ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၂)

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၂)

ပေလတုိ၏ဆိုလုိရင္းမွာဤသို႔ျဖစ္၏။ ကၽြန္ုပ္တို႔လူသားတို႔သည္ တစံုတခုေသာအရာ၏ အႏွစ္သာရသေဘာ(ဝါ) ေယဘုယ်သေဘာကို သိရွိနားလည္မွသာ ထုိအရာ၏အစစ္အမွန္သေဘာကုိ သိရွိႏိုင္မွာျဖစ္၏။ တနည္းအားျဖင့္ တစံုတခုေသာအရာ၏ အစစ္အမွန္သေဘာမွာ ယင္းအရာဝတၳဳႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစံုတခုေသာအရာ၏အႏွစ္သာရသေဘာ(ဝါ)အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ကုိ နားလည္သိရွိထားၿပီဆိုပါလွ်င္ သီးျခားအရာမ်ားကုိ လုံးဝမျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးေသာ္လည္း ဘာမွ်အခက္အခဲမရွိဘဲ နားလည္ လာမည္သာျဖစ္၏။ ဤသို႔မဟုတ္ဘဲ သီးျခားအရာမ်ားကုိေတြ႔ျမင္ေနရံုမွ်ႏွင့္ေတာ့ ယင္းတို႔အေၾကာင္း စစ္စစ္မွန္မွန္ သိရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သီးျခားပုဂၢလသေဘာတို႔ကို မွန္မွန္ကန္ကန္သိရွိနားလည္လုိပါက ထုိအရာတို႔၏ ေယဘုယ်စိတ္ကူးထည္ အႏွစ္သာရသေဘာ တို႔ကုိ အလ်င္သိရွိနားလည္ထားရမည္သာျဖစ္၏ဟု ပေလတုိကယူဆေလသည္။

လွပေသာမိန္းမပ်ိဳ၊  လွပေသာပန္းခ်ီကား၊ လွပေသာရႉခင္းတို႔အေၾကာင္း အမွန္အကန္နားလည္ရန္အတြက္“လွပျခင္း” ဟူေသာ ေမာင္ေမာင္၊ ေဂ်ာ၊့ ဖရန္စစ္ စသည့္ သီးျခားပုဂၢလလူသား တဦးခ်င္းစီအေၾကာင္း မွန္မွန္ကန္ကန္နားလည္လိုပါက “လူ” ဟူေသာ ေယဘုယ်စိတ္ကူးထည္ အႏွစ္သာရကို အလ်င္ဦးစြာသိရွိထားရေပမည္။ ထုိနည္းမူ တင္ႀကိဳၿပီးသိရွိထားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပေလတုိအတြက္“လူ” ဟူေသာ အႏွစ္သာရတရားသည္ သီးျခားပုဂၢလလူတဦးခ်င္းစီထက္ ပို၍ ပဓာနက်၏။ ပုိ၍လည္း အလ်င္ဦးစြာေရွ႔က်၏။

ပေလတို၏ ဤသို႔ေသာအႏွစ္သာရသေဘာ (ဝါ) ေယဘုယ်စိတ္ကူးထည္ကုိ ဦးစားေပးေတြးေခၚမႈကုိ အေနာက္တိုင္းေတြးေခၚရွင္ အမ်ားစု တို႔သည္ လက္ခံနားလည္လုိက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ယန္းေပါဆာ့တ္ အမႉးျပဳေသာ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီတို႔ကမူ ပေလတုိ၏အႏွစ္သာရဝါဒ (Abstract)ကို လံုးဝဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ပေလတိုသည္ ေယဘုယ်အႏွစ္သာရျဒပ္မဲ့သေဘာတို႔ကို ဦးစားေပးလြန္း သည္ေၾကာင့္ အေတြးေခါင္သြားၿပီး မိမိအနီးအနားမွ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနေသာျဒပ္ရွိသီးျခားအရာတို႔ကုိ မ်က္ေျချပတ္သြားျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ဆာ့တ္က မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏွစ္ဆယ္ရာစု ဒႆနသမုိင္းဆရာႀကီးတဆူျဖစ္ေသာ ဂၽြန္ပတ္စ္မုိး (John Passmore) က ေအာက္ပါအတုိင္း ဖြင့္ဆိုခဲ့ ေပသည္။

“တကယ္ေတာ့ ပေလတို၏“သမၼတႏိုင္ငံ” ဒႆနက်မ္းတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားဖြင့္ဆိုထားသည့္ လူသားႏွင့္လူ႔ေလာကအေၾကာင္း အယူအဆကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆန္႔က်င္ေသာ တုံ႔ျပန္ခ်က္တရပ္အျဖစ္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဝိၿဂိဳဟ္ျပဳႏိုင္ေပသည္။ ပေလတုိသည္ “ျဖစ္တည္မႈ”ကုိ အစစ္အမွန္တရား၏ လက္ေဝခံအစိတ္အပုိင္းအျဖစ္သာျမင္ခဲ့သည္။ ျဖစ္တည္လွ်က္ရွိေသာသီးျခားအရာတို႔သည္ အႏွစ္ သာရသေဘာ (ဝါ) ပံုစံသေဘာတို႔ကုိအေၾကာင္းျပဳ၍သာလွ်င္ ရပ္တည္ႏိုင္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ပေလတုိကခံယူခဲ့သည္္”

(ပုဂၢလျဖစ္တည္မႈသာလွ်င္)

ယန္းေပါဆာ့သည္ ပေလတုိ၏အႏွစ္သာရဝါဒကုိ လံုးဝေျမလွန္ပစ္ခဲ့သည္။ ဤေလာကတြင္ ဆင္ျခင္ျခင္းႏွင့္ခ်ဥ္းကပ္၍ မရႏိုင္ေသာအရာ ရွိ၏။ ဘာသာစကားျဖင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့့္္ဆို၍ မစြမ္းသာေသာအရာ ရွိ၏။ ယင္းမွာ လူသား၏ပုဂၢလဘဝျဖစ္တည္မႈ ျဖစ္၏။ လူသားတဦးခ်င္းစီ၏ ပုဂၢလ ျဖစ္တည္မႈကို ယင္းပုဂၢိဳလ္၏အတြင္းအဇၩတ စိတ္ခံစားမႈ အေတြ႔အႀကံဳအားျဖင့္သာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရႉျမင္နားလည္ႏိုင္မည္ဟု ဆာ့တ္က ခံယူေပသည္။

ယန္းေပါဆာ့တ္က လူသားဟုဆိုရာ၌ ကဲကီးဂါးဒ္ႏွင့္ဟုိင္ေဒဂါတို႔၏ ပုဂၢလလူသား၏ျဖစ္တည္္မႈဘဝကို ဆိုလုိုျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဆာ့တ္သည္ ကဲကီးဂါးဒ္ လက္ခံယုံၾကည္ခဲ့ေသာ ထာဝရဘုရားတည္ရွိမႈကို လုံးဝျငင္းပယ္ခဲ့သူ ဘုရားမ့ဲဝါဒီတဦးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ကဲကီးဂါးဒ္၏ လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈသည္ ပုဂၢလဓိဌာန္က်သည္ဟူေသာ အယူအဆကိုမူ ဆက္လက္ခံယူေပသည္။

ထို႔ျပင္ ဆာ့တ္သည္ ဟုိင္ေဒဂါ တင္ျပခဲ့ေသာ Dasein ေခၚ လူသား၏ပုဂၢလျဖစ္တည္မႈကို ဆက္လက္ခံယူခဲ့၏။ Desein ဟူသည္ အရာဝတၳဳတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈကိုဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ အရာဝတၳဳတို႔သည္ မိမိတို႔၏အရွိတရားကုိ သိရွိခံစားႏိုင္ျခင္းမရွိၾကေပ။ ဤေလာက၌ လူသားတမ်ိဳးတည္းသာလွ်င္ မိမိ၏ျဖစ္တည္မႈဘဝကို မိမိကုိယ္တုိင္ ျပန္လည္သိရွိခံစားႏိုင္စြမ္း ရွိေပသည္။ ထို႔ျပင္ ဟုိင္ေဒဂါက လူသည္ အျခားအရာမ်ားႏွင့္ လုံးဝအဆက္ျပတ္ကာ သီးျခားျဖစ္တည္ေနသည္ မဟုတ္ေပ။ “ကၽြန္ုပ္” ဟူသည္မွာ ယခင္ေတြးေခၚရွင္ႀကီးမ်ား ယူဆခဲ့ေသာ အတၱအေျခခံ(Mental Substance) မဟုတ္ေပ။ ပုဂၢလလူသားတဦး လူ႔ေလာကအတြင္း ျဖစ္တည္ေနျခင္းသည္ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း၌သာ ျဖစ္တည္ေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ျပင္ပတြင္ရွိေနၾကေသာ အျခားေသာလူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အရာဝတၳဳမ်ားႏွင့္ ကူးလူးဆက္သြယ္လွ်က္ျဖစ္တည္ ေနျခင္းျဖစ္၏။

ေခတ္သစ္ရူပေဗဒတြင္ အုိင္စတိုင္း(Einstein)က ရုပ္ကိုအဝန္း(Field)အျဖစ္ ရႉျမင္လုိက္သက့ဲသို႔ ဟုိင္ေဒဂါကလည္း လူကုိအဝွန္းရပ္အျဖစ္ ရႉျမင္္လုိက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟုိင္ေဒဂါအလုိအရ “ကၽြန္ုပ္” ဆိုသည္အမွာ ခႏၶာကုိယ္တခုႏွင့္ သိစိတ္တရပ္ကုိသာဆုိလုိသည္ မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္သြယ္ေနၾကေသာ အဝွန္း(ဝါ) ဆက္သြယ္မႈဝန္းက်င္ (Region of Concern) တရပ္လုံးကိုပါ အက်ံဳးဝင္ေပသည္။

ထို႔ျပင္ ဟုိင္ေဒဂါက ပုဂၢလျဖစ္တည္ေနေသာလူသားသည္ ဤေလာကကမၻာအတြင္း မည္သို႔မည္ပုံေရာက္ရွိလာသည္။ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ မည္သည့္အရပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားမည္ကို မည္သို႔မွ်မသိရွိႏိုင္ေပ။ လူသားသည္ ဤေလာကႀကီးအတြင္းသို႔ မိမိအလိုဆႏၵစုိးစဥ္းမွ်မပါဘဲ စြန္႔ပစ ခံလိုက္ရေသာသတၱဝါ ျဖစ္၏။ သူေရာက္ရွိ ျဖစ္တည္လာရေသာေလာကႀကီးမွာလည္း သူ႔အတြက္သူစိမ္းျပင္ျပင္ဆန္လွေသာ ေလာကႀကီး ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ လူဟူသည္ စိမ္းကားလွေသာေလာကႀကီးထဲ၌ အထီးက်န္စြာ ျဖစ္တည္ေနရေသာသတၱဝါျဖစ္၏။ ယင္း ေလာကႀကီးထဲတြင္ ပုဂၢလလူသားအတြက္ အဆင္သင့္ျဖည့္ဆည္းေပးထားေသာ အႏွစ္သာရဂုဏ္ရည္ဟူ၍ ဘာမွ်မရွိေပ။ လူ႔ဘဝလူ႔အျဖစ္သို႔ အစြန္႔ပစ္ခံေရာက္ ရွိျဖစ္တည္ၿပီးမွသာလွ်င္ လူသားသည္ မိမိ၏အႏွစ္သာရကို မိမိကုိယ္တုိင္ေဖာ္ေဆာင္ဖန္တီးကာ တည္ေဆာက္ယူၾကရသည္ဟုု ဟိုင္ေဒဂါက ယူဆေပသည္။ ဤအယူအဆကို ဆာ့တ္က ဆက္လက္ခံယူပြားမ်ားခဲ့ေပသည္။

ဆာ့တ္အလိုအရ လူသည္ ဦးစြာျဖစ္တည္ရေသာသတၱဝါ ျဖစ္၏။ ေရကန္ထဲသို႔ ခဲတစ္လုံးက်လာသလုိ လူ႔ေလာကထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ခံေရာက္ရွိ လာရသူျဖစ္၏။ ဤသို႔ လူ႔ဘဝသို႔ေရာက္ရွိ ျဖစ္တည္လာၿပီးမွသာ မိမိဘဝကုိ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္တည္ေဆာက္ယူၾကရသည္။ လူ၏ ဂုဏ္ရည္လကၡဏာမ်ား ဦးစြာရွိၿပီးမွသာ လူဟူေသာသတၱဝါျဖစ္တည္လာျခင္း မဟုတ္ေပ။ လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈရွိၿပီးမွ မိမိအရည္အခ်င္း၊ ဂုဏ္ရည္လကၡဏာမ်ားကို မိမိအျပဳအမူျဖင့္ ပြားမ်ားတည္ေဆာက္ယူရေပသည္။ ယန္းေပါဆာ့တ္ဟူေသာစာေရးဆရာ၊ ဒီေဂါဟူေသာသမၼတ၊ နပိုလီယန္ဟူေသာစစ္သူႀကီးဘုရင္တို႔သည္ ေမြးကတည္းက စာေရးဆရာ၊ သမၼတ၊ စစ္သူႀကီး၊ ဘုရင္ဧကရာဇ္ ျဖစ္လာၾကသည္မဟုတ္။ သူတို႔၏ ဘဝျဖစ္တည္မႈကို ရရွိၿပီးမွ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာအျပဳအမူမ်ားအားျဖင့္ သူတို႔၏ ဂုဏ္ရည္လကၡဏာ အရည္အခ်င္းမ်ားကုိ ေဖာ္ေဆာင္လာၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားအတြက္ ျဖစ္တည္မႈသည္ အႏွစ္သာရထက္ ပုိ၍အဓိကက်၏။ ပို၍ေရွ႔က်၏။

ပေလတုိ၏ အႏွစ္သာရဝါဒကို လက္ခံလိုက္ပါက လူသားသည္ လူစင္စစ္အျဖစ္မွ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအျဖစ္သို႔အဆင့္ ေလွ်ာက်သြားလိမ့္မည္ဟု ဆာ့တ္က ဆိုေပသည္။ သူ႔အလိုအားျဖင့္ဆုိလွ်င္ ပုဂၢလလူသားတဦးခ်င္းစီကို ေယဘုယ်အႏွစ္သာရက အဆုံးအျဖတ္မေပးႏိုင္ေပ။ ပုဂၢလ လူသား၏ စြမ္းေဆာင္ျပဳမူခ်က္မ်ားကသာ သူ၏အရည္အခ်င္း အႏွစ္သာရကုိ အဆံုးအျဖတ္ေပးေပသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ပ္ေအာင္ဆန္း၌ရွိေသာ“အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္” ဟူသည့္အႏွစ္သာရဂုဏ္ရည္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားမွ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ဟူေသာ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးအႏွစ္သာရကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တည္းဟူေသာ ပုဂၢလလူသား တဦးသည္ ေမြးဗီဇပါပစၥည္းအျဖစ္ ေမြးကတည္းကပုိင္ဆုိင္ခဲ့သည္္ မဟုတ္ေပ။ လူသားတဦးအျဖစ္ ေမြးဖြားျဖစ္တည္လာၿပီးေနာက္မွ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ အျပဳအမူစြမ္းေဆာင္ခ်က္အားလုံးကို ေပါင္းရံုးစုစည္း၍ “အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္” ဟူေသာ အရည္အခ်င္းအႏွစ္သာရ ျဖစ္ေပၚ လာျခင္းျဖစ္၏။ ဤေနရာတြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ပီသသည့္ အျပဳအမူမ်ားကသာလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိနည္းတူ ျမန္မာ့သမိုင္းမွ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီး၏ တုိင္းျပည္စည္းရံုး တည္ေထာင္ မႈ စြမ္းေဆာင္ျပဳမူခ်က္မ်ားသည္ မင္းႀကီး၏ဂုဏ္ရည္ျဖစ္၏။ ျမန္မာစာေရးဆရာႀကီးဦးပုည၏ ထက္ျမက္ေသာ စာေပ အေရးအသားသည္ သူ႔ဘဝ၏အႏွစ္သာရဂုဏ္ရည္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူဟူသည္ မိမိအျပဳအမူစြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ား၏စုစည္းရာသာျဖစ္သည္ဟု ဆာ့တ္က ဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။