားတာေပါ့။
အျပန္လည္းၾကေရာ ကားေပၚမွာ ကိုေအာင္လွၿမိဳင္ႀကီးက မ်က္နွာႀကီး နီလို႔။ စိတ္ အေတာ္ဆိုးေနပံုပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း တေယာက္နဲ႔ လက္ကုတ္ၿပီး ခြိခြိ ခြိခြိနဲ႔ သေဘာေတြက်လို႔။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကဖူးပါရဲ့။
အင္း ခုလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြထဲမယ္ ေအာင္လွၿမိဳင္ ေအာင္လွၿမိဳင္ေတြမ်ား ပါေနဦးမလားမေျပာတတ္ပါဘူး။
နိုဝင္ဘာ ၇၊ ၂ဝ၁၅
0 comments:
Post a Comment