(ေကအက္ဖ္စီနဲ႔ဒီမိုကေရစီ)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ေကအက္ဖ္စီနဲ႔ဒီမိုကေရစီ)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ဒီေန႔ ဗမာျပည္မွာ ပထမဆံုး KFC ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္ စ ဖြင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဟာ့ဒ္ဒရိုက္ဗ္ထဲသိမ္းထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြ ျပန္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ကင္န္တပ္ကီျပည္နယ္ကို ခရီး ေလးႀကိမ္ထြက္ဖူးတယ္။ ၄ ႀကိမ္လံုး လည္ခ်ိန္ပတ္ခ်ိန္ ရခဲ့ပါတယ္။ ကင္န္တပ္ကီျပည္နယ္ လက္ဇင္တန္ၿမိ့ဳနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေသ မႁမွဳပ္ေတာ့တဲ့သဂ်ိဳၤင္းေဟာင္းေလးတခု အေၾကာင္း ေရးမလို႔ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာျဖစ္ပါတယ္။ကင္န္တပ္ကီဟာ KFC ရဲ့ခ်က္ျမဳတ္ရာ မဟုတ္လား။

ကင္န္တပ္ကီနဲ႔စပ္တဲ့ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ၅ ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္မွတ္တာပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ၾကက္ေၾကာ္ အေၾကာင္းေတာ့ မပါခဲ့ဘူး။ ေခါင္းစဥ္တခုမွာေတာ့ “ကၽြန္ေဈး၊ ႀကိမ္ဒဏ္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္တဲ့ၿမိ့ဳ”လို႔ေတာ့ တပ္ဖူးတယ္။

ခု ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ကင္န္တပ္ကီၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ ဝယ္သူေတြမ်ားလို႔ လူဦးေရခြဲတမ္းခ် ေရာင္းေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ တံခါးပိတ္လိုက္လို႔ ဆိုင့္အျပင္မွာ လူေတြ တန္းစီတိုးႀကိတ္ေနေၾကာင္း ဓာတ္ပံုေတြသတင္းေတြ ျမင္ရဖတ္ရပါတယ္။

အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခ တေန႔ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ်နဲ႔ ဘဝအသက္ဆက္ေနၾကရသူေတြေတာ့ ဆိုင္နားေတာင္ သီဖို႔မလြယ္တဲ့ပါ။ ဆင္းရဲသားေတြပါ စားနိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ဆို ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ရဦးမလဲမေျပာတတ္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ စားဖူးသူမို႔ သိတ္မႀကိဳက္လွသူမို႔ မေကာင္းဘူးေကာင္းတယ္ ဘာမွမေျပာလိုပါ။ စားလိုသူတိုင္း စားရေစ့ခ်င္တဲ့စိတ္ေတာ့ ရင္ထဲမွာရွိပါတယ္။ အဝမဟုတ္ေတာင္ စားခ်င္တဲ့အခါ တဆြဲေလာက္ဆြဲလာၿပီး မိသားစုေလးဝိုင္းထိုင္ေဝမွ် ေရာ့ဟဲ့ နင္တဖဲ့ ငါတဖတ္ေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ စားရေစ့ခ်င္ပါတယ္။

အေမရိကန္ကလူေတြနဲ႔ေတာ့ ႏိႈင္းမေျပာလိုပါ။ အေမဒီေရာက္စက သူ႔ေျမးေတြ အသားငါး ၾကက္ေၾကာ္ၾကက္သား စားပံုၾကည့္ၿပီး လန္႔သြားပံုပါပဲ။ "မင္းႏွယ္ကြာ တေခ်ာင္းတေခ်ာင္း ၁၅ က်ပ္သားေလာက္ရွိတဲ့ ၾကက္ေပါင္ႀကီး ၄-၅ ေခ်ာင္းကိုမ်ား ကင္ကက္ၿပီး အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ တို႔တို႔ စားပလိုက္တာ တထိုင္တည္းနဲ႔"လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က "အေမရာ သူတို႔ စားက်င့္ေသာက္က်င့္က က်ေနာ္တို႔အေမတို႔လိုမွ မဟုတ္တာ" လို႔ ျပန္ၿပီး ေျဖေျပာေလးေျပာျပေတာ့ အေမက "အင္း..တို႔ဆီမွာဆို အဲ့ဒီေပါင္ တေပါင္ေလာက္ကို တံုးတစ္ၿပီး အာလူးေလး ၃-၄ လံုးေလာက္နဲ႔ အရည္စပ္စပ္ ဆီျပန္ေရက်န္ေလးခ်က္လိုက္ရင္ တို႔သားအမိ ၃ ေယာက္ ညမနက္စားလို႔ရတာ"လို႔ေျပာေတာ့မွ "အေမေရ နားအလည္အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔က ၾကက္သားကို ဟင္းလုပ္စားရၿပီး၊ သူတို႔က ၾကက္သားကို ထမင္းလုပ္စားေနၾကတာဗ်" လို႔ ဆိုေတာ့ အေမ့မ်က္လံုးအျပဴးက နည္နည္းျပန္ က်ဥ္းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ေျပာတယ္ “ေအးေလ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ လူေကာင္ႀကီးေတြ ၾကည့္ပါဦး။ ဝတုတ္ႀကီးေတြ။ အဆီပိုအသားပိုေတြနဲ႔ ေရာဂါဘယေတြလည္း မ်ားၾကမယ္ထင္တယ္"လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ပြဲၿပီးသြားတယ္။

က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ၾကက္သားကို ထမင္းလုပ္စားရတဲ့လူေတြရဲ့ဘဝမ်ိဳး ရတာမရာ ေရာက္တာမေရာက္တာထက္ အာလူးေရာထားတဲ့ ၾကက္သား ဟင္း ဆီျပန္ေရက်န္ေလးနဲ႔ ထမင္းနပ္မွန္ေလးနဲ႔ စိတ္လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ဘဝလံုလံုၿခံဳၿခံဳ မိသားစုဘဝကိုယ္စီေလးေတြနဲ႔ ေနရတယ္ဆိုရင္ပဲ မဆိုးလွ ပါဘူးလို႔ ေတြးေနမိတာပါပဲ။ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၱယားႀကီး ရွိေနသေရြ႔ကေတာ့ လူဆင္းရဲေတြအဖို႔ ဒီမိုကေရစီေရာ ေကအက္ဖ္စီပါ ဝၾကဖို႔လမ္း ဘယ္မျမင္ပါဘူး။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၂ဝ၁၈ (လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးနွစ္ေလာက္ကေရးခဲ့တာပါ)