ဦးခင်မောင်မြင့် သို့မဟုတ် ရှားရှားပါးပါး သံမဏိ နိုင်ငံရေးသမား

ဦးခင်မောင်မြင့် သို့မဟုတ် ရှားရှားပါးပါး သံမဏိ နိုင်ငံရေးသမား

ကမ္ဘာကျော် ပန်းချီဆရာကြီး လီယိုနာဒို ဒါဗင်ချီက သူ့ရဲ့အနုပညာ အောင်မြင်မှုအဖြစ် “မိုနာလီဇာ အပြုံး” လို့ လူတွေခေါ်ကြတဲ့ ပန်းချီကားကို ဖော်ပြနိုင်ပါတယ်။ ကမ္ဘာကျော် ရုရှားစာရေးဆရာကြီး လီယိုတော်လ်စတွိုင်း က သူရေးသားခဲ့တဲ့ စစ်နဲ့ငြိမ်းချမ်းရေး ဝတ္ထုကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ‘ဟောဒါက ငါ့ရဲ့အနုပညာ အောင်မြင်မှု ကွ’ လို့ ရဲရဲတင်းတင်း ပြောနိုင်တဲ့ အခြေအနေမှာ ရှိခဲ့တယ်။

သိပ္ပံပညာကျော် အိုင်းစတိုင်းက ရီလေတီဗီတီ သီအိုရီ စာအုပ်ကြီးကို ထောင်ပြပြီး ‘ဟောဒါကတော့ ငါ့ရဲ့ အောင်မြင်မှုပဲကွ’ လို့ လက်မထောင်ပြီး ပြောမယ်ဆိုရင် ပြောနိုင်ပါတယ်။
သို့ပေမဲ့ ခေတ်ပြောင်းတော်လှန်ရေး တစ်ရပ်ကို ယုံကြည်ချက် ခိုင်ခိုင်မာမာနဲ့ ဆင်နွှဲနေတဲ့ တော်လှန်ရေးသမား တစ်ယောက်အဖို့ကတော့ တော်လှန်ရေးကြီးတစ်ခု အောင်မြင်ခဲ့သည့် တိုင်အောင် ‘ဒါဟာ ငါ့ရဲ့စွမ်းဆောင်မှု ကြောင့် ဖြစ်တာကွ’ လို့ မပြောနိုင်ပါဘူး။ တော်လှန်ရေးကြီးတစ်ရပ် အောင်မြင်ခြင်းဟာ ထိုနိုင်ငံရှိ ပြည်သူတွေရဲ့ အောင်မြင်မှုသာ ဖြစ်ပါတယ်။
တကယ်လို့သာ မိမိ ပါဝင် ဆင်နွှဲနေတဲ့ တော်လှန်ရေးကြီး ကျရှုံးသွားခဲ့မယ် ဆိုရင်တော့ ထိုတော်လှန်ရေးသမား အတွက် ပြစရာ အောင်မြင်မှုဆိုလို့ သူ့ရဲ့နှလုံးသားနဲ့ သူ့ရဲ့ဘဝမှာ ထင်ကျန်ခဲ့တဲ့ သေရာပါ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် တွေသာ ဖြစ်မှာပါ။
ကျွန်တော်သိကျွမ်းခဲ့တဲ့ ထိုသူမျိုးတွေထဲက တစ်ဦးကတော့ ပြည်သူ့တိုးတက်ရေးပါတီရဲ့ ဥက္ကဌဖြစ်ခဲ့သူ ဦးခင်မောင်မြင့် ပါပဲ။
ကျွန်တော် ဦးခင်မောင်မြင့်ကို ပထမဆုံး အနီးကပ် တွေ့ဆုံဖူးခဲ့တာကတော့ ဆူးလေဘုရားလမ်းထောင့်နဲ့ အနော်ရထာလမ်းထောင့်မှာ ရှိခဲ့တဲ့ ( ထိုအဆောက်အဦကို မကြာမီက ဖျက်ပစ်ခဲ့ပြီး အဆောက်အဦးသစ် ပြန်ဆောက်ဖို့ စီစဉ်နေပါတယ်) အဆောက်အဦမှာ ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ပြည်သူ့လူငယ် အဖွဲ့ချုပ်ရုံးမှာပါ။
နိုင်ငံရေးပါတီ အဖွဲ့အစည်းပေါင်း တစ်ဆယ့်လေးဖွဲ့လောက်ထဲက ပြည်သူ့လူငယ်အ/ဖွဲ့ချုပ်ဆိုတာကတော့ ပမညတ တပ်ပေါင်းစုဝင် လူငယ် အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ပါ။
ထိုအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးရှေ့ ဟိုက်စကူးမှာ ကျောင်းတက်နေခဲ့တာပါ။ ပထမ ခုနှစ်တန်းကျောင်းသား၊ နောက် ရှစ်တန်း၊ ဆယ်တန်း ကျောင်းသား ဘဝတစ်လျှောက်မှာ ပြည်သူ့လူငယ် အဖွဲ့ချုပ်ရုံးကို တစ်ရက်ခြား တစ်ခါ နှစ်ရက်ခြားတစ်ခါ တစ်ခါတစ်လေမှာလည်း နေ့စဉ်လိုလို ကျောင်းသွား ကျောင်းပြန် ရောက်ခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်တော်ဟာ ပြည်သူ့လူငယ်အဖွဲ့ချုပ်ကို ရောက်လေတိုင်းမှာ ကိုသန်း(အင်းစိန်)၊ ကိုချန်ထွန်း၊ ကိုတင်အေး (တကသ ဥက္ကဌဟောင်း ကွယ်လွန်)၊ ကိုအေးမောင်၊ ကိုရဲမြင့်၊ ကိုသန်းမြင့် (နောင် ဗိုလ်တထောင် သတင်းစာ အယ်ဒီတာဟောင်း) တို့နဲ့ မကြာခဏ ဆုံဖြစ်ခဲ့ စကားဝိုင်းဖွဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
တစ်ခါတစ်ရံမှာလည်း ကိုအောင်ဗန်း (ထိုအချိန်က ပြည်သူ့လူငယ်အဖွဲ့ချုပ် ဥက္ကဌ)၊ ကိုသိန်းလွင် ( စာရေးဆရာ မောင်သာရ) နဲ့ ဦးခင်မောင်ထွေး (ခင်မောင်ထွေး၊ ပျဉ်းမနား) တို့ကို အဖွဲ့ချုပ်မှာ တွေ့ရလေ့ ရှိပါတယ်။ တကယ်တော့ ထိုလူကြီးတွေဟာ အသက်အရွယ်အားဖြင့် ကျွန်တော့ထက် များစွာကြီးသူတွေပါ။ သို့ပေမဲ့ ထိုအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်အပါအဝင် ကျွန်တော်နဲ့ သက်တူရွယ်တူ လူငယ်တွေက သူတို့နာမည်တွေ ရှေ့မှာ ‘ကို’ တပ်ပြီး ခေါ်ဝေါ် ဆက်ဆံခဲ့ကြပါတယ်။
ကိုအောင်ဗန်း၊ ကိုတင်အေး၊ ကိုသန်းမြင့် စသည်ဖြင့် တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ကြတယ်။ ထိုစဉ်က ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ဟာ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ကျော်ကိုပင် ကိုမောင်မောင်ကျော်လို့ တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ကြတယ်။ ထိုလူကြီးတွေကလည်း ကျွန်တော်တို့ ချာတိတ်တွေကို တပြုံးပြံုးနဲ့ တုံ့ပြန် ဆက်ဆံခဲ့ကြပါတယ်။
ပြည်သူ့လူငယ် အဖွဲ့ချုပ်မှာ တွေ့ဆုံခဲ့
တစ်နေ့သားမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တွေ ပြည်သူ့လူငယ်အဖွဲ့ချုပ်ရုံးမှာ စုဝေးရောက်ရှိနေချိန်မှာ အဖွဲ့ချုပ် အထွေထွေအတွင်းရေးမှူး ကိုသန်းမြင့်နဲ့ သူနဲ့ရွယ်တူ လူတစ်ယောက် ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာကြတယ်။ သူတို့ နှစ်ဦးဟာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပခုံးဖက်ပြီး ဝင်လာကြတာပါ။
ထိုသူဟာ အသားညိုညို မျက်နှာသွယ်သွယ်နဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန် ခပ်ပိန်ပိန်ပါ။ ကျွန်တော့အနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းက ‘သူ ဘယ်သူလဲကွ’ လို့ ခပ်တိုးတိုး မေးလာပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့အမည်ကို ခပ်တိုးတိုးပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
‘ကိုခင်မောင်မြင့်ဆိုတာ သူပေါ့ကွ၊ ပီကျူ့(P3) ကလေ’ ကျွန်တော်ဟာ သူ့ကို ဒီအရင်ကတည်းက တစ်ခါနှစ်ခါ တွေ့မြင်ဖူးနေခဲ့တာပါ။
ထိုနေ့က ကိုသန်းမြင့်က သူ့ကို ကျွန်တော်တို့ ချာတိတ်တွေနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ထိုအချိန်ကစပြီး သူ့ကို တစ်ခါတစ်ရံမှာ နီးနီးကပ်ကပ် တစ်ခါတစ်ရံမှာ ခပ်ဝေးဝေးက တွေ့မြင်ခဲ့ရတယ်။
ဆရာကြီးမှိုင်း ဦးဆောင်တဲ့ ပြည်တွင်းငြိမ်းချမ်းရေး လူထု ဆန္ဒပြပွဲတွေမှာ အစည်းအဝေးအချို့မှာ သူ့ကိုတွေ့ခဲ့ ရတယ်။ တစ်ခါကလည်း (ကန်တော်မင် ပန်းခြံမှာ ထင်ပါတယ်) လူထု အစည်းအဝေးတစ်ခုနဲ့ စင်မြင့်ပေါ်မှာ စိတ်ပါလက်ပါ ဟောပြောနေတဲ့ သူ့ကို တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။

သံမဏိ နိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက် ။
တကယ်တော့
ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ “သူ့ရဲ့ဘဝတာတစ်ခုလုံးကို သူ့ရဲ့နိုင်ငံရေး ယုံကြည်ချက်အတွက် ပေးဆပ်ခဲ့တဲ့ သံမဏိနိုင်ငံရေးသမား တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ၁၉၂၉ ခုနှစ်ဒီဇင်ဘာ (၁၁)ရက်မှာ ဒေးဒရဲမြို့ အဘဦးရွှေလင်း ၊ အမိဒေါ်စာဥတို့မှမွေးဖွားခဲ့သူ
ဖြစ်တယ်။ သူဟာ သားသမီးငါးယောက်ထဲက စတုတ္ထသားဖြစ်ပြီး သူ့အောက်ကညီဖြစ်သူကတော့ ကျွန်တော်တို့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်က တမ်းတမ်းတတဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ “ကြင်နာခြင်းတစ်ဝက် ရှုပ်ထွေးခြင်းတစ်ဝက်”
“တစ်ဆောင်းသစ်ပြန်ပြီ” စတဲ့ သီချင်းတွေနဲ့ အောင်မြင်ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ နိုင်ငံကျော်အဆိုတော့ကြီး ကိုသန်းလှိုင် (ကွယ်လွန်) ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့ မိဘတွေဟာ ဒေးဒရဲမြို့မှ
၁၀မိုင်အကွာ သဲကုန်းလေး ကျေးရွာက ချမ်းသာတဲ့လယ်သမားတွေဖြစ်တယ်၊ ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့မိဘတွေဟာ ရန်ကုန်မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့ပြီးနောက် ၁၉၃၇ ခုနှစ်မှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ကို မက်သဒစ်အမျိုးသမီးကျောင်းမှာ စတင်ပညာသင်စေခဲ့ပါတယ်။ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ၁၉၄၆ ခုနှစ်မှာ စိန်ဂျွန်း ကျောင်းကို ရောက်ရှိချိန်မှာတော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ကျောင်းအမည်ဟာ “ဂျော့ရွှေလင်း” ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနှစ်မှာ ဒဿမတန်းအောင်ခဲ့ပြီးနောက် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ တက်ရောက်ပညာသင်ခဲ့ပါတယ်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကိုရောက်ခဲ့ချိန်မှာတော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ နိုင်ငံရေးစိတ်ဓာတ်ဟာ သန္ဓေတည်လာခဲ့တယ်။ သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနှစ်မှာ ရန်ကုန်ခရိုင်ကျောင်းသားများ သမဂ္ဂ (ရကသ) အမှုဆောင် တစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ၁၉၅၀ ခုနှစ်မှ ၁၉၅၁ ခုနှစ်အထိ အသစ်ပြန်ဖွဲ့ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာ ကျောင်းသား သမဂ္ဂများအဖွဲချုပ် (ဗကသများ၊ အဖွဲ့ချုပ်) ရဲ့ အမှုဆောင်ဖြစ်ခဲ့ပြီး ၁၉၅၂-၅၃ ခုနှစ် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားသမဂ္ဂ (တကသ)ရဲ့ အမှုဆောင်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

တော်လှန်ရေး ဆက်သားကလေး
တကယ်တော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့ နိုင်ငံရေးစိတ်ဓာတ်ဟာ ဂျပန်တော်လှန်ရေးကာလ ကတည်းက စတင်ခဲ့ သန္ဓေတည်ခဲ့ခဲ့လို့ ဆိုရမှာပါ။
ဂျပန်တော်လှန်ရေးကာလတုန်းက ဒေးဒရဲ၊ သဲကုန်းလေးကျေးရွာမှာ ရှိတဲ့ ဦးရွှေလင်း ဒေါ်စာဥတို့ရဲ့ နေအိမ်ဟာ ဂျပန်တော်လှန်ရေး တိုင်း ၂ ရဲ့ဌာနချုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ တိုင်း၂ ဌာနချုပ်ရဲ့နိုင်ငံရေးမှူးက သခင်စိုးဖြစ်ပြီး စစ်ရေး တာဝန်ခံကတော့ ဗိုလ်မှူးကြီးနေဝင်းပါ။
ထိုအချိန်တုန်းက အသက်ဆယ့်လေးငါးနှစ် အရွယ်သာရှိသေးတဲ့ ကိုခင်မောင်မြင့်ဟာ သခင်စိုး၊ ဗိုလ်မှူးနေဝင်း နဲ့အခြားခေါင်းဆောင်အကြားမှာ ဆက်သားအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့ရသူပါ။
ထိုစဉ်က တယောထိုးဝါသနာကြီးပြီး ကျွမ်းကျင်မှုလည်းရှိတဲ့ သခင်စိုး တယောထိုးချင်တဲ့ဆန္ဒပြင်းပြလာအခါမျိုး မှာ (ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက သခင်စိုးရှိမှန်းမရိပ်မိအောင်) ထိုနယ်မှာရှိတဲ့ နာမည်ကျော်တယောဆရာ ကြီး ဦးလစ်ဆိုသူကို အိမ်သို့ဖိတ်ခေါ် ထမင်းကျွေးပြီး အိပ်ခိုင်းကာ သခင်စိုးက ဦးလစ်တယောထိုးတဲ့ပုံစံနဲ့ တယောထိုးလေ့ရှိခဲ့ပါတယ်။ ထိုအချိန်မျိုးတွေမှာ ကိုခင်မောင်မြင့်က ဦးလစ်ကို သွားခေါ်ပေးခဲ့ရပါတယ်။
ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ဘီအက်စီနောက်ဆုံးနှစ် ရောက်တဲ့ ၁၉၅၂ ခုနှစ်မှာ ဦးထွန်းဖေ ၊ ဒေါ်ကျင်ရီတို့ရဲ့ သမီး ဒေါ်တင်တင်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့တယ်။ ထို့နောက် မှာတော့ စာမေးပွဲမဖြေတော့ဘဲ ကျောင်းကထွက်ခွာလာခဲ့ တယ်။
ပီသုံးလုံးပါတီ ဗဟိုကော်မတီ
အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်မှာတော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ဘဝရပ်တည်မှုအတွက် ကျောင်းဆရာအလုပ်ကိုလုပ်ခဲ့ ရပါတယ်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ်အထိ ပဲခူးအစိုးရအထက်တန်းကျောင်းမှာ အထက်တန်းပြဆရာအဖြစ် တာဝန်ထမ်း ဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၅၅ ခုနှစ်မှ ၁၉၆၀ ခုနှစ်အပြည့်အထိ ပဲခူးမြို့မှာ အလွတ်ပညာသင်ကျောင်းဆရာအဖြစ် လုပ်ကိုင်ခဲ့ပါတယ်။
သချာင်္ဘာသာကျွမ်းကျင်တဲ့ အလုပ်လုပ်နေစဉ်မှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ပဲခူးခရိုင် ပ.မ.ည.တ ရဲ့သဘာပတိ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီနောက် ၁၉၅၈ ခုနှစ်မှာ ငါးခရိုင်ပြည်တွင်းငြိမ်းချမ်းရေး ဆန္ဒပြပွဲကို ရန်ကုန်မှာ ကျင်းပရာမှာ ဦးခင်မောင်မြင့် ဟာ ပဲခူးမြို့ဖြစ် စစ်ကြောင်းကို ဦးဆောင်ချီတက်ခဲ့တဲ့အတွက် ဖမ်းဆီးထိန်းသိမ်း ခံခဲ့ရတယ်။
ထို့နောက် ၁၉၅၉ ခုနှစ်အတွင်း ပြည်လည်လွတ်မြောက်လာခဲ့ပြီးနောက် သခင်သင်၊ သခင်ဗမောင်တို့ ဦးဆောင်တဲ့ ပြည်သူ့ဒီမိုကရေစီပါတီမှာ ဗဟိုကော်မတီဝင် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ယင်းပါတီရဲ့ ဗဟိုကော်မတီဝင်ဖြစ် တဲ့ ဦးခင်မောင်မြင်ဟာ ပ.မ.ည.တ ဌာနချုပ်ရဲ့ သဘာပတိအဖွဲ့ဝင် ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
ထိုနှစ်အတွင်းမှာပဲ ပြည်သူ့ဒီမိုကရေစီပါတီ ဦးအောင်သန်း(ဗိုလ်ချုပ်အစ်ကို) က ဥက္ကဌအဖြစ် ဆောင်ရွက်ပြီး ဦးအောင်မြင့် ခေါ် ကိုကိုကြီး (ဖျာပုံ) က အထွေထွေအတွင်းရေးမှူးအဖြစ် ဆောင်ရွက်တဲ့ အမျိုးသားတိုးတက် ရေးပါတီနဲ့ ကိုခင်ဦး (၁၉၅၃ ခုနှစ် အောက်တိုဘာကျောင်းတစ်လ ပိတ်ရေး အရေးတော်ပုံကြောင့် မန္တလေး တက္ကသိုလ်မှ ရာသက်ပန် ကျောင်းထုတ်ခံခဲ့ရသူ) နဲ့ ကိုဘုန်းလှိုင်တို့ ခေါင်းဆောင်တဲ့ ရဲဘော်ပေါင်းစုံ ထိန်းသိမ်း ရေးအဖွဲ့တို့ ပူးပေါင်းပြီး ပြည်သူ့တိုးတက်ရေးပါတီ (People’s Progressive Party) ကိုတည်ထောင် ခဲ့ပါတယ်။
ဦးခင်မောင်မြင့်က ပီကျူလို့ အတိုကောက်ခေါ်ဝေါ်တဲ့ ပီသုံးလုံးပါတီမှာ ဗဟိုကော်မတီဝင် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
၁၉၇၈ ခုနှစ်အတွင်းမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ဗကပ မြေအောက်လှုပ်ရှားမှုအတွက်နောက်ထပ် ထိန်းသိမ်းခံခဲ့ရပြီး ၁၉၈၀ ပြည်နှစ်မှာ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ ပြန်လည် လွတ်မြောက်ခဲ့တယ်။
ဒီနောက် ၁၉၈၈ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၈ရက်မှာ ရှစ်လေးလုံးလူထုအုံကြွမှုကြီး ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၈၈ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၁၈ ရက်မှာ တပ်မတော်က နိုင်ငံတော်အာဏာကို ရယူကာ နိုင်ငံတော်ငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှုတည် ဆောက်ရေးအဖွဲ့ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့တယ်။ ဒီနောက်မှာ ပါတီစုံရွေးကောက်ပွဲတွေ ကျင်းပရေးအတွက် နိုင်ငံရေးပါတီ တွေ တည်ထောင်ခွင့်ပြုခဲ့ပါတယ်။
ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ၁၉၈၈ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလအတွင်းမှာ မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမိုင်းမှာ တစ်ချိန်ကရှိခဲ့တဲ့ ပြည်သူ့တိုး တက်ရေးပါတီကို ၎င်းရဲ့ရဲဘော်တစ်စုနဲ့ ပြည်လည်တည်ထောင်ခဲ့ပါတယ်။ အသစ်ပြန်လည်တည်ထောင်ခဲ့တဲ့ ပြည်သူ့တိုးတက်ရေးပါတီမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်က ဥကဌအဖြစ် တာဝန်ယူခဲ့ပြီး ဦးလှရွှေ (ကျောင်းသားခေါင်း ဆောင်ဟောင်း) အထွေထွေ အတွင်းရေးမှူးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့တယ်။
ကိုကိုးကျွန်းကို အပို့ခံခဲ့ရ
တကယ်တော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ သူ့ရဲ့ဘဝကို သူ့ရဲ့ယုံကြည်ချက်အတွက် စတေးခဲ့တဲ့ ပရိုဖက်ရှင်နယ် နိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက်၊ ပရိုဖက်ရှင်နယ်တော်လှန်ရေးသမားတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
၁၉၆၃ ခုနှစ်က တော်လှန်ရေးကောင်းစီနဲ့ တောတွင်းလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းတွေအကြားမှာ ပြည်တွင်း ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက် ဆွေးနွေးပွဲတွေလုပ်စဉ်မှာ ငါးခရိုင်ငြိမ်းချမ်းရေး ဆန္ဒပြပွဲတွေ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တယ်။ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ရန်ကုန်မှာ ကျင်းပခဲ့တဲ့ အဆိုပါငါးခရိုင် ဆန္ဒပြပွဲမှာ ပဲခူးစစ်ကြောင်းကို ဦးဆောင်ချီတက် ခဲ့ပါတယ်။
ပြည်တွင်းငြိမ်းချမ်းရေး ဆွေးနွေးပွဲတွေ ပျက်ပြားခဲ့ပြီးနောက်မှာတော့ အဆိုပါ ဆန္ဒပြပွဲတွေမှာ ဦးဆောင်ပါဝင်ခဲ့ တဲ့ လက်ဝဲလက်ယာနိုင်ငံရေးသမား အများအပြား ဖမ်းဆီးထိန်းသိမ်းခံခဲ့ကြရတယ်။
ယင်းသို့ ဖမ်းဆီးခံခဲ့ကြရသူတွေထဲမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်လည်း ပါဝင်ခဲ့တယ်။ ထိုအကြိမ်က ဖမ်းဆီးခံခဲ့ရစဉ်မှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ပထမပိုင်းမှာအင်းစိန်ထောင်မှာ နေခဲ့ရပေမယ့် နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေကို ဒုတိယ အကြိမ် ကိုကိုးကျွန်းကို ပို့ခဲ့ရာမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ပါ အပို့ခံခဲ့ရပါတယ်။
ပြည်သူတွေရဲ့ နိုင်ငံရေးဝိညာဉ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ၁၉၈၈ ခုနှစ် အရေးတော်ပုံကြီးစတင်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကစပြီး နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်မှာ နည်းမျိုးစုံနဲ့ လှုပ်ရှားခဲ့ပါတယ်။
ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ ဖွဲ့စည်းခဲ့တဲ့ ဒီမိုကရေစီမဟာမိတ်များအဖွဲ့ (ဒမဖ) ရဲ့ နာယကအဖွဲ့မှာ ဒေါက်တာမောင်မောင်ကျော်၊ ဦးသာလှအောင်တို့နဲ့အတူ ပါဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၈၉ ခုနှစ်ဇွန်လ ၂၅ ရက်မှာတော့ ဦးခင်မောင်မြင့်နဲ့တကွ ပြည်သူ့တိုးတက်ရေးပါတီ ဗဟိုကော်မတီအားလုံး အဖမ်းခံခဲ့ ကြရပါတယ်။
ထိုအကြိမ် ဖမ်းဆီးခံရစဉ်မှာ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ ထောင်ဒဏ်အနှစ်၂၀ ကျခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၉၃ ခုနှစ်ဖေဖော်ဝါရီ ၁၆ ရက်မှာတော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ အင်းစိန်ထောင်မှာပဲ ကွယ်လွန်ခဲ့ပါတယ်။ ထိုနှစ် အတွင်းမှာပဲ ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့ ရဲဘော်တွေဖြစ်ကြတဲ့ ကိုညိုဝင်း (ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ညီညွှတ်ရေး၊ တပ်ဦး ဥကဌဟောင်း)၊ ကိုစိန်ဝင်း (သုံးခွ) ၊ ကိုတင်မောင်ဝင်း (ခရမ်း) နဲ့ ဦးစိုးဝင်းတို့ဟာလည်း ကွယ်လွန်ခဲ့ကြပါတယ်။
တကယ်တော့ ဦးခင်မောင်မြင့်ဟာ မိမိရဲကဘဝတစ်ခုလုံးကို မိမိယုံကြည်ချက်အပေါ် အမှန်တရား အပေါ်မှာ သာ တည်ဆောက်ခဲ့သူ ဖြစ်တယ်။
သူဟာ ဘယ်နေရာဘယ်ဒေသကို ရောက်ရောက် အမှန်တရားအတွက် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့သူပါ။ ကိုကိုးကျွန်းကို ရောက်နေစဉ်မှာပင် ငါးပိပုပ်တိုက်ပွဲ၊ ကိုယ်ထူကိုယ်ထ စနစ်ဖျက်သိမ်းရေးတိုက်ပွဲတွေကို ဦးဆောင် တိုက်ပွဲဝင် ခဲ့ပါတယ်။
ကိုကိုးကျွန်းကိုရောက်စဉ်မှာ အကျဉ်းသားတွေ အခွင့်အရေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တိုက်ပွဲ ဝင်နေစဉ်မှာ ရန်ကုန်မှ အဆင့်မြင့်အရာရှိကြီး တစ်ဦး ကိုကိုးကျွန်းကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ထိုအရာရှိကြီးက ဦးခင်မောင်မြင့်ကို တွေ့ချိန်မှာ မာကြောင်း သာကြောင်းတွေမေးကာ ပဋ္ဋိသန္ဓာစကားတွေ ပြောခဲ့ပါတယ်။
ထိုအခါမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်က “ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အကြားမှာ လူမှုရေးအရ ဆက်ဆံစရာ ဘာမှမရှိဘူး။ ကျုပ်တို့ တောင်းတဲ့အချက်တွေပေးမလား မပေးဘူးလားဆိုတာသာပြော၊ မပေးနိုင်ရင်ပြန်တော့” လို့ ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြန်ပြောခဲ့သူပါ။
၁၉၇၈ ခုနှစ်အတွင်းမှာတော့ ထိုအချိန်က တိုင်းပြည်ရဲ့ နံပတ်တစ် ဖြစ်သူ သမ္မတကြီး ဦးနေဝင်းဟာ ဂျပန်တော်လှန်ရေးကာလတုန်းက တိုင်း၂ ဒေသဖြစ်ခဲ့တဲ့ မြို့တွေကို ခရီးလှည့်ခဲ့ပါတယ်။
ဦးနေဝင်းဟာ ထိုစဉ်က တိုင်း၂ ဌာနချုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့နေအိမ်က မိသားစုဝင်တွေကို ခေါ်တွေ့ခဲ့ပါတယ်။ ဦးနေဝင်း ဟာကိုခင်မောင်မြင့်ရဲ့အစ်မကို ခေါ်တွေ့ပြီး နေရေးထိုင်ရေး အခြေအနေတွေကို မေးခဲ့ပါတယ်။
ဒါ့အပြင်တော်လှန်ရေးကာလက သူတို့အတွက်ဆက်သားလုပ်ပေးခဲ့တဲ့ ကိုခင်မောင်မြင့်ကိုလည်း သတိတရနဲ့ “ကုလားရော၊ ကုလားဘယ်ရောက်နေလဲ” လို့မေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါ့အပြင်ဦးနေဝင်းက ဦးခင်မောင်မြင့်ရဲ့ အစ်မတွေ ကို “လိုအပ်တဲ့ အကူအညီတွေတောင်းဖို့ ရန်ကုန်လာပြီး မိမိနဲ့ လာတွေ့ဖို့” မှာခဲ့ပါတယ်။
ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး အစ်မဖြစ်သူတွေက ဦးခင်မောင်မြင့်ထံလာရောက် တိုင်ပင်ခဲ့ကြတယ်။
ထိုအခါမှာ ဦးခင်မောင်မြင့်က “သူနဲ့သွားတွေ့ဖို့ မတွေ့ဖို့ကတော့ အစ်မတို့ ဘာသာဆုံးဖြတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုသွားတွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ ငါ့ကို တစ်သက်လုံးလာမတွေ့နဲ့တော့ ငါသေလည်း မလာခဲ့နဲ့တော့” လို့ ပြောဆိုခဲ့ပါတယ်။
သံမဏိသူရဲကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သူ့လိုလူမျိုးတွေကို နောက်ထပ်ကျွန်တော်တို့ ဘယ်နေရာမှာ ရှာတွေ့ဦး မှာပါလဲ။

ဝင်းထွဋ်ဇော်
ပြည်သူ့ခေတ်ဂျာနယ် ။ အတွဲ ၃၊ အမှတ် ၁၁၆ မှ