ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ စတုတၳတြဲ၊ အခန္း(၁၅)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ စတုတၳတြဲ၊ အခန္း(၁၅)
ေနာက္ထပ္ (၇၆ မမ) -၄ လက္၊ (၃ လက္မ) ေမာ္တာ- ၄ လက္

ေျခလ်င္တပ္ရင္း(၄) တပ္ရင္းမႉး-ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးထြန္းတင္ (ေနာင္မဆလေခတ္-ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္)

ကခ်င္တပ္ရင္း(၄) တပ္ရင္းမႉး-ဗိုလ္မႉးေနာ္လာ

ေျခလ်င္တပ္ရင္း(၂၁) တပ္ရင္းမႉး-ဗိုလ္မႉးသိန္းဒုတ္

ေျချမန္တပ္ရင္း (၁ဝ၆) တပ္ရင္းမႉး- ဗိုလ္မႉးသူရေအာင္ေဖ

တပ္ရင္း (၄) ရင္း ထပ္ရသည္။

ေလတပ္မွ ဆီးျဖဴရီး (၉)စင္း ထပ္ရသည္။

စုရပ္အျဖစ္ မိုင္းတံုတြင္ထားၿပီး (၃)ပတ္ခန္႔ ဘုရင္ေနာင္စစ္ဆင္ေရးကဲ့သို႔ျပင္ဆင္ကာ အလံုးအရင္းႏွင့္တိုက္ခဲ့ၾကရသည္။ တိုက္ပြဲ တိုက္နည္းမွာ တေလွ်ာက္လံုးနယ္စပ္ေပၚတိုက္ရသျဖင့္ တိုက္ရိုက္အေျမာက္ႏွင့္ပစ္။ ေလယာဥ္ကကူၿပီး တိုက္စစ္ဆင္တိုက္ခဲ့ရပါသည္။

က်ေနာ္လည္း ထိုေဒသကို ကင္းေထာက္ေလယာဥ္ျဖင့္ပ်ံသန္းၿပီး စံုစမ္းကင္းေထာက္ရာ ထိုေဒသရွိ ေပါက္ေသာသစ္ပင္မ်ားမွာ ေပါင္လံုးခန္႔သာရွိသျဖင့္ တရုတ္ျဖဴတပ္၏ခံကတုတ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ အေျမာက္ဒဏ္ခံႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု တြက္ဆမိပါသည္။ 

က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ထိုင္းဆက္သြယ္ေရးအရာရွိမ်ားလည္းလိုက္ပါလာၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္အနား သိပ္ကပ္ရေသာအခါမ်ား၊ တခါတရံ တရုတ္ျဖဴ စခန္းမ်ား ေနာက္ကိုဝင္ဖို႔ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္းဝင္ရသည့္အခါမ်ားတြင္ ထိုအရာရွိမ်ားမွတဆင့္ ခြင့္ေတာင္းခံရပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားကလည္း ဤစစ္ဆင္ေရးကို အေတာ္ပင္အေထာက္အကူျပဳခဲ့ပါသည္။

၁၉၅၅ခု၊ ဧၿပီလ (၂၂)ရက္ေန႔တြင္ တရုတ္ျဖဴဌာနခ်ဳပ္ လြယ္လန္းစခန္းႀကီးကို က်ေနာ္တို႔တပ္မေတာ္က တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါသည္။ 

က်ေနာ္တို႔ ထိုေန႔တြင္ တိုက္ပြဲမဆင္ခင္ ထိုင္းဆက္သြယ္ေရးအရာရွိတဦးက က်ေနာ့္ကို အဲဒီစခန္းသိမ္းဖို႔ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တိုက္ရမလဲ ဟု ေမးလာပါသည္။ က်ေနာ္က “ငါတို႔ မနက္(၈)နာရီ စတိုက္ရင္ ညေန(၄)နာရီမွာ ငါတို႔အလံ အဲဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာတင္မယ္”လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ပါသည္။ ဤလို က်ေနာ္တို႔၏ အာမခံခ်က္ကိုရေသာအခါ ထိုင္းအရာရွိတခ်ိဳ႔ တရုတ္ျဖဴမ်ားထံေျပးသြားၾကၿပီး ဘိန္းမ်ားကို အျမန္ဆံုး ေရာင္းပစ္ရန္၊ တိုက္တြန္းၾကေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာလည္း လူအမ်ား ဒီတိုက္ပြဲကိုလာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကၿပီး အရံႈးအႏိုင္ ေလာင္းကစားၾကေသးသည္ဟုလည္း ၾကားရပါသည္။(တရုတ္ျဖဴမ်ားက သူတို႔စခန္းက-လႏွင့္ခ်ီ ခံႏိုင္သည္ဟု ထိုင္းမ်ားကို ေျပာထား ပါသည္)

က်ေနာ္တို႔တိုက္ပြဲကို နံနက္(၈)နာရီတြင္ စခဲ့ၿပီး အေျမာက္မ်ားစုၿပံဳပစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ အေျမာက္မ်ားကို ခံတပ္မ်ားတည့္တည့္ ေရွ႔အထိ မီတာ (၆ဝဝ-၈ဝဝ)အထိ ဆြဲတင္သြားၿပီးမွ ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေျမာက္ပစ္ ရပ္လွ်င္ရပ္ျခင္း လွံစြပ္တက္ထိုးပါသည္။ တရုတ္ျဖဴခံကတုတ္မ်ား ခဏအတြင္း ေၾကပ်က္သြားၿပီး၊ သံုးနာရီအတြင္းစခန္းကို သိမ္းမိပါသည္။ စစ္ေျမျပင္ရွင္းလင္းေရး အခ်ိဳ႔ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ညေန(၄)နာရီတြင္ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ကို ေတာင္ထိပ္မွာ လႊင့္ထူလိုက္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

ဤေတာင္ထိပ္ေပၚမွာပင္ က်ေနာ္တို႔ ေစတီတဆူတည္ေဆာက္ ထားခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ က်န္တရုတ္ျဖဴမ်ား လာအိုနယ္စပ္၊ မဲေခါင္ျမစ္ဘက္ ေရႊ႔ေျပာင္းသြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ အင္အား(၃ဝဝဝ)ခန္႔သာက်န္ေတာ့ရာ တခ်ိဳ႔အင္အားမ်ားလည္း ထိုင္ဝမ္သို႔ ျပန္ဆုတ္ သြားပါေတာ့သည္။

ဤပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွ (၄၄)ဦးက်ဆံုးၿပီး ဒဏ္ရာ (၁ဝဝ)ေက်ာ္မွ် ရခဲ့ပါသည္။ တရုတ္ျဖဴတပ္သား (၁၅ဝဝ)ေက်ာ္ လက္နက္ခ်ခဲ့ ၾကပါသည္။

ဤစစ္ဆင္ေရးႀကီးအတြင္း အေျမာက္(၃)မ်ိဳးႏွင့္ ေမာ္တာက်ည္ဆန္ (၁၅ဝဝ)ကုန္သည့္အတြက္ က်ပ္ေငြတသန္း ကုန္ရသည္။ အျခား လက္နက္ငယ္က်ည္ဆန္ မပါ၊ အေျမာက္ႏွင့္ ေမာ္တာက်ည္ဆန္ဖိုးသာ ရွိေသးသည္။ ရိုင္ဖယ္ႏွင့္စက္ေသနတ္က်ည္ဆန္မွာ သန္းခ်ီ သံုးစြဲခဲ့ရသည္။ အျခားထင္ရွားသည့္ကုန္က်စရိတ္မ်ားမွာ လား (၁ဝဝဝ) ေက်ာ္အတြက္ (၅)သိန္းေက်ာ္။ အလုပ္သမား (အထမ္းသမား)  (၂ဝဝဝ)ေက်ာ္အတြက္ (၆)သိန္းေက်ာ္။ ရဲေဘာ္မ်ားရိကၡာေငြအတြက္ တသန္း။ စုစုေပါင္း (၃)သန္းေက်ာ္ ကုန္က်ခဲ့ပါသည္။ ဤအထဲတြင္ ရဲေဘာ္အသီးသီး၏ လစာေငြ၊ လက္နက္ငယ္က်ည္ဆန္၊ ေလတပ္ကုန္က်စရိတ္မ်ားႏွင့္ စက္ဆီ၊ ေခ်ာဆီ၊ ယာဥ္စရိတ္မ်ား၊ ပစၥည္းစရိတ္မ်ား မပါေသးပါ။ ထို႔ျပင္ တန္ဖိုးႏွင့္မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ သားေကာင္းရတနာမ်ား က်ဆံုးခဲ့ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ေမလထဲေရာက္လာေသာအခါ စစ္ဆင္ေရးႀကီးကိုရပ္ဆိုင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။

ဤသည္မ်ားမွာ က်ေနာ္ဦးစီးၿပီး တရုတ္ျဖဴမ်ားအားတိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းခဲ့သည့္ “ဘုရင့္ေနာင္စစ္ဆင္ေရး”ႏွင့္ “ရန္ႀကီးေအာင္စစ္ဆင္ေရး” ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ႏွင့္ ရရွိစုေဆာင္းထားေသာမွတ္တမ္းမွတ္ရာအခ်ိဳ႔မ်ားမွ စုေပါင္းေရးသားတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျပည့္စံုလံုေလာက္မႈေတာ့ မရွိပါ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္မွတ္တမ္းမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္ေတာခိုစဥ္ (၁၉၇၆ခုႏွစ္)က အစိုးရ သိမ္းယူသြားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မရွိေတာ့ပါ။ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ေတာ့ အသင့္အတင့္ရွိႏိုင္ပါေသးသည္။ ထိုကာလကထုတ္သည့္ သတင္းစာ၊ စာေစာင္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူပါလာေသာ ရုပ္ရွင္အဖြဲ႔ရိုက္ကူးထားေသာ ရုပ္ရွင္မ်ားမွလည္းေကာင္း ပိုမို ျပည့္စံုေသာအခ်က္အလက္မ်ား ရရွိႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဤမွ်သာတတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္ တပ္မေတာ္မွအရာရွိႀကီးမ်ားကို အစိုးရက ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမ်ား ခ်ီးႁမွင့္ခဲ့ပါေသးသည္။ တိုင္းမႉး၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ မ်ားကို သေရစည္သူဘြဲ႔။ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကို စည္သူဘြဲ႔စသျဖင့္ ေပးအပ္ခဲ့ရာ က်ေနာ့္ကိုလည္း သေရစည္သူဘြဲ႔ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုဘြဲ႔တံဆိပ္ မ်ားမွာ ေရႊမ်ားႏွင့္လုပ္ထားသျဖင့္ စည္သူဘြဲ႔ ရေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ၿမိဳင္က အေရးအေၾကာင္းရွိလို႔၊ လိုလာရင္ အဲဒီေရႊေတြ ေရာင္းစားၾကတာ ေပါ့ဗ်ာဟု ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိပါသည္။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလထဲတြင္ တရုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဖုန္တက္ဝိႈင္ (ပင္ေတးဟူး)၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဦးစီးသည့္ စစ္မစ္ရွင္အဖြဲ႔ႀကီးတဖြဲ႔ တရုတ္ျပည္ကိုသြားေရာက္ခဲ့ရာ က်ေနာ္လည္း အဖြဲ႔ဝင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္သြားပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မႉးအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ တရုတ္ျပည္တြင္  စစ္ပစၥည္းထုတ္လုပ္သည့္ စက္ရံုမ်ား၊ စစ္ေလ့က်င့္ေရးခန္းမ်ားကို တလခန္႔ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ၿမိဴ႔ႀကီး၊ ျပႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ရွန္ဟဲ၊ ဟန္က်ိဳး၊ ကြမ္က်ိဳးစသည့္ ၿမိ့ဳႀကီးမ်ားကိုလည္း လည္ပတ္ၾကပါသည္။

ပီကင္းမွာရွိစဥ္ ေအာက္တိုဘာလ (၁)ရက္ေန႔ ထင္အန္မင္တြင္က်င္းပသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားကိုလည္း တက္ေရာက္ၾကပါသည္။ ထိုအခမ္းအနားမစမီ ဗိုလ္ေနဝင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ (၃-၄)ဦး ဥကၠ႒ေမာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ရပါေသးသည္။

ထိုတရုတ္ျပည္ ခရီးစဥ္တြင္ က်ေနာ္မွတ္မိတာတခု ရွိပါေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ အခမ္းအနားတခုတက္ေရာက္တိုင္း တန္းစီေနရာ ယူၾကရာ မၾကာခဏ ဝါစဥ္အတိုင္း (Protocol)အတိုင္းရပ္ၾကပါဟု ေျပာသံၾကားၾကားေနရပါသည္။ က်ေနာ္ အေစာပိုင္း သတိမထားမိပါ။ ေနာက္ေတာ့ သကၤာမကင္းျဖစ္လာသျဖင့္ အဖြဲ႔ထဲမွ ဗိုလ္ခင္ညိဳ (ေနာင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မီးရထားဝန္ႀကီး)ကို ေမးၾကည့္ရာ သူက အားနာပါးနာႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ေျပာတာျဖစ္ေၾကာင္း။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဝင္း (ဘီဒီေအကာလတြင္မွ တပ္တြင္းဝင္လာေသာ ေရွ႔ေန၊ ပညာတတ္ႀကီး၊ ေနာင္ တရုတ္ျပည္ဆိုင္ရာသံအမတ္ႀကီး)ကို ဝါစဥ္အရ က်ေနာ့္ေရွ႔က ထား-ထားေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မႉးမ်ားလက္ခ်က္ ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ က်ေနာ္က ဒါေတြမသိဘဲ ဗိုလ္ေက်ာ္ဝင္း ေရွ႔ကရပ္ေနမိေသာေၾကာင့္ သတိေပးေနရျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အေတာ္စိတ္ဆိုးသျဖင့္ ဗိုလ္ေနဝင္းကိုတိုင္လိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက “ဟာဒါေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္လြန္တာပဲ”ဟုဆိုၿပီး သူျပန္ေသာအခါ ဗိုလ္ေက်ာ္ဝင္းကို ျပန္ေခၚသြားပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္တပတ္ေလာက္သာ လိုက္ပါၿပီး ခရီးဆံုးထိမလိုက္ပါ။ သူျပန္သြားၿပီး ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တီကလစ္ကို အဖြဲ႔မႉးအျဖစ္ထားခဲ့ပါသည္။ (ယခု နအဖေခတ္ထုတ္ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္မ်ားမွာလည္း ထိုေခတ္ ထိုအခါက တပ္မႉးမ်ားကို ဝါစဥ္အတိုင္းတန္းစီရာမွာလည္း ထိုဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဝင္းကို ေရွ႔တန္းမွာပဲ ေနရာေပးထားတာ ေတြ႔ရပါသည္)

တျခား ရယ္ဖြယ္ကိစၥမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပါေသးသည္။ တညထမင္းစားပြဲသြားခါနီး ဗိုလ္ခ်စ္ၿမိဳင္မွာ ဆံပင္ရွည္ေနသျဖင့္ ေဟာ္တယ္ ေအာက္ထပ္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တြင္ ဆံပင္သြားညွပ္ပါသည္။ ဆံပင္ညွပ္သမားက ေစတနာဗလပြျဖင့္ ဆံပင္ကိုေကာ္တင္ၿပီး အေမာက္ ေထာင္ေပးလိုက္ပါသည္။ သူကလည္း မွန္မၾကည့္ဘာမၾကည့္ ျပန္လာပါသည္။ အခန္းေရာက္မွ မွန္ၾကည့္ေတာ့ အေမာက္ႀကီး တေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ အခ်ိန္လည္းနီးေနၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဝိုင္း၍ ဆံပင္ေပ်ာ့ေအာင္ မီးျခစ္က မီးႏွင့္ရိႈ႔ၾကရာ ဆံပင္တခ်ိဳ႔ မီးေလာင္သြားသျဖင့္ အေတာ္ပင္ကသုတ္ကရက္ ျဖစ္လိုက္ၾကပါေသးသည္။ ထမင္းစားပြဲအၿပီး ေဟာ္တယ္ခန္းမ်ားျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ တေတြ ထိုအျဖစ္ကိုျပန္ေျပာၾကၿပီး တေသာေသာ ရယ္ရပါေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြမွာ ရာထူးႀကီးျမင့္ေသာတပ္မႉးႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾက ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားမ်ားသို႔ေရာက္ေသာအခါ တာဝန္မ်ားလည္းမရွိသျဖင့္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ လူငယ္မ်ားလိုေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ရယ္ေမာၾကရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းကတပ္မႉးမ်ားမွာ အျပန္ခရီးတြင္ ယူနန္ျပည္နယ္ကို ကားလမ္းမွျဖတ္ျပန္ၾကရပါသည္။ ထိုစဥ္က ယူနန္ျပည္နယ္မွာ အေတာ္ဆင္းရဲ ေခတ္ေနာက္က်ေနပါေသးသည္။

၁၉၅၆ ခုႏွစ္အတြင္း က်ေနာ္တို႔ နယ္နိမိတ္အတြင္းသို႔ တရုတ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္သားအခ်ိဳ႔ ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္၊ ၎တို႔ ျပန္ထြက္သြားေရးကိစၥ၊ တရုတ္-ဗမာ နယ္နိမိတ္ကိစၥမ်ားေျဖရွင္းရန္ က်ေနာ္ ဝျပည္နယ္ မိုင္းေမာသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ရပါေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မွားယြင္းဝင္ေရာက္လာမိေၾကာင္းေတာင္းပန္ေျပာဆိုၿပီး တရုတ္တပ္မ်ား ေအးခ်မ္းစြာ ျပန္ထြက္သြားၾကပါသည္။