ေမမွဆိတ္ဖလူးနံ႔ရီေ၀ရာသို႔ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
ေမ
႐ုပ္ပံုလႊာ
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ
သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ဆိုလွ်င္ ဤသံုးအုပ္ထဲမွ တအုပ္ေလာက္ေရးမိလွ်င္ပင္ တသက္လံုးဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့သည္က တအုပ္ထဲမဟုတ္။ သံုးအုပ္၊ သံုးအုပ္ထဲမဟုတ္- လူ အေျမာက္အျမားအေနျဖင့္ ေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ားအတြက္ စံျပဳၾကရသည့္ ‘မတ္လာေတာ္လွန္ေရး’၊ ‘ပိေတာက္ပန္း’၊ ‘တဟီတီ သြားရေအာင္’ စသည့္ကဗ်ာမ်ား။ ေနာက္ၿပီး ကိုးကားၿပီးရင္း ကိုးကားေနၾကရသည့္ ဗညားသီဟ၊ စာေပသေဘာ တရားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး တာရာမဂၢဇင္း၊ သမိုင္းတေခတ္ထူသည့္တာရာ၊ သမိုင္းတြင္သည့္တာရာ။
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာကိုဖတ္ရေသာအခါ၊ တနည္းဒဂုန္တာရာကိုယ္တိုင္၀န္ခံထားေသာ သူ႑ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ မ်ားကိုဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူသည္စာေပအႏုပညာတြင္ေပ်ာ္ေမြ႔လိုေသာ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈကိုလိုလားေသာ၊ အမွန္ တရားကိုလိုလားေသာ သာမန္လူတဦးမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေပသည္၊ သို႔ေသာ္ထူးျခားသည္က သူလူျဖစ္လာေသာကာလ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွင့္ သူမိတ္ေဆြဖြဲ႔ရသူမ်ားျဖစ္သည္။
သူသည္ ဗမာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တြင္လူျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာျပည္တြင္ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္း လွန္မႈေတြအ႐ွိန္ရ လာေသာကာလတြင္ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္႐ွိလာသည။၊ ထိုတကၠသိုလ္သည္ ထိုအခါက ထိုတိုက္ပြဲမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မလိုလည္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႏု စသည့္ ထိုပုဂၢိဳလ္္ ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။
တဖန္သူ႔အသိဉာဏ္ရင့္က်က္လာခ်ိန္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ပြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့ေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္အခက္-တို႔အခ်က္ဆိုၿပီးလြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္း ၾကသည္။ သူ႔အပါး။ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ထိုသူမ်ားမနားမေန အလုပ္မ်ားအလုပ္လုပ္ေနၾကသည္၊ တခါတြင္ သူ႔အား သခင္ဗဟိန္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပို္င္းသို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည။၊ သူသည္႐ွမ္းျပည္အလွကို ေငးေမာရင္ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္၊ ထိုအေခါက္တြင္ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို့ေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ရ၊ ႐ွမ္းပေဒသရာဇ္တို႔၏ မတရားမႈကိုသာေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုသခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႔က ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီ-ေ႐ႊေတာင္ ၾကားလမ္းတြင္ သူ႔အားစႏၵရားတီးေစသလို ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္လည္းေပးခဲ့ၾကျပန္သည္။ သူမျငင္းသာ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ ကိုင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ျခင္းကိုသူမလုပ္တတ္၊ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သူႏွင့္လက္နက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္၊
ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးလို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြလံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကေသာအခါတြင္ ဆရာဒဂုန္ တာရာသည္ မာက္စ္၀ါဒကို အေတာ္ေလ့လာမိၿပီးျဖစ္ေနသည္၊ ထို႔ျပင္ထိုစဥ္ကမာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္လည္း လည္ပင္းခ်င္း ဖက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္သူသန္ရာစာေပနယ္တြင္ တေခတ္ထူေတာ့သည္။ စာေပသစ္ေခတ္။ သူ.တာရာ မဂၢဇင္းသည္ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ထြန္းေတာက္ အလင္းေရာင္ေပးေနခဲ့သည္၊ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ဆယ္ေက်ာ္ေသာအခါတြင္ စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ားက တာရာမဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ တခုတ္တရ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔စာေပခရီးသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ေခ်။ စကတည္းက ဘက္စံုမွတိုက္ခိုက္ျခင္းကိုခံခဲ့ရသည္။ အစိုးရ အားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ အဖြဲ႔အစည္းအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ သံ႐ံုးအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ တိုက္သူေတြကတကယ့္ကို စံုမွစံု ျဖစ္သည္။ တေလာက စာေရးဆရာနီကိုရဲကဆရာ့ကိုတိုက္သည္ကိုျမင္ရေသာအခါ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဆရာ့အဖို႔တိုက္ခိုက္ ခံရျခင္းဆိုသည္မွာအဆန္းမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာကိုတခ်ိန္ကတိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားမွာ နီကိုရဲလိုသာမေညာင္ည ကေလာင္႐ွင္ မ်ားမဟုတ္။ ထိုစဥ္ကဗမာျပည္စာေပေလာက၏ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူမ်ားပါ၀င္သည္၊ (နာမည္ေတြမေဖာ္ေတာ့ပါ) သို႔ေသာ္ ဆရာက ထိုသူမ်ားႏွင့္အေျခအတင္ ျငင္းခံုေနမႈတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးတာမလုပ္၊ သူလုပ္စရာ ႐ွိသည္ကိုသာလုပ္သည္။
ထို႔ျပင္ ဆရာသည္ “စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးမေရာယွက္သင့္”ဟူေသာ ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ားအၾကားကပင္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္တက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ့သည္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအပါးမွာ မားမားရပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး၊ ၀တ္လံုဦးထြန္းတင္စသူတို႔ႏွင့္အတူ ေဗာဓိပင္႐ုပ္ပံုပါအလံေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္ကေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုျမတ္ေလး၏ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက လိုပင္သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေအးလ်က္မေနသာၿပီ’ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးဆရာအသင္း။ စာေပသမဂၢစတာေတြမွာလည္း သူဟာသူယံုၾကည္ရာအမွန္တရားဖက္က မတုန္မလႈပ္ ရပ္ တည္သူဟုနာမည္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကိုစာေပသေဘာတရားအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ တိုက္ခိုက္လို႔မႏိုင္ၾကေသာအခါ လူပုဂၢိဳလ္္အရ တိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ားပင္ႁပုလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ။ မ်က္ေစ့မံႈမံႈႏွင့္လူႀကီးကေတာ့ ၂၁ရာစုႏွစ္အတြင္းသို႔ ပန္းပန္လ်က္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ သူ႔ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း စာေပအႏုပညာသည္မ်ားက သူ႔ကိုသြားၿပီးဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္။
အနီတေစၧအၿမဲအေျခာက္ခံေနရေသာ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ မဆလအစိုးရတို႔သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ မကၠာသီ၀ါဒျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ခဲ့သလို ဗမာျပည္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အေရးႀကီးလုပ္ငန္းႀကီး တရပ္အျဖစ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအာဏာ႐ွိသူမ်ားက သူ႔ကို‘အနီ’ဟုသတ္မွတ္ကာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးကေလွာင္၊ သံ႐ံုးကေျပာင္ျခင္းမ်ားခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ပ်က္ေသာအခါ သူ႔ကိုအင္းစိန္ ေထာင္ထဲထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့ဆိတ္ဖလူးနံ႔ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေနခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာ့ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္႐ွွက္တတ္သူတေယာက္ ဘယ္လို ဘယ္ပံုနဲ႑ လက္၀ဲစာေရးဆရာဟုအသတ္မွတ္ခံလာရသည္၊ လူထုတိုက္ပြဲေတြထဲပါလာသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ ရသည္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါမည္၊ တ႐ုတ္စကားတြင္ ‘သူရဲေကာင္းဆိုတာတြန္းပို႔ျခင္းခံရသူ’ဟူေသာအဆိုတခု႐ွိပါသည္။ ဆရာမွာ ကဗ်ာေလးေရး။ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ။ စႏၵရားေလးတီးေနခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ႏွစ္႐ွည္ကရ်သည္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ လာသည့္ ဘ၀ကိုေရာက္လာပံု ေတြ႔ရပါမည္၊ ထို႔ျပင္သူ၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈမွာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္အစပိုင္းမွစလို႔ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ အေ၀းကေန အနီးသို႔ေရာက္လာ ခဲ့သည္၊ အျပင္ကေန အတြင္းသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဤစာကိုေရးရင္း က်ေနာ့္ဖာသာအခ်က္တခ်က္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္၊
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း။ သခင္ဗဟိန္း။ သခင္သန္းထြန္း စသူတို႔ႏွင့္ မေပါင္းမိခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို မထုတ္ေ၀ခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္း၏ ေနာက္က မလိုက္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းေသာေနရာသို႔ ေရာက္မသြားခဲ့လွ်င္-
တာရာလင္းယုန္
ကေလာင္အမည္ျဖင့္
(၂၀၀၈ခုႏွစ္တုန္းက မာယာ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာတင္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါး)
ေမ
႐ုပ္ပံုလႊာ
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ
သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ဆိုလွ်င္ ဤသံုးအုပ္ထဲမွ တအုပ္ေလာက္ေရးမိလွ်င္ပင္ တသက္လံုးဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့သည္က တအုပ္ထဲမဟုတ္။ သံုးအုပ္၊ သံုးအုပ္ထဲမဟုတ္- လူ အေျမာက္အျမားအေနျဖင့္ ေခတ္သစ္ကဗ်ာမ်ားအတြက္ စံျပဳၾကရသည့္ ‘မတ္လာေတာ္လွန္ေရး’၊ ‘ပိေတာက္ပန္း’၊ ‘တဟီတီ သြားရေအာင္’ စသည့္ကဗ်ာမ်ား။ ေနာက္ၿပီး ကိုးကားၿပီးရင္း ကိုးကားေနၾကရသည့္ ဗညားသီဟ၊ စာေပသေဘာ တရားေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး တာရာမဂၢဇင္း၊ သမိုင္းတေခတ္ထူသည့္တာရာ၊ သမိုင္းတြင္သည့္တာရာ။
ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာကိုဖတ္ရေသာအခါ၊ တနည္းဒဂုန္တာရာကိုယ္တိုင္၀န္ခံထားေသာ သူ႑ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ မ်ားကိုဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူသည္စာေပအႏုပညာတြင္ေပ်ာ္ေမြ႔လိုေသာ။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈကိုလိုလားေသာ၊ အမွန္ တရားကိုလိုလားေသာ သာမန္လူတဦးမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေပသည္၊ သို႔ေသာ္ထူးျခားသည္က သူလူျဖစ္လာေသာကာလ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွင့္ သူမိတ္ေဆြဖြဲ႔ရသူမ်ားျဖစ္သည္။
သူသည္ ဗမာျပည္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀တြင္လူျဖစ္လာရသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာျပည္တြင္ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္း လွန္မႈေတြအ႐ွိန္ရ လာေသာကာလတြင္ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္႐ွိလာသည။၊ ထိုတကၠသိုလ္သည္ ထိုအခါက ထိုတိုက္ပြဲမ်ား၏ ဗဟိုခ်က္မလိုလည္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုႏု စသည့္ ထိုပုဂၢိဳလ္္ ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။
တဖန္သူ႔အသိဉာဏ္ရင့္က်က္လာခ်ိန္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ပြားသည္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့ေသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္အခက္-တို႔အခ်က္ဆိုၿပီးလြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္း ၾကသည္။ သူ႔အပါး။ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ထိုသူမ်ားမနားမေန အလုပ္မ်ားအလုပ္လုပ္ေနၾကသည္၊ တခါတြင္ သူ႔အား သခင္ဗဟိန္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပို္င္းသို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည။၊ သူသည္႐ွမ္းျပည္အလွကို ေငးေမာရင္ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္၊ ထိုအေခါက္တြင္ သူတို႔သည္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို့ေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ရ၊ ႐ွမ္းပေဒသရာဇ္တို႔၏ မတရားမႈကိုသာေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုသခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႔က ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီ-ေ႐ႊေတာင္ ၾကားလမ္းတြင္ သူ႔အားစႏၵရားတီးေစသလို ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္လည္းေပးခဲ့ၾကျပန္သည္။ သူမျငင္းသာ။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ ကိုင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ျခင္းကိုသူမလုပ္တတ္၊ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သူႏွင့္လက္နက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္၊
ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးလို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြလံုး၀လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကေသာအခါတြင္ ဆရာဒဂုန္ တာရာသည္ မာက္စ္၀ါဒကို အေတာ္ေလ့လာမိၿပီးျဖစ္ေနသည္၊ ထို႔ျပင္ထိုစဥ္ကမာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္လည္း လည္ပင္းခ်င္း ဖက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္သူသန္ရာစာေပနယ္တြင္ တေခတ္ထူေတာ့သည္။ စာေပသစ္ေခတ္။ သူ.တာရာ မဂၢဇင္းသည္ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ထြန္းေတာက္ အလင္းေရာင္ေပးေနခဲ့သည္၊ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ဆယ္ေက်ာ္ေသာအခါတြင္ စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ားက တာရာမဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ တခုတ္တရ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔စာေပခရီးသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ေခ်။ စကတည္းက ဘက္စံုမွတိုက္ခိုက္ျခင္းကိုခံခဲ့ရသည္။ အစိုးရ အားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ အဖြဲ႔အစည္းအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ သံ႐ံုးအားကိုးျဖင့္တိုက္သူ၊ တိုက္သူေတြကတကယ့္ကို စံုမွစံု ျဖစ္သည္။ တေလာက စာေရးဆရာနီကိုရဲကဆရာ့ကိုတိုက္သည္ကိုျမင္ရေသာအခါ ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဆရာ့အဖို႔တိုက္ခိုက္ ခံရျခင္းဆိုသည္မွာအဆန္းမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာကိုတခ်ိန္ကတိုက္ခိုက္ခဲ့သူမ်ားမွာ နီကိုရဲလိုသာမေညာင္ည ကေလာင္႐ွင္ မ်ားမဟုတ္။ ထိုစဥ္ကဗမာျပည္စာေပေလာက၏ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူမ်ားပါ၀င္သည္၊ (နာမည္ေတြမေဖာ္ေတာ့ပါ) သို႔ေသာ္ ဆရာက ထိုသူမ်ားႏွင့္အေျခအတင္ ျငင္းခံုေနမႈတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးတာမလုပ္၊ သူလုပ္စရာ ႐ွိသည္ကိုသာလုပ္သည္။
ထို႔ျပင္ ဆရာသည္ “စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးမေရာယွက္သင့္”ဟူေသာ ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ားအၾကားကပင္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္တက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ့သည္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအပါးမွာ မားမားရပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး၊ ၀တ္လံုဦးထြန္းတင္စသူတို႔ႏွင့္အတူ ေဗာဓိပင္႐ုပ္ပံုပါအလံေအာက္တြင္ လႈပ္႐ွားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္၊ ထိုစဥ္ကေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုျမတ္ေလး၏ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက လိုပင္သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေအးလ်က္မေနသာၿပီ’ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးဆရာအသင္း။ စာေပသမဂၢစတာေတြမွာလည္း သူဟာသူယံုၾကည္ရာအမွန္တရားဖက္က မတုန္မလႈပ္ ရပ္ တည္သူဟုနာမည္ရခဲ့သည္။ သူ႔ကိုစာေပသေဘာတရားအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ တိုက္ခိုက္လို႔မႏိုင္ၾကေသာအခါ လူပုဂၢိဳလ္္အရ တိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ားပင္ႁပုလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ။ မ်က္ေစ့မံႈမံႈႏွင့္လူႀကီးကေတာ့ ၂၁ရာစုႏွစ္အတြင္းသို႔ ပန္းပန္လ်က္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ သူ႔ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း စာေပအႏုပညာသည္မ်ားက သူ႔ကိုသြားၿပီးဂါရ၀ျပဳေနၾကသည္။
အနီတေစၧအၿမဲအေျခာက္ခံေနရေသာ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ မဆလအစိုးရတို႔သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္၏ေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ မကၠာသီ၀ါဒျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ႏွိမ္နင္းေရးလုပ္ခဲ့သလို ဗမာျပည္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို အေရးႀကီးလုပ္ငန္းႀကီး တရပ္အျဖစ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအာဏာ႐ွိသူမ်ားက သူ႔ကို‘အနီ’ဟုသတ္မွတ္ကာ မ်က္ေစ့ေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၀န္ႀကီးကေလွာင္၊ သံ႐ံုးကေျပာင္ျခင္းမ်ားခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ပ်က္ေသာအခါ သူ႔ကိုအင္းစိန္ ေထာင္ထဲထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ သူကေတာ့ဆိတ္ဖလူးနံ႔ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေနခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာ့ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္႐ွွက္တတ္သူတေယာက္ ဘယ္လို ဘယ္ပံုနဲ႑ လက္၀ဲစာေရးဆရာဟုအသတ္မွတ္ခံလာရသည္၊ လူထုတိုက္ပြဲေတြထဲပါလာသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ ရသည္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါမည္၊ တ႐ုတ္စကားတြင္ ‘သူရဲေကာင္းဆိုတာတြန္းပို႔ျခင္းခံရသူ’ဟူေသာအဆိုတခု႐ွိပါသည္။ ဆရာမွာ ကဗ်ာေလးေရး။ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ။ စႏၵရားေလးတီးေနခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ႏွစ္႐ွည္ကရ်သည္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ လာသည့္ ဘ၀ကိုေရာက္လာပံု ေတြ႔ရပါမည္၊ ထို႔ျပင္သူ၏ ႏိုင္ငံေရးတြင္ပါ၀င္မႈမွာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္အစပိုင္းမွစလို႔ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ အေ၀းကေန အနီးသို႔ေရာက္လာ ခဲ့သည္၊ အျပင္ကေန အတြင္းသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဤစာကိုေရးရင္း က်ေနာ့္ဖာသာအခ်က္တခ်က္ စဥ္းစားေနမိသည္။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္၊
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း။ သခင္ဗဟိန္း။ သခင္သန္းထြန္း စသူတို႔ႏွင့္ မေပါင္းမိခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ တာရာမဂၢဇင္းကို မထုတ္ေ၀ခဲ့လွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္း၏ ေနာက္က မလိုက္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္-
အကယ္၍သာ ဒဂုန္တာရာသည္ ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းေသာေနရာသို႔ ေရာက္မသြားခဲ့လွ်င္-
တာရာလင္းယုန္
ကေလာင္အမည္ျဖင့္
(၂၀၀၈ခုႏွစ္တုန္းက မာယာ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာတင္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါး)
0 comments:
Post a Comment