"ပိေတာက္ပန္းသို႔ ဂုဏ္ျပဳျခင္း" -ျမသန္းတင့္-

"ပိေတာက္ပန္းသို႔ ဂုဏ္ျပဳျခင္း"
-ျမသန္းတင့္-
ေခတ္သစ္႐ု႐ွစာေပနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရာမွာ ေဂၚကီက 'ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကုတ္အက်ႌမွ ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကသည္' လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေခတ္သစ္႐ု႐ွစာေပဟာ ဂိုဂိုးလ္ရဲ႔ 'ကုတ္အက်ႌ'ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုကေလးကအစျပဳခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတဲ့သေဘာပါ။ ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ျမန္မာေခတ္သစ္ကဗ်ာဟာလည္း ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ 'ပိေတာက္ပန္း' က ဆင္းသက္လာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

'ပိေတာက္ပန္း' မတိုင္မီတုန္းက ျမန္မာကဗ်ာဟာ သဘာ၀အေၾကာင္း၊ ပန္းအေၾကာင္း၊ ရာသီအေၾကာင္း၊ နကၡတ္အေၾကာင္း၊ ေတာေတာင္ေရေျမအေၾကာင္းကို ခပ္႐ိုး႐ိုးခပ္စင္းစင္းဖြဲ႔သြားတဲ့ သ႐ုပ္ျပအဖြဲ႔ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ ဦးေၾကာ့ရဲ႔ ပိေတာက္ပန္းအဖြဲ႔ကိုၾကည့္ရင္ ဒီအခ်က္ကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ပါ။
လတန္ခူးေပမို႔
အလွထူးပါဘိ
ျမျမဖူးရယ္တဲ့ ခိုင္ေ႐ႊ၀ါ။

တကယ္တန္းသာျဖင့္
ဘယ္ပန္းေသာ္စံမတူဘု
နႏၵမူဖန္ဂူထိပ္မွာလ
ပေစၥကာ ေခၽြးေတာ္သိပ္ရတယ္
ေအးရိပ္ဆာရာ။

တႏွစ္တြင္ ဒီတလေပပ
တလတြင္ တရက္တည္း
ခက္ခဲတဲ့ရက္ဗုဒၶါ
ပြင့္႐ွာၾကစံုၿမိဳင္တြင္း။

ျမဴမင္းလြင္ထန္
ၾကဴသင္းတာခ်ိန္ယံမေတာ့
ေ႐ႊ၀တ္ဆံ ငံုတံေၫႇာက္ကယ္နဲ႔
ခါသၾကၤန္ ဂိမာန္ေရာက္ျပန္ေတာ့
သိရ္သေရ ထိန္ေ၀လို႔ေတာက္တဲ့ျပင္
လမ္းတေလွ်ာက္သင္းပါဘိ ဆန္းသေလာက္မလင္းႏိုင္ဘု
ပန္းပိေတာက္မင္း။

ဦးေၾကာ့ရဲ႔ပိေတာက္ပန္း ျဖစ္ပါတယ္။ လွပၿပီး၊ ပန္းပြင့္ရဲ႔ သခၤါရ၊ ေလာကရဲ႔သခၤါရသေဘာကိုေဖာ္ျပတဲ့ သ႐ုပ္ျပ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါပဲ။

ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ ပိေတာက္ပန္းကေတာ့ ရသသေဘာတင္ မကေတာ့ဘူး။ ဒႆန ပါလာပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
နွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၻာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပ
ခပ္သိမ္းနယ္စံုစံုသို႔
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းႂကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႔
သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုေပါ့
ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္။

ပထမပိုဒ္ပါ။ ဒီအပိုဒ္မွာပဲ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ စိတ္ရင္းစိတ္ဓါတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရပါၿပီ။ အဲဒီစိတ္ရင္း၊ အဲဒီစိတ္ဓါတ္ကေတာ့ နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ ေဇာ္ဂ်ီ႔စိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္တဲ့။ တေလာကလံုး ေ႐ႊရည္ေတြဖံုးေတာ့မယ္။ ၾကည့္ေလရာရာမွာ ပိေတာက္ငံု၊ ပိေတာက္ဖူးေတြကသူတို႔လာေတ့မယ္၊ ေစာင့္ၾက၊ ေမွ်ာ္ၾကလို႔ ေၾကညာေနတဲ့ပံုမ်ိဳး။
ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ႂကြား၀ါေနၾကေလရဲ႔။ ေဩာ္ ႂကြားခ်င္လည္း ႂကြားပါေစ။ သူလည္း ေလာကီသားလို ႂကြားခ်င္မွာေပါ့လို႔ ေဇာ္ဂ်ီက ခြင့္လႊတ္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႔ ပထမအပိုဒ္ဟာ နားလည္ခြင္လႊတ္ျခင္းကိုျပတဲ့အပိုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။

တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေ႐ႊဖူးငယ္တို႔
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႔လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပ့ါ
ထူးပါဘိတယ္။

ၾကည့္စမ္းတဲ့။ ဘယ္ေလာက္က်က္သေရ ႐ွိသလဲ။ ျပာရီတိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲက ေလေျပကေလး သုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပိေတာက္ဖူး၊ ပိေတာက္ခိုင္ေတြဟာ ဟိုဘက္ယိမ္းလိုက္၊ သည္ဘက္ယိမ္းလိုက္နဲ႔ ငွက္ေတြ လည္ခ်င္းယွက္ေနၾကသလိုပဲတဲ့။ ျမဴးေနလိုက္ၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမဴးေနလိုက္ၾကသလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကသလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ႊင္ေနလိုက္ၾကသလဲ။ သူတို႔လို ဘယ္သူေတြ ျမဴးႏိုင္သလဲ။ သူတို႔လို ဘယ္သူေတြ ေပ်ာ္ႏိုင္သလဲ။

ေဇာ္ဂ်ီဟာ ျမဴးေနတဲ့ပိေတာက္ပန္းေတြကို ျမင္တယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပိေတာက္ပန္းေတြကို ျမင္တယ္။ ဒီ ပိေတာက္ပန္းေတြနဲ႔အတူ သူ႔စိတ္ဟာ ျမဴးေနတယ္။ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ပိေတာက္ေတြ ျမဴးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြါးေနတယ္။ သူတပါးေပ်ာ္တာ၊ သူတပါးျမဴးတာ၊ သူတပါးခ်မ္းသာတာကိုၾကည့္ၿပီး မွ်ေ၀ခံစားတာဟာ မုဒိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ႔ ဒုတိယအပိုဒ္ဟာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ မုဒိတာစိတ္ကို ျပေနပါတယ္။ ဒီမုဒိတာစိတ္ဟာလည္း ေဇာ္ဂ်ီ႔စိတ္ရင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ႔စိတ္ဓါတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယပိုဒ္ကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီရဲ့အေကာင္းျမင္၀ါဒကိုေဖာ္ျပေနတဲ့အပိုဒ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား အေကာင္းျမင္သလဲ။

တ၀ါ၀ါ ဆင္သဃၤန္းရယ္နဲ႔
ကမၻာမွာ ဘ၀င္ခ်မ္းေစဖို႔
သာသနာ ႐ႊင္႐ႊင္လန္းေအာင္လို႔
တမင္မွန္းကာပ သတိဆြယ္
ရည္႐ြယ္ေရာ့သလား။

ပိေတာက္ပန္းေတြ ဒိေလာက္ ၀ါ၀င္းထိန္ေနတာဟာ ဘာကိုရည္႐ြယ္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီဟာ သူ႔ကိုယ္ကိုျပန္ေမးပါတယ္။ ကမၻာႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ဗုဒၶသာသနာ ႐ႊင္လန္းေအာင္၊ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ၊ ပဋိေ၀ဒစတဲ့ သာသနာသံုးရပ္ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ႏိုင္ေအာင္ လူေတြကို သတိေပးလႈံ႔ေဆာ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ပိေတာက္ပန္းေတြဟာ ဒီေလာက္ ၀ါ၀င္းေနၾကတာလား။ လူေတြကို ကပ္သံုးပါးေက်ာ္ႏိုင္ေအာင္အားထုတ္ၾကလို႔ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဒီလို ေ႐ႊေရာင္ ေတာက္တာမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလားလို႔ ေဇာ္ဂ်ီက သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးေနပါတယ္။ ပိေတာက္ရဲ့အ၀ါေရာင္ထဲမွာ သဃၤန္းကိုျမင္လိုက္တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီ႔အျမင္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုလိုလားတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီ႔အျမင္၊ ဘာသာတရားကိုကိုင္းၫြတ္တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီ႔အျမင္၊ အေကာင္းအမြန္ကိုသာၾကည့္တတ္တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ အေကာင္းျမင္၀ါဒကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။

ခူးပါနဲ႔ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အ၀ါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့နွလံုးရယ္ေၾကာင့္
နွစ္ဆံုးကုန္ အတာ၀င္လို႔
မာန္အင္ကို ဥာဏ္ဆင္ေမြးကာပ
အေရးအခါသာမွ
ခမ်ာမွာ တဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္းပိေတာက္မ်ား။

ေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ စာနာစိတ္၊ က႐ဏာစိတ္၊ သမၸဇဥ္စိတ္တို႔ကိုျပလိုက္တဲ့ အပိုဒ္ပါပဲ။ ေ႐ႊေရာင္ေတြျခယ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းဟာ ႏွစ္ဦးမွာပြင့္တဲ့ အျခားပန္းေတြလိုပဲ ပန္းပြဲေတာ္ႀကီးထဲမွာပါခ်င္မွာေပါ့တဲ့။ သြားၿပီး မခူးလိုက္ပါနဲ႔တဲ့။ သူ႔ခမ်ာ ႏွစ္ကုန္ၿပီးအတာကူးခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ တႏွစ္လံုးေစာင့္ခဲ့ရတာပါတဲ့။ ခုလို အခြင့္အေရးၾကံဳမွ သူ႔ဂုဏ္ပုဒ္ကေလးကို သူထုတ္ျပရတာမို႔ ျမဴးခြင့္၊ ေပ်ာ္ခြင့္၊ ဖူးခြင့္၊ ပြင့္ခြင္၊ ၀င့္ခြင့္၊ ၀ါခြင့္ေပးလိုက္ပါလို႔ ေဇာ္ဂ်ီက က႐ုဏာစိတ္၊ စာနာစိတ္၊ သမၸဇဥ္စိတ္နဲ႔ ပိေတာက္ပန္းဘက္က ေ႐ွ႔ေနလိုက္ေပးပါတယ္။ ဒါဟာ ေဇာ္ဂ်ီ႔စိတ္ရင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ႔စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။

ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ (၁၉၂၈) ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း (၇၀) ေက်ာ္ ႐ွိသြားပါၿပီ။ အႏွစ္ (၇၀) ၾကာသည့္တိုင္ ပိေတာက္ပန္းဟာ လန္းဆန္းေနတုန္းပါပဲ။ ေမႊးပ်ံ႔ေနတုန္း ပါပဲ။ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ပေနတုန္းပါပဲ။ ဒီကဗ်ာဟာ ျမန္မာကဗ်ာသစ္မွာ ပထမဆံုးေပၚထြက္လာတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးသစ္ ကဗ်ာသစ္ကိုေဖာ္ျပလိုက္တဲ့ ပထမဆံုး ေခတ္သစ္ကဗ်ာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္သစ္ျမန္မာကဗ်ာဟာ ပိေတာက္ပန္းက ဆင္းသက္လာ တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျခင္းပါ။
-ျမသန္းတင့္-
(၁၉၉၇ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၅ရက္၊ တကၠသိုလ္မ်ား ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ ေဇာ္ဂ်ီေၾကး႐ုပ္ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားတြင္ ေဟာေျပာခ်က္မွ ေကာက္ႏႈတ္ထားတာကို ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း အမွတ္(၃)၊ ဧျပီ ၂၀၀၆ မွ တဆင့္ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။)
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/…/…/blog-post_04.html