ဦးခင္ေမာင္ျမင့္(သို႔မဟုတ္)ရွားရွားပါးပါး သံမဏိႏိုင္ငံေရးသမား(ဝင္းထြဋ္ေဇာ္)

ကမၻာေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာၾကီးလီယုိနာဒုိဒါဗင္ခ်ီကသူ႔ရဲ့အနုပညာေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ “မုိနာလီဇာအၿပံဳး”လုိ႔ လူေတြေခၚၾကတဲ့ပန္းခ်ီကားကုိေဖာ္ျပနုိင္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ရုရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယုိေတာ္လ္စတြိဳင္းက သူေရးသားခဲ့တဲ့ စစ္နဲ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳၾကီးကုိလက္ညွဳိးထုိးျပျပီး ‘ေဟာဒါက ငါ့ရဲ့အႏုပညာေအာင္ျမင္မႈကြ’လုိ႔ ရဲရဲတင္း တင္းေျပာနုိင္တဲ့အေျခအေနမွာရွိခဲ့တယ္။ သိပၸံပညာေက်ာ္အုိင္းစတုိင္းက ရီေလတီဗီ တီသီအုိရီစာအုပ္ၾကီးကုိေထာင္ျပျပီး ‘ေဟာဒါကေတာ့ ငါ့ရဲ့ေအာင္ျမင္မႈပဲကြ’လုိ႔ လက္မေထာင္ျပီးေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာနုိင္ပါတယ္ သုိ႔ေပမဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္ လွန္ေရးတစ္ရပ္ကုိ ယံုၾကည္ခ်က္ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား တစ္ေယာက္အဖုိ႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ခုေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ ‘ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ျဖစ္တာကြ’ လုိ႔ မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ရပ္ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ ထုိနုိင္ငံရွိျပည္သူေတြရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈသာျဖစ္ပါတယ္။တကယ္လုိ႔သာမိမိပါဝင္ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ေတာ္လွန္ေရးၾကီး က်ရႈံးသြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထုိေတာ္လွန္ေရးသမားအတြက္ ျပစရာေအာင္ျမင္မႈဆုိလုိ႔ သူ႔ရဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ သူ႔ရဲ့ဘဝမွာထင္က်န္ခဲ့တဲ့ ေသရာပါဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြသာ ျဖစ္မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ထုိသူမ်ဳိးေတြထဲကတစ္ဦးကေတာ့ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီရဲ႕့ဥကၠဌျဖစ္ခဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ပထမဆံုး အနီးကပ္ေတြ႔ဆံုဖူးခဲ့တာကေတာ့ ဆူးေလဘုရားလမ္းေထာင့္နဲ႔ အေနာရထာလမ္းေထာင့္မွာရွိခဲ့တဲ့ (ထုိအေဆာက္အဦကုိ မၾကာမီကဖ်က္ပစ္ခဲ့ျပီး အေဆာက္အဦးသစ္ျပန္ေဆာက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္) အေဆာက္အဦမွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးမွာပါ။

နုိင္ငံေရးပါတီအဖဲြ႔အစည္းေပါင္း တစ္ဆယ့္ေလးဖဲြ႔ေလာက္ထဲက ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဆုိတာကေတာ့ ပမညတ တပ္ေပါင္းစုဝင္ လူငယ္အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ပါ။

ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးေရွ႔ဟုိက္စကူးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနခဲ့တာပါ။ ပထမ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေနာက္ ရွစ္တန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးကုိ တစ္ရက္ျခား တစ္ခါ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ  တစ္ခါတစ္ေလမွာလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ေလတုိင္းမွာ ကုိသန္း(အင္းစိန္)၊ ကုိခ်န္ထြန္း၊ ကုိတင္ေအး(တကသ ဥကၠဌေဟာင္း ကြယ္လြန္)၊ ကုိေအးေမာင္၊ ကုိရဲျမင့္၊ ကုိသန္းျမင့္ (ေနာင္ ဗုိလ္တေထာင္သတင္းစာ အယ္ဒီတာေဟာင္း) တုိ႔နဲ႔ မၾကာခဏဆံုျဖစ္ခဲ့ စကားဝုိင္းဖဲြ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာလည္း ကုိေအာင္ဗန္း (ထုိအခ်ိန္က ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ)၊ ကုိသိန္းလြင္ (စာေရးဆရာ ေမာင္သာရ) နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေထြး(ခင္ေမာင္ေထြး၊ ပ်ဥ္းမနား) တုိ႔ကုိ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထုိလူၾကီးေတြဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ထက္မ်ားစြာၾကီးသူေတြပါ။ သုိ႔ေပမဲ့ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သက္တူရြယ္တူလူငယ္ေတြက သူတုိ႔နာမည္ေတြေရွ႕မွာ ‘ကုိ’ တပ္ျပီး ေခၚေဝၚ ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ကုိေအာင္ဗန္း၊ ကုိတင္ေအး၊ ကုိသန္းျမင့္ စသည္ျဖင့္ တရင္းတႏွီးေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိစဥ္က ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အသက္အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကုိပင္ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လုိ႔ တရင္းတႏွီးေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိလူၾကီးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြကုိ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔တုံ႔ျပန္ ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့

တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္ေတြ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးမွာစုေဝးေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးကုိသန္းျမင့္နဲ႔  သူနဲ႔ရြယ္တူလူတစ္ေယာက္ ရံုးခန္းထဲကုိဝင္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ပခံုးဖက္ျပီးဝင္လာၾကတာပါ။

ထုိသူဟာ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္နဲ႔ ကုိယ္လံုးကုိယ္ဟန္ခပ္ပိန္ပိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့အနားမွာထုိင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ‘သူ ဘယ္သူလဲကြ’ လုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အမည္ကုိ ခပ္တုိးတုိးပဲ ျပန္ ေျပာလုိက္တယ္။

‘ကုိခင္ေမာင္ျမင့္ဆုိတာ သူေပါ့ကြ၊ ပီက်ဴ႕(P3) ကေလ’ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကုိ ဒီအရင္ကတည္းက တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတြ႔ျမင္ဖူးေနခဲ့တာပါ။

ထုိေန႔က ကုိသန္းျမင့္က သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိအခ်ိန္ကစျပီး သူ႔ကုိ တစ္ခါတစ္ရံမွာနီးနီးကပ္ကပ္ တစ္ခါတစ္ရံမွာခပ္ေဝးေဝးက ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ဆရာၾကီးမႈိင္းဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး လူထုဆႏၵျပပဲြေတြမွာ အစည္းအေဝးအခ်ဳိ႕မွာ သူ႔ကိုေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါကလည္း (ကန္ေတာ္မင္ပန္းျခံမွာ ထင္ပါတယ္) လူထုအစည္းအေဝးတစ္ခုနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚမွာ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

သံမဏိနိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္

တကယ္ေတာ့ ဦးေမာင္ျမင့္ဟာ “သူ႔ရဲ႕ဘ၀တာတစ္ခုလံုးကို သူ႔ရဲ႕နိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သံမဏိနိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၂၉ ခုနွစ္ဒီဇင္ဘာ ၁၁ရက္မွာ ေဒးဒရဲျမိဳ့ အဘဦးေရႊလင္း ၊ အမိေဒၚစာဥတို႔မွေမြးဖြားခဲ့သူ

ျဖစ္တယ္။ သူဟာ သားသမီးငါးေယာက္ထဲက စတုတၳသားျဖစ္ျပီး သူ႔ေအာက္ကညီျဖစ္သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က တမ္းတမ္းတတျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ “ၾကင္နာျခင္းတစ္၀က္ ရႈပ္ေထြးျခင္းတစ္၀က္” “တစ္ ေဆာင္းသစ္ျပန္ျပီ” စတဲ့သီခ်င္းေတြနဲ႔ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ နိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ့ၾကီး ကိုသန္းလိႈင္(ကြယ္လြန္)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့မိဘေတြဟာ ေဒးဒရဲျမိဳ့ သဲကုန္းေလးေက်းရြာက ခ်မ္းသာတဲ့လယ္သမားေတြျဖစ္တယ္၊ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့မိဘေတြဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ့ကိုေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ျပီးေနာက္ ၁၉၃၇ ခုနွစ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို မက္သဒစ္ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းမွာ စတင္ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၄၆ ခုနွစ္မွာ စိန္ဂၽြန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ေက်ာင္းအမည္ဟာ “ေဂ်ာ့ေရႊလင္း” ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနွစ္မွာ ဒႆမတန္းေအာင္ခဲ့ျပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့နွလံုးသားထဲမွာ နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ သေႏၶတည္ လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနွစ္မွာ ရန္ကုန္ခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ(ရကသ)အမႈေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ ခုနွစ္မွ ၁၉၅၁ ခုနွစ္အထိ အသစ္ျပန္ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္)ရဲ႕့အမႈေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ၁၉၅၂-၅၃ ခုနွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ(တကသ)ရဲ့အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးဆက္သားကေလး

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလကတည္းက စတင္ခဲ့ သေႏၶတည္ခဲ့ တယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။

ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ေဒးဒရဲ၊ သဲကုန္းေလးေက်းရြာမွာရွိတ့ဲ ဦးေရႊလင္း ေဒၚစာဥတို႔ရဲ့ေနအိမ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး တိုင္း ၂ ရဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ့ႏိုင္ငံေရးမွဴးက သခင္စိုးျဖစ္ျပီး စစ္ေရးတာ၀န္ခံကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေန၀င္းပါ။

ထိုအခ်ိန္တုန္းက အသက္ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သခင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးေန၀င္းနဲ႔ အျခားေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကားမွာ ဆက္သားအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသူပါ။

ထိုစဥ္က တေယာထိုး၀ါသနာၾကီးျပီး ကၽြမ္းက်င္မႈလည္းရွိတဲ့သခင္စိုး တေယာထိုးခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းျပလာအခါမ်ိဳးမွာ (ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက သခင္စိုးရွိမွန္း မရိပ္မိေအာင္) ထိုနယ္မွာရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္တေယာဆရာႀကီး ဦးလစ္ဆိုသူကို အိ္မ္သို႔ဖိတ္ေခၚထမင္းေကၽြးျပီးအိပ္ခိုင္းကာ သခင္စိုးက ဦးလစ္တေယာထိုးတဲ့ပုံစံနဲ႔ တေယာထုိးေလ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္က ဦးလစ္ကိုသြားေခၚေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘီအက္စီေနာက္ဆံုးနွစ္ေရာက္တဲ့ ၁၉၅၂ ခုနွစ္မွာ ဦးထြန္းေဖ၊ ေဒၚက်င္ရီတို႔ရဲ့သမီး ေဒၚတင္တင္န႔ဲ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖေတာ့ဘဲ  ေက်ာင္းကထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။

ပီသံုးလံုးပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ

အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုနွစ္အထိ ပဲခူးအစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခုနွစ္မွ ၁၉၆၀ ခုနွစ္အျပည့္အထိ ပဲခူးျမိဳ့မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ ပါတယ္။

သခ်ာၤဘာသာကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပဲခူးခရိုင္ ပ.မ.ည.တရဲ့ သဘာပတိအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၅၈ ခုနွစ္မွာ ငါးခရိုင္ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲကို ရန္ကုန္မွာက်င္းပရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပဲခူးျမိဳ႕ျဖစ္ စစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရတယ္။

ထိုိ႔ေနာက္ ၁၉၅၉ ခုနွစ္အတြင္း ျပည္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ သခင္သင္၊ သခင္ဗေမာင္တို႔ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ယင္းပါတီရဲ့ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင္ဟာ ပ.မ.ည.တ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ့သဘာပတိအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ထိုနွစ္အတြင္းမွာပဲ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီ ဦးေအာင္သန္း(ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို)က ဥကၠဌအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ျပီး ဦးေအာင္ျမင့္ ေခၚ ကိုကိုၾကီး(ဖ်ာပံု)က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္တဲ့ အမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီနဲ႔ ကိုခင္ဦး (၁၉၅၃ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာေက်ာင္းတစ္လပိတ္ေရး အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွ ရာသက္ပန္ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရသူ)နဲ႔ ကိုဘုန္းလိႈင္တို႔ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေပါင္းစံုထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔တို႔ပူးေပါင္းျပီး ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ (People’s Progressive Party) ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ပီက်ဴလို႔အတိုေကာက္ေခၚေ၀ၚတဲ့ ပီသံုးလံုးပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

၁၉၇၈ ခုနွစ္အတြင္းမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဗကပ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ေနာက္ထပ္ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရျပီး ၁၉၈၀ ျပည္နွစ္မွာ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခ့ဲတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္မွာ ရွစ္ေလးလံုးလူထုအံုၾကြမႈၾကီးေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ  တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကိုရယူကာ ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္မွာ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲေတြက်င္းပေရးအတြက္ ႏို္င္ငံေရးပါတီေတြ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ နို၀င္ဘာလအတြင္းမွာ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ တစ္ခ်ိန္ကရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကို ၄င္းရဲ့ရဲေဘာ္တစ္စုနဲ႔ ျပည္လည္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ျပန္လည္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကဥကဌအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့ျပီး ဦးလွေရႊ (ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း) အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကို အပို႔ခံခဲ့ရ

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္စေတးခဲ့တဲ့ ပရိုဖက္ရွင္နယ္ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္၊ ပရိုဖက္ရွင္နယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြအၾကားမွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္စဥ္မွာ ငါးခရိုင္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ရန္ကုန္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အဆိုပါငါးခရိုင္ဆႏၵျပပြဲမွာ ပဲခူးစစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြပ်က္ျပားခဲ့ျပီးေနာက္မွာေတာ့ အဆိုပါဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ လက္၀ဲလက္ယာနို္င္ငံေရးသမားအမ်ားအျပား ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ၾကရတယ္။

ယင္းသို႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရသူေတြထဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္လည္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ထိုအၾကိမ္က ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပထမပိုင္းမွာအင္းစိန္ေထာင္မွာ ေနခဲ့ရေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဒုတိယ အၾကိမ္ ကိုကိုးကၽြန္းကိုပို႔ခဲ့ရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ပါအပို႔ခံခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ့ႏိုင္ငံေရး၀ိညာဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အေရးေတာ္ပံုၾကီးစတင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္မ်ားအဖြဲ႔(ဒမဖ)ရဲ့ နာယကအဖြဲ႔မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ဦးသာလွေအာင္တို႔နဲ႔အတူ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုနွစ္ဇြန္လ ၂၅ ရက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔တကြ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီဗဟိုေကာ္မတီအားလံုး အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။

ထိုအၾကိမ္ဖမ္းဆီးခံရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ေထာင္ဒဏ္အနွစ္၂၀ က်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၆ ရက္ မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့ ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုညိဳ၀င္း (ရန္ကုန္တကၠသိို္လ္ေက်ာင္းသားညီညႊတ္ေရးတပ္ဦး ဥကဌေဟာင္း)၊ ကိုစိန္၀င္း (သံုးခြ)၊ ကိုတင္ေမာင္၀င္း(ခရမ္း) နဲ႔ ဦးစိုး၀င္းတို႔ဟာလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ မိမိရဲကဘ၀တစ္ခုလံုးကို မိမိယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ အမွန္တရားအေပၚမွာသာ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

သူဟာ ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသကိုေရာက္ေရာက္ အမွန္တရားအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူပါ။ ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေနစဥ္မွာပင္ ငါးပိပုပ္တိုက္ပြဲ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကိုေရာက္စဥ္မွာ အက်ဥ္းသားေတြအခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနစဥ္မွာ ရန္ကုန္မွ အဆင့္ျမင့္အရာရွိၾကီးတစ္ဦး ကိုကိုးကၽြန္းကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထိုအရာရွိၾကီးက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကိုေတြ႔ခ်ိန္မွာ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေတြေမးကာ ပ႗ိသႏၶာရစကားေတြ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ထိုအခါမွာ  ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ့အၾကားမွာ လူမႈေရးအရဆက္ဆံစရာဘာမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းတဲ့အခ်က္ေတြေပးမလား မေပးဘူးလားဆိုတာသာေျပာ၊ မေပးနိုင္ရင္ျပန္ေတာ့” လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာ ခဲ့သူပါ။

၁၉၇၈ ခုနွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းျပည္ရဲ့နံပတ္တစ္ျဖစ္သူ သမၼတၾကီးဦးေန၀င္းဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ကာလတုန္းက တိုင္း၂ ေဒသျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ့ေတြကိုခရီးလွည့္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးေန၀င္းဟာ ထိုစဥ္က တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေနအိမ္ကမိသားစု၀င္ေတြကို ေခၚေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေန၀င္းဟာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕အစ္မကိုေခၚေတြ႕ျပီး ေနေရးထိုင္ေရးအေျခအေနေတြကို ေမးခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ေတာ္လွန္ေရးကာလက သူတို႔အတြက္ဆက္သားလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကို္ခင္ေမာင္ျမင့္ကိုလည္း သတိတရနဲ႔ “ကုလားေရာ၊ ကုလားဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လို႔ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ဦးေန၀င္းက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ့အစ္မေတြကို “လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြေတာင္းဖို႔ ရန္ကုန္လာျပီး မိမိ္နဲ႔လာေတြ႕ဖို႔” မွာခဲ့ပါတယ္။

ထိုကိစၥနွင့္ပတ္သက္ျပီး အစ္မျဖစ္သူေတြက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ထံလာေရာက္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။

ထိုအခါမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “သူနဲ႔သြားေတြ႕ဖို႔ မေတြ႕ဖို႔ကေတာ့ အစ္မတို႔ဘာသာဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုသြားေတြ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ကို တစ္သက္လံုးလာမေတြ႕နဲ႔ေတာ့ ငါေသလည္း မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

သံမဏိသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ိဳးေတြကို ေနာက္ထပ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွာေတြ႕ဦး မွာပါလဲ။

ဝင္းထြဋ္ေဇာ္             

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၁၆ မွ………

(က်ေနာ္ ယူတာက) http://www.facebook.com/wai.maw.3