(ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင့္အက်ပ္အတည္း)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင့္အက်ပ္အတည္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္အေနျဖင့္ ၅၉(စ)ေလး ျပင္ေပးႏိုးျပင္ေပးႏိုးႏွင့္ တျပည္လံုးကို ထိုးထိုးေကၽြးေနသလားဟု မိမိစိတ္တြင္ ထင္ျမင္လာ၏။ ယခုယူထားသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးရာထူးမွာ ဘာမွမဟုတ္။ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ရာထူးပင္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကက္ဘိနက္တြင္ေနရာရရန္ နိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံရံုးဝန္ႀကီးဌာနဟု သမုတ္ကာ ေနာက္ထပ္ဝန္ႀကီးတေနရာထြင္ရ၏။ ထိုရာထူးသည္ တရားဝင္မႈသေဘာအရလည္း သူတေယာက္တည္းအတြက္ ကြက္၍ျပဌာန္းထားျခင္းျဖစ္သလို လႊတ္ေတာ္တြင္ NLD အမတ္ေနရာ အနည္းစုျဖစ္သြားလွ်င္ အလိုလို သားေလွ်ာသြားမည့္ ရာထူးလည္းျဖစ္၏။ NLD ဆက္လက္၍ အမ်ားစုအမတ္ေနရာအႏိုင္ရ၍ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္လံုးကို စီးထားႏိုင္သည္ဆိုေစဦး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြန္လွ်င္ ထိုရာထူးကိုျဖဳတ္ကာ ထိုရာဥပေဒကိုလည္း ဖ်က္ပစ္ၾကမည္ျဖစ္၏။

၅၉(စ)ေၾကာင့္ သမၼတမျဖစ္ႏိုင္မည့္အတူတူ သမၼတအထက္ကေနမည္ဟု ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း NLD သမၼတ ၂ ဆက္ အထိေတာ့ ထိုရာထူးမွာ ေတာင့္ခံႏိုင္ေသး၏။ ထိုရားထူးအား ႏိုင္ငံေတာ္အဂၤါစဥ္တြင္ ဘယ္ေနရာက ထားထား ၊ စစ္အုပ္စု၏အကြပ္အညပ္ကလြတ္ေနသည့္ ရာထူးလည္းမဟုတ္။ မဟုတ္သည့္အျပင္ ထိုရာထူးျဖင့္ ကာလံုအစည္းအေဝးပင္ တက္ခြင့္မရွိ။ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးရာထူးျဖင့္သာ တက္ခြင့္ရွိ၏။

သမၼတအထက္က ဘယ္လိုေနေန၊ ႏိုင္ငံေတာ္အဂၤါစဥ္တြင္ဘာျပျပ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္မဟုတ္လား။ ထို ဥေသွ်ာင္ဆိုသည့္ တရားဝင္ရာထူးသာ ရမည္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ ပင္ခံရာထူးကို သူ အလြယ္တကူ မစြန္႔လိုက္ဟု မည္သူမွ အာမဘေႏၱမခံႏိုင္။

ေကာ္ေဇာနီသည္ သမၼတအတြက္ျဖစ္၏။ အေျမာက္ ၂၁ ခ်က္သည္ သမၼတအတြက္ေဖါက္၏။ Counterparts မ်ားသည္ Counterpart ကိုေတြ႔ရျခင္းကိုသာ ဂုဏ္ႏွင့္ျဒပ္ႏွင့္ျပည့္စံုသည္ဟု ယူဆ၏။ မလြဲသာ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ရေသာ္လည္း သံတမန္ေရးရာ၌ ေအာင့္အီးေအာင့္သက္ေတြ jဖစ္ၾက၏။ သူလည္း သမၼတျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ေသခ်ာ၏။ ၂ဝ၁၅ မတိုင္ခင္ႏွင့္ ၿပီးစကာလမ်ားဆီက ၅၉(စ)ျပင္ေရးကြက္ၿပီး ဆႏၵေတြတၿခိမ္းၿခိမ္းျပခဲ့ၾကတာ၊ လက္မွတ္(၅)သန္း ေကာက္ယူစုေဆာင္း ခဲ့တာေတြက လက္ေတြ႔ရွိ၏။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုျပင္မရ။ သူ သမၼတ မျဖစ္ခဲ့။

၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းကိုျပင္လိုလွ်င္ ဘယ္လိုျပင္ရမည္ကို စစ္အုပ္စုက မဆြကပင္ ျပဌာန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ မည္သို႔ျပင္မွရမည္ကိုလည္း ပုဒ္မေတြ၊ ပုဒ္မခြဲေတြႏွင့္ ေျပာထားၿပီးသားျဖစ္၏။ အမ်ားသိၾကၿပီးမို႔ ဤေနရာတြင္ ဝိတၱာရခ်ဲ႔စရာ မလိုေတာ့။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ အမတ္ေနရာမ်ားကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္အႏိုင္ရေစဦး စစ္အမတ္တေယာက္ကေလးက မေထာက္ခံပင္လွ်င္ ဘာမွျပင္မရ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္ပါတီမွလည္း ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအႏိုင္ရစရာမရွိ။ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဤမွ်စန္းပြင့္သည့္ NLD ပင္၊ ဤမွ် ႏိုင္ေကာင္းသည့္အေျခအေန ရွိလွ်က္ကပင္ မႏိုင္ခဲ့။ အလံုးအရင္းႏွင့္အႏိုင္ရခဲ့သည့္ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ တြင္ NLD သည္ ၿပိဳင္သမွ်ေနရာတို႔၏ ၈ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့၏။ လႊတ္ေတာ္မွတဆင့္ ဒုသမၼတ တဦး ေရြးေပးရန္ လံုေလာက္သည့္ အမတ္ေနရာမ်ားလည္း ရယူႏိုင္ခဲ့၏။ NLD က တင္သည့္သူလည္း သမၼတျဖစ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္တို႔မရ။ အေျဖက စစ္အမတ္ကေလးေယာက္က YES မလုပ္လွ်င္ ဘာမွလုပ္မရဟု ထြက္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလသံေျပာင္းရ၏။ ဒါက စစ္သားမဟုတ္သည့္ အမတ္မ်ားဘက္က သို႔မဟုတ္ ပါတီမ်ားဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ျမင္ရသည့္အေနအထား။ ခု က်ေနာ္တို႔ ေျပာေနၾကသည့္ ၂ဝဝဂ ျပင္ရန္ခက္သည့္ကိစၥမွာ ဤေနရာတြင္ရပ္သြား၏။

က်ေနာ္ အျခားတဘက္မွလွည့္ေတြး၍ျမင္သည္ကို ေျပာပါမည္။ ထို ၂ဝဝ၈ ေျခဥသည္ စစ္အုပ္စုကိုယ္၌္က ျပင္ခ်င္ပါသည္ဆိုေစဦး ျပင္လို႔မရႏိုင္။ စစ္အမတ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းလံုးက ကာခ်ဳပ္ထံမွ မီးစိမ္းျပ ေထာက္ခံမိန္႔ရ၍ ထေထာက္ခံၾကေစဦး မည္သည့္ပါတီကမွ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၅၁ ေနရာ ႏိုင္စရာလမ္း ေရွ႔ေလွ်ာက္မရွိေတာ့။ စစ္သားမဟုတ္သည့္ အမတ္ ၅၁ ႏွင့္ စစ္အမတ္၂၅ ေပါင္းမွ ၇၆။ ထို ၇၆ ရာခိုင္ႏႈန္းရရန္ အလြန္ခဲယဥ္း၏။ စစ္အုပ္စုက ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းလံုး ေထာက္ခံပါရေစျဖစ္ေနဦး မည္သည့္ႏိုင္ငံေရးပါတီက အမတ္ေနရာ ၅၁ ရာခိုင္ႏႈန္းႏိုင္ေအာင္ ေရွ႔ေလွ်ာက္လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္းက ေတြးစရာျဖစ္လာ၏။ လူမ်ိဳးစုေဒသေတြမွာ လူမ်ိဳးစုပါတီေတြ အားေကာင္းလာ၏။ လူမ်ိဳးစုေတြက လူမ်ိဳးစုအမတ္ေတြကိုပဲ ပိုဦးစားေရြးခ်ယ္ၾကေတာ့မည္မွန္း အကဲခတ္လို႔ ရလာ၏။ လူ႔ေဘာင္သစ္တို႔၊ ျပည္သူ႔ပါတီတို႔လည္း အၿပိဳင္းအရိုင္းရွိေန၏။ ႀကံ့ဖြံ႔ကိုလည္း သိတ္ေလွ်ာ့တြက္လို႔မရေတာ့။

ဖြဲ႔စည္းပံုဘက္ကိုျပန္လွည့္လွ်င္ စစ္အုပ္စုက ရည္ရြယ္တာက သူ႔ဖြဲ႔စည္းပံုကို ဘယ္သူမွျပင္မရေအာင္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ထို "ဘယ္သူမွ"ထဲတြင္ သူလည္း ျပန္ပါသြား၏။ သူ ထို ဖြဲ႔စည္းပံုကိုဆြဲစဥ္က ထိုကိစၥကို စဥ္းစားခဲ့ မစဥ္းစားခဲ့ကေတာ့ သူပဲသိလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ သူကိုယ္၌က ျပင္ေစခ်င္ဦး ျပင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသထက္ခဲယဥ္းသြား၏။ ေရွ႔ေလွ်ာက္ ပို၍ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။

စစ္အုပ္စုက ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ခ်င္၍ ပါတီတခုခုခုကို အမတ္ေနရာအမ်ားစုႀကီး ေသေအာင္နိုင္ေစ့ခ်င္ဦး ႏိုင္ဖို႔မလြယ္ကူေတာ့။ ထိုအခါ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုသည္ စစ္တပ္အတြက္ အက်ပ္အတည္းျဖစ္ေတာ့မည္ျဖစ္၏။ သူေဖာ္သည့္ေဆး သူျပန္ မစားႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားတြင္ေတာ့ စစ္အုပ္စုဘက္က ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္စရာမလိုေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ မထိခိုက္သလို၊ ဘာမွမျဖစ္သလိုေနလို႔ရေန၏။ သူ႔အတြက္ ဖြဲ႔စည္းပံုအက်ပ္အတည္း ေလာေလာဆယ္တြင္ ဘာမွမရွိ။ ေလၫွာက အေနသာႀကီးဆိုကာ ဒူးႏွံ႔ေနလို႔ရ၏။
ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အေပးအယူအခ်ီႀကီးတခုခုရႏိုင္၍ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပင္ခ်င္လာသည့္အခ်ိန္က် ယခု က်ေနာ္တို႔ေျပာေျပာေနသည့္ "ဖြဲ႔စည္းပံုအက်ပ္အတည္း"ဆိုသည့္စကားကို သူႏႈတ္က ေျပာရေတာ့မည္။

NLD သည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ၂ဝ၁၅ ၿပီးစလႊတ္ေတာ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ရန္ က်ားကုပ္က်ားခဲႀကိဳးစား၏။ သို႔ေသာ္ ၁၃ ေနရာလံုး မရခဲ့။ ပိုဆိုးသြားသည္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို စစ္အုပ္စုအလိုေတာ္ရိ တီခြန္ျမတ္လက္ ဝကြက္အပ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ၂ဝ၂ဝ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး (ျဖစ္ခဲ့လွ်င္) ၂ဝ၁၅ က NLD လို ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ခုေနခါ လႊတ္ေတာ္ထဲ ကိုယ္အမ်ားစုေလးျဖစ္ေနတုန္း စစ္အုပ္ကသာ မ်က္နွာသာေပးပါက အနည္းဆံုး ၅၉(စ)ေလး ျပင္ဖို႔ ဂယ္ေပါက္ေလးတခုခုရလိုရျငား ေသြးရူးေသြးတမ္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေပးေနသလားဟု စဥ္းစားစရာျဖစ္လာ၏။

ရိုဟင္ဂ်ာအေရးမွာ စစ္အုပ္စုအလြန္မွန္း သိသိႏွင့္ ဘူးထြက္ခံျငင္း၏။ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါးလုပ္၏။ ႏိုင္ငံတကာ၏ အက်ဥ္ခံဘဝေရာက္၏။ အျပည္ျပည္၏တံေတြးခြက္၌ ပက္လက္ေမ်ာ၏။ တရုပ္ႏွင့္ စာခ်ဳပ္အသစ္ေတြ ေခါင္းခံၿပီးထပ္ခ်ဳပ္၏။ စာခ်ဳပ္အေဟာင္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္၏။ ျမစ္ဆံုကိုပင္လွ်င္ မ်က္စျပစ္ခ်င္သလိုလိုလုပ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ မ်က္ႏွာလုပ္သမွ်သည္ အခ်ည္းအႏွီး သဲထဲေရသြန္သာျဖစ္၏။ ဖြဲ႔စည္းပံုကား ျပင္ေရး ဘယ္လိုမွ ျဖစ္စရာမရွိ။
ဒါကို တခ်ိဳ႔က "ေဒၚစုက သူတို႔အတြက္ ဒီေလာက္ သိကၡာအက်ခံၿပီး လိုက္လုပ္ေပးေနတာေတာင္ ေဒၚစုဘက္လွည့္ၾကည့္ေဖာ္မရ" ဟု စကားနာထိုး၏။ ထိုးလည္း ငထိုးဘဲျဖစ္၏။

စစ္အုပ္စုတြင္ ေဒၚစု သမၼတမျဖစ္ေရးမွာ အခိုင္အမာခ်ၿပီးသားမူျဖစ္၏။ ထို မူ(ဖြဲ႔စည္းပံု)ကို သူတို႔လက္သူတို႔ေျခ ခ်ခဲ့တာျဖစ္၏။ သူတို႔ခ်ခဲ့သည့္မူကို သူတို႔ပင္ ျပန္ျပင္ဖို႔မလြယ္ေတာ့။ ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္ေန၏။ ဒါကိုပင္ က်ေနာ္တို႔က ဖြဲ႔စည္းပံုအက်ပ္အတည္းဟု ေခၚၾက၏။ ဟုတ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအက်ပ္အတည္းသည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ သူတို႔အတြက္ပါ က်ပ္တည္းသည့္ အက်ပ္အတည္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုယ္၌က အားလံုးအတြက္ အက်ပ္အတည္းျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုရ၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂ဝ၁၈)

read more

လမင္းကို ထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း (ျမသန္းတင့္)

လမင္းကို ထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း (ျမသန္းတင့္)

အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔ စာေပမိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား။ ဒီေန႔ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲမွာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ စာေပဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာႏွစ္ခ်က္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ တခ်က္ကေတာ့ ဒီစာေပဆုဟာ စာဖတ္သူမ်ားကေပးတဲ့ဆု ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျဖဴးၿမိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္တိုက္အသင္းက အမႈေဆာင္လူငယ္မ်ားဟာ သူတို႔ၿမိဳ႔မွာမလုပ္ဘဲ သူမ်ားရပ္႐ြာ စာေရးဆရာေတြ ႐ွိရာကိုလာၿပီး ဆုေပးတဲ့ပြဲ ျဖစ္လို႔ပါ။ သူမ်ားရပ္႐ြာမွာ ကိုယ္က အိမ္သည္လုပ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚက်င္းပရတာဟာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ တာဝန္ႀကီးတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာႏွစ္ခ်က္႐ွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစင္ျမင့္ေပၚကိုတက္ေရာက္ၿပီး ေဟာေျပာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ဒီစင္ျမင့္ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ွ႔တန္းမွာထိုင္ေနၾကတဲ့ ဆရာႀကီးတက္တိုး၊ ဆရာမႀကီးေဒၚႏုယဥ္၊ ဆရာႀကီးထင္လင္း၊ ဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ေနဝင္းတို႔ရဲ႔ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး ေျပာသင့္ပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟာ အသက္အားျဖင့္၊ ဂုဏ္အားျဖင့္၊ ပညာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႀကီးျမင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာဟာ သူတို႔ ရပ္ေျပာရမယ့္ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးေတြဟာ အသက္ကလည္းႀကီး၊ (အဂၤလိပ္ေတြေျပာေလ့႐ွိသလို) ရက္စက္ေသာတိတ္ဆိတ္မႈကိုလည္း ေဆာင္ေနၾကတဲ့အတြက္ အသက္မႀကီးတႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ရက္စက္ေသာဆူညံမႈကို ျပဳလုပ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ရက္စက္ေသာ ဆူညံမႈအတြက္ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခန္းအနားမွာေဟာေျပာဖို႔ အခ်က္ငါးခ်က္ေလာက္ကို စိတ္ထဲမွာ မွတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ -

(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊
(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ၊
(၃) ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္လိုစာေတြကို ဖတ္ၾကမလဲ၊
(၄) ဘယ္အ႐ြယ္မွာ စာဖတ္ရင္ ဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကိုရေစသလဲ ဆိုတာနဲ႔
(၅) စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လို သေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ဖတ္ရမလဲဆိုတဲ့အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲကထြက္လာတဲ့ အေတြးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမား ပညာ႐ွိႏွစ္ဦးက ေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားထားတဲ့အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လြန္းလို႔ စာအုပ္ထဲမွာ မွတ္သားထားၿပီး မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြကိုေျပာတာထက္ ပညာ႐ွိမ်ားရဲ႔ အဆိုအမိန္႔က ပိုၿပီးတန္ဘိုး႐ွိတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္မ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပညာ႐ွိႏွစ္ဦးကေတာ့ ၁၉ ရာစုမွာေပၚထြန္း ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေပအႏုပညာ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီေဝဖန္ေရးဆရာ၊ ဗိသုကာေဝဖန္ေရးဆရာ၊ စာတမ္းဆရာ ဂၽြန္ရပ္စကင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပညာ႐ွိတဦးကေတာ့ ၁၇ ရာစုႏွစ္ကေပၚခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္စာဆိုက်န္းေက်ာက္ရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ေတြကို ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာသြားပါမယ္။

(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ။
ပညာ႐ွိတေယာက္၊ စာေရးဆရာတေယာက္က ႐ိုးသားစြာနဲ႔ ေစတနာ႐ွိစြာ ေရးသားထားတဲ့စာပုဒ္ဟာ စာအုပ္တအုပ္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ၊ အေပၚယံက်တာေတြ၊ ကေရာ္ကမယ္ေရးထားတာေတြ၊ ဟန္လုပ္ေရးထားတာေတြ၊ ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က မွန္ကန္စြာဖတ္တတ္လို႔႐ွိရင္ အဲဒီအထဲမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့အပိုင္းအစေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အပိုင္းအစေတြဟာ စာအုပ္ပဲ။

စာအုပ္အမ်ိဳးအစားအားလံုးကို ခြဲၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ ခုနာရီပိုင္းသာခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ နာရီပိုင္းသာခံတဲ့စာ၊ ခုခ်က္ခ်င္း ဖတ္ရမယ့္စာဆိုတာကေတာ့ ဗဟုသုတကိုေပးတဲ့စာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာတို႔၊ ဂ်ာနယ္တို႔ဟာ တေန႔လံုးဖတ္ရမယ့္စာေတြ မဟုတ္ ပါဘူး။ မနက္ပိုင္းဖတ္လိုက္ရင္ ကုန္သြားတာပဲ။ ေခတ္တိုင္းခံတဲ့စာဆိုတာကေတာ့ ခံစားခ်က္၊ အေတြးအေခၚကို လွံဳ႕ေဆာ္ေပးတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ အမိ်ဳးအစားႏွစ္ခုကို ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္းေျပာပါေသးတယ္။ အသံကို ပြားေစတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အသံကိုထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ အသံကိုပြားေစတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို တခါတည္း မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္၊ တေနရာတည္းမွာ ေျပာလိ႔ုမရတဲ့အတြက္ ကူးယူပံုႏွိပ္ၿပီးေျပာရတာ။ တိုင္းမဂၢဇင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းမဂၢဇင္းေတြဟာ တခ်ိန္တည္း၊ တေနရာတည္းမွာ ေျပာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့သတင္းေတြကို ပြားၿပီး၊ ကူးယူၿပီး ျဖန္႔ေဝရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အသံကိုပြားေစတဲ့စာအုပ္လို႔ ရပ္စကင္းကေခၚပါတယ္။ အသံကို ထိန္းသိမ္းေပးတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အဆိုအမိန္႔မ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေနာင္မွာ မေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္ႏိုင္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။

ဒီႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲ ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္း ထပ္ေျပာပါေသးတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္နဲ႔ စာေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ သူက ေခၚပါတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ မႏွစ္က ဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုရာသီဥတု ႐ွိခဲ့တယ္။ လမ္းပန္းက ဘယ္လို႐ွိတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္က ဘယ္ႏွဆိုင္႐ွိတယ္၊ ဘယ္နားမွာ ဘာဘုရား႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ အဲဒီလိုစာေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပခန္႔ညားတဲ့ သားေရဖံုးႀကီးေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ထားသည္ ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစာအုပ္ဟာ တကယ့္စာအုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ့္ စာအုပ္ကေတာ့ ေရးျပထားတဲ့၊ ဖတ္ၿပီးသိ႐ံုေရးထားတဲ့အရာမဟုတ္ဘဲ ဖတ္ၿပီးခံစားရေအာင္ေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ ေျပာတယ္။

သုတစာေပနဲ႔ရသစာေပကို ေျပာတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ စာအုပ္ဟာ အမ်ိဳးအစားခြဲလိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္နဲ႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ခံတဲ့စာအုပ္၊ တနည္းေျပာရရင္ သုတစာအုပ္နဲ႔ ရသစာအုပ္။ ဒါပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္ဟာ မေကာင္းဘူး၊ ေရ႐ွည္ခံတဲ့စာအုပ္ဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ အဆိုးအေကာင္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ စာေကာင္းခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တမ်ိဳးက ေရတိုအတြက္ဖတ္တာ။ သုတအတြက္ ဖတ္တာ။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္အတြက္ ဖတ္တာ၊ ရသအတြက္ဖတ္တာ၊ အဲဒါကို ေျပာေနတာ။

(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ။
စာဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဟာ ေ႐ႊတြင္းတူးသမားတေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားစုေတြဟာ ေျမႀကီးထဲမွာ႐ွိတဲ့ေ႐ႊေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ တခါတည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚ အသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အလြယ္တကူ ပို႔မေပးလိုက္သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေျမႀကီးထဲမွာ ဟိုတစသည္တစ ႐ွိေနရသလဲလို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေ႐ႊတူးရတာ မလြယ္ေပဘူးလား။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တူးလိုက္ရတာ။ ေျမေအာက္မွာအနက္ႀကီး အခ်ိန္ကုန္ရတယ္။ လူပင္ပန္းရတယ္။ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလမွာ ဘာမွမရဘဲ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရတယ္။ သဘာဝႀကီးဟာ ေ႐ႊေတြကို ေျမႀကီးပတ္ၾကားအက္ေတြမွာ ဟိုတစသည္တစ နည္းနည္းစီပဲ သိုမွီးထားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူး ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာတူးေပမယ့္ ေ႐ႊေလးတစကို ရခ်င္မွရတာ။

ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာအသိဥာဏ္ ပညာေတြဟာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။ ငါဟာ ေ႐ႊတူးသမားတေယာက္လို လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္ေပါက္တူးေတြ၊ ေဂၚျပားေတြ၊ လက္နက္ကရိယာေတြ ေကာင္းရဲ႔လား။ က်န္းမာေရး ေကာင္းရဲ႔လား။ စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္ရဲ႔လား။ အဲဒီေမးခြန္းေတြ ေမးဖို႔လိုတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

ခင္ဗ်ား ခြဲေခ်ထုေထာင္းၿပီး အရည္က်ိဳရမယ့္ ေက်ာက္ခဲတုံုးေတြဟာ စာေရးဆရာရဲ႔စကားလံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသံုးရမယ့္ ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ အေလးထားမႈ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္႐ွည္မႈ၊ ပညာအခံတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ မီးဖိုဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊ႐ွိမယ္လို႔ထင္ရတဲ့စာအုပ္ကို ခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီး၊ ခင္ဗ်ားပညာအခံနဲ႔ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြနဲ႔တူးၿပီး၊ အဲဒါေတြကို ခင္ဗ်ား ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဆိုတဲ့ မီးဖိုေပၚမွာ က်ိဳလိုက္ၿပီ။

အဲဒီအခါမွာ တခ်ိဳ႔ေသာေက်ာက္ခဲေတြဟာ အျဖဳန္းေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ေက်ာက္ခဲေတြမွာ ေ႐ႊစေတြပါလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊေလးတစကိုလိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ လက္နက္ကရိယာ ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ လက္နက္ကရိယာ ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စိတ္႐ွည္မႈနဲ႔၊ စိတ္အားထက္သန္မႈတို႔၊ ကိုယ့္ပညာအခံတို႔ ဆိုပါေတာ့။ စကားလံုးေတြကို ထုေထာင္းခြဲေခ်ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ မီးျပင္းတိုက္က်ိဳရလိမ့္မယ္။

စာအုပ္တအုပ္ကို ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ဖတ္ၿပီး၊ အဲဒီဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ထဲက စာလံုးေတြ တလံုးခ်င္းရဲ႔အဓိပၸါယ္ကို တိတိက်က်၊ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ စာေပကၽြမ္းက်င္သူတဦးလို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ စာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းဟာ အဲဒီ စကားလံုးေတြကို တိက်စြာနားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းေပၚမွာ တည္တယ္။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖို႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔အမွန္ကို ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔၊ တရားမႈနဲ႔မတရားမႈကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စာကို ဘယ္လိုဖတ္မလဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းကေျပာခဲ့တဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္စာေတြကို ဖတ္ၾကမလဲ။
ဒါကိုေတာ့ တ႐ုတ္ပညာ႐ွင္က်န္းေက်ာက္က ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ေ႐ွးေဟာင္းဂႏၳဝင္ကိုဖတ္ခ်င္ရင္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ စိတ္ဟာပ်႔ံလြင့္ျခင္းကင္းၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းကို ေႏြရာသီမွာဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္၊ ေႏြရာသီမွာ ေန႔ဟာ႐ွည္လ်ားၿပီး အခ်ိန္မ်ားမ်ားရလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒႆနကို ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းဦး ေပါက္ဟာ ႏွစ္သက္စဖြယ္စိတ္ကူးေတြကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ ေခတ္ေပၚစာေပကို ေႏြဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေႏြဦးမွာ သဘာဝေလာကႀကီးဟာ အသက္ျပန္ဝင္လာလို႔ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီအဆိုအမိန္႔ဟာ ေတာ္ေတာ္မွတ္သားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

(၄) စာေပဟာ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ကို ဘယ္လို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ႐ွိေစသလဲ။
သူက လူငယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို ထရံေပါက္ၾကား၊ နံရံအက္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ မရင့္သန္ေသးဘူး။ အေတြးအေခၚ မေလးနက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာ စာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို အိမ္ေ႐ွ႔တလင္းျပင္က ရပ္ၾကည့္ရတာနဲ႔ တူတယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျမင္ႏိုင္ၿပီ။ လေရာင္ဘယ္ေလာက္ လင္းသလဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လေရာင္ျဖာပံုဟာ ဘယ္လိုအေနအထား႐ွိသလဲဆိုတာ အကဲခတ္ခြင့္ရၿပီ။ လူႀကီးပိုင္းမွာ စာဖတ္ရေတာ့ လမင္းကို လသာေဆာင္ဝရန္တာေပၚက တက္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္မွာ အေတြ႔အႀကံဳေတြအမ်ားႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္ၿပီ။

ခရီးသည္ေကာင္းတေယာက္ဟာ သြားေလရာရာမွာ ႐ႈခင္းကို ျမင္တတ္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔သမိုင္းဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ ဝိုင္အရက္နဲ႔ ကဗ်ာဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ အလားတူပဲ စာဖတ္ေကာင္းသူတေယာက္ဟာလဲ သြားေလရာရာမွာ စာအုပ္ကိုပဲ ျမင္တယ္။ သူ႔အဖို႔ ေတာင္နဲ႔ေရဟာ စာအုပ္ပဲ။ စစ္တုရင္ခံုနဲ႔ ဝိုင္အရက္ဟာလည္း စာအုပ္ပဲ။ လမင္းနဲ႔ ပန္းပြင့္ဟာလည္း စာအုပ္ပဲ။

(၅) စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္ရမလဲ။
စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ရာမွာ ပညာ႐ွိေတြရဲ႔အဆံုးအမကို နာခံလိုတဲ့ဆႏၵ႐ွိရမယ္။ ဆရာသမားေတြရဲ႔အေတြးအေခၚေတြထဲကို ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူေနထိုင္ၿပီး သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကို ခြဲေဝခံစားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါေတြေတာ့ ရပ္စကင္းနဲ႔ က်န္းေက်ာက္တို႔ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ စာဖတ္တာအေရးႀကီးပံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းရဲ႔ေဟာေျပာခ်က္ထဲကစာတပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပပါမယ္။ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္က နည္းနည္း႐ွည္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ဖတ္ျပရတာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉ ရာစုရဲ႔ ဒုတိယပိုင္းကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလန္ နပိုလီယန္ စစ္ပြဲေတြၿပီးလို႔ က႐ိုင္းမီးယားစစ္ပြဲကို တိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အာဖရိကမွာ စစ္ပြဲေတြတိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အာ႐ွတိုက္မွာ အာဖဂန္စစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယစစ္ပြဲကို တိုက္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အေ႐ွ႔ဖ်ားမွာ ဘိန္းစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာႀကီးကို ခ်ဲ႔ထြင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္စကင္းဟာ ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဖတ္ျပပါမယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ဒီစစ္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္က မွန္သလဲ၊ ဘယ္ဘက္က မွားသလဲဆိုတာမၾကည့္ဘဲ၊ ဒီစစ္ပြဲၿပီးရင္ ငါတို႔ ကုန္အေရာင္းအဝယ္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ငါတို႔ အျမတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရမလဲဆိုတာကိုပဲေတြးၿပီး စစ္ေျမျပင္မွာ လူငယ္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေသေနၾကတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ သစ္ၾကားသီးေျခာက္လံုးေလာက္ ခိုးမိတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ေထာင္ထဲမပို႔ဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ဆင္းရဲသားေတြရဲ႔စုေငြနဲ႔ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ ခိုးဝွက္ေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။

ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္တဝိုက္မွာ လက္နက္အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ အေျမာက္ႀကီးေတြ ခ်ိန္ၿပီး သူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသြားၿပီး ဘိန္းေရာင္းေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ပိုက္ဆံေပးမလား၊ အသက္ေပးမလားဆိုတဲ့ လမ္းဓားျပတို႔ထက္ပိုကဲၿပီး ပိုက္ဆံေရာ၊ အသက္ေရာေပးလို႔ ႏွစ္ခုစလံုးကိုေတာင္းေနတဲ့ ဓားျပအႀကီးစားႀကီးေတြ ဓားျပတိုက္ေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြ စာဖတ္ဖို႔အေၾကာင္းကို ေျပာေနရသလဲ။ အခုအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ စာေရးဆရာက ေရးခဲ့တဲ့စာပဲျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ နားဝင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုလက္႐ွိအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဟာ ေလးနက္တဲ့အေတြးအေခၚပါတဲ့စာေတြကို ဖတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးေနတဲ့ အတြက္ ဘယ္အေတြးအေခၚကိုမွလည္း လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာေပကိုအထင္ေသးေနရင္၊ သိပၸံပညာကို အထင္ေသးေနရင္၊ အႏုပညာကို အထင္ေသးေနရင္၊ သဘာဝကို အထင္ေသးေနရင္၊ ေမတၱာက႐ုဏာကို အထင္ေသးေနရင္၊ ပိုက္ဆံေနာက္ကိုသာ ငမ္းငမ္းတက္လိုက္ေနရင္ အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ေရ႐ွည္တည္တံ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြဟာ ရင့္သီးတယ္လို႔မ်ားထင္ၾကရင္ သည္းခံနားေထာင္ၾကပါ။ ရပ္စကင္းရဲ႔ စကားပါ။ ဒါပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

(၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ဝိုင္အမ္စီေအခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲအခန္းအနားတြင္ ေျပာသည့္စကား) ျမသန္းတင့္ရဲ႔ လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္းစာအုပ္ ၂ဝဝဝ ခု၊ ပထမႏွိပ္ျခင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

ကူးယူလိုက္ခဲ့တဲ့လင့္ခ္ကို မသိမ္းလိုက္တာအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

read more

(Popular Politics သို႔မဟုတ္ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္မျဖစ္) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(Popular Politics သို႔မဟုတ္ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္မျဖစ္)
ကိုလိုနီေခတ္လည္ေလာက္ကစၿပီး ဗမာျပည္သားေတြထဲ ေလာကဓာတ္ပညာတတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးသထက္တိုးလာတယ္။ သူတို႔ကို ကိုလိုနီယႏၱယားႀကီးကို ျပန္အလုပ္အေၾကြးျပဳဖို႔ ဘယ္လိုပဲရည္ရြယ္ရည္ရြယ္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေခါင္းစည္းနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႔သမားကို စြမ္းသေလာက္အန္တုအာခံခဲ့ၾကတာလည္း အဲ့ဒီ ကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုလိုနီေခတ္ေနွာင္းကာလမွာ ကိုလိုနီစနစ္ႀကီးကို ဒုကၡျပန္ေပးႏိုင္ခဲ့တာလည္း အဲ့ဒီကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ပညာေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားပညာေရးကိုအစားထို႔ဖို႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာမွာလည္း သူတို႔ပါခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေတြးအေခၚအရေရာ လက္ေတြ႔အရေရာ ဦးေဆာင္သမႈျပဳခဲ့တာလည္း အဲ့ဒီ ကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္ကိုျပန္ခ်ဖို႔ အဂၤလိပ္လိုတတ္မွျဖစ္မယ္၊ အဂၤလိပ္လိုပဲရွိတဲ့ ေလာကဓာတ္ပညာေတြတတ္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာကိုဆည္းပူးရမယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြတည္ထြင္ထားတဲ့ စက္မႈပညာေတြကို အဂၤလိပ္လိုေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္လို႔ေတြးခဲ့ၾက လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ေခတ္မမီပါဘူးလို႔ဆိုတဲ့၊ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚရွိတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြ အမႉးအမတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကတာလည္း အထင္အရွားပဲ။

တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အဂၤလိပ္စာေပနဲ႔ ဘာသာစကားဟာ မိစၦာဒိဌိေတြ၊ ဘာသာျခား၊ လူမ်ိဳးျခားေတြဟာမို႔လို႔ မဆည္းပူးမသင္ယူအပ္ဖူးလို႔ တလြဲအေတြးအေခၚနဲ႔၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲအယူအဆနဲ႔ တိုင္းျပည္ပတ္ၿပီး မိႈင္းတိုက္ခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးစာတတ္ေတြနဲ႔ လူပညာယွိ ဆိုသူေတြက ထိပ္ဆံုးကပါေနတာ သတိထားမိၾကမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းႀကီးစာတတ္ဆိုတာ “ဘုန္းႀကီးစာ“တတ္တဲ့ ရဟန္းေတြကို ေျပာတာပါ။ လူပညာယွိဆိုတာက ဘုန္းႀကီးစာသက္သက္ေလာက္တတ္ၿပီး ေလာကဓာတ္ပညာနဲ႔ကမၻာ့အေရးအရာေတြ ေခတ္မီေရးအေတြး အေခၚေတြဘာမွမရွိတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးလူေတြကိုေျပာတာပါ။ အဲ့ဒီ “အဂၤလိပ္စာမသင္နဲ႔” ျဖစ္ရျခင္းရဲ့အရင္းခံဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ကို မုန္းတီးလို႔ဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲ့ဒီဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ အဲ့ဒီလူေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ကို မုန္းတဲ့ေနရာက ထပ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမုန္းတရားထက္ ပိုမေဟာတတ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီ့ထက္ပို မေတြးတတ္မေခၚတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ကို လူေတြမုန္းသြားေအာင္ပဲ ေျပာတတ္ေဟာတတ္တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုတဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိတတ္ၾကဘူး။ ရွိတဲ့သူ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ တပါးစႏွစ္ပါးစၾကေတာ့လည္း လက္ေတြ႔နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လိုက္ပါႏိုင္စြမ္း မရွိၾကဘူး။

ခုလည္း အဲ့လိုလူေတြနဲ႔ဘုန္းႀကီးေတြ တေခတ္ျပန္ထလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ထူးျခားတာက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္တိုင္းကို ဗမာလို သင္သင့္တယ္ေျပာတဲ့လူက ေခတ္ပညာ သာမန္ေလာက္တတ္သူေတြတင္မက ပါရဂူေျမာက္ ဘြဲ႔ရထားသူလည္း ပါေနတာပါ။ ဘုန္းႀကီးတခ်ိဳ႔ ပါေနကေတာ့ ထားပါေတာ့။ နားလည္ေပးလို႔ ရပါေသးတယ္။ သူ႔ဟာသူ ဘုန္းႀကီးစာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔ အခုတရာယူထားလည္း သူ႔အသိဟာ ေခတ္မီ အေတြးအေခၚနဲ႔ ေလာကီအက်ိဳးသက္သက္ ေဆာင္က်ဥ္းလိုသူေတြလို သိတာမွမဟုတ္တာ။ ဘာလို႔ ဒီလို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ပေဒသရာဇ္ေစာ္ေညွာ္တဲ့ အေညွာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ကို အတူတူလာတိုက္ေနၾကသလဲကို နားလည္ယူရတာမွာလည္း လူနဲ႔ဘုန္းႀကီး ခြဲၾကည့္ျမင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ဘာသာတရားဆိုတာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ့အေတြးအေခၚ မဟုတ္လား၊ ဘုန္းႀကီးေတြဆိုတာက ယံုၾကည္မႈအရ၊ ဘာသာဦးေဆာင္မႈအရ ဒီပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚကို ျဖန္႔ျဖဴးေပးၾကသူေတြ မဟုတ္လား။ သူတို႔ထဲက ေခတ္မီေရးအေတြးအေခၚရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႔မွတပါး အမ်ားစုေခါင္းထဲမွာ အေတြးထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚပဲ လႊမ္းမိုးရမွာေပါ့။ ႀကီးစိုးရမွာေပါ့။ လူၾကေတာ့ ေခတ္ပညာလည္း တတ္ပါလ်ွက္နဲ႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အေတြးအေခၚတင္လာကတည္းက သူ႔မွာ တခုခု အက်ိဳးစီးပြားရွိေနလို႔လား၊ အဲ့ဒီအက်ိဳးစီးပြားဟာ ႏိုင္ငံေရးအရလား၊ ပညာျပၿပီး ေနရာရခ်င္တာလား၊ ပေဒသရာဇ္အေညွာ္တိုက္ေနတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကို မ်က္စျပစ္ျပၿပီး အာစရိယဂုေဏာ လုပ္ရင္း အနေႏၱာအနႏၱထဲက မထြက္ခ်င္တာလား စတာေတြကေတာ့ ေတြးစရာေတြပါ။

ခုျဖစ္ေနတာက မဘသ အမည္ခံၿပီး အမုန္းမီးေတြေမႊး လူသတ္လုယက္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ကံ ၃ ပါးလံုးနဲ႔က်ဴးလြန္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးဆိုးေတြနဲ႔ ခုနေျပာတဲ့ ေခတ္နာက္ျပန္ဆြဲဘြဲ႔ရေတြ အယူအဆအရ တစိတ္တပိုင္းေတာ့ အဟပ္မိေနတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ လူအေကာင္လိုက္ႀကီးေတြ တြဲဖို႔ျပင္တာေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား မေတြ႔ရေသးဘူး။ အဲ့သလိုလုပ္ေနၾကရာမွာ Popular Politics ေခၚတဲ့ “ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး“ထဲက အာဏာရွိတဲ့ေကာင္ပါ ေပါင္းမိသြားရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ခုထက္ပို ေျဗာင္းဆန္မွာပဲ။ ခုထက္ပို ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆြဲမွာပဲ။ ခုထက္ပို ကမၻာ့အလည္မွာ မ်က္နွာငယ္ရမွာပဲ။ ခုထက္ပို လူလံုးမလွျဖစ္ရမွာပဲ။ ခုထက္ပို လူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရမွာပါပဲ။ ခုလည္း ကမၻာတလႊားမွာ အဲ့ဒီ Popular Politics ကိုင္ၿပီး အာဏာထဲဝင္လာတာ အေမရိကန္သမၼတက အစ ဘုစုခရုႏိုင္ငံေလးေတြအဆံုးထိ ျမင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အဲ့ဒီႏိုင္ငံေရးသမားေတြေၾကာင့္ပဲ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရးမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနၾကတာပါ။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး အဲ့လိုေတြျဖစ္မလာေအာင္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြထဲကနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြထဲက ေခတ္မီေရးအေတြးအေခၚရွိတဲ့၊ ေခတ္ကို ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆထက္ထမ္းပိုးေပၚထြန္းလာေအာင္နဲ႔ ေပၚထြန္းလာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားၿပီး ေနရာနဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အပ္ႏွင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာပါ။ အဲ့သလို လုပ္ဖို႔ဆို အာဏာပိုင္ေတြဟာ တနည္းေျပာရရင္ အစိုးရဟာ တကယ္ “အစိုးရ“တဲ့သူျဖစ္ဖို႔လိုရံုမက “ေလာကီဓမၼသတ္အစိုးရ“ Secular Government ျဖစ္မွရပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ေအာင္လည္း ဝိုင္းလုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလာကီဓမၼသတ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တကယ္အစိုးရတဲ့ အစိုးရအစစ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ရွာလို႔ေတာ့ ရဖို႔ ခဲယဥ္းေနဦးမွာပါပဲ။
(မွတ္ခ်က္ Popular Politics ကို “ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး“၊ Secular Government ကိုလည္း “ေလာကီဓမၼသတ္အစိုးရ“ လို႔ ထြင္သံုးၾကည့္တာပါ။ ဘာသာျပန္ ကိုက္တယ္လို႔ထင္ရင္ အႀကိဳက္လည္းညီတယ္ဆိုရင္ ယူသံုုးၾကပါ)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။ နိုဝင္ဘာ ၃ဝ။ ၂ဝ၁၈

read more

(ျပည္ဖ်က္သူမ်ား)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ျပည္ဖ်က္သူမ်ား)
ဘုန္းႀကီးဆိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္က လူ႔အႏၶလက္မွတ္ ၁,၃၃၅,၆ဝဝ ကိုင္ၿပီး သိန္းစိန္+ေရႊမန္းတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းႀကံစည္လိုက္တာ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆိုၿပီး ဘာသာအယူမတူသူေတြအေပၚ ပစ္မွတ္ထားဖိႏွိပ္တဲ့ျပဌာန္းခ်က္ႀကီး ထြက္လာပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုး သေႏၶဆိုး ဉာဥ္ဆိုး အက်င့္ဆိုးေတြနဲ႔ ဒါႀကီးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တာ ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆး ကိုယ္ျပန္မစားႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ လုပ္ႀကံဝန္ခံၿပီးျပန္ရုပ္ဖို႔ ထပ္ႀကံစည္ရျပန္ပါတယ္။

ဗမာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းမွာ တလင္တမယားပံုစံ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အသားက်ၿပီးသားျဖစ္သလို အမ်ားလက္ခံက်င့္သံုးေနခဲ့တာဟာ အစူအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြဟာ ဇနီး ၄ ဦး ယူလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တေယာက္ထက္ပိုတဲ့ ဇနီးမယားထားတဲ့ ဗမာမြတ္စလင္မ္ဟာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရေလာက္ေအာင္ ရွားပါတယ္။ ဘာသာကိုးကြယ္မႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ လူမ်ိဳးစုေဒသေတြမွာ ဇနီးမယား တေယာက္ထက္မက ယူၾကတာဟာလည္း သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္မို႔ အစဥ္အဆက္မွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေယာက္်ားသနာေတြထဲ ဇနီးမယားတေယာက္မက ထားတတ္ၾကတာဟာ လူမ်ိဳးေတြ ဘာသာေတြနဲ႔ တယ္ၿပီးမပတ္သက္လွပါဘူး။

တလင္တမယားစနစ္ကိုအာမခံတဲ့ဥပေဒဟာ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေျပာတာထက္ အဲ့ဒီဥပေဒကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ဘာေတြကိုပစ္မွတ္ထား ဘယ္သူေတြကို ရန္းၿငိွဳးေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစား စတာေတြကိုပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ေျပာတာက ပိုဆီေလ်ာ္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဘယ္ဥပေဒမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ စစဥ္းစားစဥ္ကတည္း ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ သက္ေရာက္ရာအရပ္တြင္ ေနထိုင္ၾကသူအားလံုးအေပၚ အညီအမွ်က်ေရာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းထားရပါမယ္။ ဘယ္သူ႔မွ သာေစနာေစသေဘာ မပါေစရဘူး။ တခါ ဥပေဒကိုအတည္ျပဳၿပီး ျပဌာန္းၿပီး အသက္ဝင္သြားတာ မွန္ေပမယ့္ မၿပီးေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီ ဥပေဒအာဏာတည္ေအာင္ လုပ္ရပါေသးတယ္။ ဒါမွ လူအားလံုးေပၚ အညီအမွ်သက္ေရာက္လာမွာ လိုက္နာလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာတည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဘာလူမ်ိဳး ဘာ ဘာသာဆိုတဲ့အစြဲ လံုးဝကင္းစင္မွရပါတယ္။ ဥပေဒအရ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ အသတ္မွတ္ခံရသူမွာလည္း သူ႔ရပိုင္ခြင့္နဲ႔အခြင့္အေရးေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔မရပါဘူး။

လူ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ လူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ တသီးပုဂၢအခြင့္အေရးေတြ မိုးထိေအာင္ေပးထားပါတယ္၊ လိင္မႈလြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္လိုျပည္မွာေတာင္ လူတေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ဘက္ ၂ ေယာက္ကို တၿပိဳင္တည္း လက္ထပ္ထိမ္းျမားလို႔ မရပါဘူး။ တလင္တမယားစနစ္ပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ရွိရက္နဲ႔ ခ်စ္သူရည္းစားထားတာက ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ရွင္းႏိုင္ရင္ ထားလို႔ရပါတယ္။ မိန္းမထဲမွာေရာ ေယာက္်ားထဲမွာပါ ထားသူေတြထားၾကပါတယ္။ လင္ရွိလွ်က္ မယားရွိလွ်က္ ရည္းစားထားလို႔ တဘက္ဘက္ကမေက်နပ္ရင္ တရားဝင္ကြာရွင္းၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ေနာက္တဆက္ ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ လင္ခိုးမႈ မယားခိုးမႈဆိုတာ အေမရိကန္မွာ မရွိဘူး။

အသက္အရြယ္လည္းေရာက္ၿပီးသား၊ စိတ္အေျခအေနလည္းပံုမွန္ရွိ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးခ်က္ခ်ႏိုင္တဲ့ အေနအထားလည္းရွိတယ္ဆို လူဟာ ကိုယ့္ကာမ ကိုယ္ပိုင္တာတာပါပဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာ ကိုယ္ပိုင္တာပါပဲ။ ကာမပိုင္ဆိုၿပီး ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ အျပန္အလွန္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိစီးတာကို လက္မခံပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကာမမွ ဘယ္သူကမွ ပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ တျခားလူသားတေယာက္ရဲ့ ကာမကို တျခားလူသားတေယာက္က သြားပိုင္ခ်င္လို႔ကိုမရဘူး။ ပိုင္ခြင္လည္း မေပးပါဘူး။ တၿပိဳင္တည္း ၂ ေယာက္ လက္ထပ္တာေပၚလို႔ကေတာ့ အေရးယူခံရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့ပဲ။ အဲ့ဒီဥပေဒဟာ အေမရိကျပည္ေထာင္စုမွာ ေနထိုင္သူအားလံုးနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ အားလံုးအေပၚ အညီအမွ်သက္ေရာက္ပါတယ္။ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပါဘူး။ ဘာသာ လူမ်ိဳးဆိုတာေတြနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ တလင္တမယားအိမ္ေထာင္ေရး ရိုးေျမက် ရာသက္ပန္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္သြားသူေတြမွ တပံုႀကီး။ အိမ္ေထာင္ေဟာင္းက်ိဳးပ်က္ၿပီး အိမ္ေထာင္သစ္ ထူေထာင္ၾကတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။

ခုက်ေနာ္တို႔ ဒီမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒေတြထဲက တလင္တမယားဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ေနၾကတာက (တစ္)ဘာသာအယူ လူမ်ိဳးမတူသူေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္သက္သက္နဲ႔ ျပဌာန္းခဲ့တာျဖစ္လို႔။ (ႏွစ္)ဘုန္းႀကီးဆိုးဂိုဏ္းဝင္ေတြ၊ လူ႔အႏၶေတြ၊ အရပ္သားအေရၿခံဳ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ပူးေပါင္းႀကံစည္ၿပီး အဓမၼျပဌာန္းခဲ့တာျဖစ္လို႔။ (သံုး)အမ်ိဳးသမီးေတြကို အကာအကြယ္ေပးသေယာင္နဲ႔ တဘက္လွည့္နဲ႔ ဖိႏွိပ္ေနတာျဖစ္လို႔။ (ေလး)လူတေယာက္ရဲ့ခႏၶာနဲ႔ကာမကို ကာယကံရွင့္သေဘာမပါပဲ အဓမၼပိုင္ခိုင္းေစတာျဖစ္လို႔။ (ငါး)မိန္းမေယာက္်ား(လူသား)ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ လူ႔အသိဉာဏ္၊ လူ႔ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔အညီဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ကို လူအေၾကာင္းလူေလာက္မသိ၊ လူလိုမသိ၊ လူလိုမေတြး၊ လူ႔စကားမလည္သူေတြက ဝင္စြက္ဖက္ရံုမက ခ်ဳပ္ကိုင္ကန္႔သတ္ဖို ႀကံစည္တဲ့မသမာမႈျဖစ္ေနလို႔ စတာေတြေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ျပည္စံုၿပီး သိကၡာပုဒ္ေတြေစာင့္ထိမ္းတဲ့ ရဟန္းေကာင္းရဟန္းျမတ္မ်ားသာ သံဃာစင္ေပၚမွာေနၿပီး ယံုၾကည္သူတို႔ရဲ့အပူေဇာ္ကို ခံထိုက္ပါတယ္။ အေလးအျမတ္ အထြဋ္တပ္ရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေလာကသားေတြရဲ့ ဦးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္လို႔ ရတနာတပါးလို႔ ကိုးကြယ္ၾကတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။

မိန္းမေပါင္ၿခံၾကားထဲအထိ ေခါင္းလွ်ိဳဆင္းလာၿပီး လူ႔ေရးလူ႔ရာကို ခ်ီးမွန္း ငွက္ေပ်ာမွန္းမသိပဲ အာဏာရွိသူနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဝင္စြက္ဖက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္တဲ့ ဦးျပည္းနဲ႔သကၤန္းၿခံဳေတြကိုေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရး၊ တသီးပုဂၢလ အခြင့္အေရး၊ လူ႔လြတ္ခြင့္စတာေတြ ျမတ္ႏိုးသူမွန္သမွ် တညီတၫြတ္တည္း ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ ေဖာ္ထုတ္အေရးယူဖို႔လိုပါတယ္။ သူတို႔ဟာျပည္ကိုတင္မက မိန္းမေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာေတြ႔ရမွာပဲ။

ဒီ အဖ်က္သမားဘုန္းႀကီးယုတ္ေတြကို ဗုဒၶသာသနာထဲက ဖယ္ထုတ္ရွင္းလင္းပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးနဲ႔တန္းတူထား ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ရမွာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ႏိုဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၈)

read more

လူထု ေဒၚအမာ၏ဘဝႏွင့္ စာေပရက္စြဲမ်ား

လူထု ေဒၚအမာ၏ဘဝႏွင့္ စာေပရက္စြဲမ်ား
 ၁ဝ၃ႏွစ္​​ေျမာက္​ အ​ေမ လူထု​ေဒၚအမာ​ေမြး​ေန႔ ေတာင္​​ေလးလုံး​ေက်ာင္​းတိုက္​ အမွတ္​တရ

၁၉၁၅ - မႏၱေလးၿမိဳ႔၊ ဂုႏၳာန္ရပ္၊ အဖ ဦးထင္၊ အမိ ေဒၚစုတုိ႔မွ ႏုိဝင္ဘာ ၂၉၊ တနလၤာေန႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၊ ေမြးခ်င္း ၁၂ ေယာက္ရွိၿပီး စတုတၳသမီး။ အမည္ရင္း အမာ။
၁၉၂ဝ - ၂၃ - တ႐ုတ္တန္း အမ်ိဳးသမီးေနရွင္နယ္ေက်ာင္းတြင္ ဒုတိယတန္းအထိ ပညာသင္ခဲ့။
၁၉၂၃ - ၃၁ - အမ်ိဳးသမီးေနရွင္နယ္ေက်ာင္းပ်က္၍ တတိယတန္းမွ နဝမတန္းအထိ ABM ေက်ာင္းတြင္ ဆက္လက္ ပညာသင္ခဲ့။
၁၉၃၁ - ၃၃ - မႏၱေလး ဗဟုိအမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္။
၁၉၃၃ - ၃၅ - မႏၱေလး ဥပစာေကာလိပ္ ဓာတု၊ ႐ူပ၊ သခၤ်ာဘာသာတြဲယူ။
၁၉၃၆ - ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘီေအေအာက္တန္းတက္ေရာက္ခဲ့။ အင္းလ်ားေဆာင္ သဟာယႏွင့္စာဖတ္သင္း အတြင္းေရးမွဴး၊ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးတြင္ ပါဝင္။ အုိးေဝမဂၢဇင္း၊ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း၊ ဘားမား ဂ်ာနယ္တုိ႔တြင္ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါးမ်ားေရး။ ႀကီးပြားေရး ဦးလွႏွင့္ စတင္သိကၽြမ္း။ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း၌ `ခင္လဝင္း´၊ `ျမမဥၹဴ´ ကေလာင္အမည္မ်ားႏွင့္ ေရးသားခဲ့။
၁၉၃၇ - ဘီေအ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲ က်႐ႈံးၿပီး ေက်ာင္းထြက္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔တြင္ ျမန္မာစကၠဴဆုိင္ဖြင့္။
၁၉၃၈ - Maurice Collis ၏ Trials in Burma ကုိ ` ျမန္မာျပည္တြင္စစ္ေဆးခဲ့ေသာ အမႈအခင္းမ်ား´ အမည္ႏွင့္ ျမန္မာျပန္၍ ထုတ္ေဝ။
၁၉၃၉ - ႀကီးပြားေရးဦးလွႏွင့္ ၁၃ ရက္ ႏုိဝင္ဘာတြင္ လက္ထပ္။
၁၉၄ဝ - Maurice Collis ၏ Sandamala ကုိ `စႏၵမာလာ´ အမည္ႏွင့္ ႏွစ္တြဲခြဲျမန္မာျပန္ ထုတ္ေဝ။
၁၉၄၂ - ၄၄ - ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္း `ကပုိင္ရြာ´သုိ႔ ေခတၱေျပာင္းေရြ႔ေနထုိင္ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးလုပ္ငန္းမ်ား ဆက္လက္လုပ္ကုိင္။
၁၉၄၅ - လူထုဂ်ာနယ္(ဇူလုိင္) ထုတ္ေဝသည့္အခါ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ။ Ashihei Hino ၏ War and Soldier အပုိင္း(၄)မွ Wheat and Soldier ကုိ ဂ်ဳံႏွင့္စစ္သား အမည္ျဖင့္၊ Wanda Wasilewska ရဲ႕ The Rainbow ကုိ ႏွစ္ပုိင္းခြဲကာ `သက္တန္႔ေရာင္´အမည္ျဖင့္ ျမန္မာျပန္ ထုတ္ေဝ။
၁၉၄၆ - လူထု သတင္းစာ(၁၉၊ ဧၿပီ) စတင္ထုတ္ေဝသည့္အခါ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဝင္။ `ဖခင္ေအာင္ႏုိင္´ကေလာင္ခြဲျဖင့္ `ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးခန္း´ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္။
၁၉၄၇ - လူထုဦးလွႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ေနသည့္ ဖဆပလအဖြဲ႔၏ အာေဘာ္ႏွင့္ထပ္တူ ေရးသားတုိက္ပြဲဝင္ခဲ့။
၁၉၄၉ - လူထုသတင္းစာႏွင့္ ႀကီးပြားေရးပုံႏွိပ္စက္မ်ားတည္ရွိရာ အေဆာက္အဦကုိ ဒုိင္းနမုိက္ႏွင့္ ေဖာက္ခြဲခံရ။ Gunther Stein ရဲ႕The Challenger of Red China ကုိ `ကြန္ျမဴနစ္တ႐ုတ္ျပည္ အင္အားၿပိဳင္ပြဲ´ အမည္ေပးကာ ႏွစ္ပုိင္းခြဲဘာသာျပန္ ထုတ္ေဝ။
၁၉၅ဝ - (၂၄၊ ဧၿပီ၊ ၁၉၄၉) တြင္ ပိတ္ထားခံရသည့္ လူထုသတင္းစာကုိ (၁၊ ႏုိဝင္ဘာ)တြင္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝ။ (ေမ၊ ၁၉၄၆) တြင္ ရပ္နားခဲ့သည့္ လူထုဂ်ာနယ္ကုိ (၁၊ ၾသဂုတ္) တြင္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝ။ သမၼတဟုိခ်ီမင္း အတၳဳပတၱိစာအုပ္ ျပဳစုထုတ္ေဝ။
၁၉၅၃ - ၇၊ ဇြန္လတြင္ ကမာၻ႔ဒီမုိကရက္တစ္ အမ်ိဳးသမီးညီလာခံ (ကုိပင္ေဟဂင္ )၊ ၁၅၊ ဇြန္တြင္ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ(ဟန္ေဂရီ၊ ဘူဒါပတ္)၊ ၂၅၊ ဇူလုိင္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ကမာၻ႔လူငယ္ႏွင့္ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္(႐ူေမးနီးယား၊ ဘူခါရက္ခ္)တုိ႔ကုိ တက္ေရာက္။ Archie John Stone ၏ In the Name of Peace ကုိ `ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသုိ႔´အမည္ေပးကာ ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝ။ လူထုဦးလွ ပုဒ္မ ၅ ႏွင့္ အဖမ္းခံရသျဖင့္ လူထုသတင္းစာေခါင္းႀကီးမ်ားအား တာဝန္ခံေရးသား။
၁၉၅၉ - ၁၂ ရက္ မတ္လတြင္ လူထုသတင္းစာ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရ။
၁၉၆ဝ - ေမ ၁ဝ ရက္တြင္ လူထုသတင္းစာ ျပန္ထြက္ရွိ။
၁၉၆၂ - ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃ တြင္ ေအ႐ုိဖလုတ္ေလေၾကာင္းဖြင့္ပြဲတြင္ သတင္းစာဆရာကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဖိတ္ၾကားခံရသျဖင့္ ေမာ္စကုိသုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့။ အျပန္တြင္ အေရွ႕ဂ်ာမဏီ၊ ခ်က္ကုိစလုိဗက္ကီးယားႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ လွည့္လွည္။
၁၉၆၃ - ဥေရာပခရီးမ်ားကုိ `ဆုိရွယ္လစ္တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔´အမည္ျဖင့္ စာအုပ္ျပဳစုထုတ္ေဝ။ C.Wright Mills ၏ Listen Yankees ကုိ `အုိ ယန္းကီးတုိ႔´၊ Anna Lewis Strong ၏ Cash and Violence in Laos ကုိ `ေငြႏွင့္ လက္နက္´ အမည္ေပးကာ ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝ။
၁၉၆၄ - ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား ျပဳစုထုတ္ေဝ။ ထုိစာအုပ္ျဖင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္ `အႏုပညာဆုိင္ရာစာေပ ပထမဆု ရရွိခဲ့။
၁၉၆၆ - Edgar Snow ေရးသားသည့္ The other side of the River ကုိ `ဘဝခ်င္းမတူသည့္ တ႐ုတ္ျပည္´ အမည္ျဖင့္ဘာသာျပန္ ႏွစ္တြဲခြဲ ထုတ္ေဝ။
၁၉၆၇ - ၇ ဇူလုိင္ တြင္ လူထုသတင္းစာ ရပ္စဲခံရ။ `ေအာင္ဗလ၊ ဖုိးစိန္၊ စိန္ကတုံး´စာအုပ္ ေရးသားထုတ္ေဝ။
၁၉၆၉ - `ေရႊ႐ုိးဘကေလး´ ႏွစ္တြဲခြဲထုတ္ေဝ။ ကာတြန္းဘကေလး ၏ `ေရႊတေလး ကာတြန္းမ်ား´ကုိ ျဖည့္စြက္အမွာေရးသားထုတ္ေဝ။
၁၉၇ဝ - `ေရႊမန္းတင္ေမာင္´စာအုပ္ ျပဳစုထုတ္ေဝ။ မတ္လ ၃ ရက္တြင္ က်င္းပေသာ ကြန္သာယာ စာတမ္းဖတ္ပြဲတြင္ `ဗမာ့ဖန္က်ီ လုပ္ငန္း´ စာတမ္းဖတ္။
၁၉၇၁ - မႏၱေလး ဓမၼဗိမာန္တြင္ `ကေန႔ ဗမာ့သဘင္´ စာတမ္းဖတ္။
၁၉၇၂ - မႏၱေလးႏုိင္ငံတကာ စာအုပ္ႏွစ္ စာတမ္းဖတ္ပြဲတြင္ `ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးစာအုပ္´ စာတမ္းဖတ္။
၁၉၇၃ - `အၿငိမ့္´ စာအုပ္ ႏွစ္တြဲ ထုတ္ေဝ။ `ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးစာအုပ္´ ထုတ္ေဝ။
၁၉၇၄ - ` ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးစာအုပ္´ကုိ ေဒါက္တာသန္းထြန္းမွ ` The World Biggest Book´ အမည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆုိ ထုတ္ေဝ။
၁၉၇၅ - `ေရႊေဒါင္းေတာင္´ ေဆာင္ပါးမ်ားစာအုပ္ ထုတ္ေဝ။
၁၉၇၆ - `ဆရာႀကီး သခင္ကုိ္ယ္ေတာ္မႈိင္း´ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။ ၁၉၊ ၾသဂုတ္ ဟံသာဝတီသတင္းစာ စေနစာဖတ္ဝုိင္း စာတမ္းဖတ္ပြဲတြင္ `အတၳဳပတၱိစာေပ´ စာတမ္္းဖတ္။
၁၉၇၈ - ၾသဂုတ္လ ၂၁ တြင္ လူထုဦးလွ၊ သား ကုိၿငိမ္းခ်မ္း (ညီပုေလး)တုိ႔ႏွင့္အတူ ၁ ႏွစ္ ၁ လ ၁ ရက္ ၾကာ အထိန္းသိမ္းခံရ။
၁၉၇၉ - ၾသဂုတ္လ ၂၂ တြင္ အထိန္းသိမ္းခံရာမွျပန္လြတ္ၿပီး Chester Ronning ၏ A Memoir of China in Revolution ကုိ ` ေတာ္လွန္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ ကၽြန္ေတာ္သိသမွ်´ႏွင့္ ဘာသာျပန္ ထုတ္ေဝ။
၁၉၈၂ -ၾသဂုတ္လ ၇ တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၃ ႏွစ္ၾကာ ေပါင္းသင္းလာခဲ့သည့္ ခင္ပြန္းသည္ လူထုဦးလွ ကြယ္လြန္။
၁၉၈၃ - `လူထု ခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ´ စာအုပ္ထြက္ရွိ။
၁၉၈၄ - မတ္လ ၄ ရက္တြင္ မႏၱေလးမီးႀကီးအတြင္း ႀကီးပြားေရးစာအုပ္တုိက္၊ ပုံႏွိပ္တုိက္၊ စကၠဴသိုေလွာင္႐ုံ၊ စာအုပ္သုိေလွာင္႐ုံမ်ား မီးေလာင္ဆုံး႐ႈံး။
၁၉၈၅ - ႏုိဝင္ဘာ ၂၉ တြင္ က်ေရာက္သည့္ အသက္ ၇ဝ ျပည့္မွ စတင္ကာ အမရပူရ၊ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ ေမြးေန႔ပြဲမ်ား ႏွစ္စဥ္က်င္းပ။ `ခ်င္းတြင္းမွပင္လယ္သုိ႔´ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။
၁၉၈၉ - ေမ ၂၇ တြင္ ` ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္မ်ား´ စာအုပ္ေငြရတုပြဲအား ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပ။ `ျမန္မာ့ မဟာဂီတ´ ၊ `အာဖရိက ဝတၳဳတုိမ်ား´စာအုပ္မ်ား ထုတ္ေဝခဲ့။
၁၉၉ဝ - လူထုဦးလွႏွင့္ ပူးတြဲေရးသားသည့္ `ေဆးလိပ္နဲ႔ လူသား´ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။
၁၉၉၁ - ဓနမဂၢဇင္းတြင္ေရးသားခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိစုစည္း၍ `မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားမ်ား´ အမည္ျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။
၁၉၉၂ - ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ´ ဇမၺဴဒီပါ ေအာင္ထြန္း´ ကေလာင္ခြဲျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့။ `ထုိင္းဝတၳဳတုိမ်ား(၁)´ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။
၁၉၉၃ - မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ေရးသားခဲ့သည့္ မႏၱေလးဆုိင္ရာေဆာင္းပါးမ်ားကုိ စုေပါင္း၍ `ရတနာပုံ မႏၱေလး၊ မႏၱေလး၊ ကၽြန္မတုိ႔ မႏၱေလး´ စာအုပ္ထုတ္ေဝ။ `ထုိင္းဝတၳဳတုိမ်ား(၂) စာအုပ္ထုတ္ေဝ။
၁၉၉၄ - `သာသနာ့တန္ေဆာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား´စာအုပ္ထုတ္ေဝ။ `ေရႊေဒါင္းေတာင္ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ဂ်ပန္ဘာသာႏွင့္ျပန္ဆုိ ထုတ္ေဝ။ ျပန္ဆုိသူမွာ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး Yasuko Dobashi (ျမန္မာအမည္ ေဒၚယဥ္ယဥ္ျမ) ျဖစ္ၿပီး ထုတ္ေဝသည့္စာအုပ္တုိက္မွာ Shinjuku Shobo Co,Ltd ၊ စာအုပ္တန္ဖုိး ယန္း ၂၇၁၈။ အသက္ ၇၉ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရအျဖစ္ `ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္က´ ကုိယ္ေရးအတၳဳပတၱိစာအုပ္ကုိ ေရးသားထုတ္ေဝ။
၁၉၉၅ - မႏၱေလးၿမိဳ႔ ဗဟုိအမ်ိဳးသားေက်ာင္း ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ဦးစီးထုတ္ေဝသည့္ ၇၅ ႀကိမ္ေျမာက္ အမ်ိဳးသားေန႔စိန္ရတု အထိမ္းအမွတ္မဂၢဇင္းတြင္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္။ `ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးစာအုပ္´အား ၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ထုတ္ေဝခဲ့။
၁၉၉၆ - ကမာၻ႔အႀကီးဆုံး ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္´ စာအုပ္ျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့။
၁၉၉၇ - `ျမန္မာ့ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီ´ စာအုပ္။ `ေတာင္ေလးလုံးမွ နတ္ကၽြန္းထိ´စာအုပ္မ်ား ထုတ္ေဝခဲ့။ ဒီဇင္ဘာတြင္ `ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ား´ပဥၥမအႀကိမ္၊`အေမ႔ေရွးစကား´ပထမတြဲ စာအုပ္မ်ားထုတ္ေဝခဲ့။
၁၉၉၈ - ` ၈၃ ႏွစ္ ၈၃ ခြန္း´ လက္ကမ္းစာေစာင္ ျပဳစုထုတ္ေဝ။ ၈၃ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲကုိ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့။ မႏၱေလး ျဗဟၼစုိရ္လူမႈကူညီေရးအသင္းႀကီး၏ ဦးေဆာင္နာယကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္။
၁၉၉၉ - ` ေတာင္အာရွ ျပတင္းေပါက္မ်ား ဝတၳဳတိုစု´ ။ `ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလးက မႏၱေလးေတာင္´စာအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့။
၂ဝဝဝ - `အေမ႔ေရွးစကား ဒုတိယတြဲ´ စာအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့။
၂ဝဝ၁ - ` ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ ခင္ပြန္းသည္သုိ႔´ စာအုပ္ ျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့။
၂ဝဝ၂ - ေငြႏွင့္လက္နက္ (ဒုတိယအႀကိမ္)၊ ၊ ေဆးလိပ္ႏွင့္လူသား (လူထုဦးလွႏွင့္) ဒုတိယအႀကိမ္၊ `၁၂ ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အညာ´ စာအုပ္မ်ား ထြက္ရွိခဲ့။
၂ဝဝ၃ - `ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ေသာ အမႈအခင္းမ်ား´(တတိယအႀကိမ္)၊ `လြမ္းသူ႔စာ´စာအုပ္မ်ား ထြက္ရွိ။
၂ဝဝ၄ `ခ်င္းတြင္းမွပင္လယ္သုိ႔´ (ဒုတိယအႀကိမ္)၊ ` သက္တန႔္ေရာင္´(ဒုတိယအႀကိမ္)၊ `ျမန္မာ့ မဟာဂီတ´(ဒုတိယအႀကိမ္)၊ `စာအုပ္ဆုိင္က လူဝင္လူထြက္ အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးမ်ား ထြက္ရွိ။
၂ဝဝ၅ - ႏုိဝင္ဘာ ၂၉ တြင္ အသက္ ၉ဝ ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲအား ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ က်င္းပ( ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းတြင္ ေနာက္ဆုံး က်င္းပေသာ ေမြးေန႔ပြဲလည္း ျဖစ္သည္)။ အၿငိမ္႔ ႏွစ္တြဲေပါင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ထြက္ရွိ။
၂ဝဝ၆ - ဧၿပီတြင္ ျမမဥၹဴ ဝတၳဳတုိမ်ား ထုတ္ေဝ။ ႏုိဝင္ဘာ ၂၉ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲအား သမီးႀကီး ေဒၚသန္းရင္မာ ေနအိမ္တြင္ က်င္းပ။
၂ဝဝ၇ - ႏုိဝင္ဘာ ၂၉ အသက္ (၉၂)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲအား အမရပူရၿမိဳ႔ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္တြင္ သံဃာအပါး ၁ဝဝဝ ေက်ာ္အား ကုိယ္တုိင္ ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္း။ အေမ႔ေရွးစကား တတိယတြဲအား ထုတ္ေဝ။
၂ဝဝ၈ - ဧၿပီ ၇ ရက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီ ၃၇ မိနစ္တြင္ ကြယ္လြန္။

(ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ ၂ဝဝ၉ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
#ခရက္ဒစ္-copy-မင္းနဒီခ ထံမွ

https://www.facebook.com/maung.nioo/posts/2369241833104448

read more

(သမန္းဆိတ္နဲ႔ဟစ္ပီအိုစံုတြဲ)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(သမန္းဆိတ္နဲ႔ဟစ္ပီအိုစံုတြဲ)

သမန္းဆိတ္ေမာင္ႏွမ

အ့ဲဒါ ပင္န္ဆယ္လ္ေဗးနီးယားေတာနယ္က ဟစ္ပီေဟာင္းလင္မယားေမြးထားတဲ့ ဆိတ္ေတြထဲက တစံုတြဲ။ အဲ့လို ဆိတ္ေတြ၊ သိုးေတြ၊ ျမင္းေတြ၊ ႏို႔စားႏြားမေတြ၊ ၾကက္ေတြ၊ ဘဲေတြ၊ ၾကက္ဆင္ေတြ အေကာင္ဗေလာင္စံုေအာင္ ေမြးထားတယ္။ သိတ္အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၿခံကလည္း ဧက ၇ဝ ေလာက္က်ယ္တယ္။ ေျပာင္းခ်ိန္ေျပာင္း၊ ပဲပ္စပ္ခ်ိန္ပဲပိစပ္၊ ပန္းနွမ္းခ်ိန္ပန္းနွမ္း၊ ဆီထုတ္မုန္ညင္းခ်ိန္မုန္ညင္း ရာသီအလိုက္ စိုက္တယ္။ အဲ့ဒါေတြရိပ္သိမ္းေတာ့ လယ္ထြန္စက္လိုဟာနဲ႔ တြဲၿပီးဆင္ထားတဲ့ ရိပ္စက္နဲ႔ရိပ္တယ္။ အခြံခၽြတ္တာ ခြာတာ ေလွ႔တာ ဘာတာေတြလည္း စက္နဲ႔လုပ္တယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ကုမၸဏီေတြက ၿခံအထိလာဝယ္တယ္။

Sweet Corn ေတြျပဳပ္စားတယ္၊ Pop Corn ေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္တယ္၊ ေျပာင္းမႈန္႔ကိုအိမ္မွာတင္ ႀကိတ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေျပာင္းကိတ္ ခ်က္ျခင္းဖုတ္ေကၽြးတာ ေမႊးေနတာပဲ။ ယာေတြထြန္ယက္တာကို ခိုင္းျမင္းႀကီးေတြနဲ႔ထြန္တယ္။ ဟိုနားဒီနားသြားရင္ ဆြဲျမင္းလွည္းေလးေတြနဲ႔ သြားတယ္။ ညေနေစာင္းတိုင္း လင္မယား ၂ ေယာက္ စီးျမင္းေတြစီးၿပီး ေခြးတအုပ္နဲ႔ ၁ဝ မိုင္ေလာက္ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ လမ္းသလားတယ္။

အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ တူရကီေကာ္ေဇာႀကီးခင္း၊ ဧရာမေၾကးဝါခြက္ႀကီးေတြထဲ မလိုင္တက္ၿပီး ပ်စ္နွစ္ေနေအာင္ က်ိဳထားတဲ့ဆိတ္ႏို႔ကို ႀကံသကာသၾကား ခပ္ၿပီးခ်တယ္၊ ၿပီးရင္ ေဆးေျခာက္ေျပာင္းႀကီးေတြထဲ ေဆးေျခာက္ေတြသိပ္ မီးက်ီးခဲေလးေတြ တင္တင္ၿပီး အဆုပ္ေပါက္ထြက္မတတ္ ရႉတယ္၊ ၂ ေျပာင္းေလာက္စီ ရႉၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ မလိုင္ႏွစ္ေတြကပ္တဲ့အထိ ဆိတ္ႏို႔ေတြကို တဂြပ္ဂြပ္ေသာက္တယ္။ ဂစ္တာတီးတယ္၊ မိန္းမက စည္းလိုဟာေလးနဲ႔လိုက္ေပးတယ္၊ သီးခ်င္းဆိုလိုက္ ေဆးေျခာက္ ေျပာင္းကို တေယာက္တလွည့္ ေဆးျဖည့္ေပးလိုက္ မီးတင္ေပးလိုက္ ပါးစပ္ေတ့ေပးလိုက္၊ တခါတေလ အိမ္လုပ္ မုန္႔အခ်ိဳေလးေတြၿမံ့ဳလိုက္၊ ေခြးႀကီးေတြကေတာ့ စားေသာက္ၿပီး ေဘးနားမွာထိုင္ေနၾကတယ္။ တခါတေလ ဂစ္တာသံအလိုက္ လိုက္ၿပီးအူတယ္။ အိမ္ထဲလႊတ္ ေမြးထားတဲ့ ဘာငွက္မွန္းမသိတဲ့ငွက္ေတြကလည္း တဝံုးဝံုးနဲ႔ တအိမ္လံုး ေလ်ွာက္ပ်ံေနတာ။

အသား ငါး လံုးဝမစားဘူး။ ႏြားႏို႔ ဆိတ္ႏို႔ကိုလက္နဲ႔ညွစ္တယ္၊ က်ိဳေသာက္တယ္၊ မလိုင္လုပ္တယ္၊ ခ်ီးစ္လုပ္တယ္။ ဆိတ္ႏို႔ခ်ီးစ္က ဘယ္ခ်ီးစ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ စိမ့္တယ္။ အိမ္မွာ ဆန္ႀကိတ္စက္အေသးစားေလး ထားတယ္။ ထမင္းစားတာ မ်ားတယ္။ ဟင္းကေတာ့ အိႏၵိယဆန္တဲ့ဟင္းေတြ မ်ားတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ေရာၿပီး တညေနသား ေဆးျခာက္ ၂ ေျပာင္းေလာက္ လိုက္ရႉတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းနဲ႔ အာလူးျပဳပ္ေတြနဲ႔ ပဲသီးစိမ္းေၾကာ္ေတြနဲ႔ စားၾကတယ္။ ပဲဟင္းလို ဟင္းရည္တမ်ိဳးလည္းပါတယ္။

၂ ေယာက္လံုးက ဂ်ာမန္ေတြ၊ မ်က္လံုးျပာေတြ။ ေယာက္်ားဆံပင္က ခါးလည္ေတာင္ေက်ာ္မယ္။ ထိပ္ေတာ့ နည္းနည္းေျပာင္ေနၿပီ။ မိန္းမကေတာ့ ဆံပင္တိုနဲ႔။ ၂ ေယာက္လံုးမွာ တူတာက တက္တူးေတြျပည့္ေနတာနဲ႔ မ်က္နွာကရွိသမ်ွေနရာေတြမွာ အေပါက္ေတြေဖာက္ ကြင္းေတြတပ္ အစို႔ေတြထိုးထားၾကတာပဲ။ Woodstock ဂီတပြဲအေၾကာင္း၊ Rights movements ေတြအေၾကာင္း၊ ၁၉၆ဝ ျပည့္နွစ္မ်ားဆီက အေမရိကန္ Life Style အေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ေယာက္်ားက သူ ေကာင္မေလး ဘယ္နွေယာက္နဲ႔ တြဲခဲ့ေၾကာင္း အတူေနခဲ့ေၾကာင္းေျပာေတာ့ မိန္းမက ၿပံဳးၿပီး “တို႔ လက္မထပ္က ငါ့မယ္ ရည္းစား ၃ ေယာက္နဲ႔ မနိုင္နင္းေပါ့။ သူက အဲ့ထဲကတေယာက္။ သူက ငါ့ကို လက္ထပ္ပါရေစဆိုေတာ့ ဟို ၂ ေယာက္လည္း တျခားအတြဲရွာသြားတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔လည္း သားေတြသမီးေတြနဲ႔၊ တို႔သာ ကေလးမရတာလို႔ေျပာေတာ့ သူေယာက္်ားက ေဆးေျခာက္နဲ႔ရီေဝေမွးစင္းေနတဲ့မ်က္လံုးအစံုမွာ ခ်စ္စိတ္တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ ေငးေမာနားေထာင္ရင္း “အင္းေနာ္“တဲ့။
(၂ဝ၁၄ မွာ သူတို႔ဆီသြားလည္ခဲ့တယ္။ ၅ ညေလာက္ အိပ္ခဲ့တယ္။ အရင္ေရးထားကို ဖတ္ခ်င္ရင္က ေအာက္မွာပါပါတယ္။ ခုျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး ျပန္မွတ္မိတာေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ေရးတာပါ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၈

(သမန္းဆိတ္)
ခင္ဗ်ားတို႔ “သမန္းက်ား” ၾကားဖူးတယ္ဟုတ္။ ေတြ႔ေတာ့ မေတြ႔ဖူးဘူးမဟုတ္လား။ က်ေနာ္လည္း မေတြ႔ဖူးပါ။ သမန္းက်ားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပထမဆံုးၾကားဖူးတာက အိမ္ေျပးရင္း မ်က္လွည့္ဆရာေနာက္လိုက္ ဘင္ထုလူစု ဘဝတုန္းကပါ။ က်ေနာ့္ဆရာ မ်က္လွည့္သမားက တခါတေလ အတည္ေပါက္နဲ႔ လူေတြကို ေငါက္လားငန္းလားေလသံနဲ႔ “ေယာနယ္ ေဆာနယ္ ဂန္႔ေဂါနယ္မွာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေတြ ေလ်ွာက္လ်ွက္ေျပာရင္း သမန္းျမစ္ကိုကိုက္ ေနာက္ဂၽြမ္းပစ္ က်ားျဖစ္”ဘာညာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ သူလည္း အဲ့ဒီသမန္းက်ားကို ေတြ႔ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္ရွင္လူၾကမ္းမင္းသား သမန္းက်ားကိုျမင့္ေတာ့ လူခ်င္းမသိေတာင္ ၾကားေတာ့ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ 

ဒီ အေနာက္ဘက္နဲ႔ ဥေရာပဘက္မေတာ့ သမန္းဝံပုေလြဆိုတာရွိတယ္ဗ်။ ဘယ္သူမွေတာ့ ေတြ႔ဖူးတယ္မၾကားမိပါဘူး။ က်ေနာ္ တေခါက္ ပင္န္ဆယ္လ္ေဗးနီးယားဘက္က ေတာင္တန္းႀကီးေတြၾကား လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂ဝဝ ေလာက္က အေမရိကန္ လူျဖဴေတြ ေနနည္းကားအတိုင္း ေနထိုင္စားေသာက္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ၾကတဲ့ ေနရာေတြဘက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနၾကတာကလည္း တအိမ့္တအိမ္ တၿခံ႔တၿခံက မိုင္နဲ႔ခ်ီေဝးတာ၊ ဟိုင္းေဝးေတြနဲ႔လည္းေဝးေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿပီ ေနလို႔ေကာင္းတယ္။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သဘာဝ အသံေတြပဲၾကားေနရတာ။ က်ေနာ္က ၅ ရက္ေလာက္ၾကာတယ္ အဲ့ဒီမွာေနခဲ့တာ။ ခန မို႔လို႔လားမသိဘူး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ 

က်ေနာ္တည္းတဲ့အိမ္က လင္မယားက ဟစ္ပီေဟာင္းေတြပါ။ ပညာတတ္ေတြပါ။ တကိုယ္လံုး တက္တူးေတြနဲ႔။ အသက္ေတြက ၆ဝ ဝန္းက်င္ေတြ။ ဥစား နို႔ေသာက္ အသားမစားတဲ့ အိုဗိုလက္တို ဗက္ဂ်ီေတယီယန္းေတြ။ အရက္မေသာက္ေပမယ့္ ညေနေစာင္း ၿခံထဲက ျပန္တက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ မလိုင္တက္ၿပီး ပ်စ္ေနေအာင္က်ိဳထားတဲ့ ဆိတ္နို႔ခြက္ႀကီးေဘးခ်၊ မုန္႔အခ်ိဳေတြ ပန္းကန္ျပားႀကီးထဲထည့္၊ ၆ဝ-၇ဝ ကာလမ်ားဆီက ေခတ္စားတဲ့သီခ်င္းေတြကို ဂစ္တာနဲ႔တီးဆိုလိုက္ ေဆးေျခာက္ေလးရႉလိုက္ နႈတ္ခမ္းတဝိုက္ မလိုင္ဖတ္ေတြကပ္တဲ့အထိ ဆိတ္နို႔ေတြေသာက္လိုက္ မလိုင္မုန္႔ခ်ိဳေတြျမည္းလိုက္နဲ႔  (၂)နာရီစာေလာက္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ေလာကေမ့ေနေတာ့တာပဲ။ တအိမ္လံုး ေဆးေျခာက္နံ႔ေတြလိႈင္လို႔၊ မ်က္လံုးေတြလည္း ရီေဝလို႔၊ ဂီတသံရယ္ေမာသံနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမို႔ ၾကည္နူးစရာပါ။ ပူတဲ့ရာသီေတြဆို ကိုယ္တံုးလံုးနီးပါး ေနၾကသတဲ့။ က်ေနာ္ေရာက္ခ်ိန္က ေအးေနလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ ေဆးဝါးဆိုလည္း ဗိေႏၶာေဆးေတြပဲ ကိုယ္တိုင္ေဖာ္စပ္ သံုးၾကတယ္။ 

ဆိတ္ေတြသိုးေတြလည္း ေမြးၾကတယ္။ လိမ္မာလြန္ သိုးေက်ာင္းေခြးႀကီးေတြလည္း ေမြးထားၾကတယ္။ ဆိတ္နို႔ကလုပ္တဲ့ Goat Cheese နဲ႔ လက္လုပ္ဂ်ံဳနဲ႔ အိမ္ဖုတ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးၾကက္သြန္နီကပ္ ေပါင္မုန္႔ႀကီးေတြအပါအဝင္ ဓာတုေဆးဝါးအျပဳအျပင္မပါတဲ့ အစားေတြ အတူထိုင္စား ၾကတာလည္း အရသာတမ်ိဳးပါ။ ညဆို အိမ္ေလွာ္ေထာင္း ေကာ္ဖီခြက္ကိုယ္စီနဲ႔ ထင္းတံုးရိႉ႔မီးလင္းဖိုႀကီးေရွ႔မွာ။ တခါတေလ ဧည့္သည္ေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ 

တည စကားေျပာၾကရင္း သမန္းဝံပုေလြအေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကတယ္။ အိမ္ရွင္က သမန္းဝံပုေလြ တကယ္ရွိရွိတယ္လို႔ သူထင္တဲ့ အေၾကာင္း စကားခံၿပီး “လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ နွစ္ေလာက္က သူ႔သိုးေတြ မၾကာမၾကာ ေတာေကာင္အကိုက္ခံရေၾကာင္း တေကာင္မွေတာ့ ပါမသြားဖူးေၾကာင္း၊ ကုတ္ရာျခစ္ရာေတြနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြရတာမ်ိဳး မ်က္လံုးထြက္သြားတာမ်ိဳး ေပါင္လိုေနရာက အသားေတြ အကြင္းလိုက္ႀကီး ပဲ့ပါသြားတာမ်ိဳးေတြေလာက္ပဲရွိေၾကာင္း၊ စြပ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေျခရာနဲ႔ေခ်းကိုၾကည့္ေတာ့ ဝံပုေလြလို႔သူထင္ေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ဝံပုေလြဆိုလည္း အုပ္နဲ႔ေနရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အနည္းဆံုး ၂ ေကာင္ေတာ့ ေနရမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ခုက လာလာဆြဲတိုင္း တေကာင္စာေျခရာပဲ ေတြ႔ေၾကာင္း။ လာတတ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ လင့္ထိုးၿပီး ညလံုးေပါက္ ေသနတ္ကိုင္ထိုင္ေစာင့္လည္း တခါမွမမိေၾကာင္း။ သိုးေတြကေတာ့ ပံုမွန္လိုလို အကိုက္ခံေနရေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ သိုးထိန္းေခြးေတြရွိတဲ့ၾကားက အဲ့သလိုျဖစ္တာဆိုေတာ့ သူလည္း ဖီလင္ငုတ္ ေၾကာင္း၊ သူမ်ားေျပာလို႔ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ပေယာဂဆရာေခၚၿပီး မန္းခိုင္းမႈတ္ခိုင္းလည္း မေပ်ာက္ေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိ ေပ်ာက္သြားေတာ့ေၾကာင္း စတာေတြ တနံတလ်ားေျပာျပတယ္။ 

မနက္က်ရင္ အဲ့တုန္းက သမန္းဝံပုေလြအကိုက္ခံရၿပီး စိတ္ေဖါက္ျပန္သြားတဲ့ ဆိတ္သိုးႀကီးကို ျပမယ္လို႔ေျပာၿပီး စကားဝိုင္း လက္စသတ္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း က်ေနာ္က “ဆိတ္က ဘယ္လို စိတ္ေဖါက္ျပန္သြားတာလဲ”ဆိုေတာ့ “အဲ့ဒီကစၿပီး ဘယ္ဆိတ္မနဲ႔မွ မိတ္လည္း မလိုက္ေတာ့ဘူး။ အေရာတဝင္လည္း မေနေတာ့ဘူး။ ဆိတ္မေတြ သားေတာင္းလို႔ သူ႔နားလာကပ္ရင္ စိတ္ေတြတိုၿပီး လိုက္ေခြ႔ရင္ေခ႔ြ မေခြ႔ရင္ ဆိတ္မေတြ သားေတာင္းသလို သူလည္းသားေတာင္းတဲ့အသံနဲ႔ေအာ္ၿပီး ဆိတ္မေတြဆီ အတင္းေျပးေတာ့တာပဲ။ ဆိတ္မေတြကလည္း သူ႔ၾကည့္ၿပီးလန္႔နဲ႔။ တၿခံလံုးဝုန္းဒိုင္းႀကဲပဲ။ ေနာက္ဆံုး တျခားဆိတ္သိုးတစ္ေကာင္ ထပ္ဝယ္ၿပီး ဆိတ္မေတြနဲ႔ထား၊ သူ႔ကိုေတာ့ တစ္ေကာင္တည္းသတ္သတ္ ခြဲထားလိုက္ရတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အေဖာ္မရွိေတာ့ သူ႔ခမ်ာ သနားစရာကြာ။ အခ်ိန္ရွိသမ်ွ ေအာ္ခ်ည္းေနေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ ေအာ္ရင္း အသံေတြျပာ မ်က္ရည္ေတြ နွာရည္ေတြပါက်နဲ႔ကြာ သနားစရာပဲ။ လူလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ တို႔လည္း သူနဲ႔ေမြးဘက္ သူ႔ညီမအရင္း ဆိတ္မေလးနဲ႔ အတူထားေပးလိုက္ေတာ့မွ ၿငိမ္သြားေတာ့တာ။ မိတ္ေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေကာင္မေလးလည္း သားေတာင္းခ်ိန္က ၿခံက်ယ္ထဲက ဆိတ္သိုးအသစ္နဲ႔ သား သြားစပ္၊ ၿပီးရင္ သူနဲ႔ျပန္ထား၊ သူနဲ႔ေနရင္း ဇီးရင့္ကေလးေမြးေပါ့ကြာ။ သူ႔ညီမေမြးသမ်ွ ကေလးေတြေတာ့ သူအေတာ္ခ်စ္ပံုပဲ။ ပံုမွန္ဆို ဒီ ဆိတ္အမ်ိဳးအစား ဆိတ္သိုးဆိုတာက သူ႔သားအရင္းျဖစ္ေပ့ေစ ဆိတ္ထီးေလးေတြဆိုရင္ ေမြးကင္းစေတာင္ ရန္ရွာတတ္ ရန္လိုတတ္တယ္ကြ။ ခုေတာ့ သူက သူ႔တူေတြ တူမေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတာကြ။ တခါတေလမ်ား လ်ွက္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္” လို႔ေျပာၿပီး စကားဝိုင္းသိမ္းတယ္။

မနက္ၾကေတာ့ သမန္းဝံပုေလြအကိုက္ခံ ဆိတ္သိုးႀကီးနဲ႔ သူ႔နွမေလးကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ခု ခင္ဗ်ားျမင္တာ သူပဲ။ သူ႔ၾကည့္ရင္း လိင္အဂၤါနဲ႔လိင္စိတ္ေျပာင္းမႈေတြအေၾကာင္းေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို သမန္းဆိတ္လို႔ နံမည္ေပးရင္ေကာင္းမလား ေတြးမိတာပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ႏိုဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၄)

read more

(ျပည္သူ႔ပါတီ ေဈးကြက္တင္ၿပီ)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ျပည္သူ႔ပါတီ ေဈးကြက္တင္ၿပီ)
ကိုကိုႀကီး ျပည္သူ႔ပါတီ (PP) အဝယ္လိုက္မယ့္သေဘာရွိတယ္၊ အေရာင္းသြက္ ၁ဝ ထဲပါႏိုင္တယ္၊ ဝယ္မယ့္သူေတြ၊ ဝယ္ေရာင္းလုပ္မယ့္သူေတြကို ေဈးေခၚဖို႔၊ ေငြအိပ္ဖြင့္ဖို႔ အမ်ိဳးသားေရးအျမည္းေလး ဟသၤတကေန စေပးပါၿပီ၊ လက္ႀကီးသမားေတြကေတာ့ ပံုေအာၿပီးေလာင္းမယ့္လကၡဏာ သိတ္မျမင္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ ေသခ်ာေပါက္ ေပါက္ေကာင္ႀကီးက ရွိေနတုန္းဆိုေတာ့ "ရံ"ထားတဲ့သေဘာ "ကာ"ထားတဲ့သေဘာေတာ့ ခ်ထိုးထားၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ မဟန္ေတာ့လည္း အရံႉးနည္းတာေပါ့။ အေလ်ာ္ရေတာ့လည္း မဆိုးဘူးေပါ့။

လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ "ျပည္သူ" အမည္ေပါက္နဲ႔ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထုတ္ေရာင္းရတာခ်င္းအတူတူ အစြံထုတ္ႏိုင္တဲ့လူ ေဈးဖြင့္စကားေျပာတာပဲ၊ ၈၈ ၿငိမ္းပြင့္နံမည္နဲ႔ ေဈးေခၚတုန္းက ဝယ္လက္ အေတာ္မ်ားခဲ့တယ္၊ လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းရတယ္၊ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး အိတ္ထဲဝင္ေတာ့ ေစာင္မန္ေတြ ေဇာင္းထလြန္းၿပီး ၈၈ တမ်ိဳးဆက္လံုးရဲ့ခ်ဥ္ဖတ္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ခု ၿငိမ္းပြင့္က ေဈးေပါင္က်ိဳးၿပီ၊ တေကာင္တက်ပ္ကေန တက်ပ္ဖိုး ၃ ေကာင္နဲ႔ ခ်ေရာင္းေတာင္ ဝယ္သူ "အင္"သြားၿပီ၊ ဝန္ေဆာင္မႈဆိုတာ Lip Service မွ မဟုတ္တာ။

PP ၾကည့္ရတာ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္ေန မဘသေခၚတဲ့ဘုန္းႀကီးဆိုးေတြ၊ အမ်ိဳးသားေရးပါတီဆိုတဲ့စစ္ဗိုလ္ဆိုးေတြ၊ ရ႒ပါလေခၚတဲ့ဖြံ႔ၿမီးဆြဲေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလားေတာ့ ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္၊ ႀကံ့ဖြံ႔ကို သြားပလူးရင္ နားကားသြားမယ္မွန္းေတာ့ PP လည္း တြက္မိမယ္ထင္တယ္။ NLD ကို ေမေမ့ဆႏၵနဲ႔အညီပါလို႔ လွမ္းႁမွဳတာေတာင္ ေမေမ့သားေတြက ႀကိဳကန္ေနၾကၿပီ၊ ေမေမ့သားေတြက စိုးစရာရွားလို႔ မဲကြဲမွာေတာင္ စိုးသတဲ့။ တျခား ေခတ္ၿပိဳင္ပါတီေတြလည္း PP ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲ၊ PP နဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲကို အေလးအနက္ထား စဥ္းစားေနရၿပီ၊ လူမ်ိဳးစုပါတီေတြကေတာ့ မေကာင္းတတ္လို႔ အေခၚအေျပာလုပ္ဦးေတာင္ ရခိုင္ကိစၥမွာ ကိုကိုႀကီးရဲ့ "အမ်ိဳးသားေရး လက္ေမာင္းႂကြက္သားၫွစ္ျပ"တာ ျမင္ၿပီးကတည္းက PP ဟာ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာလုပ္ရမယ့္ပါတီမွန္း သိသြားၾကၿပီထင္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ရခိုင့္လဘက္နဲ႔ လူမ်ိဳးစုေတြကိုမ်က္ႏွာလုပ္တာမွန္ေပမယ့္ ဗမာေတြေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဆိုတာ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒမွန္း ဘာသာတူတူ မတူတူ လူမ်ိဳးစုေတြဘက္က သိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္တယ္။

PP ကိုမႀကိဳက္လို႔ရတယ္၊ ဆန္႔က်င္လို႔ရတယ္၊ ကိုကိုႀကီးႏိုင္ငံေရးကို ရႈတ္ခ်လို႔ရတယ္ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔သူရွိတယ္၊ သူ႔ေနာက္ခံနဲ႔ သူလာတယ္၊ သူ႔စင္သူေဆာက္ၿပီး ထထြက္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ျငင္းလို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘဝကေန၊ ဒီမိုကေရစီတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူအျဖစ္ေျပာင္းခဲ့ၿပီး ခုမွ သူ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ကလာလေရၾကည္က စတည္တာ။ ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ေျပာင္းတာ၊ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးရွိတယ္။ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ လုပ္လာသူျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူ႔ရပ္ခံခ်က္အတိုင္းသြားသူျဖစ္တယ္၊ NGO လိုလို ပရဟိတလိုလိုကို ယာယီရပ္တည္ေရးအရလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ သူ႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ရွိတယ္။

သူလုပ္မယ့္ႏိုင္ငံေရးဟာ "ႏိုင္ငံေရးေကာင္း"လား "ႏိုင္ငံေရးဆိုး"လား ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘဝက၊ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူဘဝက လုပ္ခဲ့တာေတြပဲၾကည့္ၿပီးေျပာမယ္ဆို မွန္ဖို႔ေတာ့မနီးစပ္ဘူး။ ခု သူ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ "အာဏာ"ကို လိုခ်င္လာၿပီ၊ ဒါ သဘာဝက်တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီး အာဏာရယူေရးသေဘာထားမရွိဘူးဆို ဘယ္ေတာ့မွလည္း အာဏာမရဘူး။ အာဏာဆိုတာ ဘာလုပ္မယ္မလုပ္ဘူးကို ေပၚလစီနဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္တာျဖစ္တယ္၊ ဟိုဘဝေတြက သူဟာ Decision Maker and Policy Maker မဟုတ္ဘူး။ ခု သူ ဆံုးျဖတ္သူ မူခ်သူျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၿပီ၊

ခုခ်ိန္ဟာ ပါတီေထာင္လို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ေဒေဝါႀကီးနဲ႔ေျခာက္လို႔ရေနေသးတယ္၊ ၂ဝဝ၈ နာခံေနရလို႔ပါဆိုၿပီး ျပည္သူကို မ်က္ရည္ခံေလးထိုးလိုက္၊ ျပင္ျပမယ္လို႔ႀကံဳးဝါးလိုက္၊ အရင္အစိုးရေၾကာင့္လို႔ ရွာစရာရမယ္ေလးျပလိုက္နဲ႔ ဂ်င္ေျခလည္လို႔ ရေနတာျဖစ္တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ထေထာင္တာလို႔ယူဆမယ္ဆို မမွားတန္ဘူး၊ ကိုကိုႀကီး အခ်ိန္တြက္တာ ကြက္တိဝင္တယ္၊

လူ"သန္႔"တာလည္း "စင္"ထြက္သြားတယ္၊ မီးေသမယ့္လူေတြခ်ည္း "စု"ထားတာျမင္ရတယ္။
ခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာကို "စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈ"ဆိုတဲ့ အကာၿပဲ႔ၿပဲ႔အႏွစ္မဲ့စကားလံုးနဲ႔ ဖမ္းစားမွန္းသိေပမယ့္ ေနာက္လိုက္မယ့္သူေတြက တသိုက္သိုက္ တေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဘယ္အထိလိုက္မလဲကေတာ့ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသးဘူး။ အားလံုးက ေခတ္ၿပိဳင္ေတြခ်ည္းကိုး၊ အားလံုးက သူ႔ေနရာနဲ႔ ဗိုလ္ျဖစ္လာၾကတဲ့ အာဂလူေတြခ်ည္းကိုး၊ ခြာတိုင္းတာေတြ ပခံုးခ်င္းယွဥ္တာေတြရွိႏိုင္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္အေနအထားမွာ ကိုကိုႀကီးရဲ့ အအုပ္အစီးေအာက္မွာ အစည္းမပ်က္ျဖစ္ေနစရာရွိေနဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ေအာက္တိုဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(အေမရိကားျပည္ေထာင္စုမွာ တရားဝင္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(အေမရိကားျပည္ေထာင္စုမွာ တရားဝင္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို)

အေမရိကျပည္ေထာင္စုမွာ မိဘသေဘာတူညီခ်က္မလိုပဲ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္တဲ့အသက္အရြယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ တျပည္နယ္နဲ႔တျပည္နယ္ ကြဲျပားပါတယ္။

ျပည္နယ္ ၅ဝ အနက္ ၄၈ ျပည္နယ္မွာေတာ့ အနည္းဆံုး အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ မိန္းမေယာက္်ားမဟူ မိဘသေဘာတူညီခ်က္မလိုဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။

နီဘရားစကားျပည္နယ္မွာေတာ့ ၁၉ ႏွစ္ေရာက္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳခြင့္ရွိၿပီး မစ္စစၥပီျပည္နယ္မွက ၂၁ ႏွစ္က်မွ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။

သတ္မွတ္ထားတဲ့အသက္ေတာ့ မျပည့္ဘူး ဒါေပမယ့္ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုရင္ မိဘမ်ားသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ျပဳလို႔ရတာလည္းရွိပါတယ္။ ကယ္လ္ဖိုးနီးယား၊ ေကာ္လိုရာဒို၊ ကင္န္တပ္ကီ၊ လူဝီဇီးယားနား၊ တကၠဆက္စ္ျပည္နယ္ေတြမွာ မိဘေတြသေဘာတူတယ္ဆို ဘယ္ အသက္အရြယ္ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။

အဲ့ဒီျပည္နယ္ေတြထဲကမွ ကင္န္တပ္ကီျပည္နယ္မွာဆို တရားသူႀကီးတေယာက္ေယာက္က သေဘာတူတယ္ဆိုလည္း ျပဳလို႔ရၿပီး တကၠဆက္စ္မွာေတာ့ ေယာက္်ားေလး အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေအာက္ မိန္းကေလး အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေအာက္ေတြေတာ့ ဘယ္သူသေဘာတူတူ လက္ထပ္လို႔ကိုမရပါဘူး။

အိုင္ဒါဟိုး၊ အလီႏိြဳင္း၊ အိုင္အိုဝါး၊ မိန္း၊ မစ္ခ်ီဂန္၊ မင္နီဆိုးတား၊ နီဗားဒါး၊ ႏူးေယာ့ခ္(စီးတီးမဟုတ္ပါ၊ ျပည္နယ္ကိုေျပာတာပါ)၊ ေျမာက္ဒါကိုတာ၊ ဗားမြန္႔တ္၊ ဝစၥကြန္ဆင္န္၊ ေဝၚရွင္တန္ဒီစီတို႔မွာေတာ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔အထက္ဆို မိဘေတြသေဘာတူရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။ သေဘာက ၁၈ ႏွစ္မျပည့္ခင္စပ္ၾကား မိဘသေဘာတူရင္ ယူလို႔ရပါတယ္။

အလာစကာ၊ အရီဇိုးနား၊ ကနတ္တီကပ္၊ ဖေလာ္ရီဒါ၊ ေဂ်ာ္ဂ်ာ၊ ေမရီလင္န္းဒ္၊ မြန္တားနား၊ ႏူးမကၠဆီကို၊ ေျမာက္ကယ္ရိုလိုင္းနား၊ အိုကလာဟိုးမား၊ ပင္န္ဆယ္လ္ေဗးနီးယား၊ ေတာင္ဒါကိုတာ၊ တင္န္နက္ဆီ၊ ဗဂ်ီးနီးယား၊ ဝိုင္ယိုးမင္း စတဲ့ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ မိဘေရာ တရားေရးဌာနကေရာ ၂ ခုလံုးကသေဘာတူမွသာလွ်င္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။

ဟဝိုင္းအီးမွာေတာ့ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ တရားသူႀကီးတေယာက္ေယာက္က သေဘာတူတယ္ဆို အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရပါတယ္။

အယ္လ္ဘားမားနဲ႔ ယူတားျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ အသက္ ၁၄ ႏွစ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို မိဘသေဘာတူညီခ်က္ပါမွ ရပါတယ္။

နီဘရားစကားနဲ႔ ေအာ္ရီဂြန္တို႔မွာေတာ့ အသက္ ၁၇ ႏွစ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို မိဘသေဘာတူညီခ်က္လိုပါတယ္။ 

တခါ မိန္းမ ေယာက္်ား အလိုက္ေတာ့လည္း ျပည္နယ္ေပၚမူတည္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္တဲ့အသက္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ကြဲျပားတာရွိျပန္ပါတယ္။ ႏူးဟမ့္ပ္ရိႉင္းယား ျပည္နယ္မွာ မိဘမ်ားသေဘာတူတယ္ဆို ေယာက္်ားေလး ၁၄ ႏွစ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရၿပီး မိန္းကေလးက် ၁၃ ႏွစ္ဆိုရပါၿပီ။ ကင္န္းဆပ္နဲ႔ မက္ဆာခ်ဴးဆက္စ္ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ မိဘေတြသေဘာတူရင္ ေယာက္်ားေလး အသက္ ၁၄ ႏွစ္၊ မိန္းကေလးဆို ၁၂ ႏွစ္နဲ႔တင္ ျပဳလို႔ ရပါတယ္။

အာကင္န္ေဆာ၊ ဒဲလ္ဝဲယား၊ အင္ဒီယားနား၊ မစ္ဇူရီ၊ ႏူးဂ်ာဇီ၊ အိုဟိုင္းယိုး၊ ရို႔ဒ္အိုင္းလင္န္းဒ္၊ ေတာင္ကယ္ရိုလိုင္းနား ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ရသြားလို႔ ဒါမွမဟုတ္ မီးဖြားရမွာမို႔လို႔ဆိုတဲ့သေဘာတူညီခြင့္ျပဳခ်က္ပါရင္ အသက္ျပည့္ျပည့္ မျပည့္ျပည့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္က အိမ္ေထာင္ေတာ့ျပဳခ်င္တယ္ ျပဳမယ္လို႔လည္းေတြးေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျပည္နယ္ရဲ့ တရားဝင္အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္တဲ့ အသက္အရြယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ စည္းမ်ဥ္းေတြြကိုလည္း သိတ္မေရရာဘူးဆိုရင္ေတာ့ မိသားစုေရးရာကိစၥလိုက္တဲ့ ေရွ႔ေနေရွ႔ရပ္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္သင့္ပါသတဲ့။ သူတို႔က ခင္ဗ်ားကို နတ္လမ္းၫႊန္ႏိုင္သလို ေလွ်ာက္လႊာေတြဘာေတြ တင္ဖို႔လိုရင္လည္း ကူညီညာေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

ကဲ ဘယ္လိုလဲ ဒီလာၿပီး တအိုးတအိမ္ထူေထာင္ၾကမလား။(အၾကမ္းဖ်ဥ္းသေဘာ သိရေအာင္ေလး ေျပာျပတာပါ။ ဗမာျပည္မွာလည္း အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ျပည့္ မျပည့္ျပည့္ အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္တယ္ဆိုလား အဲ့ဥပေဒကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကအတည္ျပဳၿပီး အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကို တင္ထားတယ္ၾကားတယ္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကပါ ေထာက္ခံတယ္ဆို ဒီဥပေဒအသက္ဝင္သြားမွာပါ။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္က သေဘာမတူဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္တင္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္မယ့္သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါက သူ႔ဆရာနဲ႔သူ႔ဒကာမို႔ ၾကားက ငထြားလည္း ခါးမနာခ်င္ပါ။ အေမရိကျပည္ေထာင္စုမွာေတာ့ ဂလိုဗ်လို႔ ေမာင္းထုလိုက္တာပါ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ႏိုဝင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈)  

read more

(ျမန္မာ့စီးပြားေရး တက္ေနလား က်ေနလား) Dr Tin Sein ေရးတဲ့စာ

(ျမန္မာ့စီးပြားေရး တက္ေနလား က်ေနလား)

Dr Tin Sein ေရးတဲ့စာ

ဂ်ပန္ကုမၸဏီေတြ လူတိုးေနတယ္၊ အသစ္ေတြ ထပ္ဝင္တယ္၊ စင္ကာပူက ထပ္ဝင္လာတယ္၊ ယိုးဒယား၊ မေလးရွားနဲ႔ဗီယက္နမ္ အသစ္ေတြ တိုးလာတယ္။ 

ကမာၻ႔ဘဏ္လို ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြကေကာက္လို႔ရတဲ့ စာရင္းအင္းအခ်က္အလက္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး ျမန္မာ့စီးပြားေရး 6% 7% နဲ႔ တိုးတက္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အစိုးရကလည္း စီးပြားေရးတက္ေနတယ္လို႔ အခိုင္အမာေျပာေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ MMRD ကုမၸဏီက ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုေလ့လာၿပီးေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္အတြင္း ဆက္တိုက္က်ေနတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

(ဘယ္ဟာမွန္သလဲ)

My comment: 

တိုင္းၾကတဲ့ေပတံ မတူလို႔ပါ။ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြက ႏိုင္ငံတခုရဲ့စီးပြားေရး တိုးတက္လား မတိုးတက္လားဆိုတာကို တိုင္းတာတဲ့ အခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ GDP, Export, Import, Purchasing power. ကုန္သြယ္ေရးလိုေငြ စတဲ့အခ်က္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး တိုင္းတာပါ။ 

အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြေျပာတာက Macro economy တစ္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာစီးပြားေရးအေျခအေနကို ေျပာတာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကေျပာတာက micro economy တဦးခ်င္းစီ စီးပြားေရးေကာင္းတာ မေကာင္းတာကိုေျပာတာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစုအေနနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြေတာ့ မေကာင္းတာအမွန္ပါ။ ဒါ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့စီးပြားေရး တိုးတက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္မ်ားရဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ က်ဆင္းေနတယ္လို႔
ေျပာရမွာပါ။ 

ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစုရဲ့ လုပ္ငန္းက်ေနၿပီး ႏိုင္ငံရဲ့စီးပြားေရးတက္ေနတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြ မွားၿပီး တြက္ခ်က္ၾကတာလို႔ ယူဆလိုက္ရင္ အဲဒီ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္ ေနာက္ နွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ လုပ္ငန္းျပဳတ္ေနပါၿပီ။ လုပ္ငန္းရွင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ 

တကယ္ျဖစ္ေနတာက ဒီလိုပါ။ အခုနွစ္ပိုင္း ငါးနွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္မွာ လာၿပီးအလုပ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ေလးငါးေထာင္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔လုပ္ငန္းက ဝန္ထမ္း ဆယ္ဂဏန္း၊ တခ်ိဳ႔က ငါးေထာင္ တေသာင္း ေလာက္ရွိပါတယ္။ စာရင္းအေသအခ်ာေကာက္ထားတာ မရွိေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ လူ တသန္း နွစ္သန္းၾကားေလာက္ အလုပ္ခန္႔ထားတာပါ။ 

အရင္းအႏွီးအမ်ားဆံုးျမဳပ္ႏွံၿပီး ႏိုင္ငံျခားထုတ္ကုန္တန္ဖိုးအမ်ားဆံုးက ေရနံဓာတ္ေငြ႔ပါ။ လူသိအမ်ားဆံုးနဲ႔ ႏိုင္ငံသားအမ်ားဆံုးသံုးျဖစ္တာက Telenol, Oredoo တို႔လို telecommunication လုပ္ငန္းေတြပါ။ Coca Cola, KFC, Starbuck တို႔လို အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြပါလာသလို 

CP, Hwawai, Grab, ZTE တို႔လို ကမာၻ႔အဆင္မွီ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက ကုမၸဏီေတြလည္းပါလာပါတယ္။ 

အဲဒီကုမၸဏီေတြက အလုပ္အကိုင္ သိပ္မဖန္တီးေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကုမၸဏီအႀကီးေတြကအလုပ္ေခၚရင္ လုပ္ခလစာ ျမင့္ျမင့္ေပးၿပီးေခၚတတ္ ပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းဆင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စကၤာပူလစာကို မရံႉးေလာက္ေအာင္ရၾကပါတယ္။ GDP တမ်ဳိးသားလံုးထြက္ကုန္ ပမာဏမွာ အခ်ိဳးအစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါဝင္ေနၿပီး ႏိုင္ငံစီးပြားေရးတိုးတက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ပံုရိပ္ ထြက္ေစတာပါ။ 

အခု ၂၀၁၈ ခုနွစ္ ျမန္မာ့သမိုင္းတေလ်ာက္မွာ ကုန္သြယ္မူ export import ပမာဏ အျမင့္မားဆံုးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္တက္လာတာ FDI ႏိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမုပ္နွံမူေၾကာင့္ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ျမန္မာစီးပြားေရးကို အင္ဂ်င္အသစ္နဲ႔ေမာင္းႏွင္ေနတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါ။ ဒါေတာင္ ရခိုင္အေရးအခင္းေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမုပ္ႏွံမူအရွိန္ က်သြားလို႔ပါ။ 

ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီအမ်ားစုက ေအာက္ေျခအလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း သိပ္မဖန္တီးေပးတဲ့အတြက္ ဓနခြဲေဝမူ ေသခ်ာ မရွိေသးတဲ့အျပင္ ကုမၸဏီအမ်ားစုဟာ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ကာလမွာဘဲရွိေနတဲ့အတြက္ အခြန္ေငြလည္းမရေသးပါ။ ယွဥ္ၿပိဳင္ခံရတဲ့ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြေတာ့ လုပ္ငန္းျပဳတ္လုျပဳတ္ခင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ 

ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္မ်ား လုပ္ငန္းမေကာင္းလို႔က်ရံႉးရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းမ်ား

၁။ နည္းပညာနိမ့္က်ျခင္း 

ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု လုပ္ၾကတာက စားေသာက္ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္း အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး နည္းပညာအဆင့္နိမ့္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထုတ္ကုန္အဆင့္သိပ္မမ်ားတဲ့ လုပ္ငန္းေတြဘဲ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ 

အခု AFTA ျဖစ္သြားေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကသြင္းလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုမွယွဥ္ၿပိဳင္နိုင္တာ မရွိပါဘူး။ ျပည္တြင္းစက္ရံုအမ်ားစုက စက္အေဟာင္းေတြအမ်ားႀကီးစုမိသြားၿပီး သံတိုသံစအေနနဲ႔ ေရာင္းစားရမယ့္အဆင့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဥပမာ ဆီစက္ဆိုပါေတာ့ အကုန္နီးပါး ရပ္ေနပါၿပီ။ ေရခဲစက္ဆို ျပဳတ္တာၾကာပါၿပီ။ 

ျမန္မာျပည္ထုတ္ ၈၁/၄" နွစ္လံုးထိုး ကြန္ပလပ္စာဆိုတာ နာမည္ႀကီးပါ။ ဂ်ပန္တေယာက္ကို ျပၿပီး ဒါကို ျမန္မာျပည္ကထုတ္တာလို႔ေျပာေတာ့ အရမ္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အထင္ႀကီးၿပီး အံ့ၾသတာလို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ သူက အဲလို efficient မျဖစ္တဲ့ compressor ကို တကမာၻ လုံုး မသံုးတာၾကာၿပီ။ စြမ္းရည္ပိုေကာင္းတဲ့ ၃" ၆ လံုးထိုး compressor ေတြဘဲသံုးေတာ့တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုသနားၿပီး အံ့ၾသ သြားမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ တျခားလုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ 

၂။ အႀကံအဖန္ လုပ္ၾကလို႔ပါ။

ဓာတ္ပံုမွာပါတဲ့အုတ္က ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ဖုတ္ထားတဲ့အုတ္နဲ႔ FDI ေၾကာင့္ အခုတေလာ တႏိုင္တပိုင္လာဖုတ္တဲ့ ေစ်းကြက္ထဲမွာ
ေလးေပါင္အုတ္လို႔ေခၚတဲ့အုတ္တို့ပါ။ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ဖုတ္တဲ့အုတ္က အခုရက္ပိုင္း မိုးသံုးေလးရက္ရြာေတာ့ အရည္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ 

FDI အုတ္ကေတာ့ နဂိုအေကာင္းအတိုင္း က်န္ေနပါတယ္။ ျမန္မာအုတ္ကို အုတ္ပံုစံရိုက္ေတာ့ ေျမနီဆိုးၿပီး ထင္းနဲ့ဖုတ္ပါတယ္ ထင္းအကုန္ သက္သာေအာင္ အကာေလာက္က်က္တာနဲ႔ မီးထိုးတာရပ္လိုက္ပါတယ္။ လာပို႔ရင္ အုတ္ပြဲစားက တဆင့္လာပို႔ၿပီး အလံုးေရခိုးပါတယ္။ 

FDI ေတြက ဒါကို ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိသြားပါတယ္။ သူတို့က ေျမေစးလုပ္ၿပီး ေက်ာက္မီးေသြးမႈန္႔ဝယ္ၿပီး ေရာလိုက္ပါတယ္။ လ်ပ္စစ္နဲ႔ ဖုတ္ၿပီး အရည္အေသြးက ႏိုင္ငံတကာကအုတ္ေတြလို ေကာင္းလာပါတယ္။ လာပို႔ရင္ အေရအတြက္အျပည့္အျပင္ အပို ၄၊ ၅၊ ၁ဝ လံုး ပါလာတတ္ပါတယ္။ 

ဒါဟာ FDI ေတြ ဝင္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေအာင္ျမင္သြားၿပီး ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းက်ရွံဳးသြားတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခုပါ။

၃။ အေမ်ွာ္အျမင္ မရွိလို႔ပါ။

ေရတို အက်ိဳးအျမတ္ကိုဘဲၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကပါတယ္။ မ်က္ေတာင္တဆံုးဘဲ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ မ်က္စိတဆံုး မၾကည့္ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မူကို consumer ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရဲ့အက်ိဳးကို သယ္ပိုးႏိုင္ေကာင္းမလဲဆိုတာကို တိုင္းတာေပမယ့္ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ ေတြက ေရတိုအျမတ္ဘဲၾကည့္တာပါ။ 

အခု ႏိုင္ငံျခားထြက္လည္ၾက၊ ေရွာ့ပင္းထြက္ၾက၊ ေဆးထြက္ကုၾက၊ ေက်ာင္းသြားတက္ၾကေပမယ့္ စက္ရံုေလ့လာေရး၊ လုပ္ငန္းေလ့လာေရး
လုပ္ငန္းရွင္ေတြ႔ဆံုပြဲ business matching ေတြ၊ စီးပြားေရး seminar ေတြ သြားတက္ၾကတဲ့သူအေတာ္နည္းပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္တာ အရသာခံၿပီးႂကြားဖို႔ေလာက္ဘဲျဖစ္ေနတာပါ။ စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ယူေလ့လာေနရမယ္ဆိုတာ သတိမထားမိၾကပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ႏိုင္ငံျခားသြားလည္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ကလူေတြက ဘာစီးပြားေရးလုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ႏိုင္မလဲဆိုတာ သတိမထားမိၾကပါဘူး။ 

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ျမန္မာျပည္မွာ ဘာစီးပြားေရးလုပ္ၿပီးေအာင္ျမင္နိုင္မလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သတိထားမိ ၾကၿပီး ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြထက္ အရည္အေသြးပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္လိုက္ၾကတာပါ။ 

ဒါအျပင္ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေလ့လာဖို့ လိုတာလည္း သတိမျပဳမိၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ စီးပြာေရးလုပ္ၿပီးေအာင္ျမင္ဖို႔ တရုတ္ဘာသာစကား တတ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ သိပ္သတိမထားမိေသးလို႔ပါ။ 

၄။ အလုပ္သမားေတြ မေကာင္းလို႔ပါ။

ပညာတတ္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြကိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ FDI ေတြက လစာေကာင္းေကာင္းေပးၿပီးေခၚသြားလို႔ ကုန္ေနပါၿပီ။ ပညာတတ္ျဖစ္ရင္ အေတြ႔အႀကံဳသိပ္မရွိေသးတဲ့လူေတြဘဲ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေခၚနိုင္ေတာ့တာပါ။ အသစ္ေခၚသင္ေပးလိုက္ လူရည္လည္သြားရင္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီဆီေရာက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြေခၚလို႔ရတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ ခိုၾကတာ ခိုးၾကတာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနပါျပီ။ 

၅။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကတာပါ။

ျပည္တြင္းကလုပ္ငန္းရွင္းအခ်င္းခ်င္းပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ အားနည္းတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြနဲ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔လည္း အားနည္း တတ္ပါတယ္။ 

ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု စဥ္းစားၾကတာက ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီဝါးမ်ိဳသြားမွာ စိုးရိမ္ၾကတာပါ။ ထူးထူးျခားျခားေတြးနည္းနဲ႔ ကန္႔ကြက္တာလည္း
ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ့ဂီတပညာရွင္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားဂီတပညာရွင္ေတြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေတာ့ ျမန္မာ့တူရိယာနဲ့ ႏိုင္ငံျခားတူရိယာေတြ ေပါင္းစပ္
တီးခတ္တာမ်ိဳးကို ျမန္မာ့ဂီတေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္တာမ်ိဳးပါ။ ျမန္မာ့တူရိယာေတြက ႏိုင္ငံတကာကိုျပန္႔ႏွံ႔သြားၿပီး
ကမာၻကိုလြမ္းမိုးသြားႏိုင္တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မေတြးၾကပါဘူး။ နမူနာေျပာရရင္ ထိုင္းအစားအစာက ႏိုင္ငံတကာကလူေတြ စားလို႔အဆင္ေျပေအာင္ ႏိုင္ငံတကာအစားအစာေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ကျပားဟင္းလုပ္ထားတာပါ။ အခု တကမာၻလံုး ျပန္႔ႏွံ႔ေနပါၿပီ။ 

ႏိုင္ငံတကာကလူေတြနဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး လိုသလိုၫွိႏိႈင္းမူမရွိရင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမူဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့စီးပြားဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ တြင္က်ယ္ႏိုင္တဲ့ ဂြင္ တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီး ၾကာရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပါ။

၆။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ႀကံဖန္ျငင္းခုန္ေနလို႔ပါ။

ျမန္မာေတြ တဦးခ်င္းေတာ္ၾကပါတယ္။ တကမာၻလံုးကလူေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလးငါးဦးေလာက္ေပါင္းၿပီး တခုခု  လုပ္ရင္ေတာ့ တကမာၻလံုးကလူေတြရဲ့ေနာက္ဆံုးနီးပါးကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရွာႀကံအျပစ္ေျပာ ဆရာလုပ္ ေနၾကလို႔ပါ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ ပိုက္ဆံသာ ခ်မ္းသာတာပါ။ စိတ္ဓာတ္ဆင္းရဲတတ္ပါတယ္။

၇။ လ်ွပ္စစ္မီး မရလို႔ပါ။

ဒါေတာ့ အမွန္ပါ။ လိုသေလာက္ မရတဲ့အျပင္ မၾကာမၾကာ မီးျပတ္တတ္ပါတယ္။ လာတဲ့လ်ပ္စစ္မီးကည္းဲ မီးအား voltage က်တတ္ပါတယ္။ 

တခ်ိဳ႔ေနရာမွာ စက္ေတြလည္ဖို႔မရေလာက္ေအာင္ က်တတ္ပါတယ္။ အဲဒါရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲက တူညီတဲ့ဝန္အားကိုလုပ္နိုင္ေအာင္ မီးပိုစား တယ္။ Ampere တက္ပါတယ္။ အဲဒါ သြယ္ထားတဲ့မီးႀကိဳးေတြ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ေလာင္တတ္ပါတယ္။ မီးအားႁမွင့္စက္သံုးေတာ့ ကုန္က် စရိတ္ပိုကုန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကထုတ္ကုန္ေတြကို ၿပိဳင္ထုတ္ဖို႔ လွ်ပ္စစ္မ်ားမ်ားသံုးမယ့္လုပ္ငန္းေတြ မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။

၈။ လုပ္ငန္းလုပ္လို႔ခက္ေအာင္ အစိုးရရဲ့လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ခက္လို႔ပါ။
မူဝါဒ မၾကာခဏေျပာင္းတတ္လို႔ပါ။ အခုေတာ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ အေတာ္ေျဖေလ်ာ့ေပးၿပီးေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ထပ္ေလ်ာ့ဖို႔လိုတဲ့အျပင္ ေလ်ွာ့လြန္းလို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လုပ္တာမ်ိဳးေတြ ဥပေဒေဘာင္အျပင္ကလုပ္တာေတြကိုထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုလာပါေတာ့မယ္။

၉။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးဖို႔ rule of law လိုပါတယ္။

အခု ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ႏိုင္ငံျခားထြက္လည္တဲ့သူ တႏွစ္ကို သံုးသန္းေလာက္ရွိပါတယ္။ ထိုင္း တႏိုင္ငံထဲကို သံုးသိန္းေက်ာ္သြားလည္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားထြက္အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ ေလးငါးသန္းေလာက္ရွိေနနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း တျခားႏိုင္ငံေရာက္သြားရင္ အခြန္ ေဆာင္ဖို႔လိုရင္ ေဆာင္ပါတယ္။ စည္းကမ္းေတြလည္း လိုက္နာၾကပါတယ္။ အမိႈက္လည္း စနစ္တက်ပစ္ပါတယ္။ ကြမ္းတံေထြးေတြလည္း ေလ်ာက္မေထြးၾကပါဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္လည္း မေနာက္က်ပါဘူး။ ခိုကပ္ၿပီးလည္း မလုပ္ၾကပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လည္း ကူညီတတ္ၾက ပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခြန္လည္း မေဆာင္ပါဘူး။ စည္းကမ္းလည္း မလိုက္နာေတာ့ပါဘူး။ အမိႈက္လည္း စနစ္တက်မပစ္ေတာ့ ပါဘူး။ ကြမ္းတံေထြးလည္း ေထြးခ်င္ရာေထြးပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္လည္း အၿမဲေနာက္က်ပါတယ္။ အလုပ္မွာလည္း ခိုကပ္တတ္ၾကပါတယ္။ 

တေယာက္နဲ႔တေယာက္လည္း ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနတတ္ပါတယ္။ လူကေတာ့ ဒီလူေတြပါဘဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အေရးယူပါတယ္။ ဒီေတာ့စည္းကမ္းဥပေဒလိုက္နာၾက ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္တာမ်ိဳးကို မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳထားတယ္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးမူ မရွိဘူးဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ လူေတြ ေနခ်င္သလို ေနလာၾကတယ္။ 

ၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြ စီးပြားေရးအဆင္ေျပေအာင္ အစိုးရက စီစဥ္ေပးရမယ္။ အစိုးရမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္ တာဝန္မဲ့လြန္းပါတယ္။ 

ၾကားဘူးတာက ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ခိုးတာဝွက္တာ လိမ္တာ မရွိၾကဘူးလို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတာပါ။ ခိုးတဲ့ဝွက္တဲ့ ကလိမ္ကက်စ္လုပ္တဲ့ သူေတြကို လက္သဲခြံခြာတာမ်ိဳး လုပ္ခဲ့လို႔ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံကို စကၤာပူလိုႀကီးပြားတိုးတက္တာမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ဥပေဒစည္းကမ္း ထိန္းတာမ်ိဳး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္လုပ္သင့္ပါတယ္။ 

ဥပမာ စကၤာပူကလို ႀကိမ္ဒဏ္မ်ိဳးေပးၿပီး စကၤာပူကႀကိမ္ဒဏ္ေပးတဲ့သူေတြဖိတ္ၿပီး ဘယ္လိုရိုက္လဲဆိုတာ ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးျပသင့္ တာပါ။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လုပ္တာ လြန္ေနပါျပီ။ အဲဒီလို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေနလာသူေတြကို အလုပ္ခန္႔ရၿပီး အျပစ္တခုခုက်ဴးလြန္လို႔ အလုပ္ထုတ္ရင္ အလုပ္ထုတ္ခဲ့ရင္ အလုပ္သမားအဖြဲ႔အစည္းေတြက ကာကြယ္တတ္ပါတယ္။ အစိုးရကလည္း ေအာက္ေျခဆင္းရဲသားေတြကို လူလူခ်င္းစာနာ ေထာက္ထားရမယ္လို႔ယူဆပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းရွင္အမ်ားစု လုပ္ငန္းျပဳတ္ၾကတာပါ။ 

၉။ အရင္းအနွီး ရဖို႔ခက္တာပါ။

လုပ္ငန္းရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံက လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဖို႔လိုတဲ့အခ်က္ အမ်ားႀကီးထဲက တခုပါ။ ရဖို႔ခက္တာ လည္း အမွန္ပါ။ လူတိုင္း ေငြအရင္းအနွီးရွာဖို႔ အခ်ိန္ကုန္ အလုပ္မျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေမးသင့္တာက ပိုက္ဆံရွိရင္ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မလား ဆိုတာပါ။ ဒါ့အျပင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြအားလံုး လိုအပ္တဲ့အရင္းအႏွီးေတြရေနရင္ ၿပိဳင္ဆိုင္မူမ်ားၿပီး အျမတ္ရဖို႔ ထင္ထားသလိုလြယ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက FDI ေတြက လုပ္ငန္းတိုင္း ေခ်းေငြရတာခ်င္းတူတဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာၿပိဳင္လုပ္ဖို့ခက္လို႔ အရင္းအႏွီးရဖို႔ခက္တဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံကို စြန္႔စားၿပီး လာလုပ္ၾကတာပါ။ 

ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက အျမတ္တကယ္လိုခ်င္ရင္ ေခ်းေငြရဖို႔ခက္တာကို ကုန္းေအာ္ေနဖို႔ထက္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ေငြပမာဏနဲ႔ကိုက္တဲ့ ဘာလုပ္ငန္းကို ဘယ္နယ္ပယ္ ဘယ္နယ္မွာ ရွာလုပ္ရမလဲဆိုတာပါ။ ပိုက္ဆံရမယ့္လုပ္ငန္း အရင္လုပ္ပါ။ ရလာေတာ့မွ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပါ။

၁ဝ။ ဘဏ္တိုးမ်ားတာပါ။။

ျပည္တြင္းက အတိုးမ်ားမ်ားေပးရတာတူတဲ့လူခ်င္း ၿပိဳင္ရင္ ကိစၥမရွိေပမယ့္ အခုလို အတိုးနည္းတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ၿပိဳင္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။

ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။

ျဖစ္တာက အရင္အစိုးရအဆက္ဆက္ကျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ားျဖစ္ခဲ့ေနတာေတြဆိုေတာ့ အခ်ိန္ယူၿပီး ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ဖို႔လိုေနပါတယ္။

#credit MBA classmate Dr Tin Sein

တဆင့္ျပန္လည္မွ်ေဝေပးျခင္းသက္သက္ပါ။

ေတြ႔တာယူတာက ဒီေနရာကျဖစ္ပါတယ္။ https://www.facebook.com/search/top/?q=Dr%20Tin%20Sein&epa=SEARCH_BOX

read more

ဗိုလ္လင္းထင္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း (အင္တာဗ်ဴးျပဳလုပ္သူ မန္းထိန္ဝင္းစိန္)

ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ေနာ္လီီဇာဘင္ဆင္

ဗိုလ္လင္းထင္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း အင္တာဗ်ဴးျပဳလုပ္သူ မန္းထိန္ဝင္းစိန္

၉-၄-၂ဝ၁၆ ဖားအံၿမိဳ႔မွအျပန္ သထံုၿမိဳ႔နယ္ ျမသပိတ္ေတာင္ဘုရားလမ္းတြင္ေနထိုင္သူ ေစာဂ်ဴးထံ ဝင္ေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ့သည္။ ေစာဂ်ဴးသည္ KNU ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေစာအုန္းေဖ၏သားျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္က KNU တပ္မဟာ(၅) တပ္မင္းဗိုလ္လင္းထင္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ တပ္မဟာမွဴးကို ယခင္အခ်ိန္က တပ္မင္းဟုေခၚေဝၚသံုးစြဲခဲ့သည္။ ေစာဂ်ဴးအား KNU လက္နက္ကိုင္ထဲတြင္ သူ ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းခြင့္ရခဲ့ရာ ေစာဂ်ဴးမွလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။

စာေရးသူ- ေဝါမူမူ ကိုေစာဂ်ဴး။
(မဂၤလာနံနက္ခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္)
ေစာဂ်ဴး – ေဝါမူမူပါ။စာေရးသူ – ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ဇြန္လ(၁၁)ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေခၚခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္း ကိုေစာဂ်ဴးအေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖနဲ႔အဖြဲ႔ေတြ ပါဝင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေမးခ်င္လို႔ပါ။
ေစာဂ်ဴး – ဟုတ္ကဲ့ေမးပါ။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလာတဲ့အထဲမွာ ကရင္အဖြဲ႔ထဲက ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲၿပီးလာၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တူတူမလာၾကဘဲ ခြဲၿပီးလာၾကသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ဟုတ္ပါတယ္။ မန္းဘဇန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ KNUP နဲ႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးေခါင္းေဆာင္တဲ့ KRC ဆိုၿပီး ႏွစ္ဖြဲ႔ သီးျခားစီ လာခဲ့ၾက ပါတယ္။

စာေရးသူ – ဘာေၾကာင့္ ကရင္အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ျဖစ္ေနရတာလဲ။
ေစာဂ်ဴး – အစကေတာ့ KNUP နဲ႔ KRC ဆိုတာ တူတူပါပဲ။ KNUP ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ပါတီျဖစ္ၿပီး KRC ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို တာဝန္ ယူရတယ္။ ၁၉၄၉ခု၊ ဇန္နဝါရီလ(၃၁) ကရင္ေတာ္လွန္ေရး စတင္တုန္းက KNU က ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅ဝခုႏွစ္ ၊ ၾသဂုတ္လ(၁၂) ရက္ က်ေတာ့ ဥကၠဌႀကီးေစာဘဦးႀကီး က်ဆံုးခဲ့တယ္။ ၁၉၅၃ခုႏွစ္က်ေတာ့ KNU ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးစစ္ေရး လမ္းစဥ္သစ္တစ္ခုကို ဝါးခယ္မၿမိဳ႔နယ္၊ ပါးရိုက္ေသာင္တန္း(ပရိုက္ဟု အသံထြက္သည္)မွာ က်င္းပတဲ့ KNU ကြန္ဖရင့္ကေန ခ်မွတ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလမ္းစဥ္ကို ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဒုတိယလမ္းစဥ္လို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကြန္ဖရင့္ကိုလည္း ဝိန္႔ေထာင္ကြန္ဖရင့္လို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ကြန္ဖရင့္ေပါ့။ KNU ကိုလဲ KNUP လို႔ ေျပာင္းခဲ့တယ္။

စာေရးသူ – KRC ဆိုတာကေကာ။
ေစာဂ်ဴး – KNUP ရဲ႕ ဒုတိယလမ္းစဥ္ကို ၁၉၅၃ခုႏွစ္က စၿပီး ဧရာဝတီတိုင္းမွ စတင္က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ၁၉၅၅/၁၉၅၆ အေရွ႔ေကာ္သူးေလ ေခၚတဲ့ သံလြင္ျမစ္အေရွ႔ဘက္ကို ျဖန္႔က်က္ က်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၅၅ မွာ KNUP ရဲ့ ဥကၠဌတာဝန္ကို ေစာဟန္တာသာေမႊး တာဝန္ယူၿပီး မန္းဘဇန္က ဧရာဝတီတိုင္းကိုတာဝန္ယူဖို႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၅ခု ေတာင္ငူခ႐ိုင္၊ ေမာကိုရြာအစည္းအေဝးမွာ KRC ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဥကၠဌအျဖစ္ ေစာဟန္တာသာေမႊး ၊ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ မန္းဘဇန္(ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ခံ) စေကာလယ္ေတာက အတြင္းေရးမွဴးအေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာဝန္ယူၿပီး စစ္ေရးတာဝန္ခံကိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေမာင္က တာဝန္ယူခဲ့တယ္။

စာေရးသူ – အဲ့ဒါနဲ႔ KNUP နဲ႔ KRC ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြဲသြားၾကသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ၁၉၆၃ခု ဧၿပီလ(၂ဝ)ရက္က ေစာဝါး ညီလာခံၾကေတာ့ မန္းဘဇံေခါင္းေဆာင္တဲ့ KNUP နဲ႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးေခါင္းေဆာင္တဲ့ KRC တို႔ မူဝါဒခ်င္းမတူညီၾကေတာ့ဘဲ ကြဲသြားၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကို တစ္ဖြဲ႔စီ လာၾကတာပါ။

စာေရးသူ – အဲ့လိုကြဲၾကေတာ့ မကြဲေအာင္ထိန္းတဲ့သူေတြ မရွိဘူးလား။
ေစာဂ်ဴး – ကရင္ေတာ္လွန္ေရး အဲ့ဒီလိုကြဲေတာ့ က်ေနာ့္အေဖ(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ) ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေဖ KRC ဘက္ပါမွ ဗိုလ္ထ႐ူးမင္းနဲ႔ ဗိုလ္လင္းထင္ပါမွာျဖစ္လို႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးက အေဖ့ကိုပါေအာင္ စည္း႐ံုးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ညီလာခံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာလည္း မ်က္ရည္ေတာင္က်ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ KNUP ဘက္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာဆိုတာ အခု ပဒိုေနာ္စီဖိုးရာစိန္ရဲ႕အေဖေပါ့။

စာေရးသူ – KRC ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလာေတာ့ ဘယ္သူေတြပါၾကေသးသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – KRC မွာ ေစာဟန္တာသာေမႊးေခါင္းေဆာင္ၿပီး က်ေနာ့္အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ၊ ပဒိုေဝေသာ၊ ပဒိုဝရီေက်ာ္၊ ေဂ်ဖူးညိဳ၊ ပဒိုဖိုးေညာ၊ ပဒိုဘဝင္း၊ တပ္ဖက္က တပ္မဟာ(၅) တပ္မဟာတပ္မင္း ဗိုလ္လင္းထင္၊ ဒုတပ္မင္း ဗိုလ္ဝင္းတို႔ပါၾကတယ္။

စာေရးသူ – KRC စဖြဲ႔စဥ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေမာင္ ပါမလာေတာ့ဘူးလား။
ေစာဂ်ဴး – ၁၉၆၁ ေအာင္သိဒိၶစစ္ဆင္ေရးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းမင္းက်ဆံုးေတာ့ သူ႔ေနရာကို က်ေနာ့္အေဖ သူ႔ေနရာတာဝန္ ျပန္ယူရတယ္။

စာေရးသူ – ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတဲ့ကာလမွာ ဆက္ဆံေရးရံုးကို ဘယ္မွာထားသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ဆက္ဆံေရး႐ံုးက သထံုဗိုလ္ဝင္းအိမ္မွာ ထားတယ္။ ဆက္ဆံေရး႐ံုးတာဝန္ခံက ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္ပါ။

စာေရးသူ – ကိုေစာဂ်ဴး အဲ့ဒီတုန္းက ဘာတာဝန္ရွိသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ့္အသက္က(၂ဝ)ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ။ ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ ဗိုလ္ဝင္းတို႔ခရီးထြက္ရင္ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တပ္မဟာ ႐ံုးစိုက္တဲ့ သထံုၿမိဳ႔နယ္ထဲက ျမစ္က်ိဳးရြာမွာ တခါတေလ ဗိုလ္လင္း ထင္နဲ႔ ရန္ကုန္ ကုန္းျမင့္သာကို လိုက္ရတယ္။ တခါတေလ ဆက္ဆံေရး႐ံုး၊ သထံုဗိုလ္ဝင္းအိမ္မွာ ေနရတယ္။ အဓိက တာဝန္က ေတာ့ ဗိုလ္လင္းထင္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိပါ။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီတုန္းက KRC လက္ေအာက္ခံတပ္ဖက္က တာဝန္ရွိသူေတြ ဘယ္သူလဲ။
ေစာဂ်ဴး – KRC တပ္မဟာ(၅)က သထံုျမစ္က်ိဳးမွာ ဌာနခ်ဳပ္ လုပ္ထားတယ္။ တပ္မဟာမွဴးက ဗိုလ္လင္းထင္၊ ဒုတပ္မဟာမွဴးက ဗိုလ္ဝင္း၊ တပ္မဟာ(၅)လက္ေအာက္မွာ တပ္ရင္း(၃)ရင္း ရွိတယ္။ လင္းယုန္တပ္ရင္းကို တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္၊ ဒုတပ္ရင္းမွဴးက ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊ၊ ဗိုလ္မွဴးေဝထူးတို႔ဦးေဆာင္ၿပီး က်ိဳက္ထိုမွာ ဌာနခ်ဳပ္ထားတယ္။ ဗိုလ္မွဴးေဝထူးဆိုတာ ေစာဘဦးႀကီးနဲ႔အတူက်ဆံုးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိုင္းေခရဲ့သားပါ။ ၾကယ္တာရာတပ္ရင္းက တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးဖားလူေက်ာ္ဦးေဆာင္ၿပီး သထံုမွာအေျခစိုက္တယ္။ ျခေသၤ့တပ္ရင္းကေတာ့ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသာေရႊ၊ ဒုတပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးဒဂၤါး၊ ဘီးလင္းမွာ ဌာနခ်ဳပ္ထားတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ရာမွာ ဒုမဟာတပ္မွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးဖလဲယာကေလးနဲ႔အင္အား တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ ပါလာတယ္။ တပ္မဟာမွဴးနဲ႔ အင္အားတစ္ဝက္ ေလာက္ကေတာ့ မပါလာဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။

စာေရးသူ – ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြထဲမွာ ဘယ္အဖြဲ႔ေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလဲ။
ေစာဂ်ဴး – KRC တစ္ဖြဲ႔တည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ က်န္တာ ဘယ္အဖြဲ႔မွ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၆၄ မတ္လ(၁၂)ရက္ ေန႔မွာ KRC နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ ထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ KRC တစ္ဖက္က က်ေနာ့္အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္စိန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္မႈံတို႔လည္း ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္စိန္ဆိုတာ ကရင္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး စေတာ့ အစိုးရစစ္တပ္ အေျမာက္တပ္ကေန ဘက္ေျပာင္းလာတာျဖစ္တယ္။

စာေရးသူ – KRC နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ဗိုလ္လင္းထင္ရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပပါလား။
ေစာဂ်ဴး – ၁၉၅၆ စက္တင္ဘာ(၂၈)ရက္ေန႔ တစ္ေန႔မွာ သထံုစစ္တပ္တပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္လင္းထင္ကို စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘလက္ေလဘယ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္လာေပးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္လင္းထင္မရွိဘူး။ ဗိုလ္ဝင္းနဲ႔အတူ ဖီးယက္ကားေလးတစ္စီးနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္မွ ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ဗိုလ္ဝင္း ေက်ာက္တစ္လံုးရြာက ဖားလူေက်ာ္ဆီသြားမွန္း သိရတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ တပ္မဟာ(၅)၊ ျမစ္က်ဳိးဌာနခ်ဳပ္က ဗိုလ္မွဴးေဝထူး၊ ဗိုလ္လင္းထင္ဆီ စာတစ္ေစာင္ ျမစ္က်ိဳးသူႀကီးႏွင့္ပို႔တာ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဗိုလ္လင္းထင္ျပန္ေရာက္ၿပီး စာကိုေဖာက္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္နဲ႔ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊတို႔ တပ္မဟာ(၅)အမိန္႔ကို မနာခံလိုေတာ့ေၾကာင္း သိရတယ္။ (၁၉၆၅ ျဖစ္မည္ဟုတြက္မိပါသည္။ စာရိုက္မွားတာျဖစ္ႏိုင္သလို ေျပာျပသူ ခုႏွစ္အမွတ္မ်ားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္)

ဗိုလ္လင္းထင္လည္း ဗိုလ္ဝင္းနဲ႔က်ေနာ့္ကို ဘီးလင္း နတ္ႀကီးရြာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊကို သြားေခၚခိုင္းခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ဝင္းလည္း သထံုစစ္တပ္ကို ကားအကူအညီလွမ္းေတာင္းေတာ့ စစ္ကားတစ္စီးေရာက္လာတယ္။ ကားေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ဝင္းက ကားေခါင္းခန္းထဲက လုိက္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္က ေနာက္ခန္းကလိုက္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ သထံုစစ္တပ္က စစ္သား (၄)ေယာက္ဟာ အရပ္ဝတ္နဲ႔ ေပမယ့္ ခါတိုင္းလို က်ေနာ္တို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မထိုင္ၾကဘဲ၊ က်ေနာ္တို႔ကို တစ္ေယာက္ဆီ ညႇပ္ထိုင္ေနၾကတာ က်ေနာ္တို႔႔လည္း သတိ မထားမိခဲ့ဘူး။ ကားထြက္ေတာ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာက စပယ္ယာဘီး ေမ့က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ဘီးလင္းအထိသြားရမွာျဖစ္လို႔ တပ္ရင္းကို စပယ္ယာဘီး ျပန္ယူမယ္ဆိုၿပီး တပ္ရင္းဘက္ကို ကားျပန္ေမာင္းခဲ့တယ္။

တပ္ရင္းေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ဝင္းက အေတာ္ဘဲ တပ္ရင္းမွဴး ႏႈတ္ဆက္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး တပ္ရင္း႐ံုးေပၚကို တက္သြားတယ္။ အေတာ္ ကေလးၾကာေတာ့ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ဝင္းက သူေသနတ္ေပးလိုက္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမသန္႔တာနဲ႔ ဗိုလ္ဝင္းကိုင္တဲ့ေသနတ္ကို မေပးဘဲ က်ေနာ္ကိုင္တဲ့ ဘေရာင္နီပစၥတိုကို ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲ့ဒီစစ္ဗိုလ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ဝင္းက ေပးလိုက္တာ သူ႔ေသနတ္မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဗိုလ္ဝင္းကိုင္တဲ့ လားမားပစၥတို ကို ေပးလိုက္တယ္။ ေသနတ္ႏွစ္လက္ ေပးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္စလံုးလည္း အဖမ္းခံရေတာ့တာပါပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ လည္း တပ္ရင္း႐ံုးေပၚမွာ ဗိုလ္ဝင္းကို အရင္ ဖမ္းထားၿပီးေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီလုိ အဖမ္းခံရၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘယ္မွာထားလဲ။
ေစာဂ်ဴး – အဲ့ဒီည ဗိုလ္ဝင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္ သထံုတပ္ရင္း႐ံုးမွာပဲ ဖမ္းထားတယ္။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီတုန္းက သထံုတပ္ရင္းက တပ္ရင္းဘယ္ေလာက္လဲ။
ေစာဂ်ဴး – တပ္ရင္းက(၂၄) တပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးအုန္းၾကည္ပါ။

စာေရးသူ – ေနာက္ထပ္ ဘာဆက္ျဖစ္ေသးလဲ။
ေစာဂ်ဴး – အဲ့ဒီည သထံုတပ္ရင္း႐ံုးထဲမွာ အဖမ္းခံေနရတုန္း ညဘက္ၾကေတာ့ ကာဘိုင္သံႏွစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရၿပီး တပ္ရင္း႐ံုးထဲက စစ္သားေတြလည္း ေအာင္ၿပီဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္နဲ႔ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊတို႔ သထံုတပ္ရင္း႐ံုးထဲေရာက္လာၾကၿပီး ျပန္ထြက္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္နဲ႔ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို သစၥာေဖာက္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

စာေရးသူ – ကဲဆက္ေျပာပါအံုး။
ေစာဂ်ဴး – ဗိုလ္ဝင္း၊ က်ေနာ္၊ ဗိုလ္မွဴးျပဴး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဖားလူေက်ာ္၊ ဗိုလ္မွဴးေဝထူး၊ ဗိုလ္မွဴးေဂၚဖရီ၊ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးဖဲယားကေလး၊ ဗိုလ္ဘခက္၊ ခြန္ဗေဆြ၊ ပဒုိဘြိဳင္း၊ ဗိုလ္မွဴးမိုးေဝတို႔အားလံုး ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ကို အပို႔ခံလိုက္ရတယ္။

စာေရးသူ – ကိုေစာဂ်ဴး ေထာင္ဘယ္ေလာက္ က်ခဲ့သလဲ။
ေစာဂ်ဴး – က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔အင္းစိန္ ေထာင္ႏွစ္ခုေပါင္း (၉)ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ရတယ္။

စာေရးသူ – တျခားလူေတြေကာ။
ေစာဂ်ဴး – ဗိုလ္ဝင္းေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္မွာ သံုးႏွစ္က်ၿပီး ျပန္လြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သထံုပါတီယူနစ္အတြင္းေရးမွဴး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ထ႐ူးမင္းက ဦးထြန္းမင္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ေတာင္ငူမွာ ပါတီယူနစ္ဥကၠဌေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။

စာေရးသူ – KRC ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ဘာေတြဆက္ျဖစ္သြားၾကေသးလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ေစာဟန္တာသာေမႊးက ပညာေရးသုေတသနဌာနမွာ အထူးအရာရွိ၊ ပဒိုဘထြန္းက ကရင္ျပည္နယ္မွာ ပညာေရးတာဝန္ခံ ရာထူးေတြရသြားၾကတယ္။ ပဒိုေဝေသာနဲ႔ ပဒိုဝရီေက်ာ္တို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ပထမအဆင့္ဘြဲ႔ေတြ ရသြားၾကတယ္။

စာေရးသူ – ဗိုလ္လင္းထင္က ေနာက္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ဗိုလ္လင္းထင္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔လုပ္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိစၥေတြ သေဘာကြဲလြဲပံုရတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မယံုၾကည္ဘဲ ေတာထဲျပန္သြားဖို႔ဘဲ က်ေနာ္ထင္တယ္။ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ ကလိန္ေခ်ာင္းစခန္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာ္လီဗာဆီကုိ စာပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔ က်ေနာ္ ပို႔ခဲ့ရတယ္။

စာရးသူ – ထားဝယ္ကို ဘယ္လိုသြားခဲ့သလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ စာကို စီးကရက္သံဗူးထဲ ထည့္သြားရတယ္။ ဗိုလ္လင္းထင္က က်ေနာ့္ကို စီးကရက္ေသာက္ရင္ ေဘးကအလိပ္ကိုဘဲ ေသာက္ဖို႔ အလယ္အလိပ္ကိုမေသာက္ဖို႔ ေျပာထားခ့ဲတယ္။ စာထဲ ဘာပါသလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီတုန္းက KRC နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးေရးအေပၚ ဗိုလ္လင္းထင္ ဘယ္လိုျမင္တယ္လို႔ ယူဆသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ေစာဟန္တာသာေမြးတို႔ ကုန္းျမင့္သာမွာ အစည္းအေဝးလုပ္ရင္ ဗိုလ္လင္းထင္တက္ေလ့မရွိဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမွဴးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ပဒိုဘြိဳက္နဲ႔ခြန္ဘေဆြပဲ တက္ေလ့ရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔လုပ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သူ ယံုၾကည္ပံုမရဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ေအာက္က တပ္မွဴးေတြကို အေျခအေနမေကာင္းရင္ ေတာထဲျပန္သြားဖို႔ ေျပာထားပံုရတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီသတင္းကို ဗိုလ္မွဴးႀကီးမိုးဇက္နဲ႔ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊတို႔ တပ္မေတာ္ကိုသတင္းပို႔တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။

စာေရးသူ – အဲ့ဒီတုန္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမေအာင္ျမင္ရင္ လာတဲ့ေနရာထိ ျပန္ပို႔ေပးမယ္။ ၇ရက္အတြင္း အတုိက္အခိုက္မလုပ္ဘူးလို႔ကတိေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ေစာဂ်ဴး – ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခင္စိုးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီးေတာ့ ေတာထဲေရာက္မွ တပ္မေတာ္က လိုက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသး တယ္။ ၁၉၆၄ခု၊ ႏုိဝင္ဘာ(၁၄)ရက္ေန႔မွာ မ-ဒ-ည-တ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္တယ္။ ဗကပ၊ KNUP-NMSP တို႔ အတူတူျပန္ၾကၿပီး ပဲခူး႐ိုးမက KNUP တပ္ေတြလာႀကိဳေတာ့ တိုက္ပြဲမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္တယ္လို႔ ေရဒီယိုကလည္း ေၾကညာေရာ၊ ပန္းတေနာ္ ေတာေက်ာင္းရြာမွာ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ KNU အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္ မန္းဘေစာကို စစ္တပ္ကတက္ဖမ္းတာ မမိလိုက္ဘူး။ ေတာေက်ာင္းရြာဆိုတာ ပဒိုမန္းရွာရဲ့ဇာတိရြာေပါ့။

စာေရးသူ – ဗိုလ္လင္းထင္ ေနာက္ထပ္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။
ေစာဂ်ဴး – က်ေနာ္နဲ႔ သထံုတပ္ရင္းမွာ အဖမ္းခံေနရတုန္း သထံုၿမိဳ႔ထဲက ကာဘိုင္သံႏွစ္ခ်က္နဲ႔ သထံုတပ္ရင္းကစစ္သားေတြ ေအာင္ၿပီဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံၾကားရတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီညက ဗိုလ္လင္းထင္ဟာ သူ ခိုင္းလို႔ က်ေနာ္တို႔လိုက္ေခၚေပးရတဲ့ ဘီးလင္းက ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးေရႊအလာကိုေစာင့္ရင္း သထံုက်ဳံးႀကီးလမ္းက ေဒါက္တာေစာဟိန္းအိမ္ကုိ ညစာသြားစားတယ္။ ေဒါက္တာ ေစာဟိန္းဆိုတာ ဗိုလ္ထ႐ူးမင္းရဲ့ႏွမ အန္တီေဒၚရစ္နဲ႔ရတာ။ ဗိုလ္ဝင္းနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေရာက္မလာတာ သထံုတပ္ရင္းက ဖမ္းထားလိုက္ၿပီ ဆိုတာ ဗိုလ္လင္းထင္လည္း မသိခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္လင္းထင္လည္း ေဒါက္တာေစာဟိန္းအိမ္မွာ ညစာစားတုန္း သထံုစစ္တပ္ကဝင္ဖမ္းတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ကားေပၚမွာ ႐ုန္႔ရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္လင္းထင္ဦးေခါင္းကို ကာဘိုင္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္လင္းထင္လည္း က်ဆံုးသြားတယ္။ သထံုတပ္ရင္းမွာ က်ေနာ္တို႔အဖမ္းခံရတုန္းၾကားခဲ့ရတဲ့ ကာဘိုင္သံႏွစ္ခ်က္ဟာ ဒါပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲ့ဒီတစ္ညလံုး သထံု၊ ဘီးလင္း၊ က်ိဳက္ထို၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔ေတြမွာ သံခ်ပ္ကာကားနဲ႔ မိုးလင္းတဲ့အထိ စစ္တပ္ေတြ ကင္းလွည့္ၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဗိုလ္လင္းထင္အေလာင္းကိုလည္း ေမာ္လၿမိဳင္သယ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ အစေဖ်ာက္လိုက္တယ္လို႔ သိရတယ္။

စာေရးသူ – ၁၉၅၄ကို ႏုိဝင္ဘာလ(၁၅)ရက္ စစ္ေတာင္းကေန မုတၱမအသြား ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ရထားကို ဒံုဝန္းနဲ႔ သိမ္ဆိပ္ဘူတာၾကားမွာ ဗိုလ္လင္းထင္ ရထားမိုင္းခြဲစဥ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ(၃ဝ)ဆိုလား၊ (၁ဝဝ)ဆိုလား ဗိုလ္လင္းထင္က တ႐ုတ္ျဖဴဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာလီဆီကို ေရာင္းစားလိုက္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းေကာ ေျပာျပပါလား။
ေစာဂ်ဴး – ဒီေမးခြန္းကိုေမးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ေျဖခ်င္တဲ့ေမးခြန္းပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ရထားမိုင္းခြဲတာ ဗိုလ္လင္းထင္ မဟုတ္ပါ။ ဒုတပ္မင္း ဗိုလ္ဝင္းပါ။ စစ္လက္နက္ပစၥည္းကို လူစီးရထားနဲ႔ပို႔တာသတင္းရလို႔ ျဖတ္တိုုက္တာပါ။ လက္နက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူကိုမွ မဖမ္းခဲ့ပါဘူး။

စာေရးသူ – ဖဆပလအစိုးရက စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို စစ္ယာဥ္ေတြနဲ႔မပို႔ဘဲ လူစီးရထားနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ပို႔တယ္လို႔ ထင္သလဲ။
ေစာဂ်ဴး – ဖဆပလ အစိုးရက စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို စစ္ယာဥ္ေတြနဲ႔မပို႔ဘဲ လူစီးရထားနဲ႔ပို႔တယ္ဆိုတာ သူတို႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ လူထုကိုအကာအကြယ္ယူခ်င္တာနဲ႔ လိုအပ္ရင္ ႏုိင္ငံေရးညစ္ပတ္လို႔ရေအာင္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။

စာေရးသူ – တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ(၁ဝဝ)လား (၃ဝ)လား ကိစၥကိုေတာ့ ကိုေစာဂ်ဴး ဘာထပ္ေျပာခ်င္ေသးသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – မဟုတ္ဘူးလို႔ဘဲ ထပ္ေျပာခ်င္တယ္။ သမိုင္းပါေမာကၡေစာထြန္းေအာင္ခ်ိန္ဆိုတာ က်ေနာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဝမ္းကြဲ ေတာ္ပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖ ညီအစ္ကိုတစ္ဝမ္းကြဲ၊ သူ႔အဖိုးနဲ႔ က်ေနာ့္အဖိုးက ညီအစ္ကိုအရင္းေတြပါ။ ဗိုလ္ဝင္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ (၃ဝ) ကိစၥ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း အဲ့ဒီတိုက္ပြဲကို ဗိုလ္လင္းထင္မဟုတ္ဘဲ သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးတိုက္ခဲ့ေၾကာင္း က်ေနာ့္အစ္ကို ေစာထြန္းေအာင္ခ်ိန္ကုိ အျဖစ္မွန္ျပန္ေရးဖို႔ က်ေနာ့္ကိုေျပာခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္ (၂) ခါေတာင္ သူ႔ (ေစာထြန္းေအာင္ခ်ိန္)ကို ေျပာပါတယ္။ သူ မေရးရဲတာလား၊ မေရး ခ်င္တာလားေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူ႔ဆန္စားလွ်င္ ရဲရတယ္လို႔သာ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာတယ္။

စာေရးသူ – ဗိုလ္လင္းထင္နဲ႔ ေနာ္လြီဇာဘင္ဆင္ ယူၾကတာေကာ တကယ္ခ်စ္ၾကလို႔လား။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုခုက ႀကိဳးကိုင္ေစခိုင္းလို႔လား။
ေစာဂ်ဴး – ဒါကေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ေနာ္လြီဇင္ဘင္ဆင္ရဲ့အေဖ ေစာဘင္ဆင္ကို ဖဆပလအစိုးရကဖမ္းထားတုန္းက သူ႔အေမနဲ႔အတူ လွည္းကူးမွာလာေနတုန္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာ္လြီဇင္ဘင္ဆင္ကို က်ေနာ္က ဗိုလ္လင္းထင္ မိန္းမမ်ားတာသိရဲ့နဲ႔ ဘာလို႔ ယူရသလဲလို႔ က်ေနာ္ ေမးဖူးတယ္။

စာေရးသူ – ေနာ္လြီဇာဘင္ဆင္ ဘယ္လိုျပန္ေျဖသလဲ။
ေစာဂ်ဴး – မိန္းမဆိုတာ ႏွာေခါင္းမပါရင္ (××××) ေႂကြးရင္ေတာင္ စားတယ္လို႔ဘဲ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာတယ္။

စာေရးသူ – ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ ေနာ္လြီဇာဘင္ဆင္တို႔ ေကာလဟလသတင္းေတြထြက္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေကာ ကိုေစာဂ်ဴး ေျပာျပႏိုင္မလား။
ေစာဂ်ဴး – ေနာ္လြီဇာဘင္ဆင္က အဲ့ဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရတယ္။ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့တယ္။

စာေရးသူ – ကိုေစာဂ်ဴးအေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖက်ေတာ့ အဖမ္းလည္း မခံရဘူး။ ဘာရာထူးမွလည္း မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ေစာဂ်ဴး – က်ေနာ့္အေဖက ဗိုလ္လင္းထင္ကိစၥကို သူဘာမွမသိတာ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက သူ႔ကိုမယံုၾကည္ဘူး။

စာေရးသူ – ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ KRC လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေပၚကို ေစာဂ်ဴးအေဖ ဘယ္လိုျမင္လဲ။
ေစာဂ်ဴး – က်ေနာ့္အေဖ(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာအုန္းေဖ)က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ ဘာမွ ကတိမတည္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ဗိုလ္ျမက က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ေစာဟန္တာသာေမႊးကို ေတာထဲျပန္သြားဖို႔ေခၚေသးတယ္။ KRC မရွိေတာ့ေပမယ့္ ကရင္ေတာ္လွန္ေရး ကမာၻမွာ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ ျပခ်င္တဲ့သေဘာေပါ့။

စာေရးသူ – သူတို႔ သြားျဖစ္ၾကေသးလား။
ေစာဂ်ဴး – မသြားျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးေနၾကၿပီ။ က်န္းမာေရးလည္း သိပ္မေကာင္းၾကေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကလည္း ေစာင့္ၾကည့္တာ ခံေနရတယ္။

စာေရးသူ – တာဘလု- အခုလို ေျပာၾကားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ကိုေစာဂ်ဴး။
(ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္)

ယူတာကဒီေနရာကျဖစ္ပါတယ္ http://kicnews.org/2018/11/%e1%80%97%e1%80%ad%e1%80%af%e1%80%9c%e1%80%b9%e1%80%9c%e1%80%84%e1%80%b9%e1%80%b8%e1%80%91%e1%80%84%e1%80%b9%e1%81%8f-%e1%80%80%e1%80%ad%e1%80%af%e1%80%9a%e1%80%b9%e1%80%b1%e1%80%9b%e1%80%b8%e1%80%a1/

read more