(Popular Politics သို႔မဟုတ္ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္မျဖစ္) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(Popular Politics သို႔မဟုတ္ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္မျဖစ္)
ကိုလိုနီေခတ္လည္ေလာက္ကစၿပီး ဗမာျပည္သားေတြထဲ ေလာကဓာတ္ပညာတတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးသထက္တိုးလာတယ္။ သူတို႔ကို ကိုလိုနီယႏၱယားႀကီးကို ျပန္အလုပ္အေၾကြးျပဳဖို႔ ဘယ္လိုပဲရည္ရြယ္ရည္ရြယ္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေခါင္းစည္းနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႔သမားကို စြမ္းသေလာက္အန္တုအာခံခဲ့ၾကတာလည္း အဲ့ဒီ ကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုလိုနီေခတ္ေနွာင္းကာလမွာ ကိုလိုနီစနစ္ႀကီးကို ဒုကၡျပန္ေပးႏိုင္ခဲ့တာလည္း အဲ့ဒီကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ပညာေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားပညာေရးကိုအစားထို႔ဖို႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာမွာလည္း သူတို႔ပါခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေတြးအေခၚအရေရာ လက္ေတြ႔အရေရာ ဦးေဆာင္သမႈျပဳခဲ့တာလည္း အဲ့ဒီ ကိုလိုနီပညာတတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္ကိုျပန္ခ်ဖို႔ အဂၤလိပ္လိုတတ္မွျဖစ္မယ္၊ အဂၤလိပ္လိုပဲရွိတဲ့ ေလာကဓာတ္ပညာေတြတတ္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာကိုဆည္းပူးရမယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြတည္ထြင္ထားတဲ့ စက္မႈပညာေတြကို အဂၤလိပ္လိုေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္လို႔ေတြးခဲ့ၾက လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ေခတ္မမီပါဘူးလို႔ဆိုတဲ့၊ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚရွိတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြ အမႉးအမတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကတာလည္း အထင္အရွားပဲ။

တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အဂၤလိပ္စာေပနဲ႔ ဘာသာစကားဟာ မိစၦာဒိဌိေတြ၊ ဘာသာျခား၊ လူမ်ိဳးျခားေတြဟာမို႔လို႔ မဆည္းပူးမသင္ယူအပ္ဖူးလို႔ တလြဲအေတြးအေခၚနဲ႔၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲအယူအဆနဲ႔ တိုင္းျပည္ပတ္ၿပီး မိႈင္းတိုက္ခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးစာတတ္ေတြနဲ႔ လူပညာယွိ ဆိုသူေတြက ထိပ္ဆံုးကပါေနတာ သတိထားမိၾကမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းႀကီးစာတတ္ဆိုတာ “ဘုန္းႀကီးစာ“တတ္တဲ့ ရဟန္းေတြကို ေျပာတာပါ။ လူပညာယွိဆိုတာက ဘုန္းႀကီးစာသက္သက္ေလာက္တတ္ၿပီး ေလာကဓာတ္ပညာနဲ႔ကမၻာ့အေရးအရာေတြ ေခတ္မီေရးအေတြး အေခၚေတြဘာမွမရွိတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးလူေတြကိုေျပာတာပါ။ အဲ့ဒီ “အဂၤလိပ္စာမသင္နဲ႔” ျဖစ္ရျခင္းရဲ့အရင္းခံဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ကို မုန္းတီးလို႔ဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲ့ဒီဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ အဲ့ဒီလူေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ကို မုန္းတဲ့ေနရာက ထပ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမုန္းတရားထက္ ပိုမေဟာတတ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီ့ထက္ပို မေတြးတတ္မေခၚတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္ကို လူေတြမုန္းသြားေအာင္ပဲ ေျပာတတ္ေဟာတတ္တယ္။ ဒီ့ထက္ပိုတဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိတတ္ၾကဘူး။ ရွိတဲ့သူ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ တပါးစႏွစ္ပါးစၾကေတာ့လည္း လက္ေတြ႔နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လိုက္ပါႏိုင္စြမ္း မရွိၾကဘူး။

ခုလည္း အဲ့လိုလူေတြနဲ႔ဘုန္းႀကီးေတြ တေခတ္ျပန္ထလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ထူးျခားတာက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္တိုင္းကို ဗမာလို သင္သင့္တယ္ေျပာတဲ့လူက ေခတ္ပညာ သာမန္ေလာက္တတ္သူေတြတင္မက ပါရဂူေျမာက္ ဘြဲ႔ရထားသူလည္း ပါေနတာပါ။ ဘုန္းႀကီးတခ်ိဳ႔ ပါေနကေတာ့ ထားပါေတာ့။ နားလည္ေပးလို႔ ရပါေသးတယ္။ သူ႔ဟာသူ ဘုန္းႀကီးစာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔ အခုတရာယူထားလည္း သူ႔အသိဟာ ေခတ္မီ အေတြးအေခၚနဲ႔ ေလာကီအက်ိဳးသက္သက္ ေဆာင္က်ဥ္းလိုသူေတြလို သိတာမွမဟုတ္တာ။ ဘာလို႔ ဒီလို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ပေဒသရာဇ္ေစာ္ေညွာ္တဲ့ အေညွာ္ေတြကို တိုင္းျပည္ကို အတူတူလာတိုက္ေနၾကသလဲကို နားလည္ယူရတာမွာလည္း လူနဲ႔ဘုန္းႀကီး ခြဲၾကည့္ျမင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ဘာသာတရားဆိုတာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ့အေတြးအေခၚ မဟုတ္လား၊ ဘုန္းႀကီးေတြဆိုတာက ယံုၾကည္မႈအရ၊ ဘာသာဦးေဆာင္မႈအရ ဒီပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚကို ျဖန္႔ျဖဴးေပးၾကသူေတြ မဟုတ္လား။ သူတို႔ထဲက ေခတ္မီေရးအေတြးအေခၚရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႔မွတပါး အမ်ားစုေခါင္းထဲမွာ အေတြးထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ပေဒသရာဇ္အေတြးအေခၚပဲ လႊမ္းမိုးရမွာေပါ့။ ႀကီးစိုးရမွာေပါ့။ လူၾကေတာ့ ေခတ္ပညာလည္း တတ္ပါလ်ွက္နဲ႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အေတြးအေခၚတင္လာကတည္းက သူ႔မွာ တခုခု အက်ိဳးစီးပြားရွိေနလို႔လား၊ အဲ့ဒီအက်ိဳးစီးပြားဟာ ႏိုင္ငံေရးအရလား၊ ပညာျပၿပီး ေနရာရခ်င္တာလား၊ ပေဒသရာဇ္အေညွာ္တိုက္ေနတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကို မ်က္စျပစ္ျပၿပီး အာစရိယဂုေဏာ လုပ္ရင္း အနေႏၱာအနႏၱထဲက မထြက္ခ်င္တာလား စတာေတြကေတာ့ ေတြးစရာေတြပါ။

ခုျဖစ္ေနတာက မဘသ အမည္ခံၿပီး အမုန္းမီးေတြေမႊး လူသတ္လုယက္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ကံ ၃ ပါးလံုးနဲ႔က်ဴးလြန္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးဆိုးေတြနဲ႔ ခုနေျပာတဲ့ ေခတ္နာက္ျပန္ဆြဲဘြဲ႔ရေတြ အယူအဆအရ တစိတ္တပိုင္းေတာ့ အဟပ္မိေနတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ လူအေကာင္လိုက္ႀကီးေတြ တြဲဖို႔ျပင္တာေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား မေတြ႔ရေသးဘူး။ အဲ့သလိုလုပ္ေနၾကရာမွာ Popular Politics ေခၚတဲ့ “ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး“ထဲက အာဏာရွိတဲ့ေကာင္ပါ ေပါင္းမိသြားရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ခုထက္ပို ေျဗာင္းဆန္မွာပဲ။ ခုထက္ပို ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆြဲမွာပဲ။ ခုထက္ပို ကမၻာ့အလည္မွာ မ်က္နွာငယ္ရမွာပဲ။ ခုထက္ပို လူလံုးမလွျဖစ္ရမွာပဲ။ ခုထက္ပို လူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရမွာပါပဲ။ ခုလည္း ကမၻာတလႊားမွာ အဲ့ဒီ Popular Politics ကိုင္ၿပီး အာဏာထဲဝင္လာတာ အေမရိကန္သမၼတက အစ ဘုစုခရုႏိုင္ငံေလးေတြအဆံုးထိ ျမင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အဲ့ဒီႏိုင္ငံေရးသမားေတြေၾကာင့္ပဲ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရးမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနၾကတာပါ။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး အဲ့လိုေတြျဖစ္မလာေအာင္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြထဲကနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြထဲက ေခတ္မီေရးအေတြးအေခၚရွိတဲ့၊ ေခတ္ကို ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆထက္ထမ္းပိုးေပၚထြန္းလာေအာင္နဲ႔ ေပၚထြန္းလာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားၿပီး ေနရာနဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အပ္ႏွင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာပါ။ အဲ့သလို လုပ္ဖို႔ဆို အာဏာပိုင္ေတြဟာ တနည္းေျပာရရင္ အစိုးရဟာ တကယ္ “အစိုးရ“တဲ့သူျဖစ္ဖို႔လိုရံုမက “ေလာကီဓမၼသတ္အစိုးရ“ Secular Government ျဖစ္မွရပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ေအာင္လည္း ဝိုင္းလုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလာကီဓမၼသတ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တကယ္အစိုးရတဲ့ အစိုးရအစစ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ရွာလို႔ေတာ့ ရဖို႔ ခဲယဥ္းေနဦးမွာပါပဲ။
(မွတ္ခ်က္ Popular Politics ကို “ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရး“၊ Secular Government ကိုလည္း “ေလာကီဓမၼသတ္အစိုးရ“ လို႔ ထြင္သံုးၾကည့္တာပါ။ ဘာသာျပန္ ကိုက္တယ္လို႔ထင္ရင္ အႀကိဳက္လည္းညီတယ္ဆိုရင္ ယူသံုုးၾကပါ)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။ နိုဝင္ဘာ ၃ဝ။ ၂ဝ၁၈