“ဂ်ပန္အလံ” ဝင္းေဖ(ေရႀကည္ေရသန္႔ဝတၳဳတိုမ်ား)

“ဂ်ပန္အလံ” ဝင္းေဖ(ေရႀကည္ေရသန္႔ဝတၳဳတိုမ်ား)
ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႔ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ႔လက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိဖ်ပ္ခနဲ ...။

ၿမိဳ႔ထဲထြက္ေတာ့မလို႔ျပင္ေနတုန္း ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါတယ္။ ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကို တစ္ေတြက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမလို႔ ေခၚၾကရပါတယ္။ ႏႈတ္က်ိဳးေနၾကပါၿပီ။ ဘယ္က ဘယ္လိုစၿပီး အဲဒီလိုေခၚၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။ သတၱိ လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကာယဗလလည္း လုိက္စားေတာ့ သန္မာထြားႀကဳိင္းတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါတည္း ေျပာျပပါတယ္။ လပုိင္းအတြင္း သူ ေသရေတာ့မယ္တဲ့။ ေနရလွရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာ ေျခာက္လေလာက္ပဲတဲ့။ ကင္ဆာပါပဲတဲ့။ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာျပ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စပီကာဖုန္းနဲ႔နားေထာင္မိတာမုိ႔ ေဘးလူေတြလည္းၾကားေနရေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းခံဦးပဥၨင္းက-
"ဒကာႀကီး ဦးေလးက အေတာ္ေနာက္တတ္တာပဲ။ ရယ္စရာဆိုေပမယ့္ အေတာ္ၾကမ္းတယ္"လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေနာက္တတ္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ တကယ္ေသေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဦးပဥၨင္းကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ဦးပဥၨင္းဟာ အေတာ္ႀကီးကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ရွင္းမေနေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတို႔ေနတဲ့ အင္းစိန္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲထြက္ခဲ့တယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေသေတာ့မယ္ဆိုမွ သူ႔ကို အေရးတႀကီးေမးျမန္းထားလုိက္ဖုိ႔ကိစၥကေလးတစ္ခုကို အပူတျပင္း သတိရလာတယ္။ ဒီလိုပါ။ ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။

အရင္က ဘာျပဳလို႔ ေမးမထားမိတာလဲဆိုေတာ့ ေမးမယ္ ေမးမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္။

ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးစျဖစ္ေတာ့ မႏၱေလးက မိသားစုအေျမာက္အျမားဟာ အေနာက္ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ကူးၿပီး စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ သီလရွင္ဇရပ္ေတြ ဘုရားပုထိုးတန္ေဆာင္းေတြမွာ စစ္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခိုလႈံ ၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုက ပထမ မင္းကြန္းဘက္၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ေခေမကေခ်ာင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ထပ္ေရႊ႔ၿပီး ျမန္ေအာင္ ေခ်ာင္ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သင့္တင့္သလို စာသင္ေပးပ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စာသင္ေပးတာက ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႔ တပည့္လက္႐ံုးေတြထဲက ဦးပဥၨင္း တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဦးပဥၨင္းေဃာ တဲ့။ ဘြဲ႔နာမည္အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားၿပီ။ သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင္ၾကရတာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပရိတ္ႀကီးတုိ႔၊ မဂၤလာ့သုတ္တုိ႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ဆရာဦးပဥၨင္းမွာက ထူးျခားတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္တစ္ခုရွိတယ္။ သူက ပိုးဆိုးေဆးေရာင္စံုေတြကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာ ဝါသနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းခ်ီေရးတာ သိပ္ဝါသနာပါေလေတာ့ ဦးပဥၨင္းေဃာကတည္း သူ႔တပည့္၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဝါသနာပါ တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။

ဦးပဥၨင္းေဃာ ပန္းခ်ီေရးတာကို ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ႀကီး ရဟန္းအေနနဲ႔ ပစိပစပ္မမ်ားေစခ်င္လို႔ ဆက္မလုပ္ဖို႔ အရိပ္အႁမြက္ တားျမစ္ေတာ္ မူဖူးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းေဃာကလည္း သူ႔ဆႏၵနဲ႔သူ႔ဝသီကိုမစြန္႔ႏုိင္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး မျမင္ေလာက္တဲ့အကြယ္မွာသြားၿပီး ပန္းခ်ီေရး တာပါပဲ။

ဦးပဥၨင္းေဃာရဲ႔ ပန္းခ်ီေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆန္းပါတယ္။ သူ႔ဟာက ပန္းခ်ီေရးတယ္လုိ႔သာေျပာရတာ။ သူမ်ားလုိ ရႈေမွ်ာ္ခင္း ပံုေတြ၊ လူပံုတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးေတြေရးတာဆဲြတာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးပဥၨင္းေဃာက အလံေတြကုိဆဲြတာ၊ သူ႔ဆီမွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးက သူ႔ဟာသူ ရႏုိင္သမွ်စုထားတဲ့အလံပံုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ သူက ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ပုိးဆုိးေဆး ေရာင္စံုေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ၿပီးေတာ့ဆဲြတယ္။ အေရာင္ျခယ္တယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္ထြင္ၿပီး ေရးဆဲြထားတဲ့ အလံေတြလည္းရွိတယ္။
အဲဒီလုိ ကုိယ္ပုိင္အလံဒီဇုိင္းအမ်ားစုမွာေတာ့ တိရစၦာန္ပံုေတြကုိ သံုးထားတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ သိပ္လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကေလးပဲ။

ဦးပဥၨင္းေဃာေရးတဲ့အလံေတြ၊ ကူးေရးထားတဲ့အလံေတြအားလံုးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိလည္း လႊတ္အထင္ႀကီးတာ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိ အလံေတြတင္မဟုတ္ဘဲ တျခားရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုတြ၊ လူပံုေတြ၊ ကာတြန္းရုပ္ေတြ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ က်ား၊ ျခေသၤ့ဆုိတာေတြလည္း ဆဲြေစခ်င္တာေပါ့။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းကုိ တစ္ခါေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းက တိုတုိပဲေျဖတယ္။ မဆဲြခ်င္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။

ဦးပဥၨင္းေဃာက သူ႔ဆီလာတဲ့လူႀကီးေတြကုိလည္း သူကူးဆဲြထားတဲ့ ႏုိင္ငံစံုကအလံေတြကုိ ထုတ္ထုတ္ျပတတ္တယ္။ ဘယ္အလံေတြက ဘယ္လုိေကာင္းၿပီး ဘယ္အလံေတြကေတာ့ ဘယ္လုိညံ့တယ္၊ ဘာညာဆုိတာေတြကုိလည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေကာင္းတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညံ့တယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ သူ႔ကုိယ္တုိင္ ဒီဇုိင္းအလံေတြမွာက ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ တိရစၦာန္ေတြကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးထားတာ သိပ္လွတာပဲ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ပုိးဆုိးေဆးေတြကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးေရးတာဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြက သိပ္ေတာက္ၿပီး သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ သိပ္လွတယ္။

အဲ ... ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ႏုိင္ငံတကာကအလံေတြကုိ ကူးဆဲြတဲ့အခါမွာ နဂုိရွိတဲ့အေရာင္ေတြ အတုိင္းဆဲြတဲ့အျပင္ မူလအေရာင္ေတြကုိ သူႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး ဆဲြလုိက္တာေတြလည္းရွိတယ္။ ဥပမာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ယူနီယံဂ်က္အလံမွာ အနီေရာင္ရယ္၊ အျပာေရာင္ရယ္၊ အျဖဴရယ္၊ ၾကက္ေျခခတ္ဒီဇုိင္းဆုိေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းႀကီးက မူလဒီဇုိင္းကုိမေျပာင္းဘဲ အေရာင္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္တာမ်ိဳး ေတြရွိတယ္။ ယူနီယံဂ်က္အလံက အနီေနရာမွာအစိမ္း၊ အျပာေနရာမွာ အဝါႏု၊ အျဖဴေနရာမွာ အနက္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားၿပီး တစ္မ်ိဳးၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။

ဦးပဥၨင္းႀကီး အႀကိဳက္ဆံုး အလံဒီဇုိင္းေတြကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံပဲ။ အလံဆုိတာ ေဒါင္လုိက္ေရာ၊ အလ်ားလုိက္ ေရာ၊ တေစာင္းေရာ လုိအပ္သလုိခ်ိန္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္တဲ့။ ယူနီယံဂ်က္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိ ဘယ္လုိခ်ိတ္ခ်ိတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အေမရိကန္အလံဆုိရင္ ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အစင္းအစင္းေတြမ်ားေနလုိ႔ ရဲတယ္၊ ႏုတ္ တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဂရုစုိက္ၿပီးမခ်ိတ္ရင္ ေျပာင္းျပန္လည္းျဖစ္၊ ေဇာက္ထုိးလည္းျဖစ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွားႏုိင္တယ္တဲ့။ ဒီဇုိင္းထုတ္တဲ့လူ ညံ့တယ္လုိ႔ ေဝဖန္တတ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးက သူ႔နဂုိအေရာင္ေတြအတုိင္းလည္း ကူးကူး ဆဲြတယ္။ ေနာက္ သူႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ ေတြနဲ႔လည္း ေျပာင္းေျပာင္းဆဲြၿပီး ေက်နပ္အားရေနတတ္တယ္။

အဲ ... တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးစျဖစ္တာနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ႏုိင္ငံၿပီးတစ္ႏုိင္ငံသိမ္းလာလုိက္တာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ဗမာျပည္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ဂ်ပန္စာနဲ႔ဂ်ပန္စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အျမန္ဆံုးဖြင့္၊ ဗမာေတြကုိ တက္သုတ္ရုိက္ စသင္ေတာ့တာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း ဂ်ပန္စာနဲ႔ဂ်ပန္စကားကုိ ေခေမသကေခ်ာင္သြားၿပီး တက္ၾကသင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ဂ်ပန္ဆရာကုိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသလုိေျပာရရင္ ခဲ့မုဆာဝါတဲ့။ လူႀကီးေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ဆရာခဲ့မုဆာဝါဟာ အရပ္သား ေက်ာင္းဆရာတဲ့။ တျခား ေက်ာင္းေတြမွာဆုိရင္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ေပးတာတဲ့။ ေမာက္မာတယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္၊ ရုိင္းစုိင္းတယ္တဲ့။ မထင္ရင္ မထင္သလုိ နားအံုက်င္းတာတုိ႔၊ ပါးရုိက္တာတုိ႔ သိပ္လုပ္တာပဲတဲ့။ စစ္တပ္ကဆုိေတာ့ ပညာလည္း သိပ္မတတ္ ၾကဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။

ဆရာခဲ့ မုဆာဝါကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ အေတာ္ႀကီးကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းရွိပါတယ္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာေတြ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လွပါတယ္ဆုိတာထက္ေတာင္ ဆရာခဲ့မုဆာဝါက ယဥ္ေက်းပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္အုပ္စုလံုးက ဂ်ပန္ ဆရာ ခဲ့မုဆာဝါကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ဆုိၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာဝါက ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းကုိေတာင္ မၾကာမၾကာ လာတတ္တယ္။ ဦးပဥၨင္းႀကီးေရးတဲ့အလံေတြကုိလည္း သိပ္ႀကိဳက္တာ။

အဲဒီတုန္းက ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔က လူပ်ိဳေပါက္ေတြေပါ့။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီးေစာၿပီး တက္က်ရတယ္။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ဉာဏ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္စာနဲ႔ဂ်ပန္စကားကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ တတ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဂ်ပန္စကား ျပန္ေတာင္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္စာသင္လုိ႔ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္စုတစ္စု ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းဝင္းထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါ ေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္တဲ့ အုပ္စုေလးတစ္ခုပါ။ စစ္သား ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ပဲရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီမွာလည္း ခြင့္မေတာင္းဘူး။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိလည္း အသိမေပးဘူး။ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းေထာင့္က သန္းပင္ ရိပ္မွာ သူတုိ႔ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိခ်၊ မီးဖုိတစ္ခုစၿပီးဖုိ၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ၾကက္မကေလးတစ္ေကာင္ကုိလည္း ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္အိပ္ႀကီးတစ္ခုက ခါးပတ္နဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္ကေတာ့ ပထမခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အတင့္ရဲလာေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳးခ်ည္ ထားတဲ့ ၾကက္မကေလးကုိ အစာေကၽြးၾက၊ ေရတုိက္ၾကေပါ့ေလ။ ဦးပဥၨင္းေဃာ ကေတာ့ ပထမ ခဏထြက္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပါပဲ ျပႆနာကုိေရွာင္တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာင္းထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ ... ခဏေနေတာ့ အဲဒ ီဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႔ ေက်ာင္းကေလးထဲကုိ စစ္ဖိနပ္ႀကီးမ မခၽြတ္ဘဲဝင္သြားတယ္။

ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး ဘာသြားလုပ္ပါလိမ့္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္လည္း အဲဒီကုိ ေျပးသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အတြင္းကုိ မဝင္ရဲ ပါဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ကေန အထဲကုိေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရတာပါ။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာေတြေျပာလုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးက ဘာေတြျပန္ေျပာေနမွန္း မသိဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမွ နားလည္ၾကဟန္မတူပါဘူး။ ဘယ္နားလည္ၾကမွာလဲ၊ တစ္ေယာက္က ဂ်ပန္လုိေျပာၿပီး တစ္ေယာက္က ဗမာလုိပဲ ေျပာေနတဲ့ဥစၥာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ဦးပဥၨင္းႀကီး ပန္းခ်ီကားေတြ ထည့္ထားတဲ့ဗီရုိကုိ ဆဲြဖြင့္တယ္။

အဲဒီဗီရုိထဲမွာ ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႔ပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္ရွိတယ္ေလ။ တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကုိေတြ႔ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားပံုရတယ္။ ပံုေတြကုိ အထပ္လုိက္ထုတ္ယူလာၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာခ်၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ၾကက္မေလးကို ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က သတ္လုိက္ၿပီေလ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း စုကုိင္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚကုိ သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရုိက္လုိက္တာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္းေပၚက "ခူးရား၊ ဘတ္ကဲရုိး" ဆုိတဲ့အသံႀကိးကုိ ၾကားၾကရတာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ဖက္၊ ေနာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႔ လက္ေမာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆဲြၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေခၚ ထုတ္လာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ေပၚကုိေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ တြန္းပစ္လုိက္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ေျမႀကီးေပၚကုိ လဲက်သြားတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက သူယူလာတဲ့ အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပစ္ေပါက္လုိက္တယ္။ စကၠဴပန္းခ်ီကား သံုးေလးဆယ္ ေလာက္ဟာ ဖြာလန္က်ဲသြားတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ပါးစပ္က ရုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြကုိ ဆဲေရးတုိင္းထြာရင္း ကုန္းထလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပခံုးကေနကုိင္ၿပီး သံုးေလးခ်က္ ဆဲြေဆာင့္တယ္။ ေနာက္ ... ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပါးရုိက္ဖုိ႔လက္ျပန္ရြယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိလုိက္ရတဲ့ ဆရာခဲ့မုဆဝါရဲ႔ ဟန္႔တားလုိက္တဲ့ေအာ္သံကုိ ၾကားၾကရတာပဲ။

ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔ လူငယ္တစ္သုိက္လည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆရာခဲ့မုဆဝါက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးလက္က ဦးပဥၨင္းႀကီး လက္ကုိ လႊတ္ခုိင္းလုိက္ၿပီး "ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"လုိ႔လည္း ေမးပံုရတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႔ကုိ ေျမႀကီးေပၚက ကုန္းေကာက္ၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာဝါကုိျပရင္း ဘာေတြမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိတယ္။

ဆရာခဲ့မုဆာဝါက တပ္ၾကပ္ႀကီး ျပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ တစ္ခ်က္ပဲၾကည့္လုိက္ၿပီး ျမန္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႔ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ သံုးေလးခါေလာက္ ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲကလက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲယူလုိက္ၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ျပရင္း ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ရွင္းျပတယ္။ က်န္တဲ့စစ္သားေတြအပါအဝင္ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ တ "ဟုိက္" " ဟုိက္" နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ခ်င္းထပ္ေအာင္ေျပာရင္း ခါးေတြကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကုိင္းၿပီးအေလးျပဳရင္း အရုိအေသေပးေနၾကရယ္္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာခဲ့မုဆာဝါက ဂ်ပန္တပ္စုကေလးကုိ အဲဒီေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားၾကဖုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။

အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငယ္ေသးတယ္ေလ။ ဂ်ပန္စာကလည္း သင္ခါစ၊ ဘာမွလည္း မတတ္ေသး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ ဆုိတာလည္း မသိလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ရွက္လည္းရွက္၊ စိတ္လည္း အေတာ္ထိခုိက္ပံုရတယ္။ သူ႔ဇာတိရြာရွိတဲ့ ေရမ်က္ႀကီးအင္းဘက္ကုိ ျပန္ၾကြသြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတာင္ တစ္လေလာက္ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ၾကရေသးတယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဒီတုန္းက ဘာမွန္းမသိလုိက္တာေတြကုိ ေမးရမယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ဘာျပဳလုိ႔ရန္ရွာ ရတာလဲ။ ဆရာခဲ့မုဆာဝါက ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ပါးရုိက္ၿပီး ဘာေတြရွင္းျပတာလဲဆုိတာ အဲဒါေတြ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။

အင္းစိန္က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ အလြန္ ကာယဗလေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ ၆ လေလာက္အတြင္း သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ဆဲြခ်လုိက္သလုိက်သြားတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႔ရတာလည္း ၆ လေလာက္ရွိၿပီေလ။

"ဖုန္းထဲကေျပာတုန္းက မင္း စိတ္မခ်မ္းသာမွာစုိးလုိ႔ သံုးေလးလေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာကြ။ တကယ္တမ္းက ေနာက္ထပ္ အရက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စန္းေလးက အေသအခ်ာကုိ ေျပာလုိက္ၿပီကြ"လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ စန္းေလးဆုိတာက သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကင္ဆာေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာစန္းတင့္ကုိ ေျပာတာပါ။

ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီဘဝမွာ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ မုခ် ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ကိစၥကုိ ေျပာျပေနပံုက လြယ္လုိက္တာ။ ေနာက္ရက္ေပါင္း ႏွစ္လေလာက္အတြင္း မႏၱေလး ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ကြာ။ ဘာမွာဦးမလဲလုိ႔ ေျပာေန သလုိပါပဲ။

အဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ စိတ္ဆုိတာ ျဖစ္တတ္ပံုကုိေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုးစဥ္းစားလာတဲ့ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလာႀကီးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လုိရင္းကုိ ေမးပစ္လုိက္တာပါပဲ။

ဟုိး ... လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္က ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ကုိ ဂ်ပန္စာသင္ဆရာ ခဲ့မုဆာဝါက ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ၿပီး ေငါက္ငမ္းရွင္းျပႏွင္ထုတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔လည္း ေရာက္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဘာေတြရွင္းျပလုိက္တာလဲ မွတ္မိ ေသးသလားလုိ႔ ေမး လုိက္တယ္။
"သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ကြာ"လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာင္းေပၚတက္ ၿပီး ဗီရုိထဲက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြကုိ ထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္အလံပံုေတြကုိေတြ႔ေတာ့ ေဒါသထြက္သတဲ့။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံပံုေတြ ကုိ ေတြ႔ျပန္ေတာ့ သေဘာက်သြားသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီႀကီးကုိ အစိမ္းေရာင္ေနလံုးႀကီးအျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းဆဲြတာ၊ ေရာင္ ျခည္တန္းနဲ႔ ေနလံုးနီေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြထားတာေတြေတြ႔ေတာ့ အလြန္ေဒါသထြက္သတဲ့။ ဒါဟာ ဂ်ပန္အင္ပါရာကုိ တုိက္ရုိက္ ေစာ္ကားတာပဲဆုိၿပီး ရုိက္ဖုိ႔ႏွက္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့တာပဲတဲ့။

ဆရာ ခမုဆာဝါကက်ေတာ့ တစ္အခ်က္က ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ မေလးမစားနဲ႔ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာ ကုိ မႀကိဳက္တာ။ ေနာက္ ... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲလာၿပီး ၾကက္သတ္၊ ငွက္သတ္ လုပ္ေနၾကတာလဲမႀကိဳက္။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံက ေနလံုး နီနီကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဒါဟာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိေစာ္ကားတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ အႏုပညာ ဗဟုသုတနည္းေၾကာင္း၊ အနီကုိ အစိမ္းေျပာင္းဆဲြဖုိ႔ အႏုပညာသည္မွာအခြင့္အေရးရွိေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ ေျပာင္းလဲစဥ္းစား တတ္တဲ့ တီထြင္ဉာဏ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီပံုေတြကုိ မိမိ အစကတည္းက ျမင္ဖူးေၾကာင္း ... စသျဖင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါတယ္။

ထူးျခားတာက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔ကုိ လူနာလာေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကုိပဲ ျပန္ျပန္ေျပာေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းကုိ မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။

အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ ေနရလွရင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲဆုိေပမယ့္ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာလုိ႔လည္း မေသတဲ့အျပင္ ကင္ဆာေရာဂါဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားလုိ႔ ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားပါတယ္။

ဝင္းေဖ(ေရႀကည္ေရသန္႔ဝတၳဳတိုမ်ား)

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2224893277781217&id=1648554798748404&__tn__=K-R