ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၉ဝ) ဝင္းေအာင္ႀကီး (ေမာင္ေအာင္မြန္)
ေဖ်ာက္ေနသည့္ၾကား ေပ်ာက္မသြားေသးသူ ေဒါက္တာထင္ေအာင္
(၁)
၁၉၅၁ ခု၊ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳတကၠသိုလ္ဝင္တန္း(Pre-Matric) ေရာက္လာ၍ အဂၤလိပ္စာ(၃)အုပ္ထဲ Selections From Burmese Folk-Tales By Maung Htin Aung လည္း ပါသည္။ စာအုပ္ေရးသူသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္မွန္းလည္း သိလိုက္ရသည္။ ၾကားဖူးၿပီးသား ရိုးရာပံုျပင္မ်ားပါ။ အသင္ျပေကာင္းေသာဆရာေၾကာင့္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္၏ အဂၤလိပ္စာေရးသားပံုကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရလိုက္ၿပီ။
ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္းကိုတင္ညြန္႔ထံမွ စာေတြထဲ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္း မၾကာခဏပါ၏။ မျမင္ဖူးခင္ကတည္းက သေဘာက်ေနေသာ ဆရာႀကီးအား ၁၉၅၃ ခု၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဆံုခြင့္ႀကံဳခြင့္ရကတည္းက ႀကိဳက္လိုက္ရာ ယေန႔အထိပါ။
၁၉ဝ၉ ခု၊ ေမလ (၁ဝ)ရက္ေန႔ဖြား ေမာင္ထင္ေအာင္တို႔ သားခ်င္း(၆)ေယာက္အနက္ ေယာက်္ားေလး (၄)ေယာက္ထဲ သူကအငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ထြဋ္၊ ေမာင္ျမင့္သိန္းႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ၿပီးေတာ့မွ သူပါ။ ႏွမႏွစ္ေယာက္က တင္ေစာမူႏွင့္ ခင္ေစာမူ။ ညီအစ္ကိုေတြထဲ နံပါတ္(၄) ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေနပါလိမ့္မည္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္လာစဥ္ အမ်ိဳးသား အေဆာင္လိုက္ေဘာ္လီေဘာၿပိဳင္ပြဲ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူခ်ီးႁမွင့္သည့္ဖလားကို 4th Brother’s Cup ဟုနာမည္ေပး၏။
ေက်ာင္းသားမ်ားက ညီပုေလးဒိုင္းဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္။
(၂)
၁၉၄၈ ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၁၈)ရက္ညကို ေဒါက္တာထင္ေအာင္ ေမ့၍ရမည္မထင္ပါ။
သူတို႔အစ္ကုိႀကီး ICS ဦးတင္ထြဋ္သည္ ၾသဂုတ္လ(၁၆)ရက္ေန႔ကမွ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ကႏႈတ္ထြက္ကာ တပ္မင္းႀကီးျဖစ္လာ၏။ စက္တင္ဘာလ (၁၇)ရက္ညတြင္ သူအယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေနေသာ New Time of Burma သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္းေရး အျပန္ ကားေပၚသို႔ လူတစ္ေယာက္က လက္ပစ္ဗံုးပစ္ေဖာက္ရာ ျပင္းထန္စြာဒဏ္ရာရ၏။ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေဆးရံုႀကီးသို႔သယ္သြား၍ ေဒါက္တာထင္ေအာင္တို႔ အေျပးအလႊား လိုက္သြားၾကသည္။
ဦးတင္ထြဋ္သည္ နဖူး၊ ဘယ္ဘက္ေမး၊ ဘယ္ဘက္ေပါင္၊ ဘယ္ဘက္ဒူး၊ ဘယ္ဘက္ေျခမ်က္စိ၊ ဘယ္ဘက္ေျခဖ်ား၊ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ားထိပ္- ဒဏ္ရာေပါင္း(၈) ခုႏွင့္ လူးလွိမ့္ခံေနရသည္ကို ေဒါက္တာဘသန္းတို႔ ႀကိဳးစားကုသေနၾက၏။ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းေရာက္လာ၏။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရက္သားပူပူေႏြးေႏြး ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး နာမည္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္အတူေရာက္လာေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုက အိႏၵိယကဆရာဝန္ႀကီး ပင့္ကာကုသလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ည(၇)နာရီ (၃၅)မိ္နစ္အခ်ိန္၌ ဦးတင္ထြဋ္ ကြယ္လြန္သြား၏။ လူသတ္ေကာင္ကို ရန္ကုန္ရဲမင္းႀကီး ဦးေအာင္ခ်ိန္တို႔ စံုစမ္းေနရာ ေပၚလုလုအေျခတြင္ သခင္ႏုတို႔က ဦးေအာင္ခ်ိန္အားဖယ္ရွားၿပီး သူ႔ေနရာလူစားခန္႔လိုက္သည္။ လူသတ္ေကာင္ကို တျပည္လံုး သိၾကၿပီး ေသသည္ထိေပၚတင္ႀကီးေနသြား၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ပုထုစဥ္လူသားမို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ မနာၾကည္းပဲ ေနပါမည္နည္း။
(၃)
ရန္ကုန္ၿမိဳ့စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းက ၁ဝ တန္းေအာင္ေသာ ေမာင္ထင္ေအာင္၊ ပညာဆက္သင္ပံုအေၾကာင္း ရွာမရပါ။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ Oxford တကၠသိုလ္ႏွင့္ Cambridge တကၠသိုလ္တို႔တြင္ တက္ခဲ့ပံုသာ သြားေတာ့ရပါသည္။ Burmese Folk-Tales By Maung Htin Aung စာအုပ္ကို Oxford တကၠသိုလ္က ၁၉၃၇ ခု၊၌ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ ဒုတိယေကာလိပ္သပိတ္အၿပီး ေပၚထြက္လာေသာ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ ညေနသင္တန္း၌ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ား ေစတနာ့ဝန္ထမ္းပို႔ခ်ေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ပါရွိသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ၁၉၄၆-၄၇ အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ အေခၚအေဝၚေျပာင္းလိုက္၍ ၁၉၄၇-၅၉ ခု၊အထိ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့၏။
၁၉၅၉ ခု၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ေဒါက္တာထင္ေအာင္အား ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ကဖယ္ရွားၿပီး ဒုတိယအဓိပတိ အျဖစ္သို႔ပို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သီရိလကၤာဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္အျဖစ္ ကိုလံဘိုၿမိဳ့သြားေရာက္အမႈထမ္းရသည္။ ထိုစဥ္က သံအမတ္ ဆိုသည္မွာ ယခင္ကကဲ့သို႔ Career Diplomats မ်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္တြင္း၌ မထားလိုသူမ်ားကိုသာ ခန္႔ေလ့ရွိ၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္လိုပုဂၢိဳလ္အား ပဲခူတိုင္းေလာက္ မရွိတရွိႏိုင္ငံသုိ႔ပို႔ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စား၍ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြ ေလ့လာရေတာ့သည္။ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား အရည္အေသြးျမင့္မားေရးကို အစဥ္တစိုက္လုပ္ေလ့ရွိေသာ Brain of Army ဟု တင္စားခံရသူ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္က ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္တကၠသိုလ္ (DSA) ဖြင့္ရန္စီစဥ္သည္။ ဘြဲ႔ရၿပီးမွ တပ္ထဲဝင္ျခင္းထက္ (၁ဝ)တန္းေအာင္ကတည္း စစ္ပညာႏွင့္တကၠသိုလ္ပညာ ၿပိဳင္တူသင္ၾကျခင္း၏သက္ေရာက္မႈမို႔ အစိုးရကလည္း သေဘာတူေဖာ္ေဆာင္ေပး၏။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာထင္ေအာင္တို႔ကလည္း သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားေရးဆြဲရာ၌ ဝင္ကူသလို ဆရာမ်ားလည္း ေစလႊတ္ေပး၏။ သည္လိုႏွင့္ ၁၉၅၅ ခု၊ ႏွစ္တြင္ စစ္တကၠသိုလ္ (DSA) ဖြင့္၏။ အဆင္ေျပ၏။ သို႔ေသာ္လည္း (DSA)သင္တန္းသားေတြထဲ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ မေအာင္ပဲ၊ တန္းျမင့္ (High School Final) သာေအာင္သူမ်ား ပါေန၍ ျပႆနာတက္လာၿပီ။ (DSA)သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ထားသည္။
ဘြဲ႔ကိုလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကသာ ေပးရပါမည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒအရ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ ေအာင္သူမ်ားသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရွိ၍ ဘြဲ႔ေပးခ်ိန္တြင္ ျပႆနာျဖစ္မည္။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ဥပေဒပါရဂူ (LLD)ဘြဲ႔ကို တကၠသိုလ္ႀကီး (၄) ခုေလာက္က ရထားသူ၊ ဝတ္လံုေတာ္ရလည္း ျဖစ္ေနသူ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူဖူးသူ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥအေရးႀကီးပံုကို ေကာင္းစြာသိ၏။
ထိုသင္တန္းသားမ်ားအား ထုတ္ပယ္ျခင္းမျပဳဘဲ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ သီးသန္႔လုပ္ေပးရန္ အႀကံေပးကမ္းလွမ္းသည္။ ပညာတတ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္ (ပထဝီဝင္ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေဒၚသင္းၾကည္၏ေမာင္) က သေဘာေပါက္နားလည္၍ ျပႆနာေျပလည္ကာ (DSA) 1st Batch သင္တန္းဆင္းႏိုင္ခဲ့ၾကပံုကိုၾကည့္ပါ။
ဗထူး၌(၂)ႏွစ္ ေမၿမိဳ့သို႔ေျပာင္းၿပီး(၂)ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေနာက္ သင္တန္းသား (၅၄)ေယာက္အား စစ္ဘက္ဆိုင္ရာမ်ားစစ္ေဆးသလို ပညာပိုင္း ဘာသာရပ္မ်ားက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သြားစစ္ၿပီးေနာက္ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာေသာအခါ (၃၆) ေယာက္ေအာင္သည္၊ ၁၉၅၉ ခု၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တြင္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း အဓိပတိအျဖစ္ ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ားေပးၿပီး ၾကည္း-ေရ-ေလ တပ္မ်ား၌ ဗိုလ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုကိစၥကို ေသခ်ာစြာမသိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေပၚ အထင္လြဲဆဲဟု ဆိုၾက၏။ ထို႔ျပင္ တကသ ႏွင့္ ေရာလြန္း၍ ၾကည့္မရျခင္းဟုလည္းဆိုၾကျပန္သည္။
(၄)
တကယ္ေတာ့ တကသ သည္ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒ၌ အတိအလင္းေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ တကသ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရန္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၌ တရားဝင္တာဝန္ရွိ၏။ ၁၉၄၉ ခု၊၌ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔သည္ ေတာခို၍ျဖစ္ေစ၊ တပ္မေတာ္ဘက္က ဝင္တိုက္ရင္းျဖစ္ေစ တိုက္ပြဲတြင္က်ဆံုးၾက၏။ ပညာတိုင္းတစႏွင့္ အခ်ိန္မတန္မီ ေသဆံုးသြားရသူမ်ား အား ၁၉၅ဝ ခု၊ တြင္ ဂုဏ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲတရပ္ကို တကသ အမႈေဆာင္ျဖစ္ဖူးသူ ပါေမာကၡေဒါက္တာသာလွတို႔ွႏွင့္အတူ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က က်င္းပရာသို႔ တကသဥကၠ႒ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔လည္း တက္ေရာက္ၾကသည္။
တကၠသိုလ္စာတိုက္ေရွ႔ကြင္းျပင္ကို ေအာင္ေက်ာ္ရင္ျပင္ဟု ေခၚတြင္ေစသည္။
၁၉၅၃ ခု၊ ၾသဂုတ္လ တကသ ပထမအသုတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ပ်က္သြားသည္။ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို တလအစား (၁၅)ရက္သို႔ ေျပာင္းလဲရန္ ဆီနိတ္ကဆံုးျဖစ္ရာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက မေက်နပ္ၾက၊ ယခင္ကကဲ့သို႔ တလပိတ္ေစခ်င္သည္။ ထိုသေဘာထားတင္ျပမည့္ တကသ မရွိ။ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုကိုယ္စား Action Committee ဝင္တို႔အား ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူ၏ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ေခၚေဆာင္ကာ ဒု အဓိပတိ ေဒါက္တာဘိုႀကီးႏွင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းေစသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပလည္။
ကမၻာအလယ္ ထယ္ဝါတင့္တယ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားဝင္ၿပီ။ ေက်ာင္းသားတို႔ေသြး ေျမက်ရေလၿပီ။ သီးျခားကင္းလြတ္ေသာတကၠသိုလ္ (Independent University) ျဖစ္မႈတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကို ပါေမာကၡတို႔ တံုလႈပ္သြားၾက၏။ တကသ မရွိ၍သာ ထိုသို႔ ျဖစ္ရဟုလည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တကသ အဓြန္႔ရွည္ေရး ၁၉၅၄-၅၅ ခု ေရြးေကာက္ပြဲကို ႀကီးၾကပ္ေပးရန္ ပါေမာကၡ(၆)ဦး ပါဝင္ေသာအဖြဲ႔ကို ေဒါက္တာထင္ေအာင္ တို႔က လုပ္ေဆာင္ေပး၏။ ၁၆-၁-၅၁ ေန႔တုန္းကလည္း တကသ က တကၠသိုလ္ခ်င္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး႒ာနဖြင့္ရာ ေဒါက္တာ ထင္ေအာင္က သဘာပတိ၊ တကသဥကၠ႒ ဒု သဘာပတိ၊ ေဒါက္တာသာလွက ဘ႑ာေရးမွဴးအျပင္ အျခားပါေမာကၡမ်ား၊ ေက်င္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားပါဝင္ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးကိစၥမ်ားစြာ ေဆာင္ရြက္သည္၊ အစဥ္အလာ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္တာဝန္ႏွင့္သာမဟုတ္ တကသ အတြက္ဆို ေဒါက္တာထင္ေအာင္က လိုလိုလားလားပါ။ ထိုေခတ္က ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ေရာက္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လာေရာက္ေလ့ရွိ၏။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၌ အိမ္ရွင္အျဖစ္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ႀကိဳဆိုမိတ္ဆက္ေပးၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပၾကားေစေလ့ရွိသည္။
၁၉၅၇ ခု၊ ႏွစ္က ေျမာက္ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းအား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကခ်ီးျမွင့္သည့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႔(LLD) ကို အဓိပတိဦးႏုက အပ္ႏွင္းသည္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ားတက္ခြင့္ရ၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္သြားသည္။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ဧည့္သည္ေတာ္သမတႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ပါ--ဟုေၾကညာလိုက္ရာ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ တကသဥကၠ႒ ဦးစိုးသိန္းဝင္လာေတာ့ တေယာက္မက်န္ မတတ္ရပ္ကာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္က မိတ္ဆက္ေပးအၿပီး ဦးစိုးသိန္းက ဟိုခ်ီမင္းအား တကသ အလံငယ္ေပး၏။
(၅)
၁၉၅၆-၅၇ ခု၊ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပဲခူးခရိုင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအသင္း၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရသည္။
တေန႔တြင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးသို႔ အျမန္လာေရာက္ရန္ ဆင့္ေခၚစာရရွိ၍ အေျပးအလႊားေရာက္သြား၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကသာျမင္ဖူးေသာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အား အနီးကပ္ျမင္ရ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရလိုက္ေလၿပီ။ ရန္ကင္းေကာလိပ္တြင္ ပဲခူးသားမ်ားႏွင့္ စိန္ေပါလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကေသာကိစၥ သြားေရာက္ေျဖရွင္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“အေျခအေနအရ ရန္ကင္းကိုျဖစ္ေစ ထီးတန္းကိုျဖစ္ေစ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ပို႔ထားရေပေမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား Gentleman ဆိုတာ သိဖို႔လိုတယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေဟာဒီလို ဘယ္လက္သီးနဲ႔ညာလက္သီး ထိုးသလိုပဲ၊ ကိုယ္ပဲနာတယ္ မဟုတ္လား၊ ေအး အဲဒါသြားရွင္းျပ”ဟု ေခၚဆိုတာဝန္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ပဲခူးသား၊ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း။ သို႔ေသာ္ ယခုကိစၥ၌ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အေနႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရႈျမင္သံုးသပ္ေၾကာင္း ထိုစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့၏။ ဆရာက ေက်ာင္းသားမ်ားကိုခ်စ္၏။ ဆရာ့ကိုလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက ခ်စ္ၾက၏။
ထိုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က ပဲခူးမဂၢဇင္းထုတ္သည္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏သဝဏ္လႊာ ခ်ီးႁမွင့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ေမတၱာရပ္ခံရာ ေရးေပး၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ အဆံုးသတ္ထားပံုက -----I myself can claim to be a Puguan, as I was born at Pegu, and I offer my felicitations to my fellow Peguans. ထို႔ေနာက္ ဆရာ့နာမည္ႏွင့္ ရွည္လ်ားလွသည့္ ဘြဲ႔မ်ားေဖာ္ျပထား၏။
၁၉၅၅ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၆)ရက္ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနေသး၏။
ထိုေန႔က ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး နီေကတာခရုေရွာ့ဖ္ႏွင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘူဂါနင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ အလည္လာေရာက္၍၊ အစဥ္အလာအတိုင္း ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၌ ဧည့္ခံမိတ္ဆက္စကား အသီးသီးေျပာၾကားၿပီး ျပန္အထြက္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဝဲေက်ာင္းသားမ်ား အနီးကပ္သြားၾက၏။ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ၏။ အနားေရာက္ဖို႔ တိုးေဝွ႔ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္နီးသြားၿပီ။
ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ေတာ္ၾကေရာေပါ့ကြာ-- ဧည့္သည္ေတြကို အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု အသံအုပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးသတိေပးရာ ဆရာ့စကား နားေထာင္ၾကရင္း ထိုစဥ္က ေခတ္စားေသာေၾကြးေၾကာ္သံကို တေယာက္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဒို႔ဆရာ-- က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားက သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစသားဟုဆိုၾက၏။ ခရုေရွာ့ဖ္နား မကပ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့အနားမွာရွိေန၍ ၿပံဳးလိုက္သည့္ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ေကာင္းစြာ ျမင္လိုက္၏။
ေနာက္တႀကိမ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဒို႔ဆရာ--ဟုတိုင္ေသာအခါ ရွည္ပါေစ--ရွည္ပါေစ ဟုေအာ္ၾကရာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ဒီအရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ ရွည္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူးကြာလို႔ ရယ္ကာေျပာသည္။ ဆရာသည္ ဝၿပီး အရပ္ပုေသာေၾကာင့္ ခ်စ္စႏိုးက်ီစားၾကျခင္းပါ။
အဲဒါ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ႏွင့္ သူခ်စ္ေသ သူ႕ကိုခ်စ္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားပါ။
(၆)
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္ႀကီး(၁၅)အုပ္ေရးသားသူ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ ျမန္မာလိုလည္း အေရးေကာင္း အေျပာေကာင္း၏။
ျမန္ႏိုင္ငံဘာသာျပန္စာေပအသင္း အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္၏။ စာေပဗိမာန္ေရွ႔ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ညဘက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားလုပ္၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူ၏ Thirty Seven Lords ကိုအေျခခံၿပီး (၃၇)မင္းနတ္မ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာရာ၊ လူျပည့္လွ်ံေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသြား နားေထာင္သည္။ ခပ္ေအးေအး ရွင္းလင္းစြာေျပာ၏။ ဆရာ့မွာ ဟာသရွိရာ ၿပံဳးၿပီးေျပာ၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္၏ ဂုဏ္သိကၡာအရွိန္ေၾကာင့္ ပရိသတ္က မရယ္ဝံ့ေသာအခါ သူကိုယ္တိုင္ရယ္ၿပီးေျပာ၏။ ဘယ့္ေလာက္ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသနည္း။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ သူေပ်ာ္ေမြ႔ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္မွ ထြက္ခြာသြားရသည္။ ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ ပညာသင္ေပးျခင္း၌သာ သူ႔ဘဝကိုႏွစ္ႁမွဳတ္ထားသူမို႔ စာမသင္ပဲေနႏိုင္သူ မဟုတ္၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဘဝႏွင့္ပင္ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးတန္း၌ သြားေရာက္ပို႔ခ်သည္။
၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂)ရက္ေန႔၌ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းေတာ့ သူ႔အစ္ကို တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ဦးျမင့္သိန္း အဖမ္းခံရၿပီး ႏွစ္အတန္ၾကာ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရသည္။
ေမလ(၉)ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒႀကီးကို ေၾကညာခ်က္တိုေလးႏွင့္ဖ်က္လိုက္၏။
ကိုယ္စားလွယ္စံု (၄ဝ)ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို စစ္ဗိုလ္(၄)ဦး ကထိကတဦးႏွင့္အစားထိုး၏
ဇူလိုင္လ (၇)ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာ ပစ္သတ္ခံရ၏။
ဇူလိုင္လ (၈)ရက္ေန႔နံနက္တြင္ တကသ အေဆာက္အအံု ၿဖိဳဖ်က္ခံလိုက္ရ၏။
ထိုသို႔သိရၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ သူခ်စ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ သင္ေပးခြင့္မရေတာ့သည့္အဆံုး Columbia University တြင္ ဧည့္ပါေမာကၡ သြားလုပ္သည္။ ႏွစ္ေစ့သြား၍ Fake Forest University သို႔ေျပာင္း၏။ ထို႔ေနာက္ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့။
၁၉၇၈ ခု၊ ေမလ(၁ဝ)ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း နာေရးေၾကာ္ပါလာသည္။
ထိုေန႔ထုတ္ အစုိးရသတင္းစာေတြထဲ တပ္ထြက္ စာေရးဆရာေဆြလႈိင္ဦး ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသတင္း ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပၾက၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္းသတင္းတို တဝါက် စာတလံုးေလးပင္မပါ၊ ယခုေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိ ခံစားရဆဲပါ။
(၇)
ႀကံဳတုန္းဆံုခိုက္ ႀကိဳက္လိုက္ရသူမ်ား စာအုပ္ထဲထည့္ရန္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္း ရွာေဖြ၏။ Google ထဲအထိ လိုက္ၿပီး ေဖ်ာက္ထားၾကသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေၾကာင္းတြင္လည္း မထင္မရွား ဝိုးတဝါးႏွင့္ ႏွစ္ေၾကာင္း၊ သံုးေၾကာင္း၊ ဆရာ့ပံုမေတြ႔၊ ဦးေနဝင္းပံုေတြ။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္ဟုရွာျပန္ရာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔၏။ နာမည္တူမရွားကိုး။ တကၠသိုလ္ေတြေပါ P.hD ေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ေပါႂကြယ္ဝသည့္ေဒသ၌ တဦးတေယာက္က သူသာလွ်င္ ကမၻာေက်ာ္စာအုပ္ႀကီး (၁၅)အုပ္ကိုေရးသူပါဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း ဝိုင္းယံုၾကေပလိ္မ့္မည္။
ဤေဆာင္းပါေရးခ်ိန္ထိေတာ့ စနစ္တက် ဝိုင္းေဖ်ာက္ထားသည့္ၾကား ေဒါက္တာထင္ေအာင္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂ဝ၁၇ ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၄)ရက္ေန႔
ေဖ်ာက္ေနသည့္ၾကား ေပ်ာက္မသြားေသးသူ ေဒါက္တာထင္ေအာင္
(၁)
၁၉၅၁ ခု၊ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳတကၠသိုလ္ဝင္တန္း(Pre-Matric) ေရာက္လာ၍ အဂၤလိပ္စာ(၃)အုပ္ထဲ Selections From Burmese Folk-Tales By Maung Htin Aung လည္း ပါသည္။ စာအုပ္ေရးသူသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္မွန္းလည္း သိလိုက္ရသည္။ ၾကားဖူးၿပီးသား ရိုးရာပံုျပင္မ်ားပါ။ အသင္ျပေကာင္းေသာဆရာေၾကာင့္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္၏ အဂၤလိပ္စာေရးသားပံုကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရလိုက္ၿပီ။
ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္းကိုတင္ညြန္႔ထံမွ စာေတြထဲ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္း မၾကာခဏပါ၏။ မျမင္ဖူးခင္ကတည္းက သေဘာက်ေနေသာ ဆရာႀကီးအား ၁၉၅၃ ခု၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဆံုခြင့္ႀကံဳခြင့္ရကတည္းက ႀကိဳက္လိုက္ရာ ယေန႔အထိပါ။
၁၉ဝ၉ ခု၊ ေမလ (၁ဝ)ရက္ေန႔ဖြား ေမာင္ထင္ေအာင္တို႔ သားခ်င္း(၆)ေယာက္အနက္ ေယာက်္ားေလး (၄)ေယာက္ထဲ သူကအငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ထြဋ္၊ ေမာင္ျမင့္သိန္းႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ၿပီးေတာ့မွ သူပါ။ ႏွမႏွစ္ေယာက္က တင္ေစာမူႏွင့္ ခင္ေစာမူ။ ညီအစ္ကိုေတြထဲ နံပါတ္(၄) ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေနပါလိမ့္မည္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္လာစဥ္ အမ်ိဳးသား အေဆာင္လိုက္ေဘာ္လီေဘာၿပိဳင္ပြဲ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူခ်ီးႁမွင့္သည့္ဖလားကို 4th Brother’s Cup ဟုနာမည္ေပး၏။
ေက်ာင္းသားမ်ားက ညီပုေလးဒိုင္းဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္။
(၂)
၁၉၄၈ ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၁၈)ရက္ညကို ေဒါက္တာထင္ေအာင္ ေမ့၍ရမည္မထင္ပါ။
သူတို႔အစ္ကုိႀကီး ICS ဦးတင္ထြဋ္သည္ ၾသဂုတ္လ(၁၆)ရက္ေန႔ကမွ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ကႏႈတ္ထြက္ကာ တပ္မင္းႀကီးျဖစ္လာ၏။ စက္တင္ဘာလ (၁၇)ရက္ညတြင္ သူအယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေနေသာ New Time of Burma သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္းေရး အျပန္ ကားေပၚသို႔ လူတစ္ေယာက္က လက္ပစ္ဗံုးပစ္ေဖာက္ရာ ျပင္းထန္စြာဒဏ္ရာရ၏။ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေဆးရံုႀကီးသို႔သယ္သြား၍ ေဒါက္တာထင္ေအာင္တို႔ အေျပးအလႊား လိုက္သြားၾကသည္။
ဦးတင္ထြဋ္သည္ နဖူး၊ ဘယ္ဘက္ေမး၊ ဘယ္ဘက္ေပါင္၊ ဘယ္ဘက္ဒူး၊ ဘယ္ဘက္ေျခမ်က္စိ၊ ဘယ္ဘက္ေျခဖ်ား၊ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ားထိပ္- ဒဏ္ရာေပါင္း(၈) ခုႏွင့္ လူးလွိမ့္ခံေနရသည္ကို ေဒါက္တာဘသန္းတို႔ ႀကိဳးစားကုသေနၾက၏။ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းေရာက္လာ၏။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရက္သားပူပူေႏြးေႏြး ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး နာမည္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္အတူေရာက္လာေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုက အိႏၵိယကဆရာဝန္ႀကီး ပင့္ကာကုသလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ည(၇)နာရီ (၃၅)မိ္နစ္အခ်ိန္၌ ဦးတင္ထြဋ္ ကြယ္လြန္သြား၏။ လူသတ္ေကာင္ကို ရန္ကုန္ရဲမင္းႀကီး ဦးေအာင္ခ်ိန္တို႔ စံုစမ္းေနရာ ေပၚလုလုအေျခတြင္ သခင္ႏုတို႔က ဦးေအာင္ခ်ိန္အားဖယ္ရွားၿပီး သူ႔ေနရာလူစားခန္႔လိုက္သည္။ လူသတ္ေကာင္ကို တျပည္လံုး သိၾကၿပီး ေသသည္ထိေပၚတင္ႀကီးေနသြား၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ပုထုစဥ္လူသားမို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ မနာၾကည္းပဲ ေနပါမည္နည္း။
(၃)
ရန္ကုန္ၿမိဳ့စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းက ၁ဝ တန္းေအာင္ေသာ ေမာင္ထင္ေအာင္၊ ပညာဆက္သင္ပံုအေၾကာင္း ရွာမရပါ။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ Oxford တကၠသိုလ္ႏွင့္ Cambridge တကၠသိုလ္တို႔တြင္ တက္ခဲ့ပံုသာ သြားေတာ့ရပါသည္။ Burmese Folk-Tales By Maung Htin Aung စာအုပ္ကို Oxford တကၠသိုလ္က ၁၉၃၇ ခု၊၌ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ ဒုတိယေကာလိပ္သပိတ္အၿပီး ေပၚထြက္လာေသာ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ ညေနသင္တန္း၌ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ား ေစတနာ့ဝန္ထမ္းပို႔ခ်ေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ပါရွိသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ၁၉၄၆-၄၇ အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊ အေခၚအေဝၚေျပာင္းလိုက္၍ ၁၉၄၇-၅၉ ခု၊အထိ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့၏။
၁၉၅၉ ခု၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ေဒါက္တာထင္ေအာင္အား ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ကဖယ္ရွားၿပီး ဒုတိယအဓိပတိ အျဖစ္သို႔ပို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သီရိလကၤာဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္အျဖစ္ ကိုလံဘိုၿမိဳ့သြားေရာက္အမႈထမ္းရသည္။ ထိုစဥ္က သံအမတ္ ဆိုသည္မွာ ယခင္ကကဲ့သို႔ Career Diplomats မ်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္တြင္း၌ မထားလိုသူမ်ားကိုသာ ခန္႔ေလ့ရွိ၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္လိုပုဂၢိဳလ္အား ပဲခူတိုင္းေလာက္ မရွိတရွိႏိုင္ငံသုိ႔ပို႔ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စား၍ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြ ေလ့လာရေတာ့သည္။ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား အရည္အေသြးျမင့္မားေရးကို အစဥ္တစိုက္လုပ္ေလ့ရွိေသာ Brain of Army ဟု တင္စားခံရသူ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္က ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္တကၠသိုလ္ (DSA) ဖြင့္ရန္စီစဥ္သည္။ ဘြဲ႔ရၿပီးမွ တပ္ထဲဝင္ျခင္းထက္ (၁ဝ)တန္းေအာင္ကတည္း စစ္ပညာႏွင့္တကၠသိုလ္ပညာ ၿပိဳင္တူသင္ၾကျခင္း၏သက္ေရာက္မႈမို႔ အစိုးရကလည္း သေဘာတူေဖာ္ေဆာင္ေပး၏။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာထင္ေအာင္တို႔ကလည္း သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားေရးဆြဲရာ၌ ဝင္ကူသလို ဆရာမ်ားလည္း ေစလႊတ္ေပး၏။ သည္လိုႏွင့္ ၁၉၅၅ ခု၊ ႏွစ္တြင္ စစ္တကၠသိုလ္ (DSA) ဖြင့္၏။ အဆင္ေျပ၏။ သို႔ေသာ္လည္း (DSA)သင္တန္းသားေတြထဲ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ မေအာင္ပဲ၊ တန္းျမင့္ (High School Final) သာေအာင္သူမ်ား ပါေန၍ ျပႆနာတက္လာၿပီ။ (DSA)သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ထားသည္။
ဘြဲ႔ကိုလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကသာ ေပးရပါမည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒအရ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ ေအာင္သူမ်ားသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရွိ၍ ဘြဲ႔ေပးခ်ိန္တြင္ ျပႆနာျဖစ္မည္။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ဥပေဒပါရဂူ (LLD)ဘြဲ႔ကို တကၠသိုလ္ႀကီး (၄) ခုေလာက္က ရထားသူ၊ ဝတ္လံုေတာ္ရလည္း ျဖစ္ေနသူ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူဖူးသူ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥအေရးႀကီးပံုကို ေကာင္းစြာသိ၏။
ထိုသင္တန္းသားမ်ားအား ထုတ္ပယ္ျခင္းမျပဳဘဲ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲ သီးသန္႔လုပ္ေပးရန္ အႀကံေပးကမ္းလွမ္းသည္။ ပညာတတ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္ (ပထဝီဝင္ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေဒၚသင္းၾကည္၏ေမာင္) က သေဘာေပါက္နားလည္၍ ျပႆနာေျပလည္ကာ (DSA) 1st Batch သင္တန္းဆင္းႏိုင္ခဲ့ၾကပံုကိုၾကည့္ပါ။
ဗထူး၌(၂)ႏွစ္ ေမၿမိဳ့သို႔ေျပာင္းၿပီး(၂)ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေနာက္ သင္တန္းသား (၅၄)ေယာက္အား စစ္ဘက္ဆိုင္ရာမ်ားစစ္ေဆးသလို ပညာပိုင္း ဘာသာရပ္မ်ားက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သြားစစ္ၿပီးေနာက္ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာေသာအခါ (၃၆) ေယာက္ေအာင္သည္၊ ၁၉၅၉ ခု၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တြင္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း အဓိပတိအျဖစ္ ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ားေပးၿပီး ၾကည္း-ေရ-ေလ တပ္မ်ား၌ ဗိုလ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုကိစၥကို ေသခ်ာစြာမသိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေပၚ အထင္လြဲဆဲဟု ဆိုၾက၏။ ထို႔ျပင္ တကသ ႏွင့္ ေရာလြန္း၍ ၾကည့္မရျခင္းဟုလည္းဆိုၾကျပန္သည္။
(၄)
တကယ္ေတာ့ တကသ သည္ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒ၌ အတိအလင္းေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ တကသ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရန္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၌ တရားဝင္တာဝန္ရွိ၏။ ၁၉၄၉ ခု၊၌ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔သည္ ေတာခို၍ျဖစ္ေစ၊ တပ္မေတာ္ဘက္က ဝင္တိုက္ရင္းျဖစ္ေစ တိုက္ပြဲတြင္က်ဆံုးၾက၏။ ပညာတိုင္းတစႏွင့္ အခ်ိန္မတန္မီ ေသဆံုးသြားရသူမ်ား အား ၁၉၅ဝ ခု၊ တြင္ ဂုဏ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲတရပ္ကို တကသ အမႈေဆာင္ျဖစ္ဖူးသူ ပါေမာကၡေဒါက္တာသာလွတို႔ွႏွင့္အတူ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က က်င္းပရာသို႔ တကသဥကၠ႒ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔လည္း တက္ေရာက္ၾကသည္။
တကၠသိုလ္စာတိုက္ေရွ႔ကြင္းျပင္ကို ေအာင္ေက်ာ္ရင္ျပင္ဟု ေခၚတြင္ေစသည္။
၁၉၅၃ ခု၊ ၾသဂုတ္လ တကသ ပထမအသုတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ပ်က္သြားသည္။ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို တလအစား (၁၅)ရက္သို႔ ေျပာင္းလဲရန္ ဆီနိတ္ကဆံုးျဖစ္ရာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက မေက်နပ္ၾက၊ ယခင္ကကဲ့သို႔ တလပိတ္ေစခ်င္သည္။ ထိုသေဘာထားတင္ျပမည့္ တကသ မရွိ။ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုကိုယ္စား Action Committee ဝင္တို႔အား ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူ၏ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ေခၚေဆာင္ကာ ဒု အဓိပတိ ေဒါက္တာဘိုႀကီးႏွင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းေစသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပလည္။
ကမၻာအလယ္ ထယ္ဝါတင့္တယ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားဝင္ၿပီ။ ေက်ာင္းသားတို႔ေသြး ေျမက်ရေလၿပီ။ သီးျခားကင္းလြတ္ေသာတကၠသိုလ္ (Independent University) ျဖစ္မႈတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကို ပါေမာကၡတို႔ တံုလႈပ္သြားၾက၏။ တကသ မရွိ၍သာ ထိုသို႔ ျဖစ္ရဟုလည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တကသ အဓြန္႔ရွည္ေရး ၁၉၅၄-၅၅ ခု ေရြးေကာက္ပြဲကို ႀကီးၾကပ္ေပးရန္ ပါေမာကၡ(၆)ဦး ပါဝင္ေသာအဖြဲ႔ကို ေဒါက္တာထင္ေအာင္ တို႔က လုပ္ေဆာင္ေပး၏။ ၁၆-၁-၅၁ ေန႔တုန္းကလည္း တကသ က တကၠသိုလ္ခ်င္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး႒ာနဖြင့္ရာ ေဒါက္တာ ထင္ေအာင္က သဘာပတိ၊ တကသဥကၠ႒ ဒု သဘာပတိ၊ ေဒါက္တာသာလွက ဘ႑ာေရးမွဴးအျပင္ အျခားပါေမာကၡမ်ား၊ ေက်င္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားပါဝင္ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးကိစၥမ်ားစြာ ေဆာင္ရြက္သည္၊ အစဥ္အလာ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္တာဝန္ႏွင့္သာမဟုတ္ တကသ အတြက္ဆို ေဒါက္တာထင္ေအာင္က လိုလိုလားလားပါ။ ထိုေခတ္က ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ေရာက္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ လာေရာက္ေလ့ရွိ၏။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၌ အိမ္ရွင္အျဖစ္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ႀကိဳဆိုမိတ္ဆက္ေပးၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပၾကားေစေလ့ရွိသည္။
၁၉၅၇ ခု၊ ႏွစ္က ေျမာက္ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းအား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကခ်ီးျမွင့္သည့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႔(LLD) ကို အဓိပတိဦးႏုက အပ္ႏွင္းသည္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ားတက္ခြင့္ရ၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္သြားသည္။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ဧည့္သည္ေတာ္သမတႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ပါ--ဟုေၾကညာလိုက္ရာ ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ တကသဥကၠ႒ ဦးစိုးသိန္းဝင္လာေတာ့ တေယာက္မက်န္ မတတ္ရပ္ကာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္က မိတ္ဆက္ေပးအၿပီး ဦးစိုးသိန္းက ဟိုခ်ီမင္းအား တကသ အလံငယ္ေပး၏။
(၅)
၁၉၅၆-၅၇ ခု၊ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပဲခူးခရိုင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအသင္း၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရသည္။
တေန႔တြင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးသို႔ အျမန္လာေရာက္ရန္ ဆင့္ေခၚစာရရွိ၍ အေျပးအလႊားေရာက္သြား၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကသာျမင္ဖူးေသာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အား အနီးကပ္ျမင္ရ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရလိုက္ေလၿပီ။ ရန္ကင္းေကာလိပ္တြင္ ပဲခူးသားမ်ားႏွင့္ စိန္ေပါလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကေသာကိစၥ သြားေရာက္ေျဖရွင္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“အေျခအေနအရ ရန္ကင္းကိုျဖစ္ေစ ထီးတန္းကိုျဖစ္ေစ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ပို႔ထားရေပေမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား Gentleman ဆိုတာ သိဖို႔လိုတယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားခ်င္း ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေဟာဒီလို ဘယ္လက္သီးနဲ႔ညာလက္သီး ထိုးသလိုပဲ၊ ကိုယ္ပဲနာတယ္ မဟုတ္လား၊ ေအး အဲဒါသြားရွင္းျပ”ဟု ေခၚဆိုတာဝန္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ ပဲခူးသား၊ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း။ သို႔ေသာ္ ယခုကိစၥ၌ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အေနႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရႈျမင္သံုးသပ္ေၾကာင္း ထိုစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့၏။ ဆရာက ေက်ာင္းသားမ်ားကိုခ်စ္၏။ ဆရာ့ကိုလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက ခ်စ္ၾက၏။
ထိုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က ပဲခူးမဂၢဇင္းထုတ္သည္။
ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏သဝဏ္လႊာ ခ်ီးႁမွင့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ေမတၱာရပ္ခံရာ ေရးေပး၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ အဆံုးသတ္ထားပံုက -----I myself can claim to be a Puguan, as I was born at Pegu, and I offer my felicitations to my fellow Peguans. ထို႔ေနာက္ ဆရာ့နာမည္ႏွင့္ ရွည္လ်ားလွသည့္ ဘြဲ႔မ်ားေဖာ္ျပထား၏။
၁၉၅၅ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၆)ရက္ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနေသး၏။
ထိုေန႔က ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး နီေကတာခရုေရွာ့ဖ္ႏွင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘူဂါနင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ အလည္လာေရာက္၍၊ အစဥ္အလာအတိုင္း ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၌ ဧည့္ခံမိတ္ဆက္စကား အသီးသီးေျပာၾကားၿပီး ျပန္အထြက္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဝဲေက်ာင္းသားမ်ား အနီးကပ္သြားၾက၏။ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ၏။ အနားေရာက္ဖို႔ တိုးေဝွ႔ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္နီးသြားၿပီ။
ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ေတာ္ၾကေရာေပါ့ကြာ-- ဧည့္သည္ေတြကို အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု အသံအုပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးသတိေပးရာ ဆရာ့စကား နားေထာင္ၾကရင္း ထိုစဥ္က ေခတ္စားေသာေၾကြးေၾကာ္သံကို တေယာက္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဒို႔ဆရာ-- က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားက သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစသားဟုဆိုၾက၏။ ခရုေရွာ့ဖ္နား မကပ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့အနားမွာရွိေန၍ ၿပံဳးလိုက္သည့္ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ေကာင္းစြာ ျမင္လိုက္၏။
ေနာက္တႀကိမ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဒို႔ဆရာ--ဟုတိုင္ေသာအခါ ရွည္ပါေစ--ရွည္ပါေစ ဟုေအာ္ၾကရာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က ဒီအရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ ရွည္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူးကြာလို႔ ရယ္ကာေျပာသည္။ ဆရာသည္ ဝၿပီး အရပ္ပုေသာေၾကာင့္ ခ်စ္စႏိုးက်ီစားၾကျခင္းပါ။
အဲဒါ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ႏွင့္ သူခ်စ္ေသ သူ႕ကိုခ်စ္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားပါ။
(၆)
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္ႀကီး(၁၅)အုပ္ေရးသားသူ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ ျမန္မာလိုလည္း အေရးေကာင္း အေျပာေကာင္း၏။
ျမန္ႏိုင္ငံဘာသာျပန္စာေပအသင္း အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္၏။ စာေပဗိမာန္ေရွ႔ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ညဘက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားလုပ္၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္က သူ၏ Thirty Seven Lords ကိုအေျခခံၿပီး (၃၇)မင္းနတ္မ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာရာ၊ လူျပည့္လွ်ံေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသြား နားေထာင္သည္။ ခပ္ေအးေအး ရွင္းလင္းစြာေျပာ၏။ ဆရာ့မွာ ဟာသရွိရာ ၿပံဳးၿပီးေျပာ၏။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္၏ ဂုဏ္သိကၡာအရွိန္ေၾကာင့္ ပရိသတ္က မရယ္ဝံ့ေသာအခါ သူကိုယ္တိုင္ရယ္ၿပီးေျပာ၏။ ဘယ့္ေလာက္ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသနည္း။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ သူေပ်ာ္ေမြ႔ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္မွ ထြက္ခြာသြားရသည္။ ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ ပညာသင္ေပးျခင္း၌သာ သူ႔ဘဝကိုႏွစ္ႁမွဳတ္ထားသူမို႔ စာမသင္ပဲေနႏိုင္သူ မဟုတ္၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဘဝႏွင့္ပင္ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးတန္း၌ သြားေရာက္ပို႔ခ်သည္။
၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂)ရက္ေန႔၌ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းေတာ့ သူ႔အစ္ကို တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ဦးျမင့္သိန္း အဖမ္းခံရၿပီး ႏွစ္အတန္ၾကာ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရသည္။
ေမလ(၉)ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒႀကီးကို ေၾကညာခ်က္တိုေလးႏွင့္ဖ်က္လိုက္၏။
ကိုယ္စားလွယ္စံု (၄ဝ)ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို စစ္ဗိုလ္(၄)ဦး ကထိကတဦးႏွင့္အစားထိုး၏
ဇူလိုင္လ (၇)ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာ ပစ္သတ္ခံရ၏။
ဇူလိုင္လ (၈)ရက္ေန႔နံနက္တြင္ တကသ အေဆာက္အအံု ၿဖိဳဖ်က္ခံလိုက္ရ၏။
ထိုသို႔သိရၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္သည္ သူခ်စ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ သင္ေပးခြင့္မရေတာ့သည့္အဆံုး Columbia University တြင္ ဧည့္ပါေမာကၡ သြားလုပ္သည္။ ႏွစ္ေစ့သြား၍ Fake Forest University သို႔ေျပာင္း၏။ ထို႔ေနာက္ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့။
၁၉၇၈ ခု၊ ေမလ(၁ဝ)ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း နာေရးေၾကာ္ပါလာသည္။
ထိုေန႔ထုတ္ အစုိးရသတင္းစာေတြထဲ တပ္ထြက္ စာေရးဆရာေဆြလႈိင္ဦး ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသတင္း ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပၾက၏။ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္းသတင္းတို တဝါက် စာတလံုးေလးပင္မပါ၊ ယခုေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိ ခံစားရဆဲပါ။
(၇)
ႀကံဳတုန္းဆံုခိုက္ ႀကိဳက္လိုက္ရသူမ်ား စာအုပ္ထဲထည့္ရန္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္အေၾကာင္း ရွာေဖြ၏။ Google ထဲအထိ လိုက္ၿပီး ေဖ်ာက္ထားၾကသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေၾကာင္းတြင္လည္း မထင္မရွား ဝိုးတဝါးႏွင့္ ႏွစ္ေၾကာင္း၊ သံုးေၾကာင္း၊ ဆရာ့ပံုမေတြ႔၊ ဦးေနဝင္းပံုေတြ။
ေဒါက္တာထင္ေအာင္ဟုရွာျပန္ရာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔၏။ နာမည္တူမရွားကိုး။ တကၠသိုလ္ေတြေပါ P.hD ေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ေပါႂကြယ္ဝသည့္ေဒသ၌ တဦးတေယာက္က သူသာလွ်င္ ကမၻာေက်ာ္စာအုပ္ႀကီး (၁၅)အုပ္ကိုေရးသူပါဟု ေျပာလာလွ်င္လည္း ဝိုင္းယံုၾကေပလိ္မ့္မည္။
ဤေဆာင္းပါေရးခ်ိန္ထိေတာ့ စနစ္တက် ဝိုင္းေဖ်ာက္ထားသည့္ၾကား ေဒါက္တာထင္ေအာင္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေသးဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂ဝ၁၇ ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၄)ရက္ေန႔
0 comments:
Post a Comment