ၿမိဳ့ေတာ္ခန္းမထက္ကအလံေတာ္-၃ (ေမာင္လွဝင္း-ျမင္းၿခံ)

ကမၻာ့အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈ အေတြ႔အႀကံဳသင္ခန္းစာမ်ား (၃) ၿမိဳ့ေတာ္ခန္းမထက္က အလံေတာ္(ေမာင္လွဝင္း-ျမင္းၿခံ) [၁၇၈၉ ခုႏွစ္က ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးဟာ ဓနရွင္ေတာ္ လွန္ေရးပဲ။ ဒီေတာ္လွန္ေရးလည္းျဖစ္ပြားလာေရာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ့အေတြ႔အႀကဳံဟာ ဥေရာပသမုိင္းတခုလုံးအေပၚမွာလႊမ္းမုိးသြားခဲ့တယ္။ ျပင္သစ္ျပည္က (၁၈၄၈)ခုႏွစ္ေတာ္ လွန္ေရးမ်ားဟာလည္း ဆုိရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဆုိရွယ္ လစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လမ္းခင္းေပးခဲ့တယ္။ (၁၈၄၈)ခုႏွစ္မွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ပဲရစ္ အေရးအခင္းမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကင္(သမၼတဂုိဏ္းသား) ဓနရွင္လူတန္းစားကအလုပ္သမားေတြ ကုိပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ကေနညႊန္ျပလုိက္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားတခုတည္း သာလွ်င္ ဆုိရွယ္လစ္လကၡဏာရွိေၾကာင္း ေနာက္္ဆုံးအခုိင္အမာျပဳသက္ေသျပလုိက္ တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီကာလအထိျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သမုိင္းစဥ္အဆက္ဆက္ေတာ္ လွန္ေရးမ်ားအားလုံးရဲ့အဆုံးသတ္ရလဒ္ဟာ (နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်က္ဟာ)“အုပ္စိုးသူလူတန္းစားတရပ္ရဲ့ေနရာမွာ အျခားအုပ္စုိးသူလူတန္း စားတရပ္ကအစားထုိးတဲ့ျဖစ္စဥ္ပဲ”ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစားထုိး လုိက္တဲ့လူတန္းစားဟာ အုပ္စုိးခံျပည္သူလူထုနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့လူနည္းစုကေလးမွ်သာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲရာမွာ အမ်ားတကာ့အမ်ားစု ျပည္သူလူထုရဲ့အက်ဴိးစီးပြားအတြက္ အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးရဲ့ ကုိယ္ပုိင္အသိရွိၿပီး အမွီခုိကင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြျဖစ္လာတယ္။ ပဲရစ္ဘုံအဖြဲ႔ကာလမွာက်ေတာ့ ျပင္သစ္ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားရဲ႔သမုိင္းမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကုိ (၂) လတုိင္တုိင္သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိန္ဂယ္က “အဲဒီ ပစၥည္းမဲ့အာဏာဟာ ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲဆုိတာ သိလုိၾကပါသလား၊ ပဲရစ္ဘုံအဖြဲ႔ကုိသာၾကည့္လုိက္ၾကပါေတာ့” လုိ႔ ညႊန္ျပခဲ့တယ္]

ျပင္သစ္ၿပည္လူတန္းစားတုိက္ပြဲမ်ားထဲမွ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂယ္တုိ႔က ယင္းသုိ႔အလြန္တရာတန္ဖုိးရွိသည့္နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ သေဘာတရားမ်ားဆြဲထုတ္ယူႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္သေဘာတရားမ်ား ဆြဲထုတ္ယူႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လည္း ျပင္သစ္ျပည္လူတန္းစားတုိက္ပြဲမ်ားသည္ သမုိင္းအရအေရးပါမႈရွိၿပီး ႂကြယ္ဝလွသည့္အေတြ႔အႀကဳံမ်ားရွိခဲ့ပါသည္။ လူသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔သမုိင္းကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရးခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုသမုိင္းကုိ သူတုိ႔ဆႏၵအတုိင္းသူတုိ႔စိတ္ တုိင္းက် ေရးႏုိင္ခဲ့ၾကသည္မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အေျခအေနေအာက္မွာေရးႏုိင္ခဲ့ၾကသည္လည္းမဟုတ္။ အတိတ္ကာလကလက္လႊဲေပးလုိက္ၿပီး မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ တုိက္ရုိက္ရင္ဆုိင္ေတြ႔ႀကံဳေနရသည့္အေျခအေနမ်ားေအာက္မွာသာ ယင္းသမုိင္းကုိေရးခဲ့ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သြား ၿပီျဖစ္သည့္မ်ိဳးဆက္အားလုံးတုိ႔၏ အစဥ္အလာေတြက သက္ရွိ(လက္ရွိ)ေနထုိင္သူမ်ား၏ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေျခာက္အိပ္မက္တခုလုိ အေႏွာင့္အယွက္ျပဳေနတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံအျဖစ္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးတခုပမာဖိထားပါသည္။ယင္းအတြက္ လက္ရွိလူသားမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကုိေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲရာမွာႏွင့္ အရာကိစၥေတြကုိေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲၾကရာတြင္ (သုိ႔မဟုတ္)အရင္ဘယ္တုန္းကမွ မတည္ရွိဖူးေသးေသာအရာမ်ားကုိဖန္တီးၾကရာတြင္…အတိအက်ေျပာရလွ်င္ အက်ပ္အတည္းေတြႏွင့္ရင္္ဆုိင္ ရသည့္ကာလ၊ ေတာ္လွန္ေရးအေရးတႀကီးအပူတျပင္းျဖစ္လာသည့္ကာလမ်ားတြင္ စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ားေပၚလာတတ္ၿပီး အတိတ္တုန္းက လႈပ္ရွားျပဳမူေဆာင္ရြက္ရာတြင္ထားရွိခဲ့ၾကသည့္စိတ္ဓာတ္မ်ားကုိ ျပန္လည္၍ထုတ္ယူသုံးစြဲၾကရပါသည္။ အတိတ္ကာလ လူသားတုိ႔ထံမွ နာမည္မ်ား…တုိက္ပြဲမ်ား…ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား…လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ႏွင့္ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား …အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ကမၻာ့သမုိင္းျမင္ကြင္းသစ္မွာအသုံးျပဳဖုိ႔အတြက္ ေခ်းငွားထုတ္ယူတာမ်ိဳးေတြျဖစ္တတ္သည္။

အေတြ႔အႀကဳံေတြကုိ လူသားတုိ႔အသုံးခ်ေလ့ရွိသည့္နည္းနာမ်ားထဲက အေၾကာင္းရင္းဥပမာတရပ္ျဖစ္ပါသည္။ လက္ရွိေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ လည္း ဤသေဘာအတုိင္း အတိတ္ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကုိ အသုံးခ်ၾကရပါသည္။ (၁၈)ရာစုတုန္းကလုိမ်ိဳး ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ မုန္တုိင္းတိုက္သည့္ႏွယ္အရွိန္လ်င္ျမန္စြာႏွင့္ ေအာင္ပြဲမ်ားတခုၿပီးတခု ရရွိခဲ့သည္။ အက်ဳိးဆက္ေတြမွာလည္း ပုိ၍ပုိ၍ ျမင့္မားလာခဲ့သည္။ လူေတြေရာ၊ အရာကိစၥေတြပါေတာက္ပၿပီး အေရာင္လက္ေနခဲ့ၾကသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြႏွင့္ျပည့္လွ်မ္းေနခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤအျခင္းအရာမ်ားသည္ သက္တမ္းတုိခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္အထိေအာင္ပြဲအရွိန္တက္ခဲ့ၿပီး မၾကာမီမွာပဲ တနည္းအားျဖင့္ မုန္တုိင္းရိုက္ခတ္မႈကာလ၏အက်ဳိးဆက္မ်ား၊ ရလဒ္မ်ားကုိရွင္းရွင္းလင္းလင္းနိဂုံးမခ်ဳပ္ရေသးမီမွာပဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ ျပန္လည္နိမ့္က်သြားခဲ့ရျပန္သည္။ ကာလရွည္နိမ့္က်မႈဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။ ဓနရွင္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွ နိမ့္က်မႈဟုလည္းဆုိႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ (၁၉)ရာစုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးကဲ့သုိ႔ေသာပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေဝဖန္သုံးသပ္မႈမ်ား လုပ္ရေတာ့သည္။ သူတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္အေရးကိစၥေတြ၊(တဦးခ်င္းကုိယ္က်ဳိးစီးပြားထိပ္ တင္မႈေတြ) ရုိက္ခ်ဳိးဖုိ႔ကုိယ့္ဘာသာႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ အသစ္ျပန္စႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနားလည္ေအာင္ ျပန္လည္သုံးသပ္ရသည္။
ပစၥည္းမဲ့တုိ႔က ရန္သူကုိၿဖိဳခ်တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကဳံတြင္ သူတုိ႔တုိက္ခုိက္ပစ္လုိက္သည့္ရန္သူမ်ားသည္ ေျမႀကီးေပၚမွာအားယူကာ အသစ္ျပန္လည္ရွင္သန္ေပါက္ဖြားလာျခင္းကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ သူတုိ႔ေရွ႔မွာ ႀကီးမားသည့္အလုံးအထည္ျဖစ္လာသည္။(ဒါဟာ မာ့က္စ္နဲ႔အိန္ဂယ္တုိ႔ရဲ့သုံးသပ္ခ်က္ပါ။ မ်က္ေမွာက္ (၂၁)ရာစုအျခင္းအရာမ်ားကလည္း ဒီသုံးသပ္ခ်က္ မွန္ကန္ေနေၾကာင္းေတြ႔ရွိရပါတယ္။ စာေရးသူ) အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူတုိ႔၏ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းတုိ္က္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ကာလက မိမိတုိ႔၏ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္၊ မျပည့္စုံမႈမ်ားကုိ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိအၫွာတာကင္းမဲ့စြာ ရက္ရက္စက္စက္သေရာ္သည္။ ေလွာင္ေျပာင္သည္။ အၿမဲတမ္း ေနာက္ဆုတ္တပ္လန္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ခဏခဏမႀကဳံေစရန္အတြက္ ေနာက္ျပန္္ဆုတ္လုိ႔မရေတာ့သည့့္အေနအထား မေရာက္မီအခ်ိန္အတြင္းမွာကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဝဖန္ေရးလုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ 

ေရွ႔တုိက္ပြဲမ်ားအတြက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ရွင္းလင္းေအာင္သုံးသပ္ျခင္းသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားအတြက္ လုိအပ္ခ်က္တခုျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားပါသည္။ ထုိစဥ္က ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းဝယ္ အလြန္လွပေသာေႂကြးေၾကာ္တပ္လွန္႔သံကေလးတခု ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေတာ္လွန္ေရးတုိက္ပြဲအတြင္း ပါဝင္လာေစဖုိ႔လႈံ႔ေဆာ္သံျဖစ္သလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေဝဖန္ေရးအတြက္လႈံ႔ေဆာ္သည္လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။

“အေျခအေနေတြကုိယ္တုိင္က သင္တုိ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚေနပါတယ္။
ဒီမွာ ႏွင္းဆီေတြေလ…
ဒီမွာ လာေရာက္ကခုန္ၾက။
သင္စြမ္းႏုိင္သမွ်
ဒီမွာ ပါဝင္ကျပလွည့္”

ကမၻာ့အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈ အေတြ႔အႀကံဳ သင္ခန္းစားမ်ား – အပုိင္း(၂)

ဥေရာပတုိက္အရင္းရွင္စနစ္ ေခတ္ထလာမႈ

(၁၄)ရာစုႏွစ္ႏွင့္ (၁၅)ရာစုႏွစ္က ဥေရာပတုိက္၏သမုိင္းရုပ္ပုံကားခ်ပ္ကုိၾကည့္လွ်င္ ထုတ္လုပ္ေရးအတတ္ပညာတုိးတက္ျမင့္မားလာမႈ၊ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္ေရးျမင့္မားလာမႈႏွင့္ ျပည္ပေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေရးထြန္းကားလာမႈတုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ရလိမ့္မည္၊ ၄င္းျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားသည္ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီတုိင္းျပည္မ်ား၏ၿမိဳ့တခ်ဳိ႔တြင္ စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ့မ်ား၌ျဖစ္၏။

၄င္းေနရာမ်ားတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ေခတ္ဦးကာလမွသည္ အရင္းရွင္စနစ္ေခတ္ေကာင္းဆီသုိ႔ တစတစတက္လွမ္းလာေနေသာျဖစ္စဥ္ကုိေတြ႔ရွိရသည္၊ အရင္းရွင္စနစ္ျဖစ္ထြန္းလာမႈတြင္ အၾကမ္းအားျဖင့္ အေျခခံအခ်က္(၂) ခ်က္ရွိသည္၊

(၁) လူနည္းစုဓနရွင္မ်ား၏လက္တြင္းသုိ႔ အရင္းအႏွီးမ်ားစုပုံေရာက္ရွိလာျခင္း၊

(၂) ပစၥည္းမဲ့မ်ားတုိးပြားႀကီးထြားလာျခင္း၊

ထုိေခတ္ကာလက ဥေရာပတုိက္၏သမုိင္းျဖစ္စဥ္မ်ားကုိေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အထက္ပါအခ်က္ (၂) ခ်က္၏ေဘာင္အတြင္း အက်ဳံးဝင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။

(၁၄၇၅)ခုႏွစ္တြင္ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိ စတင္တီထြင္ထုတ္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္၊ ဤအခ်က္သည္လည္း ဥေရာပတုိက္သားမ်ားအေနျဖင့္ နယ္ေျမသစ္တုိးခ်ဲ႔ဝင္ေရာက္ရန္။ ေစ်းကြက္သစ္ရွာေဖြရန္ႏွင့္ ကုိလုိနီနယ္ပယ္မ်ားလုယက္ရန္တုိ႔အတြက္ အခြင့္သာမႈျဖစ္ေစခဲ့ျပန္သည္။

(၁) လူနည္းစုဓနရွင္မ်ား.လက္တြင္းသုိ႔ အရင္းအႏွီးမ်ား စုပုံေရာက္ရွိလာျခင္း၊

ဓနရွင္လူတန္းစားျဖစ္တည္ေရးတြင္လည္း လုိအပ္သည့္အေျခခံအခ်က္ ၂ ခ်က္ရွိသည္။ ထုတ္လုပ္ေရးပရိေဘာဂမ်ားထူေထာင္ျခင္းႏွင့္ ဖလွယ္ေရးနည္းလမ္းမ်ားရွာေဖြျခင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ဓနရွင္လူတန္းစားသည္ ထုတ္လုပ္ေရးကိရိယာကုိ အဆက္မျပတ္ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲေနရ ေလသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ထုတ္လုပ္ေရးဆက္ဆံမႈကုိလည္း အဆက္မျပတ္ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲေနရျပန္သည္၊ ထုိသုိ႔မလုပ္လွ်င္ သူ  မတည္တံ့ႏုိင္ပါ။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္လက္မႈတပုိင္းစက္မႈလုပ္ငန္းကုိ ေခတ္သစ္စက္မႈလုပ္ငန္းကအစားထုိးဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ရသည္၊ လက္မႈပညာသည္ေလးမ်ား၏ အလုပ္ရံုမ်ားအား စက္မႈအရင္းရွင္ႀကီးမ်ား၏စက္ရုံႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းပစ္ခဲ့ရသည္။ ၄င္းေနာက္တြင္ သူ(အရင္းရွင္)သည္ စက္မႈလုပ္ငန္းအထြက္ပစၥည္းကုိေရာင္းခ်ဖုိ႔ (ဖလွယ္ဖုိ႔)အတြက္ ေစ်းကြက္ကုိအဆက္မျပတ္တုိးခ်ဲ႔ရန္လည္းလုိအပ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားတုိ႔ ကမၻာအႏွံ႔ေျခဆန္႔ေျပးလႊားၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကမၻာအႏွံ႔ေျခဆန္႔ရျခင္းတြင္ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ သူ႔ူစက္ရုုံမ်ားတြင္ ျပည္တြင္းကထြက္ရွိေသာကုန္ၾကမ္းမ်ားကုိသုံးစြဲရုုံႏွင့္လုံေလာက္မႈမရွိေတာ့၊ အေဝးဆုံးနယ္ပယ္မွ သယ္ေဆာင္လာရေသာကုန္ၾကမ္းမ်ားကုိသုံးစြဲရသည့္အေျခအေနသုိ႔ဆုိက္ေရာက္လာသည္။ သူ ထုတ္လုပ္လိုက္ေသာ အထြက္ပစၥည္းမ်ားကုိလည္း မိမိျပည္တြင္းမွာသာမက ကမၻာအႏွံအျပားကသုံးစြဲလာၾကေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ျဖန္႔ခ်ိတာလည္းလုပ္လာရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားသည္ ဖလွယ္ေရးနည္းလမ္းသစ္မ်ားရွာေဖြလာရသည္။

ကုန္စည္ေရာင္းဝယ္ေရး(ဖလွယ္ေရး) နည္းလမ္းမ်ားတုိးပြားမ်ားျပားလာသည္ႏွင့္အမွ် ထုတ္လုပ္ေရးပရိေဘာဂထူေထာင္မႈသည္လည္း ပုိမုိႀကီးမားလာသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ အေသးစားထုတ္လုပ္ေရးကေလးမ်ားမွာ ေမာင္းထုတ္ခံလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ ေဘးသုိ႔လြင့္ထြက္သြားသည္။ အရင္းရွင္ပုိင္စက္မႈလုပ္ငန္းက ေရာင္းဝယ္ဖလွယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္အခ်က္အခ်ာျဖစ္လာၿပီး ဤနည္းျဖင့္ လူနည္းစုဓနရွင္လူတန္းစား၏လက္တြင္းသုိ႔ အရင္းအႏွီးမ်ားစုၿပဳံေရာက္ရွိလာသည္။

ကုိလုိနီနယ္ေျမမ်ား လုယက္ျခင္း။ ကုိလုိနီႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ကုန္စည္ဖလွယ္ျခင္းတုိ႔သည္လည္း အရင္းအႏွီးပုိမုိတုိးမ်ားလာေစေသာအေၾကာင္းအခ်က္တခုျဖစ္သည္၊ ဤအခ်က္က ျပည္ပေရာင္းဝယ္မႈထြန္းကားလာေစသည္၊ အႀကီးမားဆုံးအျမတ္အစြန္းရရွိေစေသာ အေၾကာင္းရင္းလည္းျဖစ္သည္၊။ (၁၁)ရာစုတုန္းက ဘာသာေရးအတြက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ရေသာခရူးးဆိတ္စစ္ပြဲေၾကာင့္ ဥေရာပတုိက္ႏွင့္အေရွ႔တုိင္းႏုိင္ငံမ်ား၏ ဆက္သြယ္မႈပုိမုိမ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ခရူးဆိတ္စစ္ပြဲဆုိသည္မွာ အာရွမုိင္းနားႏွင့္ဘိုိင္ဇန္တုိင္ႏုိင္ငံတုိ႔ကုိ ျပန္လည္သိမ္းပုိက္ၿပီး တူရကီလက္ထဲမွ အထြဋ္အျမတ္နယ္ေျမ (Holy Land) ကုိ သိမ္းပုိက္ေအာင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဥေရာပတုိက္၏အာဏာာပုိင္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဒုတိယေျမာက္အာဗင္ (Urban) က (၁ဝ၉၅)ခုႏွစ္မွာ စစ္သားစုေဆာင္းကာ စတင္တုိက္ခုိက္လာခဲ့သည့္စစ္ပြဲျဖစ္၏၊ ရဟန္းမင္းအဆက္ဆက္ ဘုရင္အဆက္ဆက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာစစ္ပြဲျဖစ္သည္။ (၁၂ဝ၃)ခုႏွစ္တြင္ စတုတၳခရူးဆိတ္တပ္မေတာ္က ကြန္စတန္တီႏုိပယ္ၿမိဳ့ကုိသိမ္းပုိက္ရရွိလုိက္သည္၊ ယင္းေနာက္ ဗင္းနစ္ေရတပ္သည္ အေရွ႔ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ဇိမ္ခံပစၥည္းအသုံးအေဆာင္မ်ား ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈလုပ္လာသည္။ မာကုိပုိလုိလက္ထက္ (၁၂၅၄)မွ (၁၃၂၄)ခုႏွစ္အထိ အေရွ႔အေနာက္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းခရီး စတင္လမ္းပြင့္ကာကူးသန္း သြားလာႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ (၁၄၉၈)ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး ဥေရာပတုိက္သားမ်ားသည္ ဂြတ္ဟုတ္အငူ ( Cape of Good Hope) ကုိေကြ႔ပတ္ကာ အေရွ႔တုိင္းသုိ႔ ပုိမုိခရီးတုိ ေအာင္သြားႏုိင္ေသာလမ္းခရီးကုိ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းသည္လည္း အရင္းရွင္စနစ္အတြက္ ေစ်းကြက္တုိးခ်ဲ႔ဖုိ႔အတြက္လည္းေကာင္း၊ ကုိလုိနီနယ္သစ္ရွာၿပီးလုယက္ဖုိ႔အတြက္လည္းေကာင္း၊ ၄င္းအျပင္ဤနည္းျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကုိႀကီးထြားေစဖုိ႔အတြက္လည္းေကာင္း အခြင့္ေကာင္းတခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေပၚတူဂီတုိ႔ သည္ (၁၄၁၈)ခုႏွစ္ကစၿပီး အာဖရိကတုိက္အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခေဒသမ်ားသုိ႔ သြားလာလွည့္ပတ္ေနခဲ့ၾကပါၿပီ၊ သူတုိ႔အတြက္ ကုိလုိနီနယ္သစ္ရွာေဖြခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စပိန္ႏွင့္ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ ေရေၾကာင္းသိပၸံေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၾကသည္၊ ေပၚတူဂီမွမင္းသားဟင္နရီ (Prince Henry) သည္ (၁၄၂၁)ခုႏွစ္မွသည္ (၁၄၆ဝ)ခုႏွစ္အထိ အာဖရိကတုိက္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခသုိ႔ စူးစမ္းေလ့လာေရးအဖြဲ႔မ်ား ႏွစ္စဥ္ေစလႊတ္ခဲ့သည္။

(၁၄၇၅)ခုႏွစ္တြင္ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိစတင္တီထြင္ထုတ္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္၊ ဤအခ်က္သည္လည္း ဥေရာပတုိက္သားမ်ား အေနျဖင့္ နယ္ေျမသစ္တုိးခ်႔ဝင္ေရာက္ရန္။ ေစ်းကြက္သစ္ရွာေဖြရန္ႏွင့္ကုိလုိနီနယ္ပယ္မ်ားလုယက္ရန္တုိ႔အတြက္ အခြင့္သာမႈျဖစ္ေစခဲ့ျပန္သည္။ (၁၄၉၇)ခုႏွစ္ တြင္ ဗာစကုိဒဂါးမား (Vasco da Gama) က ဂြတ္ဟုတ္အငူကုိေကြ႔ပတ္ၿပီး အိႏၵိယျပည္သုိ႔ စတင္ေရာက္ရွိသြားႏုိင္ခဲ့သည္။ (၁၅၂၁)တြင္ စပိန္ဘုရင္၏ေစလႊတ္ခ်က္အရ မက္ဂ်ယ္လန္ (Magillan) သည္ အတၱလႏိၱတ္ႏွင့္ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကုိေက်ာ္ျဖတ္သည့္လမ္းေၾကာင္းမွွတဆင့္ အေရွ႔အိႏၵိယကၼန္းစုသုိ႔ေရာက္ရွိသြားခဲ့ျပန္သည္။

ထုိအခ်ိန္က ဥေရာပတုိက္သည္ အမ်ိဳးသားဘုရင္စနစ္ (National Monarchy) ထြန္းကားေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ဘူး (Bourg) ၿမိဳ့မ်ား၌ ဓနရွင္လူတန္းစား၏တစိတ္တပုိင္းျဖစ္တည္လာျခင္းက ဘုရင္၏ၾသဇာအာဏာႀကီးထြားေရးကုိ အေထာက္အကူျပဳေပးခဲ့သည္။ ဥေရာပတုိက္တြင္ ယခင္က ပေဒသရာဇ္နယ္စားပယ္စားေတြက ဘုရင္ထက္ပုိမုိ၍ ၾသဇာအာဏာလႊမ္းမုိးထားႏုိင္ေသာ အေနအထားတြင္ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔အတြက္ ဘုရင္ႏွင့္နယ္စားပယ္စားေတြအၾကား အက်ဳိးစီးပြားအရႏွင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ထိပ္တုိက္ပ႗ိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအေျခအေနတြင္ ဘုရင္သည္ ဓနရွင္လူတန္းစားသစ္၏ လူအားေရာေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈအားကုိပါအသုံးျပဳၿပီး ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္လူတန္းစားတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္မႈတုိ႔ကုိ တြန္းလွန္ဖယ္ရွားႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘုရင္၏ၾသဇာအာဏာႀကီးထြားလာၿပီး အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္စေသာႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ အမ်ိဳးသားဘုရင္စနစ္ (National Monarchy) စတင္ထြန္းကားလာသည္။

အေရွ႔တုိင္းသုိ႔သြားေသာေရေၾကာင္းခရီးလမ္းပြင့္သြားသည့္အခါ…. ဥေရာပတုိက္သားမ်ားသည္ ယခင္က အိႏိၵယသမုဒၵရာတလႊား ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးကုိခ်ဳပ္ကုိင္ခဲ့ၾကေသာအာရပ္ႏွင့္အေရွ႔အိႏၵိယသားတုိ႔ကုိဖိႏွိမ္ဖယ္ရွားၿပီး အေရွ႔တုိင္းဆုိင္ရာကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္းကုိ လုယက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤျဖစ္စဥ္မွာ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔စြာျဖစ္လာခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အာရပ္ေရတပ္ကုိ တုိက္ပြဲမ်ားတုိက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးအႏုိင္ယူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ အိႏိၵိယအေနာက္ဘက္ကမ္းေျခမွ ဂုိအာ (Goaသ)ၿမိဳ့တြင္အေျခစုိက္ၿပီး အိႏိၵယသမုဒၵရာအေနာက္ျခမ္းကုိ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ခဲ့ ၾကသည္၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္းကုိလက္ဝါးႀကီးအုပ္ေရးရည္ရြယ္ၿပီး (၁၅၁၁)ခုႏွစ္တြင္ မလကၠာကုိသိမ္းယူခဲ့ၾကသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စူလတန္ႏွင့္ေပၚတူဂီတုိ႔သည္(၁၅၂၆)ခုႏွစ္အထိ တုိက္ပြဲမ်ားတုိက္လာခဲ့ၾကရသည္။ ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ (၁၅၁၄)ခုႏွစ္ တြင္ တရုတ္ႏုိင္ငံေတာင္ဘက္ကမ္းေျခသုိ႔ စတင္ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ တရုုတ္တုိ႔က ေပၚတူဂီတုိ႔အေၾကာင္းကုိသိထားၿပီးသား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တရုတ္က ေပၚတူဂီတုိ႔ကုိလက္မခံခဲ့ၾက။ ဤသို႔ျဖစ္သည့္တုိင္ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ (၁၅၅၇)ခုႏွစ္တြင္ တရုတ္ႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းရွိ မကာအုိကုိ အေျခစုိက္ေနထုိင္ခြင့္ရေအာင္ႀကိဳးပမ္းႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေျခအေနမ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ကားလ္မာ့က္စ္က “ဓနရွင္လူတန္းစားရဲ့ ေစ်းေပါတဲ့ကုန္စည္ေတြဟာ တရုတ္တံတုိင္းႀကီးေတြအားလုံးကုိ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တဲ့ အေျမာက္ႀကီးေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္၊ ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ ဂ်ပန္ႏွင့္လည္း ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ခဲ့ၾကသည္၊ ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ ျမန္မာျပည္ကုိပင္လွ်င္အလြတ္မေပးခဲ့ပါ၊ ေပၚတူဂီဒီဘရစ္တုိ ( de Brito) သည္ (၁၅၉၉)ခုတြင္ သံလွ်င္ကုိသိမ္းပုိက္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း (၁၆၁၃)ခုႏွစ္တြင္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္း က သံလွ်င္ကုိျပန္လည္သိမ္းယူၿပီး ဒီဘရစ္တုိကုိ ကြပ္မ်က္ပစ္ခဲ့သည္။

ဥေရာပတုိက္သားမ်ား အေရွ႔တုိင္းသုိ႔သြားေရာက္ၿပီး ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ၾကသည့္အခါ ဤလုပ္ငန္းသည္ ကုန္သည္တဦးခ်င္း၏ ဓနအင္အားႏွင့္မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ့သည့္မႏုိင္ဝန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စုေပါင္းအရင္းအႏွီးႏွင့္ကုမၸဏီမ်ား စတင္ထူေထာင္လာၾကရ ေတာ့သည္။

(၁၂)ရာစုကတည္းက ဥေရာပၿမိဳ့ႀကီးမ်ားတြင္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းဆုိတာမ်ိဳးရွိေနခဲ့ဲၿပီ။ (၁၂)ရာစုမွသည္ (၁၅)ရာစုအတြင္း အီတလီျပည္ကုိဗဟုိျပဳၿပီး ဘဏ္စနစ္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့သည္။ ဤအခ်က္က ကုိလုိနီေစ်းကြက္သစ္ဆုိင္ရာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးကုိ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳေပးခဲ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ အဂၤလိပ္အေရွ႔အိႏိၵယ ကုမၸဏီီ၊ ဒတ္ခ်္အေရွ႔အိႏိၵယကုမၸဏီႏွင့္ျပင္သစ္ အေရွ႔အိႏိၵယကုမၸဏီ…..စသည္တုိ႔ ေပၚလာခဲ့ၾကသည္။ ဤသု႔ိေသာကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံ၏ဘုရင္မ်ားက အၿပိဳင္အဆုိင္အားေပးအားေႁမွာက္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ခ်ဳပ္ၾကည့္လွ်င္ အေရွ႔တုိင္းဆုိင္ရာကုန္သြယ္မႈ၊ လုယက္မႈ၊ ေသြးစုပ္မႈတုိ႔မွရရွိလာေသာအျမတ္အစြန္းမ်ားသည္ ဥေရာပတုိက္ အရင္းရွင္စနစ္ႀကီးထြားဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစခဲ့သည္။ အေထာက္အကူျပဳေပးသည့္အတုိင္းအတာ ပမာဏသည္လည္း ႀကီးမားသည္ဟုဆုိႏုိင္သည္၊ ဥပမာ — (၁၇၆ဝ)ခုႏွစ္က အဂၤလန္၏ရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈစုစုေပါင္း ေပါင္ေငြ ၆-သန္း။ ၇ သန္းသာ ရွိေနေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ အိႏိၵယျပည္မွအဂၤလန္သုိ႔ “ပဏၰာ”အျဖစ္ဆက္သရသည့္အခြန္ေတာ္ေငြသည္ပင္လွ်င္ တႏွစ္လွ်င္ ေပါင္ ၂-သန္း အေရအတြက္ရွိခဲ့သည္။

ဥေရာပဓနရွင္လူတန္းစား၏ တျခားေသာကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္းတခုမွာ “ကၽြန္ကုန္ကူးျခင္း” ျဖစ္သည္၊ ဥေရာပတုိက္သားတုိ႔သည္ အေမရိကတုိက္တြင္ကုိလုိနီထူေထာင္ၿပီး သီးႏွံမ်ားစုိက္ပ်ဳိးလာၾကသည့္အခါ လုပ္အားမလုံေလာက္မႈျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အာဖရိကတုိက္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခမွတုိင္းရင္းသားတုိ႔ကုိ အေမရိကသုိ႔ ကၽြန္အျဖစ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ဥေရာပတုိက္သားတုိ႔ အေမရိကတိုိက္ကုိေတြ႔ရွိလုိက္ျခင္းသည္ ေရႊေၾကာႀကီးေတြ႔ရွိလုိက္သည့္ႏွယ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ (တကယ့္ေရႊမ်ားကုိလည္း ရရွိခဲ့ၾကပါေသးသည္။) သုိ႔ရာတြင္ တျခား ေသာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာကား နာလန္ျပန္မထူႏုိင္ေတာ့သည္အထိ ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ (အေမရိကတုိက္မွ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားမ်ား) တျခားေသာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုသည္လည္း ကၽြန္ျပဳခံလုိက္ရသည္။ (အာဖရိကတုိက္မွ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားမ်ား)အေမရိကတုိက္ (ကမၻာသစ္)ကုိ (၁၄၉၂)ခုႏွစ္မွာ ကုိလံဘတ္(Columbus)ြ က စပိန္နယ္သစ္ရွာေဖြသူမ်ားႏွင့္အတူေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကၿပီး ကမၻာသစ္ကုိသိမ္းပုိက္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ (၁၄၅၁)ခုႏွစ္မွသည္ (၁၅၂၆)ခုအတြင္းဟု အၾကမ္းအားျဖင့္သတ္မွတ္ႏုိင္သည္။ အေမရိကတုိက္သုိ႔ ေရွးဦး ေရာက္ရွိသြားခဲ့သူ အေမရိဂုိဗက္စ္ပုခ်ီ (Amerigo Vespucci) က သူ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေသာကမၻာသစ္အေၾကာင္း စာျဖင့္ေရးသားျဖန္႔ခ်ိျခင္း ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကုိအစြဲဲျပဳၿပီး ယင္းကမၻာသစ္ကုိ ‘အေမရိက’ ဟု အမည္ေပးခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ (၁၅၁၉-၂၁)ခုႏွစ္မ်ားတြင္ စပိန္စြန္႔စားသူ (Corte’s) က မကၠဆီကုိအားသိမ္းပုိက္ခဲ့သည္။ ပီဇာရုိိ (Pizarro) က (၁၅၃၁-၃၅) ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ပီရူးကုိသိမ္းပုိက္သည္။ ယင္းေဒသမ်ားကုိ ဗဟုိျပဳၿပီး ေရေၾကာင္းႏွင့္ကုန္းေၾကာင္းတုိ႔မွခ်ီတက္ၿပီး ေတာင္အေမရိကတလႊား နယ္ေျမအမ်ားအျပားကုိ ထပ္မံသိမ္းယူခဲ့ၾကျပန္သည္။ (၁၆)ရာစုသုိ႔ေရာက္ရွိသည့္အခါတြင္ (ဘရာဇီးလ္ကုိ ေပၚတူဂီတုိ႔သိမ္းပုိက္ထားျခင္းမွအပ) လက္တင္အေမရိကတခုလုံးကုိ စပိန္တုိ႔သိမ္းပုိက္ၿပီးျဖစ္သြားသည္။ (ရင္းျမစ္က်က်ေလ့လာလွ်င္ အလြန္အဆင့္အတန္းျမင့္မား ခဲ့ေၾကာင္းသိရွိလာရေသာ) အင္ဒီးယန္းယဥ္ေက်းမႈသည္ ခရစ္ယာန္ယဥ္ေက်းမႈသစ္ေအာက္တြင္ တနည္းေျပာရလွ်င္ လူျဖဴႏွင့္စပိန္ကျပားတုိ႔၏ဓနရွင္ယဥ္ေက်းမႈသစ္ေအာက္တြင္ တိမ္ေကာပေပ်ာက္သြားသည့္အျဖစ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္္ခဲ့ရသည္။ (၁၅၄၁)ခုႏွစ္တဝုိက္က အင္ဒီးယန္းတုိ႔ကုိ စပိန္တုိ႔ကသတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းခဲ့သည္မွာအေရအတြက္ (၁၂)သန္းမွ (၁၅)သန္းအထိ ရွိခဲ့သည္။ သူတုိ႔သည္ (၁၅၂၁)ခုႏွစ္မွ (၁၅၆ဝ)ခုႏွစ္အထိ ကမၻာသစ္မွ ေရႊ (၁၅၇,ဝဝဝ)ကီလုိ။ ေရႊျဖဴ (၄,၆၇ဝ,ဝဝဝ)ကီလုိ ရရွိသြားခဲ့ၾကသည္။ ကုိလံဘတ္ ပထမဦးဆုံးစတင္ေျခခ်ခဲ့ရာေနရာျဖစ္ေသာ ‘ေမာတီ’၌ ေဒသခံ ဟာရာဝက္အင္ဒီးယန္းလူမ်ိဳး သန္းဝက္ေလာက္သည္ မ်ိဳးဆက္ (၂ )က္အတြင္း မ်ိဳးျပဳတ္ေအာင္အသတ္ခံခဲ့ၾကရသည္။ မကၠဆီကုိတြင္ (၁၅၂ဝ)ခုႏွစ္က အင္ဒီးယန္း လူဦးေရသန္း(၂ဝ)ရွိခဲ့ရာက (၁၆ဝ၇)ခုႏွစ္တြင္ (၂)သန္းေလာက္သာက်န္ေတာ့သည့္အေျခ ဆုိက္ေရာက္သြားခဲ့ရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားလ္မာ့က္စ္က “ဥေရာပတုိက္တြင္ အခစားအလုပ္သမားမ်ားကုိ ဇာပဝါပါးဖုံးၿပီးကၽြန္ျပဳခဲ့သည္၊ ကမၻာသစ္ကကၽြန္ျပဳျခင္းတြင္မူ ကၽြန္ျပဳမႈကုိ ေအာက္ေျခပဏၰက္ စုိက္ၿပီး ေျဗာင္က်က်ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေလသည္” ဟု ေဝဖန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားမ်ားေနထုိင္ခဲ့ေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ေဒသခံမ်ားအစား ကၽြန္တုိ႔ျဖင့္အစားထုိးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အာဖရိကတုိက္သားမ်ားအား ကၽြန္အျဖစ္ကုန္ကူးျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာစာရင္းဇယားမ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္ရႈမည္ဆုိပါက….

အေမရိကတုိက္သုိ႔ ကၽြန္အျဖစ္အပုိ႔ခံၾကရေသာ အာဖရိကတုိက္သားမ်ားအေရအတြက္သည္….

၁၆ ရာစုႏွစ္တြင္ ၉ဝဝ,ဝဝဝ။

၁၇ ရာစုႏွစ္တြင္ ၂,၇၅ဝ,ဝဝဝ။

၁၈ ရာစုႏွစ္တြင္ ၇,ဝဝဝ,ဝဝဝ။

အႏွစ္ ၄ဝဝ အတြင္း အာဖရိကတုိက္သား သန္း (၁ဝဝ)ခန္႔ ကၽြန္ျပဳခံရသည့္အျဖစ္ေအာက္တြင္ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ေသေၾကသြားခဲ့ရသည္။ ၄င္းအျပင္ (၁၅)ရာစုအေႏွာင္းပုိင္းမွသည္ (၁၆)ရာစု အေႏွာင္းပုိင္းကာလအတြင္း ေပၚတူဂီတုိ႔သည္ အာဖရိကတုိက္မွေန၍ ေရႊ (၂၇ဝ,ဝဝဝ) ကီလုိဂရမ္ကုိ ရယူသြားႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။

(ဒီစာတမ္းကိုအပိုင္း ဆယ္ပိုင္းခြဲထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာအေနနဲ႔ ၆ဝ ေလာက္ရွိပါတယ္။ အကုန္လံုးတခ်ိန္တည္းတင္မရတာရယ္၊ ဖတ္သူအေနနဲ႔ နားနားဖတ္ ျပန္ျပန္ေတြးဖို႔အခ်ိန္လိုမယ္လို႔ယူဆတာရယ္ေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္တင္ ၂ မ်က္ႏွာႏႈန္းနဲ႔ အႀကိမ္ ၃ဝ ခြဲတင္မယ္ေတြးမိ ပါတယ္။ လူ႔သမိုင္းမွာေရွာင္လို႔မရတဲ့ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ရမႈေတြအေၾကာင္း ေလ့လာတယ္ဆိုတာကိစၥေကာင္းျဖစ္သလို၊ ကိုယ္တိုင္“ဆိုင္”ရမယ့္ အခါမွာလည္း အေတြးအေခၚအရ၊ လုပ္ဟန္နည္းနာအရ၊ လက္ေတြ႔အရျပင္ဖို႔အေထာက္အမျဖစ္ဖို႔ရည္ရြယ္ပါတယ္။ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)