သမဂၢဆိုတာ ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္း လံုးဝမဟုတ္
(ေက်ာ္ကိုကို)
အပိုင္း(၁)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၂၁)ရာစုအတြင္းဖြဲ႔စည္းရတဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြမွာ
အေတြးအေခၚအရ အႀကီးအက်ယ္အျငင္းပြားေနရတဲ့ျပႆနာတစ္ခု ရွိတယ္။ သမဂၢနဲ႔ပရဟိတအဖြဲ႔မကြဲျပားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ့
မျပတ္မသား မရွင္းမလင္းေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို အၿမဲမျပတ္ ေတြ႔ႀကံဳေနရတာပဲ။
သမဂၢျပင္ပက (သမဂၢဝင္မဟုတ္တဲ့)ေက်ာင္းသားေတြမသိၾကတာဆိုရင္
သမဂၢစည္း႐ံုးေရးမေအာင္မျမင္ျဖစ္တာပဲ အက်ိဳးဆက္ရွိေပမယ့္ ကိုယ့္သမဂၢထဲကအဖြဲ႔ဝင္ေတြ
မကြဲျပားတာ လုပ္ဟန္ေရာယွက္တာက အဖြဲ႔အစည္းတြင္းစည္း႐ံုးေရးကိုပါ ထိခိုက္ေစပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံဟာ (၁၉၆၂) ကေန (၂ဝ၁၂)အထိ
အႏွစ္ (၅ဝ)လံုးလံုး အသင္းအပင္း လြတ္လပ္စြာဖြဲ႔စည္းခြင့္ကို ပိတ္ပင္ဖိႏွိပ္ထားတဲ့
ဥပေဒေအာက္မွာက်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုထိလည္း ဤဥပေဒကို ပယ္ဖ်က္ျခင္း မရွိေသးပါ။ ဒါေပမယ့္
(၂ဝ၁၂)ဇန္နဝါရီမွစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို
ရဲရဲတင္းတင္း ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အရင္ကာလတုန္းက
သမဂၢဖြဲ႔ခ်င္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ မိမိတို႔ဆႏၵေတြကိုၿမိဳသိပ္ၿပီး
တစံုတရာျပႆနာမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ပရဟိတအဖြဲ႔ေလးေတြသာ တည္ေထာင္ၾကရတာျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကိုသံုးသပ္ၿပီး
တေလွ်ာက္လံုးပိတ္ဆို႔လာတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို အားျပင္းျပင္းေဆာင့္တြန္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ (၂ဝဝဝ)ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကာလ အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရၿပီး
ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာသူသမဂၢ(ေျမေအာက္)ေတြကိုဖဲြ႔စည္းခဲ့သူေတြကိုဆိုလိုတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ သမဂၢလိုလားသူ ေက်ာင္းသားေတြလည္း
အစအဆံုးရင္ေပါင္တန္းပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို သမဂၢဖြဲ႔တဲ့ေနရာမွာ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က
အနယ္နယ္အရပ္အရပ္ေက်ာင္းသားေတြကိုလမ္းဖြင့္ၿပီး အတူတူလက္တြဲခ်ီတက္ၾကဖို႔ စည္း႐ံုးခဲ့ၾကပါတယ္။
စည္း႐ံုးေရးက်ယ္ျပန္႔ဖို႔အတြက္ သမဂၢကိုစိတ္ပါဝင္စားသူ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမဆို
ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ယခု ဖြဲ႔စည္းၿပီး (၂၆)ခရိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၊
လူမ်ိဳးစုေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားႏွင့္အတူ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားလည္း
ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔လာေရာက္ခ်ိတ္ဆက္ပူးေပါင္းၾကတာ အားရဝမ္းသာစရာေကာင္းလွပါတယ္။
“လူသာလာပါ ျပႆနာယူမလာပါ”နဲ႔ဆိုတဲ့စာတမ္းေတြကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊
စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာကပ္ထားတာေတြ႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
ရည္ညႊန္းေနသလားေတြးမိပါတယ္။ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ကူးေျပာင္းလာသူ ပရဟိတ အဖြဲ႔ဝင္ေဟာင္းအခ်ိဳ႔ဟာ
လူသာမက အေတြးအေခၚျပႆနာတစ္ရပ္ကိုပါ သယ္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သမဂၢကို
ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုလို႔ျမင္ၿပီး ပရဟိတဆန္တဲ့အေတြးအေခၚေတြနဲ႔
စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားတာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေခတ္ အေျခအေနအရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္
ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းအေျခခံေတြနဲ႔ မကင္းလြတ္ခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ပညာေရးအဓိကထားတဲ့
သင္တန္းေပးေရး၊ စာဖတ္ဝိုင္းျပုလုပ္ေရး၊
စကားရည္လုေဆြးေႏြးပြဲျပဳလုပ္ေရးပရဟိတအဖြဲ႔တစ္ခုမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလည္းလုပ္၊
တက္ၾကြစြာ ပါဝင္ေဆြးေႏြးသူလည္းလုပ္ခဲ့ရသူပါ။ သမဂၢကို စတင္တည္ေထာင္ခ်ိန္မွာေတာ့
သမဂၢရဲ့ဖြဲ႔စည္းပံု၊ သမဂၢရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ငန္းစဥ္၊ အစဥ္အလာ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို
က်က်နနေလ့လာၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ စစခ်င္းလုပ္ခါစကထက္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်
ပိုမိုပံုစံက်ေသာသမဂၢကို ရရွိလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခု အေတြးအေခၚျပႆနာကို
ထုတ္ေဖာ္ေရးရတာ သမဂၢနဲ႔ပရဟိတ ေသေသခ်ာခ်ာ မကြဲျပားေသးတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို
အျပစ္တင္ႏွိမ့္ခ်လိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိလို႔မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္
ပိုမိုအခြင့္အေရးသာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို အေတြးအျမင္ျပတ္သားရွင္းလင္းေအာင္ ေဝဖန္အႀကံေပးလိုျခင္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။
အပိုင္း (၂)
သမဂၢ၏လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားကိုအႏွစ္ခ်ဳပ္ယူရင္
လူမႈေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတာဝန္မ်ားဟူ၍ က႑(၃)ခု ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္
“social, academic and political activities”မ်ားဟု ေျပာရပါမည္။
ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့သေဘာေျပာရရင္ေတာ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္း တစ္ခုကိုသာ ပိုပိုသာသာလုပ္ၾကေလ့ရွိၿပီး
တခါတရံ ပညာေရးႏွင့္ဆက္စပ္ေသာလူမႈေရးအေထာက္အကူျပဳသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္
ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေလ့မရွိၾကပါ။ ဒါဟာ
သမဂၢနဲ႔ပရဟိတ အေျခခံကြဲျပားျခားနားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ
ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ကူညီႏုိင္မႈေဘာင္ (သို႔) ပစ္မွတ္ျပဳလူ႔အလႊာတစ္ခုခု ထားရွိပါတယ္။
ဥပမာ- မိဘမဲ့ေဂဟာက မိဘမဲ့ကေလးမ်ားကိုသာ ကူညီျခင္း၊
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းကလည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာကေလးငယ္မ်ားကိုသာ ပညာသင္ေပးျခင္း၊
HIV/AIDS ေဝဒနာရွင္မ်ားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမ်ားက ယင္းေဝဒနာသည္မ်ားကို
လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။ သမဂၢမ်ားမွာေတာ့ ကိုယ့္လူတန္းစား၊
ကိုယ့္လူ႔အလႊာရဲ့အေရးေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေဆာင္ရြက္႐ံုတင္မက ပိုမိုနက္႐ိႈင္းက်ယ္ဝန္းတဲ့
ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကိုတည္ေဆာက္ရပါတယ္။ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးရဲ့အက်ိဳးစီးပြားအထိ
ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါတယ္။ ဥပမာ- ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက လယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ
ဝန္းရံပါဝင္တာ၊ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားဝန္းရံတာ၊
ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပူးေပါင္းပါဝင္
တာေတြလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ပရဟိတရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ္ျပဳစုျခင္းခံရသူေတြ
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းေအးခ်မ္းဖို႔သာျဖစ္ၿပီး သမဂၢရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့
ကိုယ္စားျပဳတဲ့လူ႔အလႊာနဲ႔လူတန္းစားေတြရဲ့အခြင့္အေရးကို အခိုင္အမာခုခံကာကြယ္ဖို႔သာျဖစ္တယ္။
ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ စတင္တည္ေထာင္ကတည္းက
သာမန္လူမႈကူညီေရးအဖြဲ႔အစည္းပံုစံသက္သက္ ရပ္တည္ခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။
က်ယ္ျပန္႔တဲ့စည္း႐ံုးေရး၊ တိုးတက္တဲ့အျမင္၊ ေရွ႔တန္းေရာက္တဲ့တက္ၾကြမႈေတြကိုအေျခခံၿပီး
အမ်ိဳးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ ဒီမိုကေရစီပညာေရး၊
ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးကာကြယ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတဲ့မူဝါဒ(၅)ခ်က္ကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ ခဲ့တာပါ။ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ယူခဲ့တယ္။
လြတ္လပ္ေရးတည္တံ့ခိုိင္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ လြတ္လပ္ေရး မဆံုး႐ံႈးသြားေအာင္လည္း
ကာကြယ္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဗကသႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးတာဝန္ေတြပါပဲ။
ျပည္သူေတြရဲ့လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္၊
ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ကိုထိပါးေႏွာင့္ယွက္လာတဲ့ အာဏာရွင္္အစိုးရအဆက္ဆက္ကိုလည္း
ဗကသ က တပ္ဦးအခန္းက႑ယူၿပီး ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္၊
စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ေတြမွာ ပရဟိတဆန္ဆန္အလုပ္ေတြပဲလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ အာဏာရွင္ေတြအလိုက် လက္ေဝခံေက်ာင္္းသားသမဂၢတစ္ခုသာ
ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ မတရားအုပ္စိုးသူေတြကို ဘာဖိအားမွ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သမဂၢဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔
ေက်ာင္းသားလႊတ္ေတာ္ဆိုတဲ့ဝိေသသကို ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားသာ ပို႔ထားရေတာ့မွာပါ။
ေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္တာက ေက်ာင္းသားေတြမွာ
မူလတာဝန္ေတြရွိပါတယ္။
(၁) ပညာသင္ယူျခင္း
(၂) သုေတသနျပဳေလ့လာျခင္း
(၃) ေက်ာင္းတြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ တက္ၾကြစြာပါဝင္ျခင္း
(ဥပမာ- စကားရည္လုပြဲမ်ား၊ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊
ေဟာေျပာပြဲမ်ား)
(၄) ကစားခုန္စား
ေလ့က်င့္ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း
(၅) အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈ၊
တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုေလ့လာျခင္း
(၆)ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္ျခင္း
(၇) ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားတြင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားျခင္း
(၈) ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတြင္ ပါဝင္အၾကံျပဳျခင္း
စသည္တို႔က အဓိကတာဝန္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိဝါသနာႏွင့္ ေစတနာအေလ်ာက္
ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းတြင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္ရတဲ့ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးကင္းရွင္းရပါမယ္။
ႏုိင္ငံေရးအရဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျခင္းမရွိပါဘူးလို႔ဝန္ခံကတိျပဳၿပီးမွ
ဖြဲ႔ခြင့္ရၾကတာပါ။ အဲ့ဒီလိုဖြဲ႔စည္းထားရလို႔ ဒီေန႔ေခတ္ သမဂၢေတြေပၚလာခ်ိန္မွာ
ပရဟိတအဖြဲ႔တိုင္း သမဂၢနဲ႔ မပူးေပါင္းနုိင္ၾကတဲ့ေျခခ်ဳပ္စည္းမ်ဥ္းရွိေနၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႔တေလသာ အရဲစြန္႔ၿပီး သမဂၢထဲဝင္ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္
မလြတ္လပ္မႈေတြ တကၠသိုလ္ရင္ျပင္ထဲကိန္းေအာင္းဆဲပဲလို႔ျမင္ပါတယ္။ အေၾကာက္တရားေတြ
တကၠသိုလ္မုခ္ဦးေအာက္ျဖတ္သန္းဆဲပဲလို႔ျမင္ပါတယ္။ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြ တကၠသိုလ္အေဆာက္အဦေတြထဲ
ႀကီးစိုးေနဆဲလို႔ သတ္မွတ္ရပါမယ္။
အပိုင္း(၃)
ဒီကေန႔ ဗမာျပည္မွာ အကန္႔အသတ္မ်ားစြာခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားစြာကေန
လံုးဝဥဳသံုလြတ္လပ္သြားတဲ့ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္၊ သိပၸံ၊ အေျခခံ၊ သက္ေမြးပညာသင္ေက်ာင္း
တစ္ေက်ာင္းမွ်မရွိေသးဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲႀကီးအာမခံၿပီး ေျပာရဲပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရး၊(Academic Freedom)လို႔ ေခၚတဲ့
ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ တကၠသိုလ္/ေက်ာင္းေတြကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတာေဝးလို႔ အစိုးရကေန
တကၠသိုလ္/ေက်ာင္းေတြဆီပံ့ပိုးေပးရမယ့္ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြေတာင္ လံုးဝနီးပါးမရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။
ႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပား ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့တကၠသိုလ္၊ေကာလိပ္မ်ား ပမာဏႀကီးႀကီးမားမားရွိေပမယ့္
ပညာေရးဘတ္ဂ်က္က ဆင္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ့တာဝန္ဟာ
ကိုယ့္သမဂၢတည္ရွိရာတကၠသိုလ္အတြက္ ဘတ္ဂ်က္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတြက္
ပညာေရးဘတ္ဂ်က္တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရမွာပါ။ အစိုးရက ဒီကိစၥကိုတနည္းတဖံုကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းလာေအာင္
အသိေပးၾကဖို႔၊ အေရးဆိုၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပရဟိတဆန္ဆန္စဥ္းစားၿပီး
“သူမလုပ္ရင္ ကိုယ္လုပ္မယ္၊ သူ ဘတ္ဂ်က္မထုတ္ရင္ တို႔အလွဴခံၿပီး ေျဖရွင္းမယ္”ဆိုတဲ့လုပ္ဟန္အမွားေတြကို
စတင္ ေတြ႔ရွိေနရပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လုပ္ဟန္မွားသလဲ။ ေျဖရွင္းၾကည္ရေအာင္။
(၁) ေက်ာင္သားမ်ားသည္
မိဘေခၽြးနည္းစာျဖင့္ေက်ာင္းတက္သူအမ်ားစုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေၾကးအခက္အခဲရွိသည္။
အလွဴခံတိုင္း မထည့္ ႏုိင္ပါ။ ေက်ာင္းလခမေပးရေသာအခမဲ့ပညာေရးစနစ္ျဖစ္လွ်င္
ပိုေကာင္းပါသည္။ အပိုေငြေၾကးေပးရလွ်င္ မသက္သာပါ။ သမဂၢသည္ အမ်ားစုေသာေက်ာင္းသားထုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးကိုသာ
ေဆာင္ရြက္ရပါမည္။
(၂) အကယ္၍ အလွဴခံရရွိလာေသာေငြေၾကးမ်ားကို
သမဂၢ(သို႔)သမဂၢအဖြဲ႔ဝင္တဦးတေယာက္ကကိုင္တြယ္ၿပီး စီမံေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္
မသင့္ေလ်ာ္ပါ။ အပိုအလို အျငင္းပြားယိုးစြပ္မႈရွိခဲ့ေသာ္
သမဂၢ၏ဂုဏ္သိကၡာစြန္းထင္းႏုိင္ပါသည္။ ရသံုးေငြ ရွင္းတမ္းထုတ္ျပန္ေပးႏုိင္သည္
ဆိုေသာ္လည္း ထဲထဲဝင္ဝင္မသိရွိေသာေက်ာင္းသားမ်ား၏သံသယကို အၿပီးတိုင္မေခ်ဖ်က္ႏုိင္ပါ။
(၃) ေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္းရွိ
အေဆာက္အဦ၊ လမ္း၊ အေဆာင္၊ စားေသာက္ဆိုင္(ကင္တဲန္း)၊ အားကစားကြင္းစသည္တို႔သည္
အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းပိုင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ ျပင္ပပုဂၢလိကမွ တာဝန္ယူျပင္ဆင္ပိုင္ခြင့္
မရွိပါ။ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္သာ တုိက္႐ိုက္သက္ဆုိင္ေသာအရာျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ခြင့္ျပဳခ်က္ရေသာကန္ထ႐ိုက္မ်ားသာလွ်င္ ျပင္ဆင္ခြင့္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
(၄) ေက်ာင္းတြင္းသန္႔ရွင္းမႈရွိေစရန္
အမိႈက္ပံုးမ်ားထားရွိျခင္း၊ အရိပ္ရေစရန္ သစ္ပင္ပန္းပင္စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊
ေသာက္ေရဗူးမ်ားထားရွိျခင္းတြင္ သမဂၢျဖစ္ေစ ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေစလွဴဒါန္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ မိမိအဖြဲ႔အစည္းရန္ပံုေငြထဲမွသာ ျဖစ္သင့္သည္။ “သူႀကီးဘုရား
ရြာသားေကာင္းမႈ” ဝါဒ မက်င့္သံုးသင့္ပါ။
သမဂၢဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားမႈ ျပန္လည္အသက္ဝင္လာသည့္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ
လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ား အသားမက်ျဖစ္ေနသည္မွာ သဘာဝက်ပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ကိုစူးစမ္းရွာေဖြရင္း
အေတြ႔အႀကံဳေဟာင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္လာသည့္ပံုစံတစ္ခုကို လက္ရွိအေျခအေနႏွင့္ အတြဲတြဲစပ္တိုင္းမေအာင္ျမင္တတ္ပါ။
ဖိနပ္ႏွင့္မေတာ္ေသာဖေႏွာင့္ကို လွီးမပစ္ဘဲ ေတာ္သည့္ဖိနပ္အသစ္ကို ရွာေဖြေျပာင္းလဲစီးသင့္သည္ဟု
ထင္္ပါသည္။ အယူအဆေဟာင္းအတိုင္းလက္ခံၿပီး မေျပာင္းမလဲျပဳလုပ္ျခင္း၊
ကိုယ့္အဖဲြ႔အစည္း တူသူအခ်င္းခ်င္း မခ်ိတ္ဆက္မစူးစမ္းျခင္း၊ အျခားေဒသမ်ားကိုေလ့လာမႈ
မရွိျခင္း၊ မိမိေဒသထူးျခားခ်က္၊ အားေကာင္းခ်က္မ်ားကို
မွန္မွန္ကန္ကန္ကိုင္တြယ္အသံုးမျပဳႏုိင္ျခင္းတို႔ကို သတိထားေရွာင္ရွားၿပီး
ေက်ာင္းသားသမဂၢဟူသမွ် ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးကာကြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စည္းစနစ္တက်
လုပ္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ျပဳျပင္ေစေသာဆႏၵျဖင့္
တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။ ။
ေက်ာ္ကိုကို
