ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာအေဆာက္အဦမ်ား - မတကသကပ္တဲႀကီး (ဖိုးသံ လူထု)

တခိ်န္က မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ေ႐ႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာနဲ႔ရတနာပံုဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေဆာင္မ်ားတည္႐ွိတဲ့လမ္းတိုအတိုင္း အေ႐ွ႔ဘက္ကေနေလွ်ာက္လာရင္ အေနာက္ဖက္ဖ်ားကိုေရာက္ေတာ့ သြပ္မိုးကပ္တဲႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ အခုဝန္ထမ္းေနအိမ္ဆုိလားျဖစ္ေနၿပီး အရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကေတာ့ အေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔မီးဖိုေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတဲေတြရဲ့အေနာက္ဖက္ဆံုးမွာ တျခားတဲႀကီးေတြနဲ႔ဆက္မေနတဲ့ တဲႀကီးတလံုး႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦပဲျဖစ္ပါတယ္။

            ဒီအေဆာက္အဦရဲ့ေ႐ွ႔မွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္အတြင္း အႏွံ႔စီးဆင္းေနတဲ့ေရဆိုးေျမာင္းလည္း မဟုတ္၊ ေရၾကည္ေျမာင္းလည္းမဟုတ္တဲ့ ေျမာင္းေလးတခု႐ွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းသားဆိုရင္ လႊားေက်ာ္သြားလို႔ရတဲ့ ဒီေျမာင္းေပၚမွာ ပ်ဥ္သံုးခ်ပ္ေလာက္ကို တံတားအျဖစ္ခေနာ္ခနဲ႔ခင္းထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တမာပင္ထင္ပါရဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္။ အေဆာက္အဦဟာအုတ္ခံုခင္းထားတာမွန္ေပမယ့္ သူ႔ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ျမက္ေတြ၊ ၿခံဳေတြခ်ည့္ပါပဲ။ ေႁမြ၊ ကင္းေတြ မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

            ကပ္တဲႀကီးရဲ့အဝင္တံခါးအေပၚမွာေတာ့ ”မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ”ဆိုတဲ့ အနီေရာင္ဆိုင္းဘုတ္ ႐ွိပါတယ္။ ေဆးေတြက ကြာသေလာက္ကြာေနပါၿပီ။

            ေပငါးဆယ္ေလာက္႐ွည္ၿပီး အေ႐ွ႔အေနာက္တန္းေနတဲ့ ဒီတဲႀကီးရဲ့အေ႐ွ႔ထိပ္မွာ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ အစည္းအေဝးထိုင္ႏိုင္တဲ့စာပြဲႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ ကုလားထိုင္ေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ေဟာင္းေဟာင္းႏြမ္းႏြမ္းပါ။ စားပြဲႀကီးရဲ့ေနာက္ေက်ာက ထရံမွာေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ အခန္းေထာင့္တေနရာမွာ ေျခာက္ေပအျမင့္ေလာက္႐ွိမယ့္ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ့
ပန္းခ်ီပံုႀကီးတခုကိုေထာင္ထားၿပီး ထရံတစ္ေနရာမွာ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံုခ်ိတ္ထား ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈက ပိုစတာအနည္းအပါးကပ္ထားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ အခန္းထဲမွာစာအုပ္ဘီဒို (သူမ်ားလွဴထားတာေတြ) ေလးခုေလာက္ေပမယ့္ စာအုပ္မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိပဲ သတင္းစာေဟာင္းေတြပဲ႐ွိပါတယ္။

            အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဟာ ေငြေၾကးအရခ်ိဳ႔တဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အခမ္းအနားတခုလုပ္တယ္ဆိုရင္ အနီးအနားက ဆရာေတြရဲ့အိမ္ေတြကိုသြားၿပီး စာပြဲခင္းကအစ ရက္ေကာ္ဒါအသံသြင္းစက္အဆံုး ငွားရမ္းၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ငွားဖူးတဲ့ ဆရာဦးခင္ေမာင္တင့္(တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္)၊ ဆရာဟာဂ်ီ(အဂၤလိပ္စာကထိက)တို႔အိမ္ေတြဆိုရင္ အင္မတန္လိုလိုလားလားနဲ႔ ထက္သန္ ရက္ေရာစြာထုတ္ၾကတာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။

            ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုေရာက္တဲ့ႏွစ္ဟာ ေနာက္ဆံုး(အခုအထိ) တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္တဲ့ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးႏွစ္လေလာက္အေနမွာပဲထင္ပါရဲ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ညီလာခံက်င္းပါတယ္။ သမဂၢအေဆာက္ဦထဲမွာလုပ္တာျဖစ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားသူဘယ္သူမဆို တက္လို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူသြားတက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့တဲ့ တပ္ဦးေကာင္စီဝင္(အဖြဲ႔ဝင္ကို ေကာင္စီဝင္လို႔ေခၚပါတယ္)ေတြ လာတက္တာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ အစည္းအေဝးမစခင္ က်ေနာ့္ေဘးပတ္လည္က ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို တပ္ဦးေကာင္စီဝင္မလား ေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီလိုအေျပာကိုေစာင့္ေနသလိုမို႔ ခ်က္ျခင္းပဲေခါင္းၿငိတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္း လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္စရာေတြ ညွိႏိႈင္းတာေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အထဲက တစ္ေယာက္က သဘာပတိစာပြဲေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ေကာင္စီဝင္ေလွ်ာက္လႊာကို သြားေတာင္းယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာကို ကၽြန္ေတာ္ကျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦးဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒအတိုင္း ေထာက္ခံမယ့္လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဝင္ဖို႔ စတိုက္တြန္းတဲ့ ကိုေသာင္းေ႐ႊ (ေပါင္းေလာင္းေဒသဖက္မွာက်ဆံုးသြားသူ)က ေထာက္ခံသူတစ္ေယာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူလုပ္မလဲလို႔ေမးေတာ့ အတူထိုင္ေနတဲ့စာေရးဆရာေမာင္မိုးသူ (သူကအဲဒီအခ်ိန္မွာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး)က “ဒီေကာင္ဆိုရင္ေတာ့ ငါေထာက္ခံမယ္ကြာ”(ဒါသူ႔ စကားအတိုင္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္အတိအက် မွတ္မိေနပါတယ္)ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လႊာပံုစံမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးပါတယ္။

            ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ခြဲလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ တျပည္လံုးက တကၠသိုလ္နဲ႔ေကာလိပ္အားလံုးကိုလည္း ပိတ္လို္က္တာမို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသြားမတက္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦကိုေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ သတင္းစာတိုက္မွာေနသူဆိုေတာ့ အဲဒီမနက္ (ဇူလိုင္လဂရက္)မွာပဲ သတင္းကိုၾကားရပါတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအေဆာက္အဦကိုလည္း နန္းတြင္းကလာဖ်က္ၿပီး ကားနဲ႔တိုက္ယူသြားၾကသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအေဆာက္အဦဆိုလို႔ ဒီႏွစ္ခုပဲ႐ွိတာပါ။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ပတ္သက္တာမွန္သမွ် က်ဴငုတ္ေတာင္မက်န္ေအာင္ လုပ္လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ အုတ္ခံုကေလးသာ က်န္ပါတယ္။

            ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်ဴငုတ္ပါမက်န္ေအာင္ သူတို႔မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ မၾကာခင္မွာပဲ လႈပ္႐ွားမႈေတြ ျပန္ေပၚပါတယ္။ (၁၉၆၃)ခုႏွစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီစစ္အစိုးရက တျပည္လံုးၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚဆိုတဲ့ အခါမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြျပန္ေပၚလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ၿမိဳ႔နယ္ဗကသ၊ ခ႐ိုင္ဗကသေတြ ျပန္ေထာင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ႐ိုင္ဗကသအမႈေဆာင္ (အတြင္းေရးမွဴး) ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကသ ကေတာ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔မွဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္းမွာ ျပန္စုစည္းဖို႔လိုေနပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ (၁၉၆၃)ခုႏွစ္ (၇)ရက္ဇူလိုင္ အခမ္းအနား(ထင္ပါတယ္)ကို အဲဒီ မတကသအေဆာက္အဦ ကြက္လပ္ေလးေပၚမွာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ စာပြဲေလးတလံုးခ်၊ သဘာပတိနဲ႔အခမ္းအနားမွဴးအတြက္ ကုလားထိုင္ေလး(၂)လံုးခင္းၿပီး ပရိသတ္က အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ၾကပါတယ္။ ဖ်ာၾကမ္းခင္းေပးႏိုင္၊ မေပးႏိုင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း စင္တင္တဲ့အေနန႔ဲ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက ”ဒီမိုကေရစီေရး” အဆိုတင္သြင္းဖို႔ တာဝန္ေပးပါတယ္။ ”ဘာေတြေျပာကြာ”လို႔ ဘယ္သူကမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္လို႔ ခုနကေျပာတဲ့ စာပြဲေလးအနားရပ္လိုက္ေတာ့ တုန္လိုက္တဲ့ဒူးေတြ၊ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရပါပဲ။ ထိန္းလို႔ရလိုရျငားစားပြဲကို လက္ေထာက္လိုက္ေတာ့လည္း မထူးပါဘူး။ ပရိႆတ္ထဲမွာေ႐ွ႔ဆံုးကထိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသိလို႔၊ အားနာလို႔လား မသိပါဘူး အားလံုးေခါင္းငံု႔ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားထားတာရဲ့တစ္ဝက္ေလာက္ကိုပဲေျပာၿပီး မိန္႔ခြန္းကိုသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးသြားလို႔ ပစၥည္းေတြသိမ္းၾကေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးဥကၠ႒ျဖစ္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ခင္က တဟဲဟဲ ရီရင္း ”ေကာင္ေလး ဘာေတြေျပာလဲမသိဘူး”လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါမွာက်န္တဲ့ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ရီၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾကနားလည္ၾကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အျပစ္တင္တာ၊ ေလွာင္ေျပာင္တာမလုပ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာပထမဆံုးအႀကိမ္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာမဟုတ္လား။ (၁၈) ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလ။

ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီအေဆာက္အဦကို ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာမေမ့ႏိုင္တဲ့အေဆာက္အဦတစ္ခုလို႔ မွတ္တမ္းထိုးမိတာပါ။ တစ္ေန႔ကေတာ့ အာအက္ဖ္ေအအသံလႊင့္အစီအစဥ္ကေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ ဒီကြက္လပ္ေနရာဟာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီေတာ့ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာစိတ္မေကာင္းစရာပါ။

တေန႔မွာ ဒီၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြကို႐ွင္းႏိုင္ရင္ ႐ိုးသားစြာေက်ာင္းသားအေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာမလားမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသိထဲမွာေတာ့ ဒီခပ္ကုပ္ကုပ္ ကပ္တဲႀကီးထဲက ထြန္းေျပာင္တဲ့စကားေတြနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြေပၚထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ စြဲေနပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထု)