ေခြးမသားတို႔ေရွ႔ေဆာင္ႀကီး (ဘိုဘိုလန္းစင္)

ေခြးမသားတို႔ေရွ႔ေဆာင္ႀကီး (ဘိုဘိုလန္းစင္)

ဖဆပလက ဆရာမႈိင္းကုိ မလုိတမာရွိေတာ့ တကၠသုိလ္ကစာျပဆရာေဟာင္း အဂၢမဟာပ႑ိတဆရာလင္းကုိ အမ္ေအေပး ဒီလစ္ေပး ေတာလုပ္ေတာင္လုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ မႈိင္းကုိ လင္းနဲ႔ေဖ်ာက္မယ္ဆုိတဲ့သေဘာ။ ေနာက္ ခင္ညြန္႔လက္ထက္မွာ ေဒၚအမာကုိ မႀကိဳက္တဲ့အခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ေဖမိန္းမ ဝတၳဳဆရာမ မျမတ္ေလးကုိ ဘြဲ႔ေတြေလွ်ာက္ေပးျပန္တယ္။ နႏၵေက်ာ္စြာ၊ ဗုိလ္ဉာဏ္ထြန္းဦး-ခင္ေစာဥမၼာတုိ႔အေမေပါ့။ ထုိက္ထုိက္တန္တန္အသိအမွတ္ျပဳခံ ရဘုိ႔ဆုိတာ ေပးတဲ့သူကုိယ္ႏႈိက္ကလဲ တုိင္းျပည္မွာ ၾသဇာေညာင္းဘုိ႔က လုိေသးတာ။ အာဏာရွိတုိင္းျဖစ္မွတ္လုိ႔။

(၁)

ဤႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီးမႈိင္း ၁၃၅ ႏွစ္တုိင္ၿပီဆုိ၍ ၁၂ဝ ျပည့္စဥ္က စာေပဂ်ာနယ္ ထုတ္ခဲ့ပုံကုိ ျပန္သတိရပါသည္။ ထုိစဥ္က ယခုကဲ့သုိ႔ မီဒီယာဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပည္တြင္းတြင္ မထြန္းကားေသးပါ။ စာနယ္ဇင္းဖိႏွိပ္မႈကုိ ျပည္ပကေန ေစာင့္ၾကည့္ေထာက္ျပမည့္အဖြဲ႔ႀကီးငယ္လည္း ယေန႔ေလာက္မမ်ားေသး။ သုိ႔ေၾကာင့္ သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဆုိရင္ ရမည္မဟုတ္ဟုတြက္ထားသည့္အထဲက ရေအာင္ႀကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မႈိင္းရာျပည့္စာအုပ္စာေစာင္မ်ားထုတ္ေဝၿပီးေနာက္ အႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း အေရးအခင္းကုိလည္း ျဖတ္လုိက္ရ၍ မႈိင္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ေအာင္ဆန္းကဲ့သုိ႔ပင္ အာဏာရမ်ားက ျပည္ဖုံးကားခ်ထားခ်င္သည့္ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ မႈိင္းတပည့္ဆုိသူ လက္ဝဲႏြယ္မ်ားကလည္း အေရးအခင္းတြင္ အဓိကလႈပ္႐ွားလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကသည္ပဲ။

ထုိမွ ေရွ႕ေလွ်ာက္ တစတစ တုိးစမ္းၾကည့္ရင္းအားထုတ္ခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ ဆရာႀကီးစာအုပ္စာတမ္းမ်ား တျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ထြက္လာသျဖင့္ ေခတ္လူငယ္မ်ားႏွင့္အဆက္မျပတ္နိုင္ေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေခတ္ဗမာလူမ်ိဳးမွာ စာေပခံစားမႈ၌ အင္မတန္တိမ္လာသည္ ျဖစ္ရာ (တနည္း ဂ်ဴး၊ တာရာမင္းေဝေလာက္ႏွင့္ ဘဝက ျပည့္စုံႏုိင္ၾကသည္ဟူလုိ) ဆရာႀကီး၏ လက္စြမ္းျပကဗ်ာဖြဲ႔ပုံ အေသာေဖာက္ပုံ ႏုိင္ငံေရးဥပစာမ်ား (ေရွးေခတ္ အနီးေခတ္သမုိင္းကုိေၾကမွ သိႏုိင္သည္) ကုိ ထိစပ္ႏုိင္မွသာ သူႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးေပလိမ့္မည္။ ႏုိ႔မဟုတ္က ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ားမွ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာေကာက္စာေလးမ်ားကုိ ထုတ္သုံးျပႏုိင္လွ်င္ပင္မဆုိးဟု ေျပာရမည့္ အခ်ိန္ပါေပ။ မႈိင္း၏စာမွာ မႏၲေလးေခတ္ႏွင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကုိဆက္သြယ္ေပးသည္ျဖစ္၍ ေရွးစာအလွႏွင့္ေခတ္စာအေတြး ၂ မ်ိဳးလုံးႏွင့္ ေတာ္ေျပပါသည္။

(၂)

ဆရာႀကီးမွာ မႏၲေလးသားမဟုတ္ေပမင့္ အညာေခ်ာင္းဦး မုံေရြးမွာႀကီးခဲ့ရ၍ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား၏ အလွရတနာသုိက္ကုိ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး ေမႊေႏွာက္ဆည္းပူးခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ မုံရြာ အလုံနယ္မွာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တေလွ်ာက္ ပညာရွိမ်ား အထူးေပၚထြက္ရာျဖစ္သည့္အျပင္ မဏိပူရ ဗာရာဏသီစသည္မွယူေဆာင္လာခဲ့သည့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကုိေလ့က်က္ျပန္ဆုိရာ ဘုရင္ဂ်ီ ကသည္း စသည့္ သုံ႔ရႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈေရာေႏွာဖလွယ္ရာ နယ္တနယ္ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရင္ေခတ္အပ်က္ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းတြင္ က်န္သမွ်စာေပယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိဆည္းပူးႏုိင္ခဲ့သည့္အခံတြင္ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆင္းရဲသား ျပည္သူမ်ားကုိသနားစိတ္က သူ႔ဘဝကုိဦးေဆာင္သြားသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။

စာေပႏွင့္တုိင္းျပည္ကုိျပဳျပင္ဦးေဆာင္သြားသည့္ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျမန္မာျပည္တြင္ဦးစီးဦးေဆာင္ခဲ့သူမွာ
ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္သည္ကလည္း ထူးျခားသည္။ တခ်ိဳ႔က ဆရာႀကီးကုိယဥ္ေက်းမႈေရွ႔ေဆာင္ စာေပဖခင္ တုိင္းျပည္ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တုိ႔ဗမာသခင္မ်ားလက္ဝဲသမားမ်ားက သူတုိ႔ေကာင္းစားခ်ိန္အာဏာရခ်ိန္တြင္ စြတ္တင္ခဲ့သည္ဟု စြပ္စြဲလုိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူတုိ႔ နားမလည္ႏုိင္သည္က သူတုိ႔စန္းတင္လုိသည့္ပညာတတ္စာသမားမ်ား (ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္၊ ဦးေမေအာင္၊ ေဒါက္တာဘဟန္၊ ဦးေဖေမာင္တင္၊ သိပၸံေမာင္ဝ)စသူတုိ႔မွာ ပင္မစာေပေရစီးကုိဦးေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သူမ်ားမဟုတ္၊ ဗမာလုိအေရးမ်ားသည့္ သိပၸံေမာင္ဝ၏စာမ်ားတြင္လည္း အမ်ားျပည္သူႏွင့္အဟပ္ကြာေနေသာ အုိင္စီအက္ဉာဥ္ႏွင့္စာမ်ားက ပါေနသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔မွာ အမ်ိဳးသားေရးကဗ်ာမ်ားစပ္ဆုိခဲ့ေသာ္လည္း အစုိးရၾသဇာခံဝန္ထမ္းဘဝမုိ႔ ျပင္ပႏုိင္ငံေရး စာေရးဆရာမ်ားေလာက္ စိတ္မျမႇဳပ္ႏုိင္ ကေလာင္မရမ္းႏုိင္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူေပၚတကယ္တမ္းၾသဇာေညာင္းသည္က ဆရာမႈိင္း၊ ဦးဖုိးက်ား၊ မဟာေဆြစသည့္ အျပင္းစားမ်ိဳးခ်စ္ဆရာႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

(၃)

အႏွီဆရာႀကီးမႈိင္းသည္ ဘုရားမရွိတရားမရွိဟု အစြပ္စြဲခံရသည့္ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔၏ ထိပ္သီးမွ်မဟုတ္ပါ။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား အစည္းအ႐ုံး နာယကျဖစ္၍ ဆရာႀကီးမသာတြင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲက မင္းတုန္းမင္းသမီးေတာ္ မင္းတပ္ထိပ္ေခါင္တင္ (သက္ေတာ္ ၁ဝဝနားနီး)က မင္းတုိင္ပင္အမတ္ႀကီးမ်ားကုိ သၿဂိဳၤဟ္သည့္ထုံးအတုိင္း ေရႊသလြန္ႏွင့္ေရႊထီးမ်ားအပုိ႔လႊတ္၍ သလြန္ေပၚတြင္ ႐ုပ္ကလာပ္ျပင္ရပါသည္။ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားအေခၚခံရေသာ ေခတ္ေဟာင္း ၅ဝဝဝစား ဝန္ႀကီးေဟာင္းမ်ားတြင္လည္း ဆရာႀကီး၏ “ေခြးမသား”အေခၚမလြတ္ေသာသူ ရွားပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သက္နည္းေသာ္လည္း (၁၉၃၅ ေရနံေခ်ာင္းညီလာခံတြင္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဘြဲ႔ခံသည္မွ စစ္ၿပီးစ လူသိနည္းသည့္ပါတီတခုတြင္ပါသည္အထိ) စာသက္ ဆရာသက္ကမ်ား၍ တပည့္ေပါျခင္းျဖစ္သည္။ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္အာဏာတန္စုိးေမွ်ာ္ကုိးသည့္ ေလာ္လီေလာ္မာ နိုင္ငံေရးအက်င့္လည္းကင္း၍ ထုိမွ်အရွိန္အဝါႀကီးသည္မွတ္ပါသည္။ သူ႔တသက္ အစုိးရရာထူးရဘူးသည္ဆုိ၍ ဂ်ပန္ေခတ္ အဓိပတိအတုိင္ပင္ခံလႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ဖူး၍ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္ေနရဘူးသည္သာရွိပါသည္။

၈၈ ေနာက္ ႏုိင္ငံေရးတေခတ္တြင္ လစ္ဘရယ္ဝါဒမႈိင္းေၾကာင့္ ဆရာမႈိင္းႀကီးကုိ ေရွး႐ုိးစြဲအၾကမ္းပတမ္းသမားမ်ိဳးခ်စ္ဝါဒီဟု မႏွစ္လုိသူမ်ားေပၚလာပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ “စာျဖဴ”သင္ရဘူးသည့္ ႏုိင္ငံေရးလူထြက္ပုိင္းက ထုိအသံထြက္ေလ့ရွိသည္။ မႈိင္းသည္ ကာလၾကိဳက္ဒီမုိကရက္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ လူမ်ိဳးခြဲျခားေရးအျမင္ကုိလည္း မဖုံးကြယ္ခဲ့ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ပင္ ေသခ်ာျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္မျမင္ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္တုိင္းျပည္မ်ားကုိ သေဘာက်၍ျပန္လာသူဟုသာ မွတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔တသက္တြင္ “ကြ်န္ဝယ္ရာအဆစ္ပါ” မည့္ ႏုိင္ငံေရးပေယာဂတုိ႔ကုိ သတိႏွင့္ဆင္ျခင္ေလ့ရွိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္တခ်ိဳ႔ သံ႐ုံးခါးပုိက္တြင္းေရာက္ၾကေသာ္လည္း ဆရာႀကီးတြင္ ဆုိဗီယက္-တ႐ုတ္လက္ကုိင္တုတ္ဟု တုိင္းျပည္ကၿငိဳျငင္စရာမရွိဘဲ သမာဓိသိကၡာျပည့္စုံစြာႏွင့္ ေသမင္းႏုိင္ငံသုိ႔ ပါေလသည္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာျပည္တြင္ တုိင္းျပည္၏ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကုိခံရဆဲ ေလာကီနယ္ကပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ဝါအႀကီးဆုံးလည္းျဖစ္သည္။ မယုံက ေနာက္ အႏွစ္ ၂ဝ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွအပ ေခတ္ေပၚနိုင္ငံေရးစူပါစတား ဆယ္ေယာက္ႏွင့္ဆရာႀကီး မည္သူ႔ကုိ လူပုိသိမည္နည္းေစာင့္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရရွည္ခံလူၾကိဳက္မ်ားႏုိင္ငံေရးသမားဟူ၍ ဆရာမႈိင္းအျပင္ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ၊ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ေဒၚစုႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔သာ ရွိပါသည္။

(၄)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ သူ၏ႏုိင္ငံေရးစြမ္းပကားေၾကာင့္ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္အထိ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမန္မာျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကုိ ေပ်ာ့ညံ့ေသြးေအးနိမ့္ပါးသည့္ဘဝမွ သူပုန္လူမ်ိဳးအျဖစ္ မီးထုိးတင္ေပးလုိက္သည္မွာ ေယာဂီႀကီးမစၥတာေမာင္မႈိင္း၏ တစ္တစ္ခြခြဋီကာမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာမႈိင္းႀကီးစာမ်ားမွာ ေဝ့လည္ေၾကာင္ထုိး ေပ်ာ့ခ်ိခ်ိ ေၾကာင္စီစီသမားဂုဏ္ျပစာမ်ားမဟုတ္ၾက။ သတင္းစာအတတ္ကုိ လူထုစြဲေအာင္ အစဥ္အလာအဆုိအေျပာစာသေဘာႏွင့္တြဲ၍ ထူမေပးခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာကာတြန္း၏ေက်းဇူးရွင္ စာထုိးေလးခ်ိဳးဆရာႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ခ်ီးေျမႇာက္႐ႈံ႔ခ်စသည့္ သတင္းသမားတုိ႔ျပဳဘြယ္ဝတ္ကုိ အထူးဝါယမစုိက္ကာေက်ပြန္ခဲ့သည္။ လူ႐ုိးႀကီးဆရာမႈိင္း၏အျမင္အေတြးအေျပာအေရးတုိ႔မွာ မ်ိဳးဆက္သစ္နိုင္ငံေရးသမားအဆက္ဆက္၏ “ဆရာကုိင္” ျဖစ္လာကာ နယ္ခ်ဲ႔ပရိယာယ္တြင္ အညံ့မခံပဲ လုံးဝလြတ္လမ္းကုိေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆရာမႈိင္း၏ဇြဲသတၱိအေျမာ္အျမင္တုိ႔မွာ ယေန႔ထက္တုိင္ ႏုိင္ငံေရးသစၥာလမ္းမွန္ေပၚတြင္ ထိန္ညီးဆဲျဖစ္၏။ ပီကာဆုိ၊ မဒမ္ဆြန္ယက္ဆင္မွ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားထိရဘူးေသာ စတာလင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ဘားမိစ္ပ႐ုိဖက္ဆာဆရာမႈိင္း (ဗဟန္းေနရွင္နယ္ေကာလိပ္)၏ ပညာေရး အမ်ိဳးသားေရး ဘာသာေရး စာေပယဥ္ေက်းမႈလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကုိ “ေခြးမသား”လူမုိက္လက္သစ္မ်ား ေျခႏွင့္မဖ်က္ပဲ ဆက္ခံ အေျချမႇင့္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္။

ယူတာကဒီေနရာကပါ http://bobolansin.wordpress.com/2011/03/24/%E1%80%B1%E1%80%81%E1%80%BC%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%82%94-%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%82%95%E1%80%B1%E1%80%86%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%82%80/