မျိုးမြင့်ချို: ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၄) “ကိုယ့္အတြက္ကုိယ္ရွိျခင္းဟူသည္ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားရွိေနသကဲ့သို႔ရွိေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ ယင္းအရွိတရားသည္ တစံုတခုေသာအရာကို သိလိုက္ျခင္းသေဘာ ျဖစ္ေပသည္”။ “ယင္းသည္ျဒပ္အေကာင္အထည္ကင္းမဲ့ေသာသိစိတ္ ျဖစ္ေပသည္၊၊ သိမႈကတၱား(Knowing Subject) အျဖစ္ တည္ရွိေနေပသည္” ဟူ၍ ဆာ့တ္က ဖြင့္ဆိုေပသည္။ ဤသိစိတ္သည္ လူသား၏ ထူးျမတ္ေသာ သီးျခားဂုဏ္ရည္မဟုတ္ေပ။ လူဟူ၍ ဤေလာကအတြင္း ေမြးဖြားျဖစ္တည္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သိစိတ္သည္ တပါတည္း ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။

ယင္းသိစိတ္္(ဝါ) ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွိေနျခင္းသည္ ပကတိအတိုင္းရွိျခင္းတည္းဟူေသာ ျပင္ပဗဟိဒၶရုပ္ေလာက ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကဲ့သို႔ ျပည့္ဝသိပ္သည္းေသာ ျဒပ္ရွိပစၥည္းမဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အာရံုခံစားမႈအားျဖင့္ ထင္သာျမင္သာေသာ တည္ရွိျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ၾကေပ။

ဤေလာကတခြင္တျပင္လံုးတြင္ ေနရာယူလႊမ္းမုိးႀကီးစုိးထားသည္မွာ အရာဝတၳဳပစၥည္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤအျဖစ္မွာ လုိလားအပ္သည္ မဟုတ္၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ရာ မသတီစရာကိစၥျဖစ္သည္။ ဤသေဘာကို ေကာင္းစြာ သတိျပဳမိၾကေစရန္အတြက္ ဆာ့တ္သည္ သူ၏

“ေအာ္ဂလီ(Nausea)” ဝတၳဳတြင္ ထည့္သြင္းဖြဲ႔ဆို၍ ထားေပသည္။ ထုိဝတၳဳတြင္ဇာတ္ေဆာင္ ရိုကြင္တင္(Roquentin) သည္ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ထူးေထြဆန္းျပားသည့္အေတြ႔အႀကံဳကို ခံစားလာရသည္။ အရာဝတၳဳမ်ား၏ ဖိစီးလႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ ယင္းတို႔ကို ပံုမွန္အတုိင္း မျမင္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေၾကာက္လန္႔စရာ၊ ေအာ့အန္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ စက္ဆုပ္ရြ႔ံရွာစရာႀကီးမ်ားသဖြယ္ ထင္ျမင္ လာေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးမ်ားကုိပင္ ေကာက္မယူႏိုင္လာက္ေအာင္ စက္ဆုပ္တုန္လႈပ္ လာခဲ့သည္္။ သာယာေသာပင္လယ္ကမ္းစပ္ရွိ လွပေသာေက်ာက္စရစ္ခဲကေလး၏ျဖစ္တည္မႈကို သူ ၾကည္ၾကည္နူးနူး ခံစား၍မရႏိုင္ဘဲ ျဖစ္လာသည္။ ယင္းေက်ာက္စရစ္ခဲ၏ လႊမ္းမုိးႀကီးစိုးမႈကို ေအာ္ဂလီဆန္လာေအာင္ပင္ စက္ဆုပ္ရြံရွာလာခဲ့သည္။ သူ႔ခံစားမႈကို ရိုကြင္တင္က ဤသို႔ေျပာျပသည္။

“အရာဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကုိအေလးထားၿပီး ဆက္ဆံသင့္သည္ မဟုတ္ပါ။ ယင္းတို႔သည္သက္ရွိမ်ား မဟုတ္ၾက။ ယင္းတို႔ကို အသုံးခ်၍ရသည္။ ယင္းတို႔သည္ အသံုးဝင္သည္။ ဒါပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ဘာမွ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔က သူတို႔ကို ဂရုတမထားဆက္ဆံဖို႔ မိမိကိုေတာင္းဆိုသည္။ ဒါကေတာ့ ဆုိးဝါးလွသည္။ သည္းခံ၍မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ယင္းတို႔သည္ သက္ရွိ သားရဲတိရိစၦန္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ ယင္းတို႔ႏွင့္ ဆက္စပ္ရမွာကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္လန္႔လာသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါၿပီ။ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးကုိ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ ေကာက္ယူ လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး မွတ္မိၿပီ။ ခ်ိဳရဲရဲ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာ မသတီစရာႀကီးပါ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ေက်ာက္စရစ္ခဲဆီကပါ။ ေသခ်ာပါသည္။ ေက်ာက္စရစ္ဆီကေန ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ ေရာက္လာတာပါ။ ဟုတ္ပါသည္။ ဒါဟာ သိပ္ကုိေသခ်ာ လွပါသည္။ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေအာ္ဂလီဆန္ျခင္းပါ”

ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကေပးေသာ ေအာ္ဂလီဆန္ျခင္း။ ယင္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ရိုကြင္တင္သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ မခ်ိတင္ကဲခံစားခဲ့ရသည္။ ယင္းတို႔ကုိတင္ျပရင္း ဆာ့တ္သည္ ျဖစ္တည္မႈ၏အစုိးမရျခင္းသေဘာ(Contingency of Existence) ကုိ ခံစားေစခဲ့သည္္။ ရိုကြင္တင္သည္ အရာဝတၳဳတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈကို ရွင္းလင္းျပသႏိုင္္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ဘာမွ်မရွိေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာသည္။ ျဖစ္တည္မႈကို အေၾကာင္းျပေပးႏိုင္တဲ့အရာ ျဖစ္တည္မႈမွာဘာမွ မရွိဘူးဆိုသည္ကုိလည္း နားလည္လာသည္။ အရာဝတၳဳေတြ ရွိေနျဖစ္ေန ၾကသည္။ ဒီလိုပဲ ရွိေနျဖစ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ရွိေနျဖစ္ေနၾကျခင္းအတြက္ ဘာမွ်ရွင္းလင္းျပခ်က္မရွိေပ။ မလိုအပ္ေပ။ မေသခ်ာ မေရရာျခင္းသေဘာ၊ အစုိးမရျခင္းသေဘာသည္ ယင္းတို႔၏ အေျခခံဇာစ္ျမစ္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကုိ ရိုကြင္တင္ ေတြ႔သိၿပီးေနာက္ ဤသို႔ေျပာျပသည္။

“ယုတၱိမတန္ျခင္း(ဝါ) အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ျခင္း(The Absurd) ဟူေသာစကားလုံးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလာင္ဖ်ားမွ ေပၚထြက္လာပါသည္။ ဒီ အဓိပၸါယ္မဲ့ျခင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါငး္ထဲမွာရွိေနေသာ အယူအဆမဟုတ္ပါ။ လြင့္ပ်ံ႔လာေသာအသံတသံလည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျပည့္ျပည့္ဝဝႀကီးကုိ ေတြ႔ႀကံဳခံစားလိုက္ရတ့ဲ အေတြ႔အႀကံဳပါ”

ရိုကြင္တင္ ႀကံဳေတြ႔သိရွိလုိုက္ရေသာ အဓိပၸါယ္မဲ့ျခင္းဟူသည္ အစုိးမရျခင္းသေဘာ၏ အဓိပၸါယ္မရွိမႈ၊ ယုတၱိမတန္မႈျဖစ္ေပသည္။ စကားလံုး မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပရွင္းလင္း၍မရႏိုင္သည့္ အရာဝတၳဳတခုစီတခုစီ၏ ျဖစ္တည္မႈျဖစ္၏။ ကမၻာေလာကႀကီးတခုလံုးကုိ လႊမ္းမိုးထားသည့္ မည္သည့္ အနက္အဓိပၸါယ္မွ် မပါရွိသည့္ အရွိတရားျဖစ္၏။ လူသားတဦး၏ ျဖစ္တည္မႈဘဝသည္လည္း ယုတၱိမတန္ေသာဘဝ၊ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သည ဘဝ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူ၏ျဖစ္တည္မႈတြင္ သူ႔ပကတိအတိုင္းရွိေနေသာ အရွိတရား(Beingin itself) ေရာ၊ ကိုယ့္အတြက္ ကုိယ္ရွိေနေသာအရွိတရား (Beingforitself) ပါ ပါဝင္ေနသည္။ လူတြင္သူ႔ပကတိအတိုင္း ရွိျခင္းသေဘာအားျဖင့္ ရုပ္ခႏၶာကုိယ္ ရွိသည္။ ကိုယ့္အတြက္ ကုိယ္ရွိျခင္းသေဘာအားျဖင့္ သိစိတ္ပါရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားတြင္ ဘယ္လိုမွ ကန္႔သတ္ဆုံးျဖတ္၍မရသည့္ အစုိးမရ ျခင္းသေဘာ၊ မေရရာမေသခ်ာျခင္းသေဘာ ရွိေနေပသည္။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ လူသား၏ျဖစ္တည္မႈသည္လည္း အဓိပၸါယ္မရွိျခင္း၊ ယုတၱိမတန္ျခင္း ျဖစ္ရေပသည္။

ဆာ့တ္၏အျမင္၌ အရွိတရားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ သူ႔ပကတိအတုိင္းရွိျခင္းႏွင့္ ကိုယ့္အတြက္ကုိယ္ရွိျခင္းတို႔သည္ တခုႏွင့္တခု လံုးဝမတူဘဲ ျခားနားၾက၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အတြက္ကုိယ္ရွိျခင္း(သိစိတ္)သည္ သူ႔ပကတိအတိုင္းရွိျခင္း(ရုပ္)ခႏၶာအေပၚတည္ရွိသည္။ သူ႔ပကတိအတိုင္း ရွိျခင္းက ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္ရွိျခင္းအေပၚ မွီခိုရန္မလိုေပ။ သူ႔ဘာသာသူ ဓမၼဓိဌာန္က်က်ပ ကတိအတိုင္း ရွိေနႏိုင္ေပသည္။ သိစိတ္တည္း ဟူေသာ ကိုယ္စားျပဳအရွိတရားသည္ ဆက္ႏြယ္မႈတခုျဖစ္သည္။ ဆက္ႏြယ္မႈတခုျဖစ္ရန္အတြက္ ဆက္ႏြယ္ခံအရာ လုိအပ္ေပသည္။ ဆက္ႏြယ္ခံအရာတည္းဟူေသာ ျပင္ပေလာက(ဝါ) ဓမၼဓိဌာန္က်က်တည္ရွိေနေသာအရာမ်ားမွသာလွ်င္ ဆက္ႏြယ္္မႈ သေဘာသည္ ျဖစ္လာႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ကုိယ္ရွိျခင္း Pour Soi ျဖစ္ေပၚရန္အတြက္ သူ႔ပကတိအတုိင္းရွိေနသည့္ အရွိတရား En Soi တည္းဟူေသာ ျပင္ပေလာကလိုအပ္၏ဟု ဆာ့တ္က ယူဆခဲ့ေပသည္။

ပုဂၢလလူသားတဦးသည္ လူအျဖစ္ေမြးဖြားျဖစ္တည္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ကုိယ့္အတြက္ကိုယ္ရွိျခင္း(သိစိတ္) ကို သူ႔ ပကတိ အတိုင္း အရွိတရား(ရုပ္ခႏၶာ) မွ ခြဲထုတ္လိုက္ေသာသတၱဝါ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ လူ႔ဘဝဟူသည္မွာ ဤသို႔လံုးဝျခားနားေနသည့္ ကိုယ့္အတြက္ ကုိယ္ရွိျခင္းႏွင့္ သူ႔ပကတိအတိုင္းရွိျခင္းတို႔ကုိ ေပါင္းစည္းညီၫြတ္မႈရရွိလာေစရန္ အၿမဲထာဝစဥ္ လႈပ္ရွားႀကိဳးပမ္းမႈျပဳေနရေသာဘဝ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားအေနျဖင့္ ယင္းတို႔လုိလားေသာ Pour Soi ႏွင့္ EnSoi ေပါင္းစည္းညီၫြတ္မႈကို ဘယ္ေသာခါမွ မရႏိုင္ပါ။ ဤသို႔ေသာေပါင္းစည္းညီၫြတ္မႈသည္ စိတ္ကူးထဲမွာသာျဖစ္ႏိုင္သည္။ လဘယ္ေတာ့မွလက္ေတြ႔မရွိႏိုင္ဟု ဆာ့တ္က ဆုိခဲ့ေပသည္။

“ဤသို႔ေသာ စိတ္ကူးထဲတြင္ေပါင္းစည္းမႈသည္ ဘုရားသခင္ဟုေခၚတြင္ၾကေသာအရာ၌သာ ရွိႏိုင္ေပမည္။ လူသားမ်ားေမွ်ာ္မွန္း ေတာင့္တ ၾကသည့္ လူ႔အရွိတရား၏အေျခခံအစီအမံပရိုဂ်က္(Project)မွာ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေရးဟုဆိုရေပမည္။ လူတို႔သည္ အေျခခံအားျဖင့္ ဘုရားသခင္ တပါးလုိ ျဖစ္ခ်င္ၾကေသာဆႏၵ ရွိၾကေပသည္။”

သို႔ရာတြင္ ယင္းဆႏၵ၊ ယင္းရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ် ေအာင္ျမင္ရရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားမ်ားထားရွိၾကသည့္ အစအစီအမံ ပရိုဂ်က္ဆုိသည္မွာလည္း မည္သည့္ အဓိပၸါယ္မွ်မရွိေပ။ လုံးဝ ယုတၱိမတန္ဟု ဆာ့တ္က ခံယူေပသည္။ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ၊ ယုတၱိမတန္မႈဟူသည္ လူက ထြင္လိုက္၍ျဖစ္လာေသာ အရာမဟုတ္ေပ။ တကယ္ ႀကံဳေတြ႔ခံစားရေသာ အစစ္အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ဆာတ့္ အလိုအရ ျပင္ပေလာကသည္လည္း အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့၏။ လူ႔ဘဝသည္လည္း အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ယုတၱိမတန္ဟုဆုိသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ျပင္ပေလာက အရာဝတၳဳမ်ားႏွင့္ လူသား ဘာမ်ားျခားနားၾကသနည္းလံုးဝ ျခားနားေလသည္။