ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း) ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၇)

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၇)

လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏လြတ္လပ္မႈကုိ အလဲအလွယ္လုပ္ရန္ အၿမဲတမ္းႀကိဳးပမ္းၾက၏။ မိမိ၏ပုဂၢလဘဝ စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္မႈ လြတ္လပ္မႈေၾကာင့္ ရင္ဆုိင္လာရမည့္ တာဝန္ယူရျခင္း၊ စုိးရိမ္ပူပန္ေသာကေရာက္ရျခင္းတို႔ကို ေရွာင္ခ်င္ၾက၏။ ဘာမွ် ပူပန္ေသာကမေရာက္ရေသာ၊ ဘာမွ် တာဝန္လည္းမရွိေသာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းတခုသဖြယ္ ေနထိုင္လုိၾက၏။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းကဲ့သို႔ မေျပာင္းမလဲ၊ ပံုေသအျဖစ္မ်ိဳးသို႔ေရာက္ခ်င္ၾက၏။ ဘဝတခု၊ အျဖစ္တခုတြင္ သတ္မွတ္မွတ္ျပဌာန္းခံၿပီး အပူအပန္မရွိ သက္ေတာင့္သက္သာကေလး ေနထိုင္ခ်င္ၾက၏။

စိုးရိမ္ပူပန္ေသာကမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည့္ လြတ္လပ္ေသာဘဝကုိ မလိုခ်င္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားပီပီသသ စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္ေနေသာ ဘဝႏွင့္ ပုံေသျပဌာန္းသတ္မွတ္ထားေသာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းကို အလဲအလွယ္လုပ္ခ်င္ၾက၏။ အခြင့္ရသမွ် လုပ္လည္းလုပ္ၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လူသားတို႔သည္ လူစင္စစ္ဘဝမွ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းဘဝသို႔ ကူးေျပာင္းသြားၾကရင္း လူ႔ဘဝ ဆံုးပါးသြားေလေတာ့သည္။ ရွင္လွ်က္ႏွင့္ေသဆုံး သြားၾကသည္ဟု ဆာ့တ္ႏွင့္ဖရြမ္းတို႔က ဆုိခဲ့ၾကေပသည္။

လူ႔သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ လူသားတို႔သည္ လြတ္လပ္မႈကုိရွာေဖြခဲ့ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ လြတ္လပ္မႈကိုရွာေတြ႔ၾကေသာအခါ ေနာက္တြန္႔ သြားၾက၏။ လြတ္လပ္မႈဒဏ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔သြားၾကကာ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားၾက၏။ ဤသေဘာကို ရုရွစာေရးဆရာႀကီး ေဒါစ့္တုိယက္စကီးကသူ၏“ကရာမာေဇာ့ညီေနာင္မ်ား(Brothers Karamazov)” ဝတၳဳတြင္ သရုပ္ေဖာ္ျပခဲ့၏။

ထိုဝတၳဳထဲတြင္ ဇာတ္ေဆာင္တဦးျဖစ္ေသာ သက္ဦးဆံပိုင္တဦးက သူ႔တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ လြတ္လပ္မႈလမ္းေၾကာင္းထက္ မိမိဘဝ လံုၿခံဳမႈလမ္းေၾကာင္းကုိ အၿမဲတမ္းဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိၾကေၾကာင္းဟု မွတ္ခ်က္ခ်၏။

“ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ကြာ ဒီလူေတြက သူတို႔ရဲ့လြတ္လပ္မႈကို ငါတို႔ေျခဖဝါးေအာက္ ထုိးသြင္းလာၾကရမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ကို အစားအေသာက္ေပးသနားၿပီး ကၽြန္ျပဳေတာ္မူပါ”လို႔လည္း ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးၾကရဦးမွာပါ” ဟုေဒါ့စ္တိုယက္စကီး၏ ဇာတ္ေဆာင္က ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့၏။

ဤသို႔လွ်င္ မိမိလြတ္လပ္မႈကို အလဲအလွယ္လုပ္သူမ်ား၊ လြတ္လပ္မႈကို ရင္မဆုိင္ဝံ့သူမ်ား(ဝါ)လြတ္လပ္မႈ ထြက္ေျပးသြားသူမ်ားသည္ လူ မပီသသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စစ္မွန္ေသာ ာဘဝျဖစ္တည္မႈ မရွိၾကသူမ်ားျဖစ္၏ဟု ဆိုေပသည္။ ထိုနည္းတူ ဂ်ာမန္ျဖစ္တည္မႈဝါဒီ ဟိုင္ေဒဂါ ကလည္း ဤသို႔ စစ္မွန္ေသာဘဝျဖစ္တည္္မႈ မရွိသူမ်ားသည္ လူ႔ေလာကတြင္ ေရလုိက္ငါးလုိက္ အသက္ရွင္ေနၾကသူမ်ားသာျဖစ္၏။ အမ်ား မုိးခါးေရေသာက္၍ လိုက္ေသာက္ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ လူပုံပ်က္ေနေသာ(ဝါ)လူမ်က္ႏွာေပ်ာက္ေနေသာ လူ (Faceless man)ျဖစ္၏ဟု သတ္မွတ္ ခဲ့ေလသည္။

(လြတ္လပ္မႈ၏ဖြားဖက္ေတာ္မ်ား)

ယန္းေပါဆာ့တ္က စစ္မွန္စြာျဖစ္တည္ေနေသာလူသားဟူသည္ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္သေဘာတရား၊ မည္သည့္ ၾသဝါဒတို႔၏ လမ္းၫႊန္ျပဌာန္းမႈကို ခံယူသူမဟုတ္။ မိမိဘဝကို မိမိဘာသာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး တည္ေဆာက္ယူသူျဖစ္သည္။ မိမိဘဝတြင္ ေရြးစရာရွိသည္မ်ားကို မိမိဘာသာမိမိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ လြတ္လပ္မႈသည္ လူသား၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္အားလံုးအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္သည့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ေပသည္။ လူ႔ဘဝဟူသည္မွာလည္း အျပဳအမူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔၏ အစုအေဝးမွ်သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝကုိ လူသား၏လြတ္လပ္မႈျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ ေပသည္။

ဆာ့တ္အလုိအရ ပုဂၢလလူသားသည္ လြတ္လပ္ေသာသတၱဝါျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ မိမိဘဝအတြက္ေရြးခ်ယ္စရာမ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ ေကာက္နႈတ္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ကာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ကုိ ကုိယ္တိုင္ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ ကိုယ္ဘ့ဝအတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ တာဝန္ယူရမည္သာျဖစ္၏။ တနည္းအားျဖင့္ လူသားသည္ မိမိဘဝ၏အႏွစ္သာရဂုဏ္ရည္တို႔ကို မိမိကုိယ္တိုင္ လြတ္လပ္စြာျပဳမူတည္ေဆာက္ ဖန္တီးရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိဘဝအတြက္ မိမိတြင္လုံးဝတာဝန္ရွိေပသည္။ တဖန္ လူသည္ မိမိအတြက္သာ တာဝန္ရွိသည္မဟုတ္ဘဲ အျခားေသာလူမ်ားအတြက္ပါ တာဝန္ယူေနရေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိ၏လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ ျပဳမူခ်က္သည္ မိမိတဦးတည္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္မဟုတ္ဘဲ အျခားလူသားႏွင့္ပါ တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆုိသလို သက္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ဤသို႔လြတ္လပ္မႈျဖင့္ ဘဝျဖစ္တည္လာေသာလူသားသည္ ကိုယ့္တာဝန္ကုိယ္ယူေနရသည့္အျပင္ အျခားသူမ်ားအတြက္ပါ တာဝန္ ရွိေသာေၾကာင့္ ျပင္းထန္လွေသာ စိတ္ေဝဒနာမ်ားကုိခံစားလာရ၏။ ၎တို႔အမွာ (က)ပူပန္ေသာကေရာက္ရျခင္း (Anguish)၊ (ခ)စြန္႔ပစ္ ခံလိုက္ရျခင္း(Abandonment)၊ (ဂ)ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္း စိတ္ပ်က္ရျခင္း(Despair) တို႔ျဖစ္ၾက၏။

(က)ပူပန္ေသာက­ဆာ့တ္သည္ လူကုိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာတြင္ လူမႈေရးသတၱဝါ ျဖစ္သည္ဟုမဆိုခဲ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ လူဟူသည္ လူမႈေရး သတၱဝါျဖစ္သည္ဟုဆိုလိုက္ပါက “လူမႈေရးသတၱဝါျဖစ္ျခင္းဟူေသာ” အႏွစ္သာရသေဘာက လူ၏ျဖစ္တည္မႈထက္ ပို၍အေျခခံက်သည့္ သေဘာ သက္ေရာက္သြားမည္ ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔အလုိအားျဖင့္ လူသည္ အျပဳအမူတို႔၏ေပါင္းဆုံရာျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ လူတဦးသည္ အျပဳအမူတရပ္ကုိ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ရာ၌ မည္သည့္အာမခံခ်က္မွ်မရွိေပ။ မိမိအျပဳအမူ ေကာင္းမေကာင္း၊ မွန္မမွန္ကို မည္သို႔မွ်မသိရေပ။ မိမိကသာ ေကာင္းသည္မွန္သည္ဟုထင္ျမင္ယူဆၿပီး လုပ္ေနေသာအမႈ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသို႔ျပဳလုပ္ရာ၌ မိမိတဦးတည္းအတြက္သာ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ အျခားလူသားမ်ားအတြက္ပါ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေနရေသာ အလုပ္တခုျဖစ္ေနျပန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ လူသားသည္ မိမိအျပဳအမူအတြက္ ပူပန္ေသာကေဝဒနာကို ခံစားလာရမည္သာျဖစ္၏။ တုိက္ပြဲတခုကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲတုိက္ပြဲ ဝင္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ပမာ ျဖစ္၏။ စစ္ဗုိလ္သည္ မိမိရင္ဆိုင္ရေသာတုိက္ပြဲအတြက္ အေရးႀကီးေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိခ်ရ၏။ မိမိရဲေဘာ္မ်ားအား တုိက္ပြဲဝင္ရန္အမိန္႔ေပးရ၏။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ အမိန္႔မ်ားမွသက္ေရာက္မည့္ရလဒ္အားလံုးအတြက္ မိမိမွာတာဝန္ရွိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထိုအမိန္႔သည္ မိမိကုိယ္တိုင္ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္၍ေပးလိုက္ေသာအမိန္႔ျဖစ္၏။ အထက္အမိန္႔အရ ျပဳမူသည္ဟု ဆင္ေျခတက္၍မရေပ။ အထက္အမိန္႔ကို မိမိကသာ ဆက္လက္ခံယူၿပီး အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုကာ ဆက္လက္အမိန္႔ေပးရန္ မိမိဘာသာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းသာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၌သာ လုံးဝ တာဝန္ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိဆုံးျဖတ္ခ်က္အမိန္႔သည္ မိမိတဦးတည္းႏွင့္သာ ဆိုင္သည္မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ရဲေဘာ္အတြက္ပါ အက်ံဳးဝင္ေနျပန္၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ အမိန္႔ေပးခ်က္သည္ မွန္မမွန္ကို မည္သို႔မွ် ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေပ။ မိမိတုိက္ပြဲေအာင္ျမင္မည္/ဆုံးရႉံးမည္ကုိ မေျပာႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းစစ္ဗိုလ္မွာ ပူပန္ေသာက ေဝဒနာကိုခံစားေနရ မည္သာ ျဖစ္သည္။

ထုိနည္းတူ လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ပုဂၢလျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ျပဳမူေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ တုိက္ပြဲဝင္ စစ္ဗုိလ္ကဲ့သို႔ပင္ ပူပန္ေသာကေရာက္ေနၾကရသည္ဟု ဆာ့တ္ဖြင့္ဆိုခဲ့၏။

(ခ)စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရျခင္း ­ ဆာ့တ္အလုိအားျဖင့္ လူကုိ မည္သည့္အရာကမွ် မျပဌာန္း မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေပ။ လူကုိ ထာဝရဘုရားကလည္း ဖန္ဆင္းသည္ မဟုတ္ေပ။ လူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈကို ရရွိလာေသာအခါ၌လည္း မည္သူ႔ကိုမွ်အားမကိုးႏိုင္ဘဲ မိမိဘဝကိုမိမိဘာသာ ဖန္တီးတည္ ေဆာက္ယူရ၏။ ကုိးကြယ္အားထားရာ ထာဝရဘုရားမရွိေတာ့ေလၿပီဟု ခံယူလာသည္ႏွင့္ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္ ကုိယ္က်င့္တရား တန္ဖုိးမ်ား၊ နႈန္းစံမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာသ့ည္။ ေကာင္းျခင္း၊ ဆုိးျခင္းအတြက္ မည္သည့္သတ္မွတ္ခ်က္မွ် မရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ မည္သည့္အျပဳအမူကိုမဆို ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာလြတ္လပ္ခြင့္ရလာ၏။ မိမိအျပဳအမူကုိ ေကာင္းသည္၊ ဆုိးသည္၊ မွန္သည္၊ မွားသည္ဟု မည္သူကမွ် ေဝဖန္၍မရေပ။ မိမိကလည္း တျခားသူတစ္ဦးတေယာက္၏အျပဳအမူကုိ အေကာင္း/အဆိုးဆံုးျဖတ္ မေပးႏိုင္ေပ။

သို႔ျဖင့္ ပုဂၢလလူသားသည္ မိမိဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပဳမူေနထိုင္ႏိုင္္ေသာသတၱဝါျဖစ္လာ၏။ ထို လြတ္လပ္မႈေၾကာင့္ လူသည္ မိမိ ဘဝသည္ အထီးတည္းရပ္တည္ေနရေသာဘဝ ျဖစ္ပါတကားဟုသိရွိလာ၏။ ယင္းခံစားမႈႏွင့္အတူ မိမိသည္ လူ႔ေလာကအတြင္း စြန္႔ပစ္ခံရသူ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ခါးသီးျပင္းျပစြာ ေဝဒနာခံစားလာရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္အတူ စြန္႔ပယ္ခံေနရသူျဖစ္သျဖင့္ လူတို႔သည္ လူ႔ဘဝအတြင္း ခိုကိုးရာမ့ဲျဖစ္ေနရသည္ဟု ဆာ့တ္က သတ္မွတ္ခဲ့ေပသည္။

(ဂ) ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းစိတ္ပ်က္ရျခင္း ­ လူသည္ မိမိအသက္ရွင္ေနထုိင္ရစဥ္ မိမိေကာင္းမည္ထင္ေသာအလုပ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ျပဳမူေဆာင္ရြက္၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိ၏ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို အျခားသူမ်ားက ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကုိးစား၍ မရႏိုင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အျခားသူမ်ားသည္လည္း သူတို႔ဘာသာသူတို႔ လြတ္လပ္စြာ ဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင္၊့ ျပဳမူေနထိုင္ခြင့္ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ျပင္ မိမိလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကုိ မိမိကြယ္လြန္သြားေသာအခါ က်န္ရစ္သူမ်ားက ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္အပ္ေပ။ ဆက္၍ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္ၾကလိမ့္မည္။ မိမိ အားက်ိဳးမာန္တက္ ဝိရီယစုိက္ထုတ္ လုပ္ကိုင္ထားခဲ့ေသာလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဘာမွ် အရာမထင္ဘဲ လူ႔ေလာကမွေပ်ာက္ကြယ္ သြားေကာင္းသြားေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နက္နက္နဲနဲေတြးၾကည့္ပါလွ်င္ လူ႔ဘဝသည္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာႀကီးျဖစ္၏။ တခ်ိန္တခါက အရိုးေၾကေၾက၊ အေရခန္းခန္း၊ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အျခားလူသားတို႔က တန္ဖုိးမ့ဲ အလကားဟာႀကီးပါဟုသေဘာထားကာ စြန္႔ပစ္ေကာင္း စြန္႔ပစ္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူတို႔၏ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ လူတို႔၏ဘဝတြင္ ဘာမွ်ေမွ်ာ္လင့္မထားအပ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းစိတ္ပ်က္ရျခင္းသည္ လူ႔ဘဝ၏ျဖစ္ရပ္တခု ျဖစ္သည္ဟု ဆာ့တ္က ဆိုေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ လူသား၏လြတ္လပ္မႈႏွင့္အတူ လူတို႔သည္ ပူပန္ေသာကေရာက္ၾကရ၏။ စြန္႔ပစ္ခံလုိက္ရျခင္း အားငယ္မႈေဝဒနာကုိခံစားရ၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္း စိတ္ပ်က္ရျခင္းျဖစ္ရ၏။ ယင္းတို႔ကား လြတ္လပ္မႈ၏ဖြားဖက္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။

လူ႔ဘဝတြင္ ဤသို႔ေသာ ျပင္းျပသည့္ေဝဒနာဆုိးမ်ားကို ခံစားရေသာ္လည္း လူပီသသည့္လူတဦး(ဝါ)စစ္မွန္စြာ ျဖစ္တည္မႈရွိေနသည့္လူတဦး အေနျဖင့္ လူ႔ဘဝတြင္ေရြးခ်ယ္စရာရွိသည္မ်ားကုိ တိတိပပ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည္မ်ားကုိ ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ့လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု ဆာ့တ္က ဆုိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူ႔ဘဝဟူသည္ လူ႔အျပဳအမူအားလုံး၏အစုအေပါင္းမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းသာျဖစ္၏။ လူပုဂၢိဳလ္္တဦး၏ေအာင္ျမင္မႈ၊ ဆုံးရံႉးမႈဟူသည္မွာ သူ၏အျပဳအမူမ်ားမွ ေပၚထြန္းလာေသာရလဒ္ျဖစ္၏။ လူ႔ဘဝကုိတည္ေဆာက္ၾကရာ၌ မိမိတို႔ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ လိုအင္ဆႏၵမ်ား၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ေဆာင္၍မရ။ မိမိ၏ အျပဳအမူႏွင့္သာ မိမိဘဝသည္ ရုပ္လံုးေပၚျဖစ္တည္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆာ့တ္က ခံယူေပသည္။